เด็กใหม่ร้าย(ไม่)บริสุทธิ์

ลำดับตอนที่ #6 : ใช่หรือไม่???

            หลังจากไอ้ดิวกลับไปแล้วผมก็หยิบยาสำหรับทารอยฟกช้ำก่อนเดินมานั่งที่โซฟาตัวเดียวกันก่อนจะค่อยๆจับใบหน้าของคุณวราหันมาหา
"มึงจะทำอะไรไอ้กฏ?" 
"ทายาให้ครับดูซิหน้าช้ำหมดเลย" ผมเอามือลูบเบาๆบริเวณรอยช้ำที่แก้มขวาของคุณวราก่อนจะเลื่อนมาแตะที่มุมปากที่แตกเล็กน้อย
"โอ๊ย!!..เจ็บน่ะโว๊ย"
"ขอโทษครับเดี๋ยวผมทำแผลให้น่ะ" พูดจบผมหยิบยามาเทใส่สำลีก่อนจะแตะที่มุมปากเบาๆก่อนจะทิ้งลงถังแล้วหยิบหลอดยาแก้ฟกช้ำขึ้นมาทาที่บริเวณแก้มเบาๆ
"เจ็บมากไหมครับคุณวรา"
"อืม" คุณว่าตอบเพียงสั้นๆก่อนจะหันหน้าให้ผมทายาต่อผมค่อยๆก้มไปจูบบริเวณรอยช้ำนั้นเบาๆทำให้คนที่นั่งอยู่นิ่งๆตกใจหันหน้ามามองทำให้ปากของผมชนเข้ากับมุมปากของคุณวรา คุณวราผละออกก่อนจะรุกขึ้นยืนทันี
"เสร็จแล้วใช่ไหมกูกลับบ้านก่อนแล้วหัน" คุณวรากำลังหันหลังจะเดินออกจากห้องผมรุกไปสวมกอดจากด้านหลังไว้แน่น
"ไอ้กฏกูจะกลับบ้านแล้ว"
"อย่าพึ่งไปได้ไหมครับ"
"อะไรของมึงเหล่ากูไม่มีธุระอะไรแล้วกูจะกลับบ้าน" คุณวราค่อยๆแกะมือผมออกแล้วเปิดประตูห้องออกไปทันที
           เมื่อเดินออกมาอยู่ด้านนอกหน้าห้องไอ้กฏผมเอามือกุมหัวใจตัวเองไว้แน่นอย่างแปลกใจทำไมหัวใจผมต้องเต้นแรงขนาดนี้เหมือนใจจะวายให้ได้เลย
"ไม่ไอ้ตั้ม ไอ้กฏมันแกล้งมึง ไม่จริงมึงอย่าเป็นแบบนี้ดิว่ะ" ผมเดินทุบที่อกซ้ายเบาๆจนออกจากห้องพักของไอ้กฏมาด้านล่าง
"เดี๋ยวก่อน..คุณวรา" เสียงใครว่ะคนกำลังรีบๆอยู่มาเรียกตอนนี้ผมหันไปมองตามเสียงเป็นไอ้หน้าหนวดเพื่อนของไอ้กฏนั้นเอง
"มีอะไร?"
"ตกลงคุณเป็นแฟนกับไอ้อ้นจริงหรอ?"
"ทำไมถามแบบนั้นว่ะ ต้องการอะไร?"
"แล้วตกลงว่าเป็นหรือว่าไม่"
"เออฉํนกับไอ้กฏเป็นแฟนกัน แล้วมีอะไร?"
"ป๊าววว...ก็แค่แปลกใจปกติไอ้กฏไม่เคยควงผู้ชาย"
"นายต้องการพูดอะไรกับฉันแน่"
"ก็แค่อยากแน่ใจ ว่าแต่คุณกับไอ้อ้นมีอะไรกันยัง?"
"เฮ้ย!!....จะบ้าหรอ"
"งั้นก็แสดงว่ายัง.."
"ตกลงนายต้องการจะพูดไรกันแน่"
"ก็แค่...อยากรู้ว่าคุณหรือไอ้กฏที่เป็นคนรุกแค่นั้นแหล่ะ"
"พอเลยฉันไม่คุยกับนายแล้ว" ไอ้บ้าดูมันถามผมซิเรื่องแบบนี้ใครจะไปทำผมรีบเดินไปโบกแท็กซี่ออกจากหน้าที่พักไอ้อ้นตรงกลับบ้านทันที
"อีกกี่วันกูจะได้รถว่ะเนี้ยโถ่โว๊ย!!" ผมตะโกนออกมาอย่างลืมตัวทำให้คนขับแท็กซี่หันมามองหน้าผมอย่างตกใจผมรีบยกมือขึ้นขอโทษก่อนจะนั่งนิ่งคิดมาตลอดทาง เหมือนจะลืมได้แต่กับคิดขึ้มมาตอนที่ไอ้กฏทายาแล้วก็จูบที่แก้มเบาๆผมเอามือขึ้นลูบแก้มเบาๆแล้วยิ้มออกโดยไม่รู้ตัว
           "ปังๆ ปังๆ" ผมนอนหลับอยู่ในห้องเพราะไม่สบายแต่แล้วก็มีคนมาเคาะห้องลั่นอย่างโยวายอยู่หน้าห้องไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าคงเป็นตูมตามแน่นอน ผมค่อยๆรุกจากเตียงเดินไปเปิดประตูห้องออกก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ
"ทำอะไรของมึงทำไมเปิดประตูช้านักห่ะ!..รู้ไหมกูเคาะจนมือจะพัง"
"ก็เราไม่สบายนอนหลับอยู่"
"อ๋อ..ไม่สบายหรือสำออยกันแน่"
"ไม่สบายจริงๆ" 
"เออๆๆเลิกพร่ามมากไปเอายามาทำแผลให้กูเร็ว"
"แผล?...ตามไปทำอะไรมา" ผมเอามือขึ้นจับที่แผลของตามเบาๆแต่กับถูกเอามือปัดออกอย่างไม่ใยดี
"อย่าถามมากได้ไหมไปเอายาเร็วซิโว๊ย"
"ได้ๆตามนั่งรอที่เตียงก่อนน่ะ" ผมรีบไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้ตูมตามทันที
"โอ๊ย!!..เบาๆหน่อยซิโว๊ยหน้าคนน่ะไม่ใช่ควายจะได้หนาจนไม่เจ็บ"
"ขอโทษๆ" ถึงจะโดนว่าแบบนี้แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทนคงเพราะผมรักเขามากซิน่ะผมเก็บกล่องยาหลังจากทำแผลให้ตูมตามเสร็จก่อนจะไปหยิบน้ำเทใส่แก้วมาให้

V
V

อ่านต่อ

V
V

http://fictionsbyzeeto.blogspot.com/p/ontum-6.html

V
V
V
บักตูมมึงรังแกเนียร์มากไปแหล่ะน่ะ