2jae About love

ลำดับตอนที่ #9 : Dentist

     

     "คุณหมอคนสวยยยยย ผมปวดฟันครับ"
     "อีกแล้วหรอ ไหนครับบบบ มาให้หมอดูหน่อย" ร่างบางประคองหน้าเด็กน้อยรูปหล่อเอาไว้ น้ำตาคลออยู่ในดวงตาเล็กๆที่ฉายแววประกายสดใสนั่น 'คุณหมอคนสวย' คิดแล้วก็ยังขำไม่หาย แต่ชเวยองแจเป็นคนรักเด็กนี่ โดยเฉพาะเด็กคนนี้ ไม่งั้นคงเจอตั๊นหน้าแน่

     "ฮือออออ ผมปวดฟันมากเลยครับคุณหมอ" ใบหน้าเล็กงอแงไปมา นี่ถ้าเป็นลูกนะจะตีสักหน่อย มีอย่างที่ไหนถึงฟันผุบ่อยแบบนี้ คุณนายอิมผู้เป็นแม่จะบอกว่า น้องชอบแอบซุกลูกอมมากินตอนกลางคืนตลอด อดไม่ได้ที่ถามออกไป ทั้งๆที่ก็พูดแบบนี้ทุกครั้งนั่นแหละ

     "หนูแจบอมเจ็บใช่มั๊ยครับ" ใบหน้าเล็กๆที่มีแววว่ารูปหล่อแต่เด็กพยักหน้างึกงัก

     "หนูแจบอม ปวดด้วยใช่มั๊ย?" เด็กน้อยพยักหน้าอีกครั้ง

     "คุณหมอฮะ ผมชอบให้เรียกว่าเจบีมากกว่าครับ" ใบหน้าน่ารักของคนโตกว่าชะงักไปเล็กน้อย เด็กน้อยมองกลับมาอย่างคาดหวังอยากให้เรียกชื่อใหม่จนอดตลกไม่ได้

 

     "โอเค หนูเจบีทั้งเจ็บทั้งปวดแบบนี้ วันหลังห้ามแอบกินลูกอมก่อนนอนนะครับ" มือนิ่มลูบหัวเด็กน้อยแผ่วเบา ความจริงเค้าเป็นหมอจบใหม่ พึ่งมาประจำคลินิกเมืองเล็กๆนี่ คราวเเรกที่เจอกัน เค้าได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของเด็กคนนึงด้านนอก พอเข้ามาก็กอดคุณแม่อยู่ตั้งนาน ไม่ยอมให้ตรวจ ก็นึกอยู่ว่าจะทำยังไง เลยค่อยๆเข้าไป ปลอบเบาๆ แล้วพูดว่า 'หมอไม่ได้น่ากลัวเลยน้าาาาา คุณหมอใจดี๊ดี ไหนลองหันมาหน่อยนะครับ' เด็กน้อยหันมาเจอหน้าคุณหมอปุ๊บ ก็หยุดร้องไห้ปั๊บ แถมผละตัวเองจนอ้อมกอดคุณแม่ เดินขึ้นเตียงเองเสร็จสรรพ จนคุณแม่ยังตกใจ พอตรวจเสร็จแล้วกำลังจะลา หนูน้อยก็พูดว่า 'ผมเคยเจอแต่คุณหมอน่ากลัว ทำไมคุณหมอน่ารักจังฮะ' แถมสายตาอยากรู้คำตอบสุดๆด้วย ชเวยองแจเขินเด็กเป็นครั้งแรกเลยเหอะ

.
.
.
.

 

     สิบปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก อิมแจบอมที่แสนน่ารักวัยเจ็ดขวบในตอนนั้นของชเวยองแจก็โตเป็นหนุ่ม แถมเป็นหนุ่มสุดกวน(ตีนซะด้วย)



 

     "คุณหมอคนสวยครับ"

     "ย่าห์!!!!!! อิมแจบอม" คุณหมอตะโกนดังลั่นร้าน อย่างลืมตัว พอนึกขึ้นได้ก็รีบหรี่เสียงลง

     "ฉันเป็นผู้ชายนะ เลิกเรียกแบบนั้นได้แล้ว" เสียงลอดไรฟันสวยๆของคนหมออายุเลขสามต้นๆ สำหรับอิมแจบอมผู้แอบหลงรักคุณหมอมาสิบกว่าปี รู้สึกว่า มันน่ารักซะจนอยากจะเข้าไปขย้ำซะให้เข็ด แต่คงโดนเตะออกมาจากร้านชัวร์

     "เมื่อก่อนคุณหมอ ยังยอมให้เรียกอยู่เลย ทำไมเดี๋ยวนี้ไม่รัก หนูเจบี แล้วหรอคะ?" เสแสร้งแกล้งบีบน้ำตาอยู่ตรงเค้าท์เตอร์รับยา แต่โดนสายตาจิกกัดส่งกลับมาซะงั้น

     "คุณหมอคนสวยไปกินข้าวกับผมนะครับ" สายตาหว่านเสน่ห์ชนิดที่สาวๆวัยแรกแย้มหรือวัยแม่บ้านคงละลายกันเป็นแถบ และมันใช้ได้เสมอ

     "ไปสิคะคุณหมอ วันนี้หมดเวรแล้วนี่คะ เดี๋ยวป้าให้คนอื่นจัดการแทน" นี่ไงล่ะ อย่างน้อยๆก็คุณป้าเจ้าของคลินิกนี้

 

     "ให้มันน้อยๆหน่อย คนในเมืองรู้จักเยอะแยะ อย่ามาทำแบบนี้ข้างนอกนะ" มือนิ่มกำลังขืนออกเมื่อโดนจับกุมไว้

     "งั้นแสดงว่า ทำในที่ลับได้ใช่มั๊ยครับ" คิดว่าแรงอันน้อยนิดของคุณหมอตัวเล็กจะสู้นักกีฬาโรงเรียนอย่างอิมแจบอมได้หรอ? ดูท่าคุณหมอจะเหนื่อยที่จะต้องสู้ เลยปล่อยให้กุมมือเดินแบบนี้ หรือเพราะเสียงกระซิบข้างหูที่พูดแบบนั้นก็ไม่รู้

     "ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ" ใบหน้าที่ยังอ่อนเยาว์จนน่าแปลกใจก้มงุดๆ เห็นมั๊ย คุณหมอน่าปล้ำ เอ้ยยยย น่าขย้ำ เอ๊ยยยย หมายถึง น่ารักน่ะ น่ารักแค่ไหน

อิมแจบอมยิ่งไม่ชอบอดทนซะด้วย


 

     "เดี๋ยววววว จะไปไหนน่ะ" เสียงใสถามขึ้นเมื่ออยู่ๆก็ถูกคนตัวสูงกว่าลากเข้าไปในซอยเล็กๆ

แขนแกร่งเท้าแขนสองข้างไว้ที่กำแพง โดยมีคุณหมออยู่ตรงกลาง ยิ่งอยู่ใกล้แบบนี้ อิมแจบอมเหมือนกำลังจะตายเลย กลิ่นหอมๆเฉพาะตัวลอยมาแตะจมูก กลิ่นแบบที่อิมแจบอมอยากจะดม และได้กลิ่นไปจนตาย จมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับจมูกเล็กไม่ห่าง สายตาคมจ้องที่ปากน่ารักนั่นจนคนโดนจ้องเริ่มเขิน

     "นี่ อย่าทำอะไรนะ ไม่งั้นฉันจะเรียกให้คนช่วย"

     "คุณหมอไม่กล้าหรอกครับ" เสียงเข้มดังขึ้นต่อทันทีที่ร่างเล็กพูดเสร็จ

     "ทำไมจะไม่กล้า" สายตาคมเหลือบขึ้นมาสบตา สายตาเซ็กซี่ชนิดที่ว่า ใครๆก็หวั่นไหว ไม่เว้นแม้แต่เค้าหรอก

     "......จะจะ จะไม่ถอยไปใช่มั๊ย ได้! ช่วยด้...." เสียงใสถูกหยุดด้วยริมฝีปากของคนกวนตรงหน้า ลิ้นร้อนพยายามจะกวาดต้อนความหวานในปากคนตัวเล็ก แต่ดันถูกรู้ทันซะก่อน เลยปิดสนิทแบบนั้น อย่าคิดว่าเด็กหนุ่มอย่างอิมแจบอมจะอ่อนสิครับ มือหนาที่ประคองใบหน้าน่ารักเลื่อนลงมาลูบสะโพกมนเบาก่อนจะบีบหนึ่งที

     "อื้ออออ" เห็นมะ อิมแจบอมบอกแล้ว ว่าอิมแจบอมไม่อ่อนนะครับ

ริมฝีปากน่ารักเผยอขึ้นอย่างตกใจ ลิ้นร้อนเลยเข้าไปกวาดต้อนความหวานตามใจชอบ ใบหน้าคมเอียงหน้าให้องศารับพอดีกับการจูบ ไม่ว่ากี่ครั้ง คนตัวเล็กก็รู้สึกว่าคนตัวสูงกว่าจูบเก่งเหลือเกิน เป็นเพราะอายุน้อยกว่ามากรึไงนะ

     "แจ...อื้ออออ แจบอม พอก่อน พอ" มือเล็กถูกยกขึ้นมาทุบที่อกแกร่งดังอั๊กๆ หลังจากที่ร่างสูงระดมจูบตามใจชอบอยู่หลายนาที ร่างบางกำลังจะไม่ไหวเพราะจะหมดลมหายใจ ไหนจะหัวใจที่เต้นแรงขนาดนี้อีก

     จมูกโด่งยังคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอขาวไม่ห่าง ได้ยินเสียงหอบเบาๆยิ่งอยากจะหลุดขำ คุณหมอน่ารักแบบนี้แล้วอิมแจบอมจะไปไหนรอด

 

     "โอ๊ยยยยย" เสียงใสร้องขึ้นเมื่อโดนฟันคมและริมฝีปากขบที่ซอกคอขาว

     "ทำอะไรของนายเนี่ย" มือขาวจับๆถูๆบริเวณที่เจ็บ

     "แสดงความเป็นเจ้าของไงคุณหมอ" ใบหน้าคมส่งยิ้มชนิดที่คิดว่าเท่ห์สุดในชีวิตมาให้ โอเค เค้ายอมรับ ว่าจริง

     "คุณหมอยิ่งถูยิ่งเห็นชัดนะครับ" ใบหน้าน่ารักค้อนควับมาให้ ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ในสายตาร่างสูง คุณหมอสามสิบกว่าจริงอ่ะ เค้าไม่อยากเชื่อเหอะ

     "ไม่เล่นด้วยแล้ว จะไปกินข้าวไม่ใช่หรอ รีบๆเลย" มือเล็กผลักอกแกร่งให้ออกห่างจากตัว ใครมาเห็นอายเค้าตาย ร่างสูงปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นอิสระ ถึงแม้ว่าหูที่ขึ้นริ้วแดงๆจะทำให้อยากงับเเค่ไหนก็เหอะ

     มีแต่คนบอกว่าอิมแจบอมเหมือนสุนัข เพราะ หยิ่ง ดูเหมือนสุนัขจ่าฝูง แถมยังหวงของรักสุดๆ แต่คุณหมอกลับบอกว่า ที่เหมือนสุนัข เพราะบ้า เเละชอบงับไปทั่ว เรื่องนี้คุณหมอพูดขึ้นเมื่อปีที่แล้ว ตอนที่อิมแจบอมหมั่นเขี้ยวคุณหมอจนทนไม่ไหว เลยจับฟัดไปหนึ่งที แล้วยิ่งกว่านั้นอิมแจบอมเป็นพวกชอบใส่ apostrophe s อยู่แล้วด้วย

     คงไม่ต้องบอกว่าเค้าโดนตีกี่ทีตอนคุณหมอรู้ว่าคอเป็นรอยเยอะขนาดไหน

     แต่พอเค้าตอบกลับไปว่า 'ยอมเป็นหมาของคุณคนเดียวนั่นแหละ' คนตัวเล็กก็หันหลังให้ แต่หูแดงแปร๊ดขนาดนั้น ต่อให้อิมแจบอมไม่เข้าข้างตัวเอง ก็รู้ว่าคุณหมอเขิน พูดแล้วก็อยากจับมาฝัดอีกรอบ คุณหมอเดินออกไปจากซอยก่อน อิมแจบอมที่มัวแต่คิดเรื่องเก่าอยู่เลยเดินตามออกมาช้าไปหน่อย แต่ร่างสูงเห็นคุณหมอยืนนิ่งๆ ก็อดตกใจไม่ได้

 

     "คุณหมอฮะ ทำไมปากคุณหมอแดงจังเลยล่ะครับ?" เด็กน้อยถามคำถามที่อิมแจบอมเกือบจะหลุดขำออกมาดังๆ

     "แล้วทำไมคอคุณหมอแดงขนาดนั้นล่ะคะ?" คุณแม่ของเด็กน้อยถามต่อ คุณหมอเอาแต่ยืนนิ่งพลางยิ้มแหะๆ โอยยยยย อิมแจบอม คอยดูนะ จะงอนให้เข็ด แล้วจะตอบยังไงดีเนี่ย ขณะที่ร่างบางยืนคิดคำตอบไม่ออกอยู่นั้น ก็มีแขนมาโอบไหล่ไว้หลวมๆ

     "เอ่อ พอดีผมกับคุณหมอเล่นกันแรงไปหน่อยน่ะครับ ยังไงคุณพี่คนสวยอย่าเอาไปบอกใครนะ" ร่างสูงขยิบตาข้างที่มีไฝสองเม็ดหนึ่งที นี่ท่าไม้ตายเลยล่ะ ร่างสูงโอบไหล่คนตัวเล็กผ่านคุณนายกับเด็กน้อยคู่นั้นไป ชเวยองแจตาไม่ฝาดเค้าเห็นคุณนายหน้าแดง แถมมองอยู่จุดเดิมตาไม่กระพริบ ทั้งๆที่เราสองคนเดินมาแล้วด้วยเถอะ โอ๊ยยยยยยย ชเวยองแจปวดหัว

     "คุณหมออย่าโกรธผมน้าาาา คุณหมอไม่ต้องกลัวด้วย คุณนายไม่บอกใครแน่" ใบหน้าคมบอกกลับมา อย่างรู้ทัน ชเวยองแจปวดหัวไปพอๆกับรักเด็กกวนๆมากเหมือนกัน แต่ถ้าใครรู้นะ นายตายแน่อิมแจบอม!!!!

 

สเป****

     Flashback สามปีก่อน

     "โตขนาดนี้แล้วนะแจบอม ทำไมฟันยังผุอยู่อีกเนี่ย" ร่างบางพูดขณะที่ใช้ไฟฉายส่องเข้าไปในปากเด็กชายที่กำลังจะกลายเป็นหนุ่ม แต่อยู่ๆมือของคนเด็กกว่าก็จับมือคุณหมอแถมยังกดมือลง สายตาคุณหมอละจากริมฝีปาก เงยขึ้นมาสบตาหนุ่มน้อย เตรียมจะว่าเรื่องจะแกล้งอะไรอีกแล้ว แต่ดวงตาคมสวยจ้องอยู่ก่อน และเสียงที่กำลังจะเเตกหนุ่มตอบกลับมาว่า

     "ผมจะได้หาเรื่องมาหาคุณหมอคนสวยของผม บ่อยๆเลยไงครับ" 

     

     โอเค เชิญชเวยองแจเป็นหมอในคุกได้เลยครับ






end.







คืออยากให้ยองแจแก่กว่า สนองตันหาอ่อนๆ 555555555555555
เป็นไงบ้างค้าาาา ตอนที่แล้วไม่มีใครสงสารอิมเลยเราะ
งงแรง555555 เรื่องนี้เอ่อออ ดูติดเรทนิดๆนะคะ
ฝากด้วยน้าาาา คือเขียนแล้วเขิลเอง
555555555555 คือแบบ ไม่เคยเขียนติดเรทอ่อนแบบนี้
ก็ไม่ใช่มั๊ยคะ ไม่เรทเหอะเนอะ เราจะเชื่อทุกคนค่ะ55555
ขอบคุณคอมเม้นเหมือนเดิมนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีหมดเลย
รักนะจุ๊บๆ