ซีรี่ชุดรักแท้แก้ได้ลำดับ 2 ยุทธการรักสะกิดแค้น

ก่อนเข้าเรื่อง

กาลครั้งหนึ่ง นานจนจำมิได้ ที่หมู่บ้านรุ่งเรืองเมื่อ 2500 ปีก่อน หมู่บ้านแห่งนี้ชาวบ้านต่างอยู่กันสงบสุขมานานพอดู เมื่อไม่นานมานี้เอง ข่าวร่ำข่าวลือก็แพร่สะพรัดไปปากต่อปาก ว่ากำลังจะมีสงครามครั้งใหญ่ที่มารุกรานหมู่บ้าน

"เฮ้ยไอ้ก่ำ วันนี้ที่หมู่บ้านเรามีเรื่องวุ่นวายมั้ยหรือมีใครมาก่อความไม่สงบในหมู่บ้านพวกเรามั้ยวะ"

วัชรผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านถาม

" มีครับหัวหน้ามีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งพยายามที่จะนำอาวุธสงครามมาถล่มหมู่บ้านเราครับ"

ก่ำตอบหัวหน้า

“ใครวะ"

"ไม่ทราบเหมือนกันครับหัวหน้า"

“ถ้างั้นแกลองไปสืบมาซิว่าพวกมันเป็นใครเราจะได้เตรียมรับมือทัน"

ทหารหมู่บ้านได้เดินมาถามนายก่ำ

"นายครับจะไปไหน"

“เราจะไปสืบกองกำลังพวกนั้นหน่อย"

“ผมไปด้วยคนครับ”

หัวหน้าทหารพูดขึ้น ก่ำตอบกลับ

"เฮ้ยไม่เป็นไรเราไปคนเดียวก็ได้พวกแกก็คุ้มครองหัวหน้าอยู่ที่นี่แหละ เพราะอีกไม่นานหัวหน้าหมู่บ้านพวกเราก็จะมีเมียแล้ว”ไอ้ก่ำพูดจบก็เดินจากไป ส่วนทหารของหมู่บ้านก็ไปเฝ้าหัวหน้าหมู่บ้านตามคำสั่งของไอ้ก่ำ วัชรถามทหารว่า

"มาทำไมกันเยอะแยะวะ”

“ผมมาคุ้มครองหัวหน้าตามคำสั่งของพี่ก่ำครับ”

วัชรพูดขึ้น

"พวกแกไม่ต้องคุ้มครองเราหรอกเราดูแลตัวเองได้ พวกแกหนะ พากันไปเตรียมตัวเปิดสึกเหอะ”

ไม่เกินสามวัน ข่าวเรื่องไส้สึกที่วัชรได้รับข่าวก็เกิดขึ้น กล่าวคือ แม่นางน้อยใบหม่อนสาวน้อยบ้านนา ที่เป็นคู่หมั้นของเขาเลือกที่จะจบชีวิตตัวเองโดยการทำพิธีพระเพลิงร้างกาย เปลวไฟแผดเผาร่างงามจนไหม้เกรียมไม่เหลือเค้าเดิม

“ข้าขอสาบาลด้วยเกียรติของข้า ไอ้วัชรแห่งหมู่บ้านรุ่งเรือง มันผู้ใดที่ทำให้แม่นางน้อยของข้าต้องตาย มันผู้นั้นจะต้องคืนกลับมา ณ ที่ที่นางเคยตาย"

กล่าวจบวัชรก็กระโดดกระโจนเผาตัวเองตายตาม วัชรรู้สึกถึงความเบาหวิวของเนื้อตัว มันแลดูช่างว่างโหวง ความตายมันก็เป็นเช่นนี้เอง วัชรได้แต่มองความพินาจของหมู่บ้านรุ่งเรืองอย่างช่วยอะไรไม่ได้อยู่ในโลกของวิญญาณ

“       ข้าขอพิสูจน์เพลิงถวาย     เบื้องบาทพระนารยณ์รังสรรค์

ต่อหน้าฝูงเทพเทวัญ     กับพวกพลขันธ์วานร

  แล้วคำรพจบกองอัคคี     ทั้งพระธรณีใส่เกศา

ครั้นเสร็จซึ่งตั้งสัตยา     ก็เสด็จลีลาลุยไฟ”

*เชิงอรรถ จากเรื่อง รามเกียรติ์ ตอน สีดาลุยไฟ

“เข้าคนละข้างหัวรางไฟ

ถวายบังคมไปมิได้ช้า

เขาโบกปัดพัดไฟให้ถ่านแดง

นางสร้อยฟ้าแสยงเป็นหนักหนา

ศรีมาลาเพราพริ้มยิ้มแย้มมา

บังคมแล้วไคลคลาเข้ารางไฟ

ลีลาศดังราชเหมหงส์

เยื้องย่างเหยียบลงหาร้อนไม่

นางมิได้หวาดหวั่นพรั่นฤทัย

ลุยมาลุยไปได้สามที”

*เชิงอรรถ จากขุนช้างขุนแผน ตอนศรีมาลาลุยไฟ

ใบหม่อนมองร่างที่มอดไหม้ของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ดวงวิญญาณจะลอยเท้งเต้ง ดุจลำเรือที่ไม่มีฝีพายจ้วงพาย หญิงสาวเฝ้าอทิฐานจิตว่าขอให้ดวงไฟที่แผดเผาร่างตนอยู่นี้ พาหล่อนไปพบกับวัชรอีกซักครั้ง ก่อนจะจากกันไป