ก่อนจากกัน

เนื้อเรื่อง

"อะไรนะฮยองจุน นายเป็นอะไร ใครทำกับนายแบบนี้ บอกฉันมาเซ่"ฉันตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อเห็นสภาพของฮยองจุนที่ผมกระเชิง เสื้อผ้าสกปรกมอมแมม ซ้ำร้ายบาดแผลบนใบหน้าที่หล่อเหลานั่น....ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาฟระ!!!!
"ปะ..เปล่า  ฉันไม่เป็นไรซะหน่อยดูสิยังหล่อเหมือนเดิม เห็นม๊ะ" ฮยองจุนพูดพร้อมกับยิ้มแสนเจื่อน  ที่ฉันมองยังไง มันก็เหมือนแยกเขี้ยวเสียมากกว่า
"บ้าเอ้ย...นายมันบ้าไปแล้ว" เมื่อทำอะไรไม่ได้ฉันจึงได้แต่ร้องให้โฮ เพราะคิดอะไรไม่ออก สมองมันตื้อไปหมด ยิ่งเห็นหน้าตาฟกช้ำดำเขียวของเขาก็นึกเสียดายความหล่อ แบบนี้คงโทรมไปอีกหลายวัน

"ฉันแก้แค้นมันให้แล้วนะ"ฮยองจุนยกมือเปื้อนเลือดขึ้นมา ซึ่งมันมีสร้องของฉันที่ให้เขาพันอยู่
"อัดมันซะน่วมเลย ไม่รู้ตายรึยัง"ฮยองจุนพูดพร้อมกับนั่งลงอย่างหมดสภาพ
"อะ..อะไรนะ นายทำอะไร นายตีแทมินหรอ นายทำบ้าอะไร "ฮยองจุนได้แต่มองฉันด้อยสายตาที่ว่างเปล่า
"ทำไมนายทำแบบนี้   ขนาดนายเก่งกว่าเขานายยังขนาดนี้แล้วแทมินล่ะ "พระเจ้า...ทำไมเขาถึงโหดร้ายแบบนี้นะ แทมินเขาไม่สบายอยู่ ไม่มีทางที่จะสู้ฮยองจุนได้เลย แม้แต่ในสภาพที่ร่างกายปกติเขายังแทบจะไม่มีแรงออกหมัด
"เขาเป็นยังไรบ้าง"เมื่อถามคำถามนี้ออกไปฮยองจุนที่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ถ้าไม่ได้ตาฝาดสายตาคู่นั้นมีแววตัดพ้ออย่างเจ็บปวด แต่ก็แค่แวบเดียว เพราะเขาหันหน้าเสมองไปทางอื่น
"มันยังไม่ตายหรอก ยังอยู่ที่สนามหลังหมู่บ้านนะ ฉันไม่รังแกคนที่ไม่มีทางสู้หรอกน่า ก็มันเล่นหมาหมู่นิ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"แล้วนาย.....เจ็บมากมั้ย"ฉันพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจับหน้าขาแต่ต้องชะงักเมื่อเขาลุกยืนขึ้นอย่างเร็ว
"เฮ้อ!!  ฉันไปล่ะ  เธอก็รีบไปดูไอ้แทมินได้แล้วเดียวมันจะตายไปซะก่อน"เขาพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินจากไป
"เดียวนายจะไปไหน"ฉันรีบเข้าไปพยุงแขนเขาได้ แต่ถูกเขาสบัดออก พร้อมกับหันมามองฉันด้วยสายตาเจ็บปวด อะไรกัน...สายตาแบบนี้มันอะไรกัน เขาหันหลังเดินจากไป
"เดี๋ยวสิ นายจะไปไหน ดูสภาพนายสิ...."
"น่าสมเพชใช่มั้ยล่ะ"บอกแล้วว่าฉันไม่เป็นไร พอแล้วล่ะอย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย ไปซะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส"
"ฮยุงจุน แต่นายเจ็บแบบนี้ อุ๊บ.." เขายกมือขึ้นปิดปากฉันไว้ไม่ให้พูด
"อย่าพูดอีกเลย ฉันไม่เป็นไรหรอก ได้โปรดเถอะ"ฮยองจุนลดมือลงแต่ดึงฉันเข้าไปกอดแทน
"ได้โปรด .....อย่าทำเหมือนว่าเธอเป็นห่วงฉันอีกเลย  ถ้าเธอไม่อยากรักฉันก็ไม่เป็นไรหรอก  ไม่เป็นไรจริงๆนะ"เสียงเขาเริ่มสั่นเครือ พร้อมกับที่ฉันรู้สึกถึงน้ำอุ่นที่หยดลงบริเวณบ่าข้างที่เขาซบหน้าลง
"นายร้องให้หรอ" ฉันถามทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ
"เปล่าฉันไม่ได้ร้อง  คนอย่างฮยองจุนนะหรอจะร้องให้ ฮ่ะๆ ลูกผู้ชายนะเขาไม่ร้องให้กันหรอก"เขาโกหกคำโต พร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมฉันแผ่วเบา ความอบอุ่นที่ผู้ชายคนนี้มอบให้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย เขาอบอุ่นกับฉันเสมอ
"นี่ ยัยโง่ ถ้าไม่มีฉันเธอต้องไม่ร้องให้นะ เธอต้องเข้มแข็ง เพราะถ้าเธอร้องให้ฉันคงไม่ได้อยู่คอยเช็ดน้ำตาให้เธอ  ตอนที่เธอเจ็บปวดฉันคงไม่มีโอกาสกอดเธอเอาไว้ ตอนเธอท้อแท้ฉันคงไม่ใช่คนที่คอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆเธอ เพราะฉะนั้นเธอต้องเข้มแข็งนะและสุดท้าย...."ฮยองจุนหยุดพูดเหมือนกับเขากำลังจะขาดอากาศหายใจ 
"เธอต้องลืมฉันซะ อย่าเก็บฉันไปฝันล่ะ มันน่าอายจะตาย  ถ้าเจอกันอีกเราคือคนที่ไม่รู้จักกันฉันจะพยายามลืมเธอให้ได้ ดูแลต้วเองนะ ฉันไปล่ะ"ฮยองจุนผละออกจากฉันแล้วเดินจากไป

ฉันได้แต่มองเขาอย่างอึ้งๆ จนทำอะไรไม่ถูก อยากหยุดน้ำตาไม่ให้ไหล แต่มันกลับไหลไม่ยอมหยุด นี่เขาเจ็บปวดเพราะฉัน ฉันทำร้ายเขาหรอนี่ ฉันแทบจะหมดเรี่ยวแรงลงไปกองที่พื้น ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างที่มองฉันอย่างสมเพช ภาพของฮยองจุน ค่อยๆเลือนหายไปในความมืด ที่ฉันทำได้เพียงแค่คร่ำครวญเหมือนคนบ้า
ฉันเพิ่งจะรู้ตอนนี้นี่เองว่าใครคือคนที่แคร์ฉันที่สุด  ใครคือคนที่อยู่เคียงข้างเมื่อฉันเจ็บปวด ใครคือคนที่ยิ้มให้ฉันในวันที่หม่นหมองที่สุด  ใครคือคนที่กอดฉันไว้เมื่อฉันเสียน้ำตา 
คนๆนั้นเพิ่งเดินจากฉันไป โดยที่ฉันไม่แม้แต่จะเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ ยัยโง่!!! สมควรแล้วที่เธอต้องเจ็บปวด