[ShortFic]Kyungsoo's Dog

ข้อมูลเบื้องต้น

STORY... Kyungsoo's Dog


by ตาโต
@BSsPaino




 

Baekhyun×kyungsoo×Jongin









 

ผมก็แค่สุนัขรับใช้ที่รอวันตาย
...แบคฮยอน...

ผมก็แค่ต้องการอิสรภาพ
...คยองซู...














ฟังเพลงไปด้วยก็ดีนะ


....................................................................



สวัสดีจ้า เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกของเรานะ เราเป็นมือใหม่พึ่งจะหัดแต่ง ยังไงก็ฝากติชมกันด้วยนะได้นะ ^^


#แท็กพัง

แท็กฟิคนะ (มั่นใจว่าจะมี 555) ไปบ่นกันได้
เปลี่ยนใหม่อันเดิมมันไม่ขึ้นอ่ะ

เนื้อเรื่อง

... Kyungsoo's Dog...

" พ่อ! ๆ" คุณหนูโดคยองซู ผู้เอาแต่ใจ เดินกระทืบเท้าพร้อมกับตะโกนหาผู้เป็นพ่อลงจากชั้นสองของบ้าน
 

" ว่าไงลูก" โดอินซู คุณพ่อผู้แสนดี ชีวิตของเค้าคือลูกน้อย คยองซู เค้าคอยดูแลประคบประหงมเสมือนไข่ในหิน มาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต หาสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ ไม่เว้นแม้แต่คู่ครอง
 

" ไอ้หมอนี่เป็นใคร" น้ำเสียงที่แข็งกร้าวบ่งบอกถึงอาการไม่พอใจอย่างแรง มือเล็กชี้ไปทางผู้ชายหน้าหวานแต่งตัวด้วยเสื้อเชิตกางเกงสแลคสีดำมายืนรอ เค้าอยู่หน้าห้อง
 

" ถามเค้าเองสิ" อินซูยิ้มน้อยๆก่อนหันไปสนใจหนังสือพิมพ์ที่มือต่อ
 

" ผมบอกพ่อแล้วว่าผมต้องการอิสระ แค่พ่อให้ผมอยู่แต่ในบ้าน ผมก็เบื่อจะแย่!" คยองซูตะโกนใส่หน้าผู้เป็นพ่ออย่างเหลืออด สิ่งที่พ่อให้เค้ามันมากเกินไป มากเกินไปจริงๆ

 

"คุณหนู คุณไม่ควรพูดอย่างนี้นะครับ" ชายที่ยืนเงียบอยู่นานตำหนิขึ้น

 

" อย่ามายุ่ง!"คยองซูผลักอกคนตรงหน้าอย่างแรงก่อนจะเดินปึงปังขึ้นชั้นสอง

 

" แบคฮยอนจะเป็นคนดูแลแก จนกว่าจะถึงวันแต่งงาน"  ผู้เป็นพ่อประกาศกร้าว ไม่แม้แต่จะหันมามองลูกชายสุดรัก ที่ตอนนี้โกรธจนเล็บจิกเข้าไปในมือจนเลือดซิบ อิสรภาพที่เค้าเคยต้องการ เค้าจะไม่มีวันได้มันจริงๆหรอ

 

" ผมไม่ต้องการ! สุนัขรับใช้ตัวไหนทั้งนั้น!!"




 

เพล้ง!!





 

แจกันเซรามิคใบใหญ่ที่ตั้งโชว์อยู่ล้มลงมาแตกละเอียดไม่เป็นท่า เต็มตีนบันไดด้วยฝีมือคุณหนูคยองซู ทันใดนั้นร่างเล็กก็ยกเท้าหวังจะกระทืบลงไปบนเศษเซรามิคที่แหลกละเอียด
ยิ่งพ่อหวงแหนเค้าเท่าไหร่เค้าก็ยิ่งทำร้ายต้วเองมากเท่านั้น อิสรภาพคือสิ่งที่เค้าต้องการ
 

" คุณหนู!!" บยอนแบคฮยอน หรือสุนัขรับใช้ที่ถูกซื้อมาเพื่อดูแลคุณหนูขี้เอาแต่ใจ วิ่งปรี่เข้าไปกระชากตัวเด็กดื้ออย่างแรงจนล้มเซไปด้วยกัน แผ่นหลังคนโตกว่าล้มลงไปกระแทกกับพื้นอย่างจังพร้อมกับเศษเซรามิคชิ้นน้อย ที่มันทิ่มแทงเข้าไปกลางหลัง
 

" คยองซู!" ผู้เป็นพ่อวิ่งเข้าหาด้วยความเป็นห่วง จับร่างเล็กให้ลุกขึ้น

 

" ไม่ต้องมายุ่งกับผม! ผมจะไม่แต่งงาน แล้วผมจะหนีไปจากที่นี่! "

 

คำพูดของลูกที่รักดั่งแก้วตาดวงใจ มันกรีดลึกไปถึงขั้วหัวใจ ของคนเป็นพ่อ

 

เด็กน้อยที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ

.
.
.
.

ก๊อกๆ
แบคฮยอน หมุนลูกบิดประตูเข้ามาในห้องเจ้านายเมื่อเห็นว่ามันไม่ได้ล๊อก หลังปล่อยให้อาละวาดนานสองนาน

 

" ฮึก " ร่างเล็กนั่งกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ปลายเตียง ในห้องที่เละเทะไปด้วยกองหนังสือ หมอน ผ้าห่ม ต่างๆนาๆ กระจายอยู่เต็มไปหมด ร่างโปร่งเดินเข้าไปหาอย่างแผ่วเบา

 

" เลือด!" เมื่อเห็นดวงเลือดที่ไหลซึมออกมาจากเท้าเล็กบนพรมสีอ่อน แบคฮยอนถึงกับรีบเข้าไปดู " เป็นแผลทำไมไม่บอก"
 

" ฮึก..ฉั..น ฮึก..เจ็...บ"คุณหนูตัวน้อยบอกกระซิบแผ่วเบาด้วยนำตานองหน้า
 

" ผมจะไปตามคุณแม่บ้าน"ยังไม่ทันที่จะได้ลุกไปไหนมือน้อยๆก็จับแขนเสื้อยื้อไว้ พร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ
 

สายตาที่ส่งมามันเว้าวอนจนแบคฮยอนต้องยอมตามใจ เด็กดื้อที่ไม่อยากให้คุณพ่อเห็นในมุมอ่อนแอ ไม่อยากให้เห็นว่ายังดูแลตัวเองไม่ได้ ร่างโปร่งจัดการอุ้มเด็กดื้อเข้าไปในห้องนำเพื่อจัดการล้างแผล

 

" อ๊ะ! แสบ" ทันทีที่นำไหลผ่านร่างเล็กถึงกับกระตุกนำตาร่วง

 

" เจ็บนิดเดียวนะ" แบคฮยอนพูดด้วยนำเสียงนุ่มนวลจนคนฟังถึงกับอบอุ่นในใจ
ไม่แปลกเลยที่ตัวเล็กจะรู้สึกแบบนั้น พ่อเค้าหาให้เค้าทุกอย่างดูแลอย่างดีแต่นั่นมันเป็นเพียงคำสั่งที่ถูก ปฏิบัติโดยแม่บ้านเท่านั้น คนที่เอาแต่ทำงานจนไม่สนใจกันถึงจะมีทุกอย่างแต่มันไม่มีความสุขหรอกนะ
 

"โชคที่ไม่มีอะไรอยู่ในเท้า" หลังจากสำรวจแผลเรียบร้อยร่างโปร่งก็จัดการเช็ดแผลให้แห้ง

 

" นายไม่ติดปาสเตอร์หรอ?" ทันทีที่ถูกวางลงบนเตียงนุ่มร่างเล็กก็เอ่ยถามถึงข้อสงสัย

 

" แผลเล็กแค่นี้ ต้องติดด้วยหรอครับคุณหนู?"

 

แบคฮยอนถามกลับเช่นกัน ปกติเลือดมันก็หยุดเองไม่ต้องถึงกับติดปาสเตอร์เลยนี่
ไม่มีเสียงตอบรับแต่เป็นหน้ามุ่ยจนปากจะชิดปลายจมูกเพื่อบ่งบอกว่าต้องติดมันด้วย พร้อมกับยื่นมือที่มีแผลจากการโดนเล็บจิกมาให้

 

" ครับๆ" แบคฮยอนยิ้มน้อยๆก่อนหยิบปาสเตอร์ที่เค้าพกติดตัวติดลงไปบ่นฝ่าเท้าเล็ก แล้วมือเล็ก ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง




 

เปรี้ยง!!!




 

"อ๊ากกกก!" ฟ้าร้องดั่งลั่น พอๆกับเสียงร้องของคุณหนูที่ตอนนี้นั่งขดตัวเอามือปิดหูอยู่บนเตียงพร้อมกับนำตาที่ไหลริน
 

" ฮึก..อย่า...พึ่ง...ไป....ได้ไหม" เสียงอ้อนวอนจากคุณหนูผู้เก่งกล้า เอ่ยอย่างแผ่วเบาก่อนฝนที่ตกลงมาห่าใหญ่

แบคฮยอนสัมผัสได้ถึงปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไป มีทุกอย่างแต่ไม่มีความสุขสินะ บางทีชีวิตเค้าก็ไม่ได้น่าสงสารที่สุด มีก็เหมือนไม่มีบางครั้งก็เจ็บปวดกว่าการไม่มี

 

"ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่ตรงนี้" เป็นอีกครั้งที่ร่างเล็กรู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อร่างโปร่งเดิน กลับมาแล้วนั่งยองให้สูงพอดีกันพร้อมกับเอามือไปกอบกุม

"ฮึกๆ" คยองซูโผเข้าหาอย่างลืมตัวทั้งๆ ที่เคยประกาศกร้าวว่าไม่ต้องการ สุนัขรับใช้ต้วนี้ ...

.
.
.
.

แสงอาทิตย์สาดส่องบ่งบอกถึงฝนที่หยุดตกไปนานแสนนาน
คนที่เมื่อคืนนออนกล่อมให้หลับฝันดี บัดนี้ลุกหายไปอย่างไร้ร่องรอย มันจึงเป็นโอกาสดีที่เค้าจะหนีไปจากที่นี่ คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็วิ่งปรี่ลุกจากเตียงไปที่หน้าต่าง มือเล็กจัดการเปิดห้างต่างปืนออกไปทางบนกระเบื้องหลังคาชั้นสอง ข้างล่างมีสวดขนาดย่อมที่มีกอไม้ใหญ่พอที่จะให้คนตัวเล็กกระโดดลงไปได้อย่าง ง่ายดาย

 

" เอาล่ะ " คยองซูพูดให้จังหวะตัวเองก่อนจะกระโดดลงไปแต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นซะก่อน

 

"คุณหนู! จะทำอะไร!" เสียงทุ้มนิ่มของแบคฮยอนทำเอาร่างเล็กถึงกับเสียจังหวะเลยทีเดียว ร่างโปร่งรีบวางถาดอาหารเช้าไว้ที่โต๊ะก่อนจะวิ่ง ออกมาจับเด็กดื้อที่นอกหน้าต่าง
แต่ไม่ทันได้ประชิดตัวก็ลื่นกลิ้งตกลงไปยังกอไม้ด้านล่าง

" อ๊ากก"


 

ตุ๊บ!


 

" ฮ่าๆๆๆ" ร่างเล็กถึงกับอดขำไม่ได้ให้กับความซุ่มซามของแบคฮยอน

 

" ลงมาเถอะครับ มันอันตราย" เมื่อเอาตัวเองออกมาด้วยสภาพที่เหมือนมนุษย์ต้นไม้ที่มีเศษใบไม้ติดเต็มตัวไปหมดแล้วก็รีบบอกด้วยความเป็นห่วง
 

"ไม่ลงหรอก ฝันไปเถอะ "

 

" ถ้าอย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ"

 

" นายจะทำอะไร" คยองซูกล่าวด้วยเสียงที่หวาดระแวงเมื่อเห็นคนข้างล่างหยิบสายยางออกมา

 

" ก็แบบนี้ไง" พูดจบ สายนำก็พุ่งออกมาจากสายยางด้วยความเร็วสูงปะเข้าที่ร่างเล็กอย่างจัง มือที่คอยจับปะคองไม่ให้ตัวเองตกลงไปด้านล่างยกขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตาที่มัน แสบก่อนจะกลิ้งตกลงมาด้านล่างเพราะหลังคาที่เปียกลื่น

 

ตุ้บ!


 

" ฮ่าๆ " แบคฮยอนขำให้กับความสำเร็จของตัวเอง

 

" เจ็บก้นอ่ะ " คยองซูคลานออกมาจากพุ่มไม้ก่อนเอามือไปลูบก้นตัวเองปอยๆ

" ไปอาบนำเถอะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย"ร่างโปร่งเดินมาหานั่งลงยองข้างๆ
 

" ไม่ไป! ไอ้แบคฮยอนบ้า!" ไม่ลุกขึ้นแถมยังหยิบดินสำหรับปลูกต้นไม้มาสาดใส่คนตรงหน้าจนเลอะเปรอะเปื้อน

 

" ฮ่ะฮ่า ไอ้มนุษย์ดิน" เห็นดังนั้นแบคฮยอนก็หยิบออกมาเทใส่หัวคนตัวเล็กบ้างแต่มีหรือที่จะยอม คยองซูได้ทีก็วิ่งหนีเข้าไปในสวนตามด้วยการไล่ล่าของมนุษย์ดินที่หมายจะสาป ให้คนตรงหน้าเป็นมนุษย์ดินเช่นกัน

 

" อย่าเข้ามานะ ไอ้มนุษย์ดิน ฮ่าๆ"

 

" หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้มนุษย์สกปรก มาเป็นพวกข้าซะดีๆ ฮ่าๆ "

 

รอยยิ้มแล้วเสียงหัวเราะ ปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรกบนใบหน้าจิ้มลิ้ม ภาพสนุกสนานของคนที่รักสุดดวงใจทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับยิ้มตามเลยทีเดียว

" ขอบใจนะ แบคฮยอน....แค่กๆ" อินซูมองภาพนั้นก่อนจะไอออกมาสองสามครั้ง

.
.
.
.

แสงอาทิตย์ยามเช้า ปลุกให้คนตัวเล็กตื่นนอนจากฝันดีที่เค้ามีเพื่อนให้นอนกอดทุกคืน แต่ทุกเช้าก็ต้องพบกับความว่างเปล่า

 

" แบคฮยอนอ่ะ" ปล่อยให้ตื่นมาคนเดียวอีกแล้ว คยองซู จิ๊ปากอย่างขัดใจ ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นพร้อมกับอาหารเช้าที่ถูกยกมาประเคนถึงที่
 

" โจ๊กร้อนๆครับคุณหนู"

 

"เมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกแบบนั้นสักที" ร่างเล็กบ่นกระปอดประแปดก่อนลุกมาหาอาหารเช้าที่ส่งกลิ่นหอม

 

" ผมไม่ใช่เพื่อนคุณหนูหรอกครับ ผมเป็นแค่สุนัขรับใช้ " แบคฮยอนเอ่ยอย่างเจียมตัว

 

" เมื่อไหร่นายจะเลิก เรียกตัวเองแบบนั้นสักที!! " ช้อนที่กำลังถูกตักเข้าปากแต่ก็ต้องถูกกระแทกลงบนที่เดิมเมื่อเพื่อนใหม่นี้ พูดไม่เข้าหู

 

"คุณหนู"

 

" ฉันบอกให้พอ! ฉันชื่อคยองซูได้ยินไหมแบคฮยอน!! ได้ยินไหมว่าฉันไม่ได้ชื่อคุณหนูอะไรนั่น!!"

ร่างเล็กตะโกนออกไปอย่างเหลืออด


ตั้งแต่วันแรกยันวันนี้ที่เค้าได้พบกับแบคฮยอนบอกได้เลยว่าตอนนี้แบคฮยอน รู้จักคุณหนูคยองซูดีกว่าใครๆ แม้แต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ วันแรกที่ได้พบกันอาจจะไม่ดีนัก แต่วามอบอุ่นที่ร่างเล็กค่อยๆซึบซับได้มันทำให้เค้าเปิดใจยอมรับเพื่อนใหม่ ที่คอยเที่ยวเล่นอยู่ในกรงทองที่เรียกว่าบ้านแห่งนี้

แบคฮยอนเพื่อนสุนัขรับใช้ที่คอยอยู่เคียงข้างจนคนในบ้านพูดบอกว่าเค้าสองคน กลายเป็นตังเมที่มีชีวิต รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ที่ไม่ค่อยจะได้เห็นของคุณหนูขี้เอาแต่ใจสามารถพบเห็นมันได้ในทุกครั้งที่ อยู่กับบยอนแบคฮยอน

มีคยองซูที่ไหนมีแบคฮยอนที่นั่น มันเป็นแบบนี้มาเกือบสองเดือน

" จะไปไหนคุณหนู ทานข้าวเช้าก่อน" แบคฮยอนชุดรั้งข้อมือเล็กก่อนถูกสะบัดออกอย่างไม่ใยดี
 

" นายเปลี่ยนไปแบคฮยอน" ร่างเล็กเริ่มสะอื้น

 

" สี่วันก่อนนายก็หายไปไหนไม่รู้ ปล่อยทิ้งฉันไว้คนเดียว"

 

"ผมขอโทษ"

 

"วันนี้วันที่สามแล้วนะ ที่นายไม่ยกเข้าเช้ามากินพร้อมกับฉัน" ร่างเล็กพูดด้วยนำเสียงที่สั่นเครือเริ่มร้องไห้นำตาอาบสองแก้มนวล

 

เค้าผิดด้วยหรอที่อยากจะมีเพื่อน ผิดด้วยหรอที่เค้าคิดกับคนคนนี้มากว่าเพื่อน




 

คำพูดที่น้อยใจของร่างเล็กกรีดเข้าไปลึกถึงขั้วหัวใจของร่างสูง

ไม่ผิดใช่ไหมที่เค้าจะคิดกับคนตรงหน้ามากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง
ไม่ผิดใช่ไหมที่เค้าจะคิดกับคนตรงหน้ามากกว่าเพื่อน
ไม่ผิดใช่ไหมที่เค้าจะคิดกับคนตรงหน้าเป็นคนรัก

 

" เรา...เป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอ" คยองซูตัดสินใจถามคำถามทั้งๆที่ในใจก็กลัวคำตอบเช่นกัน ความเงียบปกคลุมไปทุกอณู ก่อนที่ร่างเล็กจะโผเข้ากอดร่างสูง ทั้งๆที่ทนได้กับความเจ็บปวดหลายๆอย่าง แต่ความเจ็บปวดนี้มันทำให้เค้าถึงกับมีนำตา
" เรา....เป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้หรอ" คำถามที่กลัวคำตอบที่สุดถูกเอ่ยออกมาอู้อี้เมื่อคนพูดซุดอยู่ที่หน้าอกแกร่ง

 

แบคฮยอนยกแขนขึ้นมากอดตอบพร้อมกับกดจูบเล็กๆที่กลุ่มผมหอม

 

นำตาที่ไหลรินมันเหมือนแก้วที่บาดลึกไปทั้งหัวใจ ในชีวิตไม่เคยคิดเลยไม่เคยคิดจริงๆ ว่าจะต้องมาเจออะไรที่เจ็บปวดขนาดนี้
ร่างโปร่งสูดหายใจก่อนจะตอบคำถามที่ร่างเล็กไม่อยากได้ยินแล้เค้าก็ไม่ได้อยากตอบเช่นกัน

 

"ไม่ได้ เราเป็นมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว"


 

ไม่ผิดที่เค้าจะคิดกับคนตรงหน้าเป็นคนรัก แต่มันผิดตรงที่เค้า เป็นเพียง สุนัขรับใช้...

เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างเล็กก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนทุบเข้าที่อกแกร่งประท้วง
แต่ถึงจะเจ็บแค่ไหนแบคฮยอนก็ยังไม่ปล่อย

ไม่ปล่อยกอดสุดท้ายจนกว่าเวลาของเค้าจะหมดลง
 

" สายแล้ว คู่หมั้นคุณหนูจะมารับไปเที่ยวรีบแต่งตัวนะครับ" ขอกอดแค่เสี้ยววินาที่ก็ยอม แม้จะถูกจับใส่เสื้อผ้าที่ไม่ใช่สีดำ ไม่ใช่สีที่เค้าชอบ แต่ไม่มีทีท่าจะต่อต้านเลยแม้แต่นิดเดียว

 

นิ้วเรียวเกลี่ยนำตาที่แก้มนวลก่อนจะจูงมือเดินไปส่งที่รถของคู่หมั้น คิมจงอิน

ไม่นานนักร่างเล็กในชุดลำลองสบายๆก็ลงมาถึง พร้อมกับคุณพ่อแสนดีที่มารอส่งขึ้นรถให้ไปเที่ยวกับคู่หมั้นที่พบกันครั้งแรก

 

" พ่อครับ สุนัขรับใช้ตัวนี้ผมไม่ต้องการมันแล้ว"
ถ้อยคำที่บาดลึงลงไปเจ็บพร้อมๆกันไม่เว้นแม้แต่ผู้เป็นพ่อ

 

" ไม่ต้องห่วงครับคุณหนู หน้าที่ผมจะหมดลงในวันที่คุณหนูแต่งงาน"
รถหรูวิ่งออกไปข้างหน้าทิ้งความเจ็บปวดของคนสองคนไว้ที่เบื้องหลัง

 

" ทำดีนะแบคฮยอน บางทีสัญญาของเราอาจจะเปลี่ยน" อินซูพูดพร้อมกับตบลงบนไหล่สองสามที

 

" โอ้ย! .... ครับ...ผมขอเปลี่ยนสัญญา" แบคฮยอนจัดการเก็บสีหน้าที่เจ็บปวดเดินเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ

.
.
.
.

สามวัน สองวันที่ไม่ได้เห็นหน้า
สามวันที่ไม่ได้คุย
สามวันที่ไม่ได้นอนกอดกัน
สามวันที่ต้องนอนร้องไห้ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องที่ดังสนั่น


 

Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่บนหัวนอนดึงความสนใจไปจากเสียงฟ้าร้องเล็กๆที่นอกหน้าต่าง

 

' คยองซู คุณกลัวไหม' คู่หมั้นที่เราจะกลายเป็นคู่แต่งงานในวันพรุ่งนี้
 

" จงอิน คุณรู้ได้ไง ว่าผมกลัว"

 

' ผมเก่งหน่ะ อย่ากลัวนะ พรุ่งนี้คุณจะไม่ต้องนอนร้องไห้คนเดียวแล้ว"

คยองซูยิ้มน้อยๆให้กับความใจดีของจงอินที่คล้ายคลึงกับใครอีกคน การไปเที่ยวด้วยกันสามวันก่อนแต่งงานมันก็ดีเหมือนกัน
การแต่งงานมันคงไม่ใช่เรื่องเลวร้าย .....แค่มันเป็นเรื่องที่เจ็บปวด

เราสองคนคงจบกันเพียงเท่านี้สินะ
หากนายต้องการฉันจะทำให้

 

ก๊อกๆ
"คุณหนูค่ะ คุณท่านให้มาตามค่ะ" แม่บ้านที่ช่วงนี้ยกอาหารเช้ามาให้บ่อยๆขึ้นมาเรียก สร้างความงุนงงให้กับคยองซู เพราะมันเป็นเรื่องที่ผิดปกติที่คุณพ่อจะกลับบ้านตอนกลางคืน

.
.
.
.

ไม่นานนักร่างเล็กก็ลงมาถึงห้องรับแขกของบ้าน แต่กลับต้องยิ่งตกใจใหญ่เมื่อคนที่เค้าเพิ่งคุยโทรศัพท์เมื่อกี้นี้มานั่ง อยู่ที่นี่ด้วยพร้อมกับใครบางใครที่คิดถึงตลอดมา

" แบคฮยอน" คยองซูพึมพัมกับตัวเอง

 

" มานี่สิ คยองซู พ่อว่ามันถึงเวลาที่ลูกจะต้องรู้แล้วนะ" คำพูดกำกวมที่คุณพ่อพูดมันทำให้ร่างเล็กยิ่งสับสนไปกันใหญ่ นี่เค้าไม่รู้เรื่องอะไนอย่างงั้นหรอ

 

" อะไรหรอฮะ พ่อ"

 

" พ่อ เป็นมาเฟียที่ถูกตามล่า พ่อจึงต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องลูกแม้กระทั่งริบรอนอิสรภาพ แต่วันพรุ่งนี้ลูกก็จะปลอดภัยพร้อมกับอิสภาพที่ลูกต้องการ"

 

คยองซูเด็กดื้อมีท่าทีตกใจอยู่ไม่น้อย ทุกวันที่พ่อออกไปข้างนอกเค้าคิดว่าจะได้แม่ใหม่จึงต้องทำตัวแข็งกระด้าง เพื่อที่จะไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าก้าวเข้ามาที่บ้านหลังนี้

 

" ผม เป็นผู้คุมอิทธิพลของมาเฟียในเกาหลีใต้เกือบทั้งหมดยกเว้นกลุ่มคนที่ตามล่า พ่อของคุณ ผมจะส่งคนไปถล่มพวกมันในเช้าวันพรุ่งนี้ เวลาเดียวกับงานแต่งงานของเรา ต่อจากนี้คุณจะปลอดภัย"

 

ถึงแม้คยองซูจะมึนงงอยู่บ้างแต่ก็พอเดาออกว่าทั้งหมดที่ได้ยินนั้นคืออะไร ทุกคนกำลังบอกตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง อย่างนั้นสินะ แล้วคนสุดท้ายก็คือ แบคฮยอน

 

" อย่างที่คุณหนูรู้ผมเป็นสุนัขรับใช้ ผมถูกซื้อมาโดยพ่อของคุณ เวลาของผมมีเพียงสองเดือนแล้วมันกำลังหมดลงในคืนนี้ "

พูดจบ แบคฮยอนก็ลงจากโซฟามานั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของร่างเล็กพร้อมกับยัดปืนหนึ่งกระบอกลงในมือ

 

" นะ...นาย...จะทำอะไร" ร่างโปร่งไม่ตอบอะไรแต่กำลังเปิดเผยเรื่องทุกอย่าง
 

" ผมเป็นหนึ่งในคนที่ตามล่าคุณ ผมถูกจับได้และถูกยื่นข้อเสนอนี้มาให้ ครอบครัวของผมถูกฆ่าตายในเวลาต่อมา ผมจึงตบปากรับคำโดยไม่ลังเล..."  ชีวิตที่ไร้ครอบครัวมันก็ไม่มีความหมาย

ร่างโปร่งหยุดคำพูดไว้แค่นั้นก่อนที่จะพยายามปรับเสียงที่เริ่มสั่นเครือ ผิดกับคนตรงหน้าที่นำตาได้รินไหลอาบแก้มนวลอย่างเงียบๆ
 

" ผม...ฮึก..ผมเคยคิดว่าผมเลือกทางถูก แต่เปล่าเลยมันผิด ผิดที่ฉันเผลอใจไปรักนาย คยองซู ...." สิ้นเสียงเอ่ยพูดชื่อของเค้ายังไม่ทันจบร่างเล็กก็ร้องไห้จนตัวโยนโผเข้ากอด คนตรงหน้า

 

" ฉันก็รักนายแบคฮยอน...ฮึก..."

 

" ฆ่าผมซะ " ร่างโปร่งกระซิบด้วยเสียงที่แผ่วเบา

 

" ไม่!! ฮึก... ฉันจะฆ่าคนที่ฉันรักได้ยังไง ฮึก..." คยองซูร้องไห้ฟูมฟาย ทั้งๆที่ยังกอดคนต้องหน้าไม่ปล่อยมือ

 

" ได้โปรดฆ่าผม....ผมอยากตายด้วยนำมือของของที่ผมรัก ขอร้องล่ะ"
 

" ไม่ ฮึก....ไม่....ไม่ทำ...ฮือๆ"

 

"ฆ่าเค้าซะ ไม่อย่างนั้นพ่อจะเป็นคนฆ่าเค้าเองเหมือนเดิม"

 

" พ่อ!!!" ร่างเล็กตะโกนไปสุดเสียงที่แม้แต่เสียงฟ้าร้องยังไม่ได้ยิน

 

" ข้อสุดท้ายของสัญญาคือเค้าจะต้องตาย คยองซู ฆ่าเค้าเดี๋ยวนี้" จงอินพูดสมทบ

 

" แผลที่ด้านหลังผมมันเรื้อรังยังไงผมจะตายในอีกไม่นาน " ไม่รอช้า คยองซูรีบฉีดเสื้อเชิตของร่างโปร่งเพื่อยืนยันว่าเค้าโกหก


 

แค่วก!!


 

แต่แล้วมันก็ไม่ใช่ รอยชำๆสีม่วงเกือบดำขยายไปทั่วกลางหลัง เศษแจกันที่ฝังอยู่มานานนับสองเดือนมันบ่งบอกว่าแผ่นหลังนี้จะเน่าในไม่ช้า

นำตาของร่างเล็กตอนนี้แทบจะไหลลงมาเป็นสายเลือด
แผลที่เค้าเป็นคนทำ เป็นคนทำเองกับมือ!

 

" ทำไมนายไม่บอกฉัน ฮึก...ทำไมล่ะ ฮือๆๆ ทำไม"
นิ้วเนียวสวยยกขึ้นมาปัดป่ายนำตาที่ถามด้วยนำตานองหน้า แบคฮยอนไม่ตอบแต่กลับโผเข้ากอด เค้าไม่นึกว่าจะมีวันนี้ วันที่เค้าได้กอดพร้อมกับความรู้สึกที่ไม่ต้องปิดบัง

 

" เอาปืนจ่อที่หลังผม เหนี่ยวไก แล้วเราจะตายไปพร้อมกัน "
ร่างโปร่งกระซิบพร้อมกับเอามือลูกกลุ่มผมนิ่มอย่างถะนุถนอม คนตัวเล็กคล้อยตามอย่างว่างายแล้วจัดการเหนี่ยวไกที่ช่วงชิงลมหายใจสุดท้าย ของชีวิต






 

ปัง!

.
.
.
.
.

สายลมที่พัดจากไปไปในที่ที่ไกลแสนไกลได้หวนกลับมาในวันที่เดิมเวลาเดิม แต่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม
หนึ่งปีที่จากไปเหมือนมันเพิ่งเกิดเมื่อวาน

สมุดไดอารี่ถูกเปิดขึ้นอีกครั้งที่หน้าหลุมศพทั้งสองหลุมนี้


 

' วันนี้เป็นวันแรกที่เราสองคนต้องไกลกัน ผมไม่ได้บอกคุณ บางทีคุณอาจโกรธผม ไม่น่าเชื่อว่าเราสองคนจะตัวติดกันได้ขนาดนี้ หากคุณได้อ่าน  คุณหนูคยองซู ได้โปรดให้อภัยกับสิ่งที่ผมได้ตัดสินใจทำลงไป เพราะผมรักคุณผมจึงทำมัน วันนี้ผมเอาบันทึกเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับตัวคุณไปให้ผู้ชายชื่อคิมจงอิน ผมเชื่อว่าเค้าดูแลคุณได้ แล้วผมก็ไว้ใจที่เค้าจะดูแลคุณต่อจากผม แค่บันทึกเล็กน้อยอย่างเช่น
คุณหนูไม่ชอบมองแผลสดๆ กลัวเสียงฟ้าร้องจนนอนไม่หลับ ชอบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีดำ
ประมานนี้ที่ผมจะบอกเค้าเกี่ยวกับเรื่องที่คุณชอบไม่ชอบ '



 

'วันแรกที่เราจะไม่ได้กินข้าวพร้อมกันผมพยายามที่จะทำให้เราห่างกัน เพื่อที่คุณและผมจะได้เจ็บน้อยลง แต่ผมยังรักคุณไม่เปลี่ยนแปลง'


 

' วันนี้คงเป็นวันที่ผมตาย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่าฆ่าตัวตาย ได้โปรดใช้ชีวิตเผื่อผมด้วย เรื่องที่ผมจะขอร้องที่อยู่เรื่องเดียวได้โปรดมาเยี่ยมหลุมศพของผมในทุกๆปี ขอแค่เห็นหน้าคุณปีละครั้งก็พอ
สุดท้ายนี้ ....ผมขอโทษที่โกหกคุณ'


 

มือน้อยปิดสมุดลงพร้อมกับหยาดนำตา รอยยิ้มที่ใบหน้าบ่งบอกว่า 'ขอบคุณแล้วยังรักคุณไม่เปลี่ยนแปลง'


รอยแผลเป็นที่หัวกระสุนโพล่มาแค่เพียงนิดมันคล้ายๆกับเป็นตราบาปในใจที่อย่าชื่อคำพูดของใครง่ายๆ



 

แม้กระทั่งคนที่คุณรักแล้วเค้าก็รักคุณ





 

ทุกอย่างเป็นไปตามบันทึกของชายผู้นั้น

...บยอนแบคฮยอน....














 

~The End~



................................................................................