Oh!! My Boy อุ๊ย ตาย ว้ายยย เกย์

“ผิดผี! ยังไงแม่ก็จะให้พวกแกแต่งงานกันภายในสามวันเจ็ดวัน” 
“แม่!!!” ฉันร้องลั่น ผิดผีบ้า ผิดผีบออะไร ก็มีแต่คนนั่งหน้าสล่อนอยุ่เนี่ย ไม่เห็นจะมีผีสักตัว 
“แกไม่ต้องพูดมากไอติม หัดนั่งสงบปากสงบคำแล้วฟังผู้ใหญ่พูดเหมือนแม็กนั่มเขาบ้าง” โหย ดูมันสิ ไม่มีความคิดแม้กระทั้งชื่อ 
“นายก็พูดอะไรบ้างสิย่ะ ยิ้มอยู่ได้ไอ้บ้าเอ๊ย!!” 
“ครับ” ช่วยได้มากไอ้คำว่าครับ คำเดียวของแกเนี่ย 
“ว่าไงจ๊ะ แม็กนั่ม ตกลงจะแต่งกับลูกสาวแม่ไหม” 
“แล้วแต่คุณแม่ครับ” 
“แหม พูดอย่างนี้แม่เตรียมแจกการ์ดเลยนะจ๊ะ” ดูแม่ฉัน 
“แม่ แต่หนูเพิ่งสิบแปดเองนะ เรียนก็ยังไม่จบ งานก็ยังไม่มีทำ เงินสักบาทหาเองยังไม่ได้เลย แล้วอีกอย่าง...” ฉันเหยียดตามองผู้ชายคนเดียวในบ้านพลางเบ้ยปาก ผู้ชายอ้อนแอ้นอย่างเนี่ยนะ 
“จะดูแลลูกสาวแม่ ไหวเร๊อะ” 
“แกอย่าตัดสินคนแค่ภายนอกสิยัยลูกโง่ เห็นผอมแห้งแรงน้อยอย่างนี้ แต่ถ้าแกได้อยู่กับเขาสองต่อสองไม่ถึงวินาที รับรองจะติดใจ” หนูไม่ติดใจ แต่แม่รู้สึกจะติดเรทมากไปแล้วนะค่ะ 
“ผมว่าให้เวลาไอติมเขาปรับตัวสักหน่อยก็คงจะดีนะครับ” โหยยย ไอ้สุภาพบุรุษ ถามฉันสักคำไหมย่ะ ว่าอยากจะปรับตัวเข้าหาแกไหม ไอ้หน้าขาว เห็นแล้วหมั่นไส้ใช้ครีมอะไรว่ะ 
“เป็นความคิดที่ดีมากเลยจ๊ะ ลูกแม็กนั่มสุดที่รักของแม่” นั่น... เอาเข้าไป ถึงกับเปลี่ยนสรรพนามเลยทีเดียว 
“หนูว่าแม่แต่งเองเลยดีไหม ถ้าจะชอบลูกแม็กนั่มสุดที่รักของแม่ ขนาดนั้นนะ” 
“นี่ง้อแม่หรอจ๊ะ ไอติม” 
โอ๊ยยย งานนี้อิฉันโดนหยิกค่ะท่านเจ้าคุณ กระซิกๆ หนูลูกแม่นะ!! โวยในใจ 
“ผมคิดว่าคุณแม่น่าจะให้โอกาสเราสองคนได้ศึกษากันจนกว่าจะเรียนจบดีไหมครับ” 
“จะดีหรอจ๊ะแม็กนั่ม อีกตั้งสามปี ทรมารคนแก่มากไปหรือเปล่าจ๊ะ แค่กๆๆ” ทีงี้ทำเป็น กระแอมไอนะคุณแม่ 
“สามปีหนูเพิ่งอยู่ปีสองเองนะแม่ อย่าน้อยต้องสี่ปีถึงห้าปีหนูถึงจะเรียนจบปริญญารี” หรือไม่ก็ร้อยปีไปเลย ศึกษาดูใจ อะไรบ้าบอ ไม่มีในหลักสูตร 
“ใครว่าจะรอให้แกเรียนจบปริญญาตรี สามปีที่ว่าฉันรอให้แม็กนั่มจบไฮค์สคูลต่างหากย่ะ” 
พรวด 
ฉันถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง แม่ล่อลวงเด็กอายุสิบหก!! 
“ไอ้หน้าขาวนี่ เป็นน้องฉันเรอะ” ให้ตาย ว๊ายกรี๊ด อยากเอาบรีส แอคแทก มาอมเล่น 
“แค่อายุเท่านั่นแหละ แต่สมองน่ะ แกยังเป็นรองเขาอีกสามชาติ” 
“เหอะ” ฉันเบี่ยงหน้าหนี เถียงไม่ออกเพราะเรื่องใช้สมองฉันค่อยเป็นค่อยไปใช้แบบประหยัด? แต่เรื่องใช้กำลังอะไม่เป็นสองลองใครนะยะ ไม่อยากจะโม้ 
“ตกลง ฉันจะรอให้แม็กนั่มเรียนจบไฮค์สคูล แต่ระหว่างนั้นฉันจะให้แกสร้างความสัมพันธ์อันดีงามกับแม็กนั่มด้วยการ... ด้วยการ...” เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นแม่ฉันทำท่าทางคิดหนัก 
“ด้วยการ....ให้พวกแกสองคนย้ายมาอยู่บ้านเดียวกัน และก็เรียนที่เดียวกัน” 
“หา!!” ฉันอุทานคอแทบแตก แต่ไอ้หน้าขาวนั่นไม่ไหวตีงแม้แต่ปลายไส้ติง 
“ในเมื่อไม่มีใครคัดค้าน ก็เป็นอันว่าตกลงตามนี้” แล้วแม่เห็นหนูเป็นนางฟ้า เทวดาหรือไง ถึงมองไม่เห็น ง่าๆๆๆ 
“ว่าแต่ แม็กนั่มพอจะขออนุญาตคุณแม่มาอยู่ที่นี่ สักสองสามเดือนได้ไหมจ๊ะ” 
“ครับ” พูดคำอื่นไม่เป็นบ้างรึไง ไอ้บ้าเอ๊ย 
“แต่คุณแม่ครับ เราสองคนต้องอยู่ห้องเดียวกันหรือครับ แบบว่า...” แบบว่าอะไร ใครบอกให้พูดแล้วค้างไว้ห๊ะ ไอ้เด็กมีปัญหา เดี๋ยวบ๊ะตบลืมจำนวนฟันในปากเลยนิ 
“แล้วแต่แม็กนั่มเลยจ๊ะ” แม่ฉีกยิ้มจนจะถึงแก้มตูด ดีใจออกหน้า ออกตาไปไหมเคอะ 
“งั้นก็อยู่ห้องเดียวกันสินะ” 
พรึบ! 
ฉันหันไปมองหน้าไอ้เด็กมีปัญหาทางสีผิว (จะขาวเวอร์ไปไหน) ห้องเดียวกันทีแกหมายถึงมันคือห้องอะไรกันย่ะ!!! 
Ps.อย่าให้รู้นะ ว่าแกแอบหื่นเหมือนฉัน โฮะๆ