[FIC GOT7] THE T(H)REE OF US ต้นไม้ของเรา #BNIOR #JACKNIOR #MARKBAM

ลำดับตอนที่ #2 : - Jackson's story -

The t(h)ree of us ll





- Jackson's story -

Jackson’s part ;

เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใส

เพราะวันนี้น่ะเป็นวันที่ผมเข้าเรียนวันแรก ถึงจะเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน แต่โรงเรียนใหม่ของผมมันเปิดมาตั้งสองสัปดาห์แล้ว เดี๋ยวผมจะตามเพื่อนไม่ทันเอา 

แต่...ผมยังไม่รู้จักใครเลยนิแล้วผมจะไปมีเพื่อนได้ไง ฮ่าๆๆ

คนอื่นๆคงคิดว่าผมมีเพื่อนเยอะแยะ แต่ผมน่ะไม่มีหรอก 

ที่มีก็เจอกันตอนแข่งบ้าง พอแข่งเสร็จก็แยกย้ายกันไปหมด 



คงเพราะผมไม่ค่อยอยู่กับที่ด้วยมั่ง สองปีมานี้ผมย้ายโรงเรียนมาตั้งสี่โรงเรียน ที่นี่เป็นโรงเรียนที่ห้าของผม ทำให้เพื่อนที่ผมกำลังจะสนิทก็ไม่สนิทกัน แถมนี้ผมเพิ่งจะย้ายเข้ามา

คงรู้สึกเหงากว่าเดิมเป็นเท่าตัว

ถึงภายนอกผมจะดูร่าเริงและสุภาพ แต่ภายในผมกลับรู้สึกเหงาจับเอามาก

หวังว่าวันนี้ผมจะมีเพื่อนสนิทกับเขาซักที

"สวัสดีครับ ผมเด็กใหม่ หวังแจ็คสันครับ ฝากตัวด้วยนะครับ"

คนในห้องส่งเสียงฮือฮากันบ้าง หลังจากที่ครูเล่าความเป็นมาของผมให้ฟัง

"เธอก็หาที่นั่งเองนะแจ็คสัน ตรงไหนว่างก็นั่งได้เลย ครูต้องไปแล้ว"

หลังจากนั้นครูก็ออกไป ทิ้งผมให้ยืนอยู่กลางห้องตามลำพัง

ผมได้แต่มองหาเก้าอี้ที่ผมต้องใช้มันไปตลอดปี ถึงจะมีเก้าอี้ว่างเป็นแถบ แต่ผมกลับถูกชะตากับเพื่อนร่วมโต๊ะคนนึง ดูเหมือนเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ ถึงเขาจะดูเงียบๆหน่อย ผมจะเป็นคนชวนเขาคุยเอง

     "เออ... ฉันขอนั่งด้วยคนได้มั้ย"

     "เอาสิ ถ้านายมานั่งด้วย ฉันคงเหงาน้อยลงบ้าง"

     "ฉันชื่อพัคจินยองนะ นายชื่อแจ็คสันใช่มั้ย"

     "ใช่ ยินดีที่ได้รู้จักนะจินยอง"

     "เช่นกัน แจ็คสัน"

เราคุยกันไประหว่างคาบเรียนจนครูหันมามอง

จินยองเป็นคนช่างพูดกว่าที่ผมคิดไว้มาก ส่วนผมที่เป็นคนชอบพูดอยู่แล้ว ทำให้เราสองคนคุยกันเยอะมากเหมือนรู้จักกันมานาน และ สนิทกันเร็วสุดๆ

ถ้าผมได้นั่งตรงนี้กับเขาอีกสักสัปดาห์ เราสองคนคงได้เป็นเพื่อนสนิทกันแน่นอน ผมมั่นใจ

กริ้กกกกกกก

เสียงออดดังไปทั่วโรงเรียน มันหมายความว่าถึงเวลาพักกลางวันของผมแล้ว 

แต่ผมไม่อยากลงไปเลย


เพราะว่า

ผมไม่อยากกินข้าวคนเดียว

     "แจ็คสัน นายไม่ไปกินข้าวหรอ"จินยองถามผม

     "ไม่ล่ะ นายลงไปกินข้าวเถอะ"

     "นายจะอยู่คนเดียวอย่างนี้น่ะหรอ"

      "ฉันอยู่คนเดียวได้ นายสบายใจได้เลยจินยอง"

     "นายเป็นเพื่อนฉันแล้วนะ เพื่อนก็ต้องกินข้าวด้วยกันสิ เร็วเข้า เดี๋ยวข้าวจะหมดก่อนนะ"

     "ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไรน่ะ"ผมโกหก ความจริงคือผมหิวมาก

     "นักกีฬาอย่างนายน่าจะกินเยอะนะ จะไม่หิวน่ะไม่มีทางหรอก"เขาพูดถูก

     "..."ผมได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริง

     "ไปเถอะ ฉันอยากสนิทกับนายเร็วๆนะแจ็คสัน"

     "งั้นถ้านายไม่ว่าอะไรฉัน.."ยังไม่ทันที่ผมจะตอบตกลง ผู้ชายสองคนจากอีกฟากห้องก็เดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะของเรา คนนึงเหมือนนักเรียนทั่วๆไปแล้วก็ดูเฟรนลี่ดี 

ส่วนอีกคน เหมือนเขาจะไม่ค่อยชอบหน้าผมสักเท่าไร ผมรู้สึกได้ว่าสายตาที่เขามองมาที่ผมมันดูน่ากลัวพิลึก เขาต้องไม่ชอบขี้หน้าผมแน่ ผมไม่อยากด้านหน้าเข้าไปโดยที่เขาไม่อยากให้ผมร่วมโต๊ะด้วยหรอกนะ


     

     "จินยองไปกินข้าวกันเถอะ"ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น เขาทำยังกับผมไม่มีตัวตนอย่างนั้นแหละ


     "ยองแจ แจบอม ให้แจ็คสันไปกินข้าวด้วยกันนะ"จินยองเป็นคนดีจริงๆแต่ผมไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกันเพราะผมเลย


     "เอาสิจะได้มีเพื่อนคุย ไปกันเถอะแจ็คสัน ฉันชเวยองแจนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"นักเรียนที่ชื่อชเวยองแจ เกี่ยวคอผมออกมาจากห้องก่อนที่ผมจะได้ปฏิเสธ

     "อะ เอออ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันยองแจ แต่ว่าฉันขออยู่บนห้องดีกว่า"

     "ทำไมล่ะ ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายนะ"

     "ฉันก็อยาก แต่ฉันแค่.."

     "ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้..ว่านายน่ะ..กลัวแจบอมใช่มั้ย"เขาพูดอย่างกับรู้ความคิดของผม 

แต่เอาจริงๆผมไม่ได้กลัวคนที่ชื่อแจบอมหรอกนะ ผมแค่ไม่อยากให้เขาคิดว่าผมจะแย่งเพื่อนของเขามา ไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครต้องมาทะเลาะกันเพราะผม

ผมอยากเป็นเพื่อนกับทุกคนที่ผมได้เจอมากกว่าการเป็นศัตรู 

สำหรับเขาก็เช่นกัน

     "ตอนแรกฉันก็กลัวเขาเหมือนกัน แต่เขาแค่หน้าตาน่ากลัวเฉยๆ ถ้านายคุยดีๆกับเขา เขาก็พร้อมจะเป็นเพื่อนกับนาย จริงๆนะ"เขาตบบ่าผมไปพลางๆ รู้สึกดีจัง ที่ยังมีคนพอจะเข้าใจผมอยู่บ้าง

     "ขอบใจมากนะยองแจ เราเพิ่งรู้จักกันเองแต่นายก็ดีกับฉันมาก" 

     "ต่อจากนี้เรามาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะแจ็คสัน"

เท่านี้ผมก็มีเพื่อนถึง2คนแล้ว 

แต่คนๆนั้น... ที่ชื่อแจบอมนั่น ผมอยากเป็นเพื่อนกับเขานะ 

ผมไม่อยากให้เราคุยกับผ่านสีหน้าแบบนี้เลย 

หลังจากที่จินยองและแจบอมเดินออกมาจากห้อง พวกเขาสามคนและผม ก็เดินลงมาตามทางเดินเพื่อไปยังโรงอาหารของโรงเรียน 

     "เออ... ฉันหวังแจ็คสันนะ ยินดีที่ได้รู้จักแล้ว นายชื่ออะไรหรอ"ผมรวบรวมความกล้าเท่าที่มีถามเขาออกไปทั้งที่ผมรู้ชื่อขอเขาอยู่แล้ว

     "ฉันแจบอม อิมแจบอม"เขาตอบผม แต่ดูไม่ค่อยใส่ใจเท่าไร


     "ฉันหวังว่าเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ"ผมพูดความจริงที่หวังไว้


     "ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น"ผมขอให้เขาหวังอย่างนั้นจริงๆ

พวกเราลงมาถึงโรงอาหารแล้วก็แยกย้ายกันไปซื้ออาหารที่ตัวเองต้องการ

ทุกคนซื้อเสร็จก็มารวมกันที่โต๊ะ

ระหว่างที่พวกเรานั่งกินกันบนโต๊ะเงียบกริบ ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาเลย ผมก็ทำได้แค่กินข้าวที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง ทั้งๆที่ในใจผมมีอะไรหลายอย่างที่อยากจะพูดอยากจะถาม 

ซักพักแจบอมก็กินเสร็จ เขาพูดบางอย่างกับยองแจแต่ผมไม่ได้ยิน ก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะเพียงลำพัง

ส่วนผมนั่งอยู่กับยองแจและจินยอง พวกเราคุยกับมากขึ้นหลังจากที่แจบอมออกไป

     "ฉันขอโทษแทนแจบอมด้วยนะ เขาสนิทกับคนยากน่ะ"จินยองพูดตอนที่เรากำลังเดินออกมาจากโรงอาหาร ส่วนยองแจเห็นบอกว่าจะไปหาแจบอม ทำให้ผมอยู่กับจินยองแค่สองคน

     "ฉันเข้าใจ ฉันเพิ่งเข้ามาเขาคงไม่สนิทใจกับฉันสักเท่าไร แต่ได้มีเพื่อนแบบนายก็สุดยอดแล้วจินยอง"

     "ฮ่าๆๆ นายก็เว่อร์เกินไป ฉันไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นหรอก"

พวกเราเดินกันออกมาเรื่อยๆจนถึงลานใหญ่ของโรงเรียน 

ถึงผมจะชอบเรื่องสนุกสนานก็เถอะ แต่ที่นี่ดูวุ่นวายไปหมด นักเรียนจากทุกระดับชั้นมารวมตัวกันที่นี่ เพื่อพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างวันของพวกเขา ผมเข้าใจดีเพราะผมก็มีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดคุยกับเพื่อนเหมือนกัน

ถ้าถามผม ผมอยู่ที่นี่ได้นะ แต่ถ้าให้ผมเลือก 

ผมขอเลือกที่เงียบๆดีกว่า

     "จินยองเราจะไปไหนกันหรอ"

     "ไปลานกลางน่ะ อย่างที่นายเห็นลานใหญ่คนเยอะมาก ลานกลางคนอยู่น้อย แจบอมกับยองแจเลยไปซ้อมที่นั้น"

ในที่สุดพวกเราก็มาถึงลานกลางของโรงเรียนแล้ว ที่นี่คนน้อยอย่างที่จินยองบอกจริงๆ ทำให้ผมเห็นแจบอมและยองแจนั่งอยู่กลางลานได้อย่างง่ายดาย

ในมือแจบอมเป็นกีต้าร์โปร่งลายไม้ด้าน มันดูเหมาะกับเขาดี ส่วนในมือยองแจก็มีกระดาษกับปากกาอยู่ ผมขอเดาว่าพวกเขากำลังแต่งเพลงกันแน่นอน 

ผมอยากฟังเพลงของพวกเขาจัง

     "เฮ้ มากันแล้วหรอ กำลังรออยู่เลย"ยองแจตะโกนมาทางพวกเรา

     "จะถึงคาบเรียนต่อไปแล้วนะ เดี๋ยวก็สายหรอก"จินยองกล่าวเตือนพวกเขา

     "งั้นพอแค่นี้ก่อนนะแจบอม ฉันต้องไปส่งงานกับจินยองด้วย"ยองแจเก็บกระดาษกับปากกาที่ถืออยู่ ลงเป้ของเขาไป

     "ไปเถอะ เดี๋ยวฉันกับแจ็คสันจะไปรอที่ห้อง"แจบอมเองก็เก็บกีต้าร์ของเขาลงกระเป๋าเช่นกัน 

แต่ที่แปลกคือเขาดูเป็นมิตรกับผมมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

     "ฝากแจ็คสันด้วยนะแจบอม"จินยองพูดกับแจบอม คำพูดของเขาแฝงด้วยอะไรบางอย่าง เหมือนเขาเข้าใจกันได้เพียงแค่สองคน ก่อนที่เขาและยองแจจะเดินออกไป 

เหลือไว้แค่ผมกับแจบอมเพียงสองคน พวกเรายืนนิ่งอยู่สักพัก 

     "ไปกันเถอะแจ็คสัน"เขาเป็นคนเริ่มพูดก่อน 

     "ให้ฉันช่วยถือมั้ย นายน่าจะหนักนะ ถือทั้งกีต้าร์ทั้งเป้"ผมอาสาช่วยเขา 

     "ก็ดี ขอบใจมาก"เขาส่งเป้ของเขามาให้ผม 

ระหว่างทางที่พวกเราเดินผ่านมา กลุ่มคนมากมายที่กำลังพูดคุยกันอยู่จะเงียบลง ผมรู้สึกได้ว่าเป็นเพราะพวกเรา สายตาจากที่ต่างๆถูกส่งมาที่พวกเรา

ถึงผมจะไม่ได้สบตาทุกคู่แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าพวกเรากำลังเป็นเป้าสายตาอยู่

     'นั่นใช่แจบอมที่เป็นนักร้องกับเด็กใหม่ที่เป็นนักกีฬาชื่อแจ็คสันรึเปล่านะ'

     'นั่นแจ็คสันหนิ เธอเห็นหน้าหนังสือพิมพ์เมื่อเช้ามั้ย'

     'ทำไมเขาสองคนถึงเดินมาด้วยกันล่ะ เป็นเพื่อนกันหรอ'

     'เพลงของแจบอมเพราะมากเลยนะ ฉันอยากจะเดินเข้าไปขอลายเซ็นจัง'

ไม่ใช่แค่ความรู้สึกเท่านั้น แต่หูของผมก็สามารถรับรู้ได้ถึงเสียงของคนเหล่านั้น เขากำลังพูดถึงพวกเราสองคนอยู่ 

     "เพลงของนายต้องเจ๋งมากแน่ๆ ฉันอยากฟังจัง"ผมหันไปกระซิบเบาๆพอให้แจบอมได้ยิน

     "ไว้ว่างๆ ฉันจะเล่นให้นายฟังละกัน"

     "เดี๋ยวฉันจะเป็นนักร้องให้นายเองแจบอม ฉันเสียงดีมากเลยนะ ฮ่าๆๆ"

     "อย่างนั้นก็ดีนะ ฉันจะได้ให้นายมาแทนที่ยองแจมันซะเลย แต่ฉันได้ยินมาว่านายก็เก่งกีฬาเหมือนกันไม่ใช่หรอ"

     "ไม่ขนาดนั้นหรอก ฉันยังมีจุดที่บกพร่องอยู่มาก"

     "บกพร่องขนาดไหนกันถึงได้เหรียญทองกลับมา ขนาดฉันไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เมื่อเช้าฉันยังรู้เลย"

     "งั้นเอาไว้ว่างๆเราไปเล่นบาสกันนะ"

     "เอาสิ"

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขานับผมเป็นเพื่อนรึยัง แต่แคนี้ก็ดีกว่าที่ผมหวังไว้มาก ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะไม่ยอมคุยกับผมซะอีก คงเหมือนที่ยองแจบอกว่าหน้าเขาแค่น่ากลัวและที่จินยองบอกว่าเขาเข้ากับคนยาก

ถึงผมจะชอบกีฬาและเขาชอบดนตรี

ถึงตอนแรกเขาอาจจะไม่ถูกชะตากับผมซักเท่าไร 

แต่ผมกลับรู้สึกได้ว่าเรามีบางอย่างที่เหมือนกัน 

|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||

สวัสดีค่ะ ตอนที่2มาแย้วววยู้วฮู้วววว
ตอนนี้เป็นตอนของแจ็คสัน ไม่รู้ว่าเราแต่งให้แจ็คสันดูแปลกไปรึเปล่า 
อารมณ์แบบว่าเป็นคนสุภาพและสนุกสนาน แต่จะเฮฮากับเพื่อนที่สนิทกันหน่อย
ถ้าถามว่าตกลงพี่บีนี่เขาจะดีหรือจะร้าย คงต้องอ่านไปเรื่อยๆ เพราะเราก็ไม่รู้เหมือนกัน 55555 
มีใครยังรอต้นไม้อยู่บ้างเอ่ย รอก่อนนะเราจะเอาออกมาเร็วๆนี้แหละ 55555
 เราขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ #ทีมแจบอม ด้วยนะคะ ไม่เห็นมีใครทีมแจ็คสันเลยนิ TT 55555
ตอนนี้เป็นไงบ้างบอกเราด้วยน้าา
อย่าลืมติดตามฟิคเรื่องนี้กันด้วยนะคะ 
ขอบคุณค่ะ กิกิ

ขอนอกเรื่อง

ใครยังไม่ได้ดูเรียลกอตไปดูกันนะคะ

ทั้งบีเนียร์ทั้งจินสัน ปริ่มมากกก 

 

≧▽≦ ♡