รักรสDarkของหนุ่มเบสบอล

เนื้อเรื่อง

เมื่อคืนที่ผ่านมา ... คุณไม่อยากรู้หรอว่าเขาสองคนทำอะไรกัน?

เชิญ...ทัศนาfic ใสๆ (ที่แอบหื่นเล็กน้อย) Happy New Y.....ear

-----------------------------------------------------------------------------------------------
แม้ท้องฟ้าจะมืดสนิทยิ่งกว่ายามหลับตา.. แต่ฉันก็ยังมองเห็นนาย ...

พลาดซะแล้วซิ

ยามาโมโตะขมวดคิ้วขณะเดินตามหลังร่างบางราว 1.618 เมตร เขาโดนทิ้งระยะห่างเช่นนี้มาได้
ประมาณ 11 .. ไม่ซิ 12 นาทีแล้ว

“ฉันขอโทษษ.....” ร่างสูงปล่อยไม้ตายเด็ดด้วยเสียงง้องแง้งอ้อนวอนอีกฝ่าย และมัน...ก็ไม่ได้ช่วยอะไร
เลย ฮิบาริยังคงเก้าฉับๆๆ เดินหน้าไปแบบไม่สนใจใครทั้งนั้น “ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”

“ฉันผิดไปแล้ว..”
“..”
“ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว..”
“..”
“ฉัน....”
“..”

“ฉัน...อยากกอดนายเดี๋ยวนี้”

ติ๊ก...
เหมือนฉากกู้ระเบิดในหนังภาคดึก เสียงหยุดของนาฬิกาดังสะท้อนไปทั่วบริเวณ 4 เท้าของ 2 คน ที่เคย
ก้าวฉับๆ บัดนี้สงบนิ่งอยู่กับพื้นหิมะ ฮิบาริค้อนขวับใส่ร่างสูงด้วยสายตาดุๆเหมือนเคย ก่อนจะก้าวเดิน
ออกไปใหม่ด้วยสปีดเร็วยิ่งกว่าเดิม

ตูมมมม..... ระเบิดทำงานใหม่อีกครั้ง

ยามาโมโตะส่ายหัว..งานนี้ไม่หมูซะแล้ว.. เขารีบใช้สปิริตนักกีฬาที่สั่งสมไว้วิ่งตามไปเกาะหมับเข้าที่
ไหล่ฮิบาริจนเจ้าคนขี้เก็กแทบจะหงายหลัง “ฉันอยากจูบนายด้วยนะ” ร่างสูงกระซิบกระซาบใกล้
ลำคอขาวของอีกฝ่ายชนิดที่ต่อให้คนเซลล์ผิวตายก็ยังไม่วายจะขนลุก “จูบ....แบบ......อ่อนยวบ..
เลยเป็นไง..”

ฮิบาริพยายามรวบรวมสติอย่างเต็มที่ แต่เมื่อเริ่มตระหนักว่าจิตใต้สำนึกมีอำนาจเหนือสมอง เขาจึงรีบ
ใช้ศอกกระทุ้งเข้ากับหน้าท้องของยามาโมโตะอย่างแรง จนร่วงตั๊บไปนั่งอยู่กับพื้น

“ ไอ้บ้า!!! ” ร่างบางตวาดแว๊ดพลางลูบคอด้วยเองย้ำๆด้วยท่าทางขยะแขยง “มันขนลุกนะเว้ย!!”

“ก็แหม... นายอยากทำเมินฉันเองนิ แต่เมื่อกี้ก็เริ่มเคลิ้มๆแล้วใช่ไหม”

วิญญาณกรรมการรักษาระเบียบเริ่มเข้าสิงพ่อคุณอีกครั้ง เขาถลึงตามองยามาโมโตะชนิดจะกินเลือดกิน
เนื้อ เหมือนเสือที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องเป็นปีๆออกหาอาหาร แต่ในป่านั้นกลับมีเพียงแต่ก้อนหิน

“เอ่อ...ฮิบาริ...นายทำฉันขนลุกเหมือนกันนะ”
“แก!!” ร่างบางใช้นิ้วมืออันสั่นเทาด้วยความโกรธ ชี้ไปยังกลางผากของชายหนุ่ม ก่อนจะจิ้มย้ำๆอีก
2 3 ที “ ห้ามเข้าใกล้ฉันอีกเป็นครั้งที่สอง!!”

“ แล้วถ้าฉันทำละ”
“ฉันจะขย้ำแก”
“แล้วถ้าฉันสู้ละ”
“ฉันจะฆ่าแก”
“แล้วถ้าฉับจูบละ”
“ฉันจะ.................โว้ยยย” ร่างบางโยนข้าวของในมือหล่นกระจาย ก่อนจะก้าวปึงปังๆ ออกไปซะดื้อๆ

อีกครั้งที่ยมาโมโตะต้องส่ายหัว เขาก้มลงเก็บเสื้อโค้ทของเจ้าคุณพร้อมทั้งถุงข้าวกล่องของทั้งคู่ขึ้นมา
ปัดหิมะออก แล้วเดินตามหลังไปเงียบๆ โดยไม่ลืมทิ้งระยะห่างไว้ 1.618 เมตรเช่นเคย

อีกนิดเดียว...
.................................
11.30 PM

ฮิบาริเดิน ... ยามาโมโตะเดินตาม
ฮิบาริเดินเข้าบ้าน.. ยามาโมโตะเข้าบ้านตาม
ฮิบาริวางของ...ยามาโมโตะวางของตาม
ฮิบาริดื่มน้ำ...ยามาโมโตะดื่มน้ำตาม
ฮิบารินอน...ยามาโมโตะนอนตาม

ฟุบบบ...

เตียงอ่อนยวบไปด้วยแรงกดของสองหนุ่ม ก่อนจะเด้งดึ๋งดั๋งด้วยแรงของสปริง

ยามาโมโตะ ทาเคชิ...ไอ้หมอนี่เหมือนกาวตราช้าง สลัดเท่าไรก็ไม่หลุด ยิ่งจับก็ยิ่งติด ยิ่งจับก็ยิ่งติด

ฮิบาริมองร่างสูงที่บัดนี้หลับตาพริ้มพร้อมทั้งสูดหายใจซะเต็มปอดด้วยด้วยความหมั่นไส้ เขารีบคว้า
หมอนใต้ศีรษะตนเองโถมเข้าปิดหน้าของชายหนุ่ม พลางโปะหน้าตัวเองลงไปอีกชั้นแล้วกรีดร้อง
ระบายความอัดอั้นที่สะสมไว้อย่างสุดเสียง

“ไอ้งั่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!” เสียงอู้อี้ๆของเขาดั่งลั่นอยู่เกือบนาที
จนยามาโมโตะต้องเริ่มตะเกียดตะกายหาอากาศหายใจ ทั้งส่งสัญญาณมือบอกเดธไลน์ ทั้งทุบมือกับ
เตียง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคุณกรรมการรักษาระเบียบจะเลิกราซักที จนพ่อหนุ่มคนร่าเริงตัดใจ นอนแพ่หลา
ให้ร่างบางระบายอารมณ์จนพอใจ

“ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า ไอ้นิสัยไม่ดี ไอ้ !@#$%^&*()_”
“…..”

เวลาหยุดไปชั่วขณะ ไร้การเคลื่อนไหว ไร้การส่งเสียง . . . ฮิบาริค่อยๆแง้มๆ หมอนขึ้นมาดู ก็พบ
ใบหน้ายิ้มแย้มเกินเหตุของอีกฝ่าย ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะทุบหมอนใส่ใบหน้าหล่อๆนั่นอีกที แล้วหัน
หลังนอนตะแคงใส่ชายหนุ่ม

“โถ่..ฮิบาริฉันขอโทษจริงๆ”
“ฉันเกลียดแก ออกไปไกลๆเลยไป” ร่างบางใช้มือดันโดยไม่หันไปมอง
“ อยู่กันแบบนี้ก็ดีกว่าอยู่กับคนเยอะๆไม่ใช่หรือไง”

“ ก็ใช่แต่ว่า!! ” เขากัดฟัน ก่อนจะลุกขึ้นนั่งตั้งป้อมทะเลาะกับอีกฝ่ายอย่างเป็นงานเป็นการ “แกบอก
ให้ฉันอดข้าวเย็นโดยไม่บอกเหตุผล แล้วแกก็กระโจนเข้าบ้านฉัน ปลุกฉันที่ลืมความหิวไปแล้วและ
กำลังนอนหลับอย่างสบายตอน 4 ทุ่ม 15!! แกพาฉันที่เปลือกตายังไม่ทันเปิดดีออกไปเดินตะลอนๆ หา
ซื้อข้าวกล่องเป็นชั่วโมงๆ เสร็จก็พาฉันมาส่งที่บ้านเนี่ยนะ!! ”

“มะ..ไม่ชั้ยังงั้นซะหน่อย จริงๆ ฉันกะพานายไปเค้าดาวน์ที่ร้านอาหารในเมืองต่างหาก แต่ใครจะไปรู้
ว่าคนมันจะเยอะขนาดนี้ละ ”

“นี่มันคืนส่งท้ายปีเก่านะ!! มันจะไม่เยอะได้ยังไง!! ทำไมแกไม่หัดจองเอาไว้ก่อน!! ”

“ก็..ก็.... ฉันเห็นมันมีตั้งหลายร้าน ทั้งร้านริมทะเล ริมสะพาน ริมภูเขา ริมหนอง ริมใจ ริมระเริง ริม--”

“มันจะริมอะไรก็เรื่องของแก ประเด็นคือมันเต็มหมด เข้าใจไหม? ฉันต้องเดินตามแกต้อยๆ ไปกว่า
ล้านริมที่แกพาฉันไป ไปถึงกี่ที่ก็เต็ม เต็ม เต็ม และเต็ม!! ” ร่างบางทำท่าจะทึ้งหัวชายหนุ่ม
“ เต็มหมด!”

“ง่า..ไม่เห็นต้องโมโหขนาดนี้เลย..”

“ ฉันจะไม่โมโหได้ยังไง!! บอกแล้วว่าไอ้เทศกาลบ้าๆนี่มันไม่ควรจะอุบัติขึ้นมาในโลกเลยด้วยซ้ำ
กับอีแค่วันที่มันผ่านไปอีกวันเดียว มันจะตื่นเต้นอะไรกันนักกันหนา ทำไมต้องมาสุมหัวรวมตัวใน
ร้านอาหารทุกที่ในเมืองพร้อมๆกันด้วย นายเข้าใจไหม!! ”

“เอ่อ...คือฉันก็เริ่มเข้าใจขึ้นมานิดๆละ ...คือ นายโมโหหิวอยู่ใช่ป่าว..” ยามาโมโตะสัณนิษฐาน “จริงๆ
แล้วข้าวกล่องEasy go ก็อร่อยนะ..”

ฮิบาริมองรอยยิ้มแบบรู้ทันของชายหนุ่ม ก่อนจะทุบหมอนลงบนหน้าท้องแบนราบนั่นอีกทีด้วยความ
หมั่นไส้ แล้วล้มตัวลงนอน ไม่มีคำปฏิเสธใดๆหลุดออกมาจากปากของร่างบาง..

ถูกต้อง...เขาหิวจริงๆ หิวมากเลยด้วย

ยามาโมโตะอดขำในใจไม่ได้ เขาเดินออกจากห้องไปเงียบๆ และกลับมาพร้อมกับข้าวกล่องหอมกรุ่น
ในเวลาอันรวดเร็ว ซึ่ง...ข้าวกล่องอันหอมกรุ่นที่ว่าก็หายไปในเวลาอันรวดเร็วไม่แพ้กัน

“อร่อยปะ” ร่างสูงยิ้ม เมื่อเห็นฮิบาริลูบพุงตัวเองหยอยๆ เขาแทบจะนึกภาพฮิบาริเมื่อเกือบ 5 นาทีที่
แล้วไม่ออกจริงๆ ฮิบาริที่โมโหหิว! ช่างหายากเหลือเกิน

“ก็งั้นๆ” คนปากแข็งเช็ดปากก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ทิ้งกล่องข้าวที่เหลือให้คุณพ่อบ้านจัดการ

“ฮ่าๆๆ .. อร่อยก็บอกมาเถอะน่า กินของตัวเองยังไม่พอ เห็นนะว่านายแอบจิ๊กไก่ฉันไปกินอะ”

“บ้าหน่ะ...” ฮิบาริลากหมอนที่เหลืออีกใบ(ของยามาโมโตะ)มากอด พลางมองคุณพ่อบ้านที่จัดแจงเก็บ
แก้วน้ำ และกล่องข้าวลงถังขยะให้เขาซะเรียบร้อย

อยู่กลับไอ้หมอนี่ซักวันต้องเป็นง่อยๆแน่ๆ

“เสร็จ!!” ยามาโมโตะยิ้ม เขารีบคว้านาฬิกาเรือนจิ๋วบนโต๊ะมาและล้มตัวลงนอนข้างๆพ่อคุณตัวดีที่
บัดนี้อิ่มหนำสำราญไปเรียบร้อย “ 5 ทุ่ม 56 แล้ว .. เดี๋ยวมารอ Count Down กัน “

“งี่เง่าหน่า วันพรุ่งนี้กับเมื่อวานมันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหน” ฮิบาริถอนหายใจ พลางชี้เข็มนาฬิกา
ตรงเลข 11 แล้วลากไปที่เลข 12 “ก็แค่เข็มมันเลื่อนไป แค่นั้น”

เขามองร่างบางอย่างเอ็นดู แผขนตาฮิบาริปรือลง ริมผีปากชมพูสวยนั่นเหมือนพยายามยั่วเขาตลอดเวลา
โดยไม่ได้ตั้งใจ มือบางที่กรีดกรายสัมผัสสิ่งนู้นสิ่งนี้ดูน่าทะนุทะนอมชวนให้สัมผัสยิ่งนัก

“ที่แตกต่างหน่ะมันตรงนี้”
“ตรงไหน?”
“หันหน้ามาดิ..”

ฮิบาริหันมาอย่างว่าง่าย เขาสบตากับยามาโมโตะเนินนาน .. ไม่มีการถลึงตา ไม่มีการค้อนใส่ มันเป็นแค่
การมองตา.. มองให้ลึกลงไปถึงหัวใจ

ยามาโมโตะ.. นายมันก็เป็นซะอย่างงี้ รอยยิ้มทางสายตาของนายดูดฉันให้จมทะเลทุกที ฮิบาริคิดในใจ
ก่อนที่จะถูกจุมพิตเข้าที่หน้าผากเบาๆ

“ที่แน่ๆ ความสุขของนายในคืนนี้ มันต่างจากคืนที่แล้วแน่นอน จริงไหม?”
.
.
.
.
“เออ “ ฮิบาริยิ้ม “.. ฉันคงไม่ได้ตระเวนซื้อข้าวกล่องตอนเกือบเที่ยงคืนแบบนี้บ่อยๆหรอก”

“ฮ่าๆ เอาน่าๆ อันนั้นถือว่าฉันพลาดเองละกัน แล้วมันก็ยังมีที่แตกต่างอีกอย่างนึงนะรู้ป่าว”
“อะไร?”

ยามาโมโตะยิ้มเมื่อเห็นท่าทางอยากรู้อยากเห็นของอีกฝ่าย เขารีบจัดแจงสถานที่โดยการโยนหมอนลง
จากเตียงให้หมด ไม้เว้นแม้แต่ใบที่ฮิบาริหนุนอยู่ “มานอนนี่” เขายื่นแขนตัวเองออกไป

“ให้ฉันนอนหนุนแขนนาย?”
“อื้ โรแมนติกดีไหม”
“งี่เง่ามากกว่า” ร่างบางยิ้มขำๆ ให้กับความคิดบ๋องๆ ของชายหนุ่ม พลางย้ายศีรษะลงไปนอนหนุน
ท่อนแขนขาวของคนตรงหน้าอย่างพอใจ “นี่หรอที่แตกต่าง? แขนนายแทนหมอนนุ่มๆของฉัน?”

“ไม่ใช่ๆ ดูนี่” เขาใช้อีกมือชูนาฬิกาขึ้นสูง “อีก 15 วิ”
“..เฮ้ อย่าบอกนะว่าจะทำงี่เง่าๆแบบนั้น”

“สิบสี่ ...”

“สิบสาม..”

ฮิบาริเริ่มลังเลเมื่อเห็นท่าทีจริงจริงของชายหนุ่ม

“สิบสอง...”

“สิบเอ็ด..”


“ สิบ/สิบ...” เอาก็เอา... เขาตัดสินใจนับพลางหัวเราะไปด้วย อดขำไม่ได้เมื่อตัวเองต้องมาทำอะไร
บ้าๆแบบนี้


“เก้า/เก้า” ทั้งคู่พูดพร้อมกัน



“แปด/แปด”



“เจ็ด/เจ็ด”


“หก/หก”


“.../ห้า”

“อ้าว!! ทำไมไม่นับแล้วละ!” ฮิบาริสะดุด เมื่ออยู่ดีๆ คนข้างกายก็ดันเงียบไปซะเฉยๆ “ สี่แล้วนะ!!
.. นี่ยามาโมโตะ!!”

“อืม ฉันว่ามันงี่เง่าจริงๆนั่นแหละ” ยามาโตะยิ้มก่อนจะโยนนาฬิกาลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นเอาซะ
ดื้อๆ ฮิบาริทำท่าจะประท้วง แต่ริมฝีปากแดงระเรื่อนี้ก็ถูกคุกคามโดยชายหนุ่มข้างๆซะก่อน

ยามาโมะตวัดขาขึ้นคร่อมตัวร่างบาง พลางมอบจูบอันแสนหวานชนิดอ่อนยวบให้ ลิ้นอุ่นๆ รุกรานเข้า
ไปหยอกล้ออีกฝ่ายจนร่างบางเริ่มทำการบิดเร่าๆในอ้อมกอดของชุ่ม

“..อา..อ๊า ..อื้..” เสียงครางครือๆ ของฮิบาริยิ่งกระตุ้นแรงปรารถนาของอีกฝ่าย เขาคล้องมือเรียวเข้ากับ
ลำคอของคนตรงหน้าเป็นสัญญาณว่าไม่ให้ไปไหน “ อื้..”

สัญญาณได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี ยามาโมโตะรีบจัดแจงปลดเสื้อผ้าของฮิบาริอย่างฉับไว้ มือแกร่ง
บัดนี้หยอดเล่นอยู่กับยอดอกของร่างบางอย่างใคร่รู้

“แบบนี้ไม่งี่เง่าแล้วใช่ไหม” เขาพูดด้วยเสียงอันแหบพร่าก่อนจะทำการโลมเลียที่ใบหูร่างบาง และไล้
เลื้อยมาตามลำคอโดยไม่ลืมทิ้งสัญลักษณ์ไว้ 2 3 จุด เรียกเสียงครางของฮิบาริดังระงมไปทั่วบริเวณ

พลุปีใหม่ถูกจุดขึ้นแต่งแต้มให้กับท้องฟ้าอันมืดมิด ...ลอยขึ้นสูง แตกกระจายเป็นวงก่อนจะร่วงหล่นลงมา
แล้วก็มีอันใหม่จุดซ้อนขึ้นไปอย่างไม่ขาดสาย เสียงดังปุ้งปั้งพร้อมทั้งเสียงเฮฮาแสดงความยินดีดังไปทั่ว
เมืองนามิโมริ กลบเสียงแสดงความสุขสมของทั้งคู่ไว้ได้อย่างแนบเนียน ...

............................................
2.28 AM

กายเปลือยเปล่าของสองหนุ่มขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม โดยร่างบางก็ใช้แผ่นอกของชายหนุ่มเป็นที่พึ่งหาความ
อบอุ่น ส่วนชายหนุ่มคนดังกล่าวก็ใช้ร่างบางต่างหมอนข้างยังไงยังงั้น
“แตกต่างหรือยัง” เขากระซิบพลางโอบกางฮิบาริอย่างโอนโยน

“ก็ดี แบบนี้ไม่งี่เง่าดีด้วย ” ร่างบางยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะช้อนตาขึ้นมอง ชายหนุ่ม “นี่ถ้านายพูดว่าแตกต่าง
..แสดงว่าวันอื่นๆก็ไม่มีแบบนี้แล้วละซิ”

“จริงด้วย..” เขาทำสีหน้าครุ่นคิด “ งั้นเรามาฉลองขึ้นวันใหม่ด้วยกันทุกวันเลยเอาไหม” ทั้งคู่หัวเราะคิกคัก
เมื่อต่างฝ่ายต่างรู้ใจกันอย่างชัดเจน

“ฉันไม่เดินร่อนหาข้าวกล่องแล้วนะ”
“อื คราวหน้าเดี๋ยวทำอะไรให้กิน” ยามาโมโตะแย้มยิ้มก่อนจะซุกใบหน้าลงกับเรือนผมหอมๆของฮิบาริ “Happy New Year นะ”

“ จริงๆน่าจะพูดก่อนทำเนอะ แต่ก็เอาเถอะ . . . . . สุขสันต์วันปีใหม่....ไอ้งั่ง ”

End

-------------------------------------------