จำไว้นะ....ความรัก

เนื้อเรื่อง

นานมาแล้ว...
ณ เกาะแห่ง หนึ่ง ซึ่งเป็นศูนย์ รวมของเหล่าอารมทั้งหลาย... ไม่ว่าจะเป็น
ความคิด ความโกด ความเศร้า ความรู้ ดีใจ เสียใจ รวมไปถึง...ความรัก

วันนึงมีสัญญาณเตือนภัยว่าเกาะแห่งนี้กำลังจะจมลงไปใต้มหาสมุทร เมื่อ อารม ทั้ง หลายรู้
ก้อต่างพาตัวเองหนี เพื่อการรอดชีวิต...ยกเว้นความรัก
....เพราะความรักคิดว่า จะอยู่ที่นี่ จะตายที่นี่ไป จะจมไปพร้อมกับเกาะที่ตัวเองรัก
แต่เมื่อถึงเวลานั้นจิงๆ ความรักเกิดมีความกัว เข้ามาแทรก คิดจะหนีแต่ไม่มีหนทาง...

และเวลานั้นความหลงก้อผ่านมา....ความรักตะโกนร้องเรียกขอให้ความหลงช่วย....แต่ไร้ประโยชน์
ความหลงบอกความรักว่า"ขอโทษนะความรัก  ฉันคงไม่มีเวลาหลงใครแล้ว เพราะลำพังตัวฉันเองยังเอาตัวไม่รอดคงช่วยเธอไม่ได้"

ความรักผิดหวังแต่เมื่อเห็นความโลภผ่านมาก้อมีหวังขึ้นมาอีกครั้ง....ความรักตะโกนร้องให้ความโลภช่วย..
ความโลภกลับตอบว่า "เธอจะบ้าหรอความรักฉันคงช่วยเธอไม่ได้ ฉันไม่ได้ใจดีเอาภาระอย่างเธอไปด้วยได้หรอกนะ"

ความรักหน้าสลดอีกครั้ง...และแล้วความสุขก้อพายเรือผ่านมา....ความรักยิ้มและคิดว่า ความสุขต้องช่วยแน่ๆ
ความรักตะโกนร้องเรียกความสุขด้วยความหวังอันล้นเอ่อว่าความสุข คือคนที่จะทำให้ความรักหลุดพ้น..
แต่ปล่าวเลย....ความสุขไม่ได้ยินเสียงของความรักเลย ความสุขผ่านไปโดยไม่หันมามอง
ความสุขไม่เห็นอะไรในสายตา
เพราะกำลังมีความสุขมากที่ตัวเองสามารถรอดชีวิตได้...

ความรักถอนหายใจ....
และคิดว่า....ตัวเองคงต้องตายแล้วจิงๆ ไม่มีหนทางที่จะสามารถรอดชีวิตได้....

...และวินาทีนั้น...

"จับมือฉันไว้ซิความรัก.....จับมือฉัน....ฉันจะพาเธอไปเอง"เสียงนั่น.....ดังก้องเข้ามาในสมอง
ความรักจับมือที่อบอุ่นนั้นได้รู้สึกถึงสำผัสอันจิงใจที่ผ่านทางมือ....

และไม่นาน ความรักก้อได้มาถึงเกาะอีกเกาะที่พวกเพื่อนๆอยู่อย่างปลอดภัย....

ความรักไม่มีโอกาสที่จะถามเลยว่าเสียงนั่น  มือนั่น  เค้าคือใคร  ใครกันช่วยความรักไว้...

ความรักจึงถามความรู้ว่าคนๆนั้นคือใคร.....

ความรู้ยิ้มให้ความรักแล้วบอกในชั้นเชิงของตัวเองว่า...

"เวลาไงล่ะความรัก....เวลาเท่านั้นที่ช่วยเธอได้...เห็นหรือยังว่าเธอไม่สามรถไปกับอะไรได้ ถึงแม้จะเป็นความสุขก้อเถอะ....ควรรอเวลานะความรักรอให้เวลาพิสูจน์ทุกอย่าง...รอให้เวลาช่วยให้เธอรู้ว่าอะไรที่เหมาะกับเธอ..."

     จำไว้นะความรัก.....