เรื่องราวของคนๆหนึ่งที่มันงี่เง่าที่สุดในโลก

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องเกี่ยวกับรักครั้งแรกที่ไม่ได้แสดงออกมาของคนๆนึงที่ตัดสินใจผิดแล้วผิดอีกกับการกระทำของเค้า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดในชีวิตของผม

เนื้อเรื่อง

เรื่องเริ่มต้นที่ผมเรียนอยู่สมัยประถม ผมเป็นเด็กเรียบร้อยมากถึงมากที่สุด โดยผมเป็นคนเรียนดีมาตลอดทำให้พ่อและแม่ภูมิใจมากที่มีลูกอย่างผม (จิงๆนะ) ตอนนั้นผมปิดเทอม 1 อยู่พ่อผมให้ไปเรียนว่ายน้ำผมจึงลงคอร์สรวมกับเด็กคนอื่น พอหมดคอร์สผมก็ยังว่ายน้ำไม่แข็งซักทีจึงลงเพิ่มไปอีก 1 คอร์ส แต่ครั้งนี้เขาบังคับให้ผมลงคอสเดี่ยวเนื่องจากมีครูใหม่มาจากชลบุรี ผมลงสมัครไปแต่ก็เกิดปัญหาภายในทางสระเมื่อครูที่สอนว่ายน้ำคนเดิมมาชักชวนไปเรียนคอสรวมอันเดิม แล้วอยู่ดีๆผมเองก็อยากเรียนรวมขึ้นมาซะงั้น จึงเกิดปัญหาขึ้น (เพราะผม) ระหว่างครูคนเดิมกับทางสระว่าน้ำสรุปผมเลยตัดสินใจไม่เรียนซะ -*- พอเริ่มต้นเปิดเทอม 2 มามีนักเรียนเข้าใหม่เป็นนักเรียนหญิง ครูให้เขานั่งข้างผมทั้งที่ที่ว่างๆที่อื่นมันก็มี -*- ปกติในห้องก็มีกฎบ้าบออยู่ตามภาษาเด็กๆอ่ะนะ ชาย กับ หญิง จะไม่นั่งติดกันมักจะนั่งจับกลุ่มชายไปเลยหรือไม่ก็หญิงไปเลย ผมก็เลยโดนล้อซะ แต่เขากลับไม่สนใจอะไรกลับบอกเพื่อนคนอื่นว่าอยากรู้จักกับผม -*- แต่ผมตรงกันข้ามเลยครับกลับอยากจะย้ายไปไกลๆเธอคนนี้(คนมันอายหนิโดนล้อ แต่ผมก็ชอบเธอนะเพราะเธอน่ารักดีดูเรียบร้อย) ผมก็เลยหาทางแกล้งเธอหลายอย่างเช่น เอาสมุดที่เธอกำลังเขียนอยู่เอามาแล้วไม่ให้คืนแล้วผมก็ยังวิ่งหนีเธอตามผมไป ผมอยากให้เธออายจึงวิ่งไปทางห้องน้ำชายซะ ผมแกล้งเธอหลายครั้งแต่เธอกลับไม่เคยโกรธผมเลย  -*- ขนาดตอนที่เธอมีเรื่องกลุ้มใจไม่อยากคุยกับใคร เพื่อนคนอื่นมาพูดด้วยก็รำคาญไม่อยากคุยอยากอยู่คนเดียว แต่ผมมันไม่รู้อะไรเดินขึ้นมาบนห้องก็แกล้งเธอเช่นเคย เธอกลับคุยด้วยยังยิ้มให้ผมอีก เพื่อนผมมันพูดว่า “ ไรว้า ”-*- นั่นดิหรือเธอจะมีใจให้ผม แล้วความคิดบ้าๆก็เข้ามาในหัวผม ผมชอบเขาหรือเปล่าน้า ไม่ได้หรอกผมหน่ะเตี้ยกว่าเขาอีกเป็นแฟนกันไม่ได้หรอกผมสูงได้แค่ไหล่เค้าเอง (ความคิดยังเด็กอ่ะคับก็ตอนนั้นอายุ 12นี่เด็กผู้หญิงมันก็ต้องสูงกว่าอยู่แล้วเด็กผู้ชายจะเริ่มสูงตอน 14 เห้อคิดแล้วอยากย้อนกลับไปใหม่) ผ่านไป 1 เดือนกว่าๆเธอได้ไปรับรางวัลหน้าเสาธง รางวัลนักกีฬาว่ายน้ำมีชื่อเธออยู่หลายรายการเลยหล่ะ ผมเองก็ตะลึงอ่ะคับ ที่จริงแล้วเธอมีพ่อเป็นครูสอนว่ายน้ำ มาจากชลบุรีอีก พอจะนึกออกไหมว่ามันคุ้นๆก็ครูคนนี้หล่ะครับที่ผมจะได้เรียนแต่กลับเป็นเรื่องเลยอดเรียนไปนี่แหละลูกสาวเค้า ที่จริงเราจะได้รู้จักกันก่อนแล้วแต่ผมกลับตัดสินใจผิดไม่เรียนว่ายน้ำคิดแล้วเอยากย้อนกลับไปใหม่ -*- แล้วก็ถึงเวลาที่ผมรอคอยผมจบป.6 แล้วเย้แต่ต้องเปลี่ยนที่เรียนเนี่ยสิ ผมนะเคยให้เพื่อนสาวประเภท 2 อ่ะนะ ไปถามเธอคนนั้นว่าจะเรียนต่อที่ไหน (ก็คิดว่าจะตามไป) ไม่กล้าถามตรงๆเธอบอกมาแล้วผมก็บอกพ่อว่าผมจะไปเรียนต่อที่นี่แหละพ่อ แต่พ่อบอกว่าคิดดูดีๆนะลูกไปโรงเรียนนี้ดีกว่าเป็นโรงเรียนที่มีชื่อพอสมควรเพื่ออนาคตเพราะผมเองก็เรียนดีอยู่แล้ว ไม่ใช่เธอคนนั้นเรียนไม่ดีนะครับแต่โรงเรียนนี้มันชายล้วนนี่อ่ะสิ เป็นโรงเรียนมีระเบียบเข้ม ผมเลยตัดสินใจไปโรงเรียนตามที่พ่อบอก (ไม่น่าเลยผมกลับมาคิดใหม่)  พอผมเข้าไปในนั้นก็เรียนได้ไม่ค่อยเต็มที่ อาจเป็นเพราะผมคิดถึงเธออยู่มั้ง เสียงเธอคนนั้นยังอยู่ในหูผมตลอด ผมเรียนไปๆจนผ่านไป 1 เทอม ผมไม่ได้ไปฟังเกรดแล้วก็มีลางว่าเกรดผมจะล่วงอย่างรุนแรง เหอะๆผมต้องไปรับย้อนหลังแต่ผมก็ไม่กล้าไปรับจนกระทั่งพ่อบอกให้ไปติดต่อผมรอจนใกล้ปิดเทอมค่อยไป -*- ผมไปวันกีฬาไปรับใบเกรดมันเป็นวันกีฬาจังหวัดอ่ะครับ กีฬารวมทุกโรงเรียนอ่ะครับ ผมโดนอาจารย์ว่าอยู่นานสองนานก็ได้ใบเกรดมาผมถึงกลับทำไรไม่ถูกปกติผมเรียนดีได้เลขตัวเดียวโดดๆมาตลอดหมายถึงอันดับนะแต่ตอนนี้ y-y ผมได้ที่ 46 ในห้องมี 55 คน ผมคิดอยู่นานเป็นเพราะอะไรแล้วจะบอกพ่อว่าไงดี ผมเดินก้มหน้าก้มตาเดินจะออกโรงเรียนแต่รู้ไหมเธอคนที่ผมอยากเจอก็มายืนรอผมที่กน้าประตูโรงเรียนเธอเรียกชื่อผมเต็มๆพร้อมนามสกุล เพื่อนๆเธอก็ทำหน้าเซงๆมองมาที่ผมเหมือนๆว่าจะรอนานแล้วนะคนไหนหน่ะเพื่อนเธอ ผมดีใจมากๆแต่ใบเกรดในมือมันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีขึ้นมาผมคิดว่าเธอนี่ไงสาเหตุ ผมจึงไม่ทักเธอกลับแล้วทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยิน พอผมเดินออกไปไม่หันมามองเธอจนขึ้นรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน ผมหันกลับไปมองเธอ ดูเหมือนเธอจะเสียใจมาก (ตอนนี้พอคิดแล้วอยากกลับไปกะตืบตัวเองในอดีต) ผมคิดว่าจะตัดเรื่องอื่นเอาเรียนเป็นหลักใช้เวลาไม่นานเกรดผมเลยขึ้นจาก 2.81 ได้ที่ 46 กลายเป็น 3.64 ได้ที่ 5 นั่นมันทำไปได้ -*- เกรดผมดีขึ้นได้ระยะนึงก็ต้องตกลงไปเหมือนเดิม ผมรู้สึกผิดต่อเธอมากกับสิ่งที่ผมทำไปวันนั้นเสียงเธอยังอยู่ในหูผมอยู่เลย และวันที่จบม.3ก็มาถึงและถึงเวลาที่ผมจะเลือกแล้วว่าจะเรียนต่อม.4ที่ไหนถึงผมอยากจะไปโรงเรียนที่เธออยู่ก็เหอะมันสายไปแล้วพ่อผมหวังให้ผมเรียนที่โรงเรียนนี้ต่อจนจบม.6ผมเองก็ไม่อยากฝืนพ่อ ผมยอมรับตัวเองเลยว่าเป็นคนเก็บตัวมากๆเลยไม่ค่อยจะรู้ทิศรู้ทางอะไรกับเค้าวันๆตื่นเช้ามาก็ไปโรงเรียนเย็นก็พ่อมารับ วันเสาร์อาทิตย์ก็นอนอยู่บ้านเล่นเกมส์คอมแก้เซงผมไม่รู้เลยว่าโรงเรียนที่เธอคนนั้นเรียนตั้งอยู่ที่ไหนรู้เพียงแค่ชื่อโรงเรียน ผมเรียนต่อม.4แบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรผมเคยขอพ่อแบบอ้อมๆเกี่ยวกับการย้ายโรงเรียนหลายครั้ง แต่ก็อ่ะนะผมไม่เคยตอบคำถามของพ่อได้เลยว่าจะย้ายทำไม เป็นเหตุผลที่ไม่สามารถบอกได้ทำให้ผมเรียนไปวันๆรอคอยเวลาที่จะได้พบเธอคนนั้นอีก ในที่สุดผมก็คิดออก (คิดแบบผิดๆ) ปกติเพื่อนที่ผมมีมีไม่กี่คนแต่ล่ะก็ออกไปตอน ม.3เกือบจะหมด นี่แหละข้ออ้างไม่มีเพื่อนไง (คิดได้ไง) แล้วผมก็ไปคบเพื่อนต่างห้องที่มันไม่ค่อยจะเอาเรียนเท่าไร มันช่างชำนาญจิงๆทางหนีเรียนมันรู้หมด -*- มันพาผมโดดเรียน โดดไปเล่นเกมส์ผมเล่นไม่เป็นหรอกเกมส์ออนไลน์เล่นเป็นแต่เกมส์ที่มันเล่นคนเดียวผมนั่งดูมันเล่นทั้งวัน จนเล่นเป็นผมเลยโดดไปเล่นกับมันบ่อยๆ ที่โดดๆไปมันโดนตีตลอดเพราะมันขาดทีก็ไม่มีใบลาถึงมันจะบอกว่าลาไม่มีใครเชื่อมันหรอก ผมเองก็ไม่มีใบลาแต่ผมบอกไปว่าป่วยคับ ลาคับ ผมมันประวัติดีนี่อาจารย์ก็ไม่ว่าไร แล้วเกรดผมก็ลงดังฮวปๆผมก่อเรื่องไม่เข้าแถวบ้าง โดดระหว่างคาบ ผมก็กลายเป็นเด็กมีปัญหา อาจารย์ก็เรียกพบเพราะผมโดดเข้าแถวไปหลังโรงเรียนแล้วสารวัตรนักเรียนก็จับผมได้   ที่จริงเรื่องที่ผมทำมันผิดไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกคับเพราะคนที่หนักกว่าผมมันมีเพียบแล้วมันก็หนักมากมายแต่เขาเรียกผู้ปกครองไปรับทราบความประพฤติ พอผมกลับมาถึงบ้านพ่อกับแม่ก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงเรียนแล้ว ผมจึงถือโอกาสบอกพ่อกับแม่ไปเลยว่าผมไม่ชอบโรงเรียนนี้ ผมไม่อยากอยู่โรงเรียนนี้ผมไม่มีเพื่อนแล้ว ผมอยากย้ายโรงเรียนแต่เพราะมันเทอม 2 แล้วจะย้ายไปกลางคันมันก็ได้อยู่เพราะพ่อก็พอมีเส้นมีสายเข้าโรงเรียนได้บางโรงแต่โรงเรียนที่เธอคนนั้นอยู่เข้าไม่ได้ผมจึงขอรอจนกว่าจะเปิดรับม.4ใหม่ผมจะได้ไปสมัครสอบเข้าได้ ผมรู้ดีว่าพ่อกับแม่เสียใจมาก ตอนไปลาออกทางโรงเรียนถามแล้วถามอีกว่าแน่ใจหรอ เกรดผมค่อนข้างดีพ่อกับแม่ก็เสียดายอาจาร์ยก้มดูเกรดผมตอนม.ต้น แล้วดูประวัติอาจาร์ยพูดว่าให้เวลาไปคิดดูก่อน 1 วันดีไหม อาจาร์ยจะคุยกับเพื่อนในห้องดูว่าทำไมเธอไม่มีเพื่อน อันที่จริงมันเป็นเพราะผมเองแหละที่ไม่อยากคบหาสมาคมกับใคร ก็ใจมันไม่อยู่กับตัวแล้วหนิ ผมก็เลยขอให้แม่ไปลาออก เมื่อถึงเวลาเปิดรับสมัครผมสมัครสอบม.4 ที่โรงเรียนของเธอคนนั้น ผมคิดว่าไม่ต้องอ่านหนังสือก็พอที่จะสอบติดเพราะดูมันธรรมดาๆแค่สอบเข้าม.4 ผมก็ติดจิงๆตามที่คิดผมได้อันดับกลางๆ แผนวิทย์-คณิต ผมรอคอยวันเปิดเทอม ผมคิดอยู่นานว่าเมื่อพบกับเธอผมจะทำอะไรก่อนขอโทษเธอกับเรื่องแย่ๆทีผมทำหรือบอกสารภาพไปเลยว่าผมชอบคุณมากๆเลย ผมมาที่นี่เพื่อคุณผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีก เมื่อถึงวันเปิดเทอม ผมตื่นเต้นและรู้สึกท้าทายเป็นอย่างมากเพราะโรงเรียนมันไม่ค่อยถูกกับโรงเรียนเก่าของผมหมายถึงตัวนักเรียนอะนะส่วนอาจาร์ยไม่รู้ - -* เพราะโรงเรียนนี้ก็ตามหลังโรงเรียนเก่าผมอยู่ไม่มากเท่าไหร่เป็นคู่แข่งกัน  วันแรกผมไม่เข้าเรียนเดินไปทั่วหวังว่าเผื่อเดินไปเดินมาจะได้เจอเธอไวๆ ผมเริ่มสงสัยแล้วว่าทำไมไม่เจอเธอซักที ผมจึงไปห้องทะเบียนบอกว่าผมนี่แหละหัวหน้าห้องใบรายชื่อนักเรียนม.4ห้องผมวางอยู่ตรงไหนครับ อ.ก็เลยชี้ไปที่โต๊ะข้างๆ ผมก็เลยไปค้นหานานสองนาน (ไปหารายชื่อของเธอในม.5ว่าเธออยู่ห้องไหน) อ.ก็เลยเข้ามาช่วยผมหาถามผมว่าอยู่ห้องไหนผมเลยบอกว่าเจอแล้วครับขอบคุณครับ พออ.หันหลังผมรวบรายชื่อม.5 หมดมันทั้งสายชั้นมานั่งหาและแล้วก็ไม่มีชื่อเธอ ผมทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่าจะไปหาเธอได้ยังไงเธออยู่ไหนหรือเธอจะออกไปตั้งแต่ม.3กัน ผมนอนคิดอยู่วันสองวัน ผมจึงติดต่อม.5ตอนนี้ผมอยู่ม.4เลยต้องเรียกมันว่าพี่  พี่ๆรู้จักคนชื่อนี่ป่าวตอนนี้เค้าอยู่ไหนหรอคับผมมันด้านตั้งแต่วันนั้นหล่ะมั้งก็เล่นเดินถามมันทั้งวันห้องไหนมี 2 ดาวเป็นเดินใส่หมด (2ดาวก็ = ม.5คับ) ถามไปได้ 8 ห้องก็ยังไม่เจอเลยท้อ ตอนกินข้าวผมไปกับเด็กม.4ด้วยกัน บังเอิญมันมองรุ่นพี่ม.5 น่ารักมันก็แซวพี่เค้าไปแต่ไม่กล้าไปขอเบอร์ ผมเลยเดินไปถามซะ ผมก็เลยได้รู้ว่านี่แหละเพื่อนของเธอ   ในวันนั้นวันกีฬาที่เค้ามากับเธอคนผมชอบ ผมถามเค้าว่าตอนนี้เธอคนนั้นไปไหนแล้ว ม.5 ก็เลยถามผมว่าผมอยากรู้ไปทำไม ผมเลยบอกว่าผมแอบปลื้มพี่คนนั้นมากผมเลยอยากรู้ว่าเค้าตอนนี้ไปเรียนไหนแล้วแต่มันก็บอกผมว่าเธอคนนั้นมีคนที่ชอบอยู่แล้วอยู่โรงเรียนชายล้วน แล้วเธอก็ไม่สนใจผู้ชายที่เค้าไปจีบเธอด้วย -*- เอ๊ะมันผมรึเปล่าว้า แล้วนอกจากผมจะมีใครได้ ผมยืนคุยอยู่นานเพื่อนในห้องผมมันตะลึงนิดๆว่าทำไมผมมันด้านจังเดินไปหาพี่ม.5ดื้อๆเลย -*- ผมเลยขอเบอร์ม.5ใว้ติดต่อ พอดีเลยผมเลยได้เบอร์เค้ามาด้วย เพื่อนในห้องมันก็อยากได้พอดีผมจึงเอาเบอร์ไปซื้อใจเพื่อนได้พอดี - -* ผมโทรไปนัดคาบเรียนที่ว่างของพี่ม.5ให้มาคุยกันหน่อยนะคับ ม.5มันก็นึกว่าผมจะจีบ ก็ชวนคุยไปเรื่อยถามผมมาจากโรงเรียนอะไร ผมตัดสินใจบอกไปเลยว่าจำผมได้ไหม  เมื่อตอนม.1 เราเคยเจอกันที่วันกีฬาจังหวัดวันนั้นคุณยืนรอเพื่อนของเพื่อนของคุณหน้าประตูผมก็คือคนที่คุณยืนรอ  ตอนนี้ผมกลับมาหาเค้าหวังว่าจะได้พบกับเค้า ม.5คนนั้นดูจะตกใจมากแล้วบอกผมว่ามันสายไปแล้ววันนั้นวันกีฬาจังหวัด วันนั้นเป็นวันที่เค้าจะมาบอกลาเธอเค้าจะไปเรียนที่ชลบุรี เลยจะมาแลกเปลี่ยนเบอร์เพื่อจะได้ติดต่อกัน ผมถึงกลับพูดไม่ออก ผมจึงถามไปว่าพอมีเบอร์เค้าบ้างไหม ม.5ก็บอกว่าก็มีนะแต่มันนานแล้วเบอร์ก็คงจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ผมโทรไปหลายครั้ง แต่ไม่มีทีท่าว่าจะติดเหมือนกับว่าซิมตัวนี้มันคงไม่ได้ใช้แล้ว แล้วเธอเองก็คงจะลืมผมไปแล้ว ผมเสียใจสุดๆไม่รู้จะแก้ไขยังไง ผมจึงตั้งใจเรียนทุกวันแล้วตัดสินใจจะเรียนให้จบแล้วไปต่อมหาลัยที่ชลบุรี อะไรก็ได้ขอให้มันเป็นที่ชลบุรี เผื่อเราอาจจะได้เจอกันอีก ต่อให้เธอมีคนใหม่ มาในชีวิตของเธอผมก็จะอวยพรขอให้เธอมีความสุข และจะบอกทุกอย่างที่ผมเจอหากหัวใจของเธอยังไม่มีใคร...