[SF - TAOKACHA] 'ALL IS YOU'

ลำดับตอนที่ #10 : SF - MY RAINNY SKY [2] lENDl

:) Shalunla

 

ฝนตกแล้ว...

ตอนนี้เต๋ามารอพี่คชาอยู่ที่หน้าห้องซ้อม

ความจริงเขามานั่งรอพี่คชาตั้งแต่สี่โมงเย็นแล้วล่ะ จนตอนนี้หนึ่งทุ่มกว่าๆแล้วพี่คชาก็ยังไม่ออกมาซักที วันก่อนๆเขาก็เลิกดึกทุกที ไม่มีโอกาสได้มารอพี่คชาอย่างนี้หรอก แต่วันนี้โชคดีหน่อยที่รุ่นพี่ปล่อยเร็ว เขาเลยมีเวลาได้มารับพี่คชากลับบ้าน แต่จะให้เขาไปนั่งรอในห้องซ้อมก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะเป็นการรบกวนแล้วทำให้รุ่นพี่คนอื่นเสียสมาธิ จะโทรถามว่าเลิกกี่โมงก็ไม่มีเบอร์ซะนี่ ไอ้เรื่องจะให้ฝากคนอื่นไปถามเขาก็เกรงใจ เลยได้แต่นั่งรออย่างไร้จุดหมายไปเรื่อยๆแบบนี้นี่แหละ

เขานั่งหลบฝนอยู่ในอาคาร เมื่อไม่มีอะไรทำเลยเงยหน้ามองท้องฟ้า วันนี้ไม่เห็นพระจันทร์ ดวงดาวเลยได้โอกาสออกมาเปล่งแสงโชว์ความงามของตัวเองได้อย่างเต็มที่ ทั้งส่องแสงสดสวย ทั้งกระพริบวิบวับ ประดับประดาจนท้องฟ้ายามค่ำคืนน่าดูขึ้นมากโข ถึงฝนจะยังตกอยู่ก็เถอะ แต่ตอนนี้ก็ใกล้จะหยุดแล้วล่ะ มีแค่เสียงแปะๆดังเข้ามาเท่านั้นให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว

เขาชอบท้องฟ้า เพราะท้องฟ้ามีหลากหลายอารมณ์หลากหลายความรู้สึก แต่เขาชอบท้องฟ้าตอนฝนตกมากที่สุด...คุณอาจจะไม่รู้ แต่ตอนฝนตกน่ะ ถ้าหากคุณลองมองขึ้นไปบนฟ้า คุณจะเห็นดวงดาวชัดทีเดียว ไม่ต้องให้ดาวเปล่งแสงคุณก็สามารถเห็นได้ เขาชอบตอนนั้นล่ะ

เพราะเขามันเป็นเพียงแค่ดวงดาวที่ไร้แสง หากไม่ใช้ช่วงเวลาเหล่านั้นให้เป็นประโยชน์ แล้วผู้คนจะมองเห็นเขาคู่กับท้องฟ้าได้อย่างไร เหมือนกับตอนนี้ ที่เขากำลังนั่งรอท้องฟ้าของเขาอยู่ ถ้าหากเขาไม่อาศัยช่วงเวลาที่ไม่มีใครสนใจแบบนี้ เขาคงไม่ได้คุยกับพี่คชาไปอีกนานแน่ๆ

.

.

“บายเว้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ต่อ แต่ละเพลงแม่งมันส์ติดลมชิบหาย”

“มีมึงมันส์คนเดียวแหละเหี้ยเฟรม กูคอจะแตก”

“แขนจะหัก คชาได้กล้ามแล้วมั้งเนี่ยเฟรม”

“สายเบสกูขาดเลยไอ้พี่ห่า เล่นไม่แคร์พวกกูเลยนะมึง”

เสียงดังโวยวายเรียกให้เต๋ารู้สึกตัวหลังจากนั่งเหม่อมองท้องฟ้ามานาน คนตัวโตลุกขึ้นยืนแทบจะทันทีที่คชาเดินออกมาจากกห้องซ้อมกับเพื่อน เต๋าไปยืนดักหน้าคชาเอาไว้ เล่นเอาคชาเหวอ เรียกความสงสัยจากเพื่อนร่วมวงอีกสามคนได้เป็นอย่างดี

“ใครวะคชา?”




            มือกีตาร์อย่างเฟรมโพล่งถามขึ้นมา คชาเพียงแค่ยิ้มแล้วตอบกลับสั้นๆ

“...น้อง”




             เต๋ารู้สึกเจ็บแปล๊บ ถึงจะเป็นแค่น้องอย่างที่พี่คชาบอกจริงๆ แต่พอได้ยินจากปากเจ้าตัวแล้วก็อดจะเจ็บใจไม่ได้

“น้องอะไรวะ? น้องแท้ๆอ่ะเหรอ? นี่มึงมีน้องด้วยเหรอคชา?” เฟรมยังคงสงสัย จะว่าน้องรหัสก็ไม่ใช่ น้องที่รู้จักเขาก็ไม่เคยเห็นหน้า หรือจะเป็นน้องที่บ้าน...คชามีน้องด้วยเหรอวะ?

.

.

.

“เปล่า เต๋าเป็นน้อง...คนพิเศษ”

.

คชาหันไปยิ้มให้เต๋าหลังจากที่ตอบไป เรียกให้ใบหน้าขาวขึ้นสีแดงเรื่อทันที...นั่นแหละ! หัวใจเต๋าถูกทำร้ายอีกแล้ว! เต้นแรงจนเขาหายใจไม่ทันแล้วโว้ยยยย -///-!

“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววว~” แน่นอนว่าต้นและเจมส์ไม่มีทางปล่อยโอกาสแกล้งเพื่อนอย่างนี้ให้หลุดมือ รีบส่งเสียงล้อคนตัวเล็กทันที นั่นทำให้เต๋ายิ่งเขินเข้าไปใหญ่ (นี่มึงสลับบทกันป่ะเนี่ย - -)

“ไปดีกว่าไอ้เจมส์ ไอ้เฟรม อย่าไปอยู่เป็นกขค.เลย~”

“แหมกูกะจะไปส่งนะเนี่ย แต่คงไม่ต้องล่ะ มีเด็กมารอรับถึงที่เลยยยย~”

“พี่คชาดูแลน้องชายคนพิเศษให้ดีนะคับ อย่าปล่อยให้หลุดมือนะ~ อะฮุๆ”

เป็นไงล่ะเพื่อนคชา แต่ละคนประเสริฐชิบหาย - -

เมื่อสามคนนั้นพร้อมใจกันเดินจากไปอย่างเต็มใจ ตอนนี้เลยเหลือแค่เต๋าและคชาที่กำลังยืนเงียบกันอยู่สองคน เต๋าเงียบเพราะเขินจนทำอะไรไม่ถูก ส่วนคชาเงียบเพราะกำลังทอดมองใบหน้าที่ขึ้นสีแดงนิดๆของเต๋า แล้วเต๋าก็ยิ่งเขินเพราะคชามอง พอเห็นเต๋ายิ่งเขินคชาก็ยิ่งมอง พอยิ่งมองก็ยิ่งเขิน เขินจนเต๋าแทบจะระเบิดตัวเองตายแล้วกลายเป็นโกโก้ครั้นแล้วโว้ยยยยยย T///T!!!!

“คือ...เอ่อ...พี่คชา...”

“ขอบคุณสำหรับนมนะครับ ดื่มทุกวันพี่อาจจะตัวสูงขึ้นมาบ้าง J”

“เฮ้ย เต๋าไม่ได้จะบอกว่าพี่เตี้ยนะ”

“ครับ แต่เมื่อกี้เต๋าพูดออกมาเต็มปากเต็มคำเลยแหละ”

เต๋าได้แต่อ้าปากค้างกับคำแซวของคชา เรียกให้คนขี้แกล้งหัวเราะอย่างอารมณ์ดีทันที ท่าทางขี้เล่นเหมือนเด็กๆบวกกับดวงตาที่เหมือนเจอของเล่นถูกใจแบบนั้นของคชาทำให้เต๋าที่ตอนแรกยืนเขินจนตัวเกร็งเริ่มจะผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง




             ...ท้องฟ้าของเขารู้เสมอว่าคนรอบข้างกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน ท้องฟ้าของเขารู้เสมอว่าต้องทำยังไงถึงจะสบายใจกันทั้งสองฝ่าย




              ...และก็เพราะอย่างนี้ไง ใครๆถึงได้ตกหลุมรักท้องฟ้าของเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น รวมถึงตัวของเขาเองด้วย

.

.

.

แน่นอนว่าเต๋าไม่คิดจะปืนขึ้นมาหรอก...ถึงมีคนมาฉุดหรือช้างมาดึงก็ไม่ขึ้นหรอก!

“วันหลังถ้าจะมาหาพี่ เข้าไปข้างในก็ได้นะ”

“เฮ้ยอย่าดีกว่าครับ รบกวนเวลาพวกพี่เปล่าๆ”

“รู้มั้ยว่าวันนี้เราโชคดีมากแค่ไหน ปกติกว่าพี่จะกลับก็สี่ทุ่มแล้ว ถ้าเป็นอย่างงั้นเราไม่ต้องรอถึงตอนนั้นเลยหรือไงฮึ?”

“แต่ว่า...”

“วันหลังเข้ามานะครับ?”

คชาขอเต๋าด้วยน้ำเสียงติดจะอ้อนนิดๆ และเมื่อรวมเข้ากับดวงตากลมใสที่กำลังช้อนมองมาอย่างอ้อนๆนั่นแล้ว คนตัวสูงก็ได้แต่พยักหน้าตกลง รู้สึกว่าตัวเองสู้อะไรพี่คชาไม่ได้ซักอย่าง อย่าว่าแต่ขัดใจเลย แค่จะอ้าปากเถียงก็ไม่กล้าแล้ว ไม่อยากขัดใจพี่คชา ไม่อยากเห็นหน้าบึ้งๆของคนตัวเล็ก เอาเข้าจริง ดูเหมือนเขาจะหลงคชาจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยล่ะ

คนสองคนเดินเคียงข้างกันกลับบ้าน ดูเหมือนเต๋าจะยังพอมีโอกาสอยู่บ้าง เพราะพี่คชายังไม่ได้ตัดเขาออกจากชีวิต อย่างน้อยพี่คชาก็ยังจำเขาได้ล่ะน่า

.

.

.

.

สัญญาว่าหลังจากนี้ เขาจะรุกหนัก!!

.

.

.

.

.

เฮอะ รุกหนักเหี้ยไรล่ะ

คนตัวสูงอยากจะกระโดดงับคอรุ่นพี่ปีสามที่ใช้งานเขาไม่ขาดซะจริงเชียว ใช้ซะกูไม่มีเวลาไปหาพี่คชาของกูเลยเหอะ! เดินสวนกันก็ทำได้แค่ยิ้มให้ นมก็ต้องฝากคนอื่นเขาไปอีก

สาดดดด กูอยากเจอพี่คชา TT!!

แน่นอนว่าความคิดถึงมันมีมากกว่าความรับผิดชอบ เต๋าเลยลุกออกมาจากฉากที่กำลังทาสีอยู่แบบดื้อๆแล้วก็เดินออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าว เล่นเอารุ่นพี่ตะโกนเรียกแทบไม่ทัน แต่ก็นั่นแหละ เจ้าตัวไม่ได้หันกลับมาหรอก ตอนนี้ใจมันลอยไปที่ห้องซ้อมดนตรีเรียบร้อยแล้ว

“...”

มายืนอยู่หน้าห้องดนตรีแล้วก็แอบเพลียตัวเอง ดูสภาพดิ๊ เหงื่อออกท่วมตัวจนดูไม่ได้ เสื้อก็เปรอะสีจนสกปรก แล้วแบบนี้ยังมีหน้าเข้าไปหาอีกเหรอวะ อายเขาตายห่า ไอ้ตัวเขาอ่ะไม่อะไรหรอก แต่กลัวพี่คชาโดนเพื่อนล้อนี่หว่า มีเด็กท่าทางสกปรกมาหา? ถุ๊ย ภูมิใจตายห่าล่ะ!

ในมือเต๋ามีถุงขนมและน้ำมาด้วย กะจะเอามาให้พี่คชา แต่เห็นทีคงต้องฝากคนอื่นเข้าไปว่ะ เขาไม่กล้าจริงๆกับการที่จะให้พี่คชาเห็นตัวเองในสภาพน่าทุเรศแบบนี้

“อ้าว! น้องคนพิเศษของคชานี่หว่า!” แต่ยังไม่ทันที่จะได้ทำตามสิ่งที่คิดไว้ พี่มือกีตาร์ก็ออกมาเสียก่อน แถมยังทักเขาซะเสียงดัง ไม่พอยังลากเขาเข้าไปในห้องอีก...เฮ้ย เดี๋ยวพี่!!

อยากจะตะโกนบอกพี่เขาว่าไม่เข้าไป แต่ก็คงจะไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้เต๋ามายืนอยู่ในห้องดนตรีเรียบร้อย ตอนนี้คงจะเป็นเวลาพักของวง เพราะพี่ต้นนักร้องนำกำลังนั่งอ่านหนังสือ เจมส์มือเบสคนใหม่นอนเล่นเกมส์PSPอยู่ที่พื้น แล้วเมื่อกี้พี่เฟรมก็คงกำลังจะออกไปซื้อขนม

ส่วนพี่คชาของเขากำลังนั่งขีดเขียนอะไรซักอย่างอยู่ที่พื้น แต่พอเจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาเห็น ริมฝีปากบางก็คลี่ยิ้มเสียกว้าง คนตัวเล็กวางกระดาษไว้ก่อนจะเดินเข้ามาหาเต๋าที่กำลังทำตัวไม่ถูกกับสายตาทั้งสามที่กำลังจ้องเขากับพี่คชาอยู่

“เต๋ามีอะไรรึเปล่าครับ”

“ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว~” พอคชาเอ่ยปากถาม เสียงนรกแตกที่เกิดจากการฟิวชั่นของคนสามคนก็ดังขึ้นมาทันที คชาหันไปมองทั้งสามอย่างปลงๆ ส่วนเต๋าเริ่มที่จะเขินหน่อยๆ

“คือผม...ผมเอาขนมมาให้ พี่คชา...เอ่อ ซ้อมเป็นไงมั่งครับ”

“ก็โอเค ถ้าไม่ติดว่าเฟรมมันคึกไปหน่อยอ่ะนะ แขนพี่จะหัก”

คชาแอบกัดเฟรมนิดๆก่อนจะรับถุงขนมของเต๋าไปเปิดดู แล้วก็ต้องหลุดอมยิ้มน่ารักออกมาอีกหน ก็ในถุงมีแต่ของที่เขาชอบทั้งนั้น รุ่นน้องตรงหน้าใส่ใจแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆอย่างหลอดดูดน้ำจะต้องเป็นสีน้ำเงิน หรือขนมปังจะต้องไส้สตอเบอร์รี่

“ผมนวดให้เอามั้ย?”

“หืม ถ้าได้ก็ดีครับ J”

แล้วเต๋าก็ลงมือนวดให้คชาทันที คนตัวเล็กนั่งให้นวดเพลินไปหน่อยจนคล้อยหลับ เมื่อเห็นอย่างงั้นเต๋าก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หันหน้าไปขอความช่วยเหลือจากพี่ต้นที่นั่งอ่านหนังสืออยู่

“ปล่อยมันนอนไปเหอะเต๋า ซ้อมมาตั้งแต่เช้าแล้ว มันคงเหนื่อยน่ะ” พี่ต้นว่าอย่างใจดี ความจริงเจมส์ก็หลับคาPSPไปแล้วล่ะ พี่เฟรมก็นอนกอดกีตาร์เข้าบรรทมไปเรียบร้อย “ให้พวกมันได้พักซะบ้างก็ดี เหลือเวลาให้ซ้อมพรุ่งนี้อีกตั้งวันก่อนจะขึ้นแสดงจริง ถึงยังไงก็เหลือเฟือ”

“ครับพี่” เต๋าตอบรับพร้อมพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆจัดท่าทางให้คชานอนบนโซฟาได้สบายๆ

“เต๋า แกจีบคชาอยู่เหรอวะ” ต้นถาม ละสายตาจากหนังสือขึ้นมาสนใจคนตัวโตแทน

“...ครับพี่ แต่ไม่มีท่าว่าจะติดเลยครับ”

“เริ่มจีบมาได้กี่วันแล้วล่ะ?”

“เอ่อ...ประมาณหกวันครับ”

“แกจะใจร้อนไปไหน แต่เท่าที่ดูตอนนี้คชามันเปิดโอกาสเต็มที่เลยนะ พยายามเข้าล่ะ”

“ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณครับ”

คำพูดของต้นที่ว่าคชาเปิดโอกาสให้เขาเต็มที่นั้นดังก้องสะท้อนไปสะท้อนมาอยู่ในใจ มันทำให้เขามีกำลังใจและมั่นใจในตัวเองมากขึ้น แม้จะรู้ว่านั้นเป็นเพียงแค่ความคิดของต้นเท่านั้น แต่เต๋าก็อดจะดีใจไม่ได้ เลยได้แต่พูดขอบคุณต้นซ้ำๆ

“ไม่เป็นไรเว้ย แต่แกอย่าได้ประมาทไปล่ะ ตอนนี้คชามันเลิกกับอ้นแล้ว เพราะงั้นมันก็จะมีอีกหลายคนที่คิดจะจีบ รักษาคะแนนไว้ให้ดีล่ะเต๋า ฉันเชียร์แกนะ”

“ครับพี่”

“แต่ตอนนี้ก็ดูแลมันดีๆล่ะ คชามันเป็นพวกเสพติดความเคยชินน่ะ”

“คืออะไรครับพี่..?”

“ก็แบบ ถ้าทุกวันแกเอาขนมมาให้ แล้ววันนึงแกลืมหรือไม่สะดวก คชามันจะคิดมากและกังวลทันที ระวังหน่อยแล้วกัน ถ้าให้อะไรมันทุกวันก็อย่าหยุดไปดื้อๆนะแก บอกมันหน่อยก็ยังดี”

“ครับ ขอบคุณมากครับพี่ต้น”

.

นมสตอเบอร์รี่ที่เขาให้อยู่ทุกวัน ยังไงเขาก็จะให้ทุกวันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะไม่ทำให้พี่คชาของเขาคิดมากหรอก สาบานด้วยเกียรติทั้งหมดที่เขามีเลย!

 .

 .

 .

 .

ตอนนี้ก็เย็นพอสมควรแล้ว

คนในวงทยอยกลับออกไปทีละคน ตอนนี้ในห้องจึงเลยแต่คชาและเต๋าเท่านั้น คชาที่เพิ่งตื่นขยี้ตามองคนตัวโตที่เผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบแล้วก็ได้แต่อมยิ้ม นึกไม่ถึงว่าจะนอนเฝ้าเขาด้วย คิดว่าจะกลับไปตั้งนานแล้วเสียอีกนะ

“เต๋า เต๋าครับ เต๋า!”

“อือ...พี่คชา...อ้าว นี่ผมหลับไปเหรอเนี่ย”

คชามองคนตัวโตที่ขยี้ตาเป็นเด็กๆแล้วก็อมยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมของเต๋าแผ่วเบา การกระทำนั้นเล่นเอาใจของเต๋าเต้นตึกตักๆเป็นกลองรัว จากที่ตอนแรกยังงัวเงียไม่ตื่นดี ตอนนี้ตาสว่างจนหลับไม่ลงแล้ว

“กลับบ้านกัน เย็นแล้วครับ”

คชาลุกขึ้นยืน เดินนำเต๋าออกมาจากห้องซ้อมก่อนจะล็อคประตู แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินออกจากมหาลัย ตลอดทางที่เดินผ่านมีแต่คนมองและสงสัย ก็ผู้ชายน่าหวานที่คนทั้งคณะหมายปองดันมาเดินกลับบ้านกับไอ้เด็กปีหนึ่งที่ไหนไม่รู้เนี่ยนะ ตลกแล้ว!

เต๋าพยายามจะไม่สนใจกับสายตาของคนรอบข้าง ก้มหน้าลงมองคนตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆแล้วก็ไม่เห็นว่าพี่คชาจะมีปฏิกิริยาอะไร เขาเลยพยายามไม่คิดมาก แต่มันก็อดจะแวบเข้ามาในหัวไม่ได้ 

...ว่าตัวเขาน่ะ…

.

.

...เหมาะกับพี่คชาจริงๆเหรอ?

เขาเหมาะแล้วเหรอที่จะเดินข้างพี่คชา พี่คชาเป็นเหมือนท้องฟ้า แต่ตัวเขาเป็นแค่ดาวที่ไม่มีแสง แล้วการที่จะยืนเคียงข้างพี่คชามันจะดีจริงๆเหรอ เขาควรจะเจียมตัวใช่มั้ย? ถึงยังไงท้องฟ้าก็ต้องคู่กับดวงอาทิตย์หรือไม่ก็ดวงจันทร์ ดวงดาวที่แม้แต่แสงยังไม่มีอย่างเขาไม่คู่ควรเลยจริงๆ

ขณะที่เต๋ากำลังคิดอะไรไม่เข้าเรื่องอยู่ คชาก็ยื่นมือมากุมมือคนตัวโตแล้วบีบเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ คชารู้เสมอว่าเต๋ากำลังคิดอะไร ก็หน้าเต๋ามันแสดงออกทุกอย่างเลยนี่นา ทั้งกังวลทั้งคิดมาก

ตอนนี้คชาก็ยังบอกไม่ได้เหมือนกันว่าคิดยังไงกับคนตัวสูงตรงหน้า รู้แต่แค่มีเต๋าอยู่ใกล้ๆ ไม่ต้องทำอะไรมากคชาก็ยิ้มได้แล้ว ขนาดแค่เห็นนมรสสตอเบอร์รี่ที่เจ้าตัวฝากคนอื่นมาให้ คชายังยิ้มเลย เพราะฉะนั้นคชาก็พูดได้ไม่เต็มปากหรอกนะว่าเต๋าเป็นแค่รุ่นน้องน่ะ

.

.

.

.

“พี่ครับ...ขอแบบนี้ จนถึงบ้านพี่นะ”

.

.

คชาไม่ได้ทำทั้งตอบรับหรือตกลง แต่คนตัวเล็กกลับเปลี่ยนจากการกุมมือธรรมดาเป็นการประสานนิ้วแล้วกระชับมือขาวของรุ่นน้องแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มบางๆให้เต๋าที่ตอนนี้หัวใจพองโตจนแทบจะระเบิด

แล้วจะให้เขาทำยังไง? เศรษฐพงศ์ก็ยิ้มจนแก้มปริสิครับ! แหม พี่ชายเขาเปิดไฟเขียวให้ขนาดนี้แล้ว ไม่มีอะไรให้กังวลแล้วล่ะ!

.

.

.

.

.

“พี่ครับ ผมจีบพี่นะ”

ประโยคเมื่อกี้ไม่ใช่ประโยคคำถาม

...แต่เป็นเพียงประโยคบอกเล่าธรรมดาทั่วไปเท่านั้นเอง

.

.

.

.

ท้องฟ้าน่ะ...ใจดี อ่อนโยน

แต่ก็ใช่ว่าจะเสียใจไม่เป็นหรอกนะ...

ยามฝนตก ทุกสรรพสิ่งต่างลี้หนีหาย ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนท้องนภาสักคน...

ถ้าหากสายฝนคือหยาดน้ำตาของความเหงา...

อยากให้รู้เอาไว้...ดาวดวงไร้แสงดวงนี้จะอยู่ข้างๆคุณเสมอ

.

.

พี่คือท้องฟ้าของผมนะ.

รัก.

END.

---------------------------------------------------------------------------------------

จบแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!! *จุดพลุ*
เขียนเสร็จตั้งกะเมื่อวานแล้วจ้ะ มัวแต่ฟินเต๋าคชาอยู่ ไม่หลับไม่นอน ลืมไปเลยว่าต้องลงฟิค 555555
ตอนนี้กะจะให้มันอึนๆ มึนๆ เหมือนท้องฟ้าก่อนฝนจะตกอ่ะ
งงมั้ย? เข้าใจยากป่ะ? หรือเฉยๆ? 555555
อ่อ มีภาคต่อด้วยนะ แต่ยังไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่ เก็บไว้ก่อนละกัน กร๊ากกกกก

ต่อไปเรามีเรื่องยาวมาลงแหละ แต่เป็นแบบแค่ 14 ตอนจบ 
เราจะลงในเนี้ยแหละ ขี้เกียจเปิดเรื่องใหม่ ยุ่งยาก
ฝากติดตามด้วยละกันค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ -/\-


จงเม้น จงเม้น จงเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน *สะกดจิต*

สั้นๆก็ยังดีนะจ๊ะ จุ๊บๆ


ป.ล. เรื่องนี้เหมือนคชาเต๋า 555555555

19/04/2012