ฟ้านำโชค

เนื้อเรื่อง

ฟ้านำโชค
Trumpboyz

     วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าสดใสอีกวันหนึ่ง  นกกระจิบ นกกระจอกบินออกจากรังหากินส่งเสียงจิ๊บๆ  เสียงพวกนี้แหละที่ทำให้ชีวิตผมสดชื่นขึ้น  เมื่อคิดถึงเสียงรถรา  วิ่งกันโครมคราม บีบแตรส่งเสียงหนวกหูกันไปหมด  กรุงเทพก็อย่างนี้แหละ  ถ้าคนไม่ขับรถจะให้ขี่ควายไปทำงานมันก็ไม่ได้  จะไปโทษเขาก็ไม่ได้ ที่จริงมันเป็นเพราะระบบการทำงานแบบแก่งแย่งชิงดีกันนั่นแหละที่ทำให้ความสดชื่นเหล่านี้หายไป  เหลือแต่มลภาวะทั้งต่อร่างกายและจิตใจ

     เช้านี้ผมเดินออกมาขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนเหมือนเดิม  เช้าวันจันทร์มันช่างน่าเบื่อเสียจริง  ต้องตื่นมาแต่เช้ามืดหลังจากที่ได้นอนกลิ้ง ตื่นสายอยู่บนเตียงมาสองวันเต็ม ผมไม่อยากเสียความรู้สึกนั้นไปเลยจริงๆ ให้ตายเหอะ แต่ยังไงผมก็ต้องไปโรงเรียนอยู่ดี ตามหลักเยาวชนที่ดีของไทย

     ผมรอรถอยู่ที่ป้ายรถเมล์แถวบ้าน ขณะนี้ก็เวลา 6 โมงได้แล้ว  ตอนเช้าๆรถยังไม่ค่อยติดนัก เป็นโอกาสดีที่จะได้ขึ้นรถเมล์ว่างๆ แต่รถเมล์มันไม่เยอะนักหรอก โดยเฉพาะตอนเช้าๆ แทบจะต้องรอเป็นชั่วโมง แต่วันนี้ผมสังหรณ์ใจว่าผมจะโชคดี

     และแล้วสิ่งที่ผมรอคอยมันก็มา  รถเมล์สาย 147 ซึ่งวิ่งจากท่าพระวนไปบางขุนเทียน  และเลยไปที่บางแค  ก็มาจอดตรงหน้าผม ผมก้าวขึ้นรถ  รถยังว่างอยู่มาก  เพราะเป็นต้นสาย  แต่บางครั้งก็มีที่รถแน่นไปหมด  แล้วแต่ดวงของคนขึ้น  ผมเลือกที่นั่งที่โปรด  ที่เดิมที่ผมชอบนั่ง  เก้าอี้คู่ก่อนประตูหลัง  ที่ตรงนี้ดีมากเลยตามที่ผมคิด  เพราะเราสามารถมองเห็นตัวรถได้ทั้งคันยกเว้นข้างหลัง  และไม่มีใครมานั่งจ้องหลังให้เสียวอีกด้วย  เพราะประตูบังอยู่  รถเมล์เคลื่อนออกไป  ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง  ท้องฟ้าตอนเช้าๆสวยเสมอ  ท้องฟ้าสีครามกับพระอาทิตย์ดวงโตส่องแสงไปทั่วฟ้า  และยังมีเมฆสีขาวลอยไปมาแปรเปลี่ยนเป็นรูปต่างๆ  ฟ้าอย่างนี้แหละ ที่ผมชอบ ดูทีไรก็สดชื่นทุกครั้ง และวันที่ฟ้าสดใสอย่างนี้ ผมมักโชคดีทุกครั้งเลยล่ะ

     รถเมล์เคลื่อนผ่านที่ต่างๆไป จนไปถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนเช้ายังไม่เปิด ผู้คนจึงไม่ค่อยมากนัก มีแต่คนที่มารอขึ้นรถเมล์จะไปโรงเรียน ไปทำงานกันทั้งนั้น ป้ายนี้เป็นป้ายพิเศษของผมด้วยล่ะ  ทำไมน่ะหรือครับ  แหะๆๆ ถ้าคุณอยากรู้ผมก็จะบอกให้  อ๊ะๆ อ้า มาแล้ว  นางฟ้าของผมเองแหละ  เธอขึ้นป้ายนี้ประจำ  บ้านเธอคงอยู่แถวนี้แหละ  เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดี  ผิวขาว  สวย  น่ารักมาก  พูดได้เลยว่าเป็นเสป็กของผู้ชายหลายๆคนเลยแหละ  แต่ผมไม่รู้จักชื่อเธอหรอก  เพราะผมเป็นพวกไม่กล้าน่ะ  ได้แต่มองอยู่ห่างๆ เธอเดินเข้ามาในรถมองซ้ายขวาหาที่นั่ง และแล้วพระเจ้าก็ทรงโปรด ที่นั่งเกือบเต็มแล้ว ฟ้าจึงส่งเธอมานั่งข้างผม ผมดีใจสุดขีด  อยากจะลุกขึ้นร้องไชโยดังๆ  แต่มันก็ทำไม่ได้  ผมได้แต่ยิ้มและเย้ยหยันคนอื่นอยู่ในใจ แฮ่ๆ วันนี้ทีข้าเว้ย นางฟ้าเลือกนั่งข้างข้าเว้ย ผมแอบชำเลืองตาไปมองผู้ชายคนอื่น ฮั่นแน่ แอบมองนางฟ้าของผมทุกคนเลย อิจฉาข้าล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ สะใจ วันฟ้าใสๆอย่างนี้นำโชคมาให้ผมจริงๆด้วย ฮ่าๆๆๆ
รถเมล์แล่นต่อไป  ผู้โดยสารเริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเริ่มมีคนยืน  ผมหันหน้ามองไปนอกหน้าต่างไม่กล้าหันไปมองหน้าเธอ  ผมเหลือบมองเธอด้วยหางตาก็เห็นว่าเธอมองมานอกหน้าต่างเช่นกัน  ซึ่งผมหวังในใจว่า เธอคงจะมองมาทางผม ซึ่งมันคงต้องอาศัยปาฏิหารย์ทีเดียว ผู้โดยสารแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนเต็มรถ  ผู้โดยสารแต่ละคนต้องยืนเบียดติดกันเป็นปลากระป๋อง  เธอก็ถูกเบียดเข้ามาด้วย  ตัวเธอเริ่มชิดกับผม  จนผมได้กลิ่นหอมๆของเธอ  ผมหลับตาลดประสาทสัมผัสไปหนึ่งและรวบรวมสมาธิไปที่จมูกเพื่อสูดกลิ่นของเธอ  ให้ได้มากที่สุดตามวิสัยคนโรคจิต  เฮ้ย!!  ไม่ใช่  ตามประสาพวกรักเค้าแต่ปอด  ผมดมกลิ่นหอมๆจนเพลิน  กว่าจะรู้สึกตัว  พนักงานเก็บค่าโดยสารก็ตะโกนปาวๆว่าถึงเดอะมอลล์บางแคแล้ว  และนั่นก็ถึงเวลาที่ผมต้องลงซะที  เฮ้อ……..

     แต่ความโชคดีของผมยังไม่จบแค่นี้หรอกนะครับ  เพราะผมยังต้องไปต่อรถอีก  ซึ่งก็สายเดียวกับนางฟ้าของผมนั่นแหละ  ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับเธอ  เธอพยายามแหวกฝูงชนออกไป  ซึ่งผมก็ตามเธอไปติดๆ  กลัวว่าผมจะคลาดกับเธอ  แต่นั่นก็บ้าเกินหน่อย  เพราะรถเมล์คันแค่เนี้ย  ทางขึ้นลง 2 ทาง  ทำอย่างกับเดินกันอยู่ในตึกไบเทค จะได้คลาด ได้หลงกันไปง่ายๆ  แต่เอาเหอะนะ  เข้าใจผมหน่อยละกัน
เธอเดินไปถึงทางลงแล้ว  ผมก็ไปยืนรอลงรถอยู่ข้างหลังเธอ  ขณะนั้นสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น  สวรรค์โปรดผมอีกครั้ง  รถเมล์เบรกอย่างแรง  คงมีอะไรสักอย่างตัดหน้า  เพราะผมได้ยินเสียงคนขับตะโกนด่าโหวกเหวก  แต่ผมไม่สนใจหรอก  เพราะตอนนี้นางฟ้าตกสวรรค์ลงมาอยู่ในอ้อมอกผมแล้ว  เธอล้มลงมาและผมรับไว้ทัน  ผิวกายเธอช่างนิ่มน่าจับเหลือเกิน  แม้จะมีชุดนักเรียนกั้นอยู่  แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงความนุ่ม  มันช่างมีความสุขเสียจริง  เธอรีบลุกแล้วขอโทษขอโพย  ซึ่งผมก็ขอโทษเธอเช่นเดียวกัน  ที่จริงเธอไม่ต้องขอโทษผมหรอก ที่จริงผมควรขอบคุณเธอด้วยซ้ำ ที่อุตส่าห์ให้ความรู้สึกดีๆอย่างนี้กับผู้ชายอย่างผม  แถมก่อนเธอจะลงเธอยังหันมายิ้มให้ผมอีกด้วยนะ  โอ้!! พระเจ้าช่วย ท้องฟ้าวันนี้นำโชคมาให้ผมจริงๆ

     ผมลงรถมาแล้วรอรถเมล์อีกสายหนึ่ง  ผมเหลือบมองไปทางเธอ ก็เห็นเธอมองผมเช่นเดียวกัน  เมื่อผมสบตากับเธอ  เธอก็รีบหลบสายตาไปทันที  อะไรกัน!! ปาฏิหารย์มีจริงๆนะคุณ ผมรู้สึกดีใจอย่างมากและคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธออาจจะมีใจให้ผมแล้วก็ได้  
ไม่นานนักรถเมล์คันที่ต้องการมาพอดี  ผมเดินขึ้นรถไป  เธอเดินตามขึ้นมา  รถแน่นพอสมควร  ผมจึงได้อยู่ใกล้เธออีกครั้ง  แต่ความสุขคราวนี้คงไม่ยาวนักเพราะผมนั่งไปอีกไม่ไกล

     และในที่สุดเวลาแห่งความสุขของผมก็หมดลง  เฮ้อ! น่าเบื่อจริงๆ อุตส่าห์ได้ใกล้ชิดกับเธอ ต้องลงซะและ เอาเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามาใหม่ รอผมด้วยนะครับ ที่รัก

     ผมเดินไปที่ทางลงแล้วกดกริ่งรอลงรถ  เมื่อรถเมล์มาถึงป้าย  แต่ยังไม่จอดสนิทดี  ผมก็กระโดดลงรถ  แต่ก็อดหันไปมองเธอไม่ได้  และผมก็ได้เห็นเธอยิ้มให้ผมด้วย  ทันใดนั้นก็มีรถเก๋งสีดำวิ่งเฉี่ยวผมไป  มันเกือบโฉบเอาผมติดไปด้วยแน่ะ ผมคิดด่ามันในใจด้วยภาษาที่ไม่สมควรออกสู่สาธารณะชน  พอผมหันกลับมามองเธออีกทีนี่สิผมไม่เข้าใจเลย  เธอทำหน้าตกใจอย่างมาก  ทั้งยังร้องกรี๊ดเสียงดัง  คนอื่นๆก็ร้องกันโหวกเหวกโวยวายกันทั้งคัน  อยู่ดีๆเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย  ช่างเหอะ  ผมคิดแล้วก็หันหน้าเดินไปทางโรงเรียน  แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวขา  ผมก็เห็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้นเลือดเลอะเต็มพื้น  ผมเกือบจะร้องออกมา แต่ก็กลั้นไว้ได้  สงสัยเพราะไอ้นี่แหละ ที่คนบนรถร้องโวยวายกัน ผมก็สงสัยอยากดูหน้าขึ้นมาว่าใครหนอที่ดวงซวยจริงๆ  ตายตั้งแต่ยังเป็นนักเรียน  ยังไม่ได้ทดแทนคุณพ่อแม่ก็ต้องมาตายก่อนพ่อแม่อย่างนี้  ทั้งซวยทั้งบาป  พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆ  ชะโงกไปดูหน้าชัดๆ  

     อ้าว!!!!!!  

     ผมเองนี่นา  ทำไมผมลงไปนอนได้  ผมตายได้ยังไงล่ะ  เมื่อกี๊ยังเป็นๆอยู่เลย  อ๋อ !! สงสัยต้องเป็นไอ้รถเก๋งคันนั้นแหง  แย่เลย  ผมคิด  ยังไงแล้วแต่ผมก็ขอหันไปมองเธอเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกัน  ผมคงไม่ได้เห็นหน้าเธออีกแล้ว  แล้วผมก็เหม่อมองฟ้าสีคราม ไหนว่าฟ้าสวยๆอย่างงี้จะนำโชคดีให้ผมไงเล่า!!