คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : :+: บทที่ 10 :+:
บทที่ 10
อารัมภาบทโดย : ชเว ยองแจ
หลังจากใช้เวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมงเราก็มาถึงที่นี่...ปูซาน!!
“อ่า..คิดถึงจังเลยบ้านเกิดของฉัน” จินยองฮยองเดินลงจากรถไปยืนกางแขนแล้วพูดสำเนียงปูซานออกมา
“จูเนียร์! ไปยกของเข้าที่พักก่อนสิอย่าอู้ๆ” แจ็คสันที่โวยวายพยายามพาตัวเองออกจากรถตู้พร้อมกระเป๋าสามใบ
“อย่าขัดอารมณ์ฉันสินาย นานๆฉันจะกลับมาบ้านเกิดนะ” หันไปค้อนเพื่อนใหม่หนึ่งทีก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าจากมือแล้วเดินไปที่บ้านพักหลังใหญ่
“สวยล่ะสิ”
“สวยมากเลยแหละ คนอย่างฮยองไม่น่าจะเลือกที่เจ๋งๆได้นะเนี่ย” กัดหนึ่งทีเป็นน้ำจิ้มก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองออกมา
“ฮยอง..ผมถือไม่ไหวอ่ะ ฮยองช่วยถือให้หน่อยอ๊ะ...” เพราะเจบีฮยองที่เดินตามมาหยิบกระเป๋าตัวเองข้างหลังกำลังเอื้อมไปหยิบของพอดีกับผมที่กำลังจะหันหน้าไปขอให้เขาช่วย ตอนนี้กลายเป็นว่าเราสองคนอยู่ใกล้กันมากๆ ผมถอยไปนั่งอยู่ที่ท้ายรถตู้ทำหน้าเหลอหลา เจบีฮยองหลุดขำออกมาก่อนจะหยิบกระเป๋าผมออกไปด้วย
“ฮ่าๆ หน้านายเมื่อกี้ ฮ่าๆ จี้เส้นชะมัด” ขำขนาดนี้ลงไปกลิ้งที่พื้นเลยไหม?
“ฮยอง ถ้าจะช่วยแล้วมาหัวเราะแบบนี้ผมเข็นไปเองก็ได้!”
“เอ้า ฮ่าๆ ก็มันตลกนี่ นี่งอนเหรอ?” เขยิบเข้ามาใกล้อีกทำไม ยองแจหวั่นไหว!!!
“ปล่าว...” หึ้ย...อย่าเดินมาใกล้เซ่! มุดหนีไปใต้ท้องรถได้ยองแจทำไปแล้ว! ใกล้กว่านี้จะได้ยินเสียงหัวใจยองแจเต้นแล้วนะ!
“อย่างอนเลยน่า” ยื่นมือมายีหัวผมจนยุ่งแล้วยิ้มตาหยีให้...
“ฮึบ...” ยองแจฮึบไว้ ยองแจฮึบ!!
“...” ยัง..ยังไม่หยุดยิ้ม อย่ายิ้มน่ารักแบบนั้นแล้วมองหน้ายองแจสิครับ!!
“ฮึ้บ...” ยองแจจะฮึ้บไม่ไหวแล้วนะ ไม่...ทน...
“ฮึบอะไรของนายน่ะ?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก ฮยองปล่อยผมออกไปนะ ถอยๆๆๆๆ ออกไปๆๆๆ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมผลักเขาออกไปก่อนจะคว้ากระเป๋าตัวเองแล้ววิ่งสี่คูณร้อยไปที่บ้านพักทันที
โอ๊ย!
เมื่อกี้หัวใจแทบจะหลุดออกมาแหนะ!!
โมเม้นท์นี้นอกจากงานแฟนไซน์แล้วหาไม่ได้จากไหนเลยนะ!!
ยองแจจะไม่ทน ยองแจจะไม่ทนอีกต่อไป!!!
ยองแจตาย!!!!!!!
“อ้าวยองแจ เป็นอะไรหน้าแดงเชียว แจบอมมันจับนายขูดกับพื้นหรือไง? ฮ่าๆ”
“จินยองฮยอง!”
“โอ้ว โหดแฮะ โอ๋ๆ ฮยองขอโทษนะครับนะ เดี๋ยววันนี้ทำแตงกวาให้ทาน งุ้งงิ้ง” เดินมาโอบเอวผมแล้วพาไปที่ห้องนั่งเล่น
“ผมไม่ได้เห็นแก่กินนะฮยอง!”
“แล้วจะกินไหม?”
“กิน!”
“อ้วน!!!” พูดแล้วก็ผลักหัวผม ให้ตายเถอะ วันนี้ผมโดนทำร้ายร่างกายมากี่รอบแล้วเนี่ย ยองแจทำอะไรผิดนักหนา
“บุ่ย...ไปเดินดูหาดดีกว่าฮยองไปดูด้วยกันไหม?”
“อืม..เอาสิ เมื่อกี้แจ็คสันก็เพิ่งวิ่งออกไป”
ผมกับจินยองฮยองวางกระเป๋าไว้ที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะพากันออกไปที่ชายหาด ยอมรับเลยครับว่าที่นี่สวยมาก บ้านพักก็ใหญ่..ต้องใช้คำว่าบ้านพักเลยแหละเพราะนี่คือบ้านทั้งหลังมีห้องนอนตั้ง 4 ห้องห้องน้ำอีก 3 ห้อง แถมหลังบ้านยังติดกับชายหาดอีกต่างหาก นับว่าเซ้นในการเลือกของกลวงฮยองยังใช้ได้อยู่
“นี่ๆยองแจดูนี่สิ หน้าเหมือนนายเลย” จินยองฮยองสะกิดผมให้ดูรูปที่เขาเพิ่งวาดบนทรายให้ดู
“สาบานนะว่าฮยองใช้มือวาดอ่ะ ผมเป็นคนนะไม่ใช่พระอาทิตย์หน้ากลมขนาดนั้น แถมตัวยังสั้นอีก ผมไม่ใช่แจ็คสัน”
“ย่าห์! นินทาฉันเหรอไอ้อ้วน!!”
“เฮ้ยไอ้แจ็ค!” แจ็คสันที่โผล่มาจากไหนไม่รู้กระโดดล็อคคอผมไว้จนหน้าทิ่มไปกับพื้นทราย
“ฮ่าๆๆ หน้าพวกนายตอนนี้ใช้ไม่ได้เลยอ่ะ ฮ่าๆๆ”จินยองฮยองลงไปนั่งขำกับพื้นจนแว่นกันแดดร่วง
“จินยองฮยองหยุดหัวเราะผมเลยนะ!” หึ้ย..หมดกันหน้าหล่อๆของยองแจ
“ฮ่าๆ ไม่ ฮ่าๆ ฉันเลิกหัวเราะก็ได้ ฮ่าๆ”
“ไอ้แจ็ค! ใครใช้ให้กระโดดใส่คนตอนไม่ตั้งตัววะ”
“อ้าว ใครจะไปรู้ล่ะว่าแกจะล้ม ขาใหญ่รากฐานมั่นคงขนาดนี้” พูดแล้วก็เอามือมาบีบน่องผม
อย่ามาจับรากฐานยองแจนะ!!
ป้าป!!
“โอ๊ย เตะก้นฉันทำไมห้ะ!” กระโดดขึ้นมาล็อคคออีกรอบ โชคดีที่รอบนี้ผมทรงตัวอยู่เลยจัดการเหวี่ยงมันลงพื้นแล้วกระโดดหลบข้างหลังจินยองฮยอง
“จูเนียร์หลบ!” แจ็คสันที่วิ่งปรี่เข้ามาหาผมตะโกนลั่น ฮยองที่ใจดีก็หลบตามคำขอทำให้ผมนอนแบนอยู่กับพื้นโดยมีแจ็คสันนั่งบนตัวผมแล้วบีบน่องผมอีกรอบ
บอกว่าอย่ามาจับไงเล่า!!
“แจ็คสันโว้ย!! ปล่อย!!”
“ไม่!!”
“ฮ่าๆๆ”
“ฮยอง!! ทำไมไม่ช่วยกันเลยอ่ะ! อ่อก ไอ้แจ็ค! แกคิดแกเป็นนักมวยปล้ำหรือไง!! อย่าๆๆๆ ปล่อยๆๆๆ” ผมร้องเสียงเหวทันทีเหมือจู่ๆก็ถูกผลิกตัวให้นอนคว่ำแล้วตามด้วยขาสั้นๆทั้งสองข้างคอแจ็คสันที่หนีบคอผมอยู่
“เอาแง่งขิงของแกออกไปจากคอฉัน!!”
“นี่ขาไม่ใช่แง่งขิงโว้ย!”
“แง่งขิง แอ่ก...”
“หนึ่ง...สอง...สาม..แต๊ง!! ผู้ชนะของเราวันนี้คือหวังแจ็คสันนะครับ!!” จินยองฮยองวิ่งเข้ามาดึงมือแจ็คสันขึ้นไปชูแบบผู้ชนะ ทั้งสองคนกอดคอกันแล้ววิ่งไปตะโกนเย้กันยกใหญ่ ผมที่นอนตายอยู่ลุกขึ้นมาอีกครั้งแล้วจัดการเจาะยางแจ็คสันจนล้มลงไปนั่งกับพื้นแล้วโดนคลื่นซัด...
“ไอ้ยองแจ!!”
“ฮ่าๆๆ” ผมแทบลงไปกลิ้งกับพื้นเพื่อนเห็นว่าบนหัวของเพื่อนรักมีสาหร่ายแปะอยู่
“แม่เงือกสาว..ฮ่าๆๆ” จินยองฮยองจู่ๆก็หันมาขำเพื่อนที่เพิ่งร่วมกันแกล้งผมซะงั้น
“พวกนาย...หึ้ย...” แจ็คสันลุกขึ้นจากน้ำแล้วเดินจ้ำอ้าวไปที่บ้านพักทันที
เอ่อ..ผมควรบอกให้มันเอาสาหร่ายออกไหม..
ไม่ต้องหรอก!!
“ฮ่าๆ คิดไม่ผิดจริงๆที่ชวนพวกนายมา วันหยุดของฉันสนุกขึ้นเยอะเลย”
“วุ่นวายล่ะสิไม่ว่า...ฮยองไม่น่าเอาไอ้เตี้ยมาด้วยเลยอ่ะ เสียอารมณ์มาก”
“หื้อ...ไม่นะ แจบอมอุตส่าห์บอกให้ชวนนายไป ผู้ใหญ่ห้ามก็ไม่ยอมบอกต้องพานายมาด้วยเลยนะเนี่ย ไม่ปรึกษาฉันสักคำเลยว่าอยากให้นายมาด้วยไหม”
ป้าป!
“เตะฉันทำไมเนี่ย ฉันเป็นพี่นายนะ!” จินยองฮยองโวยวายแล้วลุกมาทุบทีผมแบบไม่ยั้ง แต่ใครสนล่ะ..
ผู้ใหญ่ห้ามก็ไม่ยอมบอกต้องพานายมาด้วย
จินยองฮยองไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?
ยองแจใจเต้นอีกแล้วนะ!!!!
“เฮ้ นายเขินอะไรเหรอ?” แว่นดำที่โผล่เข้ามาทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย จู่ๆก็ก้มมาใกล้จนจมูกชนกันแบบนี้ ตกใจหมดเลย!
“ห้ะ? อ๋อ ไม่ ...ฮ่า....”
“ฮ่าๆ นายทำหน้าประหลาดอีกแล้วยองแจ ฮ่าๆ อ้าว อ้าว ไปไหนอ่ะ ยองแจอย่าหนีฉันสิ!”
“ฮยองอ่ะ อย่าเอาหน้ามาใกล้ผมแบบนี้อีกนะผมตกใจ!” หันไปโวยวายใส่คนที่วิ่งตามมาแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวกลับบ้านพัก
“โอ๋เอ๋ ขวัญอ่อนนะเด็กน้อย” วิ่งตามมาหยิกแก้มเค้าทำไมเจ็บนะ! “แล้วเพื่อนนายอีกสามคนที่บอกว่าจะมาพักด้วยจะมาถึงเมื่อไหร่อ่ะ?”
“อ๋อ..มาร์คฮยอง แบมแบม แล้วก็ยูคยอมน่ะเหรออีกพักนึงก็คง...” ผมหยุดอยู่ที่ทางเข้าห้องนั่งเล่น เมื่อเห็นสภาพสงครามที่เพิ่งเกิดขึ้น
“โอ้ว แจ็คสันฮยองสวัสดีฮะ”
“สะ..สวัสดีฮะ”
“ไงครับแฟนไม่เจอกันหลายวันหนีมาเที่ยวทะเลเลยเหรอ~J”
“เฮ้ย!!!!!!! ไอ้บ้า! นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! แล้วพกแบมแบมกับยูคยอมมาด้วยทำไม!!”
“หื้ม นายนี่เสียงดังทำไมเนี่ย โอ๊ยๆ อย่าทุบ อย่าทุบ”
“ออกไปเลยนะออกไปเลย แบมแบมกับยูคยอมด้วย พี่ขอโทษนะแต่พวกนายกลับไปเถอะ!” ตอนนี้แจ็คสันกำลังดันหลังทั้งสามคนให้ออกไปนอกบ้าน ผมกับจินยองฮยองรีบวิ่งไปขวางเอาไว้ แจ็คสันทำหน้างอนิดหน่อยที่ไม่มีใครตามใจ
“นายจะไล่ให้สามคนนี้กลับไปได้ยังไงระยะทางมันไม่ได้ใกล้เลยนะ ห้องนอนเรามีตั้งเยอะแยะ แบ่งกันก็ได้ อย่าขี้หวงได้ไหม เมื่อเคยได้ยินหรือไงยิ่งขี้หวงยิ่งเตี้ย”
“ไอ้ยองแจอื้อ!” จูเนียร์ฮยองที่เดินไปปิดปากแจ็คสันไว้พยักหน้าให้ทั้งสามคนกลับเข้ามาแล้วจัดการเอาแจ็คสันไปขังไว้เอ่อ...ในห้องน้ำ..
“ปล่อยฉันนะโว้ย! พวกนาย!! ถ้าฉันออกไปได้พวกนายตายแน่!!”
หลังจากรอให้พายุแจ็คสันสงบพวกเราทั้ง 7 คนก็มานั่งรวมตัวกันในห้องนั่งเล่นพร้อมกับกระเป๋าที่ยังไม่ได้เอาไปเก็บกัน
แบมแบมที่นั่งอยู่ข้างๆมาร์คฮยองเป็นที่สนใจของหลายคนเนื่องจากความน่ารักและก็ความสามารถในภาษาเกาหลีของเขาทำให้ทุกคนอยากจะเล่นอยากจะพูดด้วยมีบางช่วงที่แจ็คสันและมาร์คฮยองแหย่น้อง ส่วนยูคยอมน่ะเหรอ เฮอะๆ นั่งขนาบข้างแบมแบมตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เลย ใครจะจับก็จ้องใครจะพูดด้วยก็ขู่เป็นแมว
“โอ๊ะ...ฮยองใช่คนที่เป็นไอดอลที่เพิ่งเดบิวต์หรือเปล่าฮะ! ผมเคยเห็น!” ยูคยอมที่เพิ่งสังเกตสิ่งรอบข้างหลังจากถูกแบมแบมเมินร้องเสียงหลงและจ้องหน้าสองฮยองแบบตาไม่กระพริบ
“โอ้วๆๆ สุดยอดอ่ะ โอ้ว...” เอามือผิดปากตัวเองแล้วถอยร่นไปซบหลังแบมแบม
“ฮ่าๆๆ นายนี่ความรู้สึกช้าเหมือนเดิมเลยนะยูคยอม ฮ่าๆ เฮ้ย! จับขาฉันทำไมปล่อย!” แจ็คสันที่หัวเราะยูคยอมหันไปแว้ดคนหัวแดงข้างๆที่เอามือลูบต้นขาไปมา
“โอ๊ย...ผมตื่นเต้นอ่ะ ผะ..ผมขอลายเซ็นฮยองสองคนได้ไหมฮะ?” เฮ้ย ไอ้เด็กนี่ ออกตัวแรงนะ จู่ๆก็เดินไปหยิบกระดาษากับปากกามายื่นให้ฮยองสองคนที่นั่งงงอยู่ จินยองฮยองหัวเราะก่อนจะหยิบปากกามาเขียนๆแล้วส่งต่อให้เจบีฮยอง เขาหันมามองผมนิดหน่อยก่อนจะแสยะยิ้มมุมปากแล้วพูดกับยูคยอม
“อ่า ถึงยูคยอมที่น่ารักของฮยอง ยินดีที่ได้พบนะ วาดหัวใจด้วยๆ” ตวัดปากกาไปมาจนเสร็จก็คืนให้ยูคยอม ส่วนคนที่นั่งขอลายเซ็นอยู่นั่นยิ้มจนตาหายไปแล้วครับ อืม..นะ...ไม่ได้มีผมเป็นแฟนคลับฮยองคนเดียวสินะ L
“เอ้า นี่ใจคอไม่คิดจะแบ่งห้องกันใช่ไหมเนี่ย” แจ็คสันที่ถูกลวนลามกำลังร้องคอความช่วยเหลือ
ผมเหลือบตาไปมองเด็กน้อยที่นั่งเงียบก็เห็นว่าแบมแบมกำลังนั่งยิ้มให้กับสองคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่..อ่า...ไม่ต้องมีอะไรให้ห่วงสินะ
“อ้อใช่ๆ เรามีห้องแค่ 4 ห้อง แต่เรามีกัน 7 คนใช่ไหม” คุณแม่จำแลงโผล่งขึ้น “ซึ่งถ้าจะเลือกกันเองคงมีแต่คนอยากจะนอนคนเดียว”
“ไม่นะๆ ฉันอยากนอนกับแจ็คสัน”
“โว้ย...อย่ามาซบไหล่สิโว้ย! นี่แบมแบมหยุดหัวเราะได้แล้วนะ”
“อะแฮ่ม...เอางี้ ถ้าเราจับฉลากกันคงง่ายกว่า แล้วแต่ดวงเลย แจบอม..ฉันวานนายเขียนเลขห้องให้หน่อย”
“อ้อได้ๆ” พยักหน้าหงึกหงักแล้วลุกขึ้นไปหยิบโพสอิทออกมา เขาเขียนเลข 1 ถึงเลข 4 ไว้และเดินไปแปะที่หน้าประตูห้องก่อนจะกลับมาเขียนใส่กระดาษอีก 7 ชิ้นแล้วม้วนมัน
“มีแค่ห้องเบอร์ 4 นะที่จะนอนคนเดียว”
“ครับ~~”
“อ่ะ..ในที่นี้ยูคยอมอายุน้อยที่สุดใช่ไหม งั้นนายจับก่อน” จินยองฮยองยื่นฉลากให้ยูคยอมจับ หลังจากนั้นก็ส่งต่อให้แบมแบม มาร์คฮยอง แจ็คสัน ผม จินยองฮยอง และเจบีโอปป้า~
“เปิดดูได้หรือยัง เปิดดูได้หรือยัง!?” แจ็คสันที่กระตือรือร้นทำตาโตลุกขึ้นถาม ทำไมมันต้องตื่นเต้นด้วยนะกับแค่การจับฉลากเลือกห้องเอง...
แต่ถ้าได้นอนกับเจบีโอปป้ายองแจจะยอมกินแตงกวาไม่ปอกเปลือก 10 ลูกเลย!!
“เอ้าก็เปิดสิ ใครบอกไม่ให้เปิดล่ะ ฉันได้เบอร์ 2” จินยองฮยอง
“ฉันได้เบอร์ 1” แจ็คสัน
“ผมได้เบอร์ 3 อ่ะ” ยูคยอม
“ฉันด้วย ฉันก็เบอร์ 3” มาร์คฮยอง
“โอ๊ะ..” ผมมองเลขในมือ
“เลขอะไรอ่ะยองแจ” จินยองฮยองเขยิบหน้าเข้ามาใกล้และก้มดูเลขที่ผมจับได้ “อ้าว นาย~~ ว่าไงจ๊ะรูมเมท” ดึงผมเข้าไปซบอก ให้ทายว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าเหมือนคุณแม่ที่เพิ่งมารับลูกจากโรงรียนอนุบาลแน่ๆ
“แล้วแบมแบมฮยองได้เบอร์อะไรฮะ?” ยูคยอมหันไปถามแบมแบม แบมแบมได้แต่ยิ้มแห้งๆแล้วชูกระดาษขึ้นมา
“เบอร์ 1 น่ะ..” พูดเสร็จก็ก้มหน้าลงเหมือนเดิม แจ็คสันที่เพิ่งได้ยินก็ตกใจและหันไปจ้องแบมแบมไม่ละสายตา อ่า..จนได้สิ...โชคชะตาแกล้งอะไรสองคนนี้อีกเนี่ย
“งั้นแบบนี้นายก็ได้นอนคนเดียวสิแจบอม” จินยองฮยองหันไปถามคนที่ยักไหล่อย่างผู้มีชัย
“ไม่รู้สิ อาจจะไม่ใช่เสมอไป”
“หมายความว่ายังไงน่ะ นายจะขโมยใครไปนอนด้วยหรือยังไง?” จินยองฮยองคิ้วผูกกันเป็นปม แต่เพื่อนรักหัวเทาไม่ตอบอะไรนอกจากยักไหล่เหมือนเดิมแล้วขยิบตาให้ผม
เฮือก!!
อย่าอ่อยยองแจยองแจถอยไม่เป็น!!!
“ไปเก็บของเถอะ” คนชอบอ่อยลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าของตัวเองและเดินเข้าห้องเบอร์ 4 ไป คนอื่นๆก็เริ่มหยิบของเข้าห้อง แบมแบมกับแจ็คสันก็เอาแต่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูเหมือนรอให้ใครคนนึงเข้าไปก่อน ส่วนยูคยอมก็หันไปค้อนให้มาร์คฮยองก่อนจะเดินนำเข้าห้องไป
7 วันนี้ตายแน่ๆ
...บ้านพักระเบิดแน่ๆ
Talk : โอ๊ย ปวดหัว 555555 แต่งไปปวดหัวไป คือมันวุ่นวายมากอ่ะ แจ็คสัน+จูเนียร์ = วายป่วง แต่ แจ็คสัน + จูเนียร์ + ยองแจ = โลกาวินาศ 555555555 คือยูคก็ไม่ค่อยชอบพี่มาร์คเพราะสนิทกับแบม แบมก็อยู่กับคู่กรณีเก่าแบบแจ็ค ส่วนยองแจก็อยู่กับออมม่าที่กวนกันตลอด...พี่บีแกสงบสุขสุดละ 5555
#ฟิคแฟนคลับแฟนครับ
ปล.ที่ไรท์หายไปเพราะว่าแอบไปโคฟิค แจ็คมาร์ค CARETAKER มาแหละ 5555555 แน่นอนว่ามันก็เกรียนพอกับเรื่องนี้ 55555 อยากอ่านไหมไม่รู้แต่เราจะหน้าด้านแปะไว้ 555555555 อย่าลืมแวะไปอา่นเน้อว จิ้มที่ชื่อเรื่องได้เบย อุอุอิอิ
ความคิดเห็น