จะรักทั้งที...ต้องมีแม่สื่อ

เนื้อเรื่อง

  ณ  คฤหาสน์หลังใหญ่

“ลูกรักแม่มีเรื่องจะขอร้องลูกจะได้หรือไม่” คุณหญิงเพ็ญแขเอ่ยกับลูกสาวของท่านในโต๊ะอาหาร

“คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ ก็บอกลูกมาได้”หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านซ้ายของโต๊ะอาหารเอ่ยขึ้น

“คือ......แม่มีจะขอร้องลูกอย่างหนึ่ง” คุณหญิงเพ็ญแขเกริ่นเรื่องที่จะพูด

“ครอบครัวของเรากำลังจะล้มละลาย.....แม่อยากให้ลูกไปดูแลผู้ชายคนหนึ่งเขาเป็นพ่อเลี้ยงอยู่ทางภาคเหนือ”

.....แม่ไม่ได้บังคับลูก.....แต่ลูกต้องทำเพื่อครอบครัวของเรา”

“แม่ค่ะ  มันไม่มีวิธีอื่นที่มันดีกว่าวิธีนี้แล้วหรือค่ะ” หญิงสาวเริ่มหน้าเครียด

“แม่ขอร้องละลูก   มันเป็นทางเดียวจริงๆเพราะทางพ่อเลี้ยงอินทร  เขาให้เงินดีมาเลยละลูก”คุณหญิงเพ็ญแขบอกกับลูกสาวของนางด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“แล้วเขาจะให้หนูไปทำงานอะไรค่ะ”หญิงสาวเอ่ยกับมารดาด้วยน้ำเสียงที่ยอมจำนน

“แค่ไปดูแลเขาเองลูก ไม่มีอะไรเหรอ”คุณหญิงเอ่ยกับบุตรสาว

“แล้วให้หนูไปวันไหนค่ะ”

“ไปพรุ้งนี้......ลูกพร้อมหรือยัง”

“ค่ะ ไปพรุ้งนี้ หนูอิ่มแล้วค่ะ หนูจะไปเตรียมของ”หญิงสาวเอ่ยกับมารดา

วันรุ่งขึ้น

หญิงสาวเดินทางมาถึงจังหวัดทางภาคเหนือ  ในเวลาใกล้ค่ำ   เมื่อลงจากสนามบิน  มีรถมารอรับหญิงสาว  เพื่อเดินทางไปไร่แสงตะวัน

เมื่อรถออกจากเมืองไปไม่นาน  ธรรมชาติข้างทางสะกดให้หญิงสาวหลงใหล  ต้นไม้เขียวขจี  ต้นไม้ดอกที่กำลังบานสะพรั่ง  

ถึงทางเข้าไร่แสงตะวันแล้ว   2 ข้างทางเต็มไปด้วยสวนองุ่นและพืชผักที่กว้างไปถึงเนินเขาที่อยู่ไกลริบ  บ้านหลังใหญ่ที่เล็กกว่าคฤหาสน์ของเธอไปนิดเดียว

เดินสาวก้าวเข้าไปในบ้านเธอพบกับคุณป้าที่ดูท่าทางคงเป็นแม่บ้านของที่นี่  เธอยกมือไหว้

“สวัสดีค่ะ  คุณป้าหนูมาทำงานเป็นคนดูแลพ่อเลี้ยงอินทรค่ะ” หญิงสาวเอ่ยกับผู้สูงวัยด้วยท่าทางนอบน้อม

“  พ่อเลี้ยงเขาอยู่ในห้องนะค่ะ  เขาไม่ยอมออกจากห้องเลยหลังจากที่เขาขับรถคว่ำ  วันๆก็อยู่แต่ในห้อง”คุณป้าแม่บ้านกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หดหู่

“น่าสงสารนะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยกับคุณป้าด้วยน้ำเสียงที่เห็นใจ

“ เดียวป้าจะพาหนูขึ้นไปนะ”

หญิงสาวเดินตามคุณป้าไปถึงห้องที่พ่อเลี้ยงอยู่ คุณป้าเคาะประตูขออนุญาต  ก่อนจะเดินลงไป

“เข้ามาได้ ”  เสียงใหญ่และห้วน ที่ดังออกมา ทำให้หญิงสาวไม่ค่อยอยากเข้าไปนัก

หญิงสาวเปิดประตูเข้าไป  เธอพบกับชายหนุ่มนอนเป็นเตียง    ขาของเขาถูกปิดด้านผ้าแพรผืนใหญ่  เขาไม่ได้ใส่เสื้อ  อวดหน้าอกที่กำยำ แข็งแรง

“ดิ..ดิ..ฉะ.. ฉันมาเป็นคนดูแลคุณค่ะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ

“ฉันรู้แล้ว เธอไปหยิบเสื้อมาให้ฉันหน่อย” เขาบอกกับเธอ

“เธอต้องนอนที่ห้องนี้  ดูแลฉันทุกเวลา  เวลากินข้าวเธอต้องป้อนฉัน  อาบน้ำให้ฉันด้วย  เวลาเธอนอนต้องฝันถึงฉันทุกคืน” เขาบอกกับเธอ

“ดิฉันไม่เข้าใจท้ายคำสั่งสุดท้ายค่ะ” เธอบอกกับพ่อเลี้ยง

“ก็เธอต้องมาดูแลหัวใจของฉันไง  เธอไม่เข้าใจเหรอ” พ่อเลี้ยงบอกเธอด้วยน้ำเสียงกลุ้มกริ่ม

“ฉันไม่ได้มาขายตัวค่ะ”เธอบอกกับพ่อเลี้ยงด้วยน้ำเสียงที่เริ่มโกรธ

“นี้เธอไม่เข้าใจเหรอ    ก็.....ฉัน....รัก...เธอ”  เขาบอกกับเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“คุณรักฉันตั้งแต่เมื่อไร  เราไม่เคยเจอกัน” หญิงสาวไม่เชื่อเขา

“ก็....ตอนที่คุณไปงานเลี้ยงเพื่อนคุณไง  ผมหลงรักคุณตั้งแต่เจอคุณครั้งแรก  ผมติดตามข่าวคุณมาตลอด”

“แล้วคุณรู้คิดเหรอว่าฉันจะรักคุณ”

“คุณต้องรักผมสิ นะๆๆๆรักผมนะคนดี”

“เอ้....ฉันจะรักคุณดีหรือเปล่า.... ฉัน.....รัก....คุณก็ได้”

“เย้ย.....เย้ย......เย้ย......ผมรักคุณ”

พ่อเลี้ยงอินทรจูบที่ริมฝีปากของหญิงสาวอย่างแผ่วเบาเพื่อเป็นตราประทับความรักของเขาทั้ง 2 คน

 ณ  คฤหาสน์หลังใหญ่

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“สวัสดีค่ะ คุณหญิงเพ็ญแข   แผนของเราสำเร็จแล้วค่ะ  ฮ่าๆๆๆ”

“สวัสดีค่ะ  คุณหญิงสินี  จริงเหรอค่ะ  ฮ่าๆๆๆ”คุณหญิงเพ็ญแขพูดกับปลายสาย

“แหมะ  คุณหญิงเพ็ญแขค่ะ  คุณนี้ร้ายนะค่ะ  หลอกลูกสาวตัวเองซะเนียเลย ฮ่าๆๆ” คุณหญิงสินีหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ฮ่าๆๆๆๆๆ