คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - Jinyoung's story -
The
t(h)ree of us lll
- Jinyoung's story -
Jinyoung's part ;
หลังจากที่ผมไปส่งงานกับยองแจ
เราสองคนก็เดินกลับห้องเพื่อเรียนคาบบ่ายที่กำลังจะถึงในอีกไม่นาทีข้างหน้า
พวกเราเดินมาจนถึงห้องของเรา ทุกอย่างปกติดี
เพื่อนคนอื่นๆนั่งจับกลุ่มพูดคุยกันก่อนจะหมดเวลา เหมือนทุกวัน
แต่ที่ทำให้ผมประหลาดใจก็คือ
แจบอมและแจ็คสันที่ยืนคุยกันอยู่ข้างหลังห้องอย่างออกรสออกชาติ
ผิดกับเมื่อเช้าถนัด
อาจจะเป็นเพราะที่ผมพูดกับแจบอมเมื่อตอนพักกลางวันก็ได้มั่ง
เขาอาจจะไปคิดทบทวนอะไรๆมาใหม่
ก็แจบอมน่ะ อารมณ์ร้อนจะตายไป อะไรนิดๆหน่อยๆก็โมโหแล้ว
แถมยังดูขรึมทำให้คนอื่นมองว่าหยิ่ง เข้าถึงก็ยาก เชื่อใจคนก็ยาก
เขาไม่ค่อยเปิดรับใครง่ายๆด้วย
บางทีผมก็คิดนะว่ามาเป็นเพื่อนกับแจบอมได้ยังไง
ฮ่าๆๆ ก็บ้านของพวกเราอยู่ตรงข้ามกันแถมยังอยู่ห้องเดียวกันอีกหนิ
เลยเจอหน้ากันทุกวัน
ดีใจจังที่เห็นแจบอมเข้ากับแจ็คสันได้
"คุยกันใหญ่เลยนะ เรื่องอะไรหรอ
บอกฉันบ้างสิ"ยองแจพูดแซวสองคนนั้น
"ไม่มีอะไรหรอก
แค่เรื่องบาสน่ะ"แจ็คสันหยุดบทสนทนาของเขาก่อนจะหันมาตอบยองแจ
"แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วยฮะยองแจ
นายก็เห็นว่าฉันคุยกันอยู่แค่สองคน นายไม่เกี่ยว"แจบอมทำหน้าหงุดหงิดใส่ทันที
ผมบอกแล้วว่าเขาน่ะอารมณ์ร้อน
"ขอโทษครับลูกพี่แจบอม ผมผิดไปแล้ว"
'ครูมาแล้ววววๆ นั่งที่เร็วทุกคน'เพื่อนคนนึงในห้องตะโกนบอกเสียงดัง
เหมือนรังผึ้งแตกทุกคนวิ่งกันวุ่นเพื่อกลับที่ของตัวเองให้ทันก่อนที่ครูจะเดินเข้ามา
พวกเราที่กำลังจะทะเลาะกันต้องแยกย้ายกันนั่งที่ของตัวเองและเริ่มเรียนวิชาต่อไป
กริ้กกกกกกกก
เวลาแห่งความรู้ในวันนี้ของผมได้สิ้นสุดลงแล้ว
ทุกคนลุกออกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว
ผมก็เช่นกัน
ถ้าถามว่าการเรียนสนุกมั้ย
สำหรับผมคงตอบว่าสนุกดีแต่น่าเบื่อไปหน่อย ไม่เหมือนกับนิยายที่ผมชอบอ่านเลยสักนิด
"แจ็คสัน
นายจะกลับบ้านเลยรึเปล่า"ผมถามเพื่อนร่วมโต๊ะที่ตอนนี้กำลังใส่รองเท้าผ้าใบของเขาอยู่
"ฉันต้องไปคุยกับครูเรื่องชมรมก่อนน่ะ"ก็เขาเพิ่งย้ายมาหนิ
แถมเพิ่งได้เหรียญทองกลับมาด้วย คุณครูคงสนใจเขาเป็นพิเศษ
"งั้นฉันจะรอแจบอมอยู่นี้แหละ นายไปเถอะ"
"นายกลับบ้านกับแจบอมหรอ"
"อื้ม บ้านเราอยู่ตรงข้ามกันเลยกลับด้วยกันตลอดเลย"
"ดีจังนะ ได้กลับบ้านด้วยกัน งั้น..ฉันไปก่อนนะ
โชคดีจินยอง"แจ็คสันพูดพร้อมโบกมือให้ผม
"โชคดีแจ็คสัน"เขาส่งยิ้มให้ผมและผมก็ยิ้มกลับให้เขา
เขาพาดเป้ไว้ที่บ่ากว้างก่อนจะวิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ
เขาจะรู้ตัวบ้างรู้สึกเปล่านะว่า ทั้งเล่นกีฬาเก่งแถมยังวางตัวดีแบบเขา
ในสายตาผม เขาดูเท่มากเลย
คนอื่นๆเริ่มทยอยกันออกจากตึกไปหมดแล้ว แต่ผมต้องรอแจบอมก่อนเพราะเราต้องกลับบ้านพร้อมกัน
ระหว่างนั้นผมก็ได้แต่เหม่อออกไปนอกตึก มันดูเงียบกว่าเดิมมาก
ไร้ผู้คน มีเพียงเสียงใบไม้กระทบกันจากแรงของสายลม ท้องฟ้าสีครามสดใส
ผมมองดูก้อนเมฆน้อยใหญ่เคลื่อนที่ผ่านไปอย่างช้าๆ
"ทำอะไรของนายอยู่ฮะ
ไปกันเถอะ"มือหนาของแจบอมขยี้หัวของผมจนมันฟูไปหมด
"แจบอม
ฉันบอกนายกี่รอบแล้วอย่าขยี้หัวฉันแบบนี้อีก"ผมแกล้งทำเป็นโกรธเขาด้วยการเดินหนีทั้งที่หัวของผมยังยุ่งไปหมด
เขาวิ่งมาดักข้างหน้าผม
ผมหยุดชะงัก
ระดับสายตาของผมตรงกับริมฝีปากของเขาพอดี
เขาจะใช้มือหนาที่แกล้งผมเมื่อกี้
จัดหัวที่ยุ่งเหยิงของผมให้เข้าทรงเหมือนเดิม
"นายนี่ขี้งอนจังนะ"ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา
ทำให้สายตาของเราสบกัน เขายิ้มให้ผมจนตาแทบปิด
ไม่บ่อยนักที่เขาจะยิ้มแบบนี้ให้ใคร
ผมน่ะเห็นบ่อยจนชินแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยเบื่อรอยยิ้มของเขาเลยซักที
"..."ผมเมินหน้าหนี ไหนจะแกล้งแล้วต้องแกล้งให้สุดสิ
"ฉันขอโทษ"ผมกั้นขำแทบไม่อยู่
ไม่คิดว่าเขาจะเชื่อสนิทใจขนาดนี้
"..."
จู่ๆแผงอกกว้างของเขาก็กระทบเข้ามา
ผมแทบจะมุดหายเข้าไปในอกแกร่งของเขา
เขารั้งตัวของผมไว้แน่นจนผมขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย
ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาตัวใหญ่กว่าผมขนาดนี้
กลิ่นของเขากลิ่นที่ผมคุ้นเคย
กลิ่นของอิมแจบอม
"ปล่อยยยย ฉันหายใจไม่ออกแล้ว"
"เด็กดื้อก็ต้องโดนลงโทษสิ ฉันรู้หรอกว่านายแกล้งฉัน
พัคจินยอง"เขาเอาคางมาเกยบนหัวของผมอย่างผู้ชนะ ไม่คิดเลยว่าจะโดนจับได้
"อะไร ฉันไม่ได้แกล้งนายซะหน่อย"ผมโกหกหน้าตาย
ทั้งๆที่รู้ว่าเขาจับได้แล้วแต่ผมก็ยังเลือกที่จะแถต่อไป
บอกแล้วไงว่าจะแกล้งต้องแกล้งให้สุด
"ยังจะโกหกฉันอยู่อีกหรอ
ฉันควรจะลงโทษเด็กดื้อแบบนายยังไงดี"
"..."
"ถ้านายยังไม่หายอีกละก็ ฉันจะจูบนาย
จนกว่านายจะยอมรับความจริง"
"นายไม่กล้าหรอกแจบอม"ผมคิดผิด ทันทีที่ผมพูดจบ
เขาโน้มใบหน้าของเขาลงมา จนริมฝีปากของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงนิ้ว
ผมไปต่อไม่ถูก
สิ่งที่ทำได้คือหลับตารอรับชะตากรรมที่อิมแจบอมเป็นคนกำหนดให้
"ฮ่ะๆๆ นายไม่เห็นต้องกลัวฉันขนาดนั้นเลย
ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกถ้านายไม่เต็มใจ"เขาพูดพร้อมปล่อยผมให้เป็นอิสระ
"คิดว่านายจะจูบฉันจริงๆซะอีก"
"ถ้านายต้องการ...
ฉันก็พร้อมที่จะจูบนายเสมอ"ประโยคที่เขาพูดออกมา
ผมไม่แน่ใจว่าผมเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อถูกรึเปล่า
ความรู้สึกที่เขาส่งมามันไม่เหมือนเดิม
มันเปลี่ยนไป
เปลี่ยนไปแล้ว
พวกเราเดินออกมาจากโรงเรียน ตรงไปที่บ้านทันที
ระหว่างทางพวกเราไม่ได้คุยอะไรกันมากนอกจากเรื่องการบ้าน
พอถึงหน้าบ้าน พวกเราต่างแยกย้ายกันเข้าบ้านของตัวเอง
"กลับมาแล้วครับ"ผมทักทายพ่อแม่ก่อนจะเดินเข้าไปหาพวกท่าน
"จินยอง
พ่อกับแม่มีเรื่องจะคุยกับลูกหน่อยนะจ้ะ"แม่หันมาพูดกับผม
สีหน้าของพ่อกับแม่ดูเครียดมาก เรื่องที่แม่จะพูดคงเป็นเรื่องไม่ดีนัก
"มีอะไรหรอครับ ดูเครียดจัง"
"พวกเราต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศกันซักพัก
แกต้องเตรียมเก็บกระเป๋าได้แล้วนะ"พ่อบอกผมทั้งๆที่ยังดูแต่เอกสารพวกนั้น
"แล้วโรงเรียนผมละ"
"พ่อหาไว้ให้แกแล้วไม่ต้องห่วง"
"แล้วจะไปวันไหนครับ"
"อาทิตย์หน้าจ้ะ"
"ผม...ผมไม่ไปไม่ได้หรอกครับ..."ความกลัวของผมมากขึ้น
ไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยว่าจะผมจะต้องไปจริงๆ
"ถ้าแกไม่ไปแล้วจะไปอยู่ไหน"
"ก็ที่บ้านนี้ไงครับ"
"พ่อกับแม่ตัดสินใจกันว่าจะขายบ้านหลังนี้
หลังจากที่เราย้ายไปอยู่ที่นู่นกันน่ะจ้ะ
ยังไงก็เตรียมตัวได้แล้วนะจินยอง"คำตอบของแม่ทำเอาหัวใจของผมล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ความรู้สึกมันหน่วงเกินกว่าที่ผมจะรับไหว
"ครับแม่"ผมทำได้แค่ตอบคำตอบที่ควรตอบก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องของตัวเอง
ผมเปิดประตูออก
ในห้องยังพอมีแสงแดดยามเย็นส่องเข้ามาพอให้เห็นบ้าง ผมทิ้งกระเป๋าลงข้างประตู
ก่อนจะกระโจนลงไปนอนแผ่ตัวอยู่บนเตียงแสนนุ่มที่วันนี้กลับแข็งกระด้าง
จนผมปวดไปทั้งตัว
ไม่รู้เหมือนกันว่ามีอะไรน่าห่วง
ผมแค่จะไปอยู่ในที่ใหม่ๆ กินอาหารใหม่ๆ ไปโรงเรียนใหม่ๆ และมีเพื่อนใหม่ๆ
ไม่มีอะไรที่ผมควรจะกังวลใจเลย
แต่ทำไมผมถึงไม่อยากไปจากที่นี่
เหมือนใจมันจะหายไป มันโล่งไปหมด
ให้นึกยังไงก็ไม่รู้ซักทีว่าสาเหตุที่ผมเป็นแบบนี้เพราะอะไร
อาจเพราะมันกระทันหัน
ผมเลยตั้งตัวไม่ทันก็ได้
นี่ผมต้องไปจริงๆงั้นหรอ?
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
สวัสดีค่ะ ตอนที่3ออกมาแล้ว สั้นไปหน่อย
แจบอมเริ่มจะออกโรงแล้วนะ
แต่จินยองจะไปแล้วไม่ใช่หรอ จะทันมั้ย5555
อันนี้เราขอสปอย ตอนหน้าจะมีเพื่อนแจ็คสันย้ายเข้ามาใหม่ด้วย
มาลุ้นกันว่าจะเป็นใคร
และที่สำคัญ ต้นไม้มาแน่นอนตอนหน้า
เราขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆนะคะ
ทำให้เรามีกำลังใจแต่งขึ้นเยอะเลย อ่านแล้วฟิตสุดๆ 5555
ติดตามกันต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ กิกิ
ความคิดเห็น