คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : :+: บทที่ 9 :+:
บทที่ 9
อารัมภาบทโดย : ชเว ยองแจ
“เฮ้ ยองแจ เฮ้!” มือของจูเนียร์ฮยองปัดไปมาที่หน้าผม ผมสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าของมือ
“ลอยไปไหนของนายน่ะ”
“อ๋อ แค่คิดอะไรเพลินๆนิดหน่อยน่ะฮยองซ้อมเสร็จแล้วเหรอ?”
“อื้อ เสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันว่าจะไปล้างหน้าล้างตัวหน่อย นายรออยู่นี่นะ” จูเนียร์เดินมาหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินออกจากห้องซ้อมไป อ่า ผมนึกว่ามันจะมีอะไรสนุกกว่านี้ซะอีก โถ่...
ผมไถลตัวไปกับพื้นห้องเอาหัวผิงกับเบาะโซฟาไว้แล้วหลับตาลง
“อะไรของนาย ทำหน้าเป็นหนูเบื่อเนยแข็งเลย” เสียงที่ดังตรงหน้าทำให้ผมต้องลืมตาดู อ่า...คนโง่นี่เอง
“มองหน้านายแบบกลับหัวแล้วก็แปลกดีแฮะ”คนโง่ที่นั่งอยู่บนโซฟาก้มตัวลงมามองหน้าผม อืม...เหมือนฉากในสไปเดอร์แมนที่พระเอกจูบนางเอกเลยแฮะ
“อยากมองแบบใกล้ๆไหมล่ะฮะ?” ผมยักคิ้วยั่วคนข้างบน เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆก้มหน้ามาใกล้ๆ
ใกล้กว่านี้ยองแจจะระเบิดตัวเองแล้วนะ
ปั๊ก!
“โอ๊ย ฮยอง! ดีดหน้าผากผมทำไมอ่ะ!”
“หมั่นไส้”คนที่ดีดหน้าผากทำหน้าตาซะใจเมื่อแกล้งผมได้ เขาก้มหน้ามาใกล้ผมอีกจนเหงื่อตามร่างกายของเขาแทบจะร่วงในปากผม
“ฮยองคนโง่ตัวเหม็น” ยองแจโกหก ยองแจพูดไปเพราะว่าเชิงหรอก อย่างอนเค้านะนะ อุบอิบ
“แล้วชอบไหมล่ะ?” อูย...อูย....อูย.....ถามมาแบบนี้ยองแจก็ไปไม่ถูกสิครับ แหม่..ไม่ชอบมั้ง ถ้าไม่ชอบยองแจไม่ชอบให้มาทำอะไรแบบนี้หรอก!
“ก็ไม่น่ะสิ” งานปากแข็งต้องมา...ยองแจเรียบร้อยนะจะให้พูดอะไรตรงๆได้ไง
“โกหก”
“เอ้า”
“ถ้านายไม่ชอบนายจะยอมให้ฉันทำอะไรแบบนี้หรือไง” แหนะ!! รู้ทันอีก!! ที่เรื่องแบบนี้น่ะฉลาดเชียว!
“ไม่รู้ๆๆๆ” ผมเด้งตัวออกมาจากโซฟา “ฮยองไปเปลี่ยนชุดเถอะ ตอนนี้เน่ามาก หือ ฮยองอาบน้ำครั้งสุดท้ายตอนไหนเนี่ย กลิ่นตัวไม่ใช่เรื่องตลกนะครับ” ว๊าย! ยองแจปากร้ายอ่ะ! พูดแบบนี้ใส่ที่รักได้ยังไง
“เหรอ..” ยังจะตามมาใกล้อีก โอ๊ย ยองแจจะระเบิดเป็นโกโก้ครันช์แล้วนะ อย่ามาใกล้แบบนี้ ภูมิต้านทานติ่งต่ำ อย่ามาใกล้
“ฮื่อ อย่าๆๆ ฮยองอย่าเข้ามาเลยนะ ผมเตือนไว้ก่อนเลย” ถอยไปจนติดกับกระจกห้องแล้วยังจะตามมาอีก สนุกไหมเนี่ยสนุกไหมเอายองแจกลับไปเล่นที่บ้านเลยไหม!
“ทำไม นายจะทำอะไร จะตบหน้าฉันแล้วพูดว่า อ๊ายๆ ไม่นะคะไม่ คุณจะทำอะไรน่ะ อย่านะๆ คนบ้า! คนผีทะเล! แบบนี้น่ะเหรอ?”
เอ่อ...ผมว่าเค้าสะดิ้งกว่าผมแหละ....
“ฮยองกำลังทำให้ผมกลัวนะ”
“ฮ่าๆ ปากนายกลายเป็นรูปสามเหลี่ยมคว่ำเลยอ่ะ” พูดแล้วก็เอามือจิ้มๆที่ปากผม อืม ดีงาม ยองแจใจเต้นเป็นสามช่าแล้ว
“ไปๆ ฮยองไปล้างตัวเถอะ”
“อ่ะจ้าๆ ไปแล้วจ้า ฉันไปเป๊ปเดียวอย่าคิดถึงแล้วกัน” โบกมือบ๊ายบายแล้วเดินยิ้มออกไป
คุณพระคุณเจ้า!!!!!
ยองแจละอยากจะตายวันละหลายๆรอบ
ทำไมฮยองคนโง่เค้าต้องแกล้งผมด้วยนะ มาใกล้ทำไม แถมมายิ้มให้บ่อยๆแบบนั้นอีก โอ๊ย เป็นใครใครจะทนล่ะ ได้เห็นยิ้มที่เคยมองผ่านโปสเตอร์และก็มองผ่านในฝูงชนใกล้ขนาดนี้ ยองแจไม่คิดไม่ฝันมาก่อนจริงๆนั่นแหละ
ฮื้อออออออออออออออ
หลังจากรอคุณชายทั้งหลายล้างตัวเปลี่ยนชุดเสร็จก็ตรงดิ่งกลับหอกันทันที ตลอดทางก็วุ่นวายพอๆกับตอนเช้า แต่ต่างตรงที่คราวนี้แจบอมเป็นฝ่ายมานั่งตรงกลางระหว่างจินยองและยองแจซะเอง
“อ๊ะ! ฮยอง! อย่าบังสิ ผมจะถ่ายรูปจูเนียร์ฮยอง” ปัดมือไปมาเพื่อบอกให้คนที่นั่งขวางหลบออก
“แล้วฉันทำอะไรหรือยังล่ะ นายอยากถ่ายก็ถ่ายสิ”
“ฮยองตัวใหญ่บังจูเนียร์ฮยองมิดเลยเนี่ย”
“ยองแจ!”
“ฮ่าๆ พวกนายทะเลาะกันเหมือเด็กเลยแฮะ”
“ขำมากไหมเนี่ยจินยอง ฉันเพื่อนนายนะ”
“อื้อ ฉันบอกหรือยังล่ะว่าไม่ใช่เพื่อนนาย ฮ่าๆ”
“นาย..ติดเชื้อไอ้เด็กนี่มาแล้วหรือไง”
“อ้าว ไหงชี้หน้าผมแบบนี้ล่ะ ฮยองหลบไปเลยนะหลบ” ผมลุกขึ้นและเขยิบไปนั่งบนตักเจบีฮยองและเอาตัวเบียดให้เอาย้ายไปนั่งที่ผมแทน
หมับ
อ้าวเฮ้ย มากอดยองแจทำไม ปล่อยนะ ฮือ หัวใจทำงานหนักอีกแล้ว
“ไม่เขยิบ ถ้าอยากอยู่ใกล้จินยองมากก็นั่งมันตรงนี้แหละ” แล้วก็เพิ่มแรงกอดขึ้นอีก อ่อก...เหมือนกำลังโดนงูเหลือมรัดเลย
“จะ..จูเนียร์ฮยองช่วยยองแจด้วย”
หมับ~
“จูเนียร์ฮยอง ผมให้ช่วยเอาเจบีฮยองออกไปไม่ใช่มากอดผมอีกคนนะ โอ๊ย อึดอัด”ผมดิ้นไปมาเมื่อถูกผู้ชายสองคนรัดผม คนขับรถเหลือบมามองผ่านกระจกรถนิดหน่อยแล้วหันหน้าไปมองถนนต่อ จิตใจนี่จะไม่คิดช่วยผมเลยใช่ไหม
“ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ”
“คิกๆ ยองแจของจูเนียร์ฮยอง”
“เฮ้ยๆ จินยอง ที่นายกำลังถูนั่นหน้าอกฉัน”
“ปล่อยโผ๊มมมม”
“นายนี่พูดมากจังอยากอยู่ใกล้ๆจินยองไม่ใช่หรือไงนี่ไงใกล้พอหรือยัง”
“ผมอยากใกล้จูเนียร์ฮยองไม่ใช่กลวงฮยองสักหน่อย”
“นายว่าใครกลวง!?”
“อ่อก....ขอโทษครับๆๆ อย่ากอดแน่นสิ หายใจไม่ออกแล้ว”
“เฮ้ๆ แจบอมนายกำลังรัดมือฉัน ฉันเจ็บนะ”
“ปล่อยผมไปเถอะนะ!!!!!!!” นั่นคือเสียงสุดท้ายของผมก่อนจะหมดลมตายคาอ้อมกอดของผู้ชายสองคนที่เล่นอะไรกันก็ไม่รู้ ให้ตายเถอะ เจอกันไม่ถึงเดือนผมยังน่วมขนาดนี้ไม่อยากคิดสภาพตอนต่อไปเลย ผมว่าผมอาจจะกลายเป็นกระสอบทรายให้พวกเขาทุบเล่นก็ได้
ผมเดินกลับมาที่หอด้วยสภาพปางตาย ฮยองสองคนนั้นเค้าขี้เล่นเกินไปนะบางที จะรักษาภาพพจน์ไอดอลที่ผมชอบสักหน่อยก็ไม่ได้ ดูสิหัวยุ่งหน้ายับไปหมดแล้วเนี่ย
!!?
ผมตกใจนิดหน่อยเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้วพบว่ามีรองเท้าถึง 3 คู่วางเรียงกันอยู่
ใครมากันเยอะแยะเนี่ย
“อ้าวฮยอง...” ผมทักฮยองสุดหล่อผมแดง เดี๋ยวนี้เราเจอกันบ่อยจัง พอมองไปข้างๆก็เห็นเด็กน้อยคนนึง อ่าใช่... ไม่เจอเค้ามานานเท่าไหร่แล้วล่ะ
“ยองแจฮยองสวัสดีฮะ” แบมแบมก้มหัวทักทายผม เขายังน่ารักเหมือเดิมเลยนะ เอ๊ะ เดี๋ยวสิ ถ้าแบมแบมอยู่ที่นี่...แจ็คสันล่ะ? หมอนั่นไม่ช็อคแล้วช้ำในตายหรือไง!
“เอ่อ..”
“แจ็คสันฮยองอยู่ในห้องนอนน่ะฮะ” แบมแบมตอบเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ ผมพนักหน้าหงึกหงักแล้วเดินไปนั่งข้างๆทั้งสองคน
“แล้วทำไมสองคนถึงออกมาอยู่นี่อ่ะ”
“ก็เพื่อนนายไล่พวกฉันออกมานี่แหละ”
“ไล่? ไอ้แจ็คมันไล่ฮยองกับแบมแบมออกมาเหรอ? ทำไมอ่ะ?”
“อย่าให้เล่าเลยมันไม่ดีน่ะ ฮ่าๆ” ฮยองสุดหล่อหัวเราะออกมา โหย...เห็นเขี้ยวเค้าแล้วอยากให้เขากัดที่ต้นคอจริงๆ
ว๊าย! คิดอะไรยองแจ ไม่งาม!!
แอ๊ด...
เพื่อนหน้าโหดเดินออกมาจากห้องพร้อมผ้าขนหนูพาดบ่า เขามองค้อนสองคนที่นั่งอยู่ข้างผมหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไปหยิบนมมาดื่ม
ทำไมมันดูตึงๆแปลกๆแบบนี้ล่ะ รักสามเส้าหรือไง
“พวกนาย...” เสียงของแจ็คสันที่ดังขึ้นทำให้มาร์คฮยองกับแบมแบมสะดุ้งพร้อมกัน “จะอยู่อีกนานไหม”
“อ้าวเฮ้ย ไอ้แจ็ค ทำไมไปไล่ทั้งสองคนแบบนี้อ่ะ นั่นแขกนะ”
“ใครบอก! นั่นมันคนไทยกับคนประวัติซับซ้อนต่างหากไม่ใช่แขก! แล้วอีกอย่างนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าทั้งสองคนตอนนี้ด้วย!”
“อ่า..ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกยองแจเดี๋ยวฉันจะกลับแล้วแหละ” มาร์คฮยองลุกขึ้นเดินไปหยิบรองเท้ามาสวม
“ผะ..ผมด้วยฮะ วะ..ไว้เจอกันใหม่นะฮะ ยองแจฮยอง แล้วก็..แจ็คสันฮยอง” แบมแบมเองก็ลุกขึ้นเดินตามมาร์คฮยองไป
“นายจะกลับกับฉันไหมแบมแบม เดี๋ยวจะไปส่ง”
“ลำบากมาร์คฮยองหรือเปล่าครับ”
“ฮ่าๆ ไม่ๆ ฉันยินดีเลย”
“ไปคุยกันที่อื่นได้ไหมพวกนายน่ะ!” แจ็คสันเดินออกมาจากห้องครัว จัดการดันหลังทั้งสองคนออกไปนอกห้องแล้วปิดประตูใส่
ควับ
หันมามองหน้าผมแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเอง
หมอนี่มันบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย
ผมเดินกลับเข้าห้องนอนตัวเองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูก็พบว่ามีไลน์เข้ามา
เจบีแจบอม
นายอยู่ไหน? 19.54
เฮ้ยๆๆๆ ผมไม่ได้ตาฟาดไปใช่ไหม ฮยองคนโง่ส่งข้อความมาหาผมก่อน!! อ๊าก!!!
มกโพยองแจ
อยู่ที่ห้องสิ ฮยองจะให้ผมอยู่ไหนล่ะ 19.54
เจบีแจบอม
ไม่รู้สิ ในใจฉันมั้ง ฮ่าๆ 19.55
ผึ่ง!!!!!!!!!!!!!
ในใจฉันมั้ง
ในใจฉันมั้ง!!
ในใจฉันมั้ง!!!!!!!!!!!!
อยากจะมุดเข้าไปในมือถือแล้วตะโกนว่า ‘ใช่’ใส่หน้าเขาดังๆ วันนี้เขาเป็นอะไรของเขานะฮยองคนนี้น่ะ! ทั้งแกล้งทั้งหยอด อะไรของเค้า!!
เจบีแจบอม
เฮ้ นายคงไม่คิดว่าฉันพูดจริงหรอกนะ 19.57
ไม่ทันแล้ว!! ยองแจคิดไปแล้ว!! อ๊ากกกกกก
เจบีแจบอม
นี่! นายจะไม่ตอบฉันเหรอ! 20.02
ขอเวลาผมทำใจหน่อยได้ไหมล่ะ ฮื้ออออ ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วเนี่ย ฮึ่ม!!
เจบีแจบอม
นี่! 20.05
งืม...มือสั่น มือสั่น พิมพ์อะไรดี โอ๊ย ยองแจดิ้น!!
เจบีแจบอม
นายคงยุ่งสินะ ไม่เป็นไร 20.12
อ้าว อ้าว อ้าว!! ไอ้ยองแจไอ้บ้า! ทำไมไม่ตอบฮยองเค้าไปล่ะ!! นั่งเป็นเบื้ออะไรอยู่ได้! โอ๊ย เป็นครั้งแรกที่อยากจะทึ้งหนังหัวตัวเองออก ทำไมทีแบบนี้กลับไม่กล้าตอบไปนะ แค่ส่งสติ๊กเกอร์หรืออะไรก็ได้ก็ไม่ทำ ยองแจเอ๊ย!!
จินยองจูเนียร์
ย่าห์! นอนหรือยัง!? 20.14
อ้าว คราวนี้จูเนียร์ฮยองส่งมาแฮะ
มกโพยองแจ
ยังๆ ผมไม่ใช่เด็กอนามัยนอนเร็วหรอกนะ 20.14
จินยองจูเนียร์
เออ ฉันก็ว่างั้นแหละ 20.14
มกโพยองแจ
ฮยองมีอะไรหรือเปล่า? 20.15
จินยองจูเนียร์
มีสิ เรื่องแจบอมสุดหล่อหล่อสุดในโลกน่ะ 20.15
หึ้ย อะไร..ทำไมจูเนียร์ฮยองเรียกกลวงฮยองแบบนั้นอ่ะ น่ากลัวแฮะ
จินยองจูเนียร์
ย่าห์! ไม่ต้องมาอ่านแล้วไม่ตอบเลยนะ นายนี่มันจริงๆเลย อ่านไม่ตอบฉันตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ! 20.17
มกโพยองแจ
ห้ะ? ผมว่าฮยองเพิ่งจะคุยกับผมแล้วผมก็เพิ่งไม่ตอบเอง อะไรอ่ะ ผมมงงนะ 20.18
จินยองจูเนียร์
เฮ้ย! เออ นั่นสิ ฮ่าๆ ฉันนี่พูดอะไรไม่รู้ 20.19
จินยองจูเนียร์
ส่งสติ๊กเกอร์ 20.19
มกโพยองแจ
นี่ฮยองติดเชื้อกลวงมาจากคนข้างห้องใช่ไหม กลวงพอกันเลย 20.20
จินยองจูเนียร์
นี่แจบอมน่ะเป็นคนดีคนเก่งนายรู้ไหม นายควรชมเขามากกว่าว่านะ 20.20
มกโพยองแจ
อะไรของฮยองเนี่ย เอาแต่ชมเจบีฮยองตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว เป็นอะไรเนี่ย เจบีฮยองบีบคอให้ฮยองพิมพ์อยู่หรือไง 20.21
จินยองจูเนียร์
ไม่นะ! ฉันน่ะพูดเรื่องจริง! 20.21
มกโพยองแจ
นี่ ถ้าฮยองทำตัวไร้สาระอีกผมจะอ่านแล้วไม่ตอบนะ 20.21
จินยองจูเนียร์
อ่าๆๆ นายอย่าเพิ่งงอนสิ! 20.22
จินยองจูเนียร์
คืองี้.. 20.25
จินยองจูเนียร์
อาทิตย์หน้า 20.25
จินยองจูเนียร์
ไปเที่ยวกัน 20.26
จินยองจูเนียร์
นะ... 20.26
/ ตัดไปทางด้านจินยอง /
“เฮ้ย แจบอม ใครให้นายเล่นมือถือฉันเนี่ย!” จินยองกระโจนเข้าไปคว้ามือถือจากมือของเพื่อนข้างห้องที่จู่ๆก็มาเคาะประตูและขอให้เขาทำอะไรให้ทานตอนนี้
“เอาน่า...ฉันขอยืมหน่อยสิ เป๊ปเดียว” คนที่ขโมยมือถือเพื่อนมาเล่นเดินหนีเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะล็อคประตูไม่ให้เพื่อนตามมาทวงของคืน
“นี่! ย่าห์! อย่าเอาไลน์ฉันไปคุยกับใครมั่วซั่วนะ!”
“เออ ฉันไม่คุยมั่วซั่วหรอก...หึ” กระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วก็กดส่งข้อความไปยังปลายทาง
มกโพยองแจ
ช่วยทำให้วันอาทิตย์ของฉันเป็นวันอาทิตย์สนุกด้วยนะ
...ยองแจ
:+: BREAK UP 45% :+:
หลังจากหายไปเกือบสองปีผมก็กลับมาที่เกาหลีอีกครั้ง อ่า...มันค่อนข้างยากสำหรับคนที่หนีไปอย่างผมนะ ผมไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง ผมรู้สึกผิดกับแจ็คสันฮยองเค้ามากๆ แต่พอผมได้มาเจอเขาก็รู้สึกดีขึ้น รู้สึกที่ดีเขาไม่ได้เกลียดผม ถึงแม้ว่าเขาจะให้ผมเป็นแค่น้องชายเขาตาม...
“เฮ้ แบมฮยอง”
“โอ๊ะ ว่าไงยูคยอม” ผมโบกมือทักทายเพื่อนสนิทตัวยักษ์ที่ผมนัดมาทานเค้กด้วยกันหลังจากไม่เจอกันเกือบสองปี ตอนที่ผมโทรไปหาเขาเขาดูดีใจมาก เสียงที่ร่าเริงทำให้ผมรู้ว่าเพื่อนคนนี้ไม่เปลี่ยนไปเลย
“ฮือ คิดถึงจังทำไมไม่กลับมาบ้างเลยผมคิดถึงฮยองนะ”
“อ่อก...อย่ารัดคอฉันสิยูคยอม แล้วจะให้ฉันบอกกี่ทีว่าเลิกเรียกฉันว่าฮยองสักทีเราอายุเท่ากันนะ”
“ไม่เอาอ่ะ ผมอยากเรียกแบมฮยอง เรียกแบมแบมเฉยๆแล้วมันไม่น่ารัก คิกๆ” ผมไปยิ้มตาหยีไป หมอนี่โตแต่ตัวจริงๆด้วยแฮะ
“ทำไมจู่ๆฮยองก็กลับมาเกาหลีล่ะ ไหนบอกว่าจะกลับไปเรียนที่ไทยต่อ” ตัดเค้กข้าวเข้าปากแล้วถามผมงุมงำ
“พอดีตอนนี้โรงเรียนฉันปิดเทอมช่วงนี้ไงเลยกลับมา ไม่อยากให้ฉันกลับมาหรือไง?”
“อ๊า ไม่ใช่ๆๆ ไม่ใช่นะ แบมฮยองกลับมาแหละดีแล้ว ผมน่ะคิดถึ๊งคิดถึงฮยอง” ตักเค้กเข้าปากอีกคำแล้วยิ้มตาหยี
“นี่ เลิกกินเป็นเด็กได้ไหมนายน่ะจะกินก็กินดีๆสิ”
“แหม ฮยองก็กินด้วยสิ มานั่งมองผมกินแบบนี้ผมก็เขินนะ อ่ะๆ แบมฮยอง อ้ำๆ” ยูคยอมจัดการตักเค้กของตัวเองแล้วยื่นมาทางผม ผมเขยิบไปใกล้แล้วงับเค้กบนช้อนทาน
“ฮ่าๆ แบมฮยองยังน่ารักเหมือนเดิมเลย”
“อืม ใครๆก็พูดแบบนั้นนะ”
“ช่าย~ แบมฮยองน่ะน่ารักที่สุดแล้ว คิกๆ”
“พอๆ ไม่ต้องมาชมฉันหรอกฉันพอจะรู้ตัว นายกินไปเถอะ”
“อื้อ แบมฮยองชวนผมมาแต่ตัวเองไม่กินเนี่ยนะ”
“ฉันแค่อยากเจอนายนี่ ทีหลังไม่ชวนแล้วก็ได้” ผมมองหน้าลูกหมาตัวยักษ์ที่นั่งอยู่ตรงข้าม ตอนนี้หูเขาแดงเหมือนถูกใครหยิกแบบนั้นแหละ “นาย...หูแดง...”
“ห้ะ? ผม?? หูแดง? เห้ยไม่นะฮะ ไม่ๆ ผมไม่ได้เขินฮยองที่บอกว่าอยากเจอผมนะผมไม่ได้เขินไม่ๆ” ทำท่าตกใจแล้วเอามือปิดหูดิ้นไปมาผมโซฟา เจ้าของร้านหันมามองเล็กน้อยก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
แหงสิ...ตัวใหญ่ขนาดนี้มาดิ้นมาเขินเป็นสาวน้อยแบบนี้ เป็นใครก็ขำ
“ฮ่าๆๆๆ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนายเลยนะยูคยอม ฉันยังไม่ได้พูดเลยว่านายเขินฉันเหรอ ฮ่าๆๆๆ”
“แบมฮยองแกล้งผม!”
“ฮ่าๆๆ โอ๋ๆ ไม่งอนสิ ฮ่าๆๆๆ กินเค้กๆ” ผมเอื้อมมือไปหยิบช้อนแล้วตักเค้กให้ยูคอมทาน ข้าวดูตกใจนิดหน่อยผมเลยยืนช้อนไปใกล้ปากเขาอีก ยูคยอมพยายามกลั้นยิ้มไปแล้วทานเค้กเข้าไป เขาหยิบหมอนข้างหลังมาปิดหน้าตัวเองไว้และเอาแต่โวยวายว่า
“แบมฮยองอย่าทำตัวน่ารักแบบนี้สิ!!”
หลังจากทานเค้กกันจนอิ่ม...อืม..ควรใช้ว่าเขินจนอิ่มมากกว่านะเพราะว่ายูคยอมเอาแต่นั่งหูแดงตลอดเวลา เราสองคนก็เดินเรื่อยเปื่อยไปตามทาง
“แบมฮยองกลับมาคราวนี้จะกลับไปอยู่เมืองไทยอีกไหมฮะ?”
“กลับสิ ฉันยังเรียนไม่จบนะ”
“อ่า..ไม่กลับไม่ได้เหรอฮะ เรียนต่อที่นี่ไง มาเรียนกับผมก็ได้ผมจะดูแลฮยองเอง”
“บ้าหรือไง ฉันขี้เกียจมาทำเรื่องย้ายอีกมันเหนื่อยนะ”
“เดี๋ยวผมจัดการให้! ฮยองอย่ากลับไปอีกนะ อยู่กับผมนะ ถ้าฮยองหนีกลับไปอีกผมจะตามฮยองไปเรียนที่ไทยด้วย!”
“นายเนี่ยนะ?? จะไปเรียนได้เหรอ?”
“โถ่ อย่าดูถูกผมนะ ฮยองรู้ไหมว่าสองปีที่ผ่านมาผมพยายามเรียนภาษาไทยเพื่อฮยองเลยรู้ไหม ถ้าฮยองยังไม่กลับมาผมบินไปไทยแล้วเนี่ย” คนพูดทำท่าทางมั่นใจจนผมยิ้มตาม เขาพยามเพื่อผมมาตลอดเลยนะ ผมเองยังไม่รู้เลยว่าผมเคยทำอะไรให้เขาบ้าง
“เว่อร์ไปแล้วนาย” ผมยิ้มแล้วเดินนำยูคยอมออกมา เขาวิ่งตามผมแล้วยืนขวางทางไว้ จับไหล่ผมให้มองหน้าเขาก่อนจะพูดประโยคภาษาไทยออกมา
“สะ..สะหวัด..ดีคับ...พมชื่อคิมยูคยอม...ผะ..ผมรักคุณมั่กๆ คิดถึ่งน่ะคับ”
“เฮ้ย...ยูคยอม! นายพูดได้จริงๆเหรอ! เฮ้ย!! สุดยอดอ่ะ!” ผมได้แต่อึ้งกับประโยคภาษาไทยที่ยูคยอมพูดออกมา ถึงสำเนียงจะไม่ใช่เป๊ะแต่พูดประโยคยาวๆได้แบบนี้ก็เก่งมากแล้ว
“อ่า..มันโอเคใช่ไหมฮยอง ผมว่ามันดูตลกนะ ฮ่าๆ” ยืนเกาหัวตัวเองแก้เก้อ ผมส่ายหัวหงึกๆเป็นการบอกว่าเขาน่ะเก่งมากแล้ว ยูคยอมหันมายิ้มตาจนปิดให้ผมก่อนจะพาผมเดินไปต่อ
รู้สึกดีจัง...
:+: BREAK UP :+:
-_-
หลังจากได้รับข้อความในไลน์จากจินยองฮยองเมื่ออาทิตย์ก่อนผมก็ไม่เจอจินยองฮยองกับกลวงฮยองเลย มีแต่กระดาษที่แปะหน้าห้องว่าทั้งสองคนต้องไปถ่ายรายการเลยพาผมไปด้วยไม่ได้ คงจะถ่ายเสร็จตอนประมาณอาทิตย์นี้
นี่แปลว่าผมเตรียมตัวรอเก้อใช่ไหมเนี่ย อุตส่าห์ไปซื้อใหม่กับไอ้แจ็คมา สุดท้ายก็ไม่ได้ไปสินะ โถ่ จินยองฮยองคนหลอกลวง! ติดงานแล้วยังจะมาชวนไปเที่ยวอีก! L
ฟึ่บ
ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ในห้องนั่งเล่นแล้วเปิดคอมส่วนกลางระหว่างผมกับแจ็คที่รวมตังค์กันซื้อขึ้น อืม....ช่วงเวลาที่ฮยองสองคนติดงานผมก็กลายเป็นแฟนคลับธรรมดาคนเดิม ผมตามข่าวพวกเขาในทวิตเตอร์ ในเพจ แต่ก็รู้แค่ว่าไปออกรายการอะไรสักอย่างเท่านั้น...นี่ขนาดผมเป็นคนดูแลเขาผมยังไม่รู้เลยอ่ะ น้อยใจนะเนี่ย!!
บุคคลนิรนาม @xxx 3 นาที
เฮ้ย!! เมีแฟนคนนึงเจอเจบีโอปป้าถ่ายรายการแถวเมียดงเมื่อสองวันก่อน ประเด็นคือไปกับผู้หญิง!! pic.twitter.com/Awkganb
!!!
ผมถึงกับตบโต๊ะเลยทีเดียวเมื่อคลิ๊กเข้าไปดูรูปแล้วพบว่ารูปนั้นเป็นรูปของกลวงฮยองกำลังยืนเลือกของใส่ร้านค้ากับผู้หญิงคนนึง เขากำลังเอาหมวกสวมให้ผู้หญิงคนนั้นแล้วก็ยิ้ม ยิ้มนั่นน่ะของยองแจคนเดียวนะ!!!
หึ้ย!!!
“เฮ้ย ยองแจ แกจะเขย่าคอมทำไมวะเดี๋ยวก็พังหรอก!”
“อย่ามายุ่งนะแจ็คสัน ตอนนี้ฉันกำลังโมโหอยู่ ฉันโมโห!”
“ไอ้บ้า...โมโหแล้วนั่งกัดจอคอมทำไม! สกปรก!”
“แง่ง...” นอกจากจะไม่บอกกันว่าไปไหนแล้วยังมีภาพออกมาว่าไปกับผู้หญิงอีก คอยดูนะเจอกันผมจะงับหัวกลวงฮยอง!
“อากาศก็ไม่ร้อนทำไมอยู่ๆเพื่อนฉันถึงเป็นพิษสุนัขบ้าวะ เฮ้อ แจ็คสันล่ะเหนื่อยใจ”
“แง่ง!!”
“โว้ย อย่ามากัดฉันนะถอยไปๆ”
ติ๊งต่อง~
“ปล่อยๆ ไอ้ยองแจปล่อยฉันฉันจะไปเปิดประตู!” แจ็คสันพยาพยามแงะปากผมออกจากหัวมัน หึ้ย...ไม่มีที่ระบายก็กินหัวมันนี่แหละ ยองแจแค้น!
“โอ๊ยยองแจ! แตงกวาหมาบ้า ปล่อย!”
ตุ้บ
“อยู่นิ่งๆเลยนะ! ฉันจะไปเปิดประตู”
“เหอะ” หลังจากถูกเหวี่ยงลงพื้นผมก็คลานกลับไปนั่งหน้าคอมเหมือนเดิม รูปและข่าวของทั้งสองคนเริ่มปล่อยออกมาเรื่อยๆ แต่ต่างกันตรงที่จินยองฮยองไม่ค่อยสกินชิพกับผู้หญิงสักเท่าไหร่ ส่วนคนโง่น่ะเหรอ เหอะๆ จับได้เป็นจับ! ยองแจล่ะอยากมุดจอไปฟาดแขนนัก หึ้ยๆๆๆๆ
“เป็นอะไรของนาย ดิ้นเป็นหนอนเลย”
“เฮ้ย!!!” คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกด้วย เทพบุตรคนกลวงมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่!!!
“หืม..นาย.เล่นทวิตเตอร์ด้วยเหรอ?” เขาหรี่ตามองที่หน้าจอคอมที่เปิดหน้าทวิตเอาไว้ ผมรีบลุกขึ้นเอาตัวบังหน้าจอ เจบีฮยองพยายามดันผมออกเพื่อดูแต่ผมก็ยังคงเกาะจอไว้แน่น มือค่อยๆเอื้อมไปชักปลั๊กข้างหลังออก
พรึ่บ
“นาย..ทำตัวมีความลับไปได้ เป็นแฟนคลับฉันหรือไง”
“เอ่อ” ทำไมถามจี้ตรงใจแบบนี้
“อึ้งแบบนี้เป็นหรือไง?”
“บ้า แฟนคลับคนแบบฮยองเนี่ยนะไม่อ่ะไม่ๆ แล้วฮยองมาที่นี่ทำไมคิดถึงผมเหรอ?” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเจบีฮยองเขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอานิ้วชี้ผลักหน้าผากผม
“หลงตัวเองจริงๆเลย ฉันจะมารับไปเที่ยวต่างหาก”
“ห้ะ? เที่ยว? บ้า...มาพาผมไปเที่ยววันนี้ได้ไงวันนี้ผมมีนัดกับจินยองฮยองแล้ว” ผมทำเป็นไม่สนใจแต่ความจริงในใจแถบกระโดดออกมาเต้นแฮนด์อัพ อยากจะโทรไปยกเลิกนัดกับจินยองฮยองจัง... (นายมันใจง่าย ชเวยองแจ)
“แผนมันเปลี่ยนนิดหน่อยเพราะตารางงานเราเลยจะไปทะเลกันแทนจินยองรออยู่ที่รถ นายจะไปด้วยกันไหมล่ะ?” อุ๊ย ไปทะเลกับโอปป้า...หู้ย...ถึงตกเป็นขี้ปากคนทั้งประเทศยองแจก็ยอม!!
“อืม...ขอคิดก่อนนะ เพราะว่าวันนี้ผมเหนื่อยมากแล้วก็...”
“อย่าพูดมากน่าไปเก็บของแล้วขึ้นรถไป” จู่ๆเจบีฮยองก็ลากผมเข้าไปในห้องนอนแล้วดันหลังไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะพยักเพยิดให้รีบเตรียมชุด
“เอาไปหลายๆตัวหน่อยก็ได้เพราะเราไปกันอาทิตย์นึง...”
“ห้ะ!! อาทิตย์นึง!!” อกอีแป้นจะแตก!
“อือ ไปพักผ่อนกันสักหน่อยคงไม่เป็นไร ฉันบอกครูใหญ่ไว้แล้ว”
“อ่า”
“ไปเก็บของไป”
หลังจากเก็บของเสร็จเราสองคนก็ลงมาที่ลาดจอดรถโดยมีเจบีฮยองถือกระเป๋าลงมาให้ ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูรถตู้ หึ้ย~ ได้ไปทะเลด้วยกันตั้งอาทิตย์นึง ทะเลที่มีแค่เรา ทะเลที่ไม่มีไอ้แจ็ค...
“ไฮมายเฟรน~ J”
“ไอ้แจ็ค!!!” ผมร้องเป็นหมีทันทีเมื่อเปิดประตูรถมาแล้วเจอแจ็คเพื่อนรักนั่งอยู่เบาะข้างๆกับจินยองฮยองแล้วโบกมือให้
“ดีใจที่ได้เจอนะJ”
“แก..มาได้ไงวะเนี่ย แกไม่ได้อยู่บนห้องเหรอ!?”ถึงจะสงสัยยังไงก็เดินเข้ามานั่งในรถก่อน เดี๋ยวโดนทิ้ง
“ฉันชวนเพื่อนนายมาเองแหละ ฉันกลัวนายเหงา ฮ่าๆ เพื่อนนายคนนี้ตลกดีนะ ฉันชอบ” จินยองฮยองพูดขึ้นมาพร้อมกอดคอแจ็คสันโยกไปมา โอ๊ยตาย ทะเลที่สงบสุขของผมมันจบแล้ว มันจบแล้ว~
“พร้อมแล้วใช่ไหมครับ?”
“เยสเซอร์!!!” ยองแจไม่พร้อม ยองแจไม่พร้อม!
“เราจะไปกันแล้วนะครับ”
“เย้!!!! เลทโกทูเดอะบีช!!!”
เนื่องจากเจบีฮยองไปนั่งข้างๆกับคนขับเพื่อบอกทางผมเลยต้องมานั่งแหง็กอยู่ที่เบาะเดี่ยวคนเดียว จินยองฮยองกับแจ็คสันก็นั่งกอดคอกันร้องเพลงไปตลอดทาง ดูพวกเขาเข้ากันดีเกินไปนะ ผมอยากจะร้องไห้ โอ๊ย...
“เย้!! ฉันเรียกนายว่าจูเนียร์ได้ใช่ไหม?”
“ได้สิแจ็คสัน!”
“เย้!!!”
“เย้!!!!!!!!!”
“ย่าห์ๆๆๆ เพลงนี้ของเกิร์ลเดย์นูน่านี่ ฉันเต้นได้ด้วยนะ!”
“เฮ้ย จริงดิ? ฉันเองก็เต้นได้ ย่าห์...เรานี่เกิดมาคู่กันจริงๆเลยแจ็คสัน”
“เดี๋ยวๆ จะถึงท่อนฮุกล่ะมาเต้นพร้อมกันๆ”
“นามันมลลาซอทตอนซัมทิง~”
แม่ครับ...ยองแจอยากกกลับไปหาแม่..
:+: BREAK UP :+:
“แบมฮยองมีอะไรหรือปล่าว?” ยูคยอมที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมกับคุกกี้นั่งลงข้างๆผมแล้วก้มหน้าดูมือถือ
“ใครคือมาร์คฮยองอ่ะ? กิ๊กเหรอ!? ทำไมแบมฮยองเป็นคนแบบนี้อ่ะ! ยูคเสียใจนะ!!” พูดแล้วก็กระโจนขึ้นไปนอนไปบนเตียงของตัวเอง อืม...เห็นว่าอุตส่าห์พามาทานขนมต่อที่บ้านนะไม่งั้นผมฟาดเขาไปแล้วที่มาแอบดูมือถือแบบนี้น่ะ
“ปล่าว...” ผมตอบสั้นๆแล้วก้มหน้ามองข้อความที่ส่งมาจากมาร์คฮยอง หลายวันมานี้ผมกับมาร์คฮยองสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ผมยอมรับเลยนะว่ามาร์คฮยองเค้าดูดีจริงๆ เวลาที่เขาพาผมออกไปซื้อขนมซื้อของก็จะมีสาวๆมองเขาตลอด แต่ติดตรงที่เขาเป็นคนกวนนิดหน่อย เห็นเงียบๆแบบนั้นก็ไม่ใช่ตัวตนจริงทั้งหมดหรอก
“แบมฮยอง~ ไม่ง้อยูคหน่อยเหรอ?”
“ไม่อ่ะ”
“ง่า~~~” ลูกหมูตัวยักษ์สไลด์ตัวเองลงมาจากเตียงแล้วดึงผมไปกอดจากข้างหลัง แล้วโยกตัวไปมา “แบมฮยองไม่ง้อผมหายเองก็ได้”
“นายนี่ประหลาดจริงๆ”
“ประหลาดกับฮยองคนเดียวนั่นแหละน่า”
“ฮ่าๆ อย่าเอาหน้านายมาถูกับหน้าฉันสิ ขนลุก ฮ่าๆ”
ไลน์~
“ยูคยอมปล่อยฉันก่อน มีไลน์เข้ามาน่ะ”
“เดี๋ยวค่อยอ่านก็ได้นะฮยอง”
“ยูคยอม..” ผมกดเสียงต่ำเป็นการบอกให้เขาปล่อยผม ยูคยอมดูหงอยไปนิดนึงแต่พอผมยิ้มให้ตาคู่นั้นก็กลับมาวิบวับอีกครั้ง
มาร์คต้วน
แบมแบมอยู่ไหนน่ะ? 13.26
แบมแบม1A
อยู่บ้านยูคยอมฮะ ฮยองมีอะไรหรือเปล่า? 13.27
มาร์คต้วน
ไปทะเลกัน 13.27
แบมแบม1A
ห้ะ?? ทะเลเหรอฮยอง? 13.27
มาร์คต้วน
อื้ม นายรู้ไหมว่าแจ็คสันหนีพวกเราไป เห็นยองแจบอกว่าไปตั้งอาทิตย์นึงแหนะ! 13.28
แบมแบม1A
อ่า บางทีเค้าอาจจะอยากพักผ่อนก็ได้นะฮะ 13.28
มาร์คต้วน
การผักพ่อนที่ดีต้องไปหลายๆคนถึงจะสนุกไม่ใช่หรือไง? ไปกันเถอะ! 13.28
ผมยิ้มให้กับข้อความที่ส่งมา มาร์คฮยองเค้าดูจริงจังกับแจ็คสันฮยองจริงๆนะ ถ้าเป็นมาร์คฮยองแล้วผมไม่คิดจะโกรธเค้าหรอกนะ
มาร์คต้วน
ไม่ต้องปฏิเสธนะตอนนี้ฉันให้แม่นายแพ็คกระเป๋าให้แล้ว นายออกมารอที่หน้าบ้านเพื่อนนายเลย 13.30
แบมแบม1A
เอ๋? ฮยองรู้จักบ้านยูคยอมด้วยเหรอ? 13.30
มาร์คต้วน
ฉันก็ถามแม่นายสิ ออกมาเลยอีกสิบนาทีเจอกัน 13.31
ผมตกใจกับการจัดการที่เพียบพร้อมของฮยองคนนี้ เขาชอบทำอะไรที่ผมคาดไม่ถึงตลอดเลยแฮะ ผมหันไปมองยูคยอมที่นั่งกินคุกกี้จนแก้มพอง เขาหันมามองหน้าผมทำตาปริบๆเหมือนจะให้ผมเล่าว่ามาร์คฮยองส่งข้อความอะไรมา
“มาร์คฮยองชวนฉันไปทะเลอาทิตย์นึงน่ะ...อ้าว..ยูคยอมนายจะไปไหน!” ผมหน้าเหวอทันทีที่จู่ๆยูคยอมก็เดินออกจากห้องไป
ตึง
ยูคยอมที่กลับมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางไปโตรีบจัดการเปิดตู้เสื้อผ้าในห้องนอนและยัดเสื้อผ้าทุกอย่างลงไปในกระเป๋า ตุ๊กตา ขนม นม รูปครอบครัว ครีม และสิ่งอื่นๆอีกมากมายลงกระเป๋า
“เสร็จแล้วฮะ จะไปตอนไหน ผมพร้อมแล้ว!”
“อะ..” นี่มันอะไรเนี่ย! ทำไมมีแต่คนมัดมือชกผม!!
Talk : ครบ 100% แล้ว!!!!!! ในที่สุดน้องยูคก็ออกมาแล้วหลังจากมีคนถามหา *ปาดน้ำตา* ออกมาทำให้คู่มันตียิ่งกว่าเดิมหรือเปล่า? 5555555 มีคนบอกว่าขอ 3P ท่าทางจะ 3 ไม่ได้เพราะยูคนี่แหละ ความสัมพันธ์ผูกกันยุ่งกว่าเดิมอีก ก็ไม่เข้าใจว่าจะแต่งให้ตัวเองงงคู่ทำไม แ
ฮ่กกกกกกกก ขอบคุณที่ชอบฟิคกันนะคะฮืออออ *จุ๊บเหม่ง*
ป.ล.อย่าลืมติดแท็ก #ฟิคแฟนคลับแฟนครับ เน้อ ตามส่องตลอดๆ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตลอดนะคะ! O__<
ความคิดเห็น