อยากให้แม่เธอ ใจดีกับผมบ้าง

"ในโลกนี้มีสินค้าอะไรไหม ที่พี่ใช้จนติดและคิดว่า ถ้าเขาเลิกผลิตพี่ต้องมีปัญหาแน่ เพราะพี่ใช้อย่างอื่นแทนไม่ได้ มันไม่ดีกับตัวพี่.. ความรู้สึกที่หนูมีต่อพี่กัส ก็คล้ายๆ โมเม้นต์แบบนี้แหละ" ฉันจับแขนพี่กัสเอาไว้แน่น "อย่าไปเลยนะ.." ฉันส่งสายตาอ้อนวอนคนตรงหน้า ความรู้สึกทั้งหมดของฉัน ทั้งด้านที่่อ่อนแอในจิตใจ ทั้งความหวังที่อยากให้พี่เขากลับมา อยู่ในมือคู่นี้ที่พยายามรั้งพี่เขาอยู่ "พี่จำได้ไหม วันเกิดหนูปีนั้น.."
         "..."
          "หนูยังไม่ได้ของขวัญเลยนะ" ฉันพูดต่อ "หนูขอติดพี่ไว้ก่อน แล้วพี่ก็รับปากหนูแล้ว ว่าถ้าหนูเจออะไรที่หนูอยากได้จริงๆ หนูขอพี่ย้อนหลังได้"
         "..."
         "หนูขอให้เรากลับไปคบกันได้ไหม" ฉันอ้อนวอนพี่กัส
         "เรื่องนี้พี่คงทำให้ไม่ได้จริงๆ" ได้ยินคำตอบ รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มใส่ฉัน
         "ทำไมล่ะ.. หรือว่าพี่กำลังคุยกับใครอยู่เหรอ" ตอนที่ถาม ฉันเกือบจะร้องไห้แล้วจริงๆ
         "เปล่า.." พี่กัสส่ายหน้า มันทำให้ฉันรู้สึกมีความหวังขึ้นมา
         "งั้นช่วยแกล้งเป็นแฟนกันสักอาทิตย์หนึ่งก็ได้ ระหว่างช่วงวันหยุดยาวที่จะถึงนี้อ่ะ อย่างน้อยหนูก็อยากมีความทรงจำดีๆ ร่วมกับพี่ เก็บไว้นึกถึงตอนที่ไม่มีพี่" ไม่รู้ฉันนึกยังไงถึงพูดอะไรแบบนี้ออกไป
         "พี่คิดว่าการทำแบบนี้ ไม่ใช่ความคิดที่ดีหรอกนะ"
         "ถ้าพี่ทำไม่ได้ งั้นเราก็เล่นบทบาทสมมติกันก็ได้" ฉันขอร้องพี่กัส "ไม่ต้องคิดว่าหนูคือหนู ไม่ต้องคิดว่าพี่คือพี่ แต่ให้สมมติว่าหนูเป็นเจ้าหญิงที่ถูกจับขังไว้บนหอคอยก็ได้ แล้วพี่ก็เป็นเจ้าชายจากเมืองไกลที่บังเอิญผ่านมาและพยายามจะช่วยหนู"
        พี่กัสนั่งนิ่ง มีสีหน้าคิดหนัก
        ฉันปลดกระดุมเสื้อตัวเอง จับมือพี่กัสมาวางบนหน้าอกของฉัน และโน้มหน้าเข้าไปพยายามจูบพี่กัส แต่พี่กัสรีบดันตัวฉันออก
         "ทำแบบนี้ทำไม"
         "พี่เคยพูดว่าหน้าตาแบบหนูดึงดูดทางเพศ คิดว่านี่อาจจะเป็นจุดดีสุดของหนู" ฉันพูด "คิดว่าถ้าลองใช้จุดเด่นข้อนี้ อาจจะดึงพี่กลับมาหาหนูได้"
         พี่กัสเอื้อมมือมาแตะสัมผัสแก้มฉันอย่างแผ่วเบา พี่กัสมองหน้าฉัน แล้วจู่ๆ พี่กัสก็มีน้ำตาคลอ
         "พี่เป็นอะไรคะ" ฉันตกใจ เพราะฉันไม่เคยเห็นน้ำตาพี่กัสมาก่อน
แทนการตอบ พี่กัสดึงฉันไปกอด เหมือนพี่กัสไม่อยากให้ฉันเห็นหน้าพี่กัสตอนร้องไห้
         "รู้ไหม.." พี่กัสกอดตัวฉันแน่น "ที่จริงความรู้สึกพี่มันเปราะบางมาก มันเหมือนลูกโป่งที่แค่กระทบอะไรนิดเดียวก็พร้อมจะแตกง่ายมาก พี่เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ แต่พี่ก็ทำอะไรไม่ได้" พี่กัสกำลังสะอึกสะอื้นอยู่บนบ่าของฉัน "พี่ไม่อยากทำให้เธอเสียใจเลย พี่ไม่อยากเห็นเธอไม่มีความสุข"
         "งั้นก็อย่าเดินหนีกันไปสิคะ" ฉันใช้น้ำเสียงขอร้อง
         "..." พี่กัสไม่ตอบ แต่ฉันรู้สึกเหมือนพี่กัสกำลังส่ายหน้าอยู่บนบ่าของฉัน แล้วสักพักฉันก็ได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นดังยิ่งกว่าเดิม
         ฉันคิดว่าฉันเศร้ามากแล้ว แต่ดูเหมือนพี่กัสจะแตกสลายยิ่งกว่าฉัน