เรื่องเล่าใต้ทะเล

คำนิยม

"ท่านผู้อ่านรู้จักเกาะเต่าไหม"

ถ้าไม่รู้จัก ผมจะบอกให้ก็ได้ โดยขอเริ่มที่เกาะสมุยก่อน

ห่างจากเกาะสมุยไปทางทิศเหนือ คือ เกาะพงัน เลยเกาะพงันก็จะถึงเกาะเต่า

สาขาของเกาะเต่าที่นักท่องทะเลรู้จักดีก็คือเกาะนางยวน

ผมรู้จักกับเกาะเต่ามาหลายสิบปีแล้ว เพราะถูกเรือตรวจการของกรมประมงพาไปให้รู้จัก

ที่เกาะเต่า ผมมีโอกาสได้พบเห็นคนไปดำน้ำเพื่อดูปลา ดูปะการัง ที่ยังสมบูรณ์บ่อยมาก

ทุกครั้งที่ได้เห็นนักดำน้ำกำลังเตรียมตัวขึ้นเรือออกทะเลเพื่อดำน้ำ

"ผมอดที่จะคิดอิจฉาพวกเขาไม่ได้"

จะไม่อิจฉาได้อย่างไร ในเมื่อขนาดผมนั่งอยู่ที่ร้านอาหารชายฝั่ง  แค่ได้เห็นปลาตัวเล็กๆ ว่ายเวียนคอยกินอาหารจากนักท่องเที่ยว ก็ทำให้ตื่นตาแล้ว

หากได้ดำน้ำลงสู่ใต้ทะเล คงจะได้พบเห็นสิ่งที่สวยๆ งามๆ มาก เช่น ปลาเป็นฝูงที่มีหน้าตาแปลกและมีสีสวย  โดยเฉพาะปะการังที่เคยเห็นแต่ในรูป ก็จะได้เห็นของจริงอย่างใกล้ชิด

ผมจึงอยากเป็นนักดำน้ำบ้าง แต่จะอยากยังไงก็คงยาก ทั้งนี้ก็เพราะ ถ้าผมบอกแล้ว ขออย่าไปบอกต่อ คือว่า

"ผมว่ายน้ำไม่เป็น"

ผมคิดของผมเองว่า คนจะฝึกดำน้ำได้ พื้นฐานคงต้องว่ายน้ำเป็นก่อน หรือฝึกดำน้ำก็อาจจะได้ แต่ดำลงไปแล้วไม่มีโอกาสได้โผล่ขึ้นมาจากท้องน้ำได้อีกเลย

ฉะนั้น ผมจึงไม่คาดหวังว่าจะเป็นนักดำน้ำได้เลยในชาตินี้

เมื่อหมดหวังที่จะได้ดำน้ำลงใต้ทะเล ผมจึงทำได้อย่างเดียวคือทำใจ ไปเที่ยวเกาะเต่าครั้งหลังๆ ผมจึงไม่ได้สนใจเรื่องดำน้ำดูปลาอีกเลย

"สนใจอย่างเดียวคือการได้กินปลาทะเลสดๆ แทน"

ผมเกือบลืมความรู้สึกเหล่านี้ไปแล้วบังเอิญได้รู้จักกับ  ตุ๊ก น้ำหวาน ซึ่งต่อไปนี้ผมจะเรียกว่าอาจารย์ตุ๊ก

อาจารย์ตุ๊กได้นำต้นฉบับ "เรื่องเล่าใต้ทะเล" มาให้ผมอ่าน

บอกตรงๆ ว่า ตอนแรกๆผมไม่ค่อยอยากอ่านเท่าไหร่ เพราะผมไม่ชอบอ่านเกี่ยวกับวิชาการ

ถูกแล้ว ผมนึกว่า อาจารย์ตุ๊กเขียนเรื่องเกี่ยวกับการดำน้ำเป็นวิชาการ แต่พอแค่เปิดอ่านไม่กี่หน้า ทำให้รู้ว่า

"เป็นเรื่องเล่าจากประสบการณ์สอนดำน้ำที่น่าอ่านและน่ารู้มาก"

อาจารย์ตุ๊กเขียนเล่าตั้งแต่ ก่อนจะดำน้ำจริงๆ ไปเรื่อยๆ จนถึงการลงไปอยู่ใต้น้ำ การได้เห็นความงามของใต้น้ำทั้งในเวลากลางวันและกลางคืน

ตอนหนึ่งอาจารย์ตุ๊กบรรยายว่า

“ใต้ทะเลกลางวันเราจะพอมองเห็นแสงสีอันสวยงาม แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับสภาพการณ์ ถ้าน้ำใสก็จะเห็นสวยงาม แดดส่องสว่าง ปลาสีสันสดใส”

“หากดำน้ำกลางคืน ถ้าอยากเห็นสีทุกอย่างให้เหมือนตอนกลางวันล่ะก็ ต้องใช้ไฟฉายส่อง”

อีกตอนหนึ่ง อาจารย์ตุ๊กเล่าให้ฟังว่า ความสวยงามของใต้ท้องทะเลไทย จนมีฝรั่งคนหนึ่งหลงใหล ถึงกับยอมตายอยู่ใต้น้ำเพื่อจะให้อยู่กับความสวยงามตลอดไป  ซึ่งมีรายละเอียดน่าสนใจมาก และสนุกด้วย หากไม่เชื่อให้เปิดอ่านเนื้อในพิสูจน์ได้

อาจารย์ตุ๊กมีลีลาการเขียนที่บอกได้เลยว่า

"เป็นนักเขียนอาชีพได้สบาย"

ผมกล้ายืนยันเช่นนี้ เพราะทั้งสำนวน ภาษา มีทั้งลูกเล่นและลูกจริง อ่านเพลิน

ทั้งๆ เกือบทุกเรื่องที่อาจารย์ตุ๊กเล่ามีสาระเชิงวิชาการ แต่ก็อ่านได้สนุก  ไม่เบื่อ  ชวนติดตาม

ที่แน่ๆ ก็คือ สมเหตุสมผล รู้ได้เลยว่าเป็นเรื่องจริง

ทั้งนี้ก็เพราะ อาจารย์ตุ๊กเขียนจากประสบการณ์จริง ซึ่งนักเขียนคนอื่นๆ ไม่มีทางว่าจะเขียนเรื่องดำน้ำได้ เพราะคนอื่นเขียนหนังสือเป็นก็จริง แต่ไม่รู้เรื่องการดำน้ำได้ดีเท่าอาจารย์ตุ๊ก

หลังจากอ่านต้นฉบับของอาจารย์ตุ๊กจบแล้ว สิ่งที่ผมอยากทำที่สุดก็คือหัดว่ายน้ำให้เป็น

"ที่ผมอยากว่ายน้ำเป็นก็เพราะต้องการ หัดดำน้ำเพื่อจะได้ตามอาจารย์ตุ๊กลงใต้ทะเล"

                       ไมตรี  ลิมปิชาติ

   อดีตนายกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย