คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : I..........................................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสของใครหลายคนยกเว้นร่างบางบนที่กำลังลืมตาขึ้น
“อือออ โอ็ยทำไมปวดหัวเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบเลยอ้า” T^T ร่างบางที่อยู่บนเตียงบ่นเหมือนคนแก่
วัยเจ็ดสิบทั้งที่เพิ่งเริ่มเช้าวันใหม่
พลันสายตาที่ลืมขึ้นมาเต็มที่ค่อยๆกวาดสายตาไปมองภายในห้องที่แปลกไปจากเดิม
“ฉันทาสีห้องใหม่หรอเนี้ย รึว่าตาลายทำไมห้องนอนสีฟ้าถึงกลายเป็นสีครืม? ไม่ๆคงเบลอๆไปเองล่ะมั้ง”
ขณะที่กำลังจะก้าวเท้าลงจากเตียงอี้ชิงดันไปเยียบเข้ากับพรมที่นิ่มเหมือนคน
“ฮึ O.o ทำไมพรมห้องมันนิ่มจัง” ว่าแล้วก็ลองเหยียบซ้ำๆกันหลายรอบ
“เห๊! ทำไมมันมีกล้ามด้วยอ่ะ พรมห้องฉันมันเปลี่ยนสภาพได้ด้วยหรอ”
“ไม่ใช่พรมหรอก ผมเอง -___-“ จะเหยีบยอีกนานมัยครับคุณ ผมจุก”
“ว๊ากกกกกกกกกกก นายเป็นใคร? เข้ามาในห้องผมได้ไง ออกไปๆๆๆ” ร่างบางที่ม่ฟังคำพูดได้ปาหมอนใส่อีกคนที่อยู้ด้านล่างของเตียง
“เฮ้ๆๆ เดี๋ยวดิคุณนอนห้องผมแล้วยังจะมาทำร่างกายผมอีกหรอก คนสวยนิสัยไม่ดี ;( “
“ใครสวยห๊ะ! แล้วพูดให้มันดีนี้ห้องใครห๊ะ”
“นี่ๆอย่าเมาแล้วมั้ว หันดูรอบข้างดีๆว่าที่นี้ใช่ห้องของคุณรึเปล่า”
“เอ่ออออ……… .” ว่าแล้วร่างบางก็หันมองภายในห้องใหม่อีกครั้ง ทั้งโต๊ะ ตู้ ต่างไม่ใช่สิ่งของในห้องของตนเองอย่างที่ควรจะเป็น
“ล่ะ…..แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ยัง? อย่าบอกนะว่าคุณลักพาตัวฉันมา อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
ไอ้โรคจิต วิปริต@^(&uglheofirgt)*+)*+&^&$”?NN>” (ไรเตอร์ไม่สามารถบรรยายได้)
“เดี๊ยวๆๆๆ หยุดเลย จริงอยู่ที่ผมพาคุณมาแต่คุณเต็มใจตามผมมาเองไม่ได้บังคับหรือว่าข่มขู่อะไรทั้งนั้นอย่าเข้าใจผมผิด”
“ล่ะ…แล้วฉันจะไว้ใจคุณได้ไง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คิดว่าผมเลวขณะทำคนเมาที่พร่ำเพ้อถึงแฟนเก่าแบบคุณได้ไง” ร่างสูงที่ยืนหัวเราะให้กับคนที่ทำหน้ามึนๆอยู่บนเตียง
“น่ะ……นายรู้ได้ไง?”
“โถ่คุณ คนเมาก็พูดอะไรหมดทุกอย่างนิ พี่ทงแฮคะ พี่ทงแฮขา” ร่างสูงเยี่ยงยักษ์(?) ทำหน้าตาล้อคนตัวเล็กกว่าอย่างมีความสุข
“ย๊า ตาบ้า! หยุดเลยนะ”
“ฮ่าๆๆ หยุดแล้วๆ ไปอาบน้ำไปคุณผมจะพาไปส่งที่บ้าน”
“ผมกลับเองได้ย่ะ” เลย์ที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำหันมาตอบแบบไม่ใส่ใจ
“ได้ไงกันผมพาคุณมา ผมก็ต้องพาคุณกลับสิ”
“งั้นแล้วแต่อยากทำไรก็ทำ”
ตึกๆๆๆๆๆ เสียงฝีเท้าที่วิ่งมาอย่างรีบร้อนทำให้คนขี้เซาอย่างแบคฮยอนต้องลืมตาตื่นขึ้นมา
“แบคฮยอน~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ตื่นรึยังไปมหาลัยได้แล้วไอ้หมูอ้วนขี้เซา” เสียงเพื่อน
ตาโตที่แหกปากตั้งแต่หน้าประตู จนถึงเตียงนอน
“อือออออออ ตื่นแล้วคยองซูนี่นายจะแหกปากให้ข้างบ้านเข้าสรรเสริญแต่เช้าทำไมเนี้ย -3-“
“นี้มันจะเจ็ดโมงอยู่แล้วนะแบคลุกเลยพี่เลย์ไม่อยู่แค่นี้อย่าขี้เกียจ” ร่างเล็กที่กำลังบ่นพลางฉุดให้อีกคนลุกขึ้นมา
“อะไรกันพี่เลย์ยังไม่กลับมาหรอ?” คนที่กำลังพับที่นอนให้หมูขี้เซาเอียงหน้ามองอย่างงง
“อะไรกันแกเป็นพี่น้องกันมาทำไมไม่รู้เรื่อง”
“ก็เมื่อคืนพี่เลย์บอกว่าจะกลับมาแต่ดึกหน่อยนิ” ว่าแล้วแบคฮยอนก็วิ่งไปดูห้องนอนของพี่ชายตนเอง
“ไม่อยู่จริงๆด้วยไปไหนนะ”
“นี้ เดี๋ยวพี่เค้าก็กลับมา แกอ่ะมาอาบน้ำแปรงฟันเถอะฉันเหม็นปากแกเต็มทนแล้วแบค - -‘ “
“ย๊า! ไอ้เด็กตาเหลือกแกพูดว่าอะไรนะ” แบคฮยอนหันมาถามคอยงซู
“เปล๊า~~~” แค่บอกว่าสายแล้วแกควรไปอาบน้ำซักทีก็แค่นั้น คนตัวเล็กกว่าพูดลอยหน้าลอยตาไปมา
แล้วไปเพื่อนบ้า
--อ้วนแล้วยังหูไม่ดีอีกไอ้หมูแบค - -‘ –
“นี้ ผมลืมถามไปว่าคุณชื่อ” เลย์เอยขึ้นขนาดที่กำลังนั่งรถของชายแปลกหน้าน่าตาดีกลับบ้าน
“ทำไมล่ะ เกิดหลงในความหล่อของผมขึ้นมาเลยอยากสานสัมพันธ์ต่อรึไงคุณ”
“โอ๊ยตาบ้า! คิดว่าหล่อลากมาจากไหนกันที่ถามจะได้เรียกถูกตะหาก :P”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไว้บอกทีหลังน่า” ร่งสูงเบียดที่จะตอบทำถาม
“แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ” ผมจะได้เรียกถูก
“เรื่องอะไรผมจะบอกคุณทีคุณยัไม่บอกผมเลย”
“มีข้อต่อลองกันด้วย? ร้ายนะเรา” มือหนาเอือมมาขยีหัวอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
…..อุ่น….ความรู้สึกอบอุ่นมันแผ่มาไม่นะเราเพิ่งเจอเค้าจะชอบได้ไง บ้าๆๆ-//- เราเพิ่งเลิกกับพี่ทงแฮนะ
“ นี้ อย่ามาเล่นแบบนี้นะผมถือ” เลย์บัดมือคนข้างๆออกพูดออกไปอย่างนั้นตึความจริงไม่ใช่
“ก็นายน่ารักนิ”
“-//////- อย่ามาชมซะให้ยาก ผมไม่บอกคุณหรอก”
“แหม่คุณเลย์ครับ ผมรู้จักชื่อคุณอยู่หรอกครับ”
“ห๊ะ O.o รู้จักชื่อผมได้ไง”
“ก็เมื่อคืนคุณพูดทั้งคืนนิทำไมผมจะได้ยืน”
สิ่งที่อีกฝ่ายบอกทำให้ร่างบางถึงกับบางอ้อเลยทีเดียว พูดถึงเมื่อแล้วมันก็…………
“นี่ๆๆ เลย์นายร้องไห้ทำไม เฮ้ยหยุดสิผมไม่ชอบคนร้องไห้”
“ผมเปล่านะแค่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนมันก็ไหลมาเองนิผมไม่ได้อยากร้องซะหน่อย” เลย์พูดและพยายามจะเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
“เฮ้อ~ ~ ~ ~ จริงๆนะครับ แล้วจะให้ผมไปส่งที่ไหน”
“ที่ร้าน Lay coffee & bakery ข้างแม่น้ำฮัน”
“โอเคครับ” ว่าแล้วคนขับรถรูปหล่อก็ขับรถไปยังจุดหมายทันที่
“แกพาพวกเราเดินมาทางนี้ทำไมห๊ะไอ้กัมจง” จงแดจอมบ่นของกลุ่มเอยขึ้นมาตามประสา
“พามาหาด้วยเจ้าของใจ” คนที่ถูกด่าพูดไปทำหน้าเคลิ้มฟันไป
“พอๆเถอะไอ้คุณมึงทั้งหลายเดินๆไปเหอะยังไงมันก็ถึงมหาลัยเหมือนกัน “ คนตัวสูงที่สุดหยุดเสียงด่าของจงแดไว้ก่อนที่มันจะพ่นออกมามากกว่านี้
“แวะบ้านนี้แปบนะคุณเพื่อน” พูดจบจงอินก็วิ่งไปหน้าบ้านหลัง
“คยองซูครับ ไปมหาลัยกันเถอะครับ สุดหล่อมารับแล้ว”
“เฮ้ยไอ้กัมจงมันรู้จักบ้านคยองซูได้ไงว่ะชานยอล” จงแดหันไปถามเพื่อนอย่างงง
“จะไปรู้กับมันหรอ มึงก็รู้แม่งไม่ค่อยจะบอกเพื่อนเรื่องพวกนี้” ชานยอลพูดพลางทำหน้าเอื่อมเพื่อนตัวดำอย่างเต็มที่
“ใครหรอครับ รอแปบนึ่งนะ ~~~~~”เสียงเล็กที่ตะโกนออกมาจากตัวบ้านทำเอาสามหน่อที่ยืนอยู่ทำหน้างง
ตึกๆๆๆ เสียงวิ่งที่ดูรีบร้อนของเจ้าของบ้าน มินซอกที่เปิดประตูมาถึงสงสัยบุคคลที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
“ฮึ? เพื่อนคยองซูหรอ?” คนตัวที่โพล่มาแค่หน้าถามคนที่ยืนเกาะรั้วอยู่
“เอ่อ ….. ครับว่าแต่คุณเป็นใครไปทำอะไรในบ้านแฟนผม” จงอินถามอีกคนแบบมั่นๆ
ชานยอลและจงแด หันมองหน้ากันและส่งกระแสจิตถามกันด้วยสายตา
มึง คยองซูเค้ารับมันเป็นแฟนตอนไหนว่ะ จงแด
เออกูก็ว่างั้นอ่ะ มีเพื่อนมั่นๆแล้วเหนื่อยใจ ชานยอล
“ แฟน? ทำไมคยองไม่บอกว่ามี?” คนตัวเล็กกว่าคิดอย่างสงสัย พลางเดินออกมาจากประตูบ้าน
“ใช่ผมแฟนคยองซู คุณเป็นใครไปทำอะไรในบ้านแฟนผม”
“ฉันหรอ? ก็เป็นพี่ชายของคยองซูนะสิ ชื่อมินซอก”
“ห๊ะ! พี่ชาย อุ้ย..ผมขอโทษครับคุณพี่แฟน แฟนผมไปไหนล่ะครับ”
“คยองหรอ? ไปบ้านแบคนะ ตรงหัวมุมนั้นไง” มินซอกชี้ไปยังบ้านที่อยู่ตรงหัวมุม
“แบคฮยอนน่ะหรอครับ?” ชานยอลถาม
“อืมใช่ เห็นบ่นว่านัดไว้แต่เช้าแต่ไม่เห็นแบคมาเลยไปปลุก”
“อ้า~~~~~~~ ขอบคุณครับพี่มินซอก”
“ไอ่เอ็นไอ” ร่างเล็กที่เคี้ยวขนมปังพูดอุมอิมกับอีกคน
“เอ่อออ……” ไปเหยิบมาตอนไหนว่ะ จงแด
“แบคไปได้ยังสายแล้วนะ!!! “ คยองซูเร่งอีกคนที่กำลังใส่รองเท้าอยู่
“แปบดิคยองรีบแล้วเนี้ยเห็นป่ะ -3-“
“บ่นอะไรกันสาวๆ” เสียงทุ้มเตะหูลอยมาแต่ใกล้
“O.o จงอินมาได้ไง ?”
“ย๊า! ไอ้หูกาง แกมาได้ไง” ทันทีที่เห็นแบคฮยอนแทบจะพุ่งไปประเคนหมัดใสอีกคน
“เฮ้! ใจเย็นดิเตี้ยฉันไม่ได้มาหาเรื่องนายแต่เช้านะ”
“แล้วนายมาทำไม อย่าบอกนะว่าพิศวาสฉัน? ชิ!ฉันไม่สนแกหรอกนะ”
“ -__-“ พูดไรอ่ะคิดไปเองว่ะเตี้ย ไอ้กัมจงมันแค่พาเดินมารับคยองซู” คนตัวสูงชี้ไปยังเพื่อนตัวเองที่ยืนทำตาเหยิ้มใส่คนตัวเล็กตาโต
“ก็ว่างั้นอ่ะแค่คิดก็ขนลุกแปลกๆ”
“จะเลิกเสวนากันรึยังครับคุณๆ จะแปดโมงครึ่งแล้วถ้าไม่รีบเสด็จสายขึ้นมาผมไม่รู้นะ” จงแดที่ยืนเงียบอยู่เอยขึ้นมาก่อนจะเกิดสงครามประสาทขึ้น
“ชิ/โถ่” ทั้งคู่ต่างหันหน้าหนีกันอย่างกับนัดกันมา
“ไปเถอะคยองไม่อยากหายใจใกล้เสาไฟ”
“นี้ยัยเตี้ย พูดให้มันดีๆหน่อย” ร่างสูงว่าตามร่างเล็กที่เดิมนำไปก่อน
ไม่มีใครรู้ว่าโชคชะตากำลังเล่นตลกอะไร
ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งต่างๆที่กำลังจะเกิด………ปลายทางที่จะจบมันอยู่ตรงไหน
รู้เพียงแค่ว่าสิ่งกำลังจะเกิดอาจจะทำให้คนทั้ง 7
กำลังเดินทางมาสู่เส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับไปได้อะไรจะรอพวกเค้าอยู่กันแน่!
ขอโทษที่กัสหายไปนาน พอดียุ่งเรื่องสอบและติวเนื่องจากก้สจะขึ้นมหาลัยแล้วเลยยุ่งมากแต่ช่วงนี้จะพยายามเข้ามาอัพให้จบแน่สัญญาครับ ^(++++++++++++++)^
ปล. พี่คริสช่วงนี้เจออาอี้เลยยังดีๆแต่หลังจากนี้.......หึ
:) Shalunla
ความคิดเห็น