บันทึกลับของฉัน คนแก่ แมว และหมา

วันนี้เป็นวันที่3 ที่ตั้งใจพาแบร็คกี้ไปลัลล้าโดยการเดิน
                  วันที่3 ที่ไม่เปิดทีวีในห้องตัวเอง
                  06.35น. วันนี้อากาศข้างนอกเย็นดีจัง ชอบจังเลยรู้สึกดี อือออออ อยากนอนต่ออีกซักนิด 
                  ฉันเดินไปที่ประตูบ้านตั้งใจจะใขประตูบ้าน... เอ้าเมื่อคืนฉันไม่ได้ล็อคประตูบ้านนี่หว่า...โอ้ครั้งนี้เป็นครั้งที่2แล้วที่ฉันลืม
                  07.40น.กลับมาจากพาแบร็คกี้ไปลัลล้า...วันนี้ฉันไม่แฮปปี้กับการพาแบร็คเดินไปลัลล้าแถวน้ำตกเลย แม่งหมาหมู่เยอะชิปเป๋ง เถื่อนๆทั้งนั้น
                  07.53น.คุณโรสให้ฉันไปหยุบบันไดมาดูแอร์ให้แก ฉันเกิดอาการฉุนขึ้นทันที เพราะฉันไม่อยากซ่อมอะไรให้แก ถ้าเกิดว่าฉันทำได้ดีก็ดีไป
แต่ถ้าฉันทำให้แอร์แกพัง แกด่าฉันจนวันตายแน่ ก็เลยไม่อยากทำอะไรให้แก ฉันตะคอกใส่แกไป "ฉันไม่อยากทำให้คุณ" คุณโรสก็ไม่พอใจที่ฉันตะคอก
ใส่แก แกเลยพูดว่า ฉันควรจะหยุดกิริยาพูดเสียงดังกับแก... ก็มันโมโหนิ ฉันหยุดไม่ได้หรอก ขอโทษคะ อันที่จริงฉันแทบจะไม่อยากคุยกับคุณด้วยซ้ำถ้า
เป็นไปได้นะ
                 ฉันกำลังคิดในสิ่งที่ฉันตั้งใจจะทำ ฉันอยากได้เงินมาคืนให้คุณตาโรสแมนใวๆ จะได้ไปจากชีวิตผู้ชายคนนี้ซะที เซ็งโคตรๆเลยโว้ย!!!!  วันหยุด
ก็ไม่มี
                 วันนี้ฉันจะไม่รดน้ำต้นไม้ แม่งไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยวุ้ย เซ็งชีวิต แล้วฉันก็น้ำตาไหล.....
                  08.05น. ฉันอยากไปให้พ้นจากชีวิตบัดซบอย่างนี้....ไม่...ไม่ใช่ชีวิตบัดซบหรอก จริงๆแล้วฉันอยากไปให้พ้นจากชีวิตผู้ชายคนนี้ต่างหาก...ไม่รู้
เป็นไร ฉันรู้สึกแย่กับคุณโรสอย่างแรง  วันนี้ฉันคิดว่าจะเป็นวันดีของฉันซะอีก ที่ใหนได้ดันตรงข้ามเลย...เซ็งชมัด
                 09.07น.ฉันยังไม่หายเซ็งเลย ก็เลยพยายามทำตัวเองให้ยุ่งตลอดเวลาจะได้ไม่ครั่งและก็อาจจะบ้าไปในที่สุด...กำลังอุ่นอาหารหมาอยู่ และทอด
หมูบดอยู่บนเตาให้คุณตาโรสแมน...ของฉันด้วย
                  10.27น.กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว ล้างจานกองเท่าภูเขาก็แล้ว...วุ้ย!!!! ยังไม่หายเซ็งอีก
                  10.42น.ฉันกำลังปอกมะละกอกับสัปรดให้คุณโรส  และตั้งใจว่าเสร็จจากนี้จะไปล้างหน้าตัวเองซะหน่อย...แปรงฟันด้วย...ก็ยังมีอาการเซ็งอยู่
                  11.10น.ฉันอ่านหนังสือตอนที่20 จบแล้วและตั้งใจใว้ว่าจะเข้าไปนวดขาให้คุณโรส
                  12.10น.กลับมาจากพาแบร็คกี้ไปลัลล้า ฉันปล่อยแบร็คกี้ให้วิ่งเล่น ส่วนฉันนั้งมองไปรอบๆบริเวณแบบเรื่อยเปื่อย...แม่งมดเยอะชอปเป๋ง กัดฉัน
จนคันไปหมด...ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องพาแบร็คกี้กลับบ้าน แต่ฉันต้องกลับเพราะ แม่งมดเหี้ยอะไรวะ กัดโคตรจะคันเลย โอ้ย!!!!! คันโว้ย ระหว่างที่จูงแบร็คกี้เดิน
กลับบ้านฉันเกิดคันที่ตูดขึ้นมา แม่งเอ๊ย ทนหน่อยเจน ฉันบอกตัวเอง เพราะเธอจะเกาตูดตรงนี้ไม่ได้ คนเต็มถนนเลย อายเขาตาย....ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น....
เเม่งเอ๊ยพอถึงบ้านเท่านั้นแหละ อย่าให้ต้องแซด...คิดเอาเองละกันว่าฉันอยู่ในท่าใหน แทบจะฉีกกางเกงทิ้งเพราะถอดช้าไป (ใส่กางเกงยีนส์) เมื่อเกาตูดจน
รู้ตัวว่าฉันสมควรหยุดเกาได้แล้วไม่งั้น ตูดฉันอาจจะพังได้....เมื่อควบคุมอาการคันที่มดกัดได้แล้วฉันก็ไปหยิบกระจกมาส่องดู....โอ้แม่เจ้า!!!!!! ตามตัวฉันเป็น
ปุ่มๆเต็มไปหมด ฉันเห็นถึงกับตกใจ นี่มันผลงานของมดจากซอยสิบ
                  ฉันอาบน้ำให้ตัวเอง หลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็ยังมีอาการคันอยู่ ฉันคิดว่าควรจะทายาหม่องน่าจะหาย ฉันเลยบากหน้าไปหาคุณตาโรส ที่ต้องบาก
หน้าไปขอความช่วยเหลื่อจากคุณโรสเพราะว่าบางที่ฉันไม่สามารถมองเห็นลอยแผลได้...ฉันไปถึงห้องคุณโรสและให้คุณโรสดูลอยมดกัดในที่ๆฉันไม่สามารถ
ทายาเองได้...คุณโรสเห็นถึงกับตกใจว่าฉันไปทำอะไรมา...ฉันนึกในใจนี่ถ้าฉันบอกความจริงไปฉันจะโดนด่ามั้ยเนี่ย คือคุณโรสแกบอกคนเลี้ยงหมาคนก่อนๆมา
ว่าเวลาพาหมาแกไปเดินห้ามนั้งเด็ดขาด และฉันไม่ค่อยจะชอบทำตามซะด้วย วันใหนฉันอยากนั่งฉันก็นั้ง เรื่องไรจะไปรายงานละ ว่าวันนี้ฉันนั่งนะตอนที่พาหมา
คุณไปเดิน...หึบอกให้โง่ซิ....แต่ว่าวันนี้ฉันต้องพูดความจริง แบบว่าสารภาพผิดแบบตรงๆไปเลย พอคุณโรสถามว่าฉันไปทำอะไรมาถึงเป็นขนาดนี้  ฉันบอกแก
ไปว่า ฉันนั่งแล้วมดมันก็กัดฉัน...คุณโรสพูดต่อว่า "เป็นไปไม่ได้นี่มันเยอะมากเลยนะลอยแผล..."แล้วแกก็มองหน้าฉันแบบคนที่กำลังคิดอะไรเหี้ยๆอยู่ แล้วแก
ก็พูดคำพูดเเบบเหี้ยๆออกมา "เธอแก้ผ้าหรือเป่าตอนนั้น" ฉันนึกในใจ กูจะแก้ผ้าทำห่าอะไรละพ่อคู้น...นี่มึงกำลังคิดอะไรเกี่ยวกับกูอยู่เนี่ย...ฉันชักเดือด แม่งอด
ทนไว้ เงียบไว้ เฉยไว้ มีคำใหนอีกวะที่จะพอทำให้ใจเย็นลงได้...ฉันนึกออกแล้ว ไปทำอาหารเที่ยงไห้แกแดกดีกว่า จะได้หยุดพูดบ้าๆซะที...แต่แม่งเอ๊ยตอนนี้
ตูดฉันเต็มไปด้วยยาหม่อง คุณเอ๊ยโคตรร้อนเลย นั่งไม่ได้เลย ความรู้สึกตอนนี้เหมือนตูดฉันมีไฟอยู่ด้วยแนะ
                  13.49น.ฉันทำอาหารเที่ยงเสร็จ ก็ยกไปเสริฟให้คุณโรส...เฮ้อ! ได้เวลาพักแล้วเรา ฉันหอบหนังสือมาห้องตัวเอง กะว่าถ้านอนกลางวันไม่หลับจะ
ได้อ่านหนังสือแทน ใจนึงก็อยากไปห้องสมุด แต่อยากนอนมากกว่า...ร้อนจังเลยในห้อง ฉันจะนอนหลับมั้ยเนี่ย พัดลมก็ไม่มี มีแต่แอร์ ไม่อยากเปิดแอร์ กลัว
เปลืองไฟ...เฮ้อฝันของฉันตอนนี้คืออยากมีพัดลมเป็นของตัวเองซักตัว เวลาอากาศร้อนๆอย่างวันนี้จะได้นอนแผ่ตากพัดลมให้หึ่งไปเลยฮิๆ....คิดได้ไง นอนแผ่
                  15.52น.ฉันตื่นจากนอนกลางวันได้ซักพักแล้ว ฉันดื่มกาแฟไปแล้ว 1 แก้ว ตอนนี้กำลังสนุกกับการอ่านหนังสือ
                  ไม่รู้เป็นไรอยู่ๆก็นึกเรื่องฉันกับคุณโรสขึ้นมา ฉันสงสัยมากถึงมากที่สุดว่า ทำไมนะฉันกับคุณโรส เราถึงต้องทะเลาะกันบ่อยนัก ทำไมเราเข้าใจกัน
ยากเหลือเกิน ความคิดเห็นของเราช่างต่างกันราวกับหน้ามือกับหลังตีนเลย ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย ในโลกนี้จะมีใครช่วยทำให้ฉันเข้าใจกับคุณโรสได้บ้างนะ จริงๆ
นะ ฉันทรมานกับการที่ต้องทะเลาะกับคุณโรสเหลือเกิน ฉันรู้ดีว่าฉันมันแย่มากๆที่ทำนิสัยไม่ดีกับคนแก่อายุ78ปี ตะคอกใส่เขา ไม่ทำในสิ่งที่เขาสั่งให้ทำ ดื้อกับ
คุณโรส แถมขโมยตังค์แกอีก แม่งขโมยไม่ไช่แค่หลักพันหรือหลักหมื่น ดันขโมยหลักแสนอีก แม่งมึ่งนี่ก็โครตจะเหี้ยเหมือนกันนะเจน!!!!...เออกูรู้ตัว...แม่งไม่ต้อง
มาย้ำ หรือซ้ำเติม คนเรามันพลาดกันได้เว้ย.
                   ฉันรู้สึกรำคาญตัวเองมากๆเกี่ยวกับเรื่องคุณโรส....และฉันก็เกลียดไอ้รายการที่ต้องพาหมาแกออกไปขี้วันละสามเวลานี่จริงๆเลย พับผ่า โครตจะ...
แต่ฉันก็พยายามช่วยตัวเอง แก้ปัญหานี้ด้วยการ คิดบวกคะ
                   16.20น.ฉันอ่านหนังสือมาถึงตอนที่24แล้วฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่างห้องตัวเอง ฉันได้ยินเสียงพวกบรรดายายๆป้าๆ ข้างนอกกำลังคุยกันเรื่องเกี่ยวกับ
ตัวเลขอะไรนี่หละ อ้อ! วันนี้มันวันที่1 นี่หน่า คงจะเป็นเลขหวยมั้ง น่าจะใช่ วันนี้หวยออกนี่นะ  เฮ้อ! ใกล้ถึงเวลาพาแบร็คกี้ไปลัลล้าอีกแล้ว ต้องไปเตรียมตัวก่อน
ละ...รอบสุดท้ายของวัน
                   วันนี้คุณโรสบอกกับฉันว่า ฉันควรจะพาเเบร็คกี้ขี่รถไปลัลล้า ไม่ควรเดินไป....ฉันจะไม่พารถไป ฉันต้องทำความตั้งใจของฉันให้สำเร็จให้ได้...แต่ใจ
จริงฉันก็อยากจะใช้รถใจจะขาด แต่ทำไงได้พูดออกไปแล้ว ต้องทำ แม้จะเป็นสัญญากับตัวเองก็เถอะ  ลูกผู้หญิงพูดแล้วต้องทำ
                  ฉันเดินเข้าไปในห้องคุณโรสอีกครั้ง เพื่อเอายาหม่องมาทาตรงที่ยุงกัด ยุงในห้องตัวเอง ทาเสร็จฉันก็เดินออกมา  คุณโรสเรียกฉันให้เข้าไปหาแกอีก
ครั้ง และก็ถามถึงอาการที่มดกัด ว่า"ถ้าเธอต้องการให้ฉันทายาหม่องให้อีกก็ได้นะ....."  แฮะๆๆๆ คิดอะไรอยู่หรือคะคุณตางาๆๆๆๆๆๆๆ หึ! คิดว่าฉันรู้ไม่เท่าทันเล่ห์
เหลี่ยมคนแก่เหรอ...อยากจับตูดฉันละซิ...ต้องขอโทษด้วย ฉันหายแล้ว!!!!!
                  ยายแก่ที่อยู่ซอยเดี่ยวกันเดินบ่นผ่านหน้าบ้านฉัน...."ซื้อหวยไม่เคยถูก"
                  17.00น.ฉันออกไปลัลล้ากับแบร็คกี้ ฉันเลือกใช้เส้นทาง ไปทางบ้านเเฟนสาวของแบร็คกี้ ฉันไม่เอารถไป เดินคะ...พอถึงบ้านน้องนางปริศนา (ชื่อ
แฟนสาวของแบร็คกี้... เจ้าของหมาชื่อปุ๊คกี้ ฉันเรียกผิดบ่อย ฉันมักจะเรียกแฟนสาวของแบร็คกี้เป็นปุ๊คกี้ทุกที่) ชีรีบวิ่งเข้ามาดมแบร็คกี้ใหญ่เลย แล้วก็วิ่งมาหา
ฉัน แล้วก็กลับไปหาแบร็คกี้ เป็นอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา ฉันคิดว่ามันคงจะมีความสุขมากๆ และมันคงจะรักแบร็คกี้มากๆด้วย แต่ไอ้เจ้าหมาเวรของฉันซิ แม่งฟันแล้ว
กะจะทิ้งเว้ย ทุกครั้งที่ปริศนาวิ่งเข้ามาแสดงความรักให้แบร็คกี้ มันจะแฮงใส่น้องนางทุกทีเหมือนกับจะบอกว่า รำคาญ!!!
                  ทุกครั้งที่ฉันเดินเข้าไปซอยบ้านน้องปริศนา ฉันกับแบร็คกี้โดนซุ่มโจมตีทุกที ก็ไอ้พวกหมาหมู่นี่แหละ แม่งมีทุกซอยเลย จนฉันชินกับไอ้พวกนี้แล้ว
ไม่กลัวแล้ว แรกๆ แม่งตกใจแทบตาย แต่มันก็แค่เห่าอย่างนั้นแหละ แต่พวกนี้ที่ซุ่มของมันถ้าเราไม่สังเกตุจะมองไม่เห็นหรอก เพราะมันไปซุ่มอยู่ใต้ทอ้งรถเวลา
เราเดินผ่าน เสียงมาก่อนเลย แรกๆ ฉันก็มองหาต้นเสียง จะได้ตั้งตัวทัน บางตัวก็นอนหลบอยู่ใต้ต้นไม้บ้าง บางตัวก็อยู่ในบ้าน ในซอยบ้านน้องปริศนามีหมาประจำ
ซอยอยู่ประมาณห้าตัว
                 มีผู้หญิงร้านซักรีด บอกให้ฉันช่วยเอาหมาไปเลี้ยงหน่อย เจ้าของเก่ามันย้ายบ้าน แล้วบ้านใหม่ที่เขาไปอยู่เจ้าของบ้านไม่ให้เลี้ยงหมา...เวรกรรมของ
หมา...ฉันตอบไปว่า แค่ตัวเดียวฉันก็ตายแย้ว  ทะเลาะกับเจ้าของมันทุกวัน เพราะเรื่องหมาๆ ตกลงฉันปฎิเสธไป
                ทุกวันนี้เวลาเดินผ่านบ้านหลังนั้น ฉันเห็นชีมองฉันตาละห้อย แล้วก็ยังจะชี้นิ้วไปที่หมา บอกไบ้ว่า เอาไปเถอะ ...ฉันได้แต่ยิ้ม และฉันก็นึกในใจ "ฝันไป
เถอะว่าฉันจะเอาไป เลี้ยงเองดิ ฉันไม่ใช่มูลนิธินะยะ"
                 20.15น.ฉันนั่งอยู่ในห้องครัว ได้ยินเสียงตดดังมาจากห้องคุณโรส จะเป็นตดของคนอื่นเป็นไปไม่ได้ เพราะเราอยู่กันสองคนในบ้าน...แม่งตดโครตดัง
เลย
                21.59น.หลังจากนวดขาให้คุณโรสเสร็จฉันก็กลับเข้ามาจำศีลในห้องตัวเอง...โอยยยย ฉันอยากหลับตอนนี้จังเลย ง่วงจัง  ฉันเบื่ออยู่อย่างในห้องฉัน
ยุงเยอะมาก ถ้าฉันนอนเปิดไฟมันก็ขัดกับการที่ตั้งใจจะประหยัดไฟ  จะไปนอนห้องคุณโรสก็ แม่งตาแก่นั่นก็ถ้าไม่เกือบเที่ยงคืนไม่นอนปึด
                ฉันได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน ฉันได้ยินแต่เสียงของผู้หญิง ฉันฟังไม่ออกว่าผู้หญิงพูดว่าอะไรบ้าง แต่รู้ว่าเขากำลังทะเลาะกัน ทำให้ฉันนึกถึงเวลาที่ฉัน
ทะเลาะกับคุณโรส มีแต่ฉันที่มักจะตะโกนเสียงดังใส่คุณโรส คุณโรสตะโกนเหมือนฉันไม่ได้เพราะ ขืนทำดิ ได้ไปตะโกนบนสวรรค์แน่ ก็ใส่ท่อออ๊กซิเจนอยู่
                ฉันเจอข้อความดีๆจากหนังสือที่กำลังอ่านอีกแล้ว..."ลืมเสียเถิดอดีต แล้วก้าวต่อไป เป็นอิสระจากความรู้สึกผิดบาบ....!!!!"
                23.16น.ฉันอ่านหนังสือถึงตอนที่ 34 ต้องขอชมว่าเด็ดจริงๆ สนุกเหมือนได้อ่านนิยายแปลเลย แต่นี่มันเรื่องจริง ไม่ใช่นิยาย และก็เขียนโดยคนไทยด้วย
ฉันนับถือเธอผู้นี้จริงๆ
                ฉันคิดว่าจะอาบน้ำก่อนนอนอีกครั้ง เพราะตอนที่นั่งอ่านหนังสือ ยุงกัดคันไปหมดทั้งตัว
                ก่อนนอนคืนนี้ฉันอยากจะสารภาพบาบของฉันจังเลย วันนี้ฉันพูดไม่ดีกับคุณโรส และก็คิดไม่ดีกับคุณโรส ฉันไม่ควรทำอย่างนี้กับคุณโรสเลย
                23.26น.ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว และกำลังจะไปนอนเป็นเพื่อนคุณโรส.