แสบนัก รักซะเลย

"นี่พวกนายมาทำอะไรกันย่ะ"เสียงตะโกนกลางโรงเรียนนั้นก็คือเสียงฉันเองดักเเด้แห่งสภานร.หญิง
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ"และเสียงกวนโมโหนั่นก็คือ มิกกี้ หนุ่มลูกครึ่งเกาหลี ฐานะเป็นเลิศ
แต่นิสัยกวนโมโหชัดๆ
"นี่มันโรงเรียนหญิงล้วน และพวกผู้ชายอย่างนายไม่ควรจะเข้ามา"ฉันเตือน(ผสมด่า)
"ก็ฉันมาเรียนที่นี่แล้วฉันก็เข้าออกได้จะทำไม ยัยเตี้ย"
กรี๊ดว่าไงน้า...น....ตั้งเเต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาว่ากันยังงี้นะ
อยากจะบอกนะว่าฉันสูง 169 ซม.เชียวนะ
"นี่นายฉันอยากจะถามว่านายสูงแค่1...หะ ห้า.10.....2 ใช่มั๊ย"
"แล้วไง  สูงแค่นี้ก็น่ารักดีแล้วนี่" อะไรกันสายตานั้นน่ะ
"เอ่อ รุ่นพี่ดักแด้ค่ะ อาจารย์เรียกค่ะ"
"หึ" อะ..อะไรเนี้ยยิ้มเย้ยกันเหรอไงย่ะ

ณ ห้องอาจารย์ใหญ่

"ขออนุญาตค่ะ" แอ๊ด....ด
"เชิญจ้า"
"มีอะไรค่ะ คุณแม่"
"ต๊ายตาย อย่าเรียกแบบนั้นสิเดี๋ยวคนอื่นเค้าจะไม่เคารพนับถือแม่แบบอาจารย์"
นี่แม่ของฉันเองเป็นผู้อำนวยการ ร.ร.นี้
"นี่แม่คิดอะไรอยู่ค่ะ ถึงรับสมัครนักเรียนชายอย่างนั้นค่ะ"
"นี่ลูกยังไม่โตอีกเหรอจ๊ะ"
เอ๋ ?
"หมายความว่าไงค่ะ หนูก็จะ15 เเล้วนะค่ะ"
"ก็...ลูกยังไม่รู้จักความรักน่ะสิ"
"ทำไมล่ะค่ะ ไม่จำเป็นต้องรู้จักความรักเลยนี่ค่ะ แล้วก็หนูยังเรียนอยู่ด้วย"
"ต้องรู้สิ เพราะคนรักจะมีกำลังใจให้ไงล่ะแล้วก็ คุณปู่ก็อนุญาตแล้วด้วยนะ"
"อ๊ะ ?....อืม คะ......ค่ะ"
ทำไมล่ะมันจำเป็นซะที่ไหน?
"มิกกี้เข้ามาได้"
"ครับ"
ห๊ะ?
"จากนี่ไปแม่จะขอฝากมิกกี้คุงนะจ๊ะ"
"เอ๋?หมายความว่าไงค่ะ"
"ก็ห้องมันไม่พอคนหลังจากหอเก้ามันมีเเค่ 80 ห้องแล้วจำนวนนักเรียนเพิ่มขึ้นเป็นอืมประมาณ
30,000 คนและห้องหนึ่งนอนได้แค่ 2-5 คนต่อห้อง ฉะนั้นแม่ฝาก มิกกี้คุงด้วยจ้า"
กรี๊ดไม่เอานะ......น.......น