เมื่อระหว่างเราเป็นได้....แค่นั้น

Character

ซง มินโฮ

                นักศึกษามหาวิทยาลัย A ปีสาม หนุ่มฮอตมากสเน่ห์ขวัญใจสาวๆ ทั้งในรั้วและนอกรั้วมหาวิทยาลัย ใครๆ ต่างก็บอกว่าเขาอันตรายและเป็นภัยต่อหัวใจของคนที่มีโอกาสได้ใกล้ชิด 

              ..........ไม่ว่าจะหญิงหรือหรือชาย....... ทุกคนต่างล้วนแล้วแต่ต้องยอมสยบให้กับสเน่ห์ที่มากล้นของเขา 

             "ผมรู้ดีว่าเขาเป็นใคร ผมเป็นใคร ถึงรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันอาจจะแค่เผลอ หรือด้วยอะไรก็ตามที แต่ไม่รู้ว่าทำไม....รู้ตัวอีกทีใจผมมันก็ร้อนไปหมดตอนที่ผมเห็นเขายิ้มให้ใครที่ไม่ใช่ผม"

คัง ซึงยูน

                นักศึกษามหาวิทยาลัย A ปีหนึ่ง ย้ายมาอยู่โซลเพราะสอบชิงทุนเข้ามหาวิทยาลัยได้ การมาเรียนที่มหาวิทยาลัย A ทำให้เขาได้พบกับ ซง มินโฮ รุ่นพี่ปีสาม ผู้ชายที่ใครๆ ต่างก็ชื่นชอบ ความใกล้ชิดทำให้เราสองคนได้มาวนเวียนอยู่ในชีวิตของกันและกัน 

                รู้ตัวอีกทีการได้เจอหน้าเขาก็กลายเป็นอีกกิจวัตรหนึ่งในชีวิตประจำวันผมไปแล้ว 

             .......แต่แล้ววันหนึ่ง......ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อใจผมก้าวข้ามเส้นกั้นระหว่างเรา 

                เส้นความรู้สึกเบาบางที่ไม่ควรเกิดขึ้น ไม่ควรเลย..

           "พี่ก็รู้ว่าพี่มีใครอีกคนอยู่แล้ว ผมเป็นใครและระหว่างเราคืออะไรพี่ก็รู้ดี สิ่งที่เกิดขึ้นมันแค่.....เผลอไป เพราะฉะนั้นพี่ลืมมันไปเถอะ เพราะผม...ผมก็จะลืมมันไปเหมือนกัน"

              "นายอาจจะลืมได้ แต่พี่ลืมไม่ได้หรอกนะ เพราะฉะนั้น...ขอโทษด้วยแล้วกัน...แต่พี่ก็ปล่อยนายไปไม่ได้จริงๆ"

                                                    

อี ซึงฮุน

          นักศึกษามหาวิทยาลัย A ปีหนึ่ง ย้ายมาอยู่โซลเพราะสอบชิงทุนเข้ามหาวิทยาลัยได้พร้อมกับเพื่อนรัก ชีวิตในมหาวิทยาลัยของเขาก็ปกติเหมือนวัยรุ่นทั่วไป เที่ยวบ้าง เล่นบ้าง แต่เรื่องเรียนผมก็ไม่ร่วงนะครับ แต่ไม่รู้ทำไม รอยยิ้มของเพื่อนสนิทที่เฝ้าเห็นอยู่ทุกวันถึงได้เริ่มหายไปๆ รู้ตัวอีกทีผมก็ไม่เห็นคังซึงยูนที่ขี้เล่นคนเดิมอีกอีกแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของผมกันแน่....แล้วทำไมผมจะต้องรู้สึกเจ็บในอกทุกครั้งที่เห็นความเศร้าหมองในดวงตาคู่นั้นด้วย ทำไม....ทำไมกันนะ

    " ทำไมแกต้องร้องให้เพราะคนเลวๆ อย่างมันด้วยวะ ฉันไม่เข้าใจ" ผมพูดพร้อมกันกระแทกแก้วเหล้าลงบนโต๊ะอีกครั้ง

    "แกไม่ต้องมายุ่ง เรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้" ร่างบางลุกขึ้นและเดินโซเซออกจากผับไปอย่างไม่สนใครอีกคนที่เฝ้าแต่จะพูดย้ำในสิ่งที่ทำให้ใจเจ็บไปมากกว่าเดิม

    "ฉันจะยุ่ง แกห้ามฉันไม่ได้หรอก" 

    "ก็ฉันบอกว่าไม่ต้องยุ่ง! เลิกยุ่งเรื่องของฉันซะทีได้มั้ย!" แรงดึงจากคนที่โตกว่าทำให้คนตัวเล็กถึงกับปลิวกลับไปกระแทกกับอก     อย่างจัง

    "ก็ถ้ามันเลิกได้อย่างที่ปากแกว่า ฉันคงทำไปนานแล้วมั้ยวะ!"

    "ฉันขออยู่คนเดียวได้มั้ยวะ" ร่างบางพยายามดึงแขนที่ถูกรั้งเอาไว้ด้วยมือของแีกฝ่ายอย่างแน่นหนาออก แต่ก็ทำไม่ได้

    "ขอโทษนะ แต่ฉันคงทำไม่ได้หรอกว่ะ"

    "ทำไม ทำไม...." ปลายเสียงขาดหายไปราวกับคนพูดกำลังจะหมดเรี่ยวแรงลง

     "ก็เพราะ....ฉัน ฉัน....." คนตัวสูงรู้สึกเหมือนหาเสียงตัวเองไม่เจอขึ้นมากะทันหัน ในใจตีกันให้วุ่นเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปหรือควรจะเก็บมันเอาไว้อย่างที่ผ่านมา

    "เพราะอะไร....ทำไมแกต้องยุ่งกับฉันไม่เลิก ฉันจะดีใจ ร้องให้ เสียใจเพราะใครมันก็เรื่องของฉัน แกไม่ต้องยุ่ง แกเป็นแค่เพื่อน ไม่ใช่พ่อ เลิกเสือก เลิกวุ่นวายสักที" เขาว่ากันว่าคำร้ายจากปากคนที่รักมักเป็นเชื้อไฟชั้นดีที่ทำให้คนเราหมดความยั้งคิดยั้งทำได้บ่อยๆ ซึ่งซึงฮุนเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น

    "ก็เพราะฉันรักแกไงวะ! ฉันถึงทนเห็นแกร้องให้เป็นบ้าทุกวันแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว"

    "แก......แกพูดอะไร ฉันไ่ม่เข้าใจ"

    "ไม่เข้าใจ? ต้องให้ฉันพิสูจน์ให้ดูมั้ยล่ะว่าฉันหมายความว่ายังไง เอาตรงนี้เลยมั้ย ฉันได้หมดนะถ้าแกไม่อยากอายอ่ะ"

    "!!!!!......"

                                                       

CR.SQW