โอกาส

ข้อมูลเบื้องต้น

           “ฉันไม่ชอบให้เธอร้องไห้นะ”            

“ฉันคงดูน่าสมเพชล่ะสิ”   

“เปล่า แต่แค่ไม่อยากให้เธอมีน้ำตา"

“...” 
 

“ฉันเจ็บ เธอเจ็บมากเท่าไรฉันเจ็บมากกว่าเธอ 10 เท่า”

“...”

“เธอรักพี่ชายฉันมากเท่าไร ฉันรักเธอมากกว่าที่เธอรักพี่ชายฉัน 10 เท่า”

“...” 

.
.
.
.

"เธอจะให้โอกาสฉันได้ไหม?” 

เนื้อเรื่อง

                โครม!!

                “ว้าย! แม่หงาย! โอ้ย นายบ้า เล่นอะไรของนายเนี่ย?” ฉันหันไปถามตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันตกจากเก้าอี้ก้นกระแทกพื้นทันที เราะมีอยู่คนเดียวที่จะแกล้งฉันแบบนี้

                “ฮ่าๆๆ ซุ่มซ่ามชะมัด นั่งอยู่ดีๆก็ตกลงมา นี่! น่าเสียดายที่เธอไม่ได้เห็นหน้าตัวเองตอนตกนะ ตลกกว่า หม่ำ ม๊กจ๊ก อีก ฮ่าๆๆ” หน็อยแน่! แกล้งคนอื่นแล้วไม่ขอโทษสักคำยังจะมีหน้ามาหัวเราะอีก แบบนี้มันมากเกินไปแล้วนะ

                “เฮอะ! อ๋อ เหรอ? แต่ฉันว่าตอนนี้ปากของนายกำลังกวนอวัยวะเบื้องล่างของฉันอยู่นะ” พูดจบฉันก็ปรี่เข้าไปหานายเดย์ทันทีเพื่อที่จะได้เตะให้กระเด็นถนัดๆแต่ผักหวานก็ดึงแขวฉันไว้ก่อน

                “ปันปัน ใจเย็นก่อน เดย์นายก็เหมือนกันเลิกเล่นได้แล้ว” ผักหวานช่วยห้าม

                “จะให้เย็นยังไงล่ะผักหวาน ก็ดูนายเดย์สิ แกล้งคนอื่นแล้วยังไม่ขอโทษอีก” ฉันแย้ง

                “เฮอะ! ก็เพราะเธอชอบใช้อารมณ์และกำลังแบบนี้สินะ ถึงไม่มีใครชอบมีแต่แอบรักเขาข้างเดียว ฮ่าๆๆๆ” นายเดย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าฉันพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทและไม่ลืมที่จะหัวเราะเยาะเย้ยปิดท้าย

                “เชอะ! อย่างกับนายเป็นคนดีนัก แกล้งคนอื่นแล้วยังไม่ขอโทษนิสัยแย่สุดๆ พี่ชายนายไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย พี่เดียร์ออกจะสุภาพอ่อนโยนเป็นผู้ชายในอุดมคติของผู้หญิงหลายๆคน คนอย่างนายก็ไม่มีใครมาชอบเหมือนกันนั้นแหละ” ฉันพูดอย่างไม่ยอมแพ้

                “...” ฉันคงจะพูดแทงใจดำ นายเดย์เงียบไปเลย ฮ่ะๆๆสะใจชะมัด

                “ทำไม เงียบทำไมล่ะ แทงใจดำล่ะสิ” ชิ! จะมาโกรธฉันรึไงตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนแท้ๆ

                “ก็ได้ งั้นก็ขอโทษละกันที่แกล้งเธอ ฉันไม่เหมือนพี่ชายอยู่แล้วเพราะฉันคือฉันไม่ใช่พี่ชาย” พูดจบเดย์ก็เดินออกจากห้องทันที ชิ! จะโกรธก็โกรธไปเลยย่ะ ฉันไม่ง้อหรอกนะเพราะฉันไม่ผิด ฮือๆ T^T เจ็บ

                วันนี้วันสุดท้ายของนักเรียนชั้นม.6 เพราะม.6ต้องเตรียมตัวสอบวิชาต่างๆเพื่อแอดมิชชั่นเข้ามหาวิทยาลัย โรงเรียนเลยจัดสอบปลายภาคก่อนระดับชั้นอื่นๆ

                วันนี้จะเป็นโอกาสุดท้ายของฉันที่จะได้บอกความในใจกับพี่เดียร์ ฉันชอบพี่เดียร์ตั้งแต่ฉันอยูม.1 ตอนนั้นพี่เดียร์ก็อยู่ม.3 ผิดกับนายเดย์ที่กัดกันมาตลอด ฉันรู้จักกับพี่เดียร์ได้ก็เพราะอยู่คณะสีเดียวกันพอรู้ว่าพี่เดียร์เป็นพี่ชายของนายเดย์มันยิ่งทำให้ฉันรู้จักกับพี่เดียร์ง่ายขึ้น เพราะฉันมักเล่าเรื่องที่ฉันโดนนายแกล้งไปเล่าให้ฟัง

                “ปันปัน ตอนนี้พี่ม.6พักเที่ยงอยู่เหมือนกันนะจะเอาคุกกี้ไปให้เลยหรอเปล่า?” ผักหวานถามฉัน

                “อื้ม ก็ว่าจะเอาไปให้เลยอ่ะถ้าไปตอนเลิกเรียนคงไม่ทันแน่”

                “ให้เราไปเป็นเพื่อนไหม?”

                “ไม่เป็นไรหรอก ผักหวานทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ? ช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันก็พอแล้วล่ะ”

                “จ้าๆ เรารู้ว่าปันปันทำได้อยู่แล้วยังไงก็สู้ๆนะ”

                “อื้ม^^”

                ใช้เวลาไม่นานนักก็เดินลงมาถึงชั้น2 ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและขาของฉันสั่นไปหมดแทบไร้เรี่ยวแรงเหมือนจะล้มตลอดเวลา

                “อ้าว! ปันปัน” ฉันหันไปทางต้นเสียงทันที ปรากฏว่าเสียงนั้นเป็นของพี่เดียร์

                “พะ..พี่เดียร์ มะ..มาพอดีเลย คือว่า..ปันปัน”

                “ปันปันมีอะไรเหรอ? หรือว่าโดนเดย์แกล้งมาอีก?”

                “เปล่าค่ะๆ ไม่ได้โดนแกล้งอะไร คือว่า...ปันปันชอบพี่เดียร์ค่ะ รับคุกกี้ไว้เถอะนะคะ” ฉันรวบรวมความกล้าก้มหน้าแล้วรีบพูดพร้อมกับยื่นคุกกี้ที่ฉันทำเองให้พี่เดียร์ แต่พี่เดียร์ก็ยังไม่ยอมรับ

                “ปันปันชอบพี่เดียร์ตั้งแต่ปันปันอยู่ม.1แล้วค่ะ ให้โอกาสปันปันนะคะ”

                “ปันปัน” พี่เดียร์เรียกฉันทำให้ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา

                “ขอโทษนะปันปัน แต่พี่คิดกับเราแค่น้องสาว”

                “แต่...ให้โอกาสปันปันไม่ได้เหรอคะ?”

                “เด็กน้อย รีบกลับมาเป็นน้องปันปันคนเดิมนะ พี่จะไปกินข้าวเที่ยงแล้ว” พี่เดียร์ยีหัวฉันแล้วเดินจากไปทิ้งให้ฉันยืนอยู่บนความเจ็บปวดคนเดียว

                อย่างที่เขาว่ากันรักมากก็เจ็บมาก ฉันไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะก้าวขา ฉันทิ้งน้ำหนักตัวนั่งลงกับพื้นหลังพิงกำแพง ปล่อยให้น้ำตาแห่งความเศร้าไหลออกมาเป็นทาง ฉันปล่อยโฮออกมาโดยไม่สนสายตาใครที่เดินผ่านไปผ่านมา

                “เธอชอบพี่ชายฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” นายเดย์ที่มาตอนไหนก็ไม่รู้ถามและนั่งลงข้างๆฉัน

                “เปล่า ไม่ใช่” ฉันปฏิเสธและเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว

                “ฉันไม่ชอบให้เธอร้องไห้นะ” เดย์พูดและจ้องหน้าฉัน

                “ฉันคงดูน่าสมเพชล่ะสิ” ฉันพูดอย่างรู้ทัน

                “เปล่า แต่แค่ไม่อยากให้เธอมีน้ำตา

                “...” ฉันเพียงแต่มองตากลับไปอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของนายเดย์

                “ฉันเจ็บ เธอเจ็บมากเท่าไรฉันเจ็บมากกว่าเธอ 10 เท่า”

“...”คำพูดของเดย์ยิ่งทำให้ฉันไม่เข้าใจ

“เธอรักพี่ชายฉันมากเท่าไร ฉันรักเธอมากกว่าที่เธอรักพี่ชายฉัน 10 เท่า”

“...” นายพูดอะไรของนายเนี่ย ฉันงงหมดแล้วนะ

“ฉันชอบเธอมานานแล้ว ชอบก่อนที่เธอจะชอบพี่ชายฉัน ที่ฉันแกล้งเธอก็เพราะฉันชอบเธอฉันขอโทษที่บางทีฉันก็แกล้งแรงไป แต่เธอจะให้โอกาสฉันได้ไหม?” โอกาสเหรอ? ฉันไม่ได้รับโอกาสนั้น แล้วนายจะมาขอโอกาสกับฉันงั้นเหรอ?

“ฉันไม่ได้รับโอกาสนั้น แต่นายมี...ลองพยายามดูนะ  ทำให้ฉันลืมพี่ชายของนาย” แล้วฉันก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ เดย์เชยิบเข้ามานั่งใกล้ฉันอีกและจับหัวฉันให้ไปซบไหล่เหมือนเป็นการปลอบใจ หวังว่าฉันจะลืมพี่เดียร์ได้เร็วๆ



.............................................
เรื่องนี้แต่งไว้นานแล้ว เพิ่งเอาลงคับ