การหายไปเด็กอเวจีนรก

เเนะนำตัวละคร

โสนาหรือโนสา หญิงสาวที่เป็นครูหลังจากโดนให้ลาออกด้วยไม่สมเหตุผลอย่างมีใครมาเจตนาสั่งให้เธอทำเเละได้รับสายน้องวันที่ไม่เป็นธรรมมาปั่นป่วนสมองโสนาไว้จะสืบเนื่องจากสิ่งที่จะเผชิญหน้ากับมัน

น้องวัน เด็กชายที่โทรขอความช่วยเหลือจากโสนาเเละได้หายสาบสูญอย่างมีร่องรอยทิ้งไว้กับการอยู่กับการเผชิญกับใครบางอย่าง !?

บทนำ

การเริ่มต้นในการลักพาตัว

Beginning in the kidnapping

ในความมืดที่หมองมัวมันอยู่ในหัวฉันได้สับสนในชีวิตฉัน พอลืมตาและไป  มองที่หลังเด็กที่นั่งแกว่งเสาชิงช้าที่รอบต้นไม้ใหญ่พร้อมกับกำแพงที่มีรูปวาดการ์ตูนที่เต็มไปด้วยหลายอย่างและนึกถึงคำพูดหนึ่งมีคำว่า

                                                        “ ไม่มีใครเก่งตั้งแต่เกิด “ นี้คงได้ยินมา

ฉันมองไปด้านหน้าที่ฉันยืนอยู่นั่นโดยที่ไม่ได้ขยับอะไรเลย สักพักเด็กที่นั่งชิงช้าหยุดแกว่งนั่นหันมามองที่ฉันและใบหน้าที่คุ้นเคยนั่นคือ “ น้องวัน “

แต่ฉันเปลี่ยนแปลงความคิดใหม่ได้เลยว่าได้เจอเด็กคนนี้ที่แปลกและแตกต่างสุดเลยว่าทำไมมันช่างยิ่งกว่าสิ่งที่คุณมอง   มานั่นเอง !?

วันที่ 9 ตุลาคม 2015 ( ที่บ้าน )

 เช้าแสนอันสดใส่ที่หลับเพลินตา สักวินาทีใบหน้าและซูมดวงตาลืมตาออกมาอย่างช้าๆ ฉันตื่นมาไร้นาฬิกาปลุกมาไร้เหตุผลฉันคงไม่ควรใช้คำว่า “ ขี้เกียจ “ และทุกวันที่ควรปฏิบัติขึ้นมานะ ทุกคนต้องทำ 24 ช.ม. ในสิ่งที่เป็นทำทั้งวัน

 ทุกครั้งเป็นประจำ

2 เดือนก่อนหน้านี้ ( ในโรงเรียน )

ฉันเป็นครูสอนวิชาสังคมและเดินมาเป็นรอบวนโรงเรียนเพราะฉันเป็นเวรนะ ในเวลาพักเที่ยงของโรงเรียนนะ

โสนาเดินผ่านไปรอบ ๆ ยามชั่วครู่หนึ่ง

ฉันมองไปรอบๆ ระยะหนึ่งว่าสักแวบเดียว ในด้านหลังโรงอาหารไอ้สิ่งที่ฉัน มองนะ แต่ได้แค่มองนั้นไม่ได้พูดสักกะนิดเดียว                                            

เคยคิดไหมว่ามันคงไม่ผิดที่เด็ก 2 คน ที่นี้อายุห่างกันตั้ง 10 ปี ไม่ใช่จะมองหน้ากัน แต่ก็คิดในหัวของฉันอยู่เลยว่าอะไรควรหรือไม่ควรกันแน่ !?

(กลับมาที่ปัจจุบันในบ้าน)

โสนากำลังอาบน้ำเสร็จเอาผ้ามาช็ดตัวให้แห้งไปเป่าผมและแต่งตัว

ฉันอยู่บ้านคนเดียวนะเลยเงียบไปหน่อย แต่คงคิดจะถามว่าครอบครัวนะเหรอ ? แยกกันอยู่มีแค่แม่กับน้องสาวนะ แม่ฉันเองเสียชีวิตไปนานแล้วล่ะ

ประมาณ 2-3 ปี ก่อนนะ คิคว่าเป็นอะไรตายนะเหรอ ? คงเรื่องมันยาวนะ ส่วนน้องสาวฉันนะไปเรียนที่ต่างประเทศนะ แต่เธอไม่ค่อยได้ติดต่อกับฉันเลยนะ เมื่อก่อนเคยสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กแล้วที่เปลี่ยนความสนิทสนมกลายเป็นแยกทางกัน เพราะ คงคิดว่าเป็นความผิดของฉันนะสิ ที่ทำให้แม่ตายไปต่อหน้าน้องสาวนะ ตั้ง 4 ปีตั้งแต่ ได้สอบชิงทุนนะ

น้องสาวฉันชื่อ “ ลิต้า “ ส่วนฉันก็เป็นครูมา 5 ปีแล้วละ ทุกวันฉันก็ทำแบบนี้  อาบน้ำ , แปรงฟัน , แต่งตัว , หวีผม , กินข้าวออกจากบ้านไปข้างนอกไปที่โรงเรียนที่ฉันสอน เพื่อไปสอนเด็กนักเรียนเยาวชนที่มีอนาคตเป็นคำพูดที่ได้ยินจากคนอื่นจนก็ได้เตรียมวิชาสอนเลยไม่มีไรมากจะสอนนักเรียน

ที่โรงเรียน

วันนี้ฉันเองก็มาเช้าละสอนปะจำที่สอนมานั่นเองคงไม่ใช่จะสบายใจได้หรอกนะ

              “ วันนี้มาเช้านะครับ คุณครูโสนา “ ครูชายหนุ่มพูดชมกับโสนามาโรงเรียนประจำ

คนที่เรียกทักฉันว่านั่นคือคนที่สนิมสนมกับฉันชื่อ “ กิต “ และเป็นคนมาช่วยร่วมสอนนะ มีสิ่งบางที่เขาคือ “ การเล่าเรื่องตลกขบขัน “ นะ ฟังมาแล้วน่าเบื่อนะ บอกตรง ๆ เลย ฉันยังคิดอยู่เลยว่า กิต เองอยากจะคุยกับฉันประจำวันที่ฉันเพิ่งมาถึงโรงเรียนนะ เพื่อความตลกขบขันนะที่แสนน่าเบื่อทีฉันคิดนะ แต่มันทำให้ฉันควรรู้สึกเป็นสุข

           “ สวัสดีครับ คุณโสนา วันนี้ทำไมทำหน้าแบบนี้ละครับเหมือนอะไรบางอย่างนะครับ วันนี้ครูโสนาพึ่งมาถึงเหรอครับ ? ขอโทษนะครับ ที่ทำให้ตกใจนะครับ “

           “ สวัสดีค่ะ ครูกิต คือฉันพึ่งมาถึงค่ะและกำลังจะเตรียมสอนเด็กนะค่ะ แต่ครูกิตเองกับไม่ให้เสียงเลยนะค่ะ มันทำให้ฉันไม่มีสมาธิค่ะ ถ้าครูกิตไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะค่ะ “ โสนารีบไปอย่างเร่งรีบแต่ กิต รีบคว้าแขนซ้ายโสนาอย่างล่าเหยื่อสัตว์  “ เดี๋ยวก่อนสิครับ !!! “ โสนารู้สึกโดนดึงแขนยังกับจับแยกเศษส่วน

           “ อะไรอีกล่ะค่ะ !? ครูกิตทำไมถึงคุณต้องจับแขนฉันค่ะ ? วันนี้ครูกิตเป็นไรไปรึเปล่าค่ะ ? “

           “ คือ … “

           “ ยังมีอีกเรื่อง ครู ผอ เรียกให้คุณครูไปพบนะครับตั้งแต่เมื่อวานนะครับ ครูโสนา “ กิตพูดจบ จึงปล่อยแขนโสนา

ครูหญิงสาวที่แทรกเข้ามาในสนทนาโสนากับกิต ด้วยการแต่งตัวแบบไม่เหมาสมกับสถานที่โรงเรียน

 “ อ้าว งานเข้า “ ครูหญิงสาวพูดเสร็จและยิ้มให้โสนาอย่างหมั่นไส้ที่จะไล่ออกจากสังคมไปหาพวกไร้ตัวตน !!!

ก่อนที่จะเข้าห้อง ผ.อ

ในเวลาช่วงเช้าการรีบไปห้อง ผ.อ ไม่ใช่สิ่งที่จะฟังคำที่โดนอะไรสักอย่างใดอย่างหนึ่งที่รู้ว่าคำตอบว่าอะไร !?

ก่อนที่จะเข้าห้อง ผ.อ ไป โสนาไปเข้าห้องน้ำ เพื่อจะตั้งสติตัวที่จะตั้งตัวว่าจะโดนคำตอบของ ผ.อ แบบไหน !?

โสนาสำรวจรอบ ๆ ห้องน้ำหญิง แม้ห้องปัสสาวะโสนาต้องตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อที่จะไม่มีใครมาอยากรู้เรื่องมากนัก

โสนาถอนหายใจอย่างค่อยโล่งใจที่จะระบายอารมณ์ในห้องน้ำโล่งไม่มีใครอยู่โสนาปัดผมหน้าม้าขึ้นและเปิดก็อกน้ำให้มากสุดเอามือทั้งสองข้างมาล้างลูบด้วยกันและสัมผัสล้างทั้งใบหน้าที่รู้สึกไม่ดีที่มาติดตัวคล้ายกาลกินี

โสนาเช็ดหน้าเสร็จมองไปที่กระจกกว้างมองอย่างจะพูดออกมาคล้ายกับสารภาพบาปติดตัวมาที่ทำมาชั่วชีวิต

“ ถึงเวลาแล้วสินะที่จะเผชิญคำตอบที่ฉันจะ…ไม่สิ ฉันไม่ควรพูดแบบนี้เลยสิ โสนา ” โสนากำลังควบคุมสติตัวเอง

           “ เอาล่ะ ฉันควรจะปลอบใจตัวเองที่จะ …บ้าจริง !!! ” โสนาพูดจนลืมตัวในการปลอบใจ

 “ เราควรจะยอมรับในการเผชิญคำตอบที่จะรับฟังได้สิ่งกำหนดนั่นเอง ” โสนาพูดปลอบใจอย่างเข้าใจเริ่มขึ้น

                         “ ในการเผชิญคำตอบนั่นมาเอง ” เสียงนี้โสนาฟังจึงพูดต่อ “ ในการเผชิญคำตอบนั่นมาเอง ” คำพูดซ้ำนี้อาจทำให้โสนารู้สึกตื่นตัวและ งง ที่คำพูดนั่น มันมาจากไหนทั้งที่โสนาไม่ได้พูดเลย

โสนาหันซ้ายหันขวาจึง งง ไปหมดเลย โสนาพูดกับตัวเองอยู่แต่เหมือนมีใครมาพูดให้โสนา

โสนารีบออกจากห้องน้ำอย่างเร็วที่สุดจึงออกมานั่นไม่สนใจว่ามันคือเสียงอะไร !?

โสนารีบเดินอยู่นั่นยังไม่หยุดคิดเลยพร้อมทั้งทำหน้าเหมือนไก่ตาตื่นมานั่นและมากับร่างตัวเล็กที่แสนจะดำสุดมองไม่ออกว่ามันคืออะไร !? เดินตามห่างหลังโสนาอย่างต่อเนื่องจนไม่มีอะไรสงสัยแม้แต่ในห้องนักเรียนที่กำลังเรียนอยู่นั่นกับไม่มองไปที่โสนากำลังเดินผ่านไปเลยด้วยซ้ำ แต่โสนากังวลในที่จะเดินไปอยู่นั่นและพูดในใจไป

ฉันเองไม่ซวยมาที่ติองมีถูกเรียกเพราะเรื่องนี้ทั้งทำงานมาเป็นครูมา 2-3 ปีนะ ไอ้ที่โดนก่อนเรียกนั้นคือ “ เยาะเย้ย “ คนนั้นและใบหน้านั้น “ ยัยเม้า “ มันทำให้ฉันเหมือนคนทำผิดตลอดมาในสายตาที่มองมานั้นและถูกส่งคนในใครบางคน

แต่ฉันทำไม่ได้อะไรเลยคิดได้แค่ “ วันซวย ” เท่านั้นเอง  โสนาถึงห้อง ผ.อ แล้วจึงเคาะประตูก่อนเข้าไป

“ ก๊อก ๆๆ  ผ.อ ค่ะ ดิฉันครูโสนาจะเข้าห้องไปแล้วนะค่ะ ” โสนาเข้าไปห้องความรู้สึกโสนาเหมือนโดนกดดันอย่างไม่รู้ตัวโดนที่โสนาทำอะไรไม่มากกว่านั้นยังถอยไม่จึงไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้า ผ.อ มองอยู่นั้นทำให้โสนาโดนจับมองยังกับ

ผู้ต้องสงสัย เมื่อโสนานั่งลงแล้วจึงแอบกำมัดมือที่สองข้างอย่างแน่นหน่าและมองไปที่ ผ.อ นั่นเอง

               “ สวัสดีครับ คุณครูโสนาผมเองคิดว่าคุณเป็นครูที่ดีมาตั้ง 3 ปี ที่เคยได้รู้จักกันคุณครูโสนาเปรียบเสมือนครอบครัวผมและทุกคนในโรงเรียนนี่ พูดตรง ๆ เลย ผมเองก็อยากให้คุณครูโสนาให้ลาออกไปก่อนไม่ใช่จะไล่เหมือนหมูเหมือนหมานะ เพราะ เศรษฐกิจไม่ค่อยได้ดีเท่าไหร่ คุณครูโสนา “ ผ.อ พูอ

          “ เรื่องแบบนี้ ดิฉันทำใจได้ค่ะในสิ่งที่คุณครู ผอ จะพูดถึงนะค่ะ “ โสนาพูดมาอย่างยอมรับคำพูดนั้น

          “ งั้นคุณครูโสนาเองคงไม่เสียใจที่ผมเองก็ไม่อยากจะทำแบบนี้  “ ผ.อ ถามโสนาอยากให้แน่ชัด

          “ มันคือสิ่งที่ฉันต้องยอมรับค่ะ ผอ “ โสนาพูดจบ

          “ ดีแล้วล่ะ คนเราก็รู้อยู่ละว่าอะไรคือจุดสิ้นสุด “ ผ.อ ตอบกลับ

          “ ขอบคุณค่ะ ผ.อ. ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันจะบอกคนอื่นค่ะ “ โสนาพูดอย่างเข้าใจไปส่วนนึง

          “ ไม่มีแล้วละ คุณครูโสนา เรื่องนี้ผมเองบอกคนอื่นแล้วละ  ” ครู ผ.อ พูดจบ

โสนานั่งเงียบไประยะหนึ่งและลุกออกไปจากห้อง ผ.อ.โดยที่ไม่ได้กล่าวลา ผ.อ เลย เดินผ่านไปที่ผู้คนมองสายตาที่ออกจากห้องเรียนต่างไปหากลุ่มสนิทสนมและเม้ามอยที่มองไปที่โสนาอย่าง “ ตัวประหลาด ”

ในความคิดและโลกช่องแคบของโสนา

ไอ้ที่ ผ.อ ที่พูดกับฉันนั่นคือฉันถูกให้ลาออก แต่ไม่ไล่ออกโรงเรียน แต่นั่นทำให้ฉันคิดเลยจะทำไรสักอย่างที่เราต้องหางานใหม่ทำนี้น่าพูดได้ดีนะ แต่ทำได้เปล่ายังไม่รู้เลยจริงๆ งาน คือ สิ่งที่ถนัดนั้นเอง มันคงไม่ใช่ที่จะเป็นได้แค่จิตนาการ

สิ่งที่ฉันถนัด คือ เขียนนิยาย กับ นักสืบ แบบนี้นะคงหารายได้สักกี่ร้อยกี่หมื่นพันบาท

โสนาไม่ไปในห้องพักครูแม้ที่จะไม่อยากคุยกับกิต เรื่องตลกที่จะฟังนั้นคงไม่มีอารมณ์จะฟังเลย

โสนารีบออกจากโรงเรียนให้เร็วที่สุดจะหาอะไรช่วยเหลือโสนาได้บางนอกจากการหางานใหม่ที่ดีสุด

ถือว่ามีความโชคช่วยในการเป็นอยู่ชะตากรรมของโสนาอย่างน้อยที่จะไม่แตกต่างพวกยากจนนั่งขอทานข้างถนน

โสนามองผ่านไปกับไม่อยากจะช่วยคนคนอื่นก่อนช่วยตัวเอง แต่มันไม่สามารถย้อนกลับไปอีกเหมือนกับ “ เวลา ”

ที่ไหลผ่านไปกับเส้นทางผู้คนที่จะเลือกจะ ดี หรือ เลว แม้อาจมีคำที่ใช้คำว่า  “ ยถากรรม ”

ที่บ้านโสนาในเวลาเที่ยงคืน 23.27 นาที

ในเวลาเที่ยงคืนที่แสนร้อนรนในตัวบ้านโสนานั่น มีเศษกระดาษไม่ว่าจะเป็นหนังพิมพ์ที่มาพร้อมการสมัครงานหลายที่แม้แต่การทำความเข้าใจในการสมัครงานที่ชั่วโมงของโสนาโดยไม่หลับไม่นอน

ฉันกลับไปบ้าน คืนนั้นฉันเองว่าจะไม่นอนเพราะฉันหางานสมัครงานเป็นสิ่งที่ต้องทำ

 คำถามว่ามันจำเป็นไหม ? “ จำเป็นสิ ” เพราะไม่มีใครอยากตกงานนะสิ ขณะที่ฉันเลือกดูนั้นมีเสียงแทรกเข้ามา คือ

          “ มือถือ ”ที่มาขัดจังหวะที่ฉันไม่อยากหยิบมารับเลยสักกะนิด

          “ ฮาโหลค่ะ ? ” โสนาพูดทักอย่างไม่อยากรับสาย

“ สวัสดีครับ คุณครูโสนา…ช่วยผมด้วยครับ ขอร้องนะครับอย่าพึ่งวางสายครับ ฮือ ๆๆๆๆ ” น้องวันพูดอย่างเศร้า

 “ น้องวันเหรอ ? เป็นไรไปไหม ? เกิดไรขึ้นละน้องวัน ? ทำไมน้องวันต้องร้องไห้มีใครทำร้ายน้องวันเหรอ ? น้องวัน ”

โสนาถามอยากคนเร่งรีบให้คนตอบมา

          “ มันมาตามหาผมแล้วครับ ฮือๆ ” น้องวันพูดเศร้าและกลัวบางสิ่งที่มันมาตามหา

          “ ใครเหรอ ? ครูไม่เข้าใจเลยสักนิดเลยน้องวัน ” โสนาฟังคำพูดน้องวันอย่างไม่เข้าใจ

          “ ผมไม่รู้มันทำให้สร้างปัญหาในชีวิตผมและครอบครัวผม ” น้องวันพูดมาและเริ่มร้องไห้ไปด้วย

        “ ใจเย็นๆ นะ ครูอยากรู้ว่าวันอยู่ตรงไหนแล้วใครอยู่ข้างๆบ้างละน้องวัน ” โสนาพยายามให้น้องวันสงบสติอารมณ์

          “ ผม…ผมอยู่ในตูเสื้อผ้าครับ ผม…ฮือๆๆๆ…อยู่คนเดียวครับ ” น้องวันพูดติดขัดไปมา

          “ พ่อแม่…ผมไม่ช่วยผมแล้วครับ ฮือๆ เขาไม่รักผมแล้วครับ ” น้องวันร้องวันไห้ดังขึ้นเรื่อย ๆ

          “ คุณครูโสนาครับ ผมออกไปไม่ได้แล้วครับ ”

          “ มันคงเห็นผมแล้วแน่ๆเลยครับ ผมทนไม่ไหวแล้วครับ ผมกลัว…ครับ ฮือๆๆ  ”

          “ น้องวันครูเองก็ช่วยแค่ได้บอกอย่างเดียวนะ แล้วในตู้ที่น้องวันซ่อนอยู่นั้นนะมีอะไรป้องกันตัวได้รึเปล่าล่ะจะได้ช่วยน้องวันได้นะ ” โสนาพูดได้แค่ให้คำแนะนำที่จะช่วยน้องวันได้

         “ มัน…มันไม่ยอมไปไหนเลยครับ ” เสียงน้องวันเริ่มเกรงกลัวอะไรบางอย่าง

         “ ผมคงไม่มีอีกแล้วไม่มีโอกาสมี่จะหนีอีกแล้วครับ ” น้องพูดต่อไปโดยไม่ฟังคำพูดของโสนาเลยสักคำ

         “ และผมเองไม่อยากทนที่จะมีชีวิตตามอยู่กับปัญหาอีกแล้วครับ มันเริ่มรู้ตัวแล้วครับ ”

         “ โครม ๆๆๆๆๆๆ !!! ตึก ๆๆๆๆ !!! ”

        “ อย่า…อย่านะอย่าเข้ามา ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!! ” น้องวันร้องออกมาเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง

ที่มันจะเอาตัวไปอย่างน่าสงสัย “ กรี๊ด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!! ” เสียงนี้ทำให้หูโสนาเริ่มแสบแก้วหูอย่างทรมาณ

 จนเอาโทรศัพท์ออกจากหูอย่างแรงอย่างกับมีอะไรมากัดหูโสนาและหยิบโทรศัพท์มารับฟังอีกครั้ง

          “ น้องวัน น้องวัน !!! ตอบครูมาหน่อยสิ !!! ”

นั่นคือสายสุดท้ายที่พูดกับน้องวันคงเป็นแบบเสียงค้างคาใจในหัวสมองฉัน

ฉันเลยเรียกร้องของวันให้ตอบกลับมาเรื่อยๆ

            “ น้องวัน น้องวันใช่ไหม ตอบครูมาหน่อย มันไม่ตลกเลยนะ !!! ”

วินาทีฉันยังกำลังฟังอยากเข้าที่เสียงแทรกเข้ามาและหัวเราะอย่างเยาะเย้ยใส่หัวฉัน .

            “ He he +++++++++++ ” มีบางอย่างที่มันหัวเราะใส่โสนา                                        

            “ ว้าว !!! วันนี้ได้เจ้าตัวน้อยแล้วมันยังเรียกผูที่เข้ามาเล่นหาเจ้าตัวน้อยแล้วไม่ทราบว่าสนใจไหมครับ ? ”

             “ ดูท่าทางเธอเองคงเหงือกแตกนะ ” ฉันขอภาวนาในใจว่าไอ้สิ่งที่มันจะยื่นข้อเสนอมาอย่างไร ?

             “ เอาล่ะ ถ้าเธอคิดอยากเจอเด็กอีกละก็นะ ”

             “ มาเล่นเกมล่าคำใบ้สมบัติกัน ”

เสียงหัวเราะนั่นมากระจายรอบในหัวฉันไม่วันสิ้นสุด

He he +++++++