คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love Energy 언제나 힘이 돼 줄게 :: chapter I ::
Title: Love Energy… 언제나 힘이 돼 줄게
Pairing: LuBaek (LuhanXBaekhyun)
Author: Seren11
Rating: PG
1
.
.
.
..ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!..
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นเป็นสัญญานบ่งบอกถึงช่วงเวลาในการปิดเทอมอันแสนยาวนานได้สิ้นสุดลงแล้ว แสงแดดอ่อนๆทอดผ่านมายังร่างที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเมื่อต้องแสงแดดแล้วชวนให้เกิดสีอ่อนน่ามอง รับกับใบหน้าที่ชวนมองของเด็กหนุ่มอายุ 17 ปี ใช่แล้ว และวันนี้คือวันเริ่มชั้นปีการศึกษาปีที่ 2 ของโรงเรียนมัธยมปลายหลายๆแห่งในบูชอน
แต่..
..ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!..
นาฬิกาก็ยังคงไม่ยอมหยุดดัง..แถมยังจะส่งเสียงปลุกเจ้าของโทรศัพท์เพิ่มขึ้นอีกด้วย แต่ไม่ทันจะปล่อยให้นานไปกว่านี้ มือเรียวสวยที่เจ้าของได้แต่เพียรตอบคำถามยอดฮิตของหลายๆคนว่าได้มาจากผู้เป็นมารดาของเขาก็เอื้อมมาเลื่อนปัดการปิดของโทรศัพท์ SAMSUNG S4 เครื่องสวย
“เมื่อคืนไม่น่าเล่นเกมส์ดึกเลย เฮ้อ....” เจ้าตัวลุกขึ้นแล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเพื่อเข้าไปทำภารกิจของตัวเองในห้องน้ำก่อนจะรีบเตรียมตัวสู้การเปิดเทอมของวันนี้
.
.
.
“แบคฮยอน..ลงมาแล้วหรอลูก”
“ครับแม่” เจ้าของชื่อเอ่ยตอบผู้เป็นมารดาก่อน ก่อนจะมองไปรอบๆบ้านเพื่อนหาใครบางคน..
“ฮยอง ล่ะครับ”
“พี่พึ่งออกไปก่อนลูกลงมา 2 วิเอง เห็นว่าวันนี้บริษัทมีนัดประชุมเลยรีบไปเตรียมตัวแต่เช้า เข้าสาขาใหญ่ในโซลน่ะลูก ลองดูหน้าบ้านสิว่ายังอยู่รึเปล่า” ไวอย่างกับลม พูดจบไม่ทันขาดคำ ร่างของคนตัวเล็กก็ปลิวไปยังหน้าบ้าน
“ฮยองงงงงง!!!” ตะโกนเรียกพี่ชายตัวเองสุดเสียง
“ว่าไง เจ้าแสบ จะให้พี่ทำอะไรให้อีก” บุคคลที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับผู้เป้นน้องแต่โตกว่า สูงกว่า และดูใบหน้าคมคายกว่า เอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม แบคฮยอนอยากเป็นแบบพี่แพคบอมบ้าง ทำไมเขาถึงดูตัวเล็ก หรือที่คนอื่นๆชอบว่าว่าเตี้ยกันนั่นแหล่ะ หึ..
“ฮยองงงง ไปส่งผมหน่อยนะ” .........ใช้ลูกอ้อนกับฮยองนายอีกแล้วนะ
“ก็ได้ๆ แต่ว่าต้องรีบไปหาอะไรรองท้องแล้วไปกินต่อที่โรงเรียนเอาเองนะ ฮยองรีบ” พูดไม่ทันขาดคำ ร่างของน้องชายตัวเองก็หายวับไปในตัวบ้านก่อนจะรีบวิ่งออกมาพร้อมกระเป๋าและคาบขนมปังหนึ่งแผ่นไว้ในปาก มุมปากยังเลอะคราบนมที่พึ่งดื่มมาอยู่เลย จนพี่ชายอดจะหัวเราะไม่ได้กับอาการขี้เกียจเดินทางไปเองของน้อง
.
.
“โตขนาดนี้แล้วยังกินนมให้เลอะอยู่รึไง” คนโตกว่าเป็นฝ่ายทำลายความเงียบในรถก่อน
“ก็คนมันรีบ ไม่อยากเสียเงินค่ารถนี่” .......ยิ่งโต ยิ่งเถียง
“ใครจะเอา”
“ห๊ะ”
“ไปหาคนมาดูแลสิ”
“.................”
“แฟนน่ะ มีมั้ย”
“ฮยอง พูดงี้หมายความว่าไง ก็นะ.....มีคนมาจีบเยอะ แต่ไม่เอา พอดีมีสิทธิ์เลือก”
“ให้มันจริง” ว่าเข้าให้แล้วก็โดนน้องค้อนควับให้วงโตเลยทีเดียว อย่างนี้ล่ะ มีแหย่กันบ้างพอมีสีสัน ไม่ใช่ว่าไม่รักน้อง ก็รัก แต่ชอบแหย่มัน เด็กอะไรยิ่งโตยิ่งแสบ
..ด้วยวัยที่ห่างกันมากถึง 5 ปี ทั้งแพคบอม และ แบคฮยอน อาจดูเหมือนมีช่องว่างระหว่างกัน แต่ความจริงแล้วพ่อชายของเขาไม่เคยให้มันเกิดขึ้น เขาได้ทำตัวเป็นพี่ชายที่สมบูรณ์แบบแก่น้อง และขึ้นชื่อว่ารักน้องมากเลยทีเดียว เพราะตั้งแต่พ่อของพวกเขาต้องไปทำงานที่ต่างประเทศบ่อยขึ้น นานๆจะกลับมาที่เกาหลีทีนึง แพคบอมจึงต้องเป็นฝ่ายดูแลครอบครัวแทนบ้าง เขาเป็นพี่ชายที่รู้จักนิสัยน้องชายตัวเองดียิ่งกว่าใคร และรู้ว่าเรื่องไหนควรเข้าไปยุ่งหรือไม่ควร แต่ใครที่ทำน้องเขาเสียใจเขาก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน
.
.
“กลับบ้านดีๆล่ะ ไม่แน่วันนี้ฮยองอาจพักในโซล ตอนเย็นมีเลี้ยงต่อน่ะ อย่าทำให้แม่เป็นห่วงนะนายน่ะ”
“โอเค บาย ขับรถดีๆครับฮยอง” ........เมื่อรถของแพคบอมแล่นออกไปพอดีกับที่แบคฮยอนเดินพ้นประตูโรงเรียนมัธยมปลาย เพื่อนๆต่างห้องและรุ่นน้องก็ต่างเข้ามาทักทายจนตอบไม่ทัน
.
.
“เป็นไงบ้าง ปิดเทอมไปไหนมา”
“พี่แบคฮยอนคะ สวัสดีค่ะ”
“ไง แบคฮยอน”
//...มีทั้งสาวมีทั้งชายมารุมขายขนมจีบ ชิ!!~ นี่ไงคนจีบเยอะแยะหรอกฮยอง...//
“................” คือที่เงียบเพราะตอบไม่ทัน จน............
“เฮ้ย.....แบค.....ทางนี้” กลุ่มเพื่อนตรงโต๊ะประจำตะโกนเรียก เป็นจังหวะที่ดีทีเดียว
“ขอโทษนะครับ ขอตัวก่อน”
..ร่างของคนที่ป๊อปซะเหลือเกิน กำลังเดินมาทางโต๊ะประจำกลุ่ม..
“ขอบใจนะที่ช่วย กำลังเกือบโดนรุมทึ้ง” แบคฮยอนพูดด้วยสีหน้าจะเป็นลมเรียกเสียงฮาในคำพูดกับเพื่อนทั้งโต๊ะ...........
ช่างเป็นกลุ่มที่ไม่แคร์สายตาใครเสียจริงเลย เพราะกลุ่มของพวกเขาคุยและหัวเราะกันเสียงดังมาก แต่คนที่เดินผ่านไป ผ่านมา ต่างคิดว่ามันเป็นเคยชินซะแล้ว ผิดก็แต่ว่า...
“เฮ้!!!!!!!!!.....ลู่หาน หยิบบาสที” คนที่ถูกเอ่ยชื่อก็ยังคงยื่นนิ่งที่เดิมตรงริมสนามบาส จนลูกบาสที่ลอยอยู่หยุดนิ่งกับที่ ความจริงเขาก็คิดว่าลูกมันจะต้องลอยไปโดยเขารับไม่ทันอยู่แล้ว เพราะยืนอยู่ริมพอดี แต่พอตั้งใจว่าจะหันไปเก็บก็นะ
“เป็นไรวะ เหม่อดูอะไรไม่ได้ยิน” ชายหนุ่มผิวแทนกว่าเดินมากอดคอเพื่อนที่ยืนอยู่ริมสนามก่อนมองตามไปแล้ว ยกยิ้มมุมปาก
“อ่ออออออออ.....อย่างนี้นี่เอง ชอบหรอว่ะ”
“อืม...”
“............”
“.....................”
“จีบเลย”
“..............”
“แบคฮยอน ม.ปลายปี 2 ห้องเรียนพิเศษ” ลู่หานเลิกคิ้ว ห้องเรียนพิเศษ เด็กเก่ง(?)น่ะหรอ เขาบอกว่าจีบเด็กเก่งน่ะ ยากไม่ใช่หรอ?.....
“จะเอาอะไรไปสู้วะจงอิน...”
“มีดีในตัว กลัวอะไร เออ รีบเก็บลูกบาสซะ จะได้เตรียมตัวไปเรียน คริสเรียกล่ะ กินข้าวกัน” บอกก่อนจะวิ่งไปใส่เสื้อให้ดี ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดสาวๆ
‘พี่จงอินนนนนน’
ลู่หานละสายตาไปจากโต๊ะกลุ่มนั้น ก็เห็นว่าลูกบาสของเขาไปตกอยู่ตรงโต๊ะริมสนามพอดี ...นี่มันเวรกรรมอะไร... ส่วนผู้คนในอาณาบริเวณโต๊ะนั้นก็ไม่ได้คิดเลยว่ามีลูกบาสกลิ้งมาอยู่แถวโต๊ะตัวเอง สงสัยจะคุยเพลิน
ลู่หานค่อยๆก้มๆเดินไปเพื่อจะหยิบลูกบาส พอมือเอื้อมไปหยิบลูกแล้วก็มีคนกำลังจะหยิบพร้อมกัน ไม่ได้จงใจนะ คือมันบังเอิญ.... พอเงยหน้าขึ้นไปเขาแทบจะช็อคไม่ได้สติ ก็คนที่แอบมองเมื่อกี้ แล้วตอนแรกก็ไม่เห็นเห็นทำไมมาเห็นลูกตอนนี้วะ ลู่หานรับรีบรับมาแต่ไม่ได้แค่ลูกบาสอย่างเดียว ได้รอยยิ้มมาด้วย แต่สิ่งที่ทำลู่หานทำตัวไม่ถูกต่อสถานการณ์เมื่อกี้รีบขอโทษยกใหญ่
“ขอโทษครับแล้วก็ ขอบคุณนะครับ” ..แล้วก็วิ่งจากไป
“จะบ้าตายอยู่แล้วมั้ยล่ะ........ลู่หาน” ลู่หานยิ้มกับตัวเองก่อนจะรีบเดินไปกับกลุ่มเพื่อน แต่ภายในใจของเขามันเต้นแรงเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้อย่างบอกไม่ถูกเลยแหล่ะ เขารีบขยุ้มๆเสื้อตัวนอกแล้วเดินจากสนามบาสไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มใหญ่เพื่อทุ่งหน้าไปยังโรงอาหารทันที
..แต่เหตุการณ์เมื่อกี้ยังไม่จบ แบคฮยอนที่ยิ้มให้คนเมื่อกี้หันมาเผชิญหน้ากับเพื่อนในโต๊ะ ที่มองหน้าเขาอย่างมีเลศนัยแล้วก็ยิ้ม
“แนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน๊... ปกติก็เห็นยิ้มนะ แต่ไม่หวานขนาดนี้นะพยอนแบคฮยอน” เพื่อนๆต่างรุมแซวกันใหญ่
“อะไรเล่า ปกติหรอกกกกกกกกกก”
“หรอ ก็ดูดีนะถึงจะผมยาวไปหน่อย”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ป่ะไปกินข้าว” แบคฮยอนโดนรุมแซวเสียงดังอยู่อย่างนั้น จนเบนเรื่องเพื่อจะไปกินข้าว ที่.....โรงอาหาร
“เขินหรอๆๆๆๆๆๆๆ” ...ก็ยังแซวกันไม่เลิก
..ระหว่างทางที่เดินไป (ก็ซ้ำกับที่กลุ่มพวกลู่หานเดินเมื่อกี้) แบคฮยอนรู้สึกว่าเหมือนตัวเองเดินเหยียบอะไรก็หยุดเดิน เพื่อนที่มองเห็นความผิดปกติของร่างเล็กก็หันมาดู..
“มีอะไรหรอแบค” เพื่อนรักตาโตหันมาถามเมื่อเห็นเพื่อนชะงักไป และเห้นว่าเพื่อนรักก้มลงเก็บอะไรบางอย่าง
“ของใครเนี่ย ...ลู่ หาน...” ไอคนที่ชื่อแปลกในโรงเรียนมันก็มีอยู่หรอกนะ แต่บางที่สองพยางค์เขียนห่างแบบนี้คือใครกันนะ
“ของใครทำตกไว้น่ะ”
“ไม่รู้สิ เก็บไว้ก่อนล่ะกัน ค่อยคิดทีหลัง ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ วันนี้ตอนเช้าไม่ได้กินอะไรมาเลยนะ” พูดจบกลุ่มเฮฮาชองพวกเขาก็เคลื่อนตัวไปที่โรงอาหารทันที
.
.
.
ตอนเช้าในสถานที่แห่งนี้คนมักจะไม่เยอะหรอก ก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเคย แต่บรรยากาศจะต่างกันเมื่อต่างสถานที่ พอมาถึงที่นี่กลุ่มของแบคฮยอนไม่มีใครออกเสียงเลยสักแอะ ต่างกับกลุ่มของผู้ชายที่นั่งอยู่มุมสุดที่ส่งเสียงโวยวายจนพวกเขาคิดว่ามันน่ารำคาญ..
“โอ้ย ไอ้พี่ดำจงอินแหกปากอีกแล้ว”
“เซฮุน สนใจเขาทำไม ไหนว่าไม่ชอบ” แบคฮยอนหรี่ตามองเพื่อนตัวขาว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจงอินจีบเซฮุน ทำเป็นเงียบๆนี่ไม่รู้จีบกันติดรึยัง เงียบกันทั้งคู่เลย ต่อหน้าก็ทำเป็นด่าว่า วันนั้นไปบังเอิญเจอที่ห้องสมุดเทอมที่แล้ว ก็นึกว่าเซฮุนกลับบ้านไปแล้ว แล้วไปเจอตอนมันหน้าแดงยิ้มแป้นตาปิดออกมาจากเชลฟ์ด้วยนะ เล่นเอาเซฮุนทำหน้าไปถูก แถมยังมีลูกโกรธมาใส่อีกหลายวันเลย แล้วเพื่อนอย่างแบคฮยอนผิดอะไร นี่เรื่องนี้ก็ยังไม่มีใครในกลุ่มรู้นะว่ามีแอบเจอกัน รู้แค่ว่าตามจีบ เพราะแบคฮยอนสัญญากับเซฮุนว่าจะยังไม่บอกใคร
“ก..ก...ก็”
“ไปซื้อน้ำนะ” ตัดบทก่อนคนทั้งโต๊ะจะสงสัย แล้วก็จริง แบคฮยอนทิ้งระเบิดไว้ให้เซฮุน...ฮึฮึฮึ
แบคฮยอนเดินมาต่อแถวซึ่งก็ไม่ได้ยาวมีแค่สองสามคนตรงหน้านี่เอง แต่เอ๊ะ...คนข้างหน้าก็คุ้นๆ จนเขาหันมา เล่นเอาตกใจจนถอยหลังไม่ทัน ก็คนที่เจอกันเมื่อเช้านี่ .....ฝ่ายอีกคนหันมาก็ตกใจแต่ก็ได้แต่ทำเป็นนิ่งแล้วยิ้มให้กลับแต่ในใจเขาเต้นแรงมากนะรู้ไหม แบคฮยอน...รู้ไหม ใจฉันจะเต้นแรงเพราะนายนะ...
เป็นเวลาแค่นาที ที่หันมาเจอแล้วทั้งคู่ยิ้มให้กัน ไม่มีคำทักทายใดทั้งสิ้น แค่เหมือนเจอกันโดยบังเอิญ ก็ยิ้มให้กัน ทำไมมันถึงต่างคนต่างเขินงี้ล่ะ จนกระทั่ง..........
“แบคฮยอนจ๋า~~~~~” หน้าของแบคฮยอนหุบลงอย่างเห็นได้ชัดกับเสียงที่ดังมาแต่ใคร ...น่ารำคาญ ฝ่ายลู่หานที่รู้สึกตัวว่าจะมีการมาถึงของใครอีกคนก็หันหน้ากลับไป
“พี่ปาร์คตามหาตั้งนาน นายไม่ยอมบอกชายปาร์ค รูปหล่อ บ้านรวยเลยนะว่ามาถึงแล้ว ไม่เจอกันตั้งนาน”
“ใช่เรื่อง” ตอบปัดแบบไม่ใส่ใจ........
“ไม่คิดถึงกันบ้างเลยหรอ”
“ใช่ญาติ?” แต่ ปาร์ค ชานยอล ที่คิดว่าตัวเองหล่อที่สุดในโรงเรียนก็หาได้รู้สึกไม่
...บทสนทนาที่ได้ยินโดยบังเอิญ ไม่ได้แอบฟังนะ ทะลุเข้าสองรูหูของลู่หานพอดี จนอดอมยิ้มขำกับตัวเองแบบไม่มีใครรู้ไม่ได้ ‘ร้ายไม่เบาเลยนะเนี่ย’ แต่อะไรไม่รู้ที่ทำให้ลู่หานรับแก้วน้ำมาแล้วหันไปปรายตามอง แล้วรีบเดินจากไป ให้ตายเถอะ ลู่หานได้คิดในใจว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นจริงๆนะ แล้วทำไมอยู่ๆถึงทำแบบนั้นลงไป ไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเขาสักหน่อย ยังไม่รู้จักกันเลย แค่นี่ก็จะ ‘หึง’ เบื้องต้นซะแล้วหรอ แต่เมื่อกี้ลู่หานก็สังเกตได้บางอย่าง
ว่า…
.
.
ตอนที่เขาทำแบบนั้นก่อนจะเดินจากมา เห็นคนตัวเล็กกว่าเขาเหมือนมองตาม แล้วจะอ้าปาก แต่ก็ยืนเกาหัวต่อ นายจะเรียกพี่รึเปล่านะ หึหึ
.
แต่ลู่หาน…
.
.
.
‘วิน!!!’
----------------------------------------------------------------------
TALK: ตกลงพี่ลู่จะกล้าหรือไม่นะ :)
ความคิดเห็น