คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : :+: บทที่ 12 :+: 100%
บทที่ 12
อารัมภาบทโดย : ยองแจ & แบมแบม & ยูคยอม
“เนื้อย่างเสร็จแล้ว” ผมถือจานที่เต็มไปด้วยเนื้อย่างวางไว้บนโต๊ะอาหาร ผมรู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้ทานบาร์บีคิวกันเพราะมาร์คฮยองกับแจ็คสันฮยองเพิ่งกลับมารวมถึงยูคยอมเองที่แบมแบมก็เพิ่งไปตามตัวกลับมา หมอนั่นเดินตามหาแบมแบมจนเกือบถึงอีกด้านนึงของหาดเลยนะ
“หู้ย น่ากินๆ” ยูคยอมที่ตาลุกวาวรีบใช้ตะเกียบจิ้มเนื้อแล้วเอาเข้าปากทันที
“กินดีๆสิยูคยอม มันร้อนนะ”
“ก็ผมหิวนี่แบมฮยอง ฮยองก็กินด้วยนะ อ้าม~” เด็กโข่งจัดการจิ้มเนื้ออีกชิ้นแล้วป้อนให้แบมแบมทันที
อยากมีคนทำแบบนั้นให้บ้างอ่ะ...
“มองหน้าฉันทำไม? หน้าฉันเหมือนแตงกวาเหรอ?”
“ฮยองกลวงอีกละ” ผมทำหน้ายู่ใส่คนที่นั่งข้างๆก่อนจะตักเนื้อย่างเข้าปาก เชอะ อุตส่าห์ส่งสายตาอ่อยบอกให้ป้อนให้หน่อยก็ไม่เข้าใจ กลวงที่สุดเลย L
“แจ็คสันกินสิมามะเดี๋ยวฉันป้อนให้”
“โว้ย ฉันมีมือฉันกินเองได้เก็บไว้ป้อนให้ตัวเองเถอะ!”
“แอ๊~ อย่าขึ้นเสียงตอนกินข้าวสิเด็กๆตกใจหมดแล้วเห็นไหม?”
“นายนั่นแหละมาเกาะแกะฉันทำไมนักวะ โอ๊ย ไอ้ด้วน!”
“ต้วนครับต้วน ไม่ใช่ด้วน”
“นายน่ะแหมาะกับชื่อด้วนที่สุดละ!”
“ไม่ด้วนนะ..ลองดูไหม J”
ป้าป!!!
ทุกคนในโต๊ะสะดุ้งแทบจะพร้อมกันเมื่อฝ่ามืออรหันต์ของแจ็คสันฟาดเข้าที่กลางหลังของมาร์คฮยอง แต่คนถูกตีกลับไม่สะทกสะท้านใดใด
นอกจากหล่อแล้วยังมีความอดทนสูงอีก แหม่...
“มาเล่นเกมกัน~” หลังจากทานกันเสร็จจินยองฮยองก็หยิบการ์ดทั้งเจ็ดแผ่นขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“อะไรอ่ะฮยอง” ผมยื่นหน้าเข้าไปถามเพราะหน้าตาของการ์ดมันค่อนข้างจะ..เอิ่ม..พิลึก
“เกมพระราชาไงนายเคยได้ยินไหม?”
ถ้าตอบว่าไม่จะถูกด่าว่าเชยป้ะครับ -_-
“คืองี้ เมื่อตอนเย็นฉันกับแจบอมช่วยกันทำการ์ด 7 ใบนี่ขึ้นมา กติกามันมีอยู่ว่าเราจะสลับแจกไพ่ทั้ง 7 ใบให้พวกเราทั้ง 7 คน” จินยองฮยองที่กำลังอธิบายเกมสามารถเรียกทุกคนบนโต๊ะอาหารตั้งใจฟังได้ ให้ตายเถอะครับ ขนาดตอนเรียนผมยังไม่ตั้งใจฟังเท่านี้มาก่อนเลย
“การ์ดนี่มีเลขตั้งแต่เลข 1 ถึงเลข 6 มีเพียง 1 ใบที่เขียนว่าพระราชา ซึ่งใครได้การ์ดพระราชาจะสามารถสั่งให้ใครทำอะไรก็ได้ เช่น สมมติว่าฉันเป็นพระราชาฉันก็จะสั่งให้หมายเลข 1 กอดหมายเลข 3 หรือพวกนายอยากจะสั่งแบบนี้ก็ได้นะ หมายเลข 6 ลุกขึ้นมานวดให้ฉันหน่อย แบบนี้”
“อ๋อ...” ทุกคนพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจ ก่อนจะเดินตามจินยองฮยองไปนั่งเล่นด้วยกันที่พื้น
“จะเริ่มแจกการ์ดแล้วนะ” จินยองฮยองเต้นดุ๊กดิ๊กก่อนจะเริ่มสลับการ์ดไปมาแล้วแจกเรียงคน พอได้การ์ดกันครบทุกคนก็เริ่มเปิดดูของตัวเอง
“ฉันคือพระราชา ฮ่าๆๆๆๆ” แจ็คสันชูการ์ดของตัวเองขึ้นมา
“นายเนี่ยนะ โห้ย อะไรกันอ่ะ!” จินยองฮยองขยี้หัวตัวเองทันที “หวังว่านายคงไม่สั่งอะไรแปลกๆหรอกนะ” พูดแล้วก็มองหน้าคนที่ได้เป็นพระราชาอย่างระแวง แจ็คสันกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะออกคำสั่ง
“ฉันขอสั่งให้หมายเลข 5 ลุกขึ้นมาส่ายตูดหลังจากนั้นก็ลงไปซิทอัพก่อนจะลุกขึ้นมาเต้นเวฟแล้วพูดว่า ฉันนี่แหละคือเจ้าโลก ใส่กล้อง” พูดเสร็จก็หยิบกล้องที่เอามาด้วยขึ้นมาถือรอ ทุกคนต่างมองไปรอบๆเพื่อหาว่าใครเป็นคนที่ต้องลุกขึ้นมาทำท่าทางประหลาดตามที่พระราชาติ๊งต๊องบอก
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผมแหละ -_-
ผมมองการ์ดหมายเลข 3 ในมือแล้วรู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องไปยืนตะโกนว่าเป็นเจ้าโลกอะไรนั่น ถึงจะมีกันแค่นี้แต่ยองแจก็ไม่ได้ใจกล้าขนาดนั้นนะ
“เฮ้ พวกนายจะฝืนคำสั่งของพระราชางั้นเหรอ ถ้าไม่มีคนยอมลุกพวกนายต้องทำทั้งหมดนะ”
แปะ
“เฮ้ย!!!” ผมอุทานลั่นเมื่อคนจู่ๆกลวงฮยองก็วางการ์ดลงกับพื้นแล้วลุกขึ้น ผมยื่นหน้าไปดูเลขที่เขียนในการ์ดก็พบว่ามันคือเลข 5
ขอพื้นที่ให้ยองแจขำได้ป้ะครับ 5555555555555555555555555
“นายนี่มัน..จริงๆเลยนะแจ็คสัน”
“อ้าวๆ พลเมืองห้ามบ่นพระราชาครับทำเลยๆ” แจ็คสันชี้มือไปตรงกลางวงเพื่อบอกให้คนถูกลงโทษนั้นยืนประจำตำแหน่ง มือทั้งสองข้างถือกล้องไว้เตรียมตัวถ่ายรูป
“พรืดดดดด” เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีที่กลวงฮยองเริ่มส่ายตูดและทำท่าประหลาด ถึงตอนแรกจะเหมือนไม่อยากทำพอสุดท้ายดันทำออกมาได้ดีโดยเฉพาะตอนเวฟนั่นถกเสื้อขึ้นทำไม ยองแจแอบเห็นขอบบ็อกเซอร์ด้วยแหละ...
ยองแจเป็นคนใสใส!!!
“ฉัน...คือ..เจ้าโลก!!!!!!!!” พูดเสร็จก็ทำท่าซุปเปอร์แมนทะยานฟ้า พระราชาตัวดีก็จัดการรัวชัตเตอร์ไม่ยั้ง ให้ทายว่าถ้ารูปเซ็ทนี้หลุดออกไปอัลบั้มหน้าผมว่าขายดีมากแน่ๆ
“ฮึก..ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมลงไปนอนขำกับพื้นมือทั้งสองข้างฟาดที่หน้าขาตัวเองไม่ยั้ง
“ตลกมากไหมห้ะ?”
อุ๊ย อย่าดุยองแจสิ .__.
“มาๆมาเล่นต่อๆ แจ็คสันเอาการ์ดพระราชามาเลย” จูเนียร์ฮยองที่เพิ่งหยุดหัวเราะรีบลุกไปเอาการ์ดพระราชาจากมือแจ็คสันคืน
“เห้ยไม่เอาอ่ะ ฉันเป็นพระราชานายจะมาแย่งฉันได้ยังไง! จะยึดอำนาจฉันเหรอ!!!” แจ็คสันวิ่งพล่านไปทั่วห้องนั่งเล่นโดยมีจูเนียร์ฮยองวิ่งไล่ตามไปติดๆ
ทุกคนไม่เรียบร้อยเลย ไม่เหมือนยองแจสักนิด..
หลังจากที่วิ่งไล่กันอยู่นานในที่สุดจินยองฮยองก็สามารถจัดการยึกอำนาจจากนายหวังมาได้แล้วเริ่มแจกการ์ดอีกรอบ
“เหอะเจ้ากบฎจินยองคอยดูนะฉันจะสั่งประหารนายยังไงฉันก็ต้องได้เป็นราชา” แจ็คสันพูดจิกจินยองฮยองเบาๆก่อนจะเปิดไพ่ตัวเองดู “อ้าวไม่ใช่ว่ะ” เกาหัวแกร่กๆอย่างเสียดายจินยองฮยองหัวเราะรัวก่อนจะก้มมองของตัวเอง
“ขอโทษนะแจ็คสันฉันยึดนาจนายได้อย่างสมบูรณ์แล้ว” ยิ้มร่าโชว์การ์ดให้ทุกคนดู
“เจ้ามันกบฎ!!!”
“ฮ่าๆ ก็พูดไปนะนายเดี๋ยวฉันจะสั่งละนะ” มองไปรอบๆก่อนจะกระตุกยิ้มออกมา “ฉันขอสั่งให้หมายเลข 3 ตบหัว หมายเลข 6 แล้วพูดว่า ‘ว่าไงไอ้น้องเก๋านักหรือไงรู้ไหมแถวนี้ใครคุม’ ”
เอ่อะ....ผมนิ่งไปสักพักกับคำสั่งของฮญองคนนี้ นี่เขาเก็บกดอะไรมาจากไหนทำไมถึงจิ๊กโก๋ขนาดนี้ -_-
“มาๆๆๆ ใครเบอร์ 6 ลุกมาๆๆ” มาร์คฮยองลุกขึ้นยืนก่อนจะทำหน้าตาร่าเริงประหนึ่งเด็กได้ของเล่น ผมนั่งยิ้มให้กับท่าทางแบบนั้นก่อนจะมองที่การ์ดตัวเอง
อ้าว
ไอ้ไมโครชิบหาไม่เจอ
เบอร์ 6 อยู่นี่ -_-
“อ้าวน้องแจแจ้เบอร์ 6 เหรอ ฮ่าๆ”
“ฮยองไม่ต้องพูดเลย พระราชาที่ไหนสั่งอะไรแบบนี้”
“ก็ฉันนี่ไง ไม่ต้องบ่นๆ รีบเดินไปหามาร์คฮยองนู่น รายนั้นยืนรอนานแล้วนะ” ผมมองไปยังมาร์คฮยองที่หันมายิ้มแล้วก็โบกมือให้
แหม่..ถ้าเป็นคนนี้ฟาดยองแจก็ยอมครับ
“อ่า ตอนแรกฉันว่าจะฟาดแรงๆสักหน่อยแต่พอรู้ว่าเป็นนายแล้วฉันรู้สึกผิดนิดหน่อยแฮะ” มาร์คฮยองลูบไหล่ผมเบาๆเป็นการขอโทษ ฮื้อ ยองแจพร้อมให้อภัยเสมอนะครับนี่บอกเลย
“จะทำอะไรก็รีบๆทำเถอะน่า ถ้านายไม่ฟาดยองแจฉันจะฟาดเองนะ” แจ็คสันหันมาโวยวายนิดหน่อย ไม่รู้ว่าอารมณ์เสียเรื่องอะไรกันแน่ระหว่างโมโหที่ไม่ได้เป็นราชา หรือ หึง หรือ หมั่นไส้ผม
“มาร์คฮยองไม่ต้องเกรงใจหรอกฮะ ผมโอเค” ชูมือขึ้นเป็นสัญญาณก่อนจะหลับตาปี๋ มาร์คฮยองกดไหล่ผมให้นั่งลงบนพื้นก่อนจะฟาดลงมาเต็มแรงจนปากผมแทบจะได้เสียกับเม็ดทราย นี่ฮยองยังเกรงใจผมอยู่ใช่ไหม!!
“ว่าไงไอ้น้องเก๋านักหรือไงรู้ไหมแถวนี้ใครคุม?” นี่ก็สมบทบาทจัง..
“โห้ว..มาร์คฮยองฟาดนายเต็มแรงเลยอ่ะยองแจ ฮ่าๆๆ” จินยองฮยองหัวเราะรัวอีกครั้งผมเริ่มจะหมั่นไส้เค้าแล้วนะ!
“เจ็บอ่ะ..” เดินลูบหัวตัวเองป้อยๆก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม มาร์คฮยองที่รู้สึกผิดรีบเดินตามเข้ามาขอโทษยกใหญ่ก่อนจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง
หลังจากนั้นเกมก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ สารพัดคำสั่งแปลกๆที่หลุดออกมาจากทุกๆคนถูกบันทึกไว้ด้วยกล้องวีดีโอของแจ็คสัน มีแค่ผมกับยูคยอมที่ยังไม่เคยได้เป็นราชาเลยสักครั้ง ยูคยอมจัดได้ว่าเป็นบุคคลที่น่าสงสารที่สุดในเกมเพราะนอกจากจะไม่ได้สั่งแล้วยังโดนทำร้ายอีกต่างหาก อย่างเช่นตอนที่แบมแบมได้เป็นราชาก็ดันเลือกหมายเลขโดนยูคยอมให้วิ่งไปเอาสาหร่ายทะแลมาแปะหัวกับปะการังแถวฝั่งมาถือแล้วทำท่าเป็นนางเงือกบนโขดหิน หรือไม่ก็ตอนที่เจบีฮยองสั่งให้เอาถ่านมาเขียนหน้าเป็นยันต์อาจารย์หมู หรือแม้กระทั่งตอนที่มาร์คฮยองสั่งให้ไปจุ๊บก้นแจ็คสันฮยอง ตอนนั้นเป็นตอนที่ทุกคนเห็นใจยูคยอมมากที่สุดจนต้องขอให้มาร์คฮยองเปลี่ยนคำสั่งใหม่
“เอาล่ะๆ ตาสุดท้ายแล้วนะ” เจบีฮยองที่ยังร่าเริงบอกทุกคนเนื่องจากเราเล่นเกมกันข้ามวันมาแล้ว “คราวนี้ต้องเป็นคำสั่งแบบเด็ดๆซะแล้วล่ะเนอะ” หันมายิ้มเจ้าเลห๋ให้ก่อนจะลงมือแจกการ์ด
อ่อยอีกแล้ว...
“คิกๆ ฉันได้เป็นราชาคนสุดท้ายของคืนนี้ล่ะ” คนขี้อ่อยลุกขึ้นยืนก่อนจะเอาการ์ดขึ้นมาจูบ
ยองแจขอเป็นกระดาษใบนั้นได้ป่าว...
“ฉันขอสั่งให้คืนนี้พวกนายต้องนอนกอดรูมเมทตัวเอง โอเค?? ฮ่าๆๆๆๆ” หัวเราะลั่นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง “ถ้าฉันรู้ว่าใครฝืนคำสั่งของราชาละก็พวกนายตายแน่!!”
( ; -_-) (-_- ; )
ทุกคนมองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย...
แจบอมฮยองกล้าทิ้งระเบิกลูกโตไว้แล้วหายตัวไปได้ยังไง!!
“จริงๆแล้วฉันอยากนอนกอดนายนะแจ็คสัน”
“หุบปากไปเลยไอ้โรคจิต!!”
“แบมฮยอง..”
“ฮะๆๆๆ”
“ป้ะ ยองแจ! ไปนอนกัน!!” คนอารมณ์นี้รีบฉุดกระชากลากถูกผมเข้าไปในห้องนอน โอ๊ย ตัวแค่นี้ทำไมแรงเยอะแบบนี้ครับ!?
ปึง
จัดการปิดประตูห้องก่อนจะหันมาพูดด้วย “ถึงจะกอดกันแต่นายห้ามแต๊ะอั๋งฉันนะ” พูดแล้วก็เอามือปิดตามร่างกายตัวเอง
“บ้าเหรอฮยอง ทำเหมือนผมอยากเตะเนื้อต้องตัวฮยองมากงั้นแหละ”
“แหนะ.. อย่าให้เห็นว่ามาจับเค้านะ”
“เชอะ” คุยไปก็คงปวดหัวอ่ะครับ หนีไปอาบน้ำดีกว่า จนป่านนี้แล้วยังไม่อาบน้ำเลยยองแจไม่เคยสกปรกหมักหมมแบบนี้มาก่อนนะครับจนกระทั่งถูกบังคับให้เล่นเกมนี้จนลุกไปไหนไม่ได้น่ะ
หลังจากทำความสะอาดร่างกายจนเสร็จก็เดินออกมายังห้องนอนก็เห็นว่าเตียงเดี่ยวทั้งสองเตียงถูกลากมาชิดกันแล้วก็คนที่เพิ่งลากผมเข้ามากลับมุดในผ้าห่ม อ้าว...ไหงจินยองฮยองหลับไปแล้วอ่ะ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ
ทิ้งตัวลงนอนข้างๆคนที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มจนไม่เห็นหน้าก่อนจะเขย่าตัวเบาๆ
“จินยองฮยองไปอาบน้ำก่อนไป”
“ฮื่อ” ไม่ได้คำตอบใดๆนอกจากเสียงทุ้มๆที่ดังออกมา ว่าแต่ทำเสียงฮยองเปลี่ยน ปกติไม่ใช่เสียงนี้นี่นา แต่ช่างมันเหอะในเมื่อเชาไม่อยากจะไปอาบก็ไม่อยากบังคับฮะ เพราะเป็นจินยองฮยองหรอกถึงยอมก็เขาเป็นคนรักสะอาดอยู่แล้วคงไม่ไปทำเลอะเทอะที่ไหนเหมือนผมหรอกทั้งกลิ้งทั้งเกลือกบนทราย
ผมค่อยๆแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันไหงผมกลับได้กลิ่นแชมพูจากตัวของอีกคนละ จินยองฮยองยังไม่ได้อาบน้ำไม่ใช่เหรอ? สัมผัสได้ถึงฝ่ามือของใครีบางคนที่เลื่อนเข้ามาโอบเอวผมไว้แล้วดึงไปจนชิด ฮื้อ...จินยองฮยองทำแบบนี้เลยเหรอ!?
“จินยองฮยอง..ปล่อยนะ...” ดันไหล่คนในผ้าห่มเบาๆ นี่อยู่ในนั้นมีอากาศหายใจเหรอ ถ้ายองแจตดในนั้นทำไงอ่ะ..
“จะปฏิเสธใครก็ช่วยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงจริงจังหน่อยไม่ใช่เสียงอ่อยๆแบบนนั้น” จู่ๆก็มีหัวโผล่ออกมาพูดกับผม ถึงแม้ว่าห้องจะปิดไฟจนมืดแต่ก็ยังมองเห็นใบหน้าของคนข้างๆได้ชัดเจน
“แจบอมฮยอง!!!” มาอยู่นี่ได้ไง!! มากอดทำไม!! จินยองฮยองไปไหน ฮื้ออออ
“อือ ทำไม? คิดถึงจินยองหรือไง?” จะถามอะไรก็ปล่อยเอวยองแจก่อนได้ไหมครับ
“ปะ..ปล่าว แค่ตกใจ”
“อือ งั้นก็รีบหายตกใจแล้วรีบๆนอนละ ฉันง่วงแล้ว” พูดหน้าตายก่อจะหลับตาพริ้ม คนบ้า!! ใกล้ขนาดนี้ใครจะหลับลงเล่า!!
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วยองแจรู้แค่ว่ายองแจนอนไม่หลับอ่ะ ฮื้อ ใครก็ได้มาพายองแจออกไปที ไอ้หัวใจนี้จะเต้นไปถึงไหนตอนนี้ชีพจรยองแจเต้นเกินมาตรฐานหรือยัง เลือดนี่สูบฉีดไปทั่วร่างกายหรือยัง ฮื้อ ฮื้อ ฮื้อ ฮื้อ ใช่ไชอบแต่แบบนั้นเร็วไปยองแจทำตัวไม่ถูก
“ฮยอง..” สะกิดเรียกคนข้างๆที่หลับ
“...”
“ฮยองอ่ะ...ปล่อยยองแจได้ไหม?”
“...”
“ฮยอง...” แหนะ เรียกไม่ตอบยองแจจะไม่ทนแล้วนะ!!!
ฟึ่บ!
“เห้ย ยองแจฉันหะ..หายใจไม่ออก”
“อ้าวฮยองยังไม่หลับเหรอนึกว่าหลับแล้วซะอีก”
“ก็ตื่นเพราะนายนั่นแหละ ทำไมกอดแน่นแบบนี้” แจบอมเริ่มพูดจาติดขัดเพราะแรงกอดที่ยองแจส่งมามันมากอยู่พอตัว เด็กอ้วนนั่นจริงๆเลย!
“..”
“ยองแจ”
“...”
“ชเว ยองแจ”
“...”
“ไม่ตื่นฉันปล้ำนะ”
“เห้ยฮยองๆๆๆๆ” ผมรีบดีดตัวออกมาจากเตียงหลังจากถูกอีกคนเอามือลูบหลังไปมา “ไม่เล่นนะเนี่ยไม่เอาๆไม่ดีๆ” มันเร็วไปยองแจยังไม่พร้อมเสียงไม่มีขอซ้อมก่อนได้ป่าว?
“ก็มานอนซะ” ตบๆข้างเตียงเป็นการบอกให้ลงไปนอน ทำไมชอบอ่อย ยองแจบอกหลายรอบแล้วนะว่ายองแจถอยไม่เป็น แหม่ คิดแล้วก็เดินลงไปนอนบนเตียงอีกรอบอย่างว่าง่าย คราวนี้แจบอมฮยองค่อยเขยิบตัวใกล้ๆแล้วใช้มือโอบเอวผมรั้งเข้าไปชิด
_____/\/\_____/\_/\__/\/\______/\_________________________________ 0%
ชีพจรยองแจไม่ทำงานแล้ว หมอไม่ต้องมารับนะแพ็คยองแจไปฟินแลนด์ได้เลย
ไม่รู้เพราะว่าอะไรทำไมคราวนี้ปากถึงไม่กล้าห้ามคนตรงหน้าให้ปล่อยอาจจะเป็นเพราะขี้เกียจที่จะห้ามหรือว่าห้ามได้แต่ยองแจเลือกไม่ห้ามเอง
ฮื้อออออออ คืนนี้ยองแจจะได้หลับป้ะครับตอบ!!!!
:+: BREAK UP 45% :+:
“ฮยองเลิกเล่นเกมได้ป้ะผมจะนอน” ผมหันไปบอกมมาร์คฮยองที่เอาแต่นั่งเล่นคุกกี้รันจนไม่ยอมนอนสักที
“นายจะนอนก็นอนสิเห็นไหมว่าคุณนางฟ้ากำลังสู้สุดใจเพื่อฉัน”
“ฮยองรู้จักคำว่ามารยาทไหมฮะ?”
“รู้จักแต่ไม่อยากทักทาย เดี๋ยวถึงเวลาฉันก็นอนแหละน่า” บอกปัดๆก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้
ยูคยอมล่ะอยากจะเตะก้นให้ตกเตียงจริงๆ
“มาร์คฮยอง” ฮยองกำลังทำให้ผมหมั่นไส้ฮยอเพิ่มขึ้นนะพูดเลย
“เรียกทำไมคิดถึงเหรอ J?”
“อย่ามาเต๊าะผมผมไม่สน”
“อื้อ ฉันก็พอรู้น่าว่านอกจากแบมแบมที่น่ารักแล้วนายคงไม่สนใคร โว้ว ยี่สิบเก้าล้านละเห้ย คุณนางฟ้าสู้เค้า”
“แน่นอน และแบมฮยองก็ไม่สนฮยองเหมือนกันแหละน่า”
“อันนี้ก็ไม่รู้สินะ บางทีแบมแบมอจจะสนใจฉันก็ได้นาาาJ”
“นี่ๆอย่ามาๆกลับไปเต๊าะแจ็คสันฮยองนู่น แบมฮยองน่ะของผม” ยกมือขึ้นไปดันหัวคนที่นอนเล่นเกมจนมือถือร่วงกระแทกพื้น
อิ๊บอ๋ายแล้ว..
“ยูคยอม” หันมาเรียกผมด้วยน้ำเสียงเรียบ แอบน่ากลัวฮะ..
“อะไรก็ฮยองถือมันไม่ดีเองห้ามโทษผมนะ”
“นายนั่นแหละทำ เห็นไหมคุณนางฟ้าฉันกระแทกหอยตายแล้ว!!”
“ก็นางฟ้าฮยองมันอ่อนแอไงชนหอยนิดเดียวก็ตายแล้ว”
“อย่าว่าคุณนางฟ้า!”
“นางฟ้าฮยองกาก!”
“คุณนางฟ้าไม่ได้กากแต่นายทำ!!”
“ฮยองนั่นแหละ!!”
“นายนั่นแหละ!”
“ฮยอง!”
“นาย!!!”
“ฮยอง!!”
“นาย!!!!!!!!! นายฆ่าคุณนางฟ้าฉัน!!!!!!”
“เออ ดีแล้ว! จะได้นอนกันสักที!!” รีบมุดเข้าไปในผ้าห่มทันที ขนเถียงต่อไม่มีทางจบแน่ๆอ่ะ
“ได้ๆ นายอยากนอนมากใช่ไหม นี่แหนะ!” มาร์คฮยองทิ้งตัวลงมานอนทับผม โอ๊ย เห็นตัวแค่นี้ทำหนักแบบนี้ล่ะฮะ!! ไม่เหมือนแบมฮยองเลยสักนิดทั้งน่ารักและบอบบางน่าถนุถนอม!
“มาร์คฮยองลงไปจากตัวผม!”
“ไม่!”
“ฮยองจะไม่ลงใช่ไหม ได้...” ยกมือทั้งสองข้างโอบตัวคนที่อยู่ข้างบนไว้แล้วออกแรงรัดสุดแรง
“โอ๊ยๆๆ นายเล่นบ้าอะไรเนี่ยหายใจไม่ออก”
“ก็ผมทำตามที่แจบอมฮยองสั่งไงเราต้อง นอน - กอด – กัน” แหม่ พูดแล้วก็หมั่นไส้ เพิ่มแรงรัดมากขึ้นจนมาร์คฮยองดิ้นพล่านไปมา “ฮยองอยู่ๆนิ่งดินะนอนแล้ว”
“ปล่อยฉันไปเถอะยูคยอมฉันจะนอนแล้วฉันจะเป็นฮยองคนดีคนหล่อ”
“ว่าไงนะฮะ? ยูคไม่ได้ยินเลย”
“นาย..”
“นอนละบาย”
“เห้ย..คุณน้องชายคนดีมีนามว่ายูคยอมครับ ปล่อยคุณพี่ไปเถอะนะๆๆ พี่จะไม่แกล้งเราแล้ว”
“....”
“จะไม่ยุ่งกับแบมแบมด้วยอ่ะ”
“โอเค” เพราะประโยคสุดท้ายที่ได้ยินทำให้ผมปล่อยมือออกอย่างว่าง่าย มาร์คฮยองค่อยๆสไลด์ตัวลงไปนอนข้างผมแทน
“แต่ฉันจะยุ่งกับนายแทนแล้วกัน J” ขนาดท่ามกลางความมืดแบบนี้ผมยังสัมผัสได้ถึงความน่าตบในรอยยิ้มเค้าเลย
“ไอ้ฮยอง...”
“จ๋าจ๊ะJ”
“ไปตายซะไป!!!”
:+: BREAK UP :+:
“แบมแบมมานอนได้แล้ว” แจ็คสันฮยองกวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหา
“ฮะๆ”
“รีบๆนอนละดึกมาแล้ว” แจ็คสันฮยองพูดส่งท้ายก่อนจะหยิบผ้าขนหนูพาดไหล่แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“อ้อ...” พยักหน้ารับเบาๆก่อนจะสอดตัวเขาไปในผ้าห่มผืนโต อ่า...อากาศกำลังดีเลยแฮะ
หลังจากนั้นไม่นานก็รู้สึกได้ถึงแรงยวบที่ข้างเตียงและกลิ่นหอมของสบู่จากร่างกายอีกคน แจ็คสันฮยองไม่ได้เปิดปากพูดอะไรเขาเพียงแค่นอนมองหน้าผมอยู่สักพักก่อนจะพลิกตัวกลับขึ้นไปมองแพดาน เดาว่าตอนนี้แจ็คสันฮยองคงคิดเรื่องคำสั่งของเจบีฮยองอยู่สินะ ฮยองคนนั้นมาสั่งอะไรให้พวกเราก็ไม่รู้ มันไม่ตลกเลยนะ มันไม่เคยตลก
“เอ่อ..แบม...”
“ฮะ?” ตอบเขาไปทั้งๆที่ยังนอนหันหลังให้ แบบนี้มันเสียมารยาทนะแบมแบม
“อ้าวยังไม่หลับเหรอ?”
“ยังฮะ ฮยอง..มีอะไรหรือเปล่า?” ในที่สุดก็พลิกตัวกลับไปหาคนถามแล้วก็พบว่าใบหน้าของแจ็คสันฮยองอยู่ห่างไปไม่เท่าไหร่
ไม่นะ..อย่าใจเต้นแบมแบม อย่า...
“ฮยอง” ในเมื่อไม่มีใครพูดหรือทำอะไรต่อผมก็ต้องทำลายความเงียบที่ทำให้ผมคิดอะไรฟุ้งซ่านออกไป “มีอะไรฮะ?”
“อ้อ ปล่าวๆ ฉัน..ลืมไปแล้วน่ะ”
“อือ...”
“แบมแบม”
“ฮะ?”
“เราต้องกอดกันไหม?”
“เอ่อ..ก็ไม่รู้สิฮะ เจบีฮยองคงไม่รู้หรอกมั้ง”
“ถ้าหมอนั่นรู้ล่ะ”
“ฮยอง” ...อยากกอดผมเหรอ
“มันก็แค่คืนเดียวแหละเนอะ แถมมันก็เป็นแค่เกมอีกต่างหากคิดมากไปได้” แจ็คสันฮยองเอื้อมมือมายีผมของผมเบาๆ
“อื้อ นั่นสินะฮะ”
“ก็ถ้ามันเป็นแค่เกม...” รู้สึกถึงระยะห่างระหว่างเราสองคนที่เริ่มน้อยลงแจ็คสันฮญองค่อยๆเอื้อมมือมากอดตัวผมเอาไว้แล้วดึงเข้าไปแนบอก “ถ้ามันเป็นแค่เกมฉันก็ขออยู่ในเกมนี้ไปสักคืนนึงแล้วกันนะ”
“ฮะ...” เพราะไม่รู้ตอบอะไรดีหรือเปล่าผมจึงได้ขานรับไปแค่นั้น อยู่ใกล้กันขนาดนี้...แจ็คสนฮยองไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง หรือว่าลืมไปแล้ว?
“แบมแบม”
“ฮะ?”
“ฝันดีนะ” มือหนาค่อยๆเลื่อนมากุมฝ่ามือของผมไว้ก่อนะขยับริมฝีปากมาประทับที่หน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา
...ไหนฮยองเคยบอกว่าแค่พี่น้องไง
/ ระหว่างที่ทำการ์ดเล่นเกม /
“นี่จินยอง”
“หือ?”
“เรามาพนันกันไหม” แจบอมพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาเขียนเลขบนกระดาษ
“พนันอะไรอ่ะ? บอล? หวย?”
“บ้าเหรอก็แค่พนันว่าถ้าเกมสุดท้ายท้ายระหว่างนายกับฉัน ถ้าใครได้การ์ดพระราชาได้นอนกับยองแจ
“ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากนอนกับยองแจนี่อุตส่าห์ได้นอนด้วยกันนะเนี่ย”
“เอ้า ก็ถ้าดวงนายจะได้นอนกับยองแจจริงๆเดี๋ยวมันก็ได้เองแหละน่า”
“อืม...” คนถูกท้านั่งคิดกับคำพูดอีกคนอย่างรอบคอบ ก็จริงอยู่นะถ้าดวงมันจะได้ยังไงก็ต้องได้สินะ “แล้วถ้าในตาสุดท้ายพวกเราไม่ได้เป็นอ่ะ?”
“ก็ไม่มีผลอะไร นายก็ได้นอนกับยองแจเหมือนเดิม”
“อ้อ” ถ้าเป็นแบบนี้โอกาสที่จะได้นอนในห้องยองแจก็กลายเป็น 6 ใน 7 เลยนะ “โอเคๆ ฉันตกลง”
“หึๆ ดีมากจินยองเพื่อนรัก” แจบอมหัวเราะในคอเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกรรไกรใกล้ๆมาตัดมุมกระดาษออกเล็กน้อยก่อนจะเขียนยุกยิกลงไป
“แจบอมทำการ์ดพระราชาเสร็จยัง?”
“อ่ะๆ เสร็จแล้วๆ” ยืนการ์ดใบสุดท้ายในมือให้เพื่อนรักที่กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนจนไม่ได้สนใจว่าเขาเพิ่งทำอะไรไป
โชคชะตาหรือจะสู้อิมแจบอม J
Talk : พี่บีคนบ้าคนผีทัลเลลลลลลลลลล คือ 3 รูมเมท 3 สไตล์มาก 555555555555555 แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าบางทีคู่รูมเมทนี่อาจจะเป็นคู่ในตอนจบของฟิคหรือไม่ก็อาจจะไม่ใช่ 555555 เราจะพยายามไม่ให้มันดราม่านะ ฮึก *กัดผ้า* งุมๆ รักคนอ่านทุกคนนะครัชเพราะฉะนั้นทุกคนต้องช่วยกันสนับสนุนโน้ะทั้งฟิคเรื่องนี้และเรื่อง CARETAKER ด้วยน้า ไปเม้นกันมุ้ฝๆ :3
ปล.สำหรับแม่ยกจาร์คสามารถไปตามอ่านฟิคอีกเรื่องได้ที่ เรื่องข้างล่างนะ ฟิคแปลที่มีนเเปลเอง 555555 แต่เรื่องนี้จะเป็นแนวสืบสวนมากกว่าเกรียน ยังไงก็ฝากนะค้าาาาา ._.
ความคิดเห็น