the secret of the geความลับแห่งอัญมณี

the secret of the gem

 

บทนำ

  ในอดีตกาลย้อนไปเมื่อคราวที่สงคราม4ทัพเป็นสงครามที่เป็นการร่วมมือระหว่างมนุษย์ เอลฟ์ และคนแคระกำจัดอัศวินมืดผู้ชั่วช้าซึ่งมีบริวารเป็นพวกอ็อค 

เป็นสงครามที่เต็มไปด้วยคาวเลือดของทั้ง4เผ่าพันธ์ุ ต่างคนต่างฟาดฟันเพื่อให้เผ่าพันธ์ุของตนอยู่รอดจากอำนาจชั่วร้ายอย่างไม่เสียดายชีวิต เสียงของดาบที่คมกริบดังเป็นระยะอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เสียงฟ้าร้องดังกังวาลราวกับว่ากำลังทรมานอย่างแสนสาหัสท้องฟ้าส่วนนั้นต่างแสดงฤทธิ์เดชอย่างน่ากลัว แต่ก็ไม่ทำให้ราชามนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่เกิดความกลัวแม่แต่นิด 'จียง' อาวุธคู่กายอันคมกริบและงดงามบัดนี้มันถูกชโลมด้วยเลือดของอ็อคน่าขยะแขยงแต่นั่นไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่แท้จริงของจียง ในขณะที่เค้ามองหามันก็ชะงักกับร่างมืดที่นั่งอยู่บนหลังตัวอะไรสักอย่างมันไม่น่าจะใช่ช้างที่ยังมีลมหายใจ ตัวใหญ่กว่ามาก ดูน่าเกรงขามและน่ากลัว คล้ายๆกับศพช้างตัวใหญ่ๆที่ถูกนำกลับมาใช้งานอีกรอบ

แต่นั่นไม่ทำให้ดูน่าสนใจไปกว่าชายนิรนามที่นั่งอยู่บนหลังมัน เค้าสวมใส่ชุดอัศวินสีดำมีความมืดแผ่ซ่านอยู่รอบตัวยิ่งมองยิ่งมีความรู้สึกกล้าๆกลัวๆระแวงเหมือนตนสามารถตายด้วยน้ำมือมันได้ทุกเมื่อ! แต่ยิ่งไปกว่านั้นจียงเพ่งมองไปที่อัญมณีก้อนโตที่จอมมารคล้องอยู่ อัญมณีที่เป็นต้นเหตุทำให้เผ่าพันธุ์ที่มีเกือบสูญสิ้น แม้จะเห็นแค่ไกลๆแต่มันชัดเจนมันแวววาวเหมือนจะร้องเรียกให้เค้าเข้าไปหามัน มันร้องเรียก!

ชายหนุ่มตัดสินใจถืออาวุธคู่กายตรงดิ่งไปหาอัศวินสีดำโดยมีน้องชายติดตามอย่างห่วงใยอยู่ห่างๆ 'ซึงรี' มองตามพี่ชายคนเดียวด้วยความเป็นห่วง

"นั่นหน่ะรึอัศวินดำผู้ที่เค้าลือกัน"

ซึงรีพูดเสียงหอบแหกและปาดเลือดที่แก้มข้างขวาออกอย่างไม่ไยดี

ผู้เป็นพี่ยังจ้องเขม็งไปที่อัศวินดำและเค้าก็เอ่ยสิ่งที่ทำให้น้องรักแทบทรุด

"ฝากดูแลลูกชายข้าด้วย"

"ไม่!ท่านต้องกลับมาสิทำไม!"

"จำวันนี้ให้ดีน้องข้า"

  จียงตบบ่าผู้เป็นน้องเบาๆและวิ่งหายไปในฝูงชลทิ้งให้ผู้เป็นน้องยืนน้ำตานองน้ำมองแผ่นหลังของผู้เป็นที่อย่างไม่สู้ดีนัก นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เค้าจะได้พบจียงเป็นครั้งสุดท้าย...

 

"เจ้ากล้ามากที่บังอาจต่อกรกับข้าราชาแห่งปราสาทสีขาว~"

จียงรู้สึกมีใครมาพูดใกล้ๆ เป็นเสียงที่ดังชัดเจนก้องอยู่ในหัว ไม่รู้ว่าเป็นเสียงผู้ชายหรือผู้หญิงเป็นเสียงแหบพร่าเหมือนคนขาดน้ำเจียนตาย นั่นแหละฉายาของเค้าราชาแห่งปราสาทสีขาว แต่เป็นเสียงของใคร

"ราชาแห่งความมืดจงมาทำการรบกับข้าเถิดอย่าได้หลบหนีข้า!"

เพียงชั่วอึดใจอัศวินเงามืดที่นั่งอยู่บนหลังตัวประหลาดก็พุ่งเข้าใส่จียงจนเซล้มไม่เป็นท่า

พุ่งเข้าไปในป่าต้องห้าม ผู้คนข้างนอกต่างหยุดต่อสู้และมองดูเหตุการณ์ต่อไป ถ้าจียงชนะพวกอ็อคจะยอมแพ้แต่ถ้าจียงแพ้ก็สูญสิ้นทุกเผ่าพันธุ์

จียงรู้สึกเจ็บแปร๊บที่ท้ายทอย สัญชาตญาณบอกให้เค้าหาที่ซ่อนตัว

จียงเลือกต้นไม้เป็นที่กำบังจากอำนาจมืดอันชั่วร้าย

"ราชาแห่งปราสาทขาว~"

เสียงอันโหยหวนคลืบคลานเข้ามาใกล้เค้าทุกทีความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านปกคลุมทั้งป่าไม่มีแม้แต่เสียงนกร้อง จียงรู้สึกระแวงแทบจะเป็นบ้าจิตใต้สำนึกเค้าบอกว่าให้กล้าแต่ถ้าทำแบบนั้นเค้าก็พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อเหมือนเอาอ้อยเข้าปากช้าง

"ข้าได้ยินเสียงลมหายใจเจ้า~ตึก..ตักตึกตัก"

มันพร่ำไปเรื่อยๆราวกับว่ามันรู้ว่าจียงแอบตรงนี้

"เสียงความกลัวของเจ้ามันชั่งยั่วยวนข้า"

จียงรวบรวมความกล้าทั้งหมดเดินออกมาจากต้นไม้

"เจ้าหาได้ทำให้ข้ากลัวไม่"

ความกล้าบ้าบิ่นดลบรรดาลให้จียงวิ่งเข้าหาฝ่ายศัตรู

แต่อาจจะไม่เป็นไปอย่างที่คิด

เพียงแค่บัดมือดาบของจียงก็หักออก

อัศวินมืดตรงเข้าบีบคออีกฝ่ายอย่างแรงและสูงขึ้นๆ

"ปล่อยเค้านะ!"

ซึงรีที่มาจากไหนไม่รู้วิ่งเข้าใส่ราชามืดอย่างคนโง่อัศวินดำปล่อยมือจากจีดีและมาบีบคอซึงรีแทน จีดีมองหน้าผู้เป็นน้องอย่างสงสารสุดซึ้งแต่สภาพเค้าเองก็ไม่ไหวเช่นกัน

"เจ้าเองหรอรัชทายาทคนต่อไปของปราสาทขาวช่างอ่อนแอเหลือเกิน"

ซึงรีไร้เรี่ยวแรงจะดิ้นตอนเด็กจนถึงปัจจุบันเค้าได้แต่เรียกร้องหาผู้เป็นพี่บัดนี้เค้าจะไม่ทำ! ไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว

ซึงรีตาเหลือกรู้สึกสมองคิดอะไรไม่ออกคงเพราะขาดอากาศหายใจมือที่พยายามแกะมืออันน่าเกรงขามออกก็หมดเรี่ยวแรงเหลือเกิน

ฉึก!

จียงใช้ดาบที่หักแทงทะลุหัวใจจอมมารทะลุเลือดสีดำค่อยๆไหลอาบดาบหักเล่มนั้น

"อย่ายุ่งกับน้องชายฉัน"

ฉึก!

จอมมารปล่อยซึงรีหล่นลงกับพื้นและใช้เล็บแวววาวแหลมคมทะลวงที่อกจีดีและควักหัวใจออกมาทำให้คนที่กำลังโกยอากาศเข้าปอดเข่าอ่อนกับภาพที่เห็นตรงหน้า

จอมมารทรุดล้มลงที่พื้นสร้อยคอที่สวมอยู่กระจายออกเป็นสี่ชิ้น 

"พี่จียง!!!"

ซึงรีร้องเรียกน้ำตานองหน้า ตรงเข้ากอดพี่ชาย

"จำวันนี้ให้ดีน้องข้า.."

 

คำพูดสุดท้ายของราชาแห่งปราสาทสีขาว

การรบครั้งสุดท้ายของทั้งสี่เผ่าพันธุ์

การเห็นครั้งสุดท้ายของอัญมณีต้องคำสาป

 

ซึงรีแบกศพพี่ชายออกมาจากป่าต้องห้ามเรียกเสียงโห่ร้องของชัยชนะดังสนั่นเสียงนักรบผู้กล้าใช้ดาบตีเกราะกำบังเมื่อสิ้นจอมมารพวกอ็อคพากันหนีเข้าป่าไป

เสียงแห่งชัยชนะหยุดลงเมื่อซึงรีล้มและกอดศพพี่ชายอย่างน่าเวทนาน้ำตาผู้เป็นน้องพรั่งพรูเค้าไม่อาจจะเก็บกลั้นความรู้สึกนี้ได้และไม่มีวันให้อภัยตัวเอง

.

.

ไม่มีงานเลี้ยงฉลองเพราะคนฝ่ายเราต่างตายมากเกินไป หนึ่งในนั้นเป็นราชาแห่งปราสาทสีขาว ซานดาร่าเสียใจกับการจากไปของจียงผู้เป็นสามี พระนางเป็นบ้าเสียสติและหอบพระโอรถหนีเข้าป่าไป

ถึงแม้ซึงรีจะเจ็บปวดใจมากเสียจนอยากจะฆ่าตัวตายตามแต่เค้าก็ต้องทำหน้าที่

ถึงแม้เค้าจะไม่ใช่ทายาทผู้สืบต่ออย่างชอบธรรมแต่เค้าก็ต้องปกครองเมืองแทนพี่ชายหลายคนกล่าวหาว่าซึงรีฆ่าพี่ชายตัวเองเพื่อแย่งชิงอำนาจ สำหรับซึงรีแล้วมันน่าขำ เค้าไม่คิดอยากจะได้นั่งบัลลังทองคำขาวเพื่อที่จะบ้าอำนาจไปวันวันเค้าทำเพื่อรอ เค้ารอ รอวันที่ทายาทตัวน้อยจะหวนคืนสู่บัลลังอีกครั้ง

 

ไม่มีวี่แววของพระโอรถตัวน้อยและมารดา

ไม่มีวี่แววของความชั่วร้าย

ไม่มีวี่แววของอัญมณีต้องคำสาป

 

แต่ใครจะรู้ว่าเค้าจะไม่หวนกลับมาอีกครั้ง! จอมมารยังอยู่ เค้ายังอยู่ อัศวินผู้ชั่วร้ายแฝงตัวอยู่ที่ใดสักแห่งและรอเวลาที่จะทวงคืน..