LEAVE THE SHORE [BL]

   การใช้ชีวิตก็เหมือนอยู่เรือลำหนึ่งที่ออกจากฝั่งแล้วไม่อาจรู้ได้ว่าจะเจอกับวันฟ้าใสหรือพายุลูกใหญ่

   เรือแต่ละลำต่างมีสถานที่ที่ต้องการไปให้ถึง มีจุดมุ่งหมายที่ใฝ่ฝัน อาจจะเป็นเส้นขอบฟ้าที่ห่างไกล หรืออีกฟากนึงของโลกใบนี้

   ต่างจากผม

   ไร้ซึ่งความฝัน การใช้ชีวิตไปวันๆ แม่งโคตรห่วยแตก ในขณะที่เพื่อนที่ออกเดินทางพร้อมกันมีจุดหมายให้ไปถึง ผมกลับลอยลำมองดูคนแซงไปข้างหน้าทีละคน ทีละคน บางทีผมก็แค่หวังเพียงได้เห็นความงามของพระอาทิตย์ในแต่ละวัน ไม่ได้อยากทำอะไรยิ่งใหญ่อย่างกลายเป็นดวงตะวันหรือไขว้ขว้ามันมากอบเก็บเอาไว้...

   แต่สุดท้ายวันหนึ่งผมจะถูกบีบให้ต้องเดินหน้าต่อ

   ให้ตายเถอะ แต่ตอนนี้ผมกำลังหลงทางอยู่ คิดเรื่องพวกนั้นไปก็เปล่าประโยชน์อยู่ดี

---

   เรื่องราวของเด็กหลงทางสองคน ในประเทศที่ชื้อย่อท.ทหารที่ชอบตีกรอบให้เด็กต้องทำอย่างนั้น อย่างงี้ตั้งแต่ยังเด็ก แต่พอถึงวันนึงก็บีบให้เด็กๆทั้งหลายต้องเลือกทางเอง เดินต่อไปสิ ห้ามพัก ห้ามหยุด เดินต่อเรื่อยๆ จนกว่าจะประสบความสำเร็จ

   แต่ความสำเร็จไหนล่ะที่เป็นเส้นชัยของชีวิต?

   "ผู้ใหญ่น่ะทำเหมือนเราเป็นหุ่นยนต์ที่เขาควบคุมให้ทำอะไรก็ได้"

   "นั่นสิ"

   "พอเราทำอะไรที่ไม่ถูกใจเขาเขาก็จะชี้หน้าว่าเรานอกคอก ว่าเราแปลก ทั้งๆที่ความแตกต่างก็เป็นเรื่องปกติของมนุษย์"

   "ฮ่าๆ แล้วพอเวลาผ่านไปเราก็จะโตไปเป็นผู้ใหญ่แบบนั้นใช่ไหมล่ะ"

   "..."

   "ไม่อยากโตเลยเนอะ"

   "แต่ก็อยากมีอิสระ"

   "อืม"

#เมื่อเรือออกจากฝั่ง

ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน

Warning: Suicidal thought,Self harm,Child abuse,Domestic Violent,มีเนื้อหาเกี่ยวกับการวิพากย์วิจารย์การเมือง