Winter Yesterday

One Day

 

       "ตื่นได้แล้วเร็ว จะนอนไปถึงเมื่อไหร่" เมื่อฉันได้ยินเสียงที่น่าเบื่อของม๊า ฉันหยายามลืมเปลือกตาหนักๆขึ้น โอ๊ย...ยังง่วงอยู่เลย ขอนอนต่อไม่ได้รึไงกัน 

       ฉันเอามือดันตัวขึ้นมานั่งอย่างเอื่อยเฉื่อย ขี้เกียจจัง ฉันเอามือควานหามือถือที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะด้านหลังเตียง อยู่ไหนของมันวะ อะ เจอและ ฉันเปิดหน้าจอขึ้นมาดู เห็นตัวเลขที่หน้าตกใจขึ้น 

       "อื้ม 6.40 นอนต่อดีกว่...ห๊ะ 6.40 อ๊ากกก" สายแล้วๆ จะทันไหมเนี่ย โอ๊ย ซวยๆๆ

                              *

        "แม่ทำไมเพิ่งปลุกหนูละ"ฉันพูดขณะที่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักเรียน

           "ปลุกแล้ว ปลุกนานแล้วด้วย แต่ลูกไม่ยอมตื่น" โธ่ ทำไมฉันไม่ยอมตื่นนะ ตอนนี้ 7.15  แล้ว ไม่ทันแล้ว อีก 5 นาทีเข้าแถว ฉันรีบเปลี่ยนชุด แล้วเดินไปหยิบขนมปังบนโต๊ะ หยิบกระเป๋าออกไปใส่รองเท้า

         "ไปก่อนนะค่ะ"

                              *

       ณ รร.ขณะนี้ ฉันถูกกรรมการนักเรียนกันอยู่นอกแถว 

       เฮ้อให้ตายสิ วันแรกของการมารร.ใหม่ ฉันมาสาย มีเด็กใหม่คนไหนขะมาสายเหมือนฉันไหมเนี่ย มีพิธีประถมนิเทศด้วย ต้องเข้าตามห้องนิ ฉันยังไม่ได้ไปดูด้วยสิ ทำไงดีฟะ

       "อะอ่อ เธอนะ อยู่ม.4 ใช่ไหม" ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องตัวเองอยู่ คนข้างๆฉันห็สะกิดฉัน               "อ่าใช่ ฉันม.4 เธอก็เหมือกันหรอ" ดูจากเสื้อไม่มีดาวแล้ว น่าจะม.เดียวกัน ผช.คนนี้ตัวสูงกว่าฉันหน้าจะสูงประมาณ 170 ได้ ซึ่งห่างจากฉันเป็น 10 ผมสีดำ ดวงตากลมโตสีดำ ผิวขาวซีด

       "ใช่ครับ ดีจังพวกเรามาหาทางเข้าพิธีกันเถอะครับ" เขาพูดขึ้นอย่างร่าเริง แล้วยิ้มให้กับฉัน เป็นคนที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัย และก็อัธยาศัยดี 

       "ฉันโจ มินุกะ เธอละ"ฉันพูดและยิ้มเป็นมิตรให้กับเขา 

       "ผมชื่อฮีครับ เอะ เธอไม่ใช่คนไทยหรอ?" ถึงฉันจะอยู่ไทยตั้งแต่เกิดก็เหอะ แต่ม๊าฉันเป็นคนญีปุ่น ปะป๊ะฉันเป็นคนจีน แต่ทั้ง 2 คนอยู่ไทยตั้งแต่เกิดเหมือนกัน เลยพูดจีนกับญี่ปุ่นไม่ได้เลย แต่ฟังออกเท่านั้น ส่วนฉัน ฟังไม่ออก เขียนไม่ได้ พูดนี้อย่าหวัง หน้าตาฉันก็ไม่ได้จีนจ๋าญี่ปุ่นจ๋าหรอกนะ ตาชั้นเดียวไม่ถึงขั้นตี่ ผมสีดำแกมน้ำตาล ผิวสีขาวออกเหลืองๆหน่อยๆ และก็ไม่สูงไม่เตี้ย ประมาณ 160 ซม. หนัก 45 ก็พอดีๆ หน้าตาก็จัดขั้นว่าสวย (ไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่มีคนทักเยอะ) ชอบมัดผมแกะ มันติดอะ มัดทรงนี้อยู่ตลอดๆ ไว้หน้าม้าด้วย

       "ก็ประมาณนั้น"ฉันพูดพลางเกาที่แก้ม        "มันก็แค่เชื้อสาย ฉันพูดได้แต่ภาษาไทยหนะ" ฉันส่งยิ้มเก้อๆให้เขาไป 

       "สุดยอดเลย เป็นคนญีปุ่นหรอ" ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา จนถึงตอนนี้ก็เลยเวลาเข้าห้องประถมนิเทศไป 10 นาทีแล้วต้องรีบหน่อยแล้วละ

       "ลูกครึ่งจีน-ญีปุ่นนะ" ฉันพูดพลางคิดแผน

       "ยอดเลย แล้วเธอเคยไปญี่ปุ่นกับจีนไหม?" ดูแล้วฮีจะเป็นคนพูดเก่งนะ 

       "เคยสิ" แล้วดูเหมือนฮีก็ไม่กังวนอะไรเลยเหอะ 

       "อาหารอร่อยไหม ชอบอาหารอะไรหรอ?" อ่า อาหารของ 2 ประเทศนี้ที่ฉันชอบนะหรอ

       "อืม...ซาลาเปา ก๋วยเตียวกับซูชิ 

ยากิโซะบะละมั่ง" คิดแผนไม่ออกเลยแหะ 

       "ผมอยากไปด้วยจัง ของที่นั้นน่ากินทั้งนั้นเลยทั้งเป็กปักกิ้ง โอโคโนมิยากิ...

       และเสียงนั้นก็ยังพูดไปเรื่อย ตอนนี้ฉันไม่ได้ฟังเสียงนั้นและ ตอนนี้ในหัวฉันพลางคิดแผนการที่จะเข้าไปในห้องประชุม แผนที่ 1 'เข้าห้องน้ำ' เป็นแผนตื้นๆ แต่ก็ได้ผลง่าย แล้วถ้าพี่เข้าตามไปด้วยละ ก็ไม่สำเร็จอยู่ดี ต้องรีบคิดแผนใหม่แล้ว อะไรดีนะ ข้ออ้างเนียนๆ คิดออกแล้ว แผนที่ 2 คือ โดนคนครูให้ไปช่วยงาน แต่ อยากแหะ เด็กใหม่ ไม่ครูที่ไหนอยากไหว้วานหรอก เพราะไม่รู้จักสถานที่ต่างๆในรร.ซักเท่าไหร่ โดยเฉพาะวันนี้ วันเปิดเรียนวันแรก ไม่ผ่านๆ อืม...คนข้างฉันจะพึ่งได้ไหมนะ ลองถามดูดีกว่า

       "ฮี ทำไงพวกเราจะเข้าห้องประถมนิเทศกันยังไง" เขาดูไม่กังวลอะไรเลยแหะ จะพึ่งได้ไหมเนี่ย

       "งั้นตามผมมานะ ระวังอย่าให้พวกพี่ๆกรรมการนังเรียนเห็นละ" ฉันยังงงๆอยู่ว่าเขาจะเดินไปไหน แต่ก็ตามไป ทำตามคอยระวังพวกพี่ๆกรรมการนังเรียนไว้

       "มานี้เร็วมินุกะ" ฉันหันกลับไปมองฮี แล้วต้องตกใจ 

      "ต้องลอดพุ่มไม้หรอ!?" ฉันมองโพลงเล็กๆที่อยู่ตรงหน้า 

        "ชู่...เงียบๆหน่อยสิ ลอดเร็วครับ ผมลอดก่อนนะ รีบลอดตามผมนะ" แล้วฮีก็ลอดไปอีกฝั่ง ฉันเลยรีบลอดไปบ้าง

        พอลอดออกไปแล้วเห็นป้ายที่เขียนว่า 'พิธีประถมนิเทศเชิญห้องนี้ค่ะ' 

        "ห้องประถมนิเทศ...ได้ไง" ฉันละอึ้ง 

        "รีบเข้าห้องเถอะมินุกะ เร็วเข้า" ฮีกวักมือเรียกฉัน

         "แต่ฉันยังไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ห้องไหนเลยนะ" 

       "มินุกะอยู่ห้องเดียวกับผม ผมเห็นชื่อเธออยู่ มาเร็วเข้า" เอ๊ะ ฮีรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ห้องเดียวกับเขา รวมถึงโพลงนี้ด้วย มีเรื่องอยากจะถามเต็มไปหมดเลย

      "อะ อื้ม" ฉันรีบเดินตามฮีไป ถึงจะงงๆอยู่ก็เหอะฝะ แต่ยังไงก็ตามไปก่อนก็ละกัน

         เมื่อพลักประตูออก ก็ได้เห็นว่าห้องนี้มันโครตกว้างเลย จะรู้ได้ไงละเนี่ยว่าต้องนั่งตรงไหน คนเต็มไปหมดเลย

       "นี่ฮี พวกเราต้องนั่งตรงไหนอะรู้ไหม" ฉันถามไปตามที่ฉันสงสัย เห็นเขารู้มาหลายเรื่อง จะรู้เรื่องนี้ด้วยไหมนะ 

      "อ่า ผมเห็นตรงนั้นว่างอยู่นะไปนั่งกันเทอะ" เขาชี้ไป ฮีพูดพลางยิ้มกว้างเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ ฮีนี้สุดยอดจริงๆ พวกเราเดินไปนั่งด้วยกัน ดีนะที่นร.คนอื่นๆไม่ได้สนใจพวกเรา ฉันไม่ชอบเลยถ้าถูกคนเยอะจ้องเอา 

        โชคดีจังที่ได้เจอกับฮี😄

 

Tulip