ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นักวางแผนนนนนน
บทที่ 1
" นี่! แม่มดเป็นคนสั่งพวกแกใช่ไหมฮ้ะ มันจะมากเกินไปแล้วนะ!! "
ฉันกำลังต่อว่าพวกบอดี้การ์ดของบ้านฉัน พวกนี้กำลังโยนเสื้อผ้าและของทุกๆอย่างของฉันออกจากบ้านต่อหน้าต่อตาฉัน ว้ากกก อยากจะบ้าตายทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย
" มากเกินไปหรอ.... "
" 0..0 "
นั้นมันเสียงของยัยแม่มดนิ
" หึ..แค่นี้ยังไม่พอด้วยซ้ำ ในเมื่อเธอเป็นคนพูดเองว่าเธอต้องการอย่างที่เธอต้องการฉันก็กำลังมอบให้เธออยู่นี่ไง และหวังว่าเธอคงจะไม่มาร้องไห้อ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากฉันนะ..!!!;) "
ยัยแม่มดพูดพร้อมเยะยิ้มที่มุมปาก
" ไม่ต้องรอหวังหรอกคะ เพราะฉันจะไม่มีวันมาร้องไห้ขอความช่วยเหลือเป็นอันขาด เพราะนี่คือทางที่ฉันเลือกแล้ว.... "
" ได้!!! ถ้างั้นก็รีบออกจากบ้านฉันไป ฉันไม่อยากให้บ้านฉันมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์มาเกาะอยู่ที่หน้าบ้าน ไปได้ล้ะ "
พูดจบยัยแม่มดก็เดินกลับไปฉันก็ได้แต่เพียงเก็บของที่ตกระเนระนาดเต็มพื้น
ติ้ดด!!! ฉันคงกระวนกระวายมากถ้าฉันไม่ได้คุยเรื่องนี้กับยัยยูลบวกกับขอความช่วยเหลือเรื่องที่พักนิดหน่อย ฉันจึงโทรเรียกยัยยูลมา
ผ่านไป10นาที
ยัยยูส่งคนขับรถมาแล้วมาช่วยเก็บข้าวของที่ตกเต็มพื้น ฉันขอบใจมากนะยัยยูล
ณ บ้านยัยยูล
ยัยยูลก็ถือว่าเป็นคนรวยคนนึงเหมือนกันเพราะพ่อของยูเป็นประธานบริษัท ฿&@?)! เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ในเครือของเอเชีย ครอบครัวของยัยยูลจะช่วยเหลือฉันตลอดเวลาที่มีปัญหากับยัยแม่มด อย่าว่างั้นงี้เลย ขนาดพ่อแม่ของยัยยูลยังรู้นิสัยของแม่มดเลย จะนับประสาอะไรกับฉันที่จะตามเกมของยัยแม่มดไม่ถูก คุณแม่ของยัยยูให้ฉันมาพักอยู่ที่นี่ก่อนแล้วเดี๋ยวท่านจะไปคุยกับยัยแม่มดให้ในวันพรุ่งนี้
" ขอบคุณมากนะคะคุณป้า แต่ยุนว่าอย่าเลยคะ เพราะยังไงยัยแม่มดนั้นก็คิดว่าตัวเองถูกเสมอพูดไปก็เสียเวลาเปล่่า "
" หนูยุนจ้ะ แต่เรื่องนี้ใช่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเรื่องนี้ป้าขอเป็นคนจัดการให้ดีกว่าเอาละ ยูลจ้ะพาหนูยุนไปพักผ่อนส้ะ พรุ่งนี้จะได้สดชื่น "
ฉันได้แต่ยิ้มให้พร้อมโค้งคำนับเพื่อแสดงความขอบคุณ
เฮ้ออออ ทุกคนดีต่อฉันมาก ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี เฮ้อ
เช้าวันต่อมา
ฉันตื่นมาแต่เช้าเพื่อเก็บของที่จะไปโรงเรียนพร้อมกับบินไปเกาหลี ไม่รู้ว่าวันนี้ยัยแม่มดจะเล่นแผนเหมือนทุกทีรึเปล่า ฉันล้ะชักกลัวแล้วสิ
ณ โรงเรียน(ห้องผอ.)
" อาจารย์ก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าทำไมทางมหาลัยของที่นั้นถึงส่งกลับมายกเลิกกับเธอที่เป็นนักเรียนเกรดเอของโรงเรียนเรา อาจารย์ไม่รู้จริงๆ เอาเป็นว่า อย่างหนูเข้าเรียนที่อื่นได้ไม่ยากหรอก อย่าห่วงเลย "
" คะ^^!! "
ฉันเดินออกจากห้องของท่านผอ.พร้อมกับนึกคำพูดที่ฉันพูดขึ้นเมื่อวานนี้. โว้ยยยย ปากบ้าเอ้ยย ไม่น่าพูดเลย ฉันพูดพร้อมตีหัวตัวเองไปมา
" นี่!! " อุ้ย!!! ยัยยูลเดินมาพร้อมกระชากมือฉันออกจากหัว
" ยุน มันไม่ใช่เวลาโทษตัวเองนะ ออกมาดูอะไรข้างนอกก่อน "
??? ฉันอยู่ในอาการ งง นิดๆ พร้อมกับวิ่งตามยัยยูลไป
00.00 ภาพที่ฉันเห็นในตอนนี้คือ ตอนนี้ทุกคนออกมาประท้วงกันอย่างกับมาชุมนุมกัน " ออกไปๆๆๆๆ " และมือของแต่ละคนก็ถือป้ายที่มีข้อความเขียนไว้ต่างๆนาๆว่า ' ชื่อเสียงของโรงเรียน ย่ำแย่เพราะเธอ' ' ไม่คิดว่าจะร้ายลึกขนาดนี้ เลววว ' และประโยคที่สะดุดตาทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก ' หาพ่อให้ลูกของเธอส้ะ!! '
" 0&0 กรี๊ดดด!!! "
ณ บ้านของแม่(มด)
ฉันเดินเข้าไปอย่างหน้าตั้งดังเล่ง จนไม่ทันได้สังเกตุว่าการ์ดของบ้านล้มไปกี่คนแล้ว
ตึกๆๆๆ!!!!
" ตึ้ง!!! "
ฉันรีบเปิดประตูห้องของยัยแม่มดออกอย่างเสียงดัง แต่ภาพที่ฉันต่อหน้าฉันคือ....แม่แท้ๆของฉันกำลังนั่งจิบไวท์เปิดเพลงเบาๆฟังอยู่ที่ห้องในขณะที่ลูกสาวของตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่แม่แท้ๆเป็นคนวางแผนทั้งหมด
" ว่าไง...จะมาคุกเข่าขออะไรจากฉันล้ะ เรื่องมหาลัย หรือว่า เรื่อง....!! "
" เหอะ!!! ขอความช่วยเหลืองั้นหรอ ไปนอนฝันในวิมานของแม่เถอะคะ แม่คิดว่าที่แม่ทำมันสมควรนักหรอค้ะ ตะเวนไปบอกคนอื่นไปทั่วว่าลูกไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความจริง สนุกมากไหมคะ!!! "
" หึื ฉันสนุกมาก สนุกจนคาดไม่ถึงว่าเธอจะมาเร็วกว่าที่คิด และจำไว้นะถ้าเธอไม่มาขอความช่วยเหลือจากฉัน เธอก็ห้ามกลับมาที่นี่เด็ดขาด!!!! "
" ได้คะ ฉันจะไปให้คุณดู และคุณจะรู้ว่ามันจะเป็นยังไง!!! "
อันที่จริงฉันก็คิดแผนไม่ออกเหมือนกันแหละ แต่ฉันก็แค่อยากจะขู่เฉยๆอะนะ
" เชิญ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ.... " ยัยแม่มดพูดเสียงเรียบๆก่อนที่จะเดินผ่านหน้าฉันไป
ณ บ้านยูริ
" แล้วหนูจะทำยังไงต่อไปละจ้ะเนี้ย " แม่ของยูลท่านถามท่าทางท่านเป็นห่วงฉันมาก
" หนูคิดว่าหนูจะ สอบเข้าอีกที่นึงที่เกาหลีนะคะ ยังไงๆ หนูต้องไปให้ได้ค้ะ "
" ถ้างั้นป้าจะให้ยูลไปอยู่เป็นเพื่อนนะ....ไม่ต้องเป็นห่วง ยูลและป้าอยากจะช่วยหนูอยู่แล้ว "
" ถ้างั้นก็...ขอบคุณมากนะคะ แต่ยุนว่าคงได้เข้าเรียนมหาลัยที่อยู่ในเกณฑ์ต่ำหน่อยนะคะ เพราะยุนคิดว่าที่ดังๆยัยแม่มดคงสกัดไว้หมด "
" ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปเรียนนะไม่ได้ไปแข่งแย่งชิงดีกันสักหน่อย ไม่มีปัญหาหรอก "
" ถ้างั้นไปกันพรุ่งนี้เลยนะ "
" 0.0 " " 0.0 " คุณป้าและยัยยูลดูตกใจนิดๆก็อย่างว่านั้นแหละ ถ้าขืนอยูต่อไปคงอยู่ไม่สุขแน่ แล้วอีกอย่างฉันเองก็เกรงใจคุณป้าด้วย
คอยติดตามตอนต่อไปนะคะ
" นี่! แม่มดเป็นคนสั่งพวกแกใช่ไหมฮ้ะ มันจะมากเกินไปแล้วนะ!! "
ฉันกำลังต่อว่าพวกบอดี้การ์ดของบ้านฉัน พวกนี้กำลังโยนเสื้อผ้าและของทุกๆอย่างของฉันออกจากบ้านต่อหน้าต่อตาฉัน ว้ากกก อยากจะบ้าตายทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย
" มากเกินไปหรอ.... "
" 0..0 "
นั้นมันเสียงของยัยแม่มดนิ
" หึ..แค่นี้ยังไม่พอด้วยซ้ำ ในเมื่อเธอเป็นคนพูดเองว่าเธอต้องการอย่างที่เธอต้องการฉันก็กำลังมอบให้เธออยู่นี่ไง และหวังว่าเธอคงจะไม่มาร้องไห้อ้อนวอนขอความช่วยเหลือจากฉันนะ..!!!;) "
ยัยแม่มดพูดพร้อมเยะยิ้มที่มุมปาก
" ไม่ต้องรอหวังหรอกคะ เพราะฉันจะไม่มีวันมาร้องไห้ขอความช่วยเหลือเป็นอันขาด เพราะนี่คือทางที่ฉันเลือกแล้ว.... "
" ได้!!! ถ้างั้นก็รีบออกจากบ้านฉันไป ฉันไม่อยากให้บ้านฉันมีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์มาเกาะอยู่ที่หน้าบ้าน ไปได้ล้ะ "
พูดจบยัยแม่มดก็เดินกลับไปฉันก็ได้แต่เพียงเก็บของที่ตกระเนระนาดเต็มพื้น
ติ้ดด!!! ฉันคงกระวนกระวายมากถ้าฉันไม่ได้คุยเรื่องนี้กับยัยยูลบวกกับขอความช่วยเหลือเรื่องที่พักนิดหน่อย ฉันจึงโทรเรียกยัยยูลมา
ผ่านไป10นาที
ยัยยูส่งคนขับรถมาแล้วมาช่วยเก็บข้าวของที่ตกเต็มพื้น ฉันขอบใจมากนะยัยยูล
ณ บ้านยัยยูล
ยัยยูลก็ถือว่าเป็นคนรวยคนนึงเหมือนกันเพราะพ่อของยูเป็นประธานบริษัท ฿&@?)! เป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ในเครือของเอเชีย ครอบครัวของยัยยูลจะช่วยเหลือฉันตลอดเวลาที่มีปัญหากับยัยแม่มด อย่าว่างั้นงี้เลย ขนาดพ่อแม่ของยัยยูลยังรู้นิสัยของแม่มดเลย จะนับประสาอะไรกับฉันที่จะตามเกมของยัยแม่มดไม่ถูก คุณแม่ของยัยยูให้ฉันมาพักอยู่ที่นี่ก่อนแล้วเดี๋ยวท่านจะไปคุยกับยัยแม่มดให้ในวันพรุ่งนี้
" ขอบคุณมากนะคะคุณป้า แต่ยุนว่าอย่าเลยคะ เพราะยังไงยัยแม่มดนั้นก็คิดว่าตัวเองถูกเสมอพูดไปก็เสียเวลาเปล่่า "
" หนูยุนจ้ะ แต่เรื่องนี้ใช่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเรื่องนี้ป้าขอเป็นคนจัดการให้ดีกว่าเอาละ ยูลจ้ะพาหนูยุนไปพักผ่อนส้ะ พรุ่งนี้จะได้สดชื่น "
ฉันได้แต่ยิ้มให้พร้อมโค้งคำนับเพื่อแสดงความขอบคุณ
เฮ้ออออ ทุกคนดีต่อฉันมาก ไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี เฮ้อ
เช้าวันต่อมา
ฉันตื่นมาแต่เช้าเพื่อเก็บของที่จะไปโรงเรียนพร้อมกับบินไปเกาหลี ไม่รู้ว่าวันนี้ยัยแม่มดจะเล่นแผนเหมือนทุกทีรึเปล่า ฉันล้ะชักกลัวแล้วสิ
ณ โรงเรียน(ห้องผอ.)
" อาจารย์ก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าทำไมทางมหาลัยของที่นั้นถึงส่งกลับมายกเลิกกับเธอที่เป็นนักเรียนเกรดเอของโรงเรียนเรา อาจารย์ไม่รู้จริงๆ เอาเป็นว่า อย่างหนูเข้าเรียนที่อื่นได้ไม่ยากหรอก อย่าห่วงเลย "
" คะ^^!! "
ฉันเดินออกจากห้องของท่านผอ.พร้อมกับนึกคำพูดที่ฉันพูดขึ้นเมื่อวานนี้. โว้ยยยย ปากบ้าเอ้ยย ไม่น่าพูดเลย ฉันพูดพร้อมตีหัวตัวเองไปมา
" นี่!! " อุ้ย!!! ยัยยูลเดินมาพร้อมกระชากมือฉันออกจากหัว
" ยุน มันไม่ใช่เวลาโทษตัวเองนะ ออกมาดูอะไรข้างนอกก่อน "
??? ฉันอยู่ในอาการ งง นิดๆ พร้อมกับวิ่งตามยัยยูลไป
00.00 ภาพที่ฉันเห็นในตอนนี้คือ ตอนนี้ทุกคนออกมาประท้วงกันอย่างกับมาชุมนุมกัน " ออกไปๆๆๆๆ " และมือของแต่ละคนก็ถือป้ายที่มีข้อความเขียนไว้ต่างๆนาๆว่า ' ชื่อเสียงของโรงเรียน ย่ำแย่เพราะเธอ' ' ไม่คิดว่าจะร้ายลึกขนาดนี้ เลววว ' และประโยคที่สะดุดตาทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก ' หาพ่อให้ลูกของเธอส้ะ!! '
" 0&0 กรี๊ดดด!!! "
ณ บ้านของแม่(มด)
ฉันเดินเข้าไปอย่างหน้าตั้งดังเล่ง จนไม่ทันได้สังเกตุว่าการ์ดของบ้านล้มไปกี่คนแล้ว
ตึกๆๆๆ!!!!
" ตึ้ง!!! "
ฉันรีบเปิดประตูห้องของยัยแม่มดออกอย่างเสียงดัง แต่ภาพที่ฉันต่อหน้าฉันคือ....แม่แท้ๆของฉันกำลังนั่งจิบไวท์เปิดเพลงเบาๆฟังอยู่ที่ห้องในขณะที่ลูกสาวของตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่แม่แท้ๆเป็นคนวางแผนทั้งหมด
" ว่าไง...จะมาคุกเข่าขออะไรจากฉันล้ะ เรื่องมหาลัย หรือว่า เรื่อง....!! "
" เหอะ!!! ขอความช่วยเหลืองั้นหรอ ไปนอนฝันในวิมานของแม่เถอะคะ แม่คิดว่าที่แม่ทำมันสมควรนักหรอค้ะ ตะเวนไปบอกคนอื่นไปทั่วว่าลูกไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความจริง สนุกมากไหมคะ!!! "
" หึื ฉันสนุกมาก สนุกจนคาดไม่ถึงว่าเธอจะมาเร็วกว่าที่คิด และจำไว้นะถ้าเธอไม่มาขอความช่วยเหลือจากฉัน เธอก็ห้ามกลับมาที่นี่เด็ดขาด!!!! "
" ได้คะ ฉันจะไปให้คุณดู และคุณจะรู้ว่ามันจะเป็นยังไง!!! "
อันที่จริงฉันก็คิดแผนไม่ออกเหมือนกันแหละ แต่ฉันก็แค่อยากจะขู่เฉยๆอะนะ
" เชิญ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ.... " ยัยแม่มดพูดเสียงเรียบๆก่อนที่จะเดินผ่านหน้าฉันไป
ณ บ้านยูริ
" แล้วหนูจะทำยังไงต่อไปละจ้ะเนี้ย " แม่ของยูลท่านถามท่าทางท่านเป็นห่วงฉันมาก
" หนูคิดว่าหนูจะ สอบเข้าอีกที่นึงที่เกาหลีนะคะ ยังไงๆ หนูต้องไปให้ได้ค้ะ "
" ถ้างั้นป้าจะให้ยูลไปอยู่เป็นเพื่อนนะ....ไม่ต้องเป็นห่วง ยูลและป้าอยากจะช่วยหนูอยู่แล้ว "
" ถ้างั้นก็...ขอบคุณมากนะคะ แต่ยุนว่าคงได้เข้าเรียนมหาลัยที่อยู่ในเกณฑ์ต่ำหน่อยนะคะ เพราะยุนคิดว่าที่ดังๆยัยแม่มดคงสกัดไว้หมด "
" ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปเรียนนะไม่ได้ไปแข่งแย่งชิงดีกันสักหน่อย ไม่มีปัญหาหรอก "
" ถ้างั้นไปกันพรุ่งนี้เลยนะ "
" 0.0 " " 0.0 " คุณป้าและยัยยูลดูตกใจนิดๆก็อย่างว่านั้นแหละ ถ้าขืนอยูต่อไปคงอยู่ไม่สุขแน่ แล้วอีกอย่างฉันเองก็เกรงใจคุณป้าด้วย
คอยติดตามตอนต่อไปนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น