คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : :+: บทที่ 11 :+:
บทที่ 11
อารัมภาบทโดย : คิม ยูคยอม
“โหย ฉันถือเองได้น่ายูคยอม ไม่เห็นต้องลำบากถือให้ฉันเลย” แบมฮยองรีบวิ่งมารับกระเป๋าใบโตจากมือผมแล้วจัดการเอาไปเก็บในห้อง
เวลาแบมฮยองทำหน้ายุ่งนี่น่ารักชะมัด...
“ยืนยิ้มอะไรของนายล่ะ ไม่ไปเก็บของตัวเองหรือไง?” แบมฮยองเดินกลับออกมาแล้วก็ทำตาโตใส่
น่ารักจัง
“เฮ้ คุณคิมยูคยอมครับ อยู่ไหม? เฮ้ๆ” มือเล็กโบกปัดไปมาหน้าผม “ยืนยิ้มคนเดียวอีกแล้วนะ คิดอะไรอยู่?”
“คิดถึงฮยองนั่นแหละ” ผมพูดออกไปตรงๆ แบมฮยองยิ้มแล้วส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาทุบที่แขนผมแล้วเดินกลับเข้าห้องไป
แบมฮยองน่ะยังน่ารักเหมือเดิมเลย เหมือนเมื่อสองปีที่แล้วที่ผมได้เจอเขาครั้งแรกที่โรงเรียนไม่มีผิด
2 ปีที่แล้ว
“คิมยูคยอม นายมาสายอีกแล้วนะ”
“คร้าบๆ รู้แล้วคร้าบ” ผมยืนเกาหัวตัวเองเบาๆก่อนจะส่งยิ้มให้อาจารย์ฝ่ายปกครองที่มาเจอกันแทบทุกวันในตอนเก้าโมงเช้า
...ผมไม่ได้มาสายนะครับแค่เวลามันเดินเร็วไป
“สายทุกวันแบบนี้ระวังจะเรียนไม่จบนะคุณคิม”
“อาจารย์กลัวว่าถ้าผมจบไปแล้วจะเหงาสินะครับ”
“คิมยูคยอม!!”
“คิกๆๆ”
“ไปทำความสะอาดโรงยิมเดี๋ยวนี้นี่คือการลงโทษที่นายมาสาย!!”
“เอ้า ทุกทีแค่เช็ดกระจกไม่ใช่เหรอ? ทำไมวันนี้ทำโรงยิมอ่ะ?” ผมยืนหน้าเหวอใส่อาจารย์ ใช่ว่าโรงยิมโรงเรียนผมจะเล็กนะครับ มันโคตรของโคตรใหญ่เลยจะให้ไปทำคนเดียวเนี่ยนะ!!
“ฉันหมั่นไส้เธออีกอย่างวันนี้ภารโรงขอลาพาเภรรยาไปคลอดลูก ไหนๆนายก็มาไม่ทันเรียนคาบแรกแล้วก็ไปทำความสะอาดที่นั่นทั้งคาบเลย”
“โห...”
“ไม่ต้องมาโห อีกชั่วโมงนึงฉันจะไปเช็คถ้ายิมไม่สะอาดนายจะต้องถูกลงโทษหนักว่านี้”
“ครับๆ รับทราบแล้วครับคุณหญิง” ผมยกมือทำท่าตะเบ๊ะใส่อาจารย์ก่อนจะหยิบกระเป๋านักเรียนแบนๆขอตัวเองวิ่งไปที่โรงยิม เหอะๆ เดี๋ยวก็เดินไปให้เด็กแถวนี้มันทำให้ก็ได้ไม่เห็นจะต้องลงมือทำให้เปลืองแรงเลย
ครืด...
ผมเปิดประตูเข้าไปในโรงยิมก็พบกับนักเรียนที่กำลังแบ่งกลุ่มเล่นวอลเล่ย์บอลอยู่
“แบ่งกลุ่มกันให้เรียบร้อยล่ะ เดี๋ยวเราจะมีการเก็บคะแนนกันอาทิตย์หน้าตัดสินจากผลการแข่ง” สิ้นสุดเสียงของอาจารย์วิชาพละเหล่านักเรียนชายหญิงก็รีบวิ่งจับกลุ่มกันเพื่อนทันที
“แบมแบม! มาอยู่กับฉันสิ!” เด็กผู้หญิงคนนึงกวักมือเรียกคนที่นั่งอยู่บนอัฒจันทร์ให้ลงมารวมกลุ่มกัน ผมไม่ได้สนใจอะไรเพียงแค่เดินขึ้นไปนั่งข้างๆเท่านั้น
“เห้ย!? นาย? ใครอ่ะ??” คนตัวเล็กกว่าสะดุ้งโหยงเมื่อผมวางบนลงบนบ่าของเขา
“สวัสดีครับคุณแบมแบม”
“แบมแบม! ลงมาเร็วเข้า!”
“รู้แล้วๆ” เจ้าของชื่อหันไปตอบเพื่อนก่อนจะหันมามองหน้าผมงงๆและดันมือผมออกไปแล้วยิ้มเบาๆ
“อย่าเพิ่งไปไหนนะเดี๋ยวผมกลับมาแนะนำตัว” พูดแล้วก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างก่อนจะกลับมาย้ำผมอีกครั้ง “อย่าเพิ่งไปไหนนะ!”
ผมมองตามร่างเล็กที่กำลังเล่นอยู่กลางสนาม เขาดูสดใสและโดดเด่นมาก รอยยิ้มน่ารักที่ทำให้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้ ผมได้แต่นั่งมองเขาอยู่แบบนั้น ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว อ่า..คำว่าโลกทั้งใบสดใสมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“เห้ยแบมแบมระวัง!”เพื่อนผู้ชายของตัวเล็กตะโกนลั่นก่อนที่ลูกวอลเล่ย์จากสนามข้างๆจะลอยเข้ามากระแทกหัวของแบมแบมจนหงายไปนอนกับพื้น
“เฮ้ย!!!” ผมรีบวิ่งลงไปจากอัฒจันทร์แล้วไปดูแลแบมแบมทันที เจ้าตัวร้องโอดโอยนิดหน่อยก่อนจะยันตัวเองขึ้นมา
“โอ๊ย..”
“นี่! เล่นกันระวังหน่อยสิ พวกนายพาเพื่อนขึ้นไปนั่งพักก่อน แบมแบมไว้ดีขึ้นค่อยกลับมาลงนะ” อาจารย์วิชาพละหันไปบอกแบมแบมก่อนจะมองหน้าผมให้พาเขาขึ้นไปนั่งพัก ถึงอาจารย์ไม่บอกผมก็พาเขาขึ้นมาอยู่แล้วล่ะ
“เป็นยังไงบ้างน่ะ?” ผมเอามือเสยผมที่ปรกหน้าผากนั่นขึ้นไปก่อนจะเยิบเข้าไปดูใกล้ๆ
เหมือนจะบวมแฮะ
“รู้สึกเหมือนโลกหมุนน่ะ” เอนตัวไปพิงพนักก่อนจะเอามือนวดที่หน้าผากตัวเองเบาๆ “เอ๊ะ...ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวกับนายใช่ไหม? ฉันชื่อกันต์พิมุขมาจากเมืองไทย นายเรียกฉันว่าแบมแบมก็ได้นะคนส่วนใหญ่ก็เรียกชื่อเล่นฉันเหมือนกัน ฮ่าๆ” หันมามองหน้าผมด้วยหน้าตาน่ารักๆก่อนจะแนะนำตัวเองจนเสร็จสรรพ
“ฉันชื่อคิมยูคยอม...อืม...แบมแบมเหรอ ถ้าเรียกแบบนี้มันจะซ้ำกับคนอื่นน่ะสิฉันเรียกนายว่าตัวเล็กดีกว่า”
“หื้อ..ทำไมอ่ะ?”
“ก็ดูตัวนายสิ หยั่งกับเด็กผู้หญิง”
“ไม่เอาอ่ะไม่เอา ไม่เอาชื่อนี้” เขาส่ายหัวมาพร้อมกับทำแก้มพองลม น่ารักชะมัด
“แบมฮยอง?”
“ห้ะ?”
“เรียกนายแบมฮยองดีกว่า ดูน่าทะนุถนอมดี”
“แต่..ฉันเป็นพี่นายเหรอ?”เขาขมวดคิ้วมองหน้าผมก่อนจามคำถามออกมา “นายอายุเท่าไหร่น่ะฉัน 15 นะ”
“อือ ฉันก็ 15”ผมตอบหน้าตาย
“ห้ะ!!! นาย 15 เหรอ!? นายเกิดเดือนอะไร!?” ฮ่าๆ ยิ่งเขาทำหน้าตกใจแบบนี้แล้วยิ่งน่ารักกว่าเดิมอีก ปกติแล้วถ้ามีใครมาว่าผมหน้าเกินอายุแล้วส่วนใหญ่จะโดนผมโบกเก็บหรือไม่ก็โยนทิ้งข้างถังขยะไปแล้ว แต่ถ้าเป็นแบมฮยองคนนี้ล่ะก็ ผมยอม
“พฤศจิกาปี 97”
“เห้ย นายเป็นน้องฉันจริงด้วยอ่ะ”
“อ่ะ..ฮ่าๆๆ”
“ขำอะไร!?”
“หน้านาย ฮ่าๆ ไม่สิๆ หน้าฮยองตอนตกใจอ่ะ น่ารักมากเลยรู้ตัวไหม?”
“หื้อ? ฉัน?? ห้ะ??”
“เนี่ยๆ แบบนี้อ่ะน่ารัก”
“ห๊า!?”
ตึ่ง!!
“คิมยูคยอม!! ฉันให้นายมาทำความสะอาดโรงยิมนายได้ทำหรือยัง!!!”
ประตูโรงยิมถูกเปิดพร้อมกับเสียงของอาจารย์ที่แผ่ดเข้ามา คราวนี้เจ๊แกมาพร้อมกับไม้เรียวและเดินดุ่มๆมาหาผม
“ฉันให้นายมาทำความสะอาดไม่ใช่มานั่งคุยนะ!”
“โอ๊ยๆ ‘จารย์เบาๆสิผมเจ็บนะ โอ๊ยๆ ผมยอมแล้วๆ” ผมลุกขึ้นวิ่งหนีอาจารย์ที่ตามฟาดผมไม่หยุด แบมแบมที่นั่งอยู่หัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะโบกมือให้ผม ไอ้น่ารักมันก็น่ารักอยู่หรอกแต่อาจารย์ที่วิ่งตามมาเนี่ยสิ
“โอ๊ยๆๆ นั่นๆๆ อย่าตีน่องผมมันเจ็บ เจ็บ!!!!!!!!”
“ฮ่าๆ ไว้เจอกันนะยูคยอม”
นั่นแหละฮะ ถึงแม้มันจะเป็นการพบกันครั้งแรกที่ไม่ค่อยมีความประทับใจสักเท่าไหร่แต่สำหรับผมมันคือช่วงเวลาที่แสนวิเศษเลยล่ะ หลังจากวันนั้นผมก็วนเวียนไปหาเขาที่ห้องเรียนบ่อยๆ ไปเที่ยวไปทำงานด้วยกันบ่อยๆ ผมติดแบมฮยองมากเรียกว่าแบมฮยองอยู่ไหนผมก็อยู่ที่นั่น แบมฮยองทำอะไรผมก็ทำ จากเด็กเกเรที่มาโรงเรียนสายทุกวันก็เปลี่ยนเป็นเด็กเรียนที่เข้าเรียนตรงเวลาทุกคาบ ส่งงานก่อนเวลา แถมผลการเรียนก็กระเตื้องขึ้น
เพราะแบมฮยอง...
เขาคือคนที่ดึงผมจากเหวให้ขึ้นมาดูแสงอาทิตย์ที่สดใส ทั้งๆที่เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรก็สามารถทำให้ผมรู้สึกดีได้ ทำให้ผมพยายามทำตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อที่เวลาผมเดินไปกับเขาจะได้ไม่ต้องมีคนมานินทาหรือมองแบมฮยองไปในแง่ร้ายด้วย
ไม่มีใครอยากให้คนสำคัญถูกมองในทางไม่ดีหรอก..จริงไหมครับ?
จนวันนึงที่แบมฮยองมาบอกผมว่าเขาจะกลับไปเรียนต่อที่เมืองไทยเพราะที่บ้านจะย้ายกลับไปทำธุรกิจที่นู้น ผมรู้สึกหวิวในใจแปลกๆเพราะหลังจากนั้นเราแทบจะไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยจนผมกลัวว่าเขาจะลืมผมไปแล้ว แต่ใครจะสนล่ะในเมื่อตอนนี้เขากลับมาแล้วเขามาอยู่ที่นี่แล้ว คราวนี้ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เค้าไปไหนอีกแล้วล่ะและถึงแม้เขาจะไป ให้ตายยังไงผมก็จะตามเขากลับมา
ตุ้บ!
ผมหันควับไปมองคนที่ทำเสียงรบกวนการคิดถึงแบมฮยองของผม
มาร์คฮยอง...
ผมไม่ชอบเค้าอ่ะ! เค้าชอบมาเกาะแกะแบมฮยองของผมทั้งๆที่ปากก็บอกว่าชอบแจ็คสันฮยองแต่ก็มักจะส่งข้อความ โทร มารับแบมแบมฮยองบ่อยๆ ที่ยิ่งไปกว่านั้นนะ เวลาแบมฮยองอยู่กับผมเขาก็มักจะพูดถึงฮยองคนนี้ ไม่รู้ว่าเขามีอะไรนักหนา เหอะๆ สู้ผมก็ไม่ได้ผมจริงใจกว่าเยอะ!!
“ไงยูคยอม หลังจากนี้เจ็ดวันนายจะเป็นรูมเมทของฉันนะJ” มาร์คฮยองที่กำลังเก็บของเข้าที่หันมาทักทายผมพร้อมกับรอยยิ้มพระเอก
ผมไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้อ่ะ
“จริงๆผมอยากนอนกับแบมฮยองมากกว่า” ผมตอบไปตรงๆมาร์คฮยองหันมามองหน้าผมนิดนึงก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
อะไร...มีอะไรน่าขำหรือไง...
“นายไปทวงแบมแบมจากแจ็คสันเองแล้วกัน หมอนั่นหวงแบมแบมหยั่งกับอะไรดี”
“ไม่ต้องบอกผมก็จะไปพาแบมฮยองมาอยู่แล้วล่ะ”
“ชอบหรือไง?”
“หือ?”
“แบมแบมน่ะ...ชอบหรือไง?” มาร์คฮยองเดินมานั่งข้างๆผม
“แน่นอน แบมฮยองน่ะคือคนสำคัญที่สุดของผมเลยนะ”
“อ้อ...สำคัญมาก?”
“ใช่ ทำไม? ฮยองจะแย่งผมเหรอ? บอกมาตรงๆเลยก็ได้นะผมแมนพอจะเข้าใจ”
“ฮ่าๆ นายคิดว่าฉันชอบแบมแบมไหมล่ะ?” หันมาถามพร้อมรอยยิ้มพระเอกอีกครั้ง
ผมอยากเตะเค้า...
“ไม่รู้สิ” ผมหรี่ตามอง “แต่คนอย่างฮยองไม่น่าไว้ใจ”
“ฮ่าๆ พูดตรงดีนี่ฉันชอบนะ”
“อื้อ”
“ก็นะ..ไหนๆนายก็บอกว่าฉันไม่น่าไว้ใจแล้วก็..” มาร์คฮยองเขยิบเข้ามาใกล้ๆผมก่อนจะส่งยิ้มมุมปากมา “ฉันก็จะทำตัวไม่น่าไว้ใจแล้วกัน! J”
“เฮ้ยฮยอง!” ผมเหวอทันทีเมื่อถูกคนเจ้าเล่ห์คว้าหมวกบนหัวผมไปใส่แล้ววิ่งออกไปจากห้องนอน ผมรีบวิ่งตามเขาไปเพื่อจะเอาหมวกคืนแต่กลับพบแค่ยองแจฮยองกับสองไอดอลของผมนั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ถ้าอย่างนั้นก็มีที่เดียวที่เขาจะไปตอนนี้..
ห้องของแบมแบมกับแจ็คสันฮยอง!!
ผ่าง!
ผมเปิดประตูเข้าไปด้วยความมั่นใจว่าจะต้องเจอคนที่ขโมยหมวกผมไปแน่ๆกลับต้องยืนเหวออีกรอบเมื่อพบแค่แบมแบมฮยองที่กำลังนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงคนเดียว
“ฮยองอยู่คนเดียวเหรอ?” ผมค่อยๆปิดประตูและเริ่มสำรวจในห้องนอนว่าไม่มีใครอยู่จริงๆ
“ก็อยู่คนเดียวน่ะสิ นาย..อย่าบอกนะว่านายเห็นใครในนี้...เห้ย!!!” แบมฮยองรีบวิ่งมาหลบข้างหลังผมก่อนจะกอดเอวไว้แน่น
ผ่านไปกี่ปีก็ยังกลัวผีเหมือนเดิมสินะ
เพราะแบบนี้ไงผมถึงอยากปกป้อง
“ไม่ๆ ผมแค่ตามหามาร์คฮยองน่ะ” ผมลูบมือเล็กๆที่โอบตัวผมเบาๆเป็นการปลอบ แบมฮยองทำเสียงจิ๊จ๊ะในคออย่างไม่พอใจก่อนจะกลับไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม “ฮยองยังกลัวผีอยู่อีกเหรอ?
“ใคร!? ใครกลัว? ไม่มี!! ฉันโตแล้วนะจะไปกลัวทำไมล่ะ” ถึงปากจะบอกไม่กลัวแต่สายตากลับมองไม่รอบๆอย่างหวาดระแวง
“ฮ่าๆ เชื่อก็ได้ครับๆ”
“ว่าแต่นายหามาร์คฮยองทำไมอ่ะ?”
“หือ? ผมต้องไปทวงของจากเค้าน่ะ จู่ๆหายไปไหนก็ไม่รู้” พูดด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนจะนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่นอนเล่นเกมอย่างเมามัน
“อ้อ” พยักหน้าตอบรับ “ฉันไม่เห็นอ่ะขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรน่าฮยอง ผมกับมาร์คฮยองนอนห้องเดียวกันอยู่แล้วเดี๋ยวค่อยทวงก็ได้” ค่อยๆเอนตัวลงไปนอนโดยวางหัวไว้ที่หลังของอีกคน “ตอนนี้อยู่กับแบมฮยองดีกว่า”
“หื้อ...ฉันไม่มีอะไรให้นายทานหรือเล่นนะ”
“นั่นแหละแค่ฮยองอยู่เฉยๆผมก็อยากอยู่ด้วยแล้ว”
“พูดไปนั่น”
“คิกๆ” หัวเราะเล็กน้อยก่อนจะหลับตาลง..อ่า..อยู่กับแบมฮยองแล้วมีความสุขจัง
“เห้ ยูคยอมตื่นได้แล้ว ทานข้าวเย็นกัน” เสียงเจื้อยแจ้วที่คุ้นเคยดังข้างหูผม ผมค่อยๆเอามือขยี้ตาและหัวของตัวเองก่อนจะยันตัวเองขึ้นมานั่งทั้งๆที่ตาทั้งสองข้างยังปิดอยู่
“ตื่นสิยูคยอมไปกินข้าวๆ ฉันหิวแล้วนะ” มือเล็กออกแรงดึงแขนผมให้ลุกขึ้นแต่เนื่องจากความสะลึมสะลือทำให้ผมร่วงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
“ยูคยอม~~~~~ ตื่น~~~” คราวนี้เป็นนิ้วเรียวทั้งองข้างที่กำลังดึงเปลือกตาของผมขึ้น ให้ทายว่าตอนนี้ผมคงน่าเกลียดน่าดู
“ตื่นแล้วครับๆๆ ตื่นแล้วก็ได้”
“นายนี่นอนนานชะมัดเลย หลับไปตั้งแต่บ่ายสามเพิ่งตื่นเอาป่านนี้”
“หือ? นี่กี่โมงอ่ะแบมฮยอง?”
“ทุ่มนึง”
“โห้ย!!” ผมเด้งตัวขึ้นแทบจะทันที “แบมฮยองไม่หิวเหรอ!! ตายๆๆ ทำไมไม่ปลุกผมเร็วกว่านี้ล่ะเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะมาจะแย่นะ”
“เอ่อ...ฉันเองก็เพิ่งตื่นน่ะ ฮะๆๆๆ” หัวเราะแห้งแล้วขยี้หัวตัวเองเบาๆ น่ารักอีกแล้วแฮะ
“อ่า ป่านนี้คนอื่นไม่รอเราแย่เหรอ?”
“นายคิดว่าไงล่ะ?” แบมฮยองถามผมตาแป๋วผมเลยยิมตอบเขาก่อนจะลุกขึ้นคว้าข้อมือเล็กเดินออกมาจากห้อง
“พวกนายช้าสุดออกไปซื้อกับข้าว!” ทันทีที่เราสองคนก้าวขาออกจากห้องก็เจอยองแจฮยองที่ยืนเอาทัพพีชี้หน้าพวกเราสองคนก่อนจะหันไปกระโดดโลดเต้นคนเดียว
“อ้าว...ทำไมอ่ะฮยอง?” ผมหันไปถามคนที่ยืนเต้นกับทัพพีกลางห้องนั่งเล่นแบบงงๆ
“ก็พวกนายมาช้าแค่นั้นแหละ ตอนนี้มาร์คฮยองกับแจ็คก็ไปเตรียมย่างบาบีคิวแล้วส่วนฉันกับจูเนียร์ฮยองก็จะทำอาหารแต่ตอนนี้ยังไม่มีวัตถุดิบเลย เพราะฉะนั้นพวกนายก็ไปซื้อซะ”
“อ้อ..จะเอาอะไรบ้างฮะ แบมจะได้ซื้อมาถูก”
“อื้ม..มาทะเลก็ต้องพวกอาหารทะเล เนื้อย่างอะไรแบบนั้น”
“โอเคฮะ เดี๋ยวแบมกับยูคจะรีบกลับนะ”
“เฮ้แบมแบม!” เสียงมาร์คฮยองที่ตะโกนมาจากริมหาดดังขึ้นทำให้ผมและแบมฮยองชะงัก “ฮยองฝากซื้อเครื่องดื่มของผู้ใหญ่หน่อย” พูดเสร็จก็ส่งวิ้งค์มาให้ ผมหันไปถลึงตาใส่เขานิดหน่อยเพราะตอนนี้เขากำลังใส่หมวกของผมยืนเขี่ยถ่านอยู่
หมวกผมเหม็นไหม้มาทำไง...ใบนี้แบมฮยองซื้อให้เลยนะ
“อ่อ..ฮะ เดี๋ยวซื้อมาให้นะ” แบมฮยองพยักหน้ารับก่อนจะหันมาสะกิดผมให้ออกไปซื้อของด้วยกัน ให้ตายเถอะฝากเด็กสองคนซื้ออะไรแบบนี้เนี่ยนะคนขายเค้าจะยอมขายให้ไหมเนี่ย
“ยูคยอม นายไปหยิบเครื่องดื่มนะเดี๋ยวฉันไปซื้อพวกเนื้อเอง” โชคดีที่บ้านพักของเราอยู่ใกล้กับซุปเปอร์เล็กทำให้เราใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็เดินมาถึง แบมฮยองแยกตัวออกไปซื้อวัตถุดิบส่วนผมน่ะเหรอ เหอะๆ มายืนอยู่ที่หน้าเครื่องดื่มมึนเมาทั้งหลายแหล่นี่ไง
“เอ่อ” ผมยืนมองเหล่าเครื่องดื่มที่นอนเรียงรายลั้ลลาในตู้แช่สักพักก่อนจะหยิบมันใส่ในตระกร้าไปห้าขวด...ห้าขวด...คงพอแล้วแหละ
“อ้อ เกือบลืม” ผมเดินกลับไปที่โซนเครื่องดื่มอีกครั้งเพื่อจะหยิบน้ำอัดลมมาจ่ายเงินด้วย แบมฮยองน่ะไม่เคยดื่มของแบบนี้นี่นา..
เดินฮัมเพลงไปเรื่อยๆก็เจอแบมฮยองที่กำลังเลือกเนื้ออยู่
“โอ้ะ ยูคยอมนายมาพอดีเลย นายอยากกินอะไรระหว่างเนื้อวัวกับเนื้อหมู?”
“ถ้าได้กินกับแบมฮยองล่ะก็อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ”
“พูดแบบนี้อีกแล้วนะ..ถ้าวันนึงฉันคิดจริงขึ้นมาทำไง?” แบมฮยองทำหน้าตาทะเล้นใส่ผมก่อนจะหยิบเนื้อวัวและเนื้อหมูใส่ตะกร้า
...คิดจริงก็ดีสิ ผมจะได้สมหวังสักที
“ยูคยอม ฉันฝากนายจ่ายเงินหน่อยสิ เดี๋ยวฉันมานะ” จู่ๆแบมฮยองก็รีบวิ่งกลับมาจัดการยัดเงินและตะกร้าใส่มือผมก่อนจะวิ่งพรวดพราดออกจากร้านไป
ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วยนะ
ผมที่เดินไปจ่ายเงินตามลำพังรู้สึกประม่านิดหน่อย พี่แคชเชียร์เค้าจะคิดว่าผมเป็นเด็กขี้เมาไหมนะ ถึงเมื่อก่อนผมจะเกเรขนาดไหนก็ไม่ค่อยเตะแอลกอฮอลล์เท่าไหร่หรอกครับ มันไม่ดี
ไม่เหมือนคนบางคนที่สั่งของแบบนี้ หึ!
ผมรับของทั้งหมดมาถือไว้ก่อนจะยิ้มให้พนักงานเล็กน้อยแล้วเดินออกมา ว่าแต่แบมฮยองไปไหนแล้วล่ะ?
ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆเผื่อว่าแบมฮยองจะอยากเข้าห้องน้ำเลยกลับไปก่อนก็ได้แต่พอกลับมาถึงบ้านพักกลับได้คำตอบที่ผิดคาดแทน
“อ้าวยูคยอมไหงมาร์คฮยองบอกว่าจะไปช่วยนายถือของอ่ะ ทำไมกลับมาคนเดียว?”
“ห้ะ?” ผมยืนงงกับประโยคที่ยองแจฮยองเพิ่งพูดออกมาจนเดจบอมฮยงที่ยืนอยู่ใกล้ๆต้องเดินมาหยิบของจากมือผมออกไปวางไว้บนโต๊ะ
“ก็มาร์คฮยองบอกว่าจะออกไปช่วยนายกับแบมแบมถือของ” คนพูดเดินมาหยิบของในถุงออกก่อนจะส่งให้จินยองฮยองที่อยู่ข้างๆ
“เอ่อ..”
“แล้วแบมแบมไปไหน?” แจ็คสันฮยองที่มาจากไหนไม่รู้จู่ๆก็ดึงแขนผมให้หันไปตอบคำถาม
“ผมไม่รู้ฮะ จู่ๆแบมฮยองก็วิ่งมาหาผมแล้วบอกว่าเดี๋ยวกลับมา”
“เห้ยแจ็คสัน!!” ยองแจฮยองตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่าแจ็คสันฮยองวิ่งออกจากบ้านไปทันทีที่ผมพูดเสร็จ ผมที่ยังจับประเด็นไม่ได้เอาแต่นั่งมองไปมารอบห้องก็เห็นหมวกของผมถูกแขวนไว้ที่หน้าประตูห้องแบมฮยอง
“นายอยากจะออกไปตามหาแบมแบมด้วยก็ได้นะ” แจบอมฮยองที่นั่งอยู่เดินมาตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะยิ้มให้
“ฮะ...ผมจะรีบพาแบมฮยองกลับมานะ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะหยิบหมวกที่ถูกแขวนมาสวมแล้ววิ่งออกไปพร้อมเสียงของยองแจฮยอง
“มีใครห่วงมาร์คฮยองบ้างป้ะเนี่ย”
ผมวิ่งตามชายหาด สายตาสอดส่องไปทั่วเผื่อว่าจะเจอแบมฮยองอยู่สักที่ ต้อวเป็นมาร์คฮยองแน่ๆ ต้องเป็นเพราะมาร์คฮยองแน่ๆ ถ้ากลับไปแล้วผมเจอว่ามาร์คฮยองเป็นคนพาตัวแบมฮยองไปนะผมจะขบหัวเค้าให้ตายเลยคอยดู!!
ขายาวก้าวไปตามทางเรื่อยๆพร้อมกับเสียงท้องที่เริ่มประท้วง ยูคยอมทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นทรายก่อนจะมองไปรอบๆอีกครั้ง
ที่นี่ที่ไหนอ่ะ?
เวรกรรมแล้วไงคิมยูคยอม มาหาเค้าแต่ดันหลงทางซะเอง!!!
ไลน์!
แบมแบม1A
ยูคยอมนายอยู่ไหน? 20.42
!!!
ผมตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆก็มีข้อความจากแบมฮยองขึ้นมา ปลอดภัยแล้วสินะ..
ยูคยอมยูคยอม
แบมฮยองปลอดภัยนะ!? 20.42
แบมแบม1A
อื้อ ว่าแต่นายนั่นแหละอยู่ไหน!!! 20.42
ยูคยอมยูคยอม
ผมไม่รู้อ่ะ TOT 20.43
ผมพิมพ์ข้อความตอบแบมฮยองไปตรงๆ นี่ผมออกมาหาเค้าแต่กลับไม่รู้ว่าตัวเองหลงทางมาอยู่ที่ไหนเนี่ยนะ
แบมแบม1A
นายนี่จริงๆเลย! ลองเช็คอินในทวิตสิตอนนี้ฉันกับฮยองคนอื่นๆกำลังจะไปหานาย 20.44
ยูคยอมยูคยอม
ฮื้อ แบมฮยอง! มารับผมเร็วๆนะ!! 20.44
ยูคยอมยูคยอม
ส่งสติ๊กเกอร์ 20.44
แบมแบม1A
หึ้ย! ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย! 20.45
ยูคยอมยูคยอม
ขอโทษครับ T.T 20.45
แบมแบม1A
รอก่อนแล้วกันกำลังจะไปหา 20.46
ยูคยอมยูคยอม
ระวังตัวด้วยนะแบมฮยอง 20.46
แบมแบม1A
บอกตัวเองเถอะนาย ทำให้คนอื่นเป็นห่วงเนี่ยสนุกไหม? 20.47
ยูคยอมยูคยอม
ก็ผมห่วงแบมฮยองนี่ 20.47
แบมแบม1A
รู้แล้วว่าห่วงแต่นายก็ห่วงตัวเองด้วยสิ 20.47
แบมแบม1A
ส่งสติ๊กเกอร์ 20.47
ยูคยอมยูคยอม
แล้วฮยองหายไปไหนมา? 20.48
แบมแบม1A
ก็มาร์คฮยองส่งข้อความมาหาฉันว่าเจอแทยอนนูน่าฉันก็เลยรีบออกไปดู 20.49
ห้ะ..ทิ้งผมไว้แล้วปล่อยให้เป็นห่วงเพราะว่าจะไปติ่งนูน่าอ่ะนะ -_-
แบมแบม1A
แต่พอออกมาฉันก็เจอแค่สแตนดี้ของนูน่าแค่นั้นอ่ะL! 20.49
แบมแบม1A
ส่งสติ๊กเกอร์ 20.49
ยูคยอมยูคยอม
ให้ตายเถอะ! มาร์คฮยองเค้าว่างมากหรือไงน่ะ! 20.50
แบมแบม1A
ฉันก็ว่างั้นอ่ะ แต่สักพักแจ็คสันฮยองก็มาถึงแล้วจัดการฟาดมาร์คฮยองจนน่วมไปแล้วล่ะ 20.51
อุ๊ปส์...ยูคยอมสะใจครับ
โครก
แต่ตอนนี้ยูคยอมหิวมากกว่า ฮื้อออออออ แบมฮยองรีบมารับผมเร็วๆนะ!
หลังจากนั่งรออยู่ที่โขดหินใกล้ๆได้สักพักแบมฮยองก็รีบวิ่งมาหาผมแล้วจัดการฟาดแขนผมไม่ยั้ง
“นี่! ทำไมชอบให้เป็นห่วงนักนะนาย!” พูดออกมาทั้งๆที่ยังออกแรงฟาดไม่หยุด
“ก็มัน..ก็คนมันห่วงนี่นา...”
“เออๆ ฉันรู้แล้วๆ นายไม่ต้องทำหน้าหงอยแบบนั้นเลยนะฉันไม่อยากรู้สึกผิด” แบมฮยองกระโดขึ้นมากอดคอผมแล้วเอากำปั้นถูๆไปมาที่หัวไหล่ผม “ถ้านายห่วงฉันเดี๋ยวทีหลังฉันจะให้นายไปด้วยโอเคไหม?”
“ได้เหรอ? แบมฮยองจะไม่รำคาญผมเหรอ?”
“ฮึ...” แบมฮยองส่ายหัวไปมาเหมือนเด็ก แก้มที่เป็นก้อนนั่นน่าหยิกชะมัด “ดีกว่าทำให้นายเป็นห่วงแบบนี้นะ”
“แบมฮยอง....” โผเข้ากอดตัวเล็กทันที ฮื้อ จะไม่ให้รักได้ยังไงครับคนแบบนี้ “ผมหิวแล้วอ่ะกลับที่พักกัน”
“แต่ยูคยอม” เอามือลูบๆหลังผมตอบก่อนจะผละตัวเองออก “ฉันขอพักเป๊ปนึงสิ เดินออกมาหานายตั้งไกลฉันเมื่อยอ่ะ”
“ให้นวดให้ไหม?”
“เห้ยบ้า พักเป๊ปเดียวก็หายแล้วมั้ง” บอกปัดๆไป ถึงเจ้าตัวจะปฏิเสธแต่ท้องของเขากำลังเรียกร้องหาอาหารนะ
“ไปรีบกลับไปทานข้าวเดี๋ยวแบมฮยองก็ได้ปวดท้องพอดี ในฐานะที่ทำให้เป็นห่วงเดี๋ยวยูคยอมคนนี้จะยอมเป็นม้าให้เจ้าชายขี่วันนึง” เดินไปใกล้กับคนที่นั่งกอดเข่าบนโบขหิน แบมฮยองทำหน้างงนิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้นจับไหล่ผม
“เอาจริงเหรอ?”
“อื้อ จริงๆสิ เชิญครับเจ้าชาย” ย่อตัวลงเล็กน้อยให้ความสูงพอดีกันแบมฮยองค่อยๆทิ้งตัวลงมาผมกระชับแขนประคองคนตัวเล็กที่อยู่บนหลังไว้แน่น
ตัวเบาจังเลยต่อให้แบกข้ามประเทศผมก็ยอม...
“หนักไหม?” ก้มหน้าลงมาถามพร้อมกับเกยคางเอาไว้บนไหล่ สัมผัสจากลมหายใจที่กระทบกับลำคอผมทำเอาหัวใจเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ
“ก็...ก็ไม่หนักนะ แบมฮยองตัวเล็กแค่นี้ไม่หนักสักนิด”
“จริงอ่ะ? แต่มาร์คฮยองเพิ่งบอกว่าฉันอ้วนไปเอง”
“อะไรนะ!? มาร์ฮยองว่าแบมฮยองเหรอ!?” มาร์คฮยองกลับไปฮยองได้ตายแน่!!
“อื้อ ใจร้ายที่สุดเลยว่าไหม จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้อ้วนนะแค่มีน้ำมีนวลที่บ้านเลี้ยงมาดีไม่ได้ตายอดตายอยากแค่นั้นเอง” คนที่โดนมาร์คฮยองแซวอมลมเข้าไปในแก้มแล้วกลอกลมไปมา ผมแอบเหล่มองใบหน้าด้านข้างของฮยองตัวเล็กที่อยู่ใกล้ๆมากอยู่หลายครั้ง คนอะไรทำไมน่ารักได้แบบนี้...
“แบมฮยอง”
“ห้ะ อุ๊ย โทษๆ ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ” แบมฮยองรีบเอามือเล็กมาทูที่ของแก้มผมทันที เพราะว่าตอนที่เจ้าตัวขานรับผมและหันหน้ามาจมูกของเขาดันมาชนกับแก้มของผมเข้าเต็มๆ ถึงมันจะเป็นเวลาแค่เสี้ยงวินาทีแต่ก็ทำให้ใจเต้นใช่ย่อย “ขอโทษนะยูคยอมฉันไม่ได้ตั้งใจ” พูดแล้วก็ถูไม่ยอมหยุด
“ฮะๆ ไม่เป็นไรฮะ” หยุดเดินพักนึงก่อนจะกระโดดตัวเบาๆเพื่อกระชับตัวอีกคนให้แน่นแล้วเดินต่อ
“แล้วเมื่อกี้นายเรียกฉันทำไมเหรอ?”
“อ๋อ ก็จะถามว่าตอนมาร์คฮยองเรียกไปมาร์คฮยองได้ทำอะไรฮยองหรือเปล่า?”
“อืม ก็ไม่นะนอกจากบอกว่าฉันอ้วนแล้วเค้าก็แค่เรียกฉันไปเพื่อแกล้งเล่นเฉยๆอ่ะ”
“มาร์คฮยองนี่มัน...แล้วฮยองจะไปหาเค้าทำไมอ่ะ?”
“ก็แหม่ มาร์คฉยองดันส่งข้อความาว่า แบมแบมฉันแทยอนนูน่าล่ะ ออกมาข้างนอกนี่สิเร็วเข้า!!! แบบนี้อ่ะ แถมยังใส่เครื่องหมายตกใจตั้งเยอะฉันก็เชื่อสิ”
“แล้ว??”
“แล้วพอฉันออกไปใช่ไหม ก็เจอมาร์คฮยองกวักมือเรียกอยู่ที่ร้านใกล้ๆฉันก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมถ่ายรูปไว้เลยนะ แต่พอเข้าไปในร้านเท่านั้นแหละ กลับเจอมาร์คฮยองยืนโพสท่ากับสแตนดี้แทยอนนู่น่าแค่นั้น”
“น่าฆ่าทิ้งชะมัดเลยฮยองอะไรก็ไม่รู้”
“ฮ่าๆฉันว่ามาร์คฮยองเค้าก็ตลกดีออก”
“แต่ผมไม่ตลกด้วยนะ เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด”
“หงุดหงิดบ่อยหน้าแก่นะ” มือเล็กยกขึ้นมากดระหว่างคิ้วผมแล้วนวดไปมา “ไม่หงุดหงิดนะยอมมี่”
“ฮ่าๆ ครับๆ อยู่กับแบมฮยองแล้วไม่หงุดหงิดหรอก”
“งั้นนายก็ต้องอยู่กับฉันบ่อยๆ โอเคไหม?”
“ยินดีเลยครับ”
Talk : เราบอกแล้วว่ามันคงไม่ดราม่าเพราะพี่ต้วน 5555555555 ไหนๆก็ไหนแล้วก็นี่มันตอนของยูคก็ให้ยูคนางได้กำไรไปเต็มๆตอนเลยละกันเน้อะ เดี๋ยวค่อยกลับไปที่ยองแชรกันตอนหน้า
ปล.มีนไปร่วมโคฟิคจาร์คแต่งเป็นพี่ต้วนมาเรื่องนึง ถ้าใครชอบอะไรเกรียนๆก็ตามไปได้ ฝากทุกคนด้วยน้าาาาาาาาา จิ้มๆที่รูปเมี้ยวเลย:3
ความคิดเห็น