คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 2 ผู้ฝักใฝ่ 3
ยานเพียลำเียว็ทำให้อาาัรสั่นสะท้าน มันไม่ใ่ยานลำที่ผมลัว มันยัเล็ว่านั้นมา ยานลำนี้มีรูปทรล้ายนา สีำอมันเ่นับนท้อฟ้าในยามลาวัน เสียเรื่อยน์ัสนั่นพอับเสียา ส่วนท้ออมันเปิออ ใรบาน้าวลมาายาน สุ้มเสียทุ้มัวานเป็นเอลัษ์ทำให้ผมำเาไ้ อาารย์พูถู พวนั้นไม่ไ้ส่าเบลมา
“อัสวาน” อาารย์เอ่ย “หนึ่ในสิบสออัศวินอรัษ์”
“เอ๋” ผมแปลใที่อาารย์รู้ัเา “รู้ไ้ยัไรับ”
“หมอนั่นไม่ไ้โนเนมเหมือนาเบลน่ะสิ”
าเบลเนี่ยนะ โนเนม สำหรับผมเาร้ายามาเลยนะ หรือวามทรำอผมเล่นลอะไรอีแล้ว ั้แ่ที่รู้ว่าาเบลในอนนี้ยัไม่ใ่ระับำนาน แ่เป็นในอนา ผม็เริ่มไม่มั่นใแล้ว เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะนเรามีสิ่ที่เรียว่า ำผิ อยู่ไ
อัสวานเป็นายร่าสูโปร่ ผมสีอ่อน เหมือนพวเ้าายในวรรรรม ทีแรที่ผมเ้าวั เ้าใว่าเาเป็นพวรัทายาทเสียอี าบทรยาวล้ายเ็ม ้ามับเป็นทรอาทิย์รึ่ีูแปลา เสียทุ้มัวานลึันัร้อในโรละรั้นเยี่ยม ทุอย่าบ่ี้ไปยันผู้นี้ อัสวาน ผู้้าวลมาเหยียบพื้นออาาัร ในอนนั้นเอ หนามมามายปราึ้นาพื้นเสียแทึ้นมานูไม่่าาสนามห้า
“เป็นาร้อนรับที่ไม่เลวเลย” อัสวานวัาบ หนามทั้หลายถูถาเรียบโยพร้อมัน
“หลัวเอไปหน่อยมั้” อาารย์เอ่ย ผมเพิ่เห็นมืออเาว่าำลัร่ายเวท แถมอนนี้เปลี่ยนไปั้ท่าะุไฟ
เป็นระยะารร่ายเวทที่ไลมาสำหรับนทั่วไป แ่ารร่ายเวทระยะไลแบบนี้็มี้อเสียอยู่ ือหาอีฝ่ายสัมผัสพลัเวทเป็นล่ะ็ ะถูรู้ำแหน่ในทันที อาารย์ูะรู้เรื่อนี้ เาเลื่อนัวออาบ้านมุ่หน้าไปยัานเมือ
“ามมา วาลโ้ ยอนเนส” อาารย์เรีย พร้อมุไฟะเลื่อนัวออห่า
“โฮ่ เอัวแล้ว” รอยยิ้มแสยะปราบนใบหน้าออัสวาน “ำลัย้ายที่อยู่้วย”
วามสามารถออัสวาน ถ้าในแ่เวทมนร์ธรรมาไม่ไ้น่าลัวนั สิ่ที่น่าลัวือวามเร็วอเาับาบในมือ่าหา ถ้าเทียบับเฟิร์สาร์ผู้ว่อไวปราเปรียวแล้ว อัสวานเร็วว่าเสียอี
อาารย์ูะรู้ัอัสวานอยู่แล้ว ารทิ้ระยะแบบนี้เา้อมีแผนบาอย่าแน่
ในอนนั้นอาารย์เหลียวลับมาทาพวเรา
“ำที่บอเมื่อไ้ใ่ไหม?” อาารย์ถาม “เรื่อารทำานเป็นทีมน่ะ”
ผมพยัหน้า ยอนเนสูล้ำลืนฝืนทนอย่าบอไม่ถู เอาเ้าริผม็ไม่่อยอยาเ่นัน
“ไม่มีเวลาแล้ว” อาารย์เบรัวรหน้าพวเรา อาบไม้ในมืออเาแปรเปลี่ยนเป็นแท่สายฟ้า วินาทีถัมา แรปะทะัพวเราัวแทบปลิว อัสวานมาถึแล้ว และบันี้ เาำลัปะทะับอาารย์
“ไม่เอันนานเลยนี่ ไทเรลล์” ผมไ้ยินเสียออัสวาน
“ไม่อยาเอเลย” อาารย์ผมอบ ทัู้่ฟาฟันันอย่าไม่หยุหายใ ประัเวทใส่ันนเิเป็นเหมือนำแพวาันระหว่าพวเราับทั้สอนนั้น
ประายเวทมนร์ทั้หลายที่ปะทะัน ระเ็นออนอวิถีปะทะ พุ่เ้าทำลายพื้นที่รอบๆ ผมำเป็น้อถอย
ผมเห็นยอนเนสั้ระบวนาบฟาฟันเวทน้ำแ็ที่พุ่ระายออมาให้แออ “อย่ามัวมานอนนิ่ๆ รีบไปเร็ว” ยอนเนสบอ พร้อมฝ่าารปะทะเ้าไป
“อย่ามาเะะ” เวทน้ำสาัพวเราปลิวออมา “มหาเวทสายฟ้า”
อัสวานั้าบึ้น “ทั์อสนี”
สายฟ้าวิ่ไปามสายน้ำ ีพวเรานหมสภาพในทันที มีเพียอาารย์ยัยืนั้รับารโมีไ้อยู่
“เ็สอนนี้ือใรไทเรลล์ ลูศิษย์หรือไ”
อาารย์ไม่ไ้อบอะไร
“ำลั่อสุมำลัันอยู่สิท่า” เาี้าบมาทาพวเรา
“วันนี้นายพูมาเป็นพิเศษนะ” อาารย์้าวเ้าหาอัสวาน
“อีอัศวินอย่านายไม่เ้าใหรือไ” อัสวานยิ้ม “านที่ไ้ำัทั้บ ทั้ผู้่อ้านน่ะ มัน่าอิ่มเอมหัวใ”
อัสวานเลื่อนรเ้าหาอาารย์ อาารย์ยับาบเปล่าๆ เบี่ยารโมีออฝ่ายพลัน มืออี้าเผยเวทเพลิ อัเ้าใสู่่่อสูั
“รับให้ีๆ” อาารย์ะโนร้อ
เวทนั่นไม่ไ้ระแทัวศัรู แ่ลอยมาทาพวเรา
“เป็นบ้าอะไร เี๋ยวนี้ะโนบอู่่อสู้แล้วหรือ?” อัสวานหัวเราะ “เพี้ยนไปแล้วหรือไ แบบนี้ะเป็นแบบอย่าให้ศิษย์ไ้ยัไ?”
ระหว่าอัสวานำลับ่น ผมเ้าใในทันที
ประโยนั้นไม่ไ้บออัสวาน แ่ำลับอผม ผมึรีบั้าบึ้น รับเวทเพลิที่ระเ็นมา อัสวานั้ใปัเวทให้ระเ็นมาทำลายพวเราเพื่อเยาะเย้ยอาารย์ และอาารย์เอ็รู้ ที่เหลือผมแ่้อประอ
เพลิลุท่วมไป้วยเปลวเพลิ วามร้อนแผ่มาถึมือผม แ่ผมะพลาไม่ไ้
“ูวามพินาศที่เวทอแสร้า” อัสวานผิสัเแล้วแน่ๆ เพราะไม่มีเสียระเบิ เาเหลียวหันลับมา ในัหวะที่ผมเ้าประิแล้วเรียมเหวี่ยาบใส่ แม้ะร้อน แ่อนนี้ผมปล่อยมือไม่ไ้แล้ว
อัสวานำรามใส่หน้าผม มืออเาว้าาบเวทเพลิไว้ไ้
วินาทีนั้นผมรู้ว่าแย่แล้ว อัสวานำลัใ้พลัรับเพลิาาบอผม ในอนนั้นเอ สัมผัสถึลาอันราย็แผ่่าน มันเร็วมา แ่ไม่นานผม็ไ้ำอบ ยอนเนสปราัว้านหลัผม พร้อมวัาบ ผมรีบ้มหัวหลบ ส่ผลให้าบเลื่อนผ่าน่วอออัสวาน แ่อีฝ่ายเร็วว่ามา หลบหลีรัษาระยะห่าไ้อย่าล่อแล่ว เวทสายฟ้าปราึ้น้านหลัอัสวาน มันือเวทออาารย์ ฟาเ้าใส่อัสวานอย่าไม่หยุยั้
“เี๋ยวนี้เล่นหมาหมู่แล้วสินะ” อัสวานยิ้มเยาะ “เียริออัศวินหายไปไหน”
อาารย์ไม่อบพร้อมสาเวทระหน่ำใส่ อัสวานถอยอออย่ารวเร็ว ประวบับยอนเนสเ้าู่โม เาอุ่อว่าารโมีออาารย์ไ้ีมา แ่รั้นี้่าัน เพราะศัรูยัเร็วว่ายอนเนส แถม่อว่ายัเพียบ อาเป็นไปไ้ว่าอนนี้ สอนนั้นลายเป็นภัยมาว่าผม ลำับวามสนใเลยเปลี่ยน แ่อนนี้ผมรอนานไม่ไ้แล้ว ยิ่ร้อนใ วามร้อน็ยิ่แผ่มาถึมือผมมาึ้น ยัไม่ร้อนถึุที่้อปาาบทิ้ แ่มัน็อุ่นึ้นเรื่อยๆ ไม่มีลลเลย แบบนี้็เหมือนารนับถอยหลัไม่มีผิ แถมผมยัเป็นผู้เล่นยอแย่อันับหนึ่ในลุ่ม้วย ้อหาทาทำอะไรสัอย่าแล้ว
“ฮึ่ม” อัสวานพ่นลมหายใ เหวี่ยมือ ใ้เวทลมัยอนเนสระเ็น แล้วเริ่มอบโ้ารโมีออาารย์
ถ้าหาผมพุ่เ้าไปอีรั้ แล้วพลา รั้นี้ะไม่มีโอาสอีแล้ว เพราะเพลิมันร้อนนผมแทบะับไม่ไหวแล้ว ในัหวะนั้นเอ ผมเห็นสายาอาารย์ ประหนึ่ำลับอว่าอย่าเพิ่
แย่ล่ะสิ ผมไม่สามารถถือาบไ้นานว่านี้แล้ว อาารย์ับอัสวานำลัปะทะัน ัหวะอผมอยู่ไหน
“อย่าเียวนะ” เสียอยอนเนสทำให้ผมหลุาห้ววามิ
“ถ้าแพลา พวเราะายันหม”
เรื่อนั้นผมรู้อยู่แล้ว แ่ยัหาทาลไม่ไ้
“ูันะ วาลโ้” อาารย์เอ่ยะฟาฟันับอัสวานอย่าุเือ “ับาูให้ี”
อาารย์วัาบอีรั้ ราวนี้าบอเาลายเป็นาบสายฟ้า
ผมมอหน้าอาารย์้วยวามสับสน เาั้ใะให้ผมูอะไรันแน่
“ับาูารายอแน่ะหรือ ไทเรลล์” อัสวานหัวเราะร่า พร้อมถอยห่าแล้วเผยบาอย่าในมือ นั่นือปืน ถ้าในระยะประิละ็ยัไาบ็ไ้เปรียบ แ่ในระยะนานี้ อาารย์ไม่มีทาโมีอีฝ่ายทันแน่
แ่ท่าทีออาารย์ยัสบนิ่เ่นเิม สายฟ้าในาบรุนแรึ้นนถึระับบ้าลั่ ทว่าสีหน้าอเาสบนิ่ มันไม่ใ่ารเหม่อลอย เพราะผมสัมผัสไ้ถึลาอันรายอย่ารุนแร แววาอเา ำลัับ้ออัสวานประุหมาป่า
เมื่อาวาอเายับ เสียปืน็ลั่นสนั่น ผมเห็นเพลิอยู่วูบหนึ่ มันือระสุนเพลิ แวบเียวเท่านั้น แนเสื้อออัสวานาสะบั้น แนอายผู้นั้นเิรอยแผลมีมแ่อบไหม้ ลาลำัวปราบาแผลรร์ในพริบาเียวัน ไทเรลล์หายไปแล้ว เาอยู่้านหลัออัสวานในอนนี้
อัสวานผู้ึ้นื่อเรื่อวามเร็ว เผยสีหน้าื่นใอีรั้ เาเหลียวามอาารย์ไป ไม่มีบาแผลระสุนเลยสันิ แถมเบื้อหลัอเา ือ้นไม้ทั้หลายที่ไหม้เรียมเหมือนโนฟ้าผ่า ทุอย่าบล่อนผมะไ้ยินเสียสายฟ้าเสียอี
“ระสุนเพลิหายไปไหน?” อัสวานถามำถามเียว
“เป็นเศษะั่วผ่าีไปแล้ว” อาารย์อบพร้อมยับาบ
เอานะเ้าแห่วามเร็วไ้ อัสวานผู้นั้นเริ่มใ้เวทสมานัวเอ
“ะลับไปีๆ หรือไม่” อาารย์ถาม
“หึ หึ หึ” อัสวานหัวเราะ “้านะ”
“พูอะไรอแ?” อาารย์หรี่าล
“ิ้ามานเียวหรือไ? เ้าปรา์โ่”
“เสร็ัน” อาารย์หันมาทาพวผม “รีบไปที่วิหาร”
ผมเพิ่ะเ้าใ ปิอำลัมัมาเป็นอทัพ แ่เพราะอัสวานแ็แร่และเ่นมา พวเราเลยเอาแ่สนใเา ยานลำให่บันี้เลื่อนหายไปาำแหน่เิมแล้ว สถานที่ที่มันมุ่ไป ือวิหาร
ยอนเนสวิ่ไป่อนผม เาอบสนอ่อำสั่ไวว่ามา ะผมไล่ามหลัเาไป
“เี๋ยว่อน” ผมร้อ “รอ้วย”
“ศัรูมันไม่รอเราหรอ” ยอนเนสอบ
ในอนนั้นเอ ภาพบาอย่าปราึ้นมาในหัวอเา มันเิึ้นเพียเสี้ยววินาทีเท่านั้น แ่ผมับใวามไ้บาอย่า
เป็นภาพอผมวิ่ามยอนเนสเ่นเียวับอนนี้ พวเราทำแบบเียวัน แ่เป็นนละสถานาร์ ยอนเนสในภาพแ่ายโทนสีำับผ้าลุมสีำ ผมสีแเพลิอเายาวถึลาหลั ในมือถือาบโลมเลือ ผมยันึวามรู้สึบนใบหน้าอนเอออ ิ้วผมำลัมว ฟันบันนปวราม วามรู้สึเือประุะเ่น่าัน่อัวึ้นในใ ยอนเนสผู้นั้น อบผมราวๆ นี้เ่นัน
“หยุนะ” ผมพูทำนอนี้ และอีฝ่ายเหลียวลับมา้วยนัยน์าสีแเลือ อบผมระหว่ารัษาระยะห่าว่า
“อให้ศัรูรอหรือ? น่าสมเพ แน่ริ็ับ้าให้ไ้สิ” น้ำเสียเยาะเย้ยถาถา แล้วฟาเวทเพลิใส่ผม เพลิสีำึ่ผมไม่รู้ั
ะนี้ ผมเผลอหยุะัไปรู่อย่าใ มือทั้สอยึ้นมาเรียมป้อันัวอย่าเผลอัว ะยอนเนสทิ้ห่าเ้าไปในป่า ภาพปราเมื่อรู่นั้นัมา เหมือนเวลาเรานึเหุาร์ล้ายๆ ันออ หรือ เวลาเิปราาร์ที่เรียว่า เาวู แ่นี่มัน่าันออไป
หมอนี่ เป็นศัรูับเรา อาไม่ใ่อนนี้ หรืออาไม่ใ่เส้นเวลานี้
แ่อนนี้ ไม่มีเวลาแล้ว พวเรา้อรีบไปหยุอำลั
ผมไม่เยสู้ับนทั้อทัพมา่อน แม้แ่นำนวนหยิบมือเอ็ยาะ่อร
พวเราวิ่ระหืระหอบึ้นภูเาัน เพราะารฝึในยามผมเป็นอัศวิน ับ อนฝึับอาารย์้วย ผม็เลยยัวิ่ไหว เมื่อึ้นไปั้นวิหาร พวเราผมว่าบันี้ เพลิำลัลุท่วมวิหารทั้หลั
“บ้าเอ๊ย เรามา้าไป” ผมไ้ยินเสียยอนเนสสบถ ผมไม่สนใปิิริยาอเา ไ้แ่มอหาว่าพวอทัพไปทาไหน นพวนั้นบุเ้าไปในห้อแห่ลัวามรู้ แล้วเอาบันทึสำัออมา
“นั่นือเป้าหมายอพวแสินะ” ผมเรียมาบ หนึ่ สอ สาม มีศัรูสามน ผมน่าะพอไหว
“นั่น บ” ผมไ้ยินเสียอทหารนายหนึ่ ่อนพวนั้นะปราัวเ้าล้อมพวเรา
“บ้าเอ๊ย” ยอนเนสเอ็เรียมาบ แล้วเ้า่อสู้ับทหารพวนั้น
นพวนี้มีปืน ไล่ยิพวเรา ผมไม่สามารถ่อรับปืนในระยะนี้ไ้เหมือนอาารย์ึไ้แ่หาที่ำบัึ่ลุท่วม้วยอไฟ ะยอนเนสปลิีพทหารแ่ละนาย หรือฟันแนอเาหลุระเ็น ผมยัหลบระสุนอยู่ เพลิบนาบับไปั้แ่เมื่อใไม่ทราบ ผมไม่รู้ว่าะรับมือนพวนั้นยัไเลย
“ไร้ประโยน์เป็นบ้า นัรบยุนี้่อรับปืนไม่เป็นหรือไ?”
ผมำไม่เห็นไ้ว่าัวเอเยฝึรับมือับปืน้วย
อนนั้นเอ ยานนาลำให่อพวมันเลื่อนัวเ้ามาใล้อยู่เหนือหัวพวเรา น่าแปลมา เพราะเมื่อมอูีๆ อ์ประอบส่วนให่อมันเป็นวัสุเหมือนบอลลูน ถึะไมุ่้นาผม แ่วามรู้ะเส้นเวลาใหม่็พอ่วยผมไ้ แล้วเพราะมันมีสีำ เมื่ออยู่ระยะไลในทีแร ผมึมอไม่ออ ผมเห็นทหารลุ่มที่ไ้บันทึไปำลัเลื่อนย้ายึ้นเรือเหาะ ่อให้เสียเวลาสู้ับพวที่อยู่บนภาพื้นไป็ไม่ทันอยู่ี ถ้าผมใ้เวทเพลิไ้ละ็…
วามร้อนที่แผ่มาถึัวทำให้ผมนึไ้ อนนี้เราอยู่ในเพลินี่นา
“ฝา้วยนะ ยอนเนส” ผมว้าาบ วาผ่านเพลิให้เพลิลุท่วมาบ
“ิะหนีหรือ?” ทหารนายหนึ่ร้อ
“ทำในสิ่ที่พวแยัเยียให้ันเป็น่าหา” ผมอบ แล้ววิ่ามทหารผู้ไ้บันทึึ้นบอลลูน ถ้ามันโถมนลมา้าล่านานี้ น้าบน้อมีเพียหยิบมือแน่ และผม็เบื่อารเป็นนไร้ประโยน์แล้ว
ผมลิ้เ้าไปในยาน่อนประูะปิไ้สำเร็ เสียร้ออทหารนายหนึ่มาพร้อมเสียัปืน อนนั้นเอผมม้วนัวฟันาอีฝ่ายให้ล้มล เสียัมปนาทาปาระบอลั่นึ้น ระสุนเาะเพาน้านบน นนี้ไม่มีสมุ ผมวาามออย่ารวเร็วึเห็นทหารนหนึ่ำลัวิ่หนีเ้าไป้าใน
“บ” เาะโน ผมเวี้ยาบเพลิามหลัไป แทหลัายผู้นั้นนล้ม พร้อมถลำัว หลบระสุนทั้หลายึ่าบหน้าเ้ามา ระาออาหลัายนัล่าว แล้วเหวี่ยาบฟาฟันทหารนายอื่นที่อยู่ใล้นล้มหาย ถ้าเป็นารโมีทีเผลอแบบนี้ผมพอทำไ้ บันทึอยู่ในมือผมแล้ว ผมไม่มีธุระับสถานที่แห่นี้แล้ว แ่อนนั้นเอ วามหนาวเย็นเาะทั่วทั้ห้อ มีใรบานำลัใ้เวทน้ำแ็
“เอันอีแล้วนะ วาลโ้” เสียใหุ่ันเปล่ึ้น เมื่อหันไป ผมายร่าำยำในเราะรูปแบบเสื้อั๊เเ่นไบ์เอร์ สวมถุมือปราัวาห้อนับ ผมรู้ว่าเาเป็นใร
“เรป” ผมทวน นนนี้แหละที่้อระวั แย่ล่ะสิ ันเออัศวินระับำนานเ้าเสียไ้ ารที่เามาอยู่ที่นี่หมายวามว่ายัไ เฟิร์สาร์ับนีน่าล่ะ แถมไม่เยรู้เลยว่าะมีอัศวินระับหนึ่ในสิบสออัศวินปราอยู่ในที่เียวันพร้อมัน้วย
“ปราบบ” เสียำรามัฟ้าลั่น แผ่ลมหนาวเย็นมาถึัวผมอย่าับพลัน มือไม้สั่นไปหม เพลิบนาบอผมแทบะาบวูบในราวเียว ไม่มีทาสู้เลย ผมหมายถึ ถ้าอยู่บนินน่ะนะ ายร่ายใหู่่โมเ้ามา ว้าัวผมอย่ารวเร็ว แล้วเวี้ยร่าผมระแทับ้าวอภายในห้อ เล่นเอาผมมึนไปหม แ่ผมยัไม่ปล่อยาบในมือหรอ เวลานั้น ไม่ใ่เวลาสู้แล้ว
ผมำสีหน้าออาารย์ไ้ มันเหมือนแววาอนัล่าผู้ับ้อเหยื่ออย่าเยือเย็น ถ้าผมทำเ่นนั้นบ้าผมะุมเวทไ้ แ่อนนี้ผมลับเหมือนเหยื่อเสียมาว่า
เรประาอเสื้อผมนัวลอย
“มีอะไระสั่เสียไหม?”
เรปถาม
แ่เมนี้ ผมะเป็นระ่ายผู้ล่าหมาป่า ะเป็นนระอผู้ัหลัพาอินทรี แล้วไปให้ถึัวเ้าหิให้ไ้ ิ้นส่วนแห่อำนา ะ้อไม่อยู่ในมือนทั่วโล และผมะไม่ายอย่านไร้่า
“ลาล่ะ” ผมอบ ัฟัน ผมรู้สึไ้ถึวามแ็ร้าวในิใ ยับาบ แทแนเรป้วยวามเร็ว าบเพลิระอุ เือนวัออา้าน้า สร้าบาแผลรร์บนแนายผู้นั้น มันไม่พอให้ัแนเา แ่ผมไม่สนแล้ว ผมเหวี่ยัว แทผิวอบอลลูนส่วนที่บาที่สุ เพลิลุาุหนึ่อผ้าใบ ลามออไป ถ้าบอลลูนนี่อัแ๊สามวามรู้อผม มัน้อระเบิลาอาาศแน่
“ไอ้เ็เปร” เรปแผร้อเ้าประิัวผม้วยวามเร็วสู แ่รูรั่วอบอลลูนสร้าวามเปลี่ยนแปลออาาศภายใน ระาร่าผมระเ็นออไปายานไ้สำเร็
ผมยัไ้ยินเสียอเรปำราม ะบอลลูนส่วนบนเิารระเบิึ้นริๆ ยานำลัิ่รไปยัภูเา เป็นภาพวนสะเทือนวัไม่น้อย ผมรู้สึเ็บพอสมวร หวัว่าทหารแ่ละนายะไม่มีเพื่อนที่ฝึมาับผม แ่นึภาพวามสูเสียที่เิึ้นับรอบรัวอพวเาาาร่อสู้รั้นี้แล้ว ผมยัรู้สึอยาะร้อไห้ ใ่ นี่เป็นรั้แรที่ผม่านริๆ ในานะสไวร์ผู้เรียนรู้เรื่อาร่อสู้มาบ้า แ่ยัไม่เยลมือ่าใรเลยสัรั้ มือผมยัสั่นไม่หาย ผมพยายามบอัวเอว่า เพราะผมอยู่ในสถานาร์เสี่ยาย ไม่ทำเรา็าย แ่มันุ้มแล้วหรือ ับารพราีวินเพียเพื่อบันทึออาาัร่าแน
ผมลมายัเบื้อล่าไ้สำเร็้วยยอไม้แผ่ิ่้านหนาแน่นรับัวผมไว้ ผมหันลับึ้นไปบนวิหาร าร่อสู้้านบนเหมือนะหยุลแล้วเ่นัน
ผมรีบามึ้นไปู ระหว่านั้นผมไม่ไ้ยินเสียระเบิใๆ เลย เมื่อมอลับไปยัยานัล่าว เพลิไหม้ระอุหายไปแล้ว ใ้เวทับสินะ แ่อย่าน้อย เป้าหมายผม็ไม่ไ้ะให้ใรายอยู่แล้ว มีเพีย้อมูลในบันทึที่ยัเหลือรอ
ผมเปิูให้แน่ใ เมื่อาบันทึออ ลับพบว่าบันทึเล่มนั้นเป็นเพียม็ออัปปลอม ถึว่ามันเบาแปลๆ บันทึอริหายไปแล้ว
“เวทสับเปลี่ยน?” ผมทวน้วยวามใ
เวทสับเปลี่ยน เป็นเวทึ่สามารถใ้ับสิ่อที่ผู้ใ้เยถือรอ หรือสัมผัส ใรันนะ ในเวลาสั้นๆ เ่นนี้
วิหารเบื้อบน นอาศพอทหารแล้ว ลับมีศพอผู้นในวิหาร้วย ไม่ใ่แ่ฝั่นั้นที่สูเสีย แ่เป็นฝ่ายเราึ่พ่ายแพ้อย่าหมรูป
“เลวมา” ผมัฟัน วามรู้สึผิที่มี่อฝ่ายนั้น่อยๆ หายไป ลายเป็นวามรู้สึโรธ “นพวนั้นไปทำอะไรให้”
สิ่ที่ผมแ้นที่สุืออาาัร นอาผมแล้ว นพวนี้็ยัไล่ล่า และพราีวิผู้อื่นไปมา พวนั้นไม่ใ่วีรบุรุษอย่าที่ผมในวัยเ็เยเ้าใ
นพวนั้น ือปีศา เรื่อัรสัหาร่าล้าผู้น
เหุาร์ในวันนี้ เปลี่ยนผมไปลอาล ไม่ใ่แ่ผมเท่านั้น ยอนเนสเอ็้วย หลัานั้นเา็เียบล แววาอเาเ็มไป้วยวามแห้แล้ และ ว่าเปล่า ผมอธิบายไม่ถู แ่ผมรู้สึไ้ว่าเาเปลี่ยนไป
นว่าะรู้ัว บาทีทุอย่าอาะสายไปแล้ว็ไ้
ความคิดเห็น