@----PARTNER...บริการรักสุดหัวใจ---@

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

ในคืนอันหนาวเหน็บของเดือนตุลาคม เด็กน้อยเดินจูงมือกับแม่ไปตามทาง เธอเห็นเด็กชายนั่งอยู่ข้างทาง เขาบาดเจ็บ เธอยื่นผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดที่แก้มให้เด็กชาย เขากำลังจะถามชื่อเธอ แต่ทันใดนั้นมือมืออันใหญ่โตกระชากเด็กชายขึ้นรถจากไป ภาพสุดท้ายที่เธอจำได้คือเด็กชายดิ้นรนสุดชีวิตที่กระจกหลังรถ

@----PARTNER.....บริการรักสุดหัวใจ----@

          “เฮ้ จีน ไปดิ้นกัน” เชรินเพื่อนสาวสุดฮอตของจีอุนชวน เธอสูง สวยแบบสาวห้าว เธอpopมากแต่ไม่ยอมลงเอยกับชายใดเลย จีอุนเองก็ไม่ลงเอยกับชายใดเช่นกัน

.....ก็ฉันไม่มีชายใดๆมาลงเอยเลยนี่นา....

”เมื่อคืนหนังเรื่องX-menที่ดูอ่ะ นางเอกชื่อคล้ายๆเธอนะ ต่อไปนี่ฉันจะเรียกเธอว่า จีนๆๆๆๆ”

“จีนเตี๊ยะ(ผวน)....ก่ะผีสิยะ แล้วนี่จะไปทำไมอ่ะ เสียงดังหนวกหู ไม่เอาๆ ไปเล่นเกมส์ดีก่า”

เชริน นิ่งสักพัก แล้วคายความจริง

 “ก็ยัยสามตัวพลาสติกนั่นอ่ะ มันมาท้าฉัน พวกนั้นบอกว่า เต้นบีบอยข้างถนนไปวันๆ คงจะกลายเปงกุ๊ย ....ฉันเลย”

ใช่...เชรินเป็นนักเต้นบีบอย ทุกเย็นเธอจะไปเต้นที่สวนสาธารณะ ศูนย์รวมบีบอย

จีอุนก็ไปดูด้วยทุกครั้ง

”ว่าแต่พลาสติกนี่คือไร”

“ก็พวกทำศัลยะ นั่นไง พวกนั่นน่ะ” เชรินพูดอย่างดูแคลน ชี้ไปทางประตูห้อง

สาวสามคนเดินเข้ามาราวกับนางแบบงานวัด หนึ่งในนั้นหันมาทางทางจีอุน

“หวัดดี ซูยอน” จีอุนทักอย่างเป็นมิตร

“นี่ฉันเปลี่ยนชื่อแล้วนะยะ เพื่อนๆชื่อใหม่ฉันชื่อราย............(เงียบฉี่.................)............ไม่ไหวจิงๆเล้ย ฉันชื่อสเตลล่า เป็นไง เฉิ่มอย่างพวกเธอคงไม่รุไรร้อก” เธอเน้นมาทางจีอุนอย่างแรง

เชรินผุดขึ้นจากโต๊ะทันที

”เอาซิลิโคนเน่าๆออกไปไกลๆ ตรีนกุเลยนะ นังบ้า”

 ชอนมู สาวพลาสติกอีกคนก้าวออกมา

“เชรินจ๊ะ ใจเย็นสิ ถ้าเกิดเธอทำไรตรงนี้ เธอคงดูไม่ต่างจากคิงคองตกมัน เก็บแรงไว้ไปเต้นแร้งเต้นกาคืนนี้ดีกว่านะ ว่าแต่เรายังไม่ได้ตกลงเรื่องเพลงเลยนะ เธออยากได้เพลงไหน ลูกหมีสามตัว หรือช้างน้อยล่ะ ฮิฮิ”ชอนมูพูดล้อเลียน

“ฮึ....กุมีเพลงแล้วขอบคุณ ไสหัวไปนั่งที่ซะ ถ้าไม่อยากเสียเงินไปทำจมูกใหม่” เชรินตวาด

สเตลล่ากำลังจะไปตบเชริน เชรินก็ตั้งรับ

“ทำไรกันน่ะ” ครูเรียววุคเข้ามาในห้องพอดี   ”ไปนั่งที่กันได้แล้ว”

ชอนมูเดินเฉียดเชรินไป กระซิบว่า”วันนี้สี่ทุ่มที่THE CLUB” แล้วพากันเดินส่ายไปนั่ง

เชรินทิ้งตัวลงที่นั่งอย่างอารมณ์เสียสุดๆ

”ดูพวกมันซิเดินหยั่งก่ะสาหร่ายเมายาดอง...จีน คืนนี้ไปเป็นเพื่อนฉันน้า แล้วคอยกรี๊ดสสุดชีวิตให้ด้วย.....แล้วทำไมเธอไม่ตอบโต้บ้างล่ะ นิ่งๆน่ะพวกนั้นยิ่งใส่เธอง่าย ทีหลังหัดปากจัดเหมือนฉันบ้างนะ”

...... ขอบคุณนะเชรินที่ปกป้องฉัน....

ทั้งสองคนบุคลิกต่างกันมาก แต่ก็รักกันมากเหมือนกัน เราอยู่ด้วยกันตลอดชอบผลัดกันไปค้างบ้านกัน จนพ่อแม่ทั้งสองชอบแซวว่า ทำไมไม่หมั้นกันไปซะให้รุแล้วรู้รอด

 “แหม คู่เลสเปี้ยนผัวเมียมานั่งจู๋จี๋อยู่นี่เอง” อาร่า สาวพลาสติกร่างโย่งชอบกระแนะกระแหนบ่อยๆ

 เชริน สวย เท่ห์ แต่ฉันตัวเล็ก ไม่ค่อยพูด เฉิ่ม   ............ฉันแค่ไม่มีเวลาแต่งตัวแค่นั้นเองT-T........... แต่อาร่าก็ไม่ผิด ลึกๆระหว่างเราก็เคยมีความสัมพันธ์แบบนั้น

                --3เดือนที่แล้ว ทั้งสองนั่งเล่นเกมสที่บ้าน จีอุนเอื้อมมือไปหยิบแก้มน้ำที่ข้างๆเชริน จีอุนเงยหน้าไปหาเชริน จ้องตากันสักพัก เชรินก็ก้มหน้าลงมาประกบปากจีอุนเอาดื้อๆ จีอุนเองก็ไม่ขัดขืน     ลิ้นของเชรินเริ่มตวัดรุกล้ำเข้ามา พร้อมๆกับยกตัวจีอุนไปที่เตียง เชรินดุนลิ้นไปตามร่องอก แล้วถอดเสื้อผ้าจีอุนออก เธอหยุด นั่งอยุ่ปลายเตียง  มีจีอุนอยู่หว่างขา เชรินบอกให้จีอุนถอดให้หมด              แล้วร่างอันขาวผ่องของจีอุนก็ปรากฏต่อสายตาของเชริน เชรินยิ้มด้วยความพอใจเธอยืนมือมาสัมผัสกับที่นาอย่างแผ่วเบา แล้วสอดนิ้วเข้าไปแตะที่กลีบรักกอย่างนุ่มนวล จากนั้น เชรินถอดกางเกง

”อย่าตกใจนะ เตรียมมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ”  จีอุนตาค้างด้วยความตะลึง ในกางเกงของเชริน   

เป็นกางเกงซ้อน มันไม่ใช่กางเกงอย่างที่ควรจะเป็น เชรินกอดเอวจีอุนมาคร่อมบนตักนูนนั้น ตอนนี้เนิ้อหนังของจีอุนสัมผัสกับร่างของเชรินจนมิด แล้วเอา แก่นกายเทียม ออกมาจากกางเกงนั่น เชรินเอาสอดเข้าไปตัวตัวจีอุนแล้วเริ่มโยกเบาๆ “อือ..........เช...ฉันเจ็บ....อา.........”  จีอุนร้องเบาๆ เชรินยังกระหน่ำช่องทางอย่างเบาๆ แล้วแรงขึ้นๆๆ อย่างหนักหน่วง ทำเอาบั้นท้ายของจีอุนลอยจากตักเชริน แล้วหนทางสุดยอด ก็ชุ่มไปด้วยน้ำเปียกปอนทั่วขา

.......จากนั้นทั้งสองไม่เคยพูดถึงมันอีก ต่างยอมรับและลืมเรื่องนี้ไป จีอุนเองก็ยังคงบริสุทธิ์....

+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++

                “นี่ไง the club “เชรินเดินมากับจีอุนเข้าสู่ธรณีประตู ก่อนหน้านั้น เชรินบอกว่า ที่นี่ดังมาก นอกจากอาหาร เครื่องดื่ม เครื่องเสียงชั้นยอด ยังดาษดื่นไปด้วยpn(partner)หน้าตาดี บริการเยี่ยม .....จีอุนเดินตามหลังเชรินมาติดๆ ที่เชรินบอกไม่ใช่เล่นๆเลย ..... พระเจ้าช่วย!!!! ...

จีอุนต้องคอยหลบสายตาแวววับของเหล่าpnที่ส่งมาอย่างแรงกล้าประเภท....เดินมากดผมซิครับ!!! ส่วนเชรินก็เดินเชิดอย่างไม่ไยดีกับมือที่ยื่นมาของ pn.K....เลย

“เธอนั่งนี่นะ แล้วพอฉันเต้นท่านั้นแล้วกรี๊ดสไม่คิดชีวิตนะ นั่นไงนังชอนมู ฉันไปละ”

เชรินก้าวไปที่ฟลอร์ ชอนมูในชุดเกาะอก กางเกงรัดติ้ว รออยู่แล้ว

                เพลง what u want ดังกระหึ่มขึ้น ไม่อยากจะบอกเลยว่าเชรินเต้นแบบผู้หญิงได้เซ็กซี่มากทีเดียว ดึงดูดสายตาคนแทบทั้งคลับได้เพียงแค่เพิ่งโยกสะโพกไปได้ไม่กี่stepเท่านั้น

จีอุนเอาเอาผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อ

”จะถึงแล้วสินะ เอาล่ะ กะๆๆๆ เอ่อๆๆ....หวัดดีค่ะ”   จีอุนกำลังจะกรี๊ดส แต่ถูกขัดโดยมีหนุ่มคนนึงมาก้มทักทายเธอ

”หวัดดีคับ”

 หนุ่มคนนั้นพูดทัก จีอุนมองเสื้อผ้าเขาแล้ว

.....อืม....ปลอดภัยไม่ใช่พวกpn..........

 “ ถ้าไม่รังเกียจ ผมนั่งด้วยนะคับ” 

 หนุ่มคนนั้นขออนุญาตอย่างสุภาพ จีอุนเขยิบพื้นที่ให้เขา ตอนนี้จีอุนไม่ได้มองเชริน หากแต่มองหนุ่ม.....น่ารักที่นั่งข้างๆ สายตาใสๆของเขากำลังดูการเต้นอันเผ็ดร้อนของสองสาวที่ฟลอร์ จมูกที่โด่งเรียว ปากเผยอยิ้มเล็กน้อย ทำให้จีอุนแทบลงไปละลายกับพื้น  จีอุนมองได้ไม่นาน ต้องสะดุ้งกับสายตาใสๆที่กลอกมาที่เธอ

”คุณมาคนเดียวหรอคับ มันอันตรายนะ”

“เอ่อๆ ป่าวค่ะ นั่นค่ะ เพื่อนฉัน “  จีอุนชี้ไปที่ผู้หญิงที่กำลังโยกร่างตามจังหวะอย่างเซ็กซี่และเผ็ดร้อน

“ออ เพื่อนคุณเต้นเก่งดีนะครับ อีกคนก็เต้นเก่งแต่ อ้าว!!!!”

หนุ่มน่ารักร้องด้วยความตกใจ จีอุนก็ตกใจเช่นกัน 

เชรินยังคงเต้น แต่ผ่อนแรงมาดูกับเหตุการณ์ของฝ่ายตรงข้ามที่เกิดอย่างกระทันหัน

ชอนมูกำลังยกมือทั้งสองข้างค้าง        สายตาของหล่อนมองลงไป      !!!@@@o@@@!!!

ที่ปลายเท้า เป็นวัตถุครึ่งวงกลมนุ่มๆตกอยู่1คู่ !!!

“ดูเหมือนว่า เอฟเฟ็คที่เตรียมจะผิดพลาดนะ คุณว่ามั้ย”

 หนุ่มน้อยพูดแกมยิ้ม หันมามองจีอุนที่กำลังตกตะลึงกับเอฟเฟ็คของชอนมู

 และเชรินก็ได้รับชัยชนะในการเต้น ได้รับรางวัลบัตรกินฟรี6เดือน แต่ดูเหมือนเธอจะชอบชอนมูหน้าแตกมากกว่าการกินฟรี แล้วเชรินเดินหายไปหลังเวที

“เอ่อ เมื่อกี๊คุณว่าไรนะคะ อืม...อ้อ  ฉัน จีอุน...ฮัน จี อุน ค่ะ ยินดีที่ได้พบค่ะ คุณ..” 

“ดงแฮคับ ลี ดง แฮ แล้วเพื่อนคุณไปไหนแล้วคับ”

 .....ว้าว ชื่อน่ารักสมกับหน้าเลย.....

และแล้วเชรินก็กลับมาหาจีอุนในสภาพที่เมามาย

”เท้อๆๆๆ ทามมายยยยยยยยเธอไม่กรี๊ดสยะ แต่ เธอเหง...มะ...นมปลอมของนังนั่น หกเรี่ยราด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ซะใจชิบหาย ....พาฉันไปซื้อหวยเบอร์00ที แล้ว...ไอ่เด็กหน้าตาเหมือนหนูตะเภากินเนยหมดอายุนี่ครายเนี่ย กร๊ากสสสสสสสสสสสส เอิ๊กๆๆ”

ฟุ่บ!!

เชรินเดินมาโวยวายๆอย่างงุ่นง่าน  แล้วล้มลงบนโซฟาไป

“เชรินๆๆ ตื่นเร็วที่นี่ไม่ใช่บ้านนะ ลุกมาได้แล้ว นี่ ๆ”   จีอุนพยายามโอบเอวเชรินยกตัวเธอขึ้น

 ....แต่ไหงตัวหนักงี้วะ...

“ดงแฮคะ ถ้าคุณว่าง คุณช่วย...”  ดงแฮไม่รอให้เธอพูดจบ เขาลุกมาอุ้มเชรินอย่างง่ายดาย

“ขอบคุณจิงๆค่ะ”   จีอุนสัมผัสแขนของดงแฮเบาๆเป็นการขอบคุณ

+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++

                เชรินนอนหลับปุ๋ยบนบ้าน จีอุนเดินมาส่งดงแฮข้างล่าง

“เพื่อนคุณท่าจะคออ่อนนะคับ คราวหน้าระวังด้วยนะคับ”

 ดองแฮเอ่ยขึ้นพร้อมกับอมยิ้มกระชากวิญาณ ทำเอาจีอุนเงอะงะ

”เอ่อ...ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ คุณเองก็มาคนเดียว ช่วยตัวเอง เอ๊ยส...ดูแลตัวเองด้วยนะค้า”

....ตายห่าแล้วพูดไรไปเนี่ย......

”แล้วก็ ขอบคุณจิงๆค่ะ ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงดี”

 ดองแฮยิ้มบาดใจมาอีกครั้งแล้วเผยอปากพูดอย่างนุ่มนวล

”ก็ไม่มากหรอกคับ.......แค่สามแสนวอน.....”

จีอุนสะดุ้งสุดตัว   ”คะ!” 

“คุณอยุ่กับผม สองชั่วโมง สามสิบสองนาที ผมหยวนๆให้เป็นสามสิบนาที ไม่คิดวินาที แถมคุณจับแขนผม แบกเพื่อนคุณมาส่งบ้าน รวมค่าVAT เรียบร้อย 300,000วอนคับ”

จีอุนงงเป็นหมาตาแตก .....ว่าไงนะ...   ”คุณเป็นใคร” 

“ผม ลี ดงแฮ pn.มือหนึ่งของthe club ยินดีที่ได้รับใช้คับ”

 ”ก็คุณไม่ใส่เครื่องแบบ” 

 “ผมได้รับสิทธิพิเศษ.....หรือคุณจะจ่ายเป็นบัตรเครดิตก็ได้น้า”

อิตานี่มานน่าตีด้วยส้นจิงๆ ที่แท้...ก็ไอ้ผู้ชายขายตัว....บ้าที่สุด เธอโดนหลอกแล้วจีอุน....

”นี่ อย่ามามากไปหน่อยนะ ฉันยังเป็นนักเรียนจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายให้นายกันวะ”

ดงแฮทำท่าครุ่นคิดสักพัก

.....แหม ท่าคิดยังหล่อนะยะ ไอ่แมงดา....

”งั้นผมก็ไม่มีทางเลือก รึบอกพ่อแม่คุณ(จีอุนเบิกตากว้าง) ออ ไม่สินะ จะเอาคุณไปขาย

(“ปัญญาอ่อนรึไง”) อืม ขายไม่ออก  (ว่าไงนะ!!).......เอางี้ คุณ ต้อง เป็น ทาส ของ ผม โอเค๊ ”

...........................

”ง่ะ.. ว่าไงนะ นี่แก จะบ้าหรอ กรี๊ดสสสสส อย่ามาจับตัวฉันนะ”  

จีอุนปัดมือของดงแฮที่ยื่นมาจับแก้ม ร้ายไปกว่านั้น ดงแฮยิ้มอย่างร้ายกาจ

”อ่าว เธอ ไม่เคยรู้จักผู้ชายนี่....(แสยะยิ้ม) น่าสนุกนะ หึหึหึ ฉันขอสั่งให้เธอเป็นทาสของฉัน จนกว่าจะเบื่อ เอานี้ เซ็นต์ซะ” ดงแฮหยิบเอกสารออกจากเป้ มันคือ....

”สัญญาทาส นี่นาย มันมีสัญญาบ้าบอแบบนี้ในโลกรึไงยะ เอามาใช้มั่วตั้วแบบนี้ได้

แล้วก็   (จีอุนมองดงแฮตั้งแต่หัวจรดเท้า) ดูจากสารรูปอย่างนาย ทาสคงพร้อมที่จะวิ่งมาหาเยอะอยู่แล้วนี่ ไม่ต้องมาหาฉันหรอกย่ะ  ไอ้หนุ่มตัณหากลับ ฉันจะไปนอนแระ พรุ่งนี้ต้องไปเรียน ส่วยนายก็ไปนอน จะได้มีแรงอึ๊บเหยื่อรายใหม่    เชอะ!!!    เฮ้ย !!!ปล่อยเว่ย” 

 จีอุนหันหลังกลับ  แต่ดงแฮยึดแขนกลับมาประจันหน้ากันห่างไม่เกิน3ซม.  เขาส่งสายตาร้องแรงทะลุตาของหญิงสาว ทำให้แทบทรุดกับพื้น   ”ถ้าไม่เซ็นต์ ก็เสียตัวตรงนี้เลย!!!!!”

------------=------------=----------=--------------=--------------=--------

“ว้าย!!ทำมตาเธอเป็นหมีแพนด้าทามาสคาร่างั้นล่ะ” เชรินถามเมื่อจีอุนล้างหน้าเสร็จ

                เมื่อคืน))

....ไอ้ผู้ชายหน้านักบุญ ใจหมาผสมแมงดา มันบังคับให้ฉันเป็นทาสมัน เอาความซิงมาขู่ หงึกๆๆ....

จีอุนต้องยอมจำนนเซ็นต์สัญญาปกป้องซิงตัวเอง

“แล้วเจอกันนะจ๊ะ”

 มันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วจากไป จีอุนนอนตาค้างทั้งคืน คิดถึงดงแฮในร่างหนุ่มน้อยหน้ากอด แต่พอเวลาเที่ยงคืน มนต์สลายกลายเป็นไอ้หนุ่มแมงดา ..........เกลียดที่ซ้ดสสส............

                พี่ชายของเชรินมารับ....พี่ยุนโฮที่รักของจีอุน หนุ่มหล่อนิสัยงาม ราวกับเทพบุตร เชรินเคยเชียร์ให้คบกับจีอุน แป้กอย่างแรง เพราะพี่ยุนโฮมีแฟนแล้วชื่อ แจจุง!!!

”ขอบใจนะที่ดูแลยัยนี่”   พี่ยุนโฮโค้ง  แล้วลากลับ  

จีอุนรู้สึกเบาโหวงที่ช่องท้อง เหมือนเรื่องเพิ่งจะเกิดไปเมื่อวานนี้เองที่พี่ยุนโฮโค้งให้เป็นครั้งสุดท้าย

--.......ปีที่แล้วพี่ยุนโฮกับจีอุนยืนอยู่บนสะพาน ท่ามกลางแสงจันทร์

“พี่คะ พี่มาเป็นเจ้าชายของหนู นะๆๆ....ค...ค..คะ พี่ใจดีมาก หนูๆๆ หนูชอบพี่ยุนโฮค่ะ”

 จีอุนสารภาพรักกับพี่ยุนโฮ 

“พี่จุ๊บฉันได้ไม๊คะ”   จีอุนรวบรวมความกล้าพูดออกมา พี่ยุนโฮเดินใกล้เข้ามาๆ   แต่พี่ยุนโฮคุกเข่าลงกับพื้น ยกมือเล็กๆของจีอุนขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วพูดว่า ”พี่เป็นเจ้าชายให้เธอไม่ได้หรอกนะ พี่เป็นได้แค่องครักษ์ของเธอเท่านั้น พี่ขอโทษ สักวัน จะมีเจ้าชายหนุ่มรูปงามจากดวงดาวฟากฟ้าไกลมาปิ๊งเธอแน่ๆ ....เจ้าหญิงของพี่.....” แล้วพี่ยุนโฮก็บรรจงจูบหลังมือเล็กๆของจีอุนอย่างแผ่วเบา...--

                “จีอุน เข้ามานี่สิลูก” เสียงแม่สะท้อนมาในโสตประสาทของจีอุน ที่มองหลังรถของพี่ยุนโฮขับไกลออกไปๆ

...พี่คะ ขอให้พี่มีความสุขนะคะ...

จีอุนเดินต๊อกๆไปหาแม่  “ลูกจ๊ะ.....เราจะย้ายบ้านแล้วเน้....พ่อได้เลื่อนตำแหน่ง บริษัทเลยหาที่อยู่ใหม่.....”  จีอุนได้ยินแค่คำว่า ย้าย ก็ใจหายวาบไปแล้ว

....ย้ายโรงเรียน....ย้ายบ้าน....

จีอุนเดินขึ้นห้องด้วยความงุนงง   “ลูกจ๊ะ แม่ลืมบอก ลูกจะได้เรียนที่ Digithekเชียวน้า”

 ..................จีอุนไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว        

“เชริน ฉันคงต้องคิด...”  จีอุนพูดขึ้นในวันสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกัน ที่จิงเธอบอกเชรินตั้งแต่สิบนาทีแรกที่รู้สึกตัว เชรินไม่ได้โศกเศร้า เธอทำทุกอย่างให้จีอุนหัวเราะ โดดเรียนไปร้องเพลง เตะถังขยะใส่พวกกุ๊ยแล้วพากันโกยแน่บ  แกล้งเทถังอึใส่สเตลล่า เอาแมงสาบใส่เสื้อชอนมูตอนที่ชอนมูกะลังอ่อยรุ่นน้อง

                “จีอุน ไปด้วยหนังกัน...” เชรินพูดแทรกขึ้น เชรินพาจีอุนไปดูหนัง ทั้งสองคนจับมือกันตลอด ร้องไห้ทั้งเรื่อง ทั้งๆที่เป็นหนังตลก

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ พวกเขาทั้งสองได้ส่งคำพูดมากมายพรั่งพรูผ่านมือที่เกาะกุมไออุ่นของกันและกัน....

+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++

          จีอุนตื่นขึ้นมาท่ามกลางห้องใหม่ที่น่ารักน่าอยู่ อพาร์ตเมนต์หรูหราใหญ่โตของครอบครัวเรา ราคาแพงแทบผมร่วง...แต่ไม่มีความหมายเมื่อไม่มีเชริน  จีอุนดีใจกับพ่อที่ทำงานเพื่อครอบครัวมาตลอด พ่อมักจะห่วงใยเธอเสมอที่มีเวลาเจอกัน แต่ด้วยงานรัดตัวทำให้ไม่ค่อยได้เจอพ่อ จีอุนเองก็เป็นห่วงพ่อเช่นกัน...

”อย่างน้อยๆก็หนีจากอิตาบ้านั่นมาได้ละ”

จีอุนให้กำลังใจตัวเอง จีอุนใส่เครื่องแบบใหม่ของเธอ นั่งรถที่บริษัทของพ่อจัดให้ ถนนที่คุ้นเคยไม่มีให้เห็นอีกแล้ว จีอุนคิดถึงแม้กระทั่งถังขยะหน้าโรงเรียนเก่า เมื่อเธอลงมายืนที่ป้าย

“Digithek High School .....โหย.... ชื่อเริ่ดนักรึไงเนี่ย ทำเป็นภาษาอังกฤษ ชุดนัดเรียนไรก็ไม่รุ ใส่สูทร้อนชะมัด”

“จีอุน นี่ไงโรงเรียนใหม่ของลูก”

“ก็ดูดีนะ แต่ได้ยินว่ามีแต่พวกไฮโซไร้สมอง”

“ฮะๆๆๆ (พ่อลูบหัวจีอุนอย่างถนุถนอม) แต่ลูกพ่อไม่ใช่นี่นา เอาล่ะ ได้เวลาแล้วสาวน้อย ไปไล่เตะตูดเพื่อนใหม่แล้ว เดี๋ยวเย็นนี้ พ่อมารับนะลูก”

“ค่ะ อย่าทำงานหนักนะค้า”  จีอุนโบกมือลาคุณพ่อที่น่ารักของเธอ

 จีอุนเดินเข้าไปในโรงเรียน

 .....โอ้โห มันไม่ได้เริ่ดแค่ป้าย      โรงเรียนโคตรรหรูสุดยอด ใหญ่บิ๊กเบิ้มแทบจะยัดโรงเรียนเก่าไปได้เกือบสามโรง แถมมีทางเดินเชื่อม.......

......ปัญหาอยู่ที่ว่า ห้องของ...

”ครูฮันกยองอยู่ไหนเนี่ย....เอ่อ ขอโทษนะคะ ช่วยบอกฉันทีว่าห้องพักครูไปทางไหนคะ....เฮือก!!!” จีอุนพูดเสร็จ มองหน้าคนที่เธอขอความช่วยเหลือ แล้วตัวแข็งทื่อ

...... พระเจ้าที่มนุษย์ตนนี้ทำไมหล่อขนาดเนี้ย .....

“ออ ครูฮันกยอง งั้นตามผมมาดีกว่านะคับ คุณมาใหม่สินะ โรงเรียนนี้หลงง่ายอ่ะคับ” 

นักเรียนคนนั้นยิ้มให้จีอุน

......โอ้ว...หยั่งก่ะเจ้าชายแหนะ .....

จีอุนเดินตามนักเรียนคนนั้นไป แต่ทำไมคนอื่นต้องมองชั้นด้วยสายตาพยาบาทด้วยล่ะ.....

”อืม ลืมไป ผมชื่อ คิบอม คิม คิ บอม นะคับ ดีใจที่ได้เจอ”

“ฉันจีอุนค่ะ ฮัน จี อุน ....”

“นี่ล่ะคับ ถึงแล้ว หวังว่าเราคงได้อยู่ห้องเดียวกันนะคับ เอ่อ....ผมขอโทษที่แอบมองสีเทคไทคุณ เลยรู้ว่าคุณอยู่ปี2 แล้วเจอกันคับ บาย”

“บายค่ะ”..... โหย.....หล่อเป็นบ้าเลย...คิมคิบอม

+++++++++____________++++++++++++++++=

                “สวัดดีครับ/ค่ะ คุณครูฮันกยอง”  เสียงนักเรียนชั้น2-cทักทาย ครูฮันกยอง..ครูมาจากประเทศจีนแผ่นดินใหญ่แต่ได้อุทิศตนมาสอนหนังสือที่เกาหลี และเป็นครูสอนคณิตศาสตร์ที่เก่งมาก จนได้รับการยอมรับจากหลายสถาบัน                 

       เสียงทักทายของนักเรียนประจำชั้นน่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ ความจริงอันไม่น่าพิสมัยก็มาเยือนทุกเช้า

  “วู้....มาแล้วเหยอ” อึนฮยอกร้องขึ้นเมื่อครูฮันเดินเข้ามา

“ครูค้าบ หว่ออ้ายหนี่ หนี่อ้ายหว่อ ม้า...” ฮยองจุนทักมั่ง

“ครูค้า ระวังลื่นนะค้า หัวใจหนูละลายตรงน้าน”  ลีน่า..ผู้บัญชาการ ฮันกยอง ซอนแซงนิมแฟนคลับ...พูดเสียงหวาน   

“ครูค้าบ 1+1ได้ 69รึป่าวค้าบ”  ยูชอนแหกปากขึ้นมั่ง

“นี่พวกแก๊ ทักทายครูบาอาจารย์ให้เหมือนมนุษย์นักเรียนได้รับการศึกษาหน่อยด้ายม้าย  ไปกินยาบ้ามารึไง ลีทึกเป็นหัวหน้ารู้จักดูแลลูกน้องหน่อยสิ ฮวีชอลเองก็เปนรองเบิ๊ดกะโหลกกลวงของพวกลูกน้องแกมั่งเซ่ นั่งเก๊กทำเทือกไรกัน...”   ครูฮันตระหนักว่าไม่วันใดวันหนึ่งเสียงของเขาต้องแตกตลอดกาลแน่ๆ เพราะเขาต้องสวดยับแบบนี้ทุกเช้าๆ แต่ก็สนิทกับเด็กๆเป็นอย่างดี 

“วันนี้ครูจะแจ้งข่าวที่ทำให้พวกเธอขนหัวร่วงก่อน   (ขนอย่างอื่นร่วงไม๊คั....โอ๊ย...อึนฮยอกสอดยังไม่จบโดนหัวหน้าเขกกบาล) คะแนนเทสต์ย่อยที่ผ่านมาพวกเธอได้คะแนนที่1ของความโหล่ ครูสอนทุกห้อง เขาพากันได้คะแนนดีๆกันหมด แล้วครั้งล่าสุด สดๆร้อนๆ ......(อู้ฮู้ๆ....บางคนทำเสียงลุ้น) ......พวกแกมีหัวไว้แค่ให้ผมขึ้นรึไงห๊า คณิตเต็ม20ได้2 มีที่ไหนในเอเชียวะ แค่เปลี่ยนฐานexpoตอบบ้าไรเป็นmatrix มันคนละเรื่องโว่ยย    แล้ววิชาอื่นพวกแกก็ไม่พ้นเกณฑ์ขั้นต่ำ พวกแกอย่าคิดนะว่า ห้องแกมีอัจฉริยะคิม(คิบอม) คนเดียว แล้วจะรอด...........ต่อมา (ครูฮันลดเสียงเป็นปกติ)

วันนี้จะมีมนุษย์ผู้หญิงจะมาอยู่ห้องเรา..”

“เป็นผู้หญิงรึ” ยูชอนสอดขึ้น

“แกฟังประโยคเมื่อกีไม่ออกรึไง เขาเป็นมนุษย์ ความประพฤติงาม ไม่ต่ำทรามเหมือนพวแก

(555+ทั้งห้องฮาครืน) นี่พวกไม่รุแม้กระทั่งคำด่ารึนี่ เอาเหอะ!!! ฮัน จี อุน เชิญครับ” “เว่...ววววววววววววว....ฮูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(เสียงเอฟเฟ็คจาก เปาบุ้นจิ้น)....เอิ๊ก”

 อึนฮยอกโดนรองหัวหน้าเบิ๊ดอีกรอบ

          ....ตายละ เอาไงดีชั้นๆ....

จีอุนก้าวช้าๆเข้ามาในห้อง ครูฮันยิ้มให้เธอมายืนหน้าชั้น เธอรู้สึกร้อนวาบๆที่ข้างตัวด้านที่หัน

ให้เพื่อนใหม่    จีอุนยืนนิ่งข้างครูฮันอย่างประหม่า

“แนะนำตัวครับ” ครูฮันกระซิบ

”ค่ะ...เอ่อ....หวัดดีค่ะ ทุกคน”

“หวาดเด้”  ทั้งชั้นขานรับ

 ...คึกจิงๆอิห้องเนี้ย....

”ค่ะ ฉันชื่อ ฮัน จี อุน ดีใจที่ได้มาอยู่ห้องของคุณทุกคนค่ะ...  

 (“มาอยู่ห้องผมมะค้าบ ผมจา...โอ้ย” คังอินร้องขึ้น แต่โดนฮวีชอลเอาตะรีนถีบให้หยุด)

 ...  อืม การเรียนฉันพอได้ แต่กีฬาฉันแย่มากๆ แต่ไงก็ตาม ฉันจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเพื่อนๆทุกคนค่ะ

 ฝากตัวด้วยนะค้า”

จีอุนโค้ง บางคนปรบมึง บางคนผิวปาก จีอุนรู้สึกดีนิดๆ

“อืมๆๆดีๆๆ คราวนี้มีมนุษย์มาอยู่พวกแกจิตใจจะได้สูงขึ้นบ้าง คราวนี้จะให้นั่งตรงไหนดีล่ะ..”

ลีน่ายกมือเสนอที่นั่งข้างๆเธอ

“...ข้างเธอเหรอลีน่า...อืม แต่งแต่หน้าทั้งวันแน่...”  

 ฮีบอน หัวหน้าแก๊งรุ่นพี่เซียฟีเวอร์ ยกมือเสนอที่นั่งบ้าง

”อืม....ข้างเธอมีหวังพาเขาเม้าท์ทั้งวัน....”

“ครูคะ ให้เค้านั่งข้างหนูสิคะ” ทุกคนหันไปตามเสียงนั้น

“ออ ซูยอนหรอ อืม...”-_-

เพื่อนผู้หญิงแทบทุกคนพยายามส่ายหน้าบอกจีอุน ทำหน้าว่า

....อย่าเดินเข้าปากมันนะ...

ทันใดนั้น  คนที่ชื่อซูยอนก็ลากเธอไปนั่งทันที

“เอางั้นก้อได้ งั้นซูยอนดูแลจีอุนด้วยนะ ทุกคนอย่าแกล้งเพื่อนล่ะ สำหรับวันนี้ ก็แค่นี้ สวัสดีทุกคน” ทันทีที่ครูฮันเดินออกพ้นห้อง เกิดความโกลาหลย่อมๆ รอบโต๊ะของจีอุน ฝูงเพื่อนรุมล้อมราวแร้งบินหาเนื้อ

“เธอมาจากไหนอ่ะ... เธอชื่อไรนะ.... วันนี้ไปกินข้าวกันนะ... เธอน่ารักจังเลย....ทำไมพูดเพราะจัง......อยู่ข้างครูฮันไม่ละลายหรอ(ลีน่า)....ว..”

 พรึ่บส!!!!

.....ก่อนที่จีอุนจะตอบขบวนคำถามที่กระหน่ำเธอ เพื่อนที่อยู่ตรงหน้าเธอก็แยกออก ร่างสูงร่างหนึ่งเดินดุ่ยๆเข้ามา จีอุนมองไล่จากตราโรงเรียนไล่ขึ้นไปตามอกที่ผึ่งผาย คอขาวๆ และใบหน้าถึงกับต้องผวาแทบผมจะร่วงหมดหัว ร่างนั้นย่างสามขุมใกล้เข้ามาแล้วค้ำโต๊ะจีอุน ดวงตามองจีอุนอย่างชัยชนะ

“หวัดดี....(ร่างนั้นโน้มมากระซิบที่หูของจีอุน) ทาสของฉัน”

แล้วมือที่ใหญ่โตก็คว้าขวับที่ต้นแขนของจีอุน ลากออกมาจากห้อง

โดยไม่รู้ตัวว่า มีสายตาหนึ่งจ้องมองเธออย่างชวนฉงน

                “หยุดนะ!!!”   จีอุนตวาดแว้ด สบัดตัวออกจากอ้อมแขนของดงแฮ

“ทำแบบนี้ได้ไง ไร้มารยาท ฉันเป็นผู้หญิงนะ มาจับตัวฉันด้ะ...”

เสียงของจีอุนขาดหาย เมื่อดงแฮหยุดรั้งแขนแล้วมองจีอุน

......ให้ตายสิ ไม่เห็นเป็นเดือน ไมดูดีขึ้นเป็นกองวะเนี่ย....

”นี่!!!เป็นทาสน่ะ เจ้านายว่าไงต้องว่าตาม เจ้านายทำไรก็ห้ามพูดแทรก ห้ามขัด ถ้าไม่ทำต้องโดนลงโทษ....จำไว้!!!”

..... เฮ้ย...พอเผยอปากพูด มาดเจ้าชายก็หายลิ่วเลยนะแก.......

”เอาล่ะ....ตามมา.....มาเซ่ รึอยากให้ลากมา...”ดงแฮเดินมาหมายจะจับแขน

“เออๆๆ “ จีอุนรีบเออออ

จีอุนตามดงแฮไปโรงยิมที่ว่าง เขานั่งลงที่สแตนด์ จีอุนนั่งข้างๆ

“นี่ ทาสจะมานั่งเสมอเจ้านายได้ไง นู่นลงไปนั่งนู้น ข้างล่างนิๆๆ” ดงแฮพูดพลางเอาเท้าบอกตำแหน่งให้จีอุนนั่ง

”ย่ะ”

 “เวลารับคำต้องพูดว่า...ค่ะ เจ้านาย.....พูด!!!”

..โหยไอ่ผุชายดอกหญ้าสกปรกเอ๊ยส ...

”พูดเซ่!!!!”

“เออ...ค่ะ  เจ้าชาย เอ๊ยส เจ้านาย”

 ...โธ่เอ๊ยส..อย่าไปมองหน้ามันสิวะ....

”ดี..”

แล้วดงแฮก็นั่งเล่นโดยมีจีอุนนั่งอยู่ชั้นล่างตรงหน้าเข่าของเขา

“นี่นาย....เจ้านายคะ อีก5นาทีจะเริ่มเรียนแล้วนะคะ”

“ทำไมล่ะ ไม่ชอบโดดเรียนหรอ”

จีอุนเงยหน้าขึ้นไป จนผมของเธอระเข่าดงแฮ

”ฉันมาเรียนนะ ไม่ได้อยากมานั่งไร้สาระ...”

 ดงแฮโค้งตัวลงมาประสานสายตากับจีอุน...

”เอ่อๆๆ ฉันแค่อยากพาเจ้านายไปเรียน....จะได้มีอนาคต ..ก็เท่านั้นเองอ่า..”

จีอุนรู้สึกว่าลมปราณเริ่มไหลออกจากตัว...ดงแฮยังคงมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“งั้น....ไปก็ไป...เธอก็มีประโยชน์เหมือนกันนะนี่”

ดงแฮอมยิ้ม ทำเอาจีอุนต้องหลบสายตาด้วยความอาย

..+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++

                “นี่ พวกแก กรุณาโงหัวขึ้นมาทำโจทย์ข้อนี่ซิ พ่อแม่ส่งมาเรียน เจือกมานอนเอาโล่ทำไม ห๊า” ครูฮันแผดเสียงลั่นห้องเรียนอันเงียบกริบ เพื่อนทุกคนหลับเป็นตาย แก๊งลีน่าไม่หลับ แต่มองครูฮัน ไม่ยอมมองกระดาน ดงแฮนั่งหลังเยื้องจีอุนนี่เอง และคนที่นั่งหลังเธอก็ไม่ใช่ใครอื่น....เจ้าชายคิบอม!!!

                ใช้ชีวิตมาอาทิตย์นึงเต็มๆในรร.ใหม่ เพื่อนๆผู้หญิงเป็นมิตรมาก ซูยอนบอกจีอุนว่า

”เรียกฉันว่าเจสนะ”....

 แหม...ดูคล้ายๆนังสเตลล่าไงงั้น แต่ก็ดีกว่าอ่ะนะ....

ผู้ชายก็ตลกเกินเส้นไปนิดๆ

คิบอมเป็นไอสไตน์ของห้อง แถมหล่อระเบิดสาวกรี๊ดทั่วในและนอกโรงเรียน ไม่เว้นแม้แต่ผู้หญิงในฟอร์มนักเรียนชาย!!!! จีอุนมีคิบอมเป็นเพื่อนคอยเรียนด้วยกันเสมอ เพราะนอกนั้นก็สลบสไลกันหมด แม้แต่หัวหน้าทั้งสองยังหลับเลย....

ดงแฮก็น่ารัก ฮอตพอๆกับคิบอม แต่นิสัยที่จีอุนรู้จัก   มันคือปิศาจร้ายจากขุมนรกที่18 ที่ปั้นหน้านักบุญไปวันๆเท่านั้นเอง

                “จีอุนวันนี้ไปโรงอาหารกันนะ” เจสชวนเธอ ทำเอาลีน่าที่กำลังจะชวนต้องชะงักเก้อ

”เอ่อ...”

 อันที่จริง ดงแฮบอก.....สั่งให้ทำข้าวกล่องมาให้กินทุกวัน จีอุนกำลังจะบอกว่าเธอต้องไปหารือกับครูเชวเรื่องการบ้าน แต่...

”วันนี้ต้องเขาไปก่ะฉัน” ดงแฮพูดเนือยๆพลางเท้าคางที่โต๊ะ

.....พระเจ้าช่วย อย่ามองๆๆๆๆ....

เจสมองทั้งสองด้วยแววตาที่สงสัย

”หรอ ว่าแต่พวกเธอไปสนิทกันตอนไหนเนี่ย รึว่า......”

“เอ่อ คือ พวกเราเจอกันตอนอยู่รร.เก่า พวกเราเป็นเพื่อนกันมานานแล้ว...เนอะ”

ดงแฮนิ่งสักพัก แล้ว

”ฉัน....เออ...ไปกันเถอะ หิวแล้ว”   

จีอุนนั่งนิ่ง ดงแฮส่งสายตาขู่มาอย่างแรงกล้า เธอจึงต้องลุกตามไป

“อืม เดี๋ยวฉันไปเอากล่องข้าวที่ล็อคเกอร์ นาย....เจ้านายไปก่อนละกัน”

“ไม่อ่ะ เด๋วไปเป็นเพื่อน....จะบ้าหรอ!!!  ถ้าเกิดเธอใส่ยาพิษ หวังฆ่าฉัน จะทำไง...”

“เจ้านายนั่นแหละบ้าหรอ....จะใส่ฉันใส่ตั้งแต่ที่บ้านแล้ว..”   จีอุนกลอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย..

”หน็อย กล้ากลอกตารึ เป็นทาส หวังจะตีตัวขึ้นมาเป็นเพื่อน ฝันไปซะเถอะ!!”

จีอุนเซ็งกับดงแฮที่บ้าบอไม่หยุด แล้วดึงข้าวกล่องออกมาสองกล่อง      

                ทั้งสองคนเดินมานั่งข้างตึก  ดงแฮทิ้งตัวลงม้านั่งจน...

”เหวอ!!!”  เก้าอี้ยาวเจ้ากรรมดันหงายเงิบไปด้านหลัง ทำเอาดงแฮขาชี้ฟ้า

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”  จีอุนหัวเราะลั่น

“นี่ เจ้าทาสไร้สกุล แหกปากหัวเราะเจ้านายได้ไง มาดึงฉันขึ้นเซ่ ”

ดงแฮที่อยู่ในท่าขาชี้พระอินทร์ตวาดใส่จีอุนที่ขำจนตัวงอ

พอก้นดงแฮเข้าที่เข้าทางอย่างมั่นคงแล้ว จีอุนนั่งข้างๆเบาๆ ส่งข้าวกล่องให้ดงแฮที่หน้าเบี้ยวรับข้าวกล่อง มาเปิดออก

“โอ้โห กล่องข้าวอุ่นจังเลย...”  จีอุนหันไป ดงแฮกำลังกอดจับโอบกล่องข้าวด้วยความตื่นเต้น

...น่ารักเหลือเกี๊น...ไม่นะๆๆๆ.....

”แค่กล่องข้าวเก็บอุณหภูมิ ไม่เคยเห็นรึไงคะเจ้านาย”

....ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน.....กินอร่อยเชียวนะแก.....

 จีอุนมองดงแฮเพลินๆ  และแล้ว

“อ่ะนี่ ไก่อร่อยนะ ไม่กินบ้างล่ะ”   ดงแฮยื่นไก่จะมาป้อน

...ไม่นะจีอุนไม่ๆๆๆ นี่มันpnนะ....

”อืม ของฉันก็มียะ ค่ะเจ้านาย กินข้าวของคุณไปเถอะ”

 จีอุนเปิดกล่องกินบ้าง ถ้าจีอุนตาไม่ฝาด....ดงแฮทำหน้าผิดหวังหรือ

....มันรู้ทันวะ....

....อ๋อ นี่คงเป็นการล่อลวงให้เสียตังอีกรอบสินะ โธ่เอ๊ยส  มุกกระจอกๆ ไอ่ผุชายดอกหญ้าริมทาง......

                อีกด้านของตึก เจสนั่งคร่อมคิบอมในมุมอับ

“คิบอม เธอว่าสองคนนั้นเขาเปนยังไงอ่ะ”

“เกี่ยวไรกับเธอล่ะ”คิบอมตอบอย่างเฉยชา

“แหม  ก็ฉันเห็นดงแฮสนใจคนแบบนั้น สงสัยอยากลองของแปลก”

เจสค่อยๆไต่นิ้วลงไปที่กางเกงของคิบอม เธอก็ยึดส่วนนั้นไว้ในกำมือ

“เขาเรียกว่าใสซื่อบริสุทธิ์ ถ้าเขาสนเธอนี่สิ คงต้องส่งเข้าโรงพยาบาลบ้า”

เจสเริ่มขยับมือขึ้นลงอย่างยั่วยวน

”ยังไม่วายแว้งกัดฉันเลยนะ เด๋วแม่จะฟัดให้เข็ด”

ว่าแล้วเจสก็กำจัดแพนตี้ของเธอออกไป เธอนั่งคร่อมเข้ามาใกล้กว่าเดิมเธอยกตัวแล้วลดลงที่ท่อนของชายหนุ่มจนมิด

“อา.....อือ....นายต้องเป็นของฉัน ไอสไตน์รูปหล่อ ฮิๆๆ”

เจสเริ่มเขย่าตัวอย่างร้อนแรงมากขึ้น

ในขณะที่ชายหนุ่มเฉยชา

”นี่ วันก่อนเธอบอกชอบดงแฮไปไม่ใช่รึไง”

“อา......อา......นั่น....คือเป้าหมายต่อ...ไป” เสียงเธอเริ่มกระเส่า เพราะความคับแน่น เสียวสะท้านของกิจกรรมที่กำลังเริงอย่างเมาส์มัน

“อืม..ดงแฮน่ะ เขาแพงกว่าฉันนะจะบอกให้.....โทดทีนะ พอเถอะ วันนี้ฉันไม่มีรม กลัวติดโรค อ่ะ”

 ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยกตัวเธอที่กึ่งเปลือยออกจากส่วนกลางลำตัว แต่งตัวแล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดี

+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++

                “ฉันคิดถึงเธอน้า จีอูนๆๆๆๆๆๆๆ”

 “ฉันก็คิดถึงเธอจ้ะ” จีอุนวางสายจากเชรินด้วยน้ำตานองหน้า เธอไม่เคยเหงาขนาดนี้มาก่อน เชรินเองก็เช่นกันสินะ.....จีอุนมองออกไปนอกหน้าต่าง

....ท้องฟ้าคืนนี้สวยจังเลย ดาวน่ารักจังแฮะ....

จีอุนเดินไปที่หน้าต่าง ยื่นหน้าออกรับแสงดาว            

...โป้ก!!!!

จีอุนรู้สึกมีของหนักๆแข็งๆกระแทกหน้าอย่างจัง และ..

”จีอู๊นนนนนนนนนนน...ลงมานี่เร้วววววววว”

 ....มันมาแล้ว อีตาบ้าดงแฮ มันปาหน้าฉันเลยรึ.....

”เจ้านายเรียกก็รีบมาหมอบกราบซะซี่..ลงมาๆๆๆๆ”

“นี่เงียบนะ ฉันอายคน”    จีอุนเปลี่ยนเป็นชุดเล่นเดินลงมาหาดงแฮ

....ชะอ่าว มันหายไปไหนวะ.....

”โอ๊ย..” จีอุนรู้สึกเย็นเจี๊ยบที่แก้ม

“นี่ประคบไว้นะ เด๋วหน้าเธอจะบวม” ดงแฮไปซื้อโค้กยื่นมาวางลงบนหน้าจีอุน

“ตามมา กึ๊ดๆๆๆๆ” ดงแฮเดาะลิ้นเรียก

”นี่ไม่ใช่หมานะ คะ เจ้านายยยย” ดงแฮหันมายิ้มแล้วเดินไป จีอุนเดินตามไปคลึงป๋องโค้กเย็นไป

...................

“ถึงแล้วๆๆ นั่งนี่ๆๆ”

แล้วดงแฮก็นั่งลงที่เนินหญ้าเตี้ยๆ

 ที่นี่เป็นเชิงเขาห่างไกลจากเมืองเล็กน้อย เป็นสถานที่เงียบสงบ จีอุนอดสังเกตไม่ได้ว่าที่นี่เหมาะแก่การดูดาวเสียจริงๆ

จีอุนเห็นดงแฮนั่ง ด้วยความรู้ดี เธอจึงนั่งลงตรงเนินที่เตี้ยกว่า

”เฮ้ๆ มานั่งนี่ๆๆ”  เขาบอกให้จีอุนมานั่งข้างหลัง

....แหม จะให้ไพร่อย่างเราอดดูวิวล่ะสิท่า...

”เฮ้ย”  จีอุนตกใจร้องเบาๆ

ดงแฮเอนตัวลงมาและวางหัวบนขาของจีอุนแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

”นี่นาย...... เจ้านาย เอาหัวออกไป”

ดงแฮทำหน้าเบ้  

”อยู่เฉยๆน่า  จะเอาไรให้ดู”

 เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ล้วงแล้วล้วงอีก

“เอ้...หายไปไหนนะ อ้าวอยูนี่ไง”

ดงแฮเอื้อมมือมาที่ใต้คางของจีอุน

ทันใดนั้นบนมือเขาก็มีสร้อยเส้นหนึ่งปรากฎบนมือ

....เล่นกลเป็นด้วยแฮะเจ้านี่...

จีอุนคิดเมื่อเห็นเห็นหน้ายิ้มๆของดงแฮ

”นี่เธอใส่ไว้นะ ยื่นมือมาสิ”  สร้อยข้อมือเงินประดับดาวเล็กๆกำลังล้อมข้อมือของเธอ

”อืม น่ารักดีนะ  (ดงแฮยิ้มพยักหน้า)  สัญลักษณ์ทาสของนายละสิ”

ดงแฮยิ้มหุบทันที

“บอกให้ใส่ก็ใส่ไป อย่าพูดมาก นี่แหนะ!!!”

ดงแฮทุ่มหัวลงบนขาของจีอุน

”โอ๊ย นี่เจ็บนะ เออ ไม่พูดก็ได้ๆๆ”  ดงแฮดึงมือข้างที่เขาเพิ่งใส่สร้อยข้อมือไปกุมไว้

...โห มือนุ่มจังเลย.....ไม่ๆๆๆ ถ้าไม่ดูแลตัวเองจะขายดีได้ไงๆๆอย่านะๆๆๆๆ.....

ในขณะที่จีอุนกำลังคิดสะระตะ ดงแฮก็พูดขึ้น  ”นี่ดวงดาวของฉัน”

ดงแฮกุมมือของเธอชี้ไปที่ดาวดวงหนึ่งที่สุกสกาวบนท้องฟ้า

“นั่นไงๆๆเห็นไม๊ๆๆ”

“เจ้านายบ้าหรือปัญญาอ่อนคะ นั่นมันดาวsirius คุณสร้างดาวนั่นรึไง”

จีอุนถากเขาเต็มสตรีม

“นี่ นังทาส ฉันให้มาเป็นลิ่วล้อฉัน ไม่ใช่ให้มาเป็นแปรงสีฟันนะ......ขัดอยู่ได้ 555+”

 “มุกแป้กจิงนะคะเจ้านาย”   จีอุนเหล่มองหน้าดงแฮที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

....ปากกว้างจะฉีกถึงใบหูอยู่เเระ.....

พอเขาหัวเราะก็ราวกับว่าดวงดาวบนท้องฟ้าจะส่องแสงสดใสสกาวฟ้าขึ้นมากกว่าที่เคย

............................”คืนนี้ไม่ไปทำงานหรือคะ”  จีอุนนึกขึ้นมาได้

“เอ้อ จริงสิ ตายห่าแล้ว อีกครึ่งชม. งั้นป่ะ เด๋วไปส่งเธอที่บ้านก่อน”

“ไม่ต้องหรอก เจ้านายรีบไปเหอะ ฉันกลับเองได้”

 “จะบ้าเรอะ เผื่อใครมาฉุดเธอไป ฉันก็ไม่มีไพร่ไว้ใช้อ่ะดิ๊ .....มาๆๆ”

จีอุนยิ้มน้อยๆให้หลังของดงแฮ แล้วเดินตามอย่างอุ่นใจ...

”ฉันไปแล้วน้า”

“ก็รีบไปสิยะ....สิคะ เจ้านาย”  

ดงแฮมองหน้าจีอุนด้วยสายตาอ่อนโยน

“เธอต้องพูดว่า รีบไปรีบมานะค้า ตะหาก”

ดงแฮพูดอย่างเจ้าเล่ห์

”นั่นเอาไว้พูดกับเมียเจ้านายเถอะย่ะ”  เธอแขวะแล้วสะบัดขึ้นอพาร์ตเมนท์ไป

....ก็เธอไม่ใช่รึไง...

ชายหนุ่มหันตัวกลับเดินไปสักพัก

“เจ้านายค้า.......ล่อลูกค้าให้ได้เย้อๆนะค้า....”

เสียงหวานๆของผู้หญิงตะโกนลงมาจากตึกชั้นสอง

ชายหนุ่มหันกลับมายิ้มแล้วโบกมือกลับไป

”เธอก็รีบทำการบ้านมาให้ฉันลอกพรุ่งนี้น้า......”

+++++YYYYYYYYYY+++++++++

                “นี่ดงแฮ คืนก่อนโน้น นายยังไม่ได้มาเลยนะ สามแสนวอนน่ะ อย่าบอกนะว่า อย่านายโดนโดนลูกค้าเบี้ยว ห๊า”

ผจก.ซูมานตำหนิpnสุดฮอตประจำคลับในห้องผจก.

“กฎของเรามีอยู่ว่า ถ้าไม่มีเงินจ่ายก็ให้ผ่อน หรือไม่ก็จับกดเลย ถ้านายทำได้.....โปรอยู่แล้วนี่ คนก่อนๆนายก็เคยทำมาซะ ไม่มีแรงไปแจ้งความคดีอาญา แถมมาขอเป็นทาสแทบเท้านายด้วยซ้ำนี่นา......” ผจก.ซูมานพูดอย่างวางท่า ดงแฮคิดถึงผู้หญิง5คนที่ผ่านมา ที่ใช้บริการเขาแล้วไม่มีเงินจ่ายพอ ผ่อนก็ไม่ได้ เขาก็เล่นเธอเหล่านั้นให้ถึงสวรรค์จนหลงร่างกายเขา กระทั่งยอมแทบเท้า บางคนไปกู้เงินมา บางคนยอมทำงานที่คลับใช้คืนโดยตรง สุดท้ายก็ขอนอนกับเขาเพื่อสมหวังตามตัณหาที่โงหัวไม่ขึ้น

...ดงแฮจำคนหนึ่งได้ ที่วันสุดท้ายที่จ่ายครบ เธอขอon topก่อนจากลา....

”เข้ามาสิคะ” เสียงหญิงสาวที่เหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋ว นอนบิดกายอยู่บนเตียง กระดิกนิ้วเรียก ชายหนุ่มที่ยืนเก้อๆอยู่ปลายเตียง

”ฉันขอวันสุดท้าย...”

ไม่ทันจบคำ เขาก็ถอดเสื้อเขาออกอย่างช้าๆ ต่อหน้าสายตาอันเย้ายวนของร่างสวยๆที่เชื้อเชิญ

เขาเคลื่อนกายมาบนเตียงช้าๆ สายตามองร่างนั้นอย่างเล้าโลม

....ร่างกายที่เคยทำให้แปดเปื้อน ที่เคยทำจนลุกไม่ขึ้น.....

เขาเคลื่อนกายมาปรากฏต่อสายตาของหญิงสาวที่มองเขาด้วยคารมเต็มที่ เขาคว้าร่างนั้นที่เอว พลิกให้หลังอันขาวเนียนเผยแก่สายตา

“จะคร่อมผมทั้งๆที่ยังมีสิ่งกีดขวางแบบนี้หรอ” เขากระซิบที่ต้นคอ แล้วจูบพรมจากหลังคอ ไล่ลงไปถึงแผ่นหลังแล้วใช้ฟันขบขยี้ที่ตะขอชั้นในให้หลุดออก มือทั้งสองข้างที่วางที่เอว เคลื่อนมาจับก้อนเนื้อสองข้างที่กลมกลึง

“อา.....อา...ดะๆๆดง ฮา..อา..”

....ฮึ แค่จับก็ครางซะลั่นเลยนะ....

ทันใดนั้น ร่างสวยๆก็พลิกตัว ขาเกี่ยวที่เอวของชายหนุ่ม แล้วรัดกดตัวเขาลงหงายทบนเตียง เธอนั่งลงบนหน้าขา แล้วปลดตะขอของแพนตี้

.....โห เด๋วนี้แพนตี้มีตะขอเพื่ออำนวยการสะดวกแบบนี้นี่เอง...เขาคิดเล่นๆ

ขณะที่ร่างงามกำลังโน้มตัวลงมากดริมฝีปากบนคอของเขา เธอเลื่อนร่างท่อนล่างเข้ามาใกล้ท่อนกายแข็งที่รอรับอยู่ เธอโยกสะโพกจนท่อนกายของเขาเข้าไปในประตูหว่างขาของเธอ..

”อา...มันคับ..”

.....คับไรเล่า ไม่เห็นรู้สึกสักนิด.....

ร่างงามๆเริ่มสั่นน้อยๆและเร็วขึ้นตามความเสียวสะท้านและอารมณ์ร้อนแรง เขามองร่างที่บิดเร่าๆด้วยความหฤหรรษ์ ร่างงามโยกสะโพกเล็กๆเข้าออกเบาๆ

...ชักช้าจัง เจอชักเร็วๆหน่อยเป็นไง....

ว่าแล้วเขาก็ยึดสะโพกของร่างงามให้หยุด และกระแทกสะโพกขึ้นไปอย่างรัวเร็ว

“อ๊า...อา.....มัน .....” เสียงครางลั่นด้วยความเจ็บปนเสียว ดังไปทั้งห้อง แรงกระแทกที่แทบจะทำให้ร่างแยกออกเป็นสอง ทำเอานิ้วทั้งสิบกำจิกผ้าปูเตียงจนแน่น  แรงนั้นเบาลงแต่ยังคงหนักแน่น ทำเอาเธอหัวคลอนตามแรงข้างล่าง เธอเริ่มโยกตามจังหวะบ้าง อย่างเร็วและแรงขึ้น

.......เรียนรู้เร็วนี่นา แต่เร็วๆหน่อยละกัน ชักจะไม่ไหวแล้วนะ.....เขาคิดอย่างสนุกๆ

ร่างงามๆเริ่มสั่นกระเส่าแรงขึ้นๆเสียงครางของเธอดังลั่นตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้นๆๆ

จนถึงขีดสุดสุข เธอรู้สึกอุ่นๆที่เล็ดล้นที่ข้างล่างแต่ก็ไม่ถอนออกแต่อย่างใด

...นังนี่ไมไม่เอาออกวะ เด๋วก็เป็นเรื่อง....

เขาพยายามถอนออก แต่ดูเหมือนร่างงามจะไม่ยอมออกเอง

เธอดูเหมือนจะอ่านสีหน้าที่ฉงนปนเล่ห์ของเขาออก

 “เอ่อ...ฉันกินยาคุมแล้ว...”

.....เตรียมฟันกุเต็มที่เลยสิเนี่ย.....เขาคิด

แล้วเธอก็ล้มตัวลงมาซบบนอกของเขา แต่ทันทีที่กำลังจะซบ

“งั้น ก็โอเคไม่มีไรติดค้าง ผมไปละ พรุ่งนี้มีเรียน..”

ชายหนุ่มยกร่างงามออกอย่างเบาๆไปข้างๆ แล้วแต่งตัวอย่างเร็วๆ

“ดงแฮคะ....(ดงแฮมองข้ามไหล่ไปที่เตียง) ถ้าทำได้....อยากให้ของคุณ ค้างไว้จังเลย ฉันจะได้ไม่มองผู้ชายคนอื่นอีก.....”

“ฮ่าๆๆๆๆ ทะลึ่งนะคุณ!!!” เขาหันมาประจันกับร่างเปลือยของหญิงสาวที่พึ่งผ่านกิจกรรมกับเขามาสดๆร้อนๆ อย่างราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เคยเกิดขึ้นมานักต่อนัก!!!

”มีคนต้องการผมอีกเยอะ ผมไม่ใช่ของคุณคนเดียวนะ แล้วถ้าค้างไว้ (ดงแฮแสยะยิ้ม) แล้วผมก็หล่นจากpnสุดฮอตอ่ะดิ ผมไปละ คุณกับผม จบกันแค่นี้ คุณเองก็อย่าลืมไปเรียนให้ไหวล่ะ เด๋วครูฮันว่าเอานะ เจส

...ลาล่ะ”

..................................”ผมรับทราบครับ”

“แล้วนี่ไม่เห็นนายจะทำไรเลยกับเคสนี้”

“ผมก็ทำงานเพิ่มแล้วไงครับ 5คนต่อคืน มาเดือนแล้ว ได้ยิ่งกว่าสามแสนแล้วไม่ใช่หรือครับ”

pnหนุ่มหล่อพูดอย่างเรียบเฉย

”ฉันรู้ (ซูมานเดินออกมาจากหลังโต๊ะ) ฉันก็แค่...ตำหนิติเตือนเธอ  (ซูมานจับไหล่ดงแฮเบาๆ)   ฉันก็แค่อยากคุยกับเธอ เป็นการส่วนตัว..หนุ่มน้อย ฮึๆๆ”

ดงแฮรู้สึกสยองพิกลๆ

”เอางี้มั้ย จากที่นายเคยได้40% เพิ่มเป็น50% ถ้านาย..”

ดงแฮรู้สึกว่าต้องรักษาเอกราชของหนูน้อยกิมจิเบื้องหลังไว้ให้ได้ และคงอยากตายๆไปดีกว่า

ไปซดถั่วดำ

”อย่า!!!  (เขาร้องลั่น เมื่อมาม่าซังซูมานจับหมับที่สะโพกด้านหลัง)..เออ...ขอโทษครับ

(เขาถอยออกจากเงื้อมือนรก) ผมพอใจกับส่วนที่มีครับ”    ดงแฮเหงื่อตก

”เอ้า ทำไมล่ะ ยังไงก็เลี้ยงนายมาแต่เด็ก ตอนนี้โตเป็นหนุ่มหล่อเชียว ตอบแทนกำไรซักหน่อยไม่ได้รึไง ...หืม..”

มาม่าซังยังคงใช้เสียงโอ้โลมและสายตาโลมเลียบริเวณเอวของดงแฮด้วยความหื่นเต็มที่

...ติ๊ดๆ....

”เอ่อคุณผจก.ครับ มีลูกค้าส่งข้อความมาตามพอดีเลย นี่ไงครับ....ผะ...ผะ..ผมไปละ”

ดงแฮโชว์หน้าจอมือถือที่มีsmsมาให้เร็วๆ แล้วเผ่นแน่บออกมาจากห้องอาจม เพื่อรักษาเอกราช

.....เฮ้อ ใครกันนะช่วยชีวิตเราได้หวุดหวิด เจอหน้าจะเอาให้ลืมไม่ลงเลย....   แต่ว่าข้อความนั้น 

                                         @----- “ราตรีสวัสดิ์นะคะ เจ้านาย”----@

                “ว้ากสๆๆๆๆๆๆ ฉันส่งไปทำไมเนี่ย” จีอุนโอดโอย ดิ้นไปมาในผ้าห่มเบาๆอย่างรันทด

” ถ้าหมอนั่นกะลังโจ๊ะพรึมๆ แล้วเกิดชะงักเพราะเรา ตายแน่ แหง่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

แล้วจีอุนก็หลับไป โดยที่ไม่รู้เลยว่า คนที่รับข้อความของเธอ กำลังวิ่งกลับบ้านอย่างร่าเริง

++o++o+++o+++o++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++

“วี้...............หว่อ..................”เสียงไซเรนรถพยาบาลแผดดังก้องหูของจีอุน เธอสะดุ้งจากที่นอนเอื้อมมือ ไปกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกอย่างง่วงๆ

“อืม.....ว้ากสสสส สายแร้ว ข้าวกล่องยังไม่ได้ทำเล้ย”

จีอุนเด้งลงจากเตียงทำกิจวัตร ลงมากระชากตู้เย็นจนน้ำส้มในเยือกกระฉอกโดนกระโปรง

“ไรเนี่ย มีแค่ แครอท กับปลาซาบะ เอาไงดีๆๆ เอาซาบะราดซอส...อืมๆๆๆๆ...ใส่แครอทเยอะๆดูมีสีสัน เอ้า ใส่ลงไปๆ”

เธอทำข้าวกล่องอย่างลนลาน

.......เรื่องเรียนน่ะถนัด ท่องศัพท์ไวๆน่ะไหว แต่อิกับข้าวนี่ ไม่ไหวจิงๆ......

เธอรีบแพ็คกล่องแต่ดันลืมผ้าเช็ดหน้าห่อ

“ไงดีง่ะๆ” หัวสมองเธอแทบปั่น

“เอานี่ละกัน” จีอุนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากระเป๋า แล้วห่อเร็วๆ

....ถึงจะมีรอยเลือดนิดหน่อยคงไม่เห็นหรอกมั้ง.....

จีอุนรีบคว้ากระเล้ววิ่งออกไปทันที และลืมทำข้าวกล่องของตัวเอง  เมื่อเธอบึ่งไปถึงโรงเรียนที่เงียบสงบ  “อ่าว....เฮ้ยส นี่7โมงเองเรอะ!!!!”

เมื่อเที่ยงตรง...“อ่าว ข้าวเธอล่ะสมุน”

จีอุนนั่งรมบ่อจอยอยู่ข้างๆดงแฮที่กำลังรับกล่องข้าวมาถือในมือ

“กินๆไปเถอะ เจ้านาย”

ดงแฮเปิดข้าวกล่อง ถึงกับตาค้าง

”วะ....ว้าวววววววววววววว สมุนจีอุนผู้น่ารัก ข้าเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เจงๆ แครอทๆๆๆๆ”

“เจ้านายคะ บ้าแครอท เป็นเด็กดอยใจดีไปได้.....เอ้ย”

 จีอุนพูดแหย่ๆแต่ต้องตะลึงที่แครอทหายไปครึ่งของที่มีแทบพริบตา

“เธอมากินด้วยกันสิ ฉันไม่ใจร้ายกับทาสเหมือนในยุคโบราณหรอกนะ”

....อ่อยอีกแระ อิตานี่....

”เอ่อๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปซื้อไรกินที่โรงอาหาร เดี๋ยวมานะ..”

 จีอุนถอยออกจากรัศมีประหลาดที่เปล่งออกจากpnหน้านักบุญ แล้วเดินไปอย่างเร็วๆ ดงแฮตะโกนตามหลังมา

“รีบไปรีบมาน้า.....” -3-

จีอุนซื้อขนมปังนมมาสองชุดเผื่อดงแฮที่กินตะกละตะกลามเหลือเกิน

....เมื่อคืนคงจะเหนื่อยสินะ ฮึ้ย บ้านรวยซะเปล่า สะเออะมาทำงานต่ำแบบนี้ สกปรกจิง......

จีอุนด่าดงแฮที่กินอย่างไม่รู้สึกรู้สาในใจอย่างเมามันส์ เธอเลี้ยวมุมตึกชนกับอะไรสูงๆอย่างจัง

“โอ๊ะ ขอโทษครับ” สูงๆนั่นพูดอย่างนิ่มนวล..

จีอุนที่กองกับพื้น ขนมก็เกลื่อน เธอแหงนหน้าขึ้นไปหาเสียงนั้น

....เจ้าชาย.....

คิบอมก้มลงเก็บของ ส่งให้จีอุน  

“ค่ะ ฉันก็ขอโทษ เช่นกันค่ะ .......แต่เอ๊ะ คิบอมเป็นไรไปหรอ ดูไม่สดใสเลย”

 จีอุนสังเกตมานานตั้งแต่เข้ามาถ้าเขาร่าเริงกว่านี้คงหล่อเพิ่มเป็นทวีคูณ คิบอมพาจีอุนนั่งข้างแอ่งน้ำพุ ใกล้ๆ

“คิบอม นายมีไรบอกฉันได้นะ  (คิบอมแหงนหน้าจากพื้นขึ้นมามองจีอุนที่อยู่ข้างๆ)  คือ...ฉันคิดว่าคงมีเราสองคนทีพอคุยกันได้ อ่ะ คือเราก็เป็นเพื่อนกันอ่านะ”

จีอุนพูดวกวนด้วยความเขิน คิบอมยิ้มน้อยๆ ทำเอาจีอุนแทบละลาย แต่แล้ว.....

”คิบอม ฉันเคยเจอเธอที่ไหนรึเปล่า เอ๊ะ!!!”

.....คืนนั้น pnที่ยื่นมือให้เชริน KI...

”ใช่ครับ ผม pn.KIBUM”

จีอุนเหมือนถูกทุบที่กะบาล

”ทำไม เธอทำงานแบบนี้ล่ะคิบอม เธอมีทุกอย่างพร้อมแล้ว ฉัน...เป็นห่วงเธอนะ”

“จริงๆ ผมช่วยเพื่อนคนนึงคับ “

“ใครคะ”

 “แฟนคุณไง  (จีอุนงง)  ดงแฮ....”

 “เอ่อ คิบอม เธอเข้าใจผิดน่ะ   เอ...แต่เขาเองก็รวย ทำไม...”

 คิบอมคิดว่าต้องเล่าความจริง

“จีอุนคับ ดองแฮกำพร้าพ่อแม่”

จีอุนนิ่งไป5วินาที   ....ว่าไงนะ....

”ดงแฮถูกพ่อแม่ขายให้กับคลับนี้ตั้งแต่5ขวบ เขาโตพอที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่โหดร้ายทารุณ

 คืนที่เขาถูกขายในฤดูหนาว เขาไม่มีวันลืมเสียงกรีดร้องขอความรักจากท่านทั้งสองได้เลย แล้วมาม่าซังก็เลี้ยงดูเขาอย่างดี ให้การศึกษา แล้วพออายุ15 ก็ฝึกงานให้เขา จนได้เป็นKING ของThe Clubนี่แหละ”

 จีอุนฟังไปช็อคไป กับชะตากรรมอันโหดร้ายของคนที่เพิ่งถูกเธอด่าอย่างมันส์ปาก

“แล้วคุณรู้จักกับดงแฮได้ไงคะ”  จีอุนรู้สึกว่าคิบอมพูดเพราะเหลือเกิน

 “มีอยู่วันนึง เมียชาวบ้านเอามันไปบริการที่บ้าน เผอิญสามีเขากลับมาเร็วผิดปกติ ดงแฮเลยต้องเผ่นหนี ปีนขึ้นมาบ้านฉันเพื่อหลบลูกซองที่พร้อมระเบิดหัวได้ในพริบตา (จีอุนปากหวอ) ผมเลยถามความจริงจากเขา เพราะเราอยู่ห้องเดียวกัน เขาบอกว่า เขาต้องหาเงินให้ได้อีก5ล้านวอน จึงไถ่ตัวเป็นอิสระได้..”

 “ห๊า...”  จีอุนร้องด้วยความตกใจ และรู้สึกว่าทำตัวเปิ่นเกินไปแล้ว

”คับ ผมตกลงช่วงดงแฮหาเงิน เขาก็เตือนผมว่างานนี้มันเสี่ยง....ผมเป็นเพื่อนเขา ก็ต้องช่วยเขาสินะ”

คิบอมพูดพลางยิ้มกับตัวเอง

“pn.ของที่นี้มีระดับเหมือนหมากรุก ดงแฮแฟนคุณอยู่king ผมแค่Queenเองคับ”

“นี่ ก็บอกแล้วไงคะ ว่าเขาไม่ใช่..”

“คับ ผมพูดเล่นน่า...” คิบอมยิ้มกว้างแผ่รัศมีผ่องอรทัย กระแทกหน้าจีอุนอย่างจัง

”แหม เธอสองคนน่าจะเป็นคู่กันนะ พอดีเลยคิงกับควีน ฮะๆๆๆ” จีอุนแซวคืน

“แล้วไม่มีใครเอาเรื่องของพวกคุณไปฟ้องหรือคะ”

“กล้าหรอคับ ฟ้องดงแฮน่ะนะ แล้วอีกอย่างคุณยังไม่รู้จักโรงเรียนนี้ดี มีแต่ดอกไม้ปลอมทั้งนั้น พลาสติกดีๆนี่เอง”

จีอุนรู้จักพลาสติกดี

”ค่ะ ยังไงคุณก็ต้องสู้ๆนะคะ ฉันเองก็จะช่วย ...(คิบอมเลิกคิ้ว)...ช่วยเป็นกำลังใจให้ไง แฮะๆๆ” “555+ ผมนึกว่าคุณจะช่วยหาเงิน...อ๊ะๆๆ ผมแหย่เล่นค้าบ”

....โอ หัวเราะยังหล่อผิดกับอิตานั่นเลย   หัวเราะที เขมือบวัวได้แปดตัว......

”อ๊ะ...ฉันต้องไปแล้วค่ะ อย่าลืมเตือนงานเพื่อนนะค้า” จีอุนวิ่งจากไป

......นี่แหละดอกไม้จริง ฮันจีอุน......

+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++

          “จีอุนไปเอาสมุดให้หน่อยยยยยยยยย.....ลอกการบ้านให้ที..........ไปซื้อน้ำมาดิ๊ หิววววววว จีอุน......สมุนจีอุนนน.........จีอูนนนนนนนนนน”

“โว่ยยยยยยยยยยยยยย ใช้ไรกะนักกะหนา”

จีอุนโวยวาย ขณะที่ดงแฮใช้ให้ล้างกล่องข้าว

“เป็นทาสกล้าโวยวายได้ไง เด๋วปัดเหนี่ยวเลย!!!”

ดงแฮเงื้อมือจะเพี๊ยะที่หัวจีอุน แต่ลังเลกลายเป็นเอานิ้วก้อยจิ้มเบาๆแทน

.......ไม่ได้ๆๆ แบบนี้เสียระบบการปกครอง วันก่อนแสบนัก ไปหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชาย ปล่อยให้เรานั่งหลับรอจน เก้าอี้หงาย ฮึ!!!.......

......จีอุนซื้อนม (ตามคำสั่ง) มาให้ดงแฮแล้วนั่งบนโต๊ะข้างๆเขา  (ตามคำสั่งเช่นกัน)

ที่ห้องวิทย์ที่ร้างผู้คน ดงแฮเปิดฝาขวดนมแล้ว   “นายจะทำไรน่ะ ย่ะ...”

จีอุนเย็นวาบที่ขา ความเปียกเย็นซึมผ่านกระโปรงลงบาดเนื้อใต้ผ้าสีดำนั้น ทำเอาขนลุกชัน

”นายนี่ซุ่มซ่าม อุตส่าห์เดินไปซื้อมาหะ...”

 “อย่า....รบกวน เวลากิน” ดงแฮพูดเสียงทุ้มต่ำ

แล้วเขาก็ลงจากโต๊ะเคลื่อนกายมาที่เข่าของเธอ ทันที่จีอุนจะหลีกทัน ขาทั้งสองข้างก็ถูกแยกออก ใบหน้าอันหล่อเหลาฝังเข้ากับผิวที่เลยเข่าขึ้นมาของเธอ เธอเกร็งสั่นไปทั้งตัว พยายามใช้กำลังที่มี

ดันร่างถอยออกจากร่างนั้น แต่ก็ไร้ประโยชน์เมื่อขาถูกล็อคไว้กับอ้อมแขนที่เกี่ยวรั้งไว้ เธอพยายามดันตัวเขาออก แต่ดูเหมือนร่างท่อนบนเขาจะฝังเลยเข่าเข้ามาเรื่อยเรื่อยๆ เนื้อนิ่มที่ดุนตามเรียวขาอ่อนนั้นเล้าไล้มาตามคราบขาวเย็นที่เปรอะขาขาว

“ยะ....อย่า...นะ “ จีอุนต่อต้านดันไหล่ชายตรงหน้าขาเธอออก เขาหยุด ถอนริมฝีปากออกจากขาส่วนในที่ใกล้กับขอบเเพนตี้  แต่ก็ไม่ได้ถอยร่างออกจากหว่างขาของเธอแต่กลับดันตัวเข้ามา จีอุนหนีบขาเข้าด้วยกำลังที่เหลือ แต่สายไป

”ขาเธอนี่ สวยเหมือนกันนะ น่าเอามาไว้ข้างเอวดี ฮึๆๆ”

จีอุนรู้สึกเกร็งนี่ต้นขาด้านในเพราะต้องเอาให้ห่างจากเอวของเขา

“ฉันรู้ว่าเธอเจ็บที่ถ่างขาขนาดนั้น นี่”

เขาจับขาเธอคลึงเบาๆ ที่ข้างลำตัว แล้วสอดมือเข้ามาที่ใต้กระโปรง

“มะ มะ ....อ๊ะ ...อา......อือ...อย่า...อย่า...”

นิ้วอันเรียวยาวของชายหนุ่มสอดเข้าไปในแพนตี้รุกล้ำไปตามกลีบบางๆ รุกไล้รอบๆอย่างเบาแรง

 แตะจุดกระสันเบาๆ ความรู้สึกชื้นอุ่นก็โลมอยู่ปลายนิ้ว

“เธอนี่ไวเป็นบ้าเลย โดนแค่นี้กลิ่นบริสุทธิ์ฟุ้งเลย แต่ฉันยังดื่มไม่หมดนี่นา”

เขาเหลียวไปมองขวดนมที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง เขาจับมันมา เอียงปากขวดลง ไม่ใช่ที่เดิม

แต่เป็นที่คอด้านหน้าของจีอุน น้ำสีขาวขุ่นเย็นๆไหลซึมไปตามตัว ร่องผ้า ของจีอุน ขณะเดียวกันกับกระดุมเสื้อของเธอก็ถูกปลดร่อนออกเช่นกัน ริมฝีปากเขาประทับลงริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวลและรุนแรงขึ้นอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน จนเธอหายใจไม่ออก ลิ้นที่รุกล้ำของมาเกี่ยวกระหวัดรัดรึงทำเอาหัวมึนตื้อเพราะขาดอากาศหายใจ เมื่อถอนริมฝีปากออก เธอมีเวลาแค่วินาทีเพื่อรับอากาศแล้วรับสงครามที่โรมรันในปากอย่างดุเดือด  เขาพรมริมฝีปากลงบนรอยน้ำสีขาว  เนื้อนุ่มนั้นดุนเบาๆจากคอ ไปที่ร่องอก คราบสีขาวซึมจากเนื้อเนียนขาวผ่านเข้ามาในริมฝีปากบางๆ คราบสีขาวเริ่มหายไป คราบใสๆจากลิ้นที่ตวัดไปทั่วร่างขาวๆปรากฏขึ้นชื้นไปทั่วร่าง ยอดอกที่ชูชันที่รุกล้ำด้วยปลายลิ้นที่ดุนอย่างรัวเร็ว คอที่บางขาวถูกประทับรอยจางๆจากริมฝีปาก นิ้วเข้าออกที่ข้างล่างอย่างแผ่วเบาแล้วสอดใส่ที่เร็วขึ้นนั้นชวนเสียวซ่าน

” อย่า.....หยุด ดะ......อา......อา...เจ็บนะ”

“อย่าเกร็งสิ..” เขาบอกกับร่างที่สั่นเทิ้มจากจังหวะเข้าออก

.................ไม่ๆๆๆ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ......

จีอุนใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มีในชีวิต ผลักไหล่ของร่างที่ใช้กำลังอยู่ จนกระแทกไปชนโต๊ะด้านหลังล้มลง เธอแต่งตัวอย่างเร็วสุดขีด

”อย่ามาแตะต้องฉัน....กุเกลียดคนอย่างเมิง”

 จีอุนพูดด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นรอบตาใสๆ เธอฟาดมือลงที่ใบหน้าของชายที่ยืนก้มหน้าอย่างเต็มแรง

แล้วใส่เกียร์หมาวิ่งออกไปสุดแรงม้า (หมา) 

.....ปล่อยให้ดงแฮทรุดลง ฟุบหน้าลงกับโต๊ะด้วยความเจ็บปวด......

”ขอผ้าเช็ดหน้านั้นมาซับน้ำตาให้ฉันที ฉันขอโทษ....ฉัน...ขอโทษ”

“โหย จีอุนเธอไปโดนไรมาเนี่ย  กลิ่นนมหึ่งเลย”

 ลีน่าทักเมื่อจีอุนเดินโงนเงนเข้ามาให้ห้อง

”คือ หมามันวิ่งชน...”

ครืด.....เสียงประตูเลื่อนเปิดออก ดงแฮเดินเข้ามานิ่งๆ ปักตัวลงข้างคิบอม คิบอมเห็นความผิดปกติของหน้าเพื่อน จึงยื่นมือไปแตะเบาๆที่รอยแดงๆ

”นายไปฟัดก่ะใครมา....รอยพิฆาตนี้ได้แต่ใดมาเนี่ย”

....ก็ฟัดก่ะเมียกุนะสิถามได้.....

ดงแฮหันหันขวับมาอย่างอำมหิตใส่คิบอม นิ่งกันไป2วินาที “ขออังกฤษมาลอกหน่อย”

-------------_____________--------------------------

.....เขาไม่มีธุระไรกับตัวฉันอีกแล้ว ฉันไม่ใช่ทาสเขาอีกต่อไป....

”ก็น่าดีใจนะจีอุน”  คิบอมถามอย่างร่าเริงด้วยความยินดี

“ก็นะ ที่คลับ มันมีสัญญาทาสไรเทือกนี่ไม๊อ่ะ ถามจิง”

 “ฉันไม่เคยได้ยินนะ แต่ฉันเห็นใจเธอมากเลยนะ ถ้าฉันเป็นเธอ ก็ช็อคมาก...อ่ะ...”

คิบอมเผลอเหลือบมองน้ำพุฝั่งตรงข้าม

“จีอุนไปเหอะ   อย่าๆหันซ้าย มีผีหลอก”

ไม่ทันแล้ว จีอุนตาค้างกับภาพแสดงความรักของคู่ตรงข้ามน้ำพุ

ทั้งสองกำลังแทบจะแลกลิ้นกันเลยทีเดียว.....เจส...ดงแฮ...

”เราไปอ่าหนังสือเตรียมสอบเถอะ” จีอุนลุกแล้วเดินจากภาพที่บาดลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจ

..................................... ............................... ................................... ............... ..........

“จีอุนไหงเธอเก่งงี้อ่ะ เธอได้คะแนนเท่ากับคิบอมเลย.....คราวหน้าส่งปี้ให้ฉันบ้างนะยะ......”

เสียงเพื่อนๆชมจีอุน อัจฉริยะอีกคนในห้อง จีอุนยิ้มอย่างอายๆ

...เอ๊ะ....

เธอมองมาที่โต๊ะของเธอ ก็พบว่าข้างๆเธอแทนที่จะเป็นเจส กลับเป็น ดงแฮ!!!!

“นี่ มาช่วยฉันทำใบงานหน่อยดิ” ดงแฮพูดเสียงเจือวางท่านิดๆ

“แต่นายนั่งผิดที่ กลับที่นายปะ...”

มือเรียวขาววางลงบนไหล่ของจีอุน ทำเอาหนาววาบที่คอ

“โต๊ะฉันกับโต๊ะเขา ก็เหมือนกันแหละจ้ะ เธอนั่งข้างแฟนฉันได้ ฉันไม่คิดมากหรอกจ้ะ”

เจสพูดเสียงหวานดันหลังจีอุนไปนั่งที่ ส่วนเจสก็เดินไปนั่งแทนที่ดงแฮ..ข้างคิบอม

จีอุนมองเจสงงๆ แล้วหยิบใบงานที่ดงแฮส่งมาให้มาทำอย่างเร็วๆ

                “เธอคิดจะทำอะไร”  คิบอมมองหน้าเจสอย่างเหยียดหยาม เจสมองตอบกลับ ในขณะที่มือเรียวขาวเลื้อยมาที่ขาอ่อนของคิบอม และกดไล่จากเข่า ขึ้นไปช้าๆ

........ “นี่ อ.มาแล้ว “ จีอุนโยนงานที่เกือบเสร็จกลับไปให้ดงแฮ

ครูเชว ชีวอน สอนภาษาอังกฤษเดินเข้ามาในห้อง ทำเอาแก๊งครูฮันคลับเริ่มอ่อนไหวและปันใจ ยกมือตอบทุกคำถาม แต่ไม่ถูกสักข้อ

“อืม ลีน่าตอบได้ดี แต่ไม่ตรงประเด็นนะครับ ไม่เอาน่าจีอุน เธอตอบได้ครูรู้..อืม ใครเรียงประโยคpassiveข้อนี้ได้บ้างครับ”

จีอุนจ๋อยเล็กน้อย เพราะ เพื่อนที่โรงเรียนเก่ายกย่องเธอเป็นปรมาจารย์ภาษาอังกฤษเลยทีเดียว

“ฮึ...ยัยรู้มากเอ๊ย” ดงแฮกระซิบที่ริมฝีปาก

จีอุนตอกกลับ ”ยังดีกว่านายที่ไม่รู้อะไรเลย”

เธอหันไปมองดงแฮ สายตาปะทะเข้ากับรอยแดงๆที่คอของดงแฮพอดี  แรงพอที่จะกระตุกสายตาของจีอุนให้หันมาสนใจกับบทเรียน

...........มือขาวสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของชายที่นั่งข้างๆ ดันดุนไปที่กลางลำตัว ......

จีอุนรู้สึกเหมือนมีอะไรตกข้างๆตัวเธอ

..กระดาษนี่นา... เธอหยิบกระดาษที่ถูกกำยับขึ้นมา เธอมองที่ตัวหนังสือ แล้วค่อยๆหยิบกระจกจากโต๊ะของลีน่า(ที่กำลังอยู่ในสภาพไร้ตัวตน) สะท้อนไปข้างหลัง

...มือของเจสกำลังยุกยิกอยู่ที่น้องชายของคิบอม!!! เจสมองเหม่อออกไปข้างนอกหน้าต่างในทางตรงข้ามกับมือของเธอที่กำลังทำภารกิจ!!!

จีอุนเขียนตอบส่งไปให้คิบอม

’นายทำบ้าไรยะ’

‘ช่วยด้วย ทำไงดีๆๆ’ จีอุนสะท้อนกระจกเห็นเจสค้ำที่ขาของคิบอมพักเหนื่อย

‘นายลุกขึ้นตอบคำถามนะ ลุกแรงๆเลยนะ’

พรึ่บ!!!

โครม!!!

”ว้าย” เสียงเจสหวีดร้องทันทีที่คิบอมเด้งตัวให้พ้นจากสถานการณ์’เปียกผิดเวลา’ หัวเธอสักลงพื้นเต็มสตรีม แถมก้นก็จำเบ้าจากการตกเก้าอี้ เรียกได้ว่าน่วมทีเดียว ทำเอาทั้งชั้นหัวเราะคิกๆ

แต่แก๊งลีน่าและฮีบอนที่หัวเราะดังลั่นแบบซะใจเต็มที่

“อย่าหัวเราะเพื่อนครับ ใครก็ได้ พาเพื่อนไปห้องพยายามบาลที”

จีอุนมองเจสที่นอนบิดที่พื้นข้างๆเท้าคิบอม แล้วหันไปทางดงแฮ

”ไปซิ พาเขาไป” เธอดันหลังดงแฮ

....แต่ไม่ต้องแล้ว เพราะ ดงแฮอุ้มเจสออกไปแล้ว.....

”สำออยจิงๆ เมื่อกี๊ฉันเห็นมันทำหน้าทำตา อ่อยหน้าอ่อยหลัง อยากให้ผัวอุ้มออกไป”

“ลีน่าอย่าพูดงั้นสิ ถ้ามันอยากให้ผัวมันอุ้มไป ผุชายคงยืนอออุ้มมันละ .....อุ้มไปฟัดกันที่ห้องพยาบาลไง555+”

ฮีบอนพูดอย่างสนุกสนาน

....ไปต่อกันงั้นหรอ....

จีอุนคิด ทำเอาแทบหัวใจจะแหลกสลาย

คิบอมขยิบตาให้เป็นเชิงขอบคุณ ทำเอาความเจ็บปวดหายไปจนหมดสิ้นพริบตา

++o+++o+++o+++o+++o+++O+++o+++o+++O+++O+++

                2เดือนถัดมา เข้าฤดูหนาว จีอุนเป็นอิสระเองไปโดยปริยาย ปล่อยดงแฮไปมีความสุข ส่วนเธอก็ไปได้ดีกับคิบอม เขาทำให้เธอมีความสุขทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน ไม่ว่าเวลาเรียนหรือเล่น

หรือเวลาช้อปปิ้ง  คิบอมดูน่ารักมาก โดยเฉพาะเวลากินข้าว คิบอมจะเป็นคนไปซื้อข้าวมาให้จีอุน จีอุนก็ซื้อมาให้คิบอมเสมอ โดยเดากันเอาเองว่าฝ่ายนั้นอยากกินอะไร คิบอมไม่พลาดเลย แต่จีอุนซื้อผิดทุกวัน แต่คิบอมก็กินที่จีอุนซื้อมาทุกวัน

“จีอุนรู้มั้ย ถึงจีอุนจะเอาข้าวเหลือมาให้ ผมก็กินน้า..” คิบอมพูดอย่างอ้อนๆ

”งั้นคราวหน้า ฉันจะไปขโมยข้าวหมามาให้555+”

แล้วคิบอมก็หัวเราะสดใส จีอุนก็พลอยยิ้มกว้างไปด้วย

 ตอนเย็น ทั้งสองไปช้อปปิ้งกัน ที่บอกว่าคิบอมช้อปปิ้งน่ารัก คือ เขาไม่เหมือนผู้ชายทั่วไป เขาต่อของแหลกลาน

“คิบอมนายต่อๆอ่ะ ดูกำไรของเขามั่งสิ”

“เอาน่า เธอเพิ่งมาอยู่ เธอไม่รุไร ที่นี่นะ เขารับมาไม่กี่วอน แต่ดันขายแพงสุดๆ ไม่เชื่อเดี๋ยวไปดูที่โรงงานเลยเอ้า”

“หา สินค้าพวกนี้ทำที่เกาหลีหรอ”

“ป่าวๆ ที่จีนน่ะ”

“โหย แล้วจะพาไปดูเนี่ยนะ”

 “ก็ ผมจะทำให้จีอุนเชื่อ.....(คิบอมยิ้มมุมปาก)..เชื่อใจผมไง”

แล้วคิบอมใช้หลังมือลูบแก้มจีอุนเบาๆ จีอุนอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีไปโผล่ที่ประเทศไทย

ทั้งคู่เดินมาถึงร้านเพชรSTARZ จีอุนเผอิญเหลือบไปเห็นตู้ที่เขียนว่าsiriusเธอเดินเข้าไปดูช้าๆ

 ในตู้โชว์มีสร้อยหลายเส้น แต่ละเส้นมีจี้ ดาวสีต่างๆ

”สวัสดีค่ะคุณ นี่เป็นcollectionใหม่ของทางร้าน สนใจลองสวมดูไม๊คะ”

 “น่ารักดีนี่ เธออยากได้ไม๊” คิบอมปรากฏกายขึ้นข้างๆจีอุน

“อืม.....สีฟ้าสวยจัง แต่แพงแฮะ..”   จีอุนกระซิบกับคิบอมตรงท้ายๆ

“ขอโทษนะคะ สีฟ้ามีคนจองแล้ว แต่ดูสีชมพูดีกว่าไม๊คะ เหมาะกับเด็กสาว น่ารักๆนะคะ หรือ สีขาว สีเขียว...”

 “สีชมพูครับ”  คิบอมพูด แล้วอมยิ้มน้อยๆ

.....OH NO!!! คิบอมควักกระเป๋าจ่ายสด....

จีอุนตาค้างกับเงินมหาศาลของคิบอม ขณะที่จีอุนกำลังวิงเวียนกับกระเป๋าตังเศรษฐี

คิบอมสวมสร้อยเส้นนั้นให้จีอุน แล้วมองใกล้ๆ ทำเอาจีอุนเขินแทบลอย

”เธอบ้าไปแล้ว”

 “ผมให้..ห้ามถอดนะคับ “

“แต่มันแพงมากนะ ฉันรับไม่ได้หรอก...”

”ถือว่าเป็นคำขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่เรามีต่อกัน นะคร้าบ” คิบอมทำตาหงอยๆ ออดอ้อนจนจีอุนยอมว่าง่าย

....เจอแบบนี้ใครจะไม่ชอบเล่า น่ารักจิง....

                ระหว่างกลับบ้าน อากาศหนาวบาดเนื้อเมื่อจีอุนลงจากรถปอร์เช่ของคนขับรุปหล่อ

”พรุ่งนี้เจอกันนะคับ”

จีอุนโบกมือลาไวๆแล้วหันกลับเข้าอพาร์ตเมนท์อย่างรวดเร็วด้วยความหนาว หนาวจนต้องเอามือโอบรอบคอๆขณะอยู่ในลิฟต์ จีอุนปลดมือออกจากคอ เธอรู้สึกถูกกระตุกแรงเล็กน้อยที่รอบคอ สร้อยหลุดออกจากคอจีอุนยกมือขึ้นมาเพื่อหาสร้อย(แพงหูฉี่)ที่พื้น แต่ไม่จาเป็นเพราะมันถูกหนีบติดอยู่ที่ สร้อยข้อมือ ....สร้อยข้อมือประดับดาว.....

จีอุนใช้ความพยายามเกือบชั่วโมงแงะสร้อยคอออกจากสร้อยข้อมือ แล้วก็สำเร็จ เธอใส่สร้อยดาวสีชมพู แล้วยิ้มอย่างชื่นบานกับตัวเธอในกระจก สายตาเธอเลื่อนไปที่สร้อยข้อมือที่ร้อยรอบๆข้อมือ

 ......ตามราวีกันอยู่ได้ นายต้องออกไปได้แล้ว ...

จีอุนใช่เวลาหลังทบทวนบทเรียน ถึงสองชั่วโมงหาทางเอาสร้อยข้อมือออก แต่ไม่สำเร็จ เธอรูดมันออกจากข้อมือไม่ได้ ตัดก็ไม่ออก ขอเกี่ยวแบบแปลกๆที่จีอุนไม่รู้จัก

สุดท้ายเธอก็ปล่อยไว้ แล้วล้มตัวลงนอน

.....อยากอยู่นัก ก็อยู่ไปสิ....

จีอุนพึมพำใส่สร้อยข้อมือ แล้วหลับไปอย่างมีความสุขที่จะได้ไปเจอคิบอมที่น่ารักพรุ่งนี้

.............................          .............................    ..........................    ...........................    .......................

                “ว้าว จีอุนสร้อยน่ารักจังเลย” ยอนฮีร้องทักจีอุนเมื่อจีอุนเดินเข้าห้องเรียน

”อย่าบอกนะว่า คิบอมซื้อ...”

 “เอ่อ....พ่อฉันซื้อให้น่ะจ้ะ” จีอุนบอกปัดๆ

”โหย พ่อน่ารักจังเลย เย็นนี้ฉันจะบอกให้พ่อซื้อกระเป๋าหลุยส์ให้มั่ง...”

คิบอมเดินเข้ามา มีกระเป๋าของจีอุนสะพายบนบ่า

จีอุนเดินมานั่งที่โต๊ะ จะไม่สะดุดหางตาเลย ถ้า ...ดงแฮไม่มองเธออย่างตื่นๆ

.....ไงสร้อยฉันไฮโซล่ะสิ จ้องซะตาเป็นปลาทองตาแตก .....

จีอุนนั่งลงอย่างเชิ่ดๆใส่ปลาทองตาแตกตัวนั้น แล้วหันไปทักทายเจสที่ยิ้มทักทายเธอกับสร้อย

คิบอมเดินมาวางกระเป๋าให้จีอุนอย่างสุภาพ ทำเอาทั้งชั้นร้องแซวด้วยความอิจฉา

......ลาก่อน ดงแฮ นายไม่ใช่เจ้าชีวิตฉันอีกต่อไป......

อีกอย่างที่จีอุนสังเกตได้จากหางตาคือ ดงแฮผอมลงไปมากทีเดียว

...คงใช้พลังงานอึ๊บกับเมียทุกวันเลยล่ะสิ สมน้ำหน้า..... 

ขณะเธอนั่งเรียน ก็มีจดหมายน้อยจากเจสที่นั่งข้างๆ

‘เย็นนี้ ขอคุยกับเธอหน่อยนะ’

จีอุนหน้าซีด   ......แย่ละ หรือว่าเจสจะรู้ว่าฉันเคย.....

                จีอุนเดินมาหาเจสตามนัด ที่ร้านpudding fruity ร้านนี้เธอเคยมากับคิบอมแล้ว จึงมาถูก

จีอุนเดินเข้ามาในร้าน เจสนั่งรอเธออย่างนิ่งๆ ที่โต๊ะที่ดูอบอุ่น แต่จีอุนกลับรู้สึกผวาๆ

....จะกลัวไมเนี่ย ไม่ได้เป็นเมียน้อยเขาสักหน่อย....เธอให้กำลังใจตัวเอง

จีอุนหย่อนตัวลงเก้าอี้ตรงข้ามที่เจสเชิญ

“จีอุนจ๊ะ ในฐานะที่เธอเป็นเพื่อนดงแฮ ขอปรึกษาไรหน่อยสิ”

“เอ่อ ฉันไม่ได้ไรหรอกจ้ะแต่เธอไม่ลองปรึกษาคิบอมเขาดู เขารู้จักดงแฮมานานกว่าฉันอีกนะจ๊ะ”

                เมื่อคืน หญิงสาวร่างสวย บุกไปหาpn.KIBUMที่คลับ

“ฉันมีเรื่องจะถามเกี่ยวกับดงแฮ”

“ตอนนี้ผมไม่ว่าง คุณไม่ไปถามดงแฮเองล่ะ เป็นแฟนเขา เขาก็ไม่รังเกียจเธอร้อก”

 คิบอมพูดอย่างเฉยชา

“ผมติดลูกค้าระดับแพงๆ ผมไปละ”

“ฉันจ่ายสามเท่าถ้านายยอม...”

”ฝั่งนั้นเขาจ่ายผมนับเกือบสิบล้าน คุณจะทำอะไรเจส จะเปิดประมูลผมรึไง ฮ่าๆๆ”

 คิบอมหัวเราะร่าให้กับหน้าบึ้งๆของหญิงสาวแล้วจากไป

“คือ ช่วงนี้....เขาผอมลงมาก”  เจสพูดพร้อมกับสีหน้าที่ดูเป็นห่วงเป็นใย

“อืม...ฉันก็ว่างั้น”

“คือ จีอุน ฉันกำลังคิดว่าเขากำลังมีปัญหาทางบ้านรึป่าว”

...เชอะ มาม่าซังเบี้ยวเรื่องการไถ่ตัวละซิ หรือไม่ก็ไปทำใครท้องแล้วไม่รับ ทับแล้วไม่ร้อง เฮอะๆๆ....เธอเยาะเย้ยในใจ

”แต่ดูเหมือนเขาจะไดเอ็ทนะ จีอุน ดงแฮไม่ยอมกินข้าวเที่ยงเลย ข้าวเย็นก็ไม่รุนะ เห็นบอกว่าไม่มีใครทำข้าวกล่องให้ ฉันเลยคิดว่าเขามีเรื่องที่บ้าน ฉันเป็นห่วง...”

จีอุนนิ่งงัน

.....เมื่อกว่าสองเดือนที่แล้ว ไม่มีใครรู้ว่าดงแฮกินข้าวเที่ยงอย่างไร.....

+++o+++O+++o+++o+++o+++O++++o+++o+++o+++

“กรี๊ดสสสสสสสสสสสส  ช่วยด้วยยยยยยยยยยยย ไอ้โจรบ้ามานจับครูฮันที่ร้ากของช้านนนนนนนน” ลีน่าร้องแหกปากลั่นที่หน้าห้อง2-c.

......................ท่ามกลางเกาหลีมุงหน้าห้องพักครู แก๊งครูฮันfc...ลีน่า แทฮี ดาน่า บาดะ และยอนฮี พ่วงด้วยจีอุนที่ถูกดึงมาด้วยกัน

“ทำไงดีพวกเรา ไอ้มีดนั่นมานจ่อกระเดือกครูฮันอยู่ง่า” ลีน่าโอดครวญแทบเสียสติ

เสียงตวาดขู่ของคนร้ายยังลั่น “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นไอ้เจ๊กนี่ได้ไปเฝ้ายมบาลแน่”

“คุณต้องการอะไร ใจเย็นๆ” ตำรวจร้องถาม

”กุต้องการเงิน800ล้านมากองตรงหน้ากุ กุให้เวลาพวกเมิง ใส่หัวไปเอาเงินมา หนึ่งชม. ไม่งั้น ไอ้นี่...ตาย!!!!”

 ตำรวจพยายามเกลี้ยกล่อมโจรนั่นแต่สถานการณ์ยิ่งย่ำแย่ลงเพราะมันมีปืนอัตโนมัติที่เล็งไปทางนร.ที่ถูกจับมัดไว้อีกมุมหนึ่งของห้อง ปืนนั่นจ่อเข้าที่หัวของนร.คนหนึ่ง

“พวกแกเห็นนี่ไม๊...รีโมตนี่ ถ้ากุกด ปืนข้างหลังจะระเบิดหัวไอ่เด็กเบื๊อกทันที ฮ่าๆๆๆ เร็ว

 ส่งเงินมา!!!!”

“จีอุน เอาไงดีอ่ะ ครูฮันแย่แล้ว ไม่อาวน้า ฉันยังไม่ได้บอกรักเรยยย” ยอนฮีรบเร้าจีอุน

 เพราะตอนนี้หัวโจกแก๊งฟุ้งซ่านแทบบ้าไปแล้ว..

”ดาน่าจ๊ะ ข้างหลังตึกนี้ มีระเบียงใช่ไม๊”

 “เอ่อนี่ชั้นสาม ไม่มี แต่ชั้นช้างล่างมีจ้ะ”

....เฟืองในสมองของจีอุนหมุนอย่างรวดเร็ว และ...

”พวกเรา ตามมาเร็ว ฉันคิดไรออกแล้ว....”

จีอุนมองครูฮัน และกลุ่มนร.ที่นั่งที่มุมห้อง แล้วเธอรีบพาแก๊งครูฮันออกมาจากตึกทันที

.....ปฏิบัติการกู้ตัวประกัน.........

“เราจะปีนขึ้นไป แล้วทำตามแผนAนะ”  จีอุนเอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งหกสาว กำลังยืนอยู่หลังตึกที่กำลังเกิดเหตุการณ์ความเป็นความตายอีกสองชั้นถัดขึ้นไป

 “แล้วถ้าแผนล่มล่ะ”

 “ใช้แผนB....เราต้องช่วยตัวประกันออกมา....พวกเร้า...”

                             “FIGHTING!!!”

                   เสียงปลุกระดมดังเบาๆอย่างหนักแน่น

                หลังตึกมีระเบียงถึงแค่ชั้นสอง ทางขึ้นขั้นสามมีเพียงส่วนที่ยื่นของมาจากแนวตึกเพียงแขวนชีวิตได้ แค่ สิบเซนต์เท่านั้น หกสาวเริ่มเคลื่อนไหว จีอุนเหยียบท่อแอร์ปีนขึ้นระเบียงชั้นสอง อีกห้าตามมาทันทีอย่างทุลักทุเล

“เรามีปัญหา”

หกสาวเจอกับแนวยื่นนรกสิบเซนต์ มันสูงเกินกว่าที่ผู้หญิงจะปีนทีเดียวได้

“เราต้องปีนเข้าห้องรองจารย์ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ มันเชื่อมกับห้องพักครูที่เกิดเหตุ ยอนฮีอุปกรณ์ครบนะ”
“จ้ะ”ยอนฮีที่แบกกระเป๋าอุปกรณ์ร้องตอบ

“ดาน่าช่วยที”

 ดาน่า สาวร่างโย่ง172 กลายเป็นฐานของ  <<บันไดมนุษย์...>> ดาน่า แทฮี ลีน่า

 เหยียบไหล่ต่อตัวกัน

 ลีน่าอยู่บนสุดเกาะขอบหน้าต่างไว้ได้พอดี จีอุน บาดะ ยอนฮีไต่ขึ้นไปตามตัวของเพื่อนๆอย่างระมัดระวัง

“โอ๊ย เหยียบไหล่ได้ ห้ามโดนหน้านะยะ” ดาน่าพูดเตือนบาดะที่กำลังย่ำหัวเธออย่างเต็มตะรีน

จีอุนขึ้นมาถึงเรียบร้อย ครูฮันกับนร.ชายยังปลอดภัยดี  จีอุนกับบาดะ ช่วยดึงยอนฮีที่แบกกระเป๋าขึ้นมา  ด้วยความคะนองยอนฮีกำลังยื่นมือมาช่วยดึงเพื่อนที่เหลือ แต่ปากดันแซวลีน่า

จนแทฮีที่อยู่เบื้องล่างได้ยิน

”ลีน่า เธอบังอาจกางเกงในแดงเหรอยะ”

“ว่าไงนะ” แทฮีเหลือบตาขึ้นไป

“นี่พวกเธอ...” ลีน่าอายจนปล่อยมือจากขอบหน้าต่าง บันไดมนุษย์ส่วนยอดเอนออกจากหน้าต่างอย่างน่ากลัว ทันใดนั้น จีอุนโยนตัวคว้าเนคไทลีน่าได้ยอนฮีได้สติรีบดึงตัวจีอุน บาดะช่วยจีอุนอีกแรง

จนทุกคนพ้นคำว่า....ม่องพสุธา....

หลังจากช่วยกันดึงขึ้นมาที่ชั้นสาม ก็รู้ว่าพวกเธอช้าอีกไม่ได้แล้ว ที่คอครูฮันมีเลือดซึมเนื่องจากคมมีด

....จีอุนเบือนหน้ามาที่เพื่อนๆร่วมชะตากรรม   ”สาวๆ เริ่ม แผนA”

.....บาดะโทรให้สัญญาณ ฮีบอนที่อยู่ท่ามกลางเกาหลีมุงอีกห้อง ปล่อยหมาออกมาสร้างความวุ่นวาย แล้วพวกเธอจะเข้าชาร์จเอง แต่ล่มเพราะ เจ้าหมานั่น ท้องเสีย....

                “โธ่เว่ย อิหมางี่เง่า” บาดะสบถคำหยาบฟึดฟัด

“ใจเย็นๆ เราต้องใช้แผนB เราพลาดอีกไม่ได้แล้ว ทุกคน ชีวิตพวกเขาอยู่ในกำมือของพวกเราแล้ว ไม่ใช่ของไอ้โจรนั่น” สิ้นคำพูด

จีอุนมองเห็นความกล้าในแววตาของห้าสาว แผ่แรงกล้า....ยอนฮีเปิดกระเป๋าเตรียมอาวุธลับออกมาทันที

          “แก...ต้องการเงินไปทำไรกัน” ฮันกยองกัดฟันถามชายผู้กดคมมีดลงบนเนื้อใกล้คอหอยของเขา เขารู้สึกถึงของเหลวอุ่นที่ไหลซึมด้านข้างลำคอ

”หน็อย..จะตายห่าอยู่แล้ว ทำตัวเป็นนักบุญ...หุบปาก”

ฮันกยองเหลือบไปทางกลุ่มนร.ที่ถูกพันธนาการ ดงแฮ ชีวอน ฮวีชอล อึนฮยอก และหัวที่วางนิ่งตรงกระบอกปืนนั่นคือ....หัวของคิมคิบอม

              ชม.ที่แล้วเขากำลังว่ากล่าวตักเตือนกับนร.สี่คนแรก แต่แล้วชายคนนี้ ถือปืนจ่อหัวคิบอมเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว  ฮันกยองโดนทุบที่ขมับ ทำเอามึนล้มลงกับพื้น เขาได้สติอีกที ก็อยู่ในคมมีด นร.ทั้งห้าดูย่ำแย่ โดยท่าทางจะมีคนตายคนแรกคือ นร.แสนฉลาดของเขานั่นเอง 

ขณะที่เขากำลังใช้ความคิดช่วยนร.ของเขาให้พ้นความตาย

ประตูห้องที่เชื่อมกับห้องรองอาจารย์ใหญ่เปิดผางออก

ทุกคนมองเป็นตาเดียวไปทางผู้มายืนใหม่6คน!!!

ทุกคนแต่งชุดฮันบก รวบผมไปข้างหลัง ชุดฮันบกสีสันแสบตาทั้งหกสีกระจายวงล้อมย่อมๆอยู่อีกฟากของห้อง  ซึ่งตอนนี้กลายเป็นจุดสนใจของเกาหลีมุง และโจรที่กำลังงุนงง

ฮันกยองมองไปที่นางใน6คนที่เข้ามา แล้วเขาก็ตกใจแทบทรุด เขาจำชุดแดงได้เป็นคนแรก....

”จีอุน...พวกเธอ..”  เขากระซิบในลำคอ

“พวกแก๊..เปนครายยยยยยย..” โจรร้องตวาด ชี้มีดไปทางเหล่าฮันบกที่แสบสีสัน ชนิดกระทิงเห็นต้องวิ่งขวิดด้วยความเร็วแสง!!! แต่ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้น เพลงโหยหวน แดจังกึมดังขึ้นลั่นห้อง

             “โอ.....วายา..อู๊....วา.... อี........ตู.............วู้....อี........ตูวู......”

นางในทั้งหกเริ่มร่ายรำ ล้อมวงกันอย่างนวยนาฏ

              ...นี่พวกเธอ ไอ้บ้านี่ฆ่าพวกเธอได้น้า....ฮันกยองคิดอย่างอ่อนแรง

ในขณะที่ทั้ง6กำลังร่ายรำ โจรชี้มีด ตะโกนด่าว่าไปที่ชุดเขียวที่อยู่ขวาสุด

             ......ไม่นะยอนฮี......ฮันกยองพึมพำ

ยอนฮีส่งยิ้มให้มือมีด ทันใดนั้น ปานสายฟ้าแลบ

ชุดชมพูแป๊ดพุ่งตัวเข้ามาล็อคมือของโจร จับหักข้อมือ แล้วอัดท่าทุ่มแบบยูโดที่เธอชำนาญ....ลีน่า...

โจรลุกขึ้นอย่างโงนเงนพยายามหารีโมตปลิดชีพ

ชุดม่วง...ดาน่า..พุ่งมาที่ฮันกยองหวังจะกันเขาออกจากเขตอันตราย กลายเป็นกระโดดถีบเขากระเด็นติดฝาผนัง

      เบื้องหน้าของเขาเกิดการตะลุมบอนของชุดฮันบกหลากสี รีโมตปลิดชีพกระเด็นมาที่พื้นข้างๆเขา ชุดแดง...จีอุน...เดินเข้ามาคุกเข่าข้างๆเขา ”อ.ไม่เป็นไรนะคะ”

 ฮันกยองยิ้มน้อยๆบอกว่า..ไม่เป็นไร....

จีอุนพยุงเขาลุกขึ้น

“ต้องรีบไปห้ามเพื่อนเธอ เดี๋ยวโจรนั่นตายก่อนถึงคุก”

เขาพูดเสร็จ ยิ้มขอบคุณจีอุน แล้วเดินไปที่แก๊งฮันบกที่กราดเกรี้ยว

<<<<>>>>>>>>>>>>> 

                “วันนี้ โรงเรียนเรามีผู้กล้าสาวทั้งหก อยู่บนเวที อยากให้ทุกคนแสดงความยินดีกับพวกเธอด้วย ปรบมือดังๆให้เขาหน่อยคร้าบ”

 เสียงอ.ใหญ่ดังก้องไปทั้งโรงยิม นร.ทุกคนร้องเชียร์กันกระหึ่ม บ้างก็ผิวปากเฟี้ยวลั่น

จีอุนรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า อีกห้าสาวก็คงไม่แตกต่างกัน

”เพื่อเป็นการเฉลิมฉลอง ทางโรงเรียนจึง...”  อ.ใหญ่กล่าวต่อ...

                “งานเต้นรำ!!!!” ลีน่าเดินซอยเท้าไปมาในห้องเรียนหลังเลิกเรียนท่ามกลางเพื่อนๆอีกห้าที่นั่งเป็นตุ๊กตาไฟฟ้าช็อต

ลีน่าบ่นต่อ

”ให้หาคู่ พรุ่งนี้ก็จะงานแล้ว ยังหาใครไม่ได้เลย........เซ็ง ....เครียด.....อยากกินผู้ชายยยยยยยยย”

ลีน่าบ่นด้วยความคุ้มคลั่ง แต่ก็จริง ตั้งแต่ปราบโจรได้ ไม่มีใครขอลีน่าและดาน่า ผู้บู๊หลุดโลกเลย

ฉากที่ทั้งสองสาวในเหตุการณ์ณ์นั้นยังตรึงตาทุกคนไม่จืดจาง

“โอ๊ย แม้แต่ซูจินยังไม่คนชวนเล้ย” ลีน่าพูดถึงซูจิน...สาวอวบระยะสุดท้ายประจำห้อง

“ฮโยฮยอนไปกับอึนฮยอก นังนั่นทำไงถึงมีคู่ไปงานวะ วางยาเขารึไง ฮึ”  ลีน่าบ่นอย่างหงุดหงิด

”ฮาจินไปกับรุ่นพี่ “ บาดะพึมพำผ่านมือที่เท้าคางที่ริมฝีปาก

“เออนี่ ยอนฮีทำไมเธอไม่ไปกับคนที่มาขอเธอเมื่อวันก่อนล่ะ” บาดะหันไปกัดยอนฮี

“บ้า ตานั่นมันกุ๊ยชัดๆ ไม่เอาๆ”

 “เลือกมากๆ เด๋วก็ได้ไปกับกงแดหรอก” ลีน่าพูดถึงหนุ่มเห่ย บ้าเรียนห้องA

”แหม เขาขยันเรียนนะ แต่ถ้าเขาหล่อเหมือนไอสไตน์ห้องเรา ฉันก็ไม่ปฏิเสธร้อก” ดาน่าสวนขึ้นเบาๆ

”อย่าบอกนะว่า กงแด ...ขอ... เธอ!!” ลีน่าตะลึง

”ก็นะ...กงแดสูงแค่165เธอลองคิดสภาพฉันเต้นรำกะเขาสิ ทุเรศสุดๆ”ดาน่าพูดอย่างตรอมใจ

“แย่แระ ผู้ชายหล่อๆไปไหนหมดเนี่ย นี่จีอุน ฉันพูดจิงนะ อีกไม่ถึง24ชม.ข้างหน้า เราจะได้เดินกะหลั่วเข้างานโดยไร้ชายควง...ตายแล้ว พวกเราเจอคานทองแหงๆ" ลีน่าบ่นแทบสติกระเจิง

อันที่จริง จีอุนไม่ได้ใส่ใจกับงานนี้มากนัก การสอบที่ใกล้เข้ามาต่างหากที่ดึงดูดเธอ แต่เพิกเฉยกับเพื่อนแบบนี่เธอทำไม่ได้       “พวกเธอคงต้องออกล่า”

 “เธอหมายถึงให้เราไปแย่งคู่คนอื่นเหรอ จีอุน” ดาน่าพูดอย่างฮึกเหิม

“นี่ๆ ฉันก็อยากฉกน้องชางมินมาจากยัยรุ่นพี่รีอินเหมือนกัน” บาดะพูด แววตาอกุศลเต้นระริกๆ

“ม่ายช่าย...(จีอุนรีบห้ามก่อนเพื่อนเธอจะหื่นกันมากกว่านี้) เธอลองคิดดูนะ ใครที่ยังว่างๆอยู่ แล้วเป็นคนที่พวกเธอต้องการจริงๆ ลองขอเขาดีๆ ด้วยความจริงใจ...โอกาสพลาดน้อยทีเดียวนะ” 

จีอุนบอกเพื่อนๆของเธอที่รับฟังอย่างตั้งใจ

“ตกลงจะให้ฉันกลับไปหากงแดจิงๆอ่ะ ไม่เอานะ”ดาน่าชักอารมณ์ขุ่นๆ

“อ๊ะ วันนี้ฉันต้องกลับไปทำรายงาน กลับก่อนน้า โชคดีทู้กคน “

“จ้า..เธอก็หาคู่ด้วยน้า”

จีอุนเหลือบไปทางลีน่า จีอุนย่างไปหาเธอที่ยืนนิ่งๆ แล้วกระซิบที่หูของเธอ

” ลีน่า..เธอมีคนที่อยากขอไปจริงๆอยู่ใช่มะ....เธอไม่ลองขอเขาดูล่ะ ฉันเห็น..เขายังว่างอยู่น้า”

จีอุนยิ้มให้กับหน้าที่พรั่นพรึงด้วยความอายของลีน่า แล้วลากลับ

จีอุนเดินมาถึงทางออกบริเวณหน้าโรงเรียน    2-3วันที่ผ่านมา ทั้งโรงเรียนเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเขินอาย ความหวัง ความผิดหวัง

...ฮึ ช่างน่าขำจิงๆ...

จีอุนเดินมองเท้าตัวเองพลางคิดเรื่อยเปื่อย

..ดงแฮคงไปกับเจสสินะ คงจะหัวเราะเยาะฉันน่ะสิ ที่หาใครไม่ได้  ใครกันนะที่ยังว่าง ใครกันนะที่เห็นความสำคัญของฉัน ใครกันนะ...

         และแล้วคำตอบนั้น ก็มาปรากฏที่หน้าทางเข้าอพาร์ตเมนต์ของเธอ...

                                                ชายหนุ่มรูปงาม รอยยิ้มสดใส...คิมคิบอม

<<<o_o>>>>>>

                “หวัดดี มาทำไรแถวเนี้ย วางแผนโจรกรรมรึไง” จีอุนทักเสียงหวาน

“ทำไมเหรอ เธอจะใส่ชุดฮันบกมากระทืบฉันรึไง555+” คิบอมยิ้ม

“ว่าแต่ นายมาทำไร    หนีมาหรอ”

“อืม ก็ไม่เชิง”

 คิบอมโดนสาวแท้และสาวเทียมไล่ล่ามาสามวันเต็มๆ จีอุนอดคิดเศร้าๆไม่ได้ว่า เขามีคู่แล้วจึงปฏิเสธทั้งหมด

“คิบอม มีคู่แล้วใช่ม้า...”  จีอุนถามไม่ทันคิด

“ก็กำลังคิดอยู่ว่า เขาจะตกลงไม๊อ่ะ อ่า..นี่ ผมให้” คิบอมยื่นตะกร้าส้มมาให้

มีส้มเรียงกันสามลูก แต่ละลูกมีหมายเลข1 2และ3แปะบนผิวสีสด จีอุนสังเกตว่าทุกลูกแข็งผ่าครึ่งแต่ยังไม่หลุดออกทีเดียว

“เปิดลูกแรกสิคับ” คิบอมพูด อย่างอายๆ

จีอุนยิ้มในความน่ารักของคิบอม เพราะเขายื่นมือมาถือตะกร้าให้ เพื่อจีอุนจะได้เปิดส้มได้สะดวก

จีอุนเปิดส้มเย็นๆ

..มันของจริงนี่นา...

จีอุนพบกระดาษเคลือบพลาสติกอยู่ที่เนื้อส้ม มันเขียนว่า

       ’เจ้านายกระผมมีบางอย่างจะบอกคุณด้วยความจริงใจครับ เจ้าหญิง เจ้าหมายเลขสองรออยู่’

จีอุนยิ้มอย่างปลื้มๆ แล้วเปิดลูกถัดไป

              ’เจ้านายกระผม เขาตั้งใจจะขอคุณไปงานพรุ่งนี้ เมตตาเขาเถอะครับ’

คิบอมที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงพูดเบาๆว่า   ”ลูกที่สามรออยู่ครับ”      จีอุนเปิดลูกสุดท้าย

   ’ก่อนที่คุณจะคิดคำตอบ คุณช่วยยิ้มหวานให้กำลังใจเจ้านายทีครับ เขาลุ้นจนเยี่ยวจะราดอยู่แล้ว’

“ลูกสุดท้ายมันทะลึ่ง มันเลยมีรอบบุบน่ะครับ” คิบอมพูดอย่างเขินๆ

จีอุนเงยหน้ามองคิบอมที่กำลังอายสุดชีวิต เธอยิ้มหวานให้คิบอม

”แต่ฉันไม่มีชุดค่ะ” จีอุนพูดอย่างเปิ่นๆ

“ไม่เป็นไรครับ ผมจะเสกให้คุณเป็นเจ้าหญิงในคืนพรุ่งนี้”

                   เป็นรูปภาพที่งดงามในยามอัสดงที่อบอวลด้วยกลิ่นหอมหวานของความรัก

                หลังรั้วสีขาวในมุมหนึ่ง..........”ดองแฮ ว้าย เธอซื้อดอกไม้ให้ฉันหรอ น่ารักจังเลยนะ วันนี้เจสจะซื้อรองเท้าที่ดูเมื่อวาน ดองแฮไปก่ะเจสน้า”  พื้นที่ข้างๆชายหนุ่มยืนอยู่ มีการ์ดเสียบช่อดอกไม้ตกอยู่

       ’ยกโทษให้เจ้านายของกระผมด้วยเถิด เขาอยากไปงานกับคุณนะครับ เจ้าหญิงแสนสวย’

+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++o+++

                   จีอุนนั่งหมิ่นเหม่ในรถสปอร์ตยี่ห้อปอร์เช่ราคาที่เธอรู้แล้วอาจผมร่วงหมดหัวเป็นอิโล้นซ่า เจ้าชายคิบอมที่หล่อลากอยู่แล้ว คืนนี้หล่อระเบิดเปิดเปิงเป็นพิเศษด้วยชุดเจ้าชายแบบทางตะวันตก

  ขายาวๆของเขาห่อหุ้มด้วยกางเกงสีดำสนิท ลำตัวที่สมบูรณ์แบบ หน้าอันหล่อเหลาราวกับรูปปั้น ประปรายด้วยรอยยิ้มที่มีให้กับคนที่นั่งเคียงข้าง สร้างความน่ารักอย่างมีชีวิตชีวา

        รถหรูจอดอยู่หน้าโรงยิม สถานที่จัดงานมาครึ่งชม. คิบอมพยายามรบเร้าให้เจ้าหญิงของเขาลงรถ แต่เจ้าหญิงผู้น่ารักของเขาอยากเข้างานเป็นคู่สุดท้าย จะได้ไม่เด่น เธออยากเข้าหลังโรงยิม แล้วหลบตามซอกหลืบ หรือหมุดตามรถเก็บลูกบาสจนงานเลิก หรือกลับวัง(อพาร์ตเมนท์)ไปเลยถ้าทำได้

 ....เรื่องอะไรเจ้าชายจะยอมเล่า....เขาเลยยอมรอ

เปิดเพลงในรถรอเวลา เจ้าหญิงเจอเพลง”O” ของTVXQ เธอร้องแล้วโยกนิดๆ เจ้าชายอดไม่ได้ที่จะร้องแล้วโยกหัวตามไปด้วยอย่างมีความสุข กับการมองคู่โน้นคู่นี่แล้ววิจารณ์กับเจ้าหญิงอย่างชั่วร้ายนิดๆ

...จีอุนมองไปตามคู่ที่เดินเข้างาน หันไปวิจารณ์กับคิบอมบางครั้ง

.....ให้ตาย  สุดยอดไปเลย ลีน่าทำสำเร็จ....

จีอุนมองลีน่าในชุดสีขาวติดปีกราวกับนางฟ้าเคียงคู่มากับครูฮันกยองในชุดประจำชาติจีนสีดำกำมะหยี่ ลายมังกรสีเขียวมรกต               ดาน่ามากับชิน..รุ่นน้องสุดป๊อบ            แทฮีมากับชีวอน

 และแน่นอนตามที่คิด...เจสคู่กับดงแฮ...เจสมาในชุดสีแดงซีทรูทะลุทะลวง เว้าหน้า เว้าหลัง

แทบเหมือนใส่แค่ผ้าผืนจิ๋วปิดตรงโน้นตรงนี้แค่นั้นเอง เธอเดินติดกับชายหนุ่มในชุดแวมไพร์แทบติดเป็นคนเดียวกัน

“เขาเเต่งตัวจัดแฮะ” คิบอมเอ่ยขณะที่คู่ที่เป็นเป้าวิจารณ์ผ่านไป

“นายชอบล่ะซิ๊” จีอุนเห็นด้วยกับคิบอมมากขึ้น เมื่อเห็นรอยแหว่งเพิ่มขึ้นที่ขาอ่อนด้านข้างของซีทรู    ด้านหลังซีทรูไป นั่นคือ จีสตริงสีดำ!!!

 จีอุนหันกลับมาที่เจ้าชายคิบอมที่กำลังมองมาที่เธออยู่แล้ว

“ไรกันคับเจ้าหญิง หึงผมด้วยรึนี่” คิบอมพูดอย่างปลื้มๆ กลอกตาขึ้นเพดานรถหรู

 “บ้าน่า”  จีอุนพูดอย่างอายๆ

“เอาล่ะ เรารอจนคนจะออกจากงานแล้ว ไปกันเถอะ เจ้าหญิง” คิบอมพูดประชดนิดๆ เมื่อเห็นไฟในงานดับมืด พร้อมที่จะเปิดงาน จีอุนโล่งใจที่คนไม่มีแล้วเธอเปิดประตูพบกับมือที่ยื่นมา จีอุนกำลังลงรถ เธอจับไหล่เจ้าชายกันล้ม

 คิบอมถอนหายใจอย่างอ่อนโยน ”จีอุนคับ เคยดูcinderallaไม๊คับ”

 “แต่นี่ไม่ใช่รถฟักทองนี่คะ”

“ทำไมจะไม่ใช่คับ รถนี่พี่ชายผม...ซองมิน......ซื้อให้ ฉายาเขาคือฟักทองน้อยนา...”

...คิบอมเงียบไป...

จีอุนก้าวมา ยืนยืดตัวข้างรถอย่างสง่าผ่าเผย ท่ามกลางแสงจันทร์ที่อาบไล้ร่างของเธอในชุดสีขาวแซมริ้วสีฟ้าอ่อนอย่างงดงามราวกับเจ้าหญิงแห่งท้องทะเล

...เทพโพไซดอนแห่งมหาสมุทรทั้งห้าส่งเธอเผยโฉม ณ ผืนดินโดยแท้...คิบอมนึก

เขาปิดประตูรถ แล้วส่งอ้อมแขนให้เจ้าหญิงผู้เลอโฉมของเขา เจ้าหญิงของเขายิ้มหวานแล้วสอดมือเข้ามาในอ้อมแขน แล้วทั้งคู่ก็ย่างกรายสู่งานเบื้องหน้า

                “น่าจะปิดไฟหมดแล้วสินะ” จีอุนพึมพำกับคิบอมที่ตาค้างแข็งไปเบื้องหน้า จีอุนมองไปเบื้องหน้าแล้วค้างแข็งเช่นกัน ทั้งคู่ยืนที่ธรณีประตูทางเข้า รอบๆมืดแล้ว แต่ แสงสว่างจ้าส่องกระทบทั้งสองอย่างเจิดจ้า สายตาของทุกคู่ในงานสาดส่องมาที่ทั้งคู่เช่นกัน เสียงพิธีกรฮวีชอล และชินดงดังก้องทั่วยิมขนาดใหญ่

”โอ้!! ทุกท่านเคร๊อะ แขกคู่สุดท้ายของเรา เป็นใครไปไม่ได้ คู่หวานชื่นแห่งปี

                    ...................ซินเดอเรลล่าจีอุนกับเจ้าชายคิบอม จ้า..............”

เสียงกรี๊ดกรีดก้องโหมกระหน่ำโสตประสาท

          พิธีกรฮวีชอลในชุดคุณหญิงแบบประเทศไทยที่งดงามหรูหราไฮโซ แต่เป็นผู้ชายทั้งแท่ง พิธีกรชินดงในชุดคุณหญิงแบบตะวันตกดูงามเริ่ดเชิดหยิ่ง กล่าวต่ออย่างกวนส้น ขณะที่ทั้งคู่ช่วยกันหาที่นั่ง “อัจฉริยะต้องคู่กันสิเนอะคุณหญิงฮวีชอล ทำไมเดี๊ยนคิดไม่ถึง ลูกออกมาคงพูดได้150ภาษา หรือแก้สมการได้ทันทีแน่เล้ย โฮะๆๆ”

... ..ฮึ๋ย  ไอ่พิธีกรปากหมา ลูกออกมาพูดได้ร้อยภาษานั่นมันไม่ใช่คนแล้วย่ะ..

จีอุนคิดอย่างหงุดหงิดเล็กๆ ถ้าวงแขนที่ผ่อนคลายไม่อยู่ข้างๆเธอกระโดดเตะไปแว้ว 

“โอ้ มาดามชินดง บอกคู่แต่งงานใหม่สิเคอะ

(ใครวะ..จีอุนชักอาย) ซินเดอเรลล่าพาสามีนั่งที่โต๊ะหน้าเลยคร่าสสสสส”

...เอาสิ แซวกันมันสเรย...จี อุนเหลือบมองหน้าคิบอม เห็นได้ชัดว่าเขาหน้าแดงมือสั่นอย่างเกินระงับ  

ทั้งคู่อายจนแทบแทรกแผ่นดินไปโผล่ที่ประเทศไทยให้รู้แล้วรู้รอด!!!

          ความน่าอายยังไม่หยุดแค่นั้น ขณะที่ทานอาหารยังมีการแซวโต๊ะของฮีโร่สาวทั้งหกเสมอๆ เพื่อนๆห้าสาวส่งสายตาแซวๆมาที่จีอุน   จีอุนได้แต่ยิ้มแฮะๆตอบ แล้วหันไปแซวกันเอง ว่า

...ทุกคนไม่ฉายเดี่ยวเลยนั่นเอง!!!!.....

ผู้หญิงแท้และเทียมในงานกว่าครึ่งจ้องมองมายังจีอุนอย่างกับเห็นตุ๊กแกผี บางคนจำเธอไม่ได้ บางคนซุบซิบราวกับคิบอมพาสุนัขมาคู่แทนที่จะเลือกพวกหล่อน

          แต่คิบอมกุมมือเธอไว้อย่างอบอุ่นมั่นคง

....อย่าสนใครคนอื่นเลยนะ มองผมคนเดียวก็พอ....

คิบอมส่งสายตา ที่จีอุนอ่านได้ด้วยตา เข้าใจทุกคำ

เสียงที่ดังขึ้นในใจของเธอ คือ  รักเขาเหลือเกิน

                พิธีกรทั้งคู่จัดการอาหารเสร็จแล้ว พากันป่วนต่อ...

”ต่อจากนี้ทุกคนจะต้องเต้นรำกัน เดี๊ยนจะดับไฟหนึ่งนาที หาคู่ของคุณให้เจอ แล้วจับไว้ให้ได้ อย่าให้โดนแย่งหรือเกิดการตะลุมบอน..”

จีอุนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้คิบอม..

”ผมจะต้องเจอคุณก่อน”  คิบอมกระซิบข้างแก้มจีอุน

“....เอาล่ะทุกคน ปลดมือออกจากกัน ยืนกางแขนห้ามใกล้รัศมีกัน

.....สาม ........สอง...........หนึ่ง........”   

               ไฟดับพรึ่บลง เกิดความโกลาหลในความมืดมิด จีอุนรู้สึกได้ถึงการกระแทกที่แขนที่ตัว

เธอพยายามเคลื่อนตัวไปยังที่คิบอมอยู่ก่อนไฟดับเธอพยายามยื่นแขนออกมาข้างหน้า คลำหาทางอย่างไร้จุดหมาย มีเพียงแรงชนตัวเธอเซทางโน้นทีทางนี้ที และแน่ใจว่า เธอจับโดนหน้าอกของใครบางคนเพราะเจ้าตัวถึงถึงเหวี่ยงมือตะปบเข้าที่หัวของคนข้างๆ ที่เธอไม่อาจมองเห็น

        และจุดๆหนึ่ง มวลมืดๆมากมายมากกว่าที่อื่น ความเป็นไปได้ที่เธอเข้าใกล้จุดที่คิบอมอยู่ ชัวร์!!!

 ...คิบอมโดนรุมแน่... จีอุนนึกอย่างกังวล

...ไม่นะ ฉันต้องไปหาเขา  ต้องไปช่วยเขา.....

ขณะที่จีอุนขยับไปข้างหน้า มีบางอย่างรัดรั้งที่รอบเอวของเธอไว้อย่างมั่นคง เธอคลำสิ่งที่รัดรั้งอยู่นั้น

....แขน....แขนคน......

เธอจับข้อมือที่โอบเธออยู่

 ....เอ๊ะ...ดิ้นของทองชุดเจ้าชาย  ไม่มี!!!

 “ใครน่ะ.....นี่ปล่อยนะ”

 แขนนั้นพลิกตัวเธอให้ประจันหน้ากับหน้าของร่างนั้น

”คะ.....ใครน...”

ไม่ทันขาดคำ แสงไฟก็สว่างพรึ่บขึ้น รอบๆเต็มไปด้วยความวุ่นวาย บางคนพยายามตะเกียกตะกายหาคู่ตัวเอง บางคนขอโทษขอโพยกันที่จับคู่ผิด ตรงหน้าจีอุนร่างสูงที่โอบเธอไว้ในชุดดำสนิท ตาโตคมสวย ที่ปากสวยเรียวบางมีเขี้ยวให้เห็นเมื่อเผยอปาก

”เจ้ากลับไปหาเจ้าชายไม่ได้ เจ้าหญิง   เจ้าเป็นของข้า” ผีดิบตัวนั้นพูดอย่างมีชัย

           ไฟสว่างสลัวลง แสงไฟสลัวมนสีต่างๆฉายท้องฟ้าจำลองขึ้นบนเพดานยิมขึ้นมาแทน หมู่ดาวพร่างพรายอยู่ด้านบนห้อมล้อมคู่เต้นรำเบื้องล่างอย่างนุ่มนวล   เพลงSO Iของวงsuper juniorคลอขึ้นเบาๆ

คู่รักรอบตัวกำลังเคลื่อนกายตามจังหวะหวานของเพลง

 จีอุนพยายามดิ้นจากพันธนาการ 

แต่ถูกผูกมัดแน่นขึ้นด้วยสายตาที่วิงวอนอย่างอ่อนโยนจากตากลมคมสวยคู่นั้น

แวมไพร์หนุ่มรูปงามกำลังพาเจ้าหญิงผู้เลอโฉมแห่งท้องทะเลล่องลอยไปตามท่วงทำนองเพลงที่อ่อนหวานชวนเคลื้มใจอย่างยิ่ง

สายตาที่ประสานกันราวกับจะหลอมหลวมความรู้สึกที่เอ่อล้นในใจ          

ทั้งคู่ต้องมนต์ซึ่งกันและกัน

@------SO I I LOVE YOU------@

สิ้นเสียงกังวาลโน้ตเปียโนตัวสุดท้ายกลืนหายไปกับอากาศ

 เพลงฮิปอย่างnever say goodbye ขึ้นมาแทนที่ คู่รักรอบกายเริ่มยักย้ายอีกครั้งอย่างอภิรมย์

....ฮึ้ย ไอ่ผีดิบบ้า เจ้าชายสุดหล่อของฉันอยู่ไหนวะเนี่ย...

จีอุนพยายามมองข้ามไหล่ของผีดิบเสียเส้นตัวนี้ หาเจ้าชายอันเป็นที่รักอย่างกระวนกระวาย

                ...เธออยู่นั่น เจ้าหญิงของฉัน.....

เจ้าชายพยายามฝ่าดงหนามที่กำลังรั้งเขาอย่างยากเย็น

...ไม่ออกไปใช่ไม๊....

เจ้าชายหันมาทางฝูงผีแบนชี(กระเทียมนั่นเอง)ที่กำลังขัดขวาง  ส่งสายตาพิโรธราวเพลิงแค้นให้

ผีแบนชีปลดมืออกทันที

....ดีมาก ไม่ออกมึงตาย...

เขาหันกลับมาที่เจ้าหญิงของเขาที่อยู่ห่างไปแค่ไม่ถึงห้าห้าว เธอหันหลัง

.....มองหาใคร...เธอมองหาเขาอยู่.......ผมมาแล้ว.....

ร่างที่อยู่กับเธอแสยะยิ้มผ่านเรือนผมงามมาที่เขา  ใบหน้าเรียวขาวที่ประดับด้วยตาคม เผยชัยชนะ

...เจ้าผีดิบ....

เขาเร่งฝีเท้า เดินผ่านคนที่ขวางทางเขาสองสามคน

  .........อีกก้าวเดียวเท่านั้น......

เขายื่นมืออกไปคว้าเจ้าหญิงของเขา

แต่พบกับความว่างเปล่าที่แทนที่

...เหลือเพียงกลิ่นหอมจากทะเลที่ลอยผ่านมือที่ยื่นออกมาอย่างไร้ความหมาย

......เจ้าหญิงถูกเจ้าผีดิบนั่นพาตัวไปแล้ว....

++++(O_O)+++++o+++o+++o+++O+++o+++O+++

“จะพาฉันไปไหน นี่ปล่อยนะ “ จีอุนสะบัดมือให้หลุดออกจากมือที่เกาะเกี่ยวมือของเธออย่างแน่นหนา มือนั้นเหวี่ยงเธอขึ้นรถเฟอรารี่สีแดง จนเธอรู้สึกว่าก้นจ้ำเบ้ากับเบาะอย่างแรง  รถหรูสีแดงแล่นฉิวไปตามถนนอันเงียบสงัดยามค่ำคืน

...ทำไงดี เจ้านี่จะพาฉันไปไหน  มันจะเปิดซิงฉันแน่เลย!!!....

เอี๊ยด!!! รถจอดหยุดลงที่สาธารณะริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง

 ...ต๊าย!! นี่มันจะพาฉันเปิดซิงข้างแม่น้ำเลยเรอะ... จีอุนเริ่มสติกระเจิง

 “ลงมานี่”เสียงทุ้มเรียกเธอลงจากรถที่เขาเปิดรอ

”จะลงดีๆ หรือจะให้ลากลงมา"    เสียงทุ้มเริ่มหนักดังขึ้น จีอุนลงจากรถอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด “ตามมา..”

....เฮ้ย ออกคำสั่งฉันได้ไง..

”ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะ...กลับบ้าน” แวมไพร์หันกลับมา แสยะยิ้มให้ มองจีอุนตั้งแต่หัวจรดเท้า

”จะกลับทั้งชุดฟูๆนั้นน่ะหรอ เด๋วก็โดนจับเข้าซ่อง หรือไม่ก็โรงบาลบ้า”..

”ว่าไงนะ เฮอะ อย่างน้อย ก็อันตรายน้อยกว่าอยู่กับนาย”

“อยู่กับเจ้าชายคิบอม..”แวมไพร์เลียนเสียงแหลมเล็ก  ”แล้วจะปลอดภัยรึไง”

“นี่นาย....จะบอกอะไรให้นะ ฉันอยู่กับเค้า ฉันมีความสุขที่สุด เค้าไม่เคยทำร้ายฉัน ไม่เคยชี้นิ้วสั่งโน่นสั่งนี่  ไม่เคยตวาดใส่ฉัน แล้วก็ไม่เคยทำหื่นใส่ฉัน อย่างที่นายเคยทำ ลี ดงแฮ!!”

 ดงแฮจุกไปเล็กน้อย “ฮึ แล้วคืนนี้กล้าดียังไงมากับคิบอม เธออาจโดนแฟนคลับเขารุม และเธอไม่รุสินะว่าเจ้านั่นมันก็PNระดับQUEEN ดีไม่ดีมันอาจวางแผนแฮบเธอคืนนี้เลยก็ได้”

...เฮอะ ใครกันแน่วางแผนแฮบฉัน ไม่ใช่นายหรอกเรอะ...   ”นายพูดมาได้ไม่อายปากเลยนะ แหม....พ่อหนุ่มPNระดับKING”

 ดงแฮนิ่งสักพัก “เธอ....รู้มากแค่ไหน”เขาถามอย่างอ่อนแรงลง

“เฮอะ รุดีก็แล้วกัน น่าสงสารนะ หาเงินไถ่ตัว แต่แกหลอกชั้น ไอ้สัญญาทาสบ้าๆบอๆนั่น มันไม่มี ไอ้คนสารเลว ต่ำช้าที่สุด!!!”  จีอุนพูดพร้อมกับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเต็มที่ เธอหมุนตัวกลับเดินออกจากสวน

 “ขอร้อง....”

 จีอุนได้ยินเสียงตุ้บเบาๆ เธอหันกลับ พบว่า ดงแฮไม่ได้ยืนทำท่ากร่างเหมือนที่เคยทำ เข่าทั้งสองข้างวางที่พื้น ไหล่ค่อยค้อมลงพร้อมกับมือที่วางลงที่พื้นช้าๆ  ”อย่าพึ่งไป”

 จีอุนไม่ชินกับการที่ใครมาคำนับเธอ อันที่จริงไม่เคยมีใครคำนับเธอกับพื้นแบบเขา แม้จะแลดูเหมือนสิงโตหน้าวัดจีนตัวนี้ก็ตาม

“ลุกขึ้น “ จีอุนพูดเสียงแข็ง ดงแฮค่อยๆยืนขึ้น มองเธอตาแป๋วอย่างมีความหวัง

....ฮึ้ย ส่งสายตาอ่อยเหยื่ออีกแระ สันหลังหวะอยู่แท้ๆนะแก....

 “ถ้าฉันไม่ฟังที่นายพูด มันก็คงเหมือนนางเอกละครน้ำเน่า แต่ถ้าฟัง ก็เหมือนกับหาโอกาสให้นายโกหกฉันอีกรอบ ให้ฉันฟังคำโกหกจากนายอีกงั้นหรอ ไหนลองบอกสิ่งที่ฉันต้องเลือกมาหน่อยสิ คะเจ้านาย” จีอุนกระแทกเสียงที่ประโยคท้ายอย่างมีน้ำโหจนคอแทบแตก แต่ใจของเธอมันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

“เรื่องสัญญาทาส ผมขอโทษ  ผมแค่อยากอยู่ข้างๆคุณ...”

 “โดยที่ให้ฉันมาเป็นทาสนี่นะ นายมันเห็นแก่ตัว เห็นคนอื่นเป็นสิ่งของ อยากมีความสุขนักใช่ไม๊ โน่น ไปเลย the club ของนายยังไงล่ะ กลับไปวิมานของนายซะ ฉันทำตามที่นายสั่งก็เพราะความบริสุทธิ์ใจที่ฉันหลวมตัวไปคุยก่ะนาย ......อย่ามาตอแยกับฉันอีกต่อไป แล้วนายมาทำกับช้านแบบ....โฮฮฮฮฮฮ............!!!!”   

จีอุนระเบิดอารมณ์ที่อัดอั้น พร้อมน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม เธอทรุดลงกับพื้น 

 ”แก.....แกไปให้....โพะๆๆ..พ้นนะ อย่า..มา..ให้ฉันเห็นหน้า... อีก.....ฉันมีความรู้...อึก...สึก....ไอ้คนไร้..หัวใจ.....ออกไป!!!!”

จีอุนก้มหน้า ยันแขนไว้ไม่ให้เอนลงที่พื้น ดงแฮมองจีอุนเงียบๆ แล้วค่อยเดินเข้าไปหาเธอ แล้วคุกเข่าลงข้างๆ

”จีอุน....เธอ...ชอบฉัน...มานานรึยัง”

 “ฮือๆๆๆๆ...นาๆ ..อึก....นานแย้ว...ฮือๆๆๆ เอ้ยส ไม่ ม่าย ใครชอบแกวะ ฉันไม่ด้ายชอบแก๊.....”

....ฮึๆเต็มปากเลยนะเจ้าหญิง...  ดงแฮยิ้มมุมปากด้วยความดีใจแทบเต้น

“ไม่ต้องมีหน้ามายิ้มเยาะมาสคาร่าฉันเลยนะ....บอกให้ออก..”

“อืม....งั้นเรามาเป็นแฟนกัน....รึว่าเธอจะเลือกคิบอม”ดงแฮพูดเหมือนไม่ได้ฟังจีอุนว่าเลย

 “ไม่ ฉันไม่เป็นก่ะแฟนแก ฮือๆๆๆ.....กลับไปหาเมียแกไป๊ ไปสนุกกันให้ตายๆไปเล้ย....”

 “เธอหึงนี่นา” ดงแฮพูดอย่างนุ่มนวลพร้อมส่งสายตาหวานๆสาดใส่จีอุน

 “ฮึ้ย...(..อย่ามองตามันๆ..)...เมียนายเป็นห่วงนายแค่ไหนรุไม๊ นายไม่ยอมกินข้าว เค้าก็มาปรึกษาฉัน เค้าเป็นห่วงนาย นายยังกล้า..."

”อย่ามาทำซึ้งเรื่องเจสนะ ยัยหมีแพนด้า เด๋วส่งกลับจีนเลยหนิ”ดงแฮยื่นทิชชู่พร้อมcleanserให้จีอุนเช็ดมาสคาร่า  ทั้งๆที่ยังงงว่าทำไมดงแฮพกของแบบนี้ติดตัว แต่ก็รับมา

...รับมาไมวะ เผื่อมันเป็นยาโด๊บล่ะ.....

”เช็ดเหอะน่า ฉันไม่วางยาโด๊บหรอก ระแวงจิงๆ”ดงแฮพูดอย่างอ่อนใจ

...แหนะรุอีก...  ”อย่างน้อยคิบอมเค้าก็ไม่ใจมารเหมือนนาย”

จีอุนเช็ดตาแล้วสะบัดหน้ามาเผชิญกับดงแฮตรงๆ ผมที่รวบเป็นมวยเก๋หลุดออก ผมยาวสยายลงมาปรกที่ไหล่อย่างสวยงาม....สายตาของดงแฮไล่ลงมาตามปลายผม  แต่สะดุดกับวัตถุวาววับ..

”นี่อะไร” ดงแฮเอื้อมปลายนิ้วไปเกี่ยวสร้อยดาวสีชมพูที่คอจีอุน

”เอามือออกไปนะ”  จีอุนพยายามปัดมือดงแฮออก แต่เขาไวกว่า เขากำรอบจี้แล้วกระตุกจนหลุด

”นี่เอาคืนมา คิบอมซื้อให้ฉัน  มันแทนมิตรภาพของเรา..”

”มิตรภาพ.. เฮอะ!น่าตลกนะ”ดงแฮเฟี่ยงจี้สีชมพูราคามหาเศรษฐี หายวับลงสู่ก้นแม่น้ำ

ความโกรธพุ่งปรี๊ดในหัวจีอุนอีกรอบ   ”มันจะมากไปแล้วนะ”   จีอุนกัดฟันกรอด เงื้อมือเตรียมกระแทกหน้าของดงแฮ แต่เขายึดไว้ทัน

”คิดหรอว่าจะตบฉันได้อีกที มานี่!!!” เขาลากจีอุนขึ้นรถ

“จะไปไหน”

“ไปหาแฟนเก่าเธอไง..คิบอม”

“แล้ว..เฮอะ เก่าเหรอ ฉันกำลังจะเริ่มคบกับเค้า มีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉัน”

”สิทธิ์ของแฟนคนปัจจุบันไง”

”หน้าไม่อาย”

“นี่แหละผม...ลี ดงแฮ ผู้น่าร้าก”....เขาพูดแล้วยิ้มกว้างให้จีอุน

***+++&&&££££*****

                จีอุนโงนเงนอยู่หน้าthe clubด้วยความงุนงง และรองเท้าส้นสูงที่เธอใส่มา3ชม. และผจญกับแรงลากถูของ.. ”ดงแฮ นายมานี่ทำไม จะหลอกฉันมาขายแทนสามแสนวอนรึไง”

ดงแฮไม่ตอบแต่กึ่งดึงกึ่งลากจีอุนตรงเข้าไปในคลับ

อีกครึ่งชม.จะถึงเวลาเปิกคลับ คนยังน้อย และมีเพียงลูกค้า2-3คนที่กำลังสั่งจองตัวpnที่ต้องการ ดงแฮพาจีอุนมาที่บอร์ด”เชิญเลือกเจ้าชายของเราสิครับ” บนหัวบอร์ดเขียนเช่นนั้น

ที่บอร์ดมีรายชื่อหนุ่มรูปหล่อ น่ารักหลายคน พร้อมรูปถ่ายไว้ด้วย

ดงแฮชี้ไปที่ตำแหน่งบนสุด..’KING’.....

จีอุนมองที่ชื่อใต้ตำแหน่งแล้วตกใจสุดขีด เพราะชื่อที่ตำแหน่งคิง

ไม่ใช่ LEE DONGHAE หากแต่มันเป็น

 ....KIM KIBUM....

”ดูท่าทางจะหาคิงคนใหม่ได้แล้วสินะ” ดงแฮพูดลอยๆกับบอร์ด

“คิม คิบอม ....จริงรึ” จีอุนเบือนหน้าถามๆไปหาดงแฮด้วยเสียงสั่นเครือ เขาพยักหน้าน้อยๆให้เธอ

“แล้วนายอยู่ไหน..”  จีอุนส่ายสายตาหายชื่อดงแฮบนบอร์ด แต่กลับไม่มีเลย แม้ตำแหน่งล่างสุดก็ตาม เธอหันสบตาดงแฮอย่างฉงน

”ผมออกตั้งนานแล้ว จะมีชื่อผมได้ไง....ตั้งเกือบสามเดือนแล้วนี่นา...”

....สามเดือนก่อนเป็นช่วงที่เราเจอเขาพอดีนี่  อย่าบอกนะว่า....

”...ป่ะ ผมต้องพาคุณไปหาแฟนเก่านี่นา..” คราวนี้เขาไม่ต้องลากเธอแล้ว เพียงกุมมือเบาๆ เธอก็เดินตามมา

                เสียงเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าดตามจังหวะที่เร่าร้อนรุนแรงของร่างของทั้งสองที่กำลังขย่มร่างกันอย่างเมามันส์ ร่างสวยถูกดันกายเบียดผ้าปูเตียง เมื่อร่างใหญ่กดตัวสอดใส่เข้ามาจนหน้าท้องสัมผัสกัน และร่างสวยก็ถูกยกจนลอยเมื่อร่างใหญ่ถอยตัวออก

“ขอ..อา...แรงๆกว่านี้.... เจ้า...ชาย ไม่สิ ได้เป็นราชาแล้วนี่...อึก...อา..อ๊า..”

 เสียงหวีดหวิวเมื่อร่างหนาใส่แรงกระแทกที่รุนแรงและเร็วขึ้น เมื่อเธอใกล้ถึงจุดๆนั้น เขาก็ดันแกล้งเธอผ่อนแรงอย่างนุ่มนวล แต่พอเธอรู้สึกเจ็บจากช่องที่คับแน่นเจ็บปวดร้าว เขาก็แทงเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง แขนสองข้างของร่างสวยที่โอบรัดรอบคอเขาในตอนแรก เปลี่ยนมาขีดข่วนแผ่นหลังขาวๆของร่างหนา แทนเพราะความเจ็บปวดที่หวานชื่นแต่ล้ำลึกสุดยอด มือทั้งสองข้างของเขาเค้นคลึงอยู่บนหน้าอก อย่างคับมือ ปากที่ดูดพรมจูบบนร่างสร้างความเสียวซ่านให้กับเธอยิ่งนัก “เธอรุ...อึก..ได้ไงว่า..อา..ฉันไวตรงไหน..อ๊า...อา..”

 .....ฮิสทีเรียอย่างเธอจับไหนตรงก็เยิ้มหมดแหละ....เขานึก และพลิกตัวเธอให้คว่ำลงทั้งๆที่ยังค้างอยู่ข้างใน แล้วหยุดไปดื้อๆ “หยุดทำไมหรอ อย่าหยุดสิ ....อา.....เข้ามาสิ...”  

....นี่แหละท่าไม้ตายของฉัน.....เขานึกแล้วเอื้อมมือไปหยิบแก่นกายยางปลอมมาคลึงเบาๆที่บั้นท้ายของเธอ “อะ...อะไรน่ะ ...อย่าเอาเข้ามานะ..ฉันกลัว..” เขาโน้มตัวลงไปกระซิบที่หูของเธอ พร้อมสอดเข้า “อา....อา...” “ไม่ต้องกลัว...แล้วเธอจะถอนตัวไม่ขึ้น ..ฮึๆ” แล้วเขาก็จัดการกระแทกร่างของเขาอย่างหนักหน่วง  “อา....อ๊า...อา....เหมือนร่างฉันจะฉีกเป็นสองซีกเลย.....อา....เธอ...มัน...ใหญ่..อ๊า....” เธอร้องครางด้วยความคับในช่องรักจนแทบฉีก แล้วก็รู้สึกว่า ช่องทางที่เจ็บไม่ใช่เพียงช่องทางเดียวอีกต่อไป....”ดูสิ ดูดใหญ่เลย” เขาพูดเสียงทุ้ม แล้วออกแรงที่แขนและร่างเข้าออกสลับกัน จนเอวของเธอแทบทุรนทุราย ตามจังหวะที่เร็วและรุนแรงจนผนังสะเทือน “อา.....”เสียงจากร่างที่อยู่ด้านบนครางหนักแน่นลั่นห้อง เขารู้สึกตัวกำลังเบาหวิว สมองโล่งปลอดโปร่ง น้ำสีขาวขุ่นราวกับน้ำนมไหลเยิ้มเปรอะขาและฉีดเลอะท้องของเธอ

 .....อา....จีอุน....

                เสียงในห้องโครมครามลั่นและเงียบลง จีอุนยิ่งนิ่งเป็นน้ำแข็งฟังเสียงของสมรภูมิรบที่คุกรุ่นในประตูตรงหน้า

“อืม คงเสร็จแล้วสินะ นานเป็นบ้า ...อ๊ะ จีอุน พร้อมนะ “

ดองแฮมองนาฬิกาแล้วกุมมือจีอุนที่ช็อคจนแทบจะไม่มีแรงทรงตัว

...ไม่นะ ขอให้เป็นความเข้าใจผิด เสียงเมื่อกี๊ ไม่ใช่เขานะ ขอให้เข้าใจผิด ขอให้เป็นแค่ฝัน ขอให้ไม่เป็น......”คิบอม”   ประตูแง้มออก

ภาพที่ปรากฏแก่สายตาของผู้มาใหม่ทั้งสองคือ ชายร่างกำยำรูปงาม หน้าตาหล่อราวเทพบุตร กำลังโก่งโค้งอยู่บนร่างของหญิงสาวที่กำลังออดอ้อนขอบทรักอีกครั้ง เมื่อเสียงของจีอุนเปล่งออกไป

     ชายร่างงามนั้นถึงกับตกใจรีบกระโดดคว้าชุดคลุมมาคลุมตัวทันที

“จีอุน...”เขาเรียกจีอุนอย่างตะลึงงัน ทั้งสองจ้องตากันสักพักใหญ่   ขณะนั้น

ดงแฮเดินไปที่กองเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายของหญิงสาว จนเป็นจุดสนใจของคนที่นิ่งงันทั้งสาม ดงแฮควานหาอะไรซักย่างที่กองเสื้อแต่ไม่เจอ เขาเหลือบมาทางสาวร่างเปลือยที่เอาผ้าห่มบังร่างไว้ แล้วเดินมาหาหล่อนช้าๆ

“ดงแฮ นายจะทำอะไรน่ะ..”  จีอุนร้องเสียงหลง เมื่อดงแฮดึงผ้าห่มออกจากร่างเธอ ร่างสวยปรากฏแก่สายตาเขา หล่อนส่งสายตาออดอ้อน..ขอโทษ....

”ดงแฮ เธอโกรธฉันใช่ม้า ฉัน...ฉันขอโท..” สายตาของเขาเย็นชา เขายื่นมือออกไปกระชากบางอย่าที่คอของหล่อน แล้วพูดเสียงเย็น

”ขอบคุณนะเจส ที่ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันควรเลือกสิ่งที่มีค่า และไม่ควรเล่นกับของที่เหม็นเน่า...” พูดจบ

เขาเดินมาที่จีอุน ผายมือออกให้จีอุนเห็นสิ่งที่อยู่ในมือ

.....ดาวสีชมพู.......แบบเดียวกันกับที่ฉันสวมที่คอเลย....

”นี่ยังมีอีกหลายเส้นนะ เจ้าหญิง เจ้าชายของคุณเผยธาตุแท้แว้ว”

++++O+++ O+++O+++o+++o+++o+++o+++O+++o+++

                จีอุนเดินลอยๆมาหยุดที่หน้าร้านSTARZ เธอเดินเข้าไปหาตู้ที่สะดุดตาเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนี้มันก็ยังคงเป็นเช่นนั้น จีอุนเพ่งผ่านกระจกใสไปที่สร้อยsiriusที่มีจี้ดาวสีฟ้า ระยับนอนนิ่งในนั้น

.....โอย สีวิบวับแล้วราคายังวิบวับเหลือเกินนะ.....

“อยากได้มันหรอ”ดงแฮกระโดดมาข้างๆจีอุน

“อืม น่ารักดีนะ “

“สีฟ้าสีโปรดเธอนี่นา”

ก่อนที่จีอุนจะได้ถามเขาว่าไปรุมาได้อย่างไร พนักงานก็ทักทายพวกเขา

“สวัดดีค่ะ คุญลี คุณจองของไว้นาน จนฉันเกือบขายมันไปแล้วนะคะ” พนักงานพูดอย่าสดใส

ดงแฮเกาด้านหลังศรีษะอย่างเขินๆแล้วบุ้ยหน้าไปทางจีอุน   ”วันนี้ผมมารับแล้วไงค้าบ แฮะๆ”

“ได้ค่า” พนักงานยิ้มกว้างส่งสร้อยเส้นเล็กให้เขา

”สวมให้เธอเลยสิคะ”หล่อนรบเร้า แต่ทำเอาจีอุนขวัญพองสยองเกล้า

“เอ่อๆ เดี๋ยวค่ะ สีฟ้านี่มีกี่เส้นคะ สีชมพูก็...”

ดงแฮถอนหายใจ

”คะ?  สีอื่นทำจากพลอย เลยมีหลายเส้น แต่สีฟ้านี้ทำจากอะความรีนแท้จากบราซิล

มีเพียงเส้นเดียวเท่านั้นค่ะ”

 จีอุนหน้าแตกยับ หันไปทางดงแฮที่ยิ้มน้อยๆ แขนที่ทำท่ากำลังจะโอบสร้อยรอบคอของจีอุนนั้นค้างกลางอากาศอย่างรอคอย

”จะเรียกนักวิชาการมาตรวจเลยมะคับ” เขายิ้มเอียงคอเชิงล้อๆ จีอุนยอมแพ้

....อย่ามายิ้มอ่อยฉันไปหน่อยเลย....

จีอุนเอียงคอให้ดงแฮสวมสร้อย 

                                      !!!จุ๊บ!!!

“ฮึ้ย ฉันให้เอาสร้อยใส่คอ ไม่ใช่ให้นายเอาปากมาใส่แก้มช้านนะ!!”

จีอุนอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ดงแฮหัวเราะคิกๆแล้วสวมสร้อยสีฟ้าน้ำทะเลให้เธอ

“ว้าว คุณดูสวยขึ้นเยอะเลยค่ะ คุณต้องเกิดเดือนมีนาคมแน่ๆ” พนักงานชมจนจีอุนตกใจ ดงแฮลาพนักงาน ทั้งคู่เดินออกมาจากร้าน

“นายรู้....ใช่ไม๊ ว่าฉันเกิดเดือนมีนา”

”รุมากกว่านั้นด้วยนะ ชอบสี ฟ้า ดำ ชอบกินสปาเก็ตตี้ บราคัพA สัดส่วน... บลาๆๆ”

“ฮึ้ย”

“แถมเคยนอนกับผู้หญิงซะด้วย...แหม...เธอนี่นะ” ดงแฮหันมาล้อเลียน

 ...มันชักพิกลๆกันใหญ่แล้ว...จีอุนรู้สึกไม่ปลอดภัย

 ...เจ้าดงแฮมันไปรู้มาจากไหน....

“นี่เรากำลังจะไปไหน” จีอุนเอ่ยขึ้นเมื่อดงแฮขับรถมาถึงทางที่คุ้นเคย

“ตอนนี้เราก็เรียนจบแล้ว เราสอบได้ที่เดียวกัน..”

”นายมาเลือกลงที่เดียวกันก่ะฉันเอง อย่าใช้คำว่า เรา นะ”  จีอุนเน้นเสียง

“แล้ว เรา ก็จะได้เจอหน้ากันทุกวันๆไง๊” ดงแฮเน้นเสียงตาม  ”ฉันเลยย้ายมาอยู่กับพี่น้องฉันที่นี่ เพราะมันใกล้มหาลัยของเรา ฉันไม่ได้มีรถรับส่งเหมือนจีอุนนี่นา”

 “นายมี พี่น้อง ด้วยหรอ”

 “จริงๆ พี่ก่ะน้องฉันโดนทิ้งเหมือนกัน...”    ดงแฮพูดอย่างขมขื่น  ”....แต่ฉันโดนแยก....ไป...ขาย...พี่ชายฉันเลยพาน้องสาวไปอยู่ด้วยกัน...เพื่อเอาตัวรอด....แต่รุไรมะ พี่ฉันแทบฆ่าไอ้มาม่าซังพอรู่ว่าฉันไปทำอะไรมา”

 “ก็น่าอยู่นะ แล้วนายไม่ชอบรึไง”  จีอุนแหย่

ดงแฮละสายจากถนนหันหน้ามามองหน้าจีอุนอย่างเคร่งขรึม

“...เอ่อ ขอโทษ แค่แหย่เล่น” จีอุนหน้าเสีย

”ฮะๆๆ เธอนี่น่ารักนะ  (จีอุนถลนตาใส่ดงแฮที่อำเธอไปสดๆร้อนๆ) ...ความจริง ฉันแก่กว่าเธอตั้งปีนึงน้า”

“เห่ย !!แล้วนายมาจอดทำไมตรงนี้.....นี่มันบ้านของ........ให้ตายสิ..” 

จีอุนครางเบาๆเมื่อเห็นป้ายหน้าบ้าน ‘จอง’ และช็อกอย่างแรงเมื่อเห็นผู้หญิงที่กำลังวิ่งออกมารับดงแฮด้วยหน้าตาที่เบิกบาน เรียกเขาว่า

         “พี่ชาย”

ผู้หญิงคนนั้น ....เชริน....เชรินเพื่อนรักของจีอุนนั่นเอง

“พี่คะ ไหนๆๆ พี่บอกว่าจะพาสาวมาให้ดู...ว้ากสส”

...ฉันช็อคก่อนเธอไปตั้งแต่มะโว้แล้วย่ะ....

เชรินวิ่งเข้ามากอดจีอุนที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก ต่อมา พี่ยุนโฮก็ออกมาต้อนรับทักทายจีอุน

               ....หน็อย รู้แล้วมาใครเป็นแหล่งข้อมูลลับให้นายนั่น....

+++o+++O+++o+++O+++o+++O+++o+++O+++o+++

                “นายมันอสูรร้ายเจ้าเล่ห์ ทำไมนายไม่บอกว่าเชรินเป็นน้องนาย..”

”อ๋อ คู่เก่าเธออ่ะนะ....(จีอุนเหลือกตาใส่) ขอโทษค้าบๆ  พวกเธอก็ไม่คิดไรแบบนั้นแล้วล่ะ  ถ้ายังคิดฉันก็แย่แน่ๆเลย..”  ดงแฮพูดน้ำเสียงที่สื่อได้ว่า

....ถ้ากลับไปฉิ่งฉับล่ะก็   ไม่รอดแน่.....

“นายจะมาย้ง มาแย่ไรกัน เจ้าอสูร”

“คำอสูร สองคำก็อสูร ไม่รู้รึไงว่า อสูรก็เป็นเจ้าชายน้า”

”เมื่อไหร่กันยะ”

”จีอุนไม่เคยดูการ์ตูนหรอ ที่อสูรจะกลายร่างเป็นเจ้าชายเมื่อโดนจูบที่ดูดดื่มจากคนระ...”

”อย่ามานะ จะกลายเป็นคน ถ้าบอกรักตะหาก”

”เค้าเป็นลูกผสมเจ้าชายกบน่ะ” ดงแฮพูดอ้อแอ้ แล้ววางศีรษะลงบนไหล่ของจีอุน แสงดาวกระทบใบหน้าที่นวลเนียน

.....หล่อกระแทกจริงนะเจ้านี่...

จีอุนนึกอย่างยั้งความคิดไม่อยู่ การอ้อนของดงแฮทำให้เธอแทบยอมทุกอย่าง

....น่ารักซะจริงนะนาย...

ดงแฮเงยหน้าขึ้น ขยับตัวให้ตัวด้านซ้ายของเขาซ้อนชิดกับหลังของจีอุน เขาโอบกอดตัวของเธออย่างแผ่วเบา และแนบแน่นด้วยความรัก เขาพูดที่ข้างใบหูของเธออย่างนุ่มนวล

”จีอุนค้าบ   เค้าอยากกลับเป็นคน เค้าไม่อยากเป็นกบผสมอสูรแล้ว อดีตที่ผ่านมาของเค้ามันเป็นมลทินที่ไม่อาจลบมันได้ เมื่อเค้าเจอจีอุนครั้งแรก เหมือนกันเค้าค้นพบสิ่งที่หายไปนานแสนนาน จีอุนเข้ามาในชีวิตเค้าวันนั้น จีอุนผูกมัดเค้าไว้ด้วยสัญญาที่มองไม่เห็น แต่ตั้งแต่วันนั้น ชีวิตเค้ามีคุณค่ามากขึ้น เพราะ...........ผมรักคุณนะ............จีอุน”

 จีอุนรู้สึกหวานชื่นไปทั้งหัวใจ

“ผมรักคุณนะค้าบ...กรุณาทำให้ผมกลายเป็นคนทีเถอะน้า เมื่อผมเป็นคนแล้ว

   ผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป......คุณรักผมไม๊คับ จีอุน”

ดงแฮพูดอย่างหวานซึ้ง แล้วประทับริมฝีปากที่แก้มขาวของจีอุนด้วยความรักที่ล้นใจ

จีอุนหันมาสบตากับดงแฮอย่างลึกซึ้งสักครู่ แต่นานราวกับนานแสนนาน

“นาย...นายคิดชม.เท่าไหร่ เล่น....แบบนี้...ฉันจะมีปัญญาจ่ายชดใช้ไม๊เนี่ย”

ดงแฮกลอกตาขึ้นฟ้า แล้วสบตาเธออีกที

“ก็......ไม่มากหรอก..........(จีอุนเหวอ)....................................แค่ชดใช้ด้วยชีวิตทั้งชีวิตก็พอ...”

+++o+++O+++o+++O+++o+++O+++o+++O+++o+++O+++

“จากนั้นอสูรกบผู้อัปลักษณ์ก็กลับกลายร่างเป็นเจ้าชายรูปงาม แล้วครองรักกับเจ้าหญิงตลอดไป”

 “แม่คับ ถ้าอย่างงั้น เจ้าหญิงบอกรัก แล้วจุ๊บเจ้าชายใช่ไม๊คับ”

ลูกชายวัยน่ารักถามแม่ที่เพิ่งเล่านิทานก่อนนอนอย่างมีความสุข

“ใช่จ้ะ พวกเค้าสองคนครองรักกันไปตลอดกาล ...เอาล่ะ คืนนี้ลูกนอนฝันดีนะจ๊ะ...”

 “แม่ก็ฝันดีนะคับ”    แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน  บรรจงจูบหน้าผากลูกชายสุดที่รัก

 ก๊อกๆ!!!

”เล่านิทานก่อนนอนจบไปแล้วเหรอ ว้า..ผมไม่ทันฟังเลยอ่า..”

”คุณมัวทำไรอยู่ล่ะ ดงแฮ ลูกง่วงแล้วนะ มาจุ๊บกู๊ดไนท์ลูกสิคะ”

 “ครับ...จีอุน”

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+--THE    END--+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-