เด็กใหม่ร้าย(ไม่)บริสุทธิ์ - นิยาย เด็กใหม่ร้าย(ไม่)บริสุทธิ์ : Dek-D.com - Writer
×

    เด็กใหม่ร้าย(ไม่)บริสุทธิ์

    โดย Zeeto

    เป็นเพียงการจินตนาการของผู้แต่งเพื่อความบันเทิงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรืื่องจริงของบุคคลหรือศิลปินที่กล่าวถึงน่ะค่ะ

    ผู้เข้าชมรวม

    1,359

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    1.35K

    ความคิดเห็น


    36

    คนติดตาม


    2
    จำนวนตอน :  6 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  5 ก.ย. 56 / 21:47 น.

    อีบุ๊กจากนิยาย ดูรายการอีบุ๊กทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ




    “สายแล้วๆๆๆ....ซวยจริงๆเมื่อคืนดันนอนไม่หลับตื่นสายแบบนี้งานเข้าแน่ตั้มเอ้ย”
    ผมรีบแต่งตัวแล้วตรงไปที่รถก่อนขับออกไปอย่างรวดเร็ว ผมเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว
    โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่นิดเดียว ด้วยใจหวังเพียงให้ถึงมหาลัยก่อนจะเข้าเรียนสายเท่านั้นเอง

    เอี๊ยดดดเสียงเบรกรถของผมที่ขับมาอย่างเร็วแต่มีใครคนหนึ่งกำลังจะข้ามถนนตรงหน้าผมพอดี
    “เชี้ยเอ้ย...แม่งคนยิ่งรีบๆใครมันโง่วิ่งออกมาว่ะเนี้ย” ผมสบถกับตัวเองอยู่หลังพวงมาลัยรถยนต์
    ก่อนจะปลดสายเบลและเปิดประตูลงมาจากรถ ทันทีที่เห็นผู้ชายคนหนึ่งก้มเก็บหนังสือที่ตกอยู่กับพื้นถนนคอนกรีต
    “นี่มึงข้ามถนนยังไงของมึงว่ะหัดแหกตาดูมังซิโว้ยถ้ากูเบรกไม่ทันมึงได้ตายห่าเฝ้าถนนไปแล้ว” 
    ผู้ชายคนที่ผมต่อว่าอยู่ค่อยๆลุกขึ้นยืนขยับแว่นตาหนาหันมามองที่ผม
    “ขะ ขอโทษครับผมไม่ทันระวัง”  ดูมันซิแต่งตัวอะไรของมันแว่นหนาไม่พอยังใส่เหล็กอีก ถ้าเป็นสาวๆไม่ว่าเลย
    “เออ...คราวหน้าหัดดูให้ดีมั่งกูไม่อยากแคะศพมึงออกจากท้องรถกู”
    พูดจบผมก็รีบขึ้นรถขับออกมาทันที
    สายจนได้น่ะกู...ผมวิ่งเข้ามาในห้องก่อนจะเดินไปที่โต๊ะประจำของผมทันที
    “นายวราวุฒินายเข้าสายอีกแล้วน่ะ”
    “ขอโทษคร๊าบบอาจารย์พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อย”
    “นายอย่ามาหาข้ออ้างเลยกี่ครั้งแล้วเนี้ย”
    “แต่ผม...”
    แกร๊กมีเสียงเปิดประตูห้องดังขัดจังหวะขึ้นก่อนพร้อมกับไอ้แว่นหน้าใส่เหล็กที่ผมเกือบชนมันเมื่อเช้า
    “ขะขออนุญาตครับอาจารย์พอดีผมหาห้องเรียนไม่เจอ”
    “อ้าวมาแล้วหรอมานี่ๆเดี๋ยวแนะนำตัวให้เพื่อนในห้องรู้จักหน่อย”
    นี่อย่าบอกน่ะครับว่าไอ้แว่นนี่มันย้ายโอนมาจากที่อื่น ผมได้แต่มองมันทำตัวเซ่อซ่าอยู่อาจารย์เพรชก็เอาแต่โอ้มันอยู่ได้
    ผมละหมั่นไส้จริงๆ
    “สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมชื่อกรกฏครับพึ่งย้ายหน่วยกิตมาจากเชียงใหม่ เรียกผมว่าอ้นก็ได้ครับ”
    “โอเคๆกรกฏนายไปนั่งที่ได้แล้วไปเราจะได้เริ่มเรียนซักทีนู้นๆที่นั่งนายใกล้ๆนายวราวุฒินู้น...วราวุฒิห้ามแกล้งเพื่อนล่ะ”
    ดูอาจารย์พูดเห็นผมเป็นอะไรเนี้ย  ไอ้แว่นหนาเหล็กดัดค่อยเดินเข้ามาลากเก้าอี้ออกนั่งข้างๆผมก่อนมันจะหันมายิ้มโชว์เหล็ก
    ใส่ผม
    “สวัสดีครับพบกันอีกแล้วน่ะครับ”
    “กูก็ไม่ได้อยากเจอมึงหรอกไอ้เหล็กดัดแต่กูมันซวยเอง” ผมพูดใส่หน้ามันที่พยายามยิ้มกับผมอยู่นั้นแหล่ะ
    “ผมว่าไม่ใช่เรื่องซวยหรอกครับดวงเราสมพงกันมากกว่าครับ”
    “มึงพูดเชี้ยไรของมึงเนี้ยกูฟังไม่รู้เรื่อง”
    “ไม่เป็นไรครับคุณวราวุฒิเราเพิ่งเจอกันคุณอาจไม่ชินแต่เดี๋ยวเราจะเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมครับ?”
    “ไม่..กูไม่เป็นเพื่อนกับคนเชยๆอย่างมึงหรอก”
    ตอนนี้ไอ้เหล็กดัดแว่นหนาหน้าเสียเลยทีเดียวเพราะคำพูดของผมแล้วทำไมผมต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะไม่เอาๆผมสบัดหน้าเบาๆ
    ก่อนจะหันไปสนใจอาจารย์สอนต่อ

         “เหอะๆเดี๋ยวฉันจะทำให้นายยอมรับฉันให้ได้เลยนายวราวุฒิ”
    ผมนั่งมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วคิดในใจผมไม่ใช่เด็กเชยอะไรหรอกครับเพียงแค่ทำตัวเป็นเด็กเรียนให้ป๋าก่ะม่าเชื่อก็แค่นั้นเอง
    ผมขยับแว่นตาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสนใจการสอนของอาจารย์บ้าง
    “เอาล่ะนักศึกษาทุกคนวันนี้แค่นี้ก่อนน่ะยังไงถ้าไม่เข้าใจไปถามผมที่ห้องพักอาจารย์ได้ตลอด
    ถ้าไม่มีอะไรงั้นเชิญ”
    ทันทีที่เลิกเรียนผมเองกไม่รู้เหมือนกันว่าโรงอาหารอยู่ที่ไหนผมจึงหันไปหานายวราวุฒิที่กำลังเก็บของลงกระเป๋า
    “เออ...คุณวราวุฒิครับ”
    “อะไรของมึงอีกว่ะไอ้นี่นิ”
      “คือคุณวราวุฒิจะไปไหนต่อครับ”
    “แดกข้าวซิว่ะหิวจะตายถามมาได้น่ะมึงเนี้ย”
    “งั้นผมขอไปด้วยได้ไหมครับ”
    “ไม่...มึงก็ไปเองดิ”
    “แต่ผมไม่รู้จักนี่ครับว่าอยู่ตรงไหน”
    “มึงนี่เรื่องเยอะน่ะเออๆตามกูมาแล้วก็เลิกเรียกกูว่าคุณอะไรได้แล้วขนลุกว่ะ”
    “แล้วจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรล่ะครับ”
    “เรียกกูว่าตั้ม”
    “ครับคุณตั้ม”
    “บอกแล้วไงว่าห้ามมีคงมีคุณ แล้วมึงอ่ะชื่อไร”
    “ชื่ออ้นครับ” หลังจากผมพูดจบนายตั้มอะไรนี่ก็เดินนำหน้าผมไปที่โรงอาหารทันที
    โรงอาหารของมหาลัยไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไปผมมองสำรวจไปทั่วๆก่อนที่คนเดินนำจะหันมาถามผม
    “ไอ้อ้นมึงจะแดกไรก็หาซื้อเอาแล้วกันเดี๋ยวกูจะนั่งรอตรงนี้ไม่งั้นเดี๋ยวไม่มีที่นั่ง”
    ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปซื้อข้าวและน้ำ หลังจากที่ผมเดินเลือกซื้ออยู่ซักพักก็ได้ข้าวผัดกับน้ำอัดลมสองกระป๋อง
    ผมก็รีบเดินกลับมาเพราะกลัวว่าปล่อยให้นายตั้มรอนานได้โดนด่าแน่แต่พอมาถึงผมกับเห็นผู้ชายคนหนึ่ง
    กำลังดึงข้อมือของนายตั้มอยู่
    “ตั้มครับไปทานข้าวกับพี่ซักมื้อซิน่ะๆ”
    “อะไรของพี่เนี้ยคนมองเยอะแยะปล่อยมือผมเลยน่ะเดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมเปนแบบพี่”
    “แบบพี่แล้วไงตั้มแบบพี่ไม่ดีตรงไหน”
    “อย่ามายุ่งกับผมดิพี่ตามแฟนพี่ก็มีแล้วเดี๋ยวพี่เนียร์เขาจะเสียใจเอาน่ะ”
    “เนียร์เขาไม่กล้าว่าพี่หรอกตั้มแหล่ะเมื่อไรจะยอมเป็นแฟนของพี่”
    ผมยืนมองอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปเพราะดูแล้วตั้มคงไม่รอดจากไอ้รุ่นพี่ก้ามโตนั้นแน่นอน
    “มีอะไรกันหรอตั้ม” เมื่อเดินเข้าไปถึงผมก็ถามขึ้นทันทีแต่ที่จริงผมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว
    “ไม่มีอะไรอ่ะนายมานั่งม่ะเดี๋ยวฉันจะไปซื้อข้าวบ้างนันน้ำของฉันด้วยใช่ไหม?”
    “ใช่ครับ” ตั้มกำลังจะรุกออกไปแต่รุ่นพี่ที่ชื่อตูมตามรีบคว้าข้อมือของตั้มไว้ก่อน ผมเลยกระชากข้อมือของรุ่นพี่คนนั้นออกก่อน
    “อะไรของมึงไอ้แว่นแล้วมึงเป็นใครมายุ่งไรก่ะน้องตั้มของกู”
    “ผมเปล่ายุ่งแต่ที่เห็นคือคุณกำลังกวนตั้มอยู่”
    “มันเรื่องของกูแล้วมึงเป็นไรกับน้องตั้ม”
    ตั้มที่ยืนอยู่เห็นเหตุการณ์ไม่ดีเลยรีบรากผมออกมาจากตรงนั้นทันทีแต่ไอ้พี่ตูมก็ยังไม่ยอมมากระชากผมหันกลับไป
    “มึงจะไปไหนมึงยังไม่ตอบกูเลยว่ามึงเป็นใคร”
    “พอเถอะพี่ตามนี่อ้นแฟนผมเองจบป่ะ”
    ผมตกใจมากกับคำพูดของตั้มแต่ไม่ทันให้ได้คิดอะไรต่อตั้มก็ลากผมออกมาจากโรงอาหารมาที่รถของตั้มทันที
    “ขึ้นรถไอ้อ้น” ผมรีบขึ้นรถตามที่ตั้มพูดแต่ยังคงงงอยู่เหมือนเดิม
    “เมื่อกี้กูขอโทษแค่กูตัดรำคราญไอ้พี่ตามเฉยๆ”
    “มะไม่เป็นไรครับ”
    “เลยทำให้มึงไม่ได้แดกข้าวเลยเดี๋ยวกูเลี้ยงแล้วกันมื้อนี้ไปกันเถอะ”
    ผมพยักหน้ารับตั้มเบาๆก่อนที่ตั้มจะออกรถจากมหาลัยทันที


    V
    V


    ฟูจ๋าจะพลาดเพราะอ้นหลอกน่ะหุหุ

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น