สามี 100 ตำลึง มีอีบุ๊ก

สตรีเลยวัยออกเรือนผู้หนึ่ง ที่มักโดนดูถูกจากผู้อื่นแม้กระทั่งคนในเรือนก็เช่นเดียวกัน ที่เจ็บใจยิ่งกว่านั้น บรรดาน้องสาวของนางทั้งหลายต่างแต่งงานออกเรือนกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงนางที่ค้างเติ่งอยู่ในเรือน

ความเจ็บช้ำใจนี้ มันคราดครั้นให้นางมีความคิดหนึ่ง หลี่ถิงถิงจึงว่าจ้างแม่สื่ออย่างลับๆเพื่อให้เป็นธุระจัดการหาบุรุษสักคนเพื่อมาแต่งงานด้วย นางยอมจ่ายเงินออกไป 100 ตำลึง เพื่อแลกกับการแต่งงานในครั้งนี้ 

ซุนเหว่ยอยู่ในตำแหน่งคุณชายรองแห่งบ้านตะกูลเซิ่นตระกูลขุนนางใหญ่ที่ดำรงตำแหน่งเสนาบดีกรมโยธาได้ไม่เต็มสิบปี เขาก็ถูกป้ายสีว่าเป็นลูกชู้ถูกขับไล่ออกจากบ้านพร้อมกับมารดา ความเจ็บปวดนี้มันฝั่งใจเขา เขากับมารดาต้องเร่ร่อนออกจากเมืองหลวงไปยังหมู่บ้านที่ผู้คนไม่รู้จักภูมิหลัง อยู่กันตามประสาแม่ลูก แต่ภายในใจของซุนเหว่ยนั้น เขาอยากกลับเมืองหลวงเสมอสถานที่ที่เป็นบ้านเกิด เขาอยากกลับไปพิสูจน์ว่าเขาและมารดาถูกใส่ร้าย จะทำให้ผู้เป็นบิดาได้เห็นว่าคนอย่างเขาไม่จำเป็นพึ่งปีกบิดาเพื่อให้ได้ดี แต่เขาจะทำด้วยความสามารถของตนเอง 

ซุนเหว่ยจึงมุ่งมั่นอ่านเขียนร่ำเรียนตามตำรา แต่มารดากับไม่เข้าใจเขา นางเพียงอยากให้เขามีชีวิตเรียบง่ายไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนั้น ด้วยหัวใจที่ห่วงใยของมารดาที่มีต่อเขาไม่อยากให้เขาเข้าไปเกี่ยวข้องกับคนเมืองหลวงทำให้นางไม่สนับสนุนให้เขาได้ร่ำเรียนแต่ซุนเหว่ยก็ไม่ได้ย่อท้อเขาหาหนทางได้ร่ำเรียน กระทั่งเขาเกือบมีโอกาศได้สอบคัดเลือกเป็นขุนนางแต่แล้วเขาต้องตัดใจเมื่อมารดาล้มป่วย เขาละทิ้งสิ่งที่ตั้งใจเอาไว้ด้านหลังเพื่อมารดาผู้ให้กำนิด แต่แล้วเขากับได้รู้ความจริงว่าการล้มป่วยของมารดาเป็นเพียงเรื่องสมมุติเพียงเพื่อให้เขาล้มเลิกความตั้งใจ ทำให้ซุนเหว่ยเสียใจเป็นอย่างมากเกือบไม่เป็นผู้คน

กระทั่งเขาถูกยัดเยียดให้แต่งงานกับสตรีนางหนึ่ง เขาหาข้ออ้างให้กับตนเองว่าต้องทำเพื่อภรรยา ทำเพื่อไม่ให้นางขายหน้าใคร เขาไม่สนใจคำขอร้องของมารดาเพื่อให้เขาหยุดคิดเรื่องสอบคัดเป็นขุนนาง เขาต้องการพิสูจน์ตัวตนของตนเองให้บิดาได้เห็นว่าคนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องพึ่งปีกใครเพื่อก้าวไปในจุดที่สูง เขาจะทำให้บิดาได้เห็นว่าคนที่ถูกบิดาเขี่ยทิ้งในวันนั้นเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ

               ข้อความในตอนหนึ่ง

              “เจ้าหลับหรือยัง” ซุนเหว่ยเอ่ยขึ้นในความมืด 

               “ถ้าไม่ได้ยินเสียงเจ้าก็คงหลับไปแล้ว” หลี่ถิงถิงยังมีแก่ใจตอบโต้เขา 

               “งั้นข้าถามเจ้าสักอย่าง” ซุนเหว่ยหยุดคำพูดไว้ครู่หนึ่งก่อนตั้งคำถามออกไป “ทำไมเจ้าชอบข้า” 

               หลี่ถิงถิงไอขลุกขลักสำลักน้ำลายตนเอง เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาถาม คราวนี้นางลุกขึ้นมานั่ง อยากเห็นหน้าคนหลงตนเอง

               “ใครชอบเจ้า”

               “แต่เจ้าทำทุกอย่างเพื่อแต่งให้ข้า ยอมพูดเท็จโกหกคำโตเพื่อได้แต่งกับข้า แล้วจะมาบอกว่าไม่ได้ชอบข้า ข้าไม่เชื่อ” ซุนเหว่ยพูดอย่างมีเหตุผลของตนเอง