แผนรักฉบับยั่ว

***ถ้ารินทำให้คุณชายรำคาญรินก็ขอโทษด้วยค่ะ ต่อไปรินจะไม่มายุ่งกับคุณชายอีก ขอบคุณนะคะที่ทำให้รินรู้ว่าผู้หญิงแรดๆแบบรินไม่ใช่คนที่คุณชายคิดจะจริงจังด้วย***

****

สำหรับเธอ เขาคือตัวจริง แต่สำหรับเขา เธอมันแค่ของเล่น  และเป็นหนึ่งในของเล่นหลายชิ้นที่เขามีไว้แก้เหงา 

เมื่อถึงจุดที่ต้องพอ เธอก็ขอเดินออกมาสวยๆแล้วกัน

สเปคที่สูงเทียมตึกใบหยกของเธอลดลงมาสักนิดก็ได้ ถ้าจะทำให้เธอไม่ต้องทนทุกข์แบบนี้ 

เขาคนนั้นของเธออาจจะหล่อน้อยกว่านี้  รวยน้อยกว่านี้ นามสกุลไม่ต้องดังแบบนี้ ขออย่างเดียวขอแค่ใครคนนั้นมีเธอคนเดียวก็พอ 

พอกันที กับ การเป็นของตายของผู้ชายที่ไม่มีวันรักเธอแบบเขา 


สำหรับเขา ผู้ยังไม่พร้อมจะหยุดที่ใคร ของบางอย่างถึงแม้ว่าจะกินแล้วอร่อย แต่ก็ยังไม่พร้อมจะกินอยู่อย่างเดียวไปตลอดชีวิต 

คิดจะไปจากเขางั้นเหรอ ฝันไปเถอะ ถ้าเขายังไม่พร้อมจะเขี่ยทิ้ง อย่าคิดว่าจะไปไหนได้ 

*****

“รินถ้ารินจะไปจากผมรินมองตาผมแล้วบอกผมสิ ว่ารินจะลืมผมได้จริงๆ”

มิรินมองสบตาเขาแล้วเห็นแววตาอ้อนวอนมองมา ทำไมเธอเจ็บปวด

"......."

มือที่โอบเอวเธอดึงเธอเข้ามาชิดตัว เขามองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น ก็เห็นแววสั่นไหวมันไม่ได้หนักแน่นเหมือนคำพูดของเธอเลยสักนิด

สายตาแบบนี้น่ะเหรอที่จะไปจากเขาโถ เด็กน้อย ถ้าเขายังไม่อยากปล่อยเธอไป อย่าหวังเลยว่าจะไปไหนได้
เขากระชับวงแขนให้แน่นขึ้นลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียน

“รินจะลืมอ้อมกอดของผมได้จริงๆเหรอ"

เขาประทับจูบลงที่ริมฝีปากของเธอแผ่วเบา มิรินเกลียดตัวเองที่สั่นไหวไปกับสัมผัสของเขา

"บอกผมสิ ว่ารินจะลบรอยจูบที่ผมประทับไว้ในใจของรินได้ยังไง”

เขาดึงเธอเข้ามาซบอกกว้าง

"เสียงหัวใจของผมที่รินเคยนอนฟังอยู่ทุกคืน รินลืมมันไม่ได้หรอก"

มิรินมองสบตาเขานิ่ง เธอเจ็บ แต่เธอจะเจ็บแค่วันนี้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก คนอย่างมิรินแค่ปรายตาไปทางไหนก็มีแต่ผู้ชายอยากเข้าหา ให้มันรู้กันไปว่าเธอจะลืมเขาไม่ได้ เขาไม่มีค่าอะไรเลยสักนิดที่เธอจะต้องจดจำหรือมานั่งเสียใจ

เธอมีค่ามากกว่าที่จะมานั่งเสียใจให้ผู้ชายแบบเขา
มิรินจับมืออัครพลหงายขึ้นแล้ววางคีย์การ์ดสำรองของห้องพักของเขาลงบนมือเขา

"ไม่เป็นไรค่ะ มีคนเสนออ้อมกอดให้รินซบเยอะมาก คงมีสักอ้อมกอดที่จะทำให้รินลืมคุณชายได้”