คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Good morning, Vampire :: Chapter VI
Good Morning, Vampire.
Super Junior Fan Fiction (Yaoi)
Cast : Kyuhyun x Donghae x Siwon
Author : xixiao’
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
CHAPTER VI
“เห ไม่ทันจริงๆเหรอคะคุณแม่ ....?”
เสียงคุยโทรศัพท์จากเพื่อนร่วมห้องที่ลอยเข้าโสตหูของเขาทำให้เข้าใจเรื่องราวได้ไม่ยาก ทงเฮจำได้ดีว่าเที่ยงคืนวันนี้จะล่วงเข้าสู่วันเกิดของกูฮารา และหญิงสาวก็ให้ความสำคัญกับมันทุกๆปี ฮาราเป็นคนมีเพื่อนเยอะและยินดีถ้าจะมีการสังสรรค์ หากแต่ปีนี้....
“พี่ทงเฮ... ปีนี้ฉลองวันเกิดกับฉันนะคะ” ท่าทีออดอ้อนเอาแต่ใจที่ดูน่ารักเสมอทำให้อดจะยิ้มไม่ได้ ทงเฮได้แต่กลั้วหัวเราะเบาๆก่อนจะพยักหน้ารับ
เขาแค่... รู้สึกห่างเกินกับกูฮาราแปลกๆ....
ฮาราโผเข้ากอดคนตรงหน้าด้วยความดีใจ ปีนี้เธอไม่ได้ต้องการงานสังสรรค์ครื้นเครงดังเช่นปีก่อนๆ ในเมื่อตอนนี้ภายในหัวของกูฮารามีแค่ใบหน้าของโจวคยูฮยอนลอยวนเวียนไปมา
สายตาที่จ้องมองมาทำให้อีทงเฮจ้องตอบกลับไปเงียบๆ คยูฮยอนยังคงวนเวียนอยู่ภายในห้องและเลือกอ่านหนังสือในที่ๆไม่มีเขา ทงเฮรู้ดีถึงความห่างเหินที่ก่อตัวขึ้น เขาไม่ได้ตั้งตัว หากแต่ก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจนัก และเป็นอีกครั้งที่คยูฮยอนห่างออกไปโดยไม่แม้แต่จะเอื้อยเอ่ยคำใดทักทายกัน
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
หลังจากออกไปซื้อของตกแต่งและวัตถุดิบสำหรับงานปาร์ตี้เล็กๆในคืนนี้ แม้จะบอกว่าเลี้ยงฉลองกันสามคน แต่อีทงเฮรู้ตัวดีว่าลึกๆแล้วตอนนี้เขาก็ราวกับส่วนเกินที่ควรจะอยู่ห่างออกมาทุกครั้งเมื่อโจวคยูฮยอนและกูฮาราอยู่ด้วยกัน แม้วันนี้ฮาราจะใช้เวลาแทบทั้งวันอยู่กับเขา แต่ทงเฮรู้หน้าที่ของเขาในคืนนี้ดี...
ร่างสูงกำลังงีบหลับอย่างสงบบนเตียงภายในห้องนอน เนื้อตัวของคยูฮยอนนั้นมีเหงื่อผุดพรายอยู่เล็กๆ หากแต่ผืนผ้าห่มที่ห่อหุ้มตัวนั้นกลับเรียกความฉงนบนใบหน้า ถ้าร้อนขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังนอนห่มผ้าอยู่อีก
แต่ความคิดแปลกๆกลับดึงให้อีทงเฮก้าวขาเข้าไปใกล้เตียงอย่างไม่มีเหตุผล หมู่นี้เขาไม่ได้ใกล้ชิดกับคยูฮยอนนัก อาจด้วยความรู้สึกแปลกๆของตัวเขา ทั้งยังการตีตัวออกห่างที่เห็นได้ชัดของร่างสูง จึงเป็นความคิดบ้าๆที่ทำให้เขารู้สึกอยากจ้องหน้าเด็กคนนี้ขึ้นมาบ้างแม้เพียงชั่วครู่ก็ตาม ยามหลับคยูฮยอนดูไม่มีพิษมีภัยนัก ไม่มีการปั้นสีหน้านิ่งๆดังเช่นที่ทำอยู่ประจำ แต่ถ้าเทียบกับช่วงแรกๆที่เจอกันแล้ว ทงเฮชอบคยูฮยอนในตอนนั้นมากกว่า
ทุกวันนี้คยูฮยอนไม่ยิ้ม มีโลกส่วนตัวสูงจนเข้าไม่ถึง ซ้ำยังไม่แม้แต่จะพูดคุยหรือแสดงตัวว่ามีตัวตนอยู่ในสายตาของเขา และนั่นทำให้ทงเฮรู้สึกแย่ไม่น้อย
ถึงตอนนี้... เขายอมตัดเรื่องที่คาข้องใจออกไปทั้งหมด ถ้าจะทำให้คยูฮยอนหันมาพูดคุยกับเขาบ้างดังแต่ก่อน
เปลือกตาบางลืมขึ้นจนแทบทำให้คนที่ยืนมองอยู่สะดุ้งตัวโยน ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่รู้สึกตัว ซ้ำยังเขยิบถอยห่างออกไปจนเกือบจะลุกหนี ทงเฮถลาขึ้นไปบนเตียงแล้วคว้าข้อมืออีกคนไว้ เขาไม่ชอบเลยจริงๆกับท่าทีแบบนี้...
“นายเป็นอะไรของนาย ทำไมจะต้องคอยหนีกันอยู่เรื่อย” เสียงพร่าร้องถามอย่างขุ่นเคือง หากแต่สิ่งที่ได้รับตอบกลับมายังคงเป็นใบหน้าราบเรียบที่ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ
“ผมไม่ได้หนี”
ถ้อยคำเฉยเมยก่อนข้อมือเรียวจะดึงออกจากการกอบกุมอย่างเนิบๆ ทงเฮไม่ใช่คนชอบตื๊อ เพียงแต่เขารู้สึกเหมือนโดนรังเกียจก็ไม่ปาน ร่างเล็กผุดลุกขึ้นตามก่อนจะเดินไปดักตรงประตูห้อง หลายครั้งที่เขาเห็นสายตาของคยูฮยอนจ้องมองมา หากแต่เพียงแค่เขาจ้องกลับ คยูฮยอนก็จะเดินหนีไปทุกครั้ง
ทงเฮจ้องมองใบหน้าขาวซีดด้วยความรู้สึกที่เรียกได้ว่าเกือบจะเป็นความไม่พอใจ คยูฮยอนไม่พูดไม่บอกอะไรเขาไม่เคยว่า หากแต่กิริยาที่ห่างเหินแบบนี้มันอะไรกัน กำลังพยายามหลบหน้าเขาอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันจะไม่เซ้าซี้อะไรนายหรอกนะ แต่วันนี้เป็นวันเกิดของฮารา อย่างน้อยก็ช่วยทำตัวให้มีส่วนร่วมบ้างได้ไหม” ลึกๆแล้วอีทงเฮรู้สึกขุ่นเคืองใจไม่น้อยที่พูดออกไปแบบนั้น แต่มันไม่มีเหตุผลสักนิด... เขารู้ตัวดี
คยูฮยอนไม่ตอบอะไรแต่กลับทำท่าจะเดินสวนออกไปทั้งอย่างนั้น ทงเฮยอมหลีกทางให้แต่โดยดี เขารู้สึกว่าตัวเองงี่เง่ามากเกินไป ยังไงก็เป็นแค่ผู้ที่อาศัยอยู่ด้วยกันในระยะเวลาสั้นๆเท่านั้นเองไม่ใช่หรือไง...
แผ่นหลังกระทบกับประตูทันทีที่ปิดลง ดวงตาสีอำพันวาวขึ้นจนปิดไว้ไม่อยู่ แม้จะเอามือขึ้นปิดกุมใบหน้าไว้ หากแต่เสียงหายใจถี่ๆยังคงดังขึ้นจนดูน่ากลัว ความรู้สึกทั้งร้อนทั้งหนาวรุมเร้าอยู่ในตัวเขาราวกับจะระเบิด เรี่ยวแรงที่เคยมีก็น้อยลงไปจนแทบทรงตัวไม่อยู่
ทำไมถึงรู้สึกอยากอาหารขนาดนี้....
ทั้งที่มันกำลังดีขึ้น.... แต่เพราะอีทงเฮ.....
แค่เพราะกลิ่นของอีทงเฮที่ลอยเข้ามา เขาก็แทบจะควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่
ต้องการ... ตลอดเวลา แม้ว่าจะหนีห่างออกมาเพียงใด
“พี่คยูฮยอน?”
ร่างบางของหญิงสาวปราดเข้ามาช่วยพยุงอย่างเป็นห่วง ผิวซีดเซียวตัดกับเงาของหยาดเหงื่อที่ผุดพราย รุมร้อนรุมหนาวจนดูราวกับจะล้มลงไปได้ทุกเมื่อ
“ไม่สบายเหรอคะ?”
อีกครั้งที่ความต้องการบางอย่างวูบสูงขึ้นในร่างกาย กลิ่นหอมอ่อนๆของฮารานั้นมีกลิ่นของใครอีกคนแทรกเข้ามา ภาพของหญิงสาวที่โผเข้ากอดทงเฮลอยเข้ามาในห้วงคิด กลิ่นของความคุ้นเคย...
“ออกไป....”
“คะ ?”
แววสีอำพันปราดมองฮาราแค่เพียงหางตา ก่อนจะผละเดินหนีออกไปจากตรงนั้นโดยไม่แม่แต่จะหันกลับมามอง
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ร่างสูงโปร่งซัดเซทรุดลงยังข้างตึก ตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะเดินไปไหนมาไหน ความรู้สึกของคนที่อดอาหารมาเป็นเวลานานๆ... เพียงแค่ได้กลิ่น ก็อยากจะปรี่เข้าไปหาให้รู้แล้วรู้รอด
คยูฮยอนเลือกที่จะหนี เพราะเขาไม่อยากทำร้ายใคร แม้จะรู้ดีว่าสิ่งที่ตัวเองเป็นอยู่ไม่ต่างอะไรจากผีดูดเลือดที่น่าสมเพชตัวหนึ่ง ผีดูดเลือดที่ไม่ล่า ผีดูดเลือดที่ปล่อยให้ตัวเองตกต่ำแทนที่จะสังหารเหยื่อซะ
เป็นผีดูดเลือดที่ฝืนสัญชาตญาณผู้ล่าจนแลกกับความทุกข์ทรมานอย่างที่เป็นอยู่....
กล่องลังอาหารสดของร้านอาหารที่อยู่ข้างคอนโดมิเนียมเรียกให้สายตาหันมอง มันถูกเอามาวางพักไว้ไม่นานนักก่อนจะถูกย้ายเข้าไปยังภายในร้านอาหารใหญ่ คยูฮยอนไม่ได้กลิ่นความหอมหวานใดๆดังเช่นกลิ่นกายของมนุษย์ หากแต่รอยเลือดที่เปรอะเลอะอยู่บนขอบกล่องโฟมกลับเรียกความสนใจได้ชะงัดนัก
ไม่เคยมีเรื่องราวใดว่าไว้ว่านอกจากเลือดของมนุษย์แล้วผีดูดเลือดเช่นเขาจะมีอาหารอื่นใดที่สามารถประทังชีวิตได้อีก แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีข้อห้ามที่ว่าไม่สามารถทำได้
รู้สึกตัวอีกทีสีชาดของเลือดสดๆกลับปรากฏอยู่ตรงหน้า เหม็นคาว เหม็นหืน กลิ่นของดิรัจฉาน....
ถุงบรรจุเลือดหมูที่นองไปด้วยของเหลวและเครื่องในนิ่มๆชวนอาเจียน คยูฮยอนเลือกหยิบออกมาถุงหนึ่ง เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องตกอับ ไม่เคยคิดว่าเผ่าพันธุ์สูงศักดิ์เช่นเขาจะต้องมามีสภาพเช่นนี้
มือเรียวยันผนังกำแพงมาถึงยังซอกตึกอับๆที่ลับตาคน ลึกเข้าไปเป็นกองขยะที่ร้านค้าในละแวกต่างพากันเอาขยะมาทิ้งสุมไว้ ถุงเลือดหมูค่อยๆถูกแกะออก กลิ่นคาวฟุ้งออกมาจนรู้สึกคลื่นเหียน
ลิ้นเรียวละเลียดชิมของเหลวภายในถุง ก่อนจะกลั้นใจเทใส่ปากเสียสองอึก
“.........”
วูบหนึ่งที่รู้สึกราวกับว่าเลือดภายในกายหมุนเวียน คยูฮยอนทิ้งถุงเครื่องในหมูลงกับพื้นแล้วค่อยๆก้าวขาออกจากตรงนั้น เลือดหมูน่าจะช่วยให้ความอยากอาหารในตัวเขาดีขึ้นบ้าง...
“อ่อก...”
ไม่ทันจะก้าวพ้นตรอกแคบ ร่างทั้งร่างกลับทรุดลงกับพื้นเย็นเยียบ โลหิตคาวสีเข้มถูกอาเจียนออกมาจนเปรอะเลอะ
ทรมาน.......
“อ่อก... อะ..”
รู้สึกปั่นป่วน ราวกับลำไส้จะหลุดออกมาทางปาก คยูฮยอนรู้สึกแบบนั้น....
นัยน์ตาสีอำพันวาวโรจน์ขึ้นจนเด่นชัด กลิ่นกายของใครบางคนเด่นชัดขึ้นมา... ติดจมูก... ต้องการเหลือเกิน....
ถึงตอนนี้... คยูฮยอนรู้ตัวดี ทางหนีของเขา ไม่มีอีกแล้ว........
ถึงอย่างไรผู้ล่า ก็ต้องล่าเพื่อดำรงชีวิตอยู่
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
“พี่ทงเฮ พี่คยูฮยอนเขาไม่อยากมาฉลองกับเราเหรอคะ”
นาฬิกาบนผนังชี้บอกเวลาที่มีแต่จะดึกลง ห้าทุ่มแล้ว... คยูฮยอนยังไม่กลับมาหลังจากที่ออกไปเมื่อตอนฟ้าเริ่มมืด ทงเฮไม่รู้ว่าควรจะต้องออกไปตามหาที่ไหน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าคยูฮยอนจะกลับมาอีกหรือไม่
“อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับหมอนั่น พี่จะออกไปตามหา” กุญแจรถถูกหยิบขึ้นมากำไว้ในมือพร้อมๆกับเสื้อโค้ทที่ถูกสวมใส่ ฮาราผุดลุกขึ้นจากโซฟาก่อนทำท่าจะเดินตามไปอย่างเป็นห่วง
“ให้ฉันไปด้วยนะคะ ฉันเป็นห่วงพี่คยูฮยอน”
แวบหนึ่งที่ทงเฮรู้สึกปวดหนึบตรงอกซ้าย มือเรียวกำเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว รู้สึกแปลกๆ...
“เธอรออยู่ที่นี่ดีกว่า มันอันตราย”
เขาไม่ได้รอฟังคำทักท้วงอะไรหลังจากนั้น ประตูห้องถูกปิดลงโดยทิ้งกูฮารารออยู่ที่ห้องเพียงลำพัง ในหัวของทงเฮตอนนี้เอาแต่จะนึกถึงภาพเหตุการณ์วันนี้ ทั้งโกรธ... ทั้งผิดหวัง... ยิ่งนานวันความรู้สึกสงสัยกลับยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น
ทั้งยังความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ที่อีทงเฮไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดกับตัวเอง....
แค่คิดว่าอย่างน้อย ถ้าโจวคยูฮยอนยอมเล่าอะไรให้เขาฟังบ้างก็คงดี
“พี่ทงเฮ !”
ประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง ฮาราสะดุ้งลุกจากโซฟาตัวยาวก่อนจะเหลียวมองพร้อมอุทานด้วยความดีใจเมื่อคิดว่าจะไม่ต้องอยู่คนเดียว หากแต่ผิดคาด คนที่เข้ามาใหม่หาใช่คนที่เธอร้องเรียกชื่อออกไปเมื่อสักครู่ เรียวปากอิ่มฉีกยิ้มกว้างแล้วตรงปรี่เข้ามาเพื่อจะถามไถ่
“พี่คยูฮยอน...”
ร่างสูงโปร่งเดินโซซัดโซเซเข้ามาภายในห้อง สวนกับหญิงสาวโดยไม่แม้แต่จะปรายตามอง เป็นครั้งที่สองที่กูฮารารู้สึกราวกับเป็นอากาศธาตุ
“ออกไป... อย่าเข้าใกล้ผม”
เธอปราดเข้าไปช่วยพยุงอีกคนด้วยความเป็นห่วง โดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่คยูฮยอนต้องการจะสื่อนั้นคืออะไร กลิ่วคาวฉุนๆโชยเข้าจมูกจนมือเรียวบางต้องยกขึ้นขึ้นปิด “พี่คยูฮยอนหายไปไหนมาคะเนี่ย ?”
ร่างของคยูฮยอนสั่นเทิ้มเล็กน้อย เสียหายใจเริ่มหนักหน่วงและรุนแรงขึ้น กลิ่นที่เขาคุ้นเคยยังคงแฝงติดอยู่บนตัวของกูฮารา ลำคอขาวระหงที่ลาดลงมาตัดกับเสื้อสีเลือดหมู คยูฮยอนเกือบจะไม่รู้ตัวว่าสายตาของเขากำลังจับจ้องอยู่ที่ใด
“พี่ไม่สบายรึเปล่าคะ อาการพี่ดูไม่ค่อยดีเลย เข้าไปนอนพักก่อนดีไหม... อ๊ะ ?”
ไม่ทันขาดคำร่างทั้งร่างกลับวูบล้มลงบนโซฟาตามด้วยร่างของกูฮาราที่ทาบทับลงมา ฮาราไม่ทันได้สังเกตถึงความผิดปกติใดๆนอกจากอาการอ่อนล้าของร่างสูง เธอใช้สองมือประคองหน้าอีกฝ่ายอย่างเก้อเขินราวถูกสะกด ใบหน้าหล่อเหลาและความนิ่งสงบของคยูฮยอนนั้นตราตรึงสายตาเธอได้ตั้งแต่แรกพบ
“ตัวพี่ร้อนมากนะคะ...”
เปลือกตาของคยูฮยอนยังคงปิดสนิทอยู่อย่างนั้นพร้อมๆกับความรู้สึกรุ่มร้อนภายในร่างกายที่สงบลง กระทั่งริมฝีปากอิ่มค่อยๆทาบทับลงมาบนเรียวปากขาวซีด โจวคยูฮยอนยังคงนิ่งอยู่กับการจูบของกูฮาราอยู่พักใหญ่
เสียงครางครือหอบหายใจหนักหน่วงเริ่มกลายเป็นความร้อนแรงเมื่อร่างสูงพลิกตัวกลับมาอยู่ข้างบนก่อนจะเป็นฝ่ายรุกเร้าขยี้ริมฝีปากหญิงสาว คยูฮยอนจูบเก่ง... ทั้งร่างของฮาราสั่นเทิ้มด้วยความวาบหวามและเสน่ห์เย้ายวนอย่างน่าประหลาด
คยูฮยอนรับรู้เพียงความรู้สึกดีที่ได้รับและสิ่งที่เขากำลังกระทำอยู่... แต่เขาไม่รู้เลยว่ากำลังปล่อยให้สัญชาตญาณลึกๆของเผ่าพันธุ์เอาชนะความเป็นตัวตนของเขาในที่สุด
ราวกับเขี้ยวภายในปากนั้นกำลังสั่นระริก....
ความต้องการทางเพศของคยูฮยอนพุ่งสูงขึ้นพอๆกับความรู้สึกอยากอาหาร หรือจะพูดให้ถูก... เขากำลังอยากกลืนกินและเป็นเจ้าของหญิงสาวตรงหน้า เสียงครางครือของหญิงสาวยามถูกเล้าโลมนั้นกระตุ้นความรู้สึกให้ดิ่งสูงจนควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ....”
ชั่ววินาทีที่แพขนตาสวยปรือขึ้น ภาพที่ปรากฏตรงหน้ากลับเป็นดวงตาวาวโรจน์ที่ไม่ได้เป็นสีอำพันดังเช่นที่คุ้นเคย แต่ที่เธอรู้สึกตระหนกจนพูดอะไรไม่ออกกลับเป็นคมเขี้ยวสีขาวที่เตรียมจะฝังลงบนลำคอ
“.....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!”
ฮาราใช้แรงที่มีผลักชายหนุ่มออกก่อนจะลนลานคลานถลาลงจากโซฟา น้ำตาใสคลอหน่วงบนใบหน้าจนเปรอะเครื่องสำอาง หากแต่คยูฮยอนยังคงอยู่บนโซฟาและจ้องมองเธอด้วยสายตาราบเรียบ ก่อนร่างสูงจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นในขณะที่สายตายังคงจับจ้องร่างของหญิงสาวที่วิ่งหนีเข้าไปในห้องนอน....
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
มือเรียวยกขึ้นป้องบนศีรษะด้วยความตกใจเล็กๆเมื่อฝูงค้างคาวจำนวนหนึ่งกระพือผ่านบนศีรษะ ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยเห็นค้างคาวมาอยู่ใจกลางเมืองเช่นนี้ ลางสังหรณ์แปลกๆทำให้รู้สึกใจคอไม่ดีอย่างประหลาด
อาจเป็นเพราะฝนที่เริ่มตั้งเค้าและมีทีท่าว่าจะตกลงมากระมัง
ทงเฮจัดการล็อกประตูรถให้เรียบร้อยก่อนจะก้าวขาเข้าไปภายในคอนโดมิเนียมด้วยความเป็นห่วงคนบนห้องจับใจ พอคิดมาถึงตรงนี้เขาก็ทำอะไรลงไปด้วยอารมณ์อย่างไม่น่าให้อภัย ออกไปตามหาคยูฮยอนอย่างไร้จุดหมายเหมือนขับรถวนเล่นรอบเมือง ซ้ำยังปล่อยฮาราทิ้งไว้ที่ห้องเพียงคนเดียว อย่างน้อยถ้าคยูฮยอนกลับมาแล้วก็คงดี
หน้าจอดิจิตอลในลิฟท์แสดงตำแหน่งชั้นที่สายพานค่อยๆพาขึ้นไป อีทงเฮรู้สึกใจเต้นแปลกๆ ทั้งที่ลิฟท์ก็ไม่ช้าไม่เร็วในความรู้สึกเขา ริมฝีปากบางแห้งผากจนเขาต้องกลืนน้ำลายลงคอถี่อย่างผิดวิสัย
เมื่อประตูลิฟท์เปิดเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ ทางเดินไปสู่ห้องนั้นช่างวังเวงในความรู้สึกจนรู้สึกกลัวขึ้นมาดื้อๆ
นี่เขากำลังกลัวอะไรอยู่ ?
อีทงเฮรู้สึกขันมโนตัวเองที่ราวกับเด็กน้อยกำลังอุปทานเรื่องผี อยวันพันปีเขาไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากัน
มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูห้องละล้าละลัง ข้าวของสำหรับปาร์ตี้งานวันเกิดของฮารายังคงถูกจัดวางไว้ที่เดิม จะแปลกไปก็เพียงแต่หมอนอิงสองสามอันที่กองระเกะระกะอยู่บนพื้น หากแต่ทงเฮกลับไม่เห็นใครสักคน
ร่างเล็กค่อยๆก้าวไปตามทางเดินภายในห้องอย่างเชื่องช้า เปิดประตูห้องน้ำด้านนอกดูไม่พบใคร ภายในครัวนั้นว่างเปล่า กระทั่งถึงห้องด้านในสุดที่เขาใช้นอนอยู่ทุกคืนวัน ครู่หนึ่งที่เขาชั่งใจและหวังว่าเมื่อเปิดประตูไปจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่เมื่อนึกย้อนไปถึงความเสน่หาที่กูฮารามีให้โจวคยูฮยอนก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ....
“ฮารา.......”
หากแต่สิ่งที่อีทงเฮได้เห็นคือร่างของกูฮาราบนโลหิตที่แดงฉาน ชายหนุ่มที่คร่อมอยู่เหนือร่างหญิงสาวค่อยๆหันมาทางเขาช้าๆ ใบหน้าที่ทงเฮคุ้นเคยยิ่งกว่าใคร....
ทั้งคมเขี้ยวและรอบริมฝีปากที่เปรอะไปด้วยสีแดงของร่างที่ไร้วิญญาณ.....
ทั้งลำคอแห้งผากเกินกว่าจะพูดชื่อโจวคยูฮยอนออกไป ตาสีอำพันนั้นไม่ได้ดูน่ากลัวดังเช่นที่ทงเฮเคยรู้สึก เป็นคยูฮยอนที่กำลังมองทงเฮไม่ต่างกัน หากแต่เพียงครู่เดียวใบหน้านั้นก็เรียบเฉยก่อนจะหลุบไปอีกทาง
สมองของทงเฮว้าวุ่นและขาวโพลนจนประมวลผลทุกอย่างได้เชื่องช้าจนไม่เป็นเรื่องราว เขายังคงจ้องคยูฮยอนอยู่อย่างนั้นด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด
ร่างสูงโปร่งของคยูฮยอนเดินออกไปตรงระเบียง ท้องฟ้านั้นมืดครึ้ม มีเพียงแสงและเสียงของฟ้าร้องที่ยังคงวาบเป็นพักๆ
ไม่นานนัก.... คยูฮยอนก็ดิ่งตัวลงจากระเบียงท่ามกลางสายฝนที่คะนองลงมา
เหลือเพียงร่างที่ราวกับไร้สติของอีทงเฮ และร่างของกูฮาราที่ไม่เหลือวิญญาณอีกต่อไป
ถึงตอนนี้... สิ่งแรกที่เด่นชัดขึ้นมาในความคิดของอีทงเฮกลับกลายเป็นสิ่งที่เขาไม่นึกอยากเชื่อที่สุด
เขา... ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์มาตลอด.........
TBC
ขอบคุณคุณ Min.ue't มากเลยนะคะที่บอกเรื่องฟอนท์
พอดีบราวเซอร์ที่เราใช้ ฟอนท์มันเรียงเป็นปกติน่ะค่ะก็เลยไม่ได้เอะใจอะไร -_-;;
แต่ก็ดำเนินการแก้ไขให้เรียบร้อยแล้วนะคะ :D
no.beer
ความคิดเห็น