happiness of those who believe ภาคพิเศษ

เนื้อเรื่อง

------------------------------------------------------------ ---------------

----------------------------------------

        ในวันที่อากาศดีๆแบบนี้ เป็นเรื่องปกติที่นักเรียนโรงเรียนแคลมป์สคูลทุกคนจะพบหัวหน้าห ้อง ปี 1 ห้อง z  มานอนบนต้นซากุระ 100 ปี ของโรงเรียนแห่งนี้ และวันนี้ก็เช่นกันมันก็เป็นวันที่อากาศดีเหมือนทุกวัน ที่เขา นารุมิ คิโยทากะ ได้มานอนอ่านหนังสือบนที่ๆเดิม

" นารุมิคุง ช่วยลงจากต้นไม้ลงมาหน่อยสิ " ชายหนุ่มคนนึงที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเขาได้พยายามปลุกเ ขาจากการหลับนอนอันเป็นสุขนี้

" อาจารย์มีธุระอะไรกับผมก็รีบๆพูดมาดีกว่า" เขาตอบด้วยความเหนี่อยหน่าย

" วันนี้มีเด็กนักเรียนใหม่เข้ามาที่ห้องเธอ เธอช่วยไปรับแล้วพาเขาชมโรงเรียนหน่อย "

" ทำไมผมต้องทำด้วย "

"ก็เธอเป็นหัวหน้าห้องปี 1 ห้อง z  ไม่ใช่เหรอไง  รีบไปเร็วป่านนี้เขาคงรอที่ตรงหอประชุมของเด็กไฮสคูลแล้วละ "

" แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นคนไหน " เขาพูดพลางโดดลงมาจากต้นซากุระด้วยความชำนาญ

" ก็เอาแฟ้มประวัติไปสิ แต่ครูทำรูปหายนะ" ดูอาจารย์ที่ปรึกษาของเขาสิไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลย แต่เขาก็รับแฟ้มมาดูด้วยความเบื่อหน่าย  แต่เขาก็ต้องสะดุดกับชื่อของเด็กใหม่คนนี้

" มิสึชิโระ อายาเมะ ดูแอร์  เหรอ " นามสกุลนี้เขาไม่มีวันลืมแน่ นี่เป็นนามสกุลที่เขาแค้นที่สุด ตระกูลที่สังหารครอบครัวเขาอย่างเลือดเย็นทั้งพ่อ แม่ และน้องสาวที่เขารักมาก ทั้งๆที่แกยังแบเบาะแต่เขากลับไม่ได้เห็นศพเธอด้วยซำ ครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นเธอ เขาเห็นผู้ชายคนนึงได้เอาเธอไป ชายคนที่สังหารครอบครัวของเราที่ล่วงรู้ความลับการทำลายมนุษย์ข องเขา คนที่เขาสาบานว่าจะทำให้ทุกคนในตระกูลนี้ตายอย่างไร้ดินกลบหน้า โทษฐานที่ทำให้เขากลายเป็นเด็กกำพร้า

"รู้ไหม เด็กคนนี้นะเก่งมากเลยนะ ทั้งที่เขาพึ่งอายุ 13 เท่านั้งเองแต่กลับทำข้อสอบสอบเข้าของไฮสคูลได้คะแนนเต็มเลยนะ ครูอยากเห็นหน้าเด็กคนนี้จัง "

"ใช่ ผมก็อยากเห็น "เขาพูดจบเขาก็เดินไปที่นัดหมายทันที เขาไม่นึกเลยว่าเมื่อตอนนั้นเขาจะทำงานได้หละหลวมขนาดนี้ เขาไม่รู้ได้ยังไงว่ายังมีสายเลือดที่เลือดเย็ยและโหดเo_O้ ยมของมิสึชิโระ ไยบะอยู่อีกคนคนที่เขาจะต้องสังหาร เด็กคนนี้จะเป็นคนแบบไหนนะ

                      ระหว่างทางที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นเขาก็ได้มองไปที่จุ ดหมายที่เขาต้องการที่บริเวณหน้าหอประชุมของเด็กไฮสคูลมีหญิงสา วคนหนึ่งยืนอยู่สงสัยต้องเป็นเด็กคนนี้แน่ คนที่เป็นสายเลือดคนที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิต

" ขอโทษค่ะ ช่วยเก็บผ้าผืนนั้นให้ด้วย "  ก่อนที่เขาจะได้ตอบอะไรก็มีผ้าเช็ดหน้าผู้หญิงสีขาวลอยมาตามลมซ ึ่งความสูงที่ลมพัดมานั้นมันได้อยู่ระดับเดียวกับความสูงของเขา พอดี เขาจึงคว้ามันไว้ได้อย่างไม่ยากเย็น

"ขอโทษค่ะนั่นของๆฉันเองค่ะ" หญิงสาวที่เป็นเจ้าของเสียงขอความช่วยเหลือเมื่อกี้ได้มาหยุดตร งหน้าเขาซึ่งมันทำให้เขาสะดุดตาเธอไม่น้อย เธอจัดว่าเป็นหญิงสาวที่สวยมาก ดวงตาสีนำผิ้ง เรือนผมสีนำตาลอ่อนๆหยักศกยาวสลวย บัดนี้มันได้ล้อแสงปลิวตามลมอย่างสวยงาม ผิวที่ราวกับไข่มุกสีชมพูชั้นดี ใบหน้าที่ได้รูปกับดวงตาคู่นั้นที่ทำให้เขาราวกับถูกสะกด ดวงตาที่แน่วแน่และแข็งกร้าวที่กำลังมองมาที่เขา

"จะคืนผ้าให้ฉันได้รึยังค่ะ " เธอถามเขาอีกเป็นครั้งที่สองซึ่งทำให้เขารู้สึกตัวคืนผ้าให้เธอ

""ขอบคุณที่ช่วยค่ะ ลมวันนี้แรงมากและฉันก็กำลังเดินชมโรงเรียนอยู่ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลานะค่ะ"เธอพูดดพร้อมโค้งให้เขาก่อนที่จะเด ินไป

" เดี๋ยว เธอชื่ออะไร "

" มีความจำเป็นที่ต้องบอกคุณด้วยเหรอค่ะ" เธอหันหน้ามาประจันกับเขาอีกครั้ง ทั้งๆที่เธอมีใบหน้าที่สวยงามมากแต่ตั้งแต่เขาเห็นเธอ เธอยังไม่ยอมยิ้มเลยซักครั้ง

"ฉันเพิ่งช่วยเธอ เธอก็น่าจะแนะนำตัวให้ฉันบ้างสิเราอาจได้พบกันอีกก็ได้นะ

"การถามชื่อนะ คนที่ถามควรบอกชื่อตนเองก่อนสิ "เธอช่างเป็นผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรีพอตัวเลยแต่เรื่องแค่นี ้ไม่ครณามือเขาเท่าไหรหรอกไม่มีอะไรที่เขาอยากได้แล้วไม่ได้

" นารุมิ คิโยทากะ นั่นแหละคือชื่อของฉัน"พอเธอฟังเขาจบเธอก็นิ่เล็กน้อยก่อนที่เธ อจะบอกชื่อเธอ

"อายาเมะ ดูแอร์ มิสึชิโระ " เธอบอกชื่อเขาก่อนที่จะเดินไปซึ่งมันทำให้เขาถึงกับชะงัก ผู้หญิงคนนี้นะเหรอที่เขาต้องแก้แค้น เธอที่เป็นเชื้อสายมรณะนั่น คนที่ถูกเขาสังหารครอบครัวเธอทั้งครอบครัว

------------------------------------------------------------ ----------------------------------

------------------------------------------------------------ -

" คิโยทากะ นายคิดอะไรอยู่นะ"เด็กชายคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนสนิทเขาได้สะกิดเ ขาขึ้น ทั้งที่เขาไม่เคยเลยซักครั้งที่จะเหม่อในชั่วโมงเรียนเลยแท้ๆ แต่ตอนนี้เขากลับนึกถึงแต่เด็กคนนั้น ปีศาจที่มีผมสีนำตาลอ่อน

"ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เมื่อคืนนอนไม่พอไปหน่อย" เขาบ่ายเบี่ยง

"ปีนี้นายก็จะเล่นเปียโนโชว์เหมือนเดิมใช่ไหมนะ งานโรงเรียนปีนี้นะ"ไม่รู้สิ สายตาตอนนี้ไม่ได้จดจ่อต่ออาจารย์ที่อยู่หน้าชั้นเลยแม้แต่น้อย สายตาเขาได้ได้มองไปที่หญิงสาวที่อยู่โต๊ะข้างๆ ซึ่งเธอก็เป็นเหมือนทุกวันเย็นชาและไม่เคยยิ้มให้ใครเลยแม้แต่ค นเดียวตั้งแต่ได้เข้าโรงเรียนนี้มา 3 เดือนแล้ว

"นี่นายสนใจเจ้าหญิงนำแข็งเหรอ ยากไปมั้ง ไม่มีใครเคยจีบเขาติดเลย ทั้งประธานนักเรียน หรือแม้แต่คุณชายทั้งหลายในโรงเรียนนี้ อันที่จริงหาคนที่ทำให้เขายิ้มไดยังไม่มีเลย"

"งั้นเรามาพนันกันดีไหม กับการทำการบ้านให้คนๆนั้นไปทั้งเทอมเลยว่าภายในเทอมนี้แหละฉัน จะเป็นแฟนเขาให้ได้ และงานโรงเรียนปีนี้เขานี่แหละที่จะเป็นคู่งานเต้นรำของฉัน"

"นี่นายมั่นใจไปมั้ง ฉันยอมรับนะว่านายเก่ง แต่นี่.."

"แถมเงินอีก 20000 ด้วยอะ "

"ถ้านายคิดเล่นๆกับเขาฉันไม่เล่นนะโว้ย ฉันขี้เกียจหาเรื่องใส่ตัว"

"รับรองน่าว่าฉันไม่เล่นๆแน่ ฉันสนใจเขาแล้ววะ"เขาตอบเพื่อนเขา ทางนี้แหละที่จะเป็นทางแก้แค้นทางแรกเขาหลอกให้รักแล้วก็ทิ้ง เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นสักนิด ใช่ เขาแค่อยากแก้แค้นเท่านั้น

"งั้นตกลง แต่ภายในเทอมนี้เท่านั้นนะโว้ย หวังว่างานพรอมปีนี้ฉันจะได้เห็นนายควงเขาคนเดียวนะ"

"ได้แต่เรื่องนี้เป็นความลับของเรา 2 คนนะ "

"ตกลง ฉันจะเก็บเป็นความลับแน่" เขากับเพื่อนจับมือกันแทนคำสัญญา

------------------------------------------------------------ ------------------------------------------

------------------------------------------------------------ -----------------

       เสียงเปียโนที่ทุกพักจะดังแว่วมาจากห้องดนตรีของอาคาร 2 จากเสียงเพลงที่แว่วมามันบ่งบอกถึงฝีมือผุ้ดีดได้เป็นอย่างดีเส ียงที่ดังกังวาลไปทั่วบริเวณรอบนั้น เสียงเพลงๆเดิมทุกวันที่ดูเศร้าศร้อย

"หยุดทำไมละ เล่นต่อสิ " หลังจากที่เธอรู้ตัวว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในห้องเปียโนเธอก็หยุด การเล่นโดยอัตโนมัติ

"มีธุระอะไรมิทราบ" เสียงที่ห้วนเหมือนเคยกับที่เขาเจอเธอวันแรก เธอยังไม่เคยยิ้มให้เขาอย่างไรวันนี้ก็เป็นอย่างนั้น

" ปล่าว แต่เสียงเปียโนเชิญชวนชั้นเข้ามาต่างหาก เสียงที่ต้องการใครมารับฟัง"

"เข้าข้างตัวเอง"

"ถ้าไม่งั้นเธอเล่นเพลงนี้ทำไมละ ทั้งๆที่เพลงคำอวยพรบนสวรรค์บนความโดดเดี่ยวนี้มันเพลงคนเหงาไร ้ที่พึ่งแท้ๆ ฉันก็แค่เข้ามาช่วยเธอนะ"

"สมกับเป็นนารุมิ คิโยทากะผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมือที่มากอบกู้วงการเปียโนของญี่ป ุ่น รู้ดีนี่ "

"เป็นเกียตริที่ได้รับการชื่นชมจากทายาทไอดอลแห่งวงการเปียโนแห ่งฝรั่งเศสผู้มีพรสวรรค์"

"นี่นายรู้จักแม่ฉันด้วยเหรอ ทั้งๆที่แม่ฉันตายไปแล้วนะ" ได้ผลเธอเริ่มมีความสนใจมาทางเขาแล้ว

"ก็ฉันรักและเทิดทูนแม่เธอเอามากๆเลยนี่" เขาแกล้งทำสีหน้าสลดใส่เธอ ซึ่งได้ผล เธอได้มีท่าทีอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

"ในวันที่แม่เธอตายฉันร้องไห้ซะแทบบ้า วันนั้นที่ญี่ปุ่นนะฝนตกหนักมากเลยนะราวกับมันเสียใจกับเหตุการ ณ์ที่เกิดขึ้น ฉันนะได้รีบบินไปที่รั่งเศสทันทีและเอาดอกอายาเมะไปทิ้งไว้ที่ห น้าหลุมศพด้วยนะ"

"ขอบคุณนะ แม่คงดีใจที่รู้ว่ามีแฟนเพลงที่รู้ใจขนาดดอกไม้ที่แม่ชอบ"เธอสล ดลงอีกเล็กน้อยแต่เธอก็มีสีหน้าอ่อนลง

"หลังจากนี้ถ้าเธอเล่นเปียโน ฉันขอมาดูเธอซ้อมไดไหม"

"ฉันกับแม่ไม่ใช่คนเดียวกันซะหน่อย จะมาดูฉันทำไม"

"ก็ตั้งแต่ที่ฉันได้ฟังเธอเล่นฉันก็ตกเป็นแฟนเธออีกคนแล้วนะสิ "คราวนี้เธอนิ่งไปนานมาก่อนที่เธอจะตอบกลับมา

" ห้องนี้เป็นห้องของทุกคนนี่ใครจะมาที่นี่ก็เป็นเรื่องของเขา" เธอพูดพลางหันหน้าไปทางอื่นแตเขาก็ยังสังเกตุได้อยู่ดีถึงความเ ขินที่ผุ่งออกมา

                  หลังจากนั้นเราเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น ดธอเริ่มยอมคุยกับผมตัวตนที่แท้จริงของเธอเริ่มเผยออกมาเรื่อยๆ ความเป็นคนใจดี อ่อนโยนของเธอ ตอนนี้ผมเริ่มกลัว กลัวใจตนเองว่าจะรักลูกศัตรู

" นารุมิ นี่นายอยู่ไหนนะ ก็นายเรียกฉันออกมานี่ นารุมิ" เธอได้เดินหาเขาที่ๆสวนหน้าหอประชุมที่เราพบกันครั้งเเรก อันที่จริงผมเป็นเรียกเธอออกมาเองเรียกออกมาเพื่อ ... แผนการหนึ่งของผมละกัน

"สุขสันต์วันเกิดนะอายาเมะจัง "เขาแกล้งแอบโผล่เข้ามาทางด้านหลังเธอพร้อมมอบช่อดอกอายาเมะช่อ ใหญ่ให้เธอ

"ฉันไม่เคยบอกนายนี่ "เธอดูแปลกใจปนตกใจแต่ใบหน้าของเธอนั้นเริ่มอมยิ้มแล้ว

"ถ้าหากฉันจะชอบใครซักคน ฉันไม่จำเป็นต้องรอให้เขาบอกหรอก ฉันจะทำทุกทางให้เขาพอใจเอง"

" ชอบ ชอบใครกันนายชอบใครเหรอ " เธอเริ่มแกล้งบ่ายเบี่ยงที่จะตอบเขาโดยแกล้งหันรีหันขวาไปเรื่อ ย

"คนที่ฉันชอบคือเธอคนนี้ เธอที่อยู่ตรงหน้าฉัน เธอที่มีชื่อเดียวกับดอกไม้ในมือของฉันนี้"เขาพูดพลางดึงมือเธอ เข้ามาจุมพิตซึ่งมันทำให้เธอถึงกับหน้าแดงรีบสะบัดมือหนีออกไปท ันที

"นาย อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นสิ "

"ฉันไม่เคยล้อเล่น กับเรื่องแบบนี้ " เธอคราวนี้ไม่ยอมตอบเขาเธอได้วิ่งหนีออกไปทันที เขาจึงตะโกนไล่หลังเธอไปว่า

" อายาเมะ ฉันชอบเธอ "

        หลังจากนั้นมาเธอก็พยายามหลบหน้าเขามาโดยตลอดทั้งๆที่เราเป็นคู ่ชายหญิงที่แสดงเปียโนซึ่งเป็นตัวแทนของห้องในงานโรงเรียนนี้แท ้ๆ แต่เธอกลับหลบผมได้ตลอดสิ  แต่ถึงยังไงเรื่องแบบนี้มันไม่เกินความสามารถผมหรอกยังไงๆผมจะใ ห้เธอตอบรับผมให้ได้

                      ในวันงานโรงเรียนเธอได้ขึ้นเล่นเปียโนก่อนผม โยเธอเลือกเล่นเพลงๆหนึ่งของโชแปงพอเธอเล่นจบคนทั้งหอประชุมก็ป รมมือให้เกรียวกราวโดยเธอเป็นคนที่ 2 ถัดจากผมที่ทำได้แบบนั้น และระหว่างที่เธอคำนับอยู่ผมก็ได้เดินออกไปกลางเวทีพร้อมช่อดอก อายาเมะช่อโต

"นี่นายออกมาทำไมนะ คิวนายยังไม่ถึงนะ นายต้องรอให้ฉันคำนับและเดินเข้าไปก่อน" เธอหันมาบอกเขา ซึ่งเขาไม่สนพร้อมได้คุกเข่าต่อหน้าเธอ ซึ่งเรียกเสียงกรี้ดได้จากคนทั้งห้องประชุม ( ก็แน่นอนผมเองก็ป็อปไม่น้อยในโรงเรียนนี้นะ )

"      อายาเมะเธอคือคนที่ฉันรักที่สุด    วันนี้ เธอช่วยรับดอกไม้ฉันแทนคำตอบที่จะไปงานพรอมกับฉันได้ไหม " พอเขาพูดจบคนทั้งหอประชุมก็ส่งเสียงเกรียวกราวอีกเป็นครั้งที่ 2 คราวนี้จะดูดังกว่าเดิมด้วยซำ เธอเองก็ดูตกใจกับการกระทำของเขาไม่น้อย

" ฉะ ฉัน "ตอนนี้เธอหน้าแดงยิ่งกว่าลูกเชอร์รี่ซะอีก ท่ามกลางเสียงที่ตะโกนมาทั้งหอประชุมว่าให้เธอรับไว้

"ฉันรักเธอนะอายาเมะ เธอช่วยยิ้มและรับดอกไม้ช่อนี้ของฉันได้ไหม" ได้ผล คราวนี้เธอยอมรับท่ามกลางเสียงกรี้ดกร้าดของทั้งหอประชุม แต่ผมไม่สนใจหรอกบัดนี้สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมมันเป็นสิ่งที่สำคั ญกว่า สิ่งที่ผมปราถนามาโดยตลอด ตอนนี้เธอยิ้มให้ผม รอยยิ้มของเธอต่อให้เอาอะไรมาแลกผมตอนนี้ผมไม่ยอมเด็ดขาด 

         ในวันง านพรอมแน่นอนในที่สุดผมก็ได้นางฟ้ามาเป็นคู่ผมจนได้ ในวันนี้เธอได้สวมชุดสีขาวโดยที่ผมของเธอได้ปักดอกอายาเมะที่ได ้รับจากผมเมื่อตอนบ่าย เธอในวันนี้งดงามยิ่งกว่านางฟ้านางสวรรค์ไหนๆซะอีก            หลังจากที่ผ่านกลุ่มฝูงชนที่พยายามจะมาขอนางฟ้าผมในงานพรอมไปได ้แล้ว ( แน่นอนว่าทุกคนผมไม่อนุญาติให้เต้นกับเธอหรอก ) เรา 2 คนก็ออกมาคุยกันที่นอกระเบียงท่ามกลางดวงดาวที่เต็มท้องฟ้า

"ทากะเธอนี่เกินความคาดหมายฉันไปแล้วนะ เล่นขอฉันมางานต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนแบบนั้นใครจะปฏิเสธได้ละ ขี้โกงนี่ "เธอพูดพลางค้อนผมเข้าให้

"นั่นเเหละคือจุดประสงค์ของฉัน " เขาพูดพลางก้มลงไปจูบเธอ

"ฉันจะทำให้เธอปฏิเสธฉันไม่ได้"

"คนเจ้าเล่ห์ " เธอพูดใบหน้าของเธออายจนเป็นสีเดียวกับลูกเชอร์รี่แล้ว

"เจ้าเล่ห์ก็ได้ เพราะในที่สุดฉันก็ได้นางฟ้ามาครองแล้ว" เขาพูดพลาดกอดเธอไว้ เธอที่อยู่ใต้อ้อมแขนเขายิ้มอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาจึงอุ้มเธอขึ้นพร้อมหมุนไปรอบๆ   ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ ไม่ว่าเธอจะเป็นสายเลือดของใคร ไม่ว่าอนาคตเธอและเขาจะเป็นแบบไหน แต่วันนี้เขาเลือกฟังเสียงหัวใจของเขาว่า เธอคือคนที่อยู่ในใจเขาตอนนี้     และ   เขาขอสาบานว่า ไม่ว่าจะยังไงจะเกิดขึ้นก็ตาม เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้รอยยิ้มนี้ยังคงอยู่กับเขาแบบนี้ตลอดไป ต่อให้ซักวันเมื่อเธอรู้ความจริง เธอจะโกรธเขาที่สุด หรือจะแค้นเขาที่สุดก็ตาม

------------------------------------------------------------ -------------------------------------

-------------------------------------------------------

end