คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
intro
“ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย แม่งงงง!!!!”
“กายใจเย็นๆก่อนดีวะ ฉันว่าแกเมาละ.... พอเหอะ”
“ม่ายได้เมาโวยย อีกอย่างฉันชื่อสกาย อย่าเรียกกายเฉยๆดิ ไม่เห็นจะเท่เลย” พูดจบมือของสกายก็ยกซดแก้วแอลกอฮอล์อีกรอบ
“จะอะไรก็ชั่งเหอะ เมาแล้วก็เป็นเงี้ยพูดไม่รู้เรื่อง”
“คิวเป็นแก แกจะทนได้ปะ ... ไอเราก็แค่นักศึกษาฝึกงาน พอทำงานพลาดก็ด่าฉันตลอด ด่าอย่างกับฉันทำงานมาประมาณ 20ปีอย่างงั้นอะแล้วไม่ใช่อะไรคอยจับผิดกันตลอดเลย! ไอบอสเฮงซวยเอ้ย!!!”
เสียงบีทหนักๆดังเป็นจังหวะ ผมมองสกายอย่างเหลืออดก่อนที่จะถอนหายใจอีกรอบ เห็นใจก็เห็นใจนะ เพราะว่าตั้งแต่เริ่มฝึกงานสกายก็มาบ่นให้เขาฟังเรื่องหัวหน้าบ่อยๆ ว่าจับผิดมันบ้างแหละ ด่ามันบ้างแหละ จนทุกๆวันมันคงเป็นภาพชินตาไปแล้วที่จะมีผู้ชายสองคนมาปรับทุกข์เรื่อง(ฝึก)งานที่พลับแห่งนี้
“ใจเย็นๆเว้ยไอกาย เดี๋ยวอีก3เดือนก็จบแล้ว”
“ไม่ยงไม่เย็นแม่งแล้วโว้ย!!! แกเป็นแฝดฉันแกไม่เข้าใจฉันหรือไงวะไอคิว”
“เออ พยายามเข้าใจอยู่นี่ไงละ”
“แถมหน้าเหมือนกันขนาดเนี้ย ต้องเข้าใจกูเด้!.... ซักวันทนไม่ไหวจริงๆ....หนีแม่งเลย”
“ไอบ้า ถ้าแกชิ่งหนี แกไม่จบนะเว้ย คิดให้ดีๆก่อนพูดดิวะ”
“ก็ให้ฝาแฝดที่น่ารักของฉันไปแทนไง~”
“ยิ่งเมายิ่งเพ้อเจ้อละ”
“ใครจะไปสบายเหมือนคุณคิวละ.. ฝึกงานจบแล้วหนิ”
“ก็ไม่ได้ขี้เกียจเหมือนใครบางคน” ผมยกแก้วในมือจิบอีกรอบแล้วมองไปหาสกายน้องชายฝาแฝดผมที่เมาอ๋อแอ๋สลบอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์
ไอน้องชายติ่งต๊องเอ้ย....
...... สงสัยต้องไปส่งที่หอซะแล้วมั้งเนี้ย
.
.
.
ปังๆๆ ปัง!
“คิว ลูก ตื่นเดี๋ยวนี้ ออกมาคุยกับแม่ก่อน” เสียงแม่เคาะประตูรัวๆ โอยยย นี่มันเพิ่ง 7โมงนะ ? จะรีบปลุกไปทำไมเนี้ย ผมเดินไปเปิดประตูให้เจ้าของเสียงเคาะอย่างงัวเงีย ก็เพราะเมื่อวานกว่าจะไปส่งไอน้องตัวแสบเสร็จหน่ะซิ ล่อซะตี2 =___=
“อะไรฮะแม่?”
“ที่บริษัทของกายโทรมา”
“โทรมา? ทำไม?”
“เขาบอกว่าน้องแกไม่มาทำงาน”
“ก็มันคงยังไม่ตื่นแหละ เมื่อวานก็เล่นซะเมาแอ๋เลยหนิ”
“ริชวนกันจริงๆนะไอเหล้าเนี้ย กินมันเข้าไปซิ... กินแล้วจะฉลาดนี่แม่จะไม่ว่าเลย โทษฐานที่แกเป็นพี่ชวนน้องไปทำอะไรที่แย่ๆ ก็ไปปลุกมันไปทำงานซะ!" แม่ยืนกอดอกมองมาที่ผม
อะไรนะ? นี่โดนมันชวนไปกินนี่ยังต้องไปปลุกมันทำงานอีกเหรอเนี่ย!?
“แต่แม่...วันนี้คิวมี...งา..”
“ไม่ต้องอ้างว่ามีงาน รีบขับรถไปหอน้องแกเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“แม่ T^T”
ผม(จำใจ)คว้ากุญแจรถแล้วขับไปหาเจ้าตัวปัญหาที่อู้งานวอนให้เรียนไม่จบ นี่ถ้าพ่อรู้คงโกรธมากแน่ๆ ว่าแต่ทำไมถึงมีความรู้สึกว่าหมอนี่มันจะหนีไปแล้วเหมือนตอนที่พูดกันที่พลับ.... ไม่ๆ ไอกายมันไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลขนาดนั้น
หวังว่านะ....
ผมรีบขอกุญแจป้าเจ้าของหอขึ้นไปที่ห้องของสกายเหตุผลที่ได้กุญแจมาเพราะว่าหน้าเราเหมือนกันอย่างกับแกะออกมา ก็แค่อ้างว่ากุญแจทำหายแค่นั้น โดนบ่นนิดหน่อยแต่ก็คุ้ม
ผมหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของสกาย ไม่รอช้ารีบไขกุญแจภาวนาไม่ให้ความรู้สึกที่ว่าไอสกายมันหนีเป็นแค่ความคิดของผมเฉยๆ
สูดหายใจเข้าลึกๆคิว นายแค่คิดไปเองหน่า ไอน้องสุดที่รักแค่ยังเมาค้างไม่ตื่นไปทำงานเท่านั้นเอง >_O หนีเหนออะไรกัน สกายไม่ใช่คนแบบน้านนนน
“สกาย”
.....
....
พี่คิวที่รักครับ ผมขอโทษจริงๆนะ 3 เดือนที่บริษัทผมขอฝากด้วย – สกายสุดหล่อของพี่คิว
ผมดึงโพสอิทสีเหลืองแปะอยู่ที่โต๊ะคอมของสกายขึ้นมาอ่านก่อนที่จะขยำมันทิ้งแล้วนั่งลงบนเตียงของมันช้าๆ
นี่แกจะให้ฉันปลอมตัวเป็นแกเพื่อที่จะไปฝึกงานจริงดิ?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทนำผ่านไป55555 ยังคอมเมนต์ติชมกันหน่อยน้าาา *-*
ไม่อยากให้มันวังเวงง จะโคกสับอะไรได้เลยย
ความคิดเห็น