Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #30 : หลอมสร้างอาวุธ [รีไรท์]

     เวลาคือสิ่งที่กาเล็ทขาดแคลนที่สุด กาเล็ทนั้นแม้จะใช้ทุกวินาทีตั้งแต่มายังโลกใบนี้อย่างคุ้มค่าก็ตามแต่มันก็ยังไม่เพียงพอ กาเล็ทมีเรื่องที่ต้องการกระทำ ต้องการทดลอง ต้องการพิสูจน์อีกมากมายนับไม่ถ้วน แต่กาเล็ทนั้นรู้ดีว่าสิ่งที่จำเป็นเป็นอันดับแรกนั้นก็คือพลัง เมื่อมีพลังจึงจะสามารถหยั่งเท้าทรงกายในโลกที่โหดร้ายแห่งนี้ได้อย่างมั่นคง และตอนนี้กาเล็ทก็มีพลังแล้ว อย่างน้อยก็พอที่จะปกป้องตนเองและครอบครัวได้สักระยะหนึ่ง เมื่อความตึงเครียดเริ่มผ่อนคลายลงกาเล็ทก็เริ่มคิดที่จะทดลองสิ่งใหม่ๆ

     "สวัสดี มีสิ่งใดให้ข้ารับใช้หรือ" เจ้าของร้านตีเหล็กเอ่ยออกมาขณะที่พบว่ามีเด็กหนุ่มมาเยี่ยมเยียนยังร้านค้าของตน

     "อืมข้าต้องการซื้อแร่" กาเล็ทเอ่ย

     "แร่ ?" เจ้าของร้านเอ่ยถามด้วยความฉงนอยู่บ้าง จะมีผู้ใดบ้างที่เดินเข้ามายังร้านตีเหล็กแล้วถามซื้อแร่  "เด็กน้อยเจ้าบอกว่าต้องการซื้อแร่ใช่หรือไม่ หรือว่าข้าฟังผิดไป" เจ้าของร้านเอ่ยถาม

     "ใช่แล้วข้าต้องการซื้อแร่" กาเล็ทเอ่ย

     "แร่เหล็ก ?" เจ้าของร้านเอ่ยถาม

     "เปล่า ข้าต้องการแร่มิธริลที่สกัดแล้วไม่ทราบว่าร้านท่านมีขายหรือไม่" กาเล็ทเอ่ยถาม

     "เด็กน้อยข้าขอบอกต่อเจ้าแร่มิธริลนั้นเป็นแร่ที่พิเศษ แม้มิธริลนั้นจะมีคุณสมบัติที่ดีมากกว่าเหล็กหลายเท่าแต่ทว่าการนำมันไปหลอมสร้างเป็นอาวุธนั้นหาได้ง่ายดายเช่นเหล็กธรรมดาไม่ แม้แต่ข้ากว่าที่จะสร้างอาวุธเล่มหนึ่งจากแร่มิธริลได้ก็ต้องใช้เวลานานนับเดือน" เจ้าของร้านเอ่ย

     "ข้าเข้าใจ ข้าเพียงต้องการทราบว่าท่านสามารถขายแร่มิธิลบริสุทธิให้แก่ข้าได้หรือ" กาเล็ทเอ่ยถาม

     "แน่นอนย่อมได้ แต่แร่มิธิลนั้นเป็นแร่ที่อยู่ในความควบคุมข้าสามารถแบ่งขายให้เจ้าได้ในจำนวนที่จำกัด" เจ้าของร้านเอ่ยบอก

     "ไม่ทราบว่าท่านสามารถแบ่งขายให้ข้าได้มากน้อยเท่าใดหรือ" กาเล็ทเอ่ยถาม

     "ขออภัยด้วยหากเป็นคนปกติทั่วไปสามาถแบ่งขายได้เพียงเท่านี้" เจ้าของร้านนำก้อนแร่ 1 ก้อนที่มีขนาดเท่ากับเพียง 1 ฝ่านมืออกมาวางไว้บนเค้าเตอให้กาเล็ทเห็น "สำหรับแร่มิธิล 1 ก้อนสำหรับสามารถสร้างดาบได้ 1 เล่มหากมีความสามาถพอน่ะนะ ราคาก้อนละ 3 เหรียญทอง" เจ้าของร้านแจ้งราคาต่อกาเล็ท

     

     แร่มิธิลนั้นแม้จะเป็นแร่ชั้นดีจึงมีราคาที่แพงกว่าเหล็กธรรมดาหลายเท่า แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่ยากนั้นที่จะสามารถขายออกได้ กล่าวไปเจ้าของร้านตีเหล็กผู้นี้มีแร่มิธิลที่ค้างสต๊อคอยู่เป็นจำนวนมาก หากไม่ติดกฎควบคุมของโรฮานมันยังต้องการขายให้แก่เด็กหนุ่มนี่มากกว่านี้

     "ท่านลุงหากว่าข้าใช้ตำแหน่งขุนนางเล่า สามารถเพิ่มจำนวนให้แก่ข้าได้หรือไม่" กาเล็ทเอ่ย สำหรับกาเล็ทแร่เพียง 1 ก้อนย่อมไม่เพียงพอ กาเล็ทไม่ได้ต้องการจะนำแร่มิธิลไปหลอมสร้างดาบโดยตรง ที่กาเล็ทต้องการคือการหลอมสร้างแร่พิเศษที่เหนือกว่ามิธิล โลหะเวทโอริคัลคุม จากนั้นค่อยนำแร่ที่เหนือกว่ามิธิลนั้นไปหลอมสร้างอาวุธ จากตำราที่กาเล็ทได้อ่านมากล่าวไว้ว่าแร่นี้คือสุดยอดของแร่ เป็นแร่ที่มีคุณสมบัติในการดูดซัพพลังจิตวิญาณ เหมาะสำหรับสลักอักขระชั้นสูงลงไป ทำให้อาวุธที่หลอมสร้างจากแร่นี้ถือได้ว่าเป็นสุดยอดของอาวุธ ทั้งความแข็งแกร่ง ทั้งความสามารถที่ได้จากอักขระ 

     "ตำแหน่งขุนนางหรือ เช่นนั้นก็ต้องดูว่าเจ้ามีตำแหน่งขั้นไหน" เจ้าของร้านเอ่ย

     กาเล็ทได้ยินเช่นนั้นก็ยื่นบัตรประจำตัวที่เอิร์ลบาร์ตันนำมาให้เมื่อไม่นานมานี้ให้แก่ลุงเจ้าของร้าน

     "ม มาร์ควิส" ลุงเจ้าของร้านอุทานอย่างตกใจ

     "ขออภัยด้วยที่ข้าเสียมารยาท" ลุงเจ้าของร้านเปลี่ยนท่าทีในการพูดทันควัน "ไม่ทราบว่าเด็กหนุ่มนี่มีที่มาอันใดเหตุใดจึงได้ตำแหน่งใหญ่โตเช่นนี้ตั้งแต่ยังหนุ่ม" เจ้าของร้านได้แต่ครุ่นคิดในใจอย่างตื่นตระหนก

     "มาร์ควิสสามารถซื้อแร่มิธิลได้มากน้อยเท่าใด" กาเล็ทเอ่ยถาม

     "ท ท่านมาร์ควิสต้องการมากน้อยเท่าใด หากเป็นท่าน บ บางทีข้าอาจจะแบ่งขายให้ได้มากกว่าปกติ" เจ้าของร้านอาวุธเอ่ยอย่างเกรงๆ

     "หากก้อนเท่านี้ ข้าต้องการประมาณ 100 ก้อนมีปัญหาหรือไม่" กาเล็ทเอ่ย

     "100 ก้อน!" เจ้าของร้านอุทานด้วยความตกใจอีกครา

     "ใช่ตอนนี้ข้าต้องการเพียงเท่านี้ไม่ทราบว่าท่านลุงสามารถแบ่งขายให้แก่ข้าได้หรือไม่" กาเล็ทเอ่ย

     "ที่ร้านของข้าตอนนี้มีแร่มิธิลอยู่ทั้งสิ้นเพียง 80 ก้อน แต่หากท่านมาร์ควิสต้องการทั้งหมดข้ายังรู้สึกลำบากใจอยู่บ้างเนื่องจากแร่นี้เป็นแร่ที่อยู่ในการควบคุม การจะซื้อจะขายต้องมีการรายงานต่อทางการ" เจ้าของร้านเอ่ยอย่างลำบากใจ

     "เช่นนี้ได้หรือไม่ วันนี้ท่านขายให้ข้าทั้งหมดที่ท่านมี ส่วนเรื่องของทางการข้าจะทำเรื่องแจ้งต่อทางการโดยตรงเอง" กาเล็ทเสนอ

     "หากท่านมาร์ควิสสามารถแจ้งต่อทางการได้เช่นนั้นก็คงไม่มีปัญหา ท่านมาร์ควิสโปรดรอสักครู่" กล่าวจบลุงเจ้าของร้านก็เข้าไปยังหลังร้าน

     กาเล็ทได้ยินเสียงเหล็กกระทบกันดังมาจากหลังร้านจากนั้นจึงได้ยินเสียงออกแร่งอย่างยากเย็นมาจากทางหลังร้าน กาเล็ทรออยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปตรวจดูกลับพบว่าลุงเจ้าของร้านกำลังยกลังที่เต็มไปด้วยแร่ที่ดูมีน้ำหนักอย่างยากเย็น

     "ท่านลุงให้ข้าช่วย" กาเล็ทเอ่ย

     "ขออภัยท่านมาร์ควิส เนื่องจากแร่มิธิลนั้นแทบไม่มีผู้ใดต้องการซื้อมากนั้นมันจึงอยู่ในส่วนล่างสุด ท่านมาร์ควิสรอสักครู่ได้หรือไม่หากบุตรชายข้ากลับมาข้าจะให้มันช่วยยก" ลุงเจ้าของร้านเอ่ยอย่างหวั่นๆ

     "ท่านลุงให้ข้าช่วยท่านเอง" กาเล็ทกล่าวจบก็ยกลังที่ดูหนักอึ้งในสายตาของลุงเจ้าของร้านขึ้นมาได้อย่างง่ายดายปานลังนั้นบรรจุไปด้วยปุยนุ่นก็ไม่ปาน

     ลุงเจ้าของร้านได้แต่ยืนมองอย่างปากอ้าตาค้าง เพียงไม่นานกาเล็ทก็เคลื่อนย้ายกล่องไม้ออกไปจนหมดสิ้น

     "ท่านลุงไม่ทราบว่าอันไหนคือแร่มิธิล" กาเล็ทเอ่ยถาม

     ลุงเจ้าของร้านที่พึ่งตื่นจะภวังค์ก็ชี้บอกต่อกาเล็ท กาเล็ทจึงเก็บกล่องพวกนั้นเข้าสู่แหวนมิติอย่างง่ายดาย "ทั้งหมด 240เหรียญทองใช่หรือไม่" กาเล็ทเอ่ยพร้อมทั้งนำเงินออกมาจากแหวนมิติหลังจากตรวจนับแล้วจึงนำมันมอบให้แก่เจ้าของร้านอาวุธ

     "ท่านลุงเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน" เมื่อเสร็จธุระแล้วกาเล็ทก็ขอตัวออกมาอย่างรวดเร็ว

     เมื่อกลับมาถึงบ้านของตนเอง กาเล็ทก็ไม่รอช้าเอ่ยบอกแก่นีน่าและโจเซพว่าตนจะทดลองทำอะไรบางอย่างหากไม่มีเรื่องจำเป็นก็อย่าได้รบกวน กล่าวจบกาเล็ทก็เข้าห้องสำหรับฝึกฝนของตนไป

     วูบ วูบ วูบ วูบ ภายในห้องของการฝึกฝนกาเล็ทนั่งรวบรวมสมาธิเพื่อใช้พลังจิตวิญญาณในการแปลงแร่มิธิลให้เปลี่ยนเป็นแร่โอริคัลคุม มวลขอแร่มิธิลจำนวนมากล่องลอยอยู่เบื้องหน้าของกาเล็ท หากสังเกตุให้ดีจะพบว่ามวลของแร่มิธิลนั้นค่อยๆลดน้อยลง ทีละน้อยทีละน้อย บนใบหน้าของกาเล็ทกลับปรากฎเหงื่อเม็ดโป้งไหลรินออกมา การแปลงคุณสมบัติแร่นั้นกินแรงกว่าที่กาเล็ทคาดคิดไว้มากนั้นแต่ถึงจะเป็นเช่นนี้กาเล็ทก็ต้องกล้ำกลืนฝืนทนทำให้สำเร็จให้จงได้

     เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงในที่สุดมวลแร่ขนาดใหญ่ที่มีขนาดใหญ่เท่ากับโอ่งน้ำใบหนึ่งบัดนี้กลับหดหายไปเหลือมีขนาดเพียงเท่ากับลูกบาสลูกหนึ่งเท่านั้น ก้อนโลหะนั้นกลับเปล่งประกายแสงสีฟ้าอ่อนๆออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ดูไปงดงามยิ่ง "สำเร็จ ไม่คิดเลยว่าใช้แร่มิธิลไปจนเกือบหมดแต่กลับได้โอริคัลคุมมาเพียงเท่านี้" กาเล็ทเอ่ยขณะที่ลืมตาขึ้น เสื้อผ้าของกาเล็ทนั้นกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อ "เอาหละต่อไปก็นำแร่นี้แปรสภาพให้เป็นดาบ" กล่าวจบกาเล็ทก็ใช้พลังแบ่งแร่นั้นออกมาจำนวนหนึ่ง กาเล็ทกวาดมือไปมาไม่กี่ทีเศษแร่ที่แยกตัวออกมาก็ค่อยๆแปรสภาพไปทีละน้อย ทีละน้อยสุดท้ายจึงก่อเกิดขึ้นเป็นดาบขึ้นเล่มหนึ่ง "เอาเท่านี้ก่อนก็แล้วกัน" กาเล็ทเอ่ยขึ้นกับตัวเอง เนื่องจากเวลาที่มีอย่างจำกัดและการสลักอัขระต้องใช้เวลามากกว่าการหลอมแร่และดาบหลายเท่า

     เคร้ง เสียงของเหล็กปะทะกันเกิดขึ้น กาเล็ทกลับทดลองเอาดาบที่ยืมมาจากคลาร่ามาฟาดฟันกับดาบที่ตนเองพึ่งหลอมสร้างขึ้น ผลที่เกิดขึ้นนั้นทำให้กาเล็ทถึงกับปากอ้าตาค้าง "แย่แล้ว ดาบของผู้อำนวยการคลาร่าบิ่นเสียแล้ว" ดาบที่ตนเองใช้ต่อสู้กับรุสโซ่อย่างดุเดือดยังไม่มีแม้แต่รอยบิ่นสักรอยเดียวแต่เมื่อนำมาปะทะเข้ากับดาบที่สร้างจากแร่โอริคัลคุม เพียงการปะทะเพียงครั้งเดียวถึงกับทำให้ดาบของคลาร่าบิ่นไป

     ด้วยความใจร้อนอยากทดลองนี้จึงทำให้กาเล็ทต้องเสียเวลาอีกหลายชั่วโมงในการซ่อมแซมดาบของคลาร่า "ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ข้าเราหยิบยืมดาบก็แล้วกัน" กาเล็ทกลับใช้แร่โอริคัลคุมมาเคลือบผิวดาบของคลาร่า กว่าที่การซ่อมแซมเคลือบดาบของคลาร่าจะเสร็จสิ้นก็เป็นเวลาช่วงเช้าแล้ว แต่ด้วยการทดลองหลอมสร้างอาวุธประสบความสำเร็จ กาเล็ทกลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอย่างที่ควรจะเป็นแม้แต่น้อย