บ้านฮาเดส Hades

- บ้านฮาเดส -
 

 

“แฮริค น้ำชาพอไหม“ เสียงใครคนหนึ่งดังออกมาจากห้องนั่งเล่นในบ้านแห่งฮาเดส ก่อนที่หญิงวัยกลางคนเจ้าของเสียงในชุดผ้ากันเปื้อนจะเดินออกมาจากห้องพร้อมถือกับจานที่วางถ้วยชาเต็มสองมืออย่างทุลักทุเลจนแฮริคต้องเดินเข้าไปช่วย

"มาครับ ผมช่วย" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “น่าจะพอแล้วนะครับ”เขามีเรือนผมสีดำสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มราวกับก้นบึ้งของหลุมลึกทว่าคู่นั้นคงความสดใส

“อ่ะ ขอบใจจ่ะ รู้ไหมมีแค่เธอเท่านั้นที่เต็มใจช่วยฉันน่ะ ฮ่าๆ” หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างเบิกบานใจ แฮริคขมวดคิ้วสับสน

“แปลกจัง คุณชอบหัวเราะให้กับเรื่องแบบนี้คุณนายกริมเบิร์ก” แฮริคเดินถือถ้วยชาบนจานรองไปยังห้องโถงใหญ่ของบ้าน

“แฮริค คนเราไม่ได้หัวเราะให้กับด้านสดใสของชีวิตเพียงอย่างเดียวนะ บางทีการหัวเราะให้กับด้านมืดมนของชีวิตก็เป็นวิธีผ่อนคลายวิธีหนึ่ง”

“ฮ่าๆ เข้าใจครับ”

คุณนายกริมเบิร์กอยู่ที่บ้านฮาเดสมานานพอควรแล้ว ช่วยจัดเตรียมอาหารภายในบ้าน และทำความสะอาดบ้างเล็กน้อยตามอารมณ์ของหล่อน ขณะเดียวกันก็เหมือนผู้ปกครองของหนุ่มๆ สาวๆ หล่อนอยู่ที่นี่ตั้งแต่ลูกสาวของหล่อนเสียไปด้วยโรคอะไรบางอย่างที่ทางการแพทย์ก็พิสูจน์ไม่ได้ นั่นอาจจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่หล่อนมาอยู่ที่นี่ แต่เหตุผลที่แท้จริงแล้วนั้นหล่อนเหมือนกับพวกเรา เหล่าลูกผสม... เชื่อมากกว่าร้อย หล่อนอาจเป็นมนุษย์ครึ่งเทพวัยปลายสี่สิบที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวก็ได้

แฮริคและคุณนายกริมเบิร์กช่วยกันยกถ้วยชาลงไปยังห้องโถงที่มีกลุ่มสมาชิกใหม่ของบ้านฮาเดสรอกันอยู่แล้ว ทั้งสองวางถ้วยชาลงบนโต๊ะรับแขก สมาชิกใหม่บางคนที่ตาเริ่มคล้อยต่ำก็ยกแก้วชาดื่มเพื่อให้หายง่วงชั่วคราว บรรยากาศอันอึมครึมและอุ่นหนาฝาคั่งกรุ่นทั่วห้อง ไม่มีแม้วินาทีเดียวที่เหล่าเลือดผสมรุ่นใหม่จะหยุดพูด นั่นคือส่วนใหญ่แต่ก็ยังพอมีบางพวกที่ไม่พูดอะไรเลย จนแฮริคกล่าวทักทาย

“สวัสดีทุกคน” ชายหนุ่มยิ้มต้อนรับ ผู้มาใหม่ยิ้มตอบเช่นกัน ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น และดูจะไม่มีปัญหา “ฉันคือหัวหน้าผู้ดูแลบ้านฮาเดสแห่งนี้”

มีอยู่เพียงไม่กี่คนที่ไม่ฟังเขาพูด และกำลังนั่งอ่านหนังสือ เปิดนิตยสารกีฬาเล่มล่าสุดของบ้าน เมื่อวันที่ห้าของเดือนที่แล้ว ผู้ดูแลของที่นี่ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องหนังสืออ่านเล่นสำหรับแขกนัก เขามักวุ่นอยู่กับบางอย่างที่คนทั่วไปเขาไม่ค่อยทำกัน นั่นคือการปลูกต้นไม้ .. หนุ่มๆ สาวๆ ในค่ายไม่ชอบกิจกรรมเหล่านี้ จะมีก็แต่ผู้ดูแลที่มีอายุมากหน่อย หรืออีกคนที่กำลังยืนเกาคางอยู่ตรงนั้น แฮริค

“ฉันว่านายควรปิดปกกีฬาหน่อยไหม” เขาชี้มือไปที่ชายหนุ่มเรือนผมสีบลอนด์ทอง รูปร่างแห้งกรัง ทุกคนต่างหันไปมอง แล้วชายคนนั้นก็เหมือนสะดุ้งก่อนจะสะอึกสองครั้งแล้วหันมาตั้งใจฟังที่แฮริคพูดอย่างตัวเกร็ง “ฮ่าๆ ข่าวปีแอร์นักกีฬาเท้าไฟ ฉันอ่านมาเป็นร้อยรอบแล้วล่ะ เล่มนั้นน่ะ หมายถึงเล่มล่าสุดที่มีอยู่ในบ้านหลังนี้” เขาพูดหยอกเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียด ซึ่งนั่นไม่ใช่วิสัยของเขาที่จะเป็นตัวการของความอึมทึม

“เอาล่ะ ข้างๆ ฉันนี่คือคุณนายกริมเบิร์ก หล่อนก็เป็นผู้ดูแลบ้านหลังนี้ช่วยฉันเหมือนกัน” เขาหันไปยิ้มให้คุณนายกริมเบิร์ก หล่อนยิ้มตอบอย่างจริงใจ “ผู้ช่วยที่ดีเลยล่ะ ฮ่าๆ มีปัญหาอะไรปรึกษาคุณนายกริมเบิร์กได้เสมอ”

“ฉันยินดี” หล่อนยิ้มส่งไปยังสมาชิกใหม่

“เอาล่ะ นี่ก็มืดค่ำแล้ว ไม่ดีแน่ที่จะให้สมาชิกใหม่นอนดึก เพราะฉันเป็นคนง่วงง่ายซะด้วยสิ” แฮริคพูด ทุกคนหัวเราะเล็กน้อยตามมารยาท  “กฎของที่นี่ก็ไม่มีอะไรมาก แค่ไปตามอ่าน ส่วนที่นอนหมอนมุ้ง ฉันมีครบให้พวกเธอทุกคนนะ สบายมากแค่เลือกห้องที่เหมาะกับตัวเองเฉยๆ เอาล่ะไปกันได้แล้ว พรุ่งนี้ยังมีกิจกรรมหลายอย่างให้พวกเธอได้ทำกัน” พูดจบเลือดผสมรุ่นใหม่ก็ทยอยกันเดินออกจากห้องโถงใหญ่แล้วขึ้นบันไดไปเลือกห้องที่ตัวเองจะนอน บางคนถึงกับหาวอ้าปากกว้าง คุณนายกริมเบิร์กและแฮริคหลุดขำเล็กน้อยก่อนจะเดินตามพวกเขาเหล่านั้นขึ้นไปนอน

    ปล. กฎก็คือ... เดี๋ยวจะบอกอีกทีที่บทความกิจกรรมละกันเน้อ อยู่ไปแบบนี้ก่อนละกันนะ ตื่นเต้วดีออก