หวานมันฉันกับเธอ

เนื้อเรื่อง

เช้าที่อากาศสดใสวันนี้ก็เหมือนทุกๆวันคือตื่นเช้าล้างหน้าแปรงฟันและก็ไปโรงเรียนแต่ที่ไม่ธรรมดาก็คือวันนี้เป็นวันที่พี่ชายสุดที่รักของฉันกำลังจะกลับมาทำไมมันช่างเป็นวันดีอะไรอย่างนี้เนี่ย
"แม่ค่ะเสร็จยังค่ะเดียวไปสายพี่วิทย์รอนานนะค่ะ" นี่เสียงฉันเองค่ะ
"ใกล้แล้วลูกตื่นเด้นอะไรนักหนากว่าเครื่องจะถึงอีกตั้งชั่วโมงกว่าเรานี่นะทำอะไรเวอรเรื่อยเลยนะยัยฟ้า"และนี่ก็เสียงคุณแม่ของฉันค่ะเรากำลังจะไปรับคนสำคัญและก็เป็นคนพิเศษสำหรับฉัน พิเศษยังไงก็บอกไม่ได้หรอกนะค่ะต้องอ่านเอาเอง

สนามบินสุวรรณภูมิ เวลา8:00น.

ร่างสูงที่ดูยังไงก็น่าจะเกิน180ทั้งยังดูดีไม่ดูเก้งก้างเหมือนคนสูงทั่วไปผิวสีน้ำผึ้งหุ่นก็ดูเท่ดีถึงจะใสแว่นแต่ก็ยังไม่สามารถปิดปังความหล่อของเขาไม่ได้ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนกางเกงสแลคขายาวสีดำเอวต่ำก็ยิ่งเสริมให้เขาดูดีเข้าไปใหญ่ทำเอาคนแถวนั้นใจละลายกันเป็นแถวแม้แต่ผู้ชายด้วยกันเองก็ยังอดมมองไม่ได้

"คุณแม่ค่ะช่วยดูที่สิค่ะว่าพี่วิทย์มายังนี่เครื่องลงจอดตั้ง 15 นาทีแล้วนะค่ะทำไมพี่วิทย์ไม่ออกมาซักทีละคะ"นภาศิริหรือฟ้าร้องถามผู้เป็นมารดา
"นี่ฟ้าจ๊ะเครื่องเพิ่งลงจอดเราจะไม่พี่เขาจัดการทำอะไรให้เสร็จก่อนเลยหรือไงรออีกสักพักพี่เขาก็คงมานั้นแหละจะ"
สักพักชายหนุ่มคนที่เฝ้ารอก็เดินออกมาจากช่องผู้โดยสารขาเขาจะเป็นใครนั้นคงไม่ต้องบอกนะคะ
"แม่ค่ะนั้นพี่วิทยืใช่ไหมค่ะ พี่วิทย์ พี่วิทย์ทางนี้คะ"เสียงใสๆตะโกนเรียกหาคนที่คิดถึงสุดหัวใจ
ทางด้านชายหนุ่มเจ้าของชื่อเมื่อได้ยินเสียงใสนั้นก็รีบเดินเขามาหา
"สวัสดีครับคุณแม่" เขาไหว้มารดาอย่างสวยงาม
"ไงยัยตัวเล็กสบายดีไหม"วิทยาหรือพี่วิทย์วางมือลงบนศีรษะของน้องสาวและโยกไปมาด้วยความเอ็นดู
"แล้วมาได้ไงหึเรานะมีเรียนไม่ใช่หรอ โดดเรียนมาใช่ไหมคะไม่ดีเลยนะฟ้า" น้ำเสียงที่เอยออกมานั้นเต็มไปด้วยความรักความห่วงใยไม่มีท่าทีที่จะดุเลยแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้หญิงสาวเจ้าของชื่อยิ้มให้เขากว้างขึ้นมากกว่าเดิม
"ฟ้าคิดถึงนะซิคะถึงได้มารับพี่วิทย์ไม่อยากให้มารับหรือไงคะถ้าไม่อยากให้มารับทำไมถึงยิ้มแบบนั้นละคะฟ้ารู้นะที่จริงก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าฟ้าใช่ไหมละ" หญิงสาวตอบ
"^-^คะดีใจค่ะแต่มารับพี่แล้วไม่ต้องไปเรียนหรือไงคะ"
"ไม่คะวันนี้ฟ้าไม่มีเรียนเพราะงั้นไม่ต้องห่วงคะ"
"งั้นถ้าไงเรากลับไปคุยกันที่บ้านดีไหมแม่ว่าใจคอเราสองคนจะยืนคุยกันอยู่นี่หรือไงนะ"เสียงผู้เป็นแม่เอยขึ้นทั้งหมดจึงพากันเดินทางกลับบ้านระหว่างทางผู้เป็นน้องก็คุยจ้อไม่หยุดถามนู้ถามนี่ตลอดแต่ผู้เป็นพี่ก็ไม่เคยลำคารตอบทุกคำถาม

"ฟ้า ฟ้าของพี่พี่คิดถึงฟ้ามากฟ้ารู้ไหมแล้วฟ้าจะคิดถึงพี่บ้างไหมหรือว่าฟ้ามีใครแล้วตลอดเวลา 4ปีฟ้าเป็นไงบ้างพี่อยากรู้เหลือเกินพี่อยากรู้ว่าใจฟ้ามีพี่บ้างไหม" ระหว่างที่ตอบคำถามที่หญิงสาวถามเขาก็ได้แต่คิดไปเรื่อยๆว่าหญิงสาวจะคิดยังไงกับเขาเฝ้าแต่ถามในใจว่าเธอเคยคิดถึงเขาแบบที่เขาคิดถึงเธอบ้างไหมรักเขาแบบที่เขารักเธอหรือเปล่า