ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    2jae About love

    ลำดับตอนที่ #8 : Foolish Part - im jae bum -

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 601
      2
      30 มี.ค. 58





    เรื่องเศร้าเรื่องแรก ฝากตัวด้วยนะคะ
    อาจจะยังไม่หน่วงมาก แต่เรื่องต่อไปจะพยายามให้ดีขึ้นน้าาาา





         อิมแจบอมเบื่อเหลือเกิน มันเป็นความรู้สึกรัก ที่รู้สึกเบื่อ บางทีเบื่อที่ต้องเห็นหน้า เบื่อที่จะต้องเจอทั้งๆที่โอกาสน้อยเต็มที เบื่อมืออุ่นๆที่ชอบกุมเวลาเดินด้วยกัน เบื่อหน้าตาน่ารักๆเวลายิ้ม หรือแม่งกระทั่งเสียงหัวเราะนั่น อิมแจบอมเบื่อมันทั้งหมด




    'เพียะ!!!!!'
         ฝ่ามือกระทบลงบนหน้าคมดังลั่น โอเค อิมแจบอมยอมรับว่าเหตุผลมันออกจะเกินไปสักหน่อย แต่อิมแจบอมไม่อยากโกหกตัวเอง และคนที่คบด้วย อิมแจบอมขี้เบื่อแม้กระทั่งคำบอกเลิกของตัวเอง แม้ว่าจะบอกเลิกมาแบบเดียวกับทุกคน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

        แต่คนนี้อิมแจบอมรู้สึกแปลกไปสักหน่อย มันแปลกตรงที่ หัวใจรู้สึกเจ็บๆตอนเห็นใบหน้าโกรธๆกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตานั่น แต่เบื่อน้อยเบื่อมากมันก็จัดอยู่ในกลุ่มที่เรียกได้ว่า *ไม่อยากจะสนใจ* แล้วอยู่ดี ใครๆก็บอกว่าอิมแจบอมเลว ที่ไปหลอกให้คนอื่นมารัก แต่สุดท้ายก็เขี่ยทิ้ง ก็แล้วแต่ใครจะอยากคิดอยากพูด เค้าห้ามความคิดใครไม่ได้ แต่อย่าให้ได้ยินกับหูแล้วกัน บางทีถึงจะเป็นเพื่อน อิมแจบอมก็อาจจะปล่อยไว้เฉยๆ โดยที่ไม่ต้องแลกหมัดไม่ได้



     
         'ยองแจ พี่ว่าเราเลิกกันเถอะ' เสียงเข้มพูดออกไปขณะที่มาดินเนอร์ใต้เเสงเทียนที่ร้านประจำในรอบสามเดือน รอยยิ้มสดใสตรงหน้าหุบลงฉับพลัน
         'อะไรนะครับ' เสียงใสๆตอบกลับมาอย่างแปลกใจ หูแว่วไปรึเปล่า
         'พี่บอกว่า เราเลิกกันเถอะ' เสียงเข้มพูดอีกครั้ง แถมยังใช้สายตาจ้องกลับไปในดวงตารีเล็ก ที่เค้าเคยพร่ำว่าน่ารักนักน่ารักหนา ดวงตาคมที่สื่อว่าไม่ได้พูดเล่นๆทำเอา มือขาวสั่นช้าๆ นี่มันอะไรกัน ชเวยองแจโดนนัดมาบอกเลิกยังงั้นหรอ
         'ผะผะผมขอเหตุผล ได้มั๊ยครับ?' เสียงใสสั่นน้อยๆอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงตารีที่มีน้ำใสคลอจนใกล้ล้นตรงเบ้า ทำให้ร่างสูงเกือบเปลี่ยนใจ
         'พี่เบื่อแล้วยองแจ พี่เบื่อทุกอย่างเลย' ใบหน้าคมสงบนิ่ง จนคนตรงข้ามใกล้หมดความอดทน
         'เหตุผลห่วยๆของพี่มีแค่นี้ใช่มั๊ยครับ?' ร่างบางค้อนกลับ พลางพูดคำถามที่คนฟังก็รู้ ว่าไม่ใช่คำถาม
         'เพียะ!!!!!' โอเค อิมแจบอมว่ามันจะจบลงง่ายๆ โดยไม่ทิ้งบาดแผลไว้แบบคราวก่อนๆ
         'แล้วพี่บอกให้ผมรอทำไม!!!!! ผมไม่น่าแม้แต่จะรับปากคบกับพี่ด้วยซ้ำ เพราะผมรู้ไง ว่าสักวันผมก็ต้องโดนประโยคบอกเลิกที่พี่เคยเล่า โอเค ผมคงผิดเอง ผมผิดเองที่คาดหวังกับคนอย่างพี่ ปล่อย!!!!!! อย่าเเตะต้องตัวผม คุณไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น' แต่อิมแจบอมคงคิดผิด มันฝากรอยแผลใหญ่ยิ่งกว่าที่คิด มันคงเป็นเวรกรรม ซึ่งตอนนี้อิมแจบอมได้รับมันโดยสมบูรณ์แล้ว
     


     
         "เชี่ยแจบอม พอสักที" ปาร์คจินยอง บอกเพื่อนสนิทที่กระดกเหล้าเป็นน้ำเปล่าทุกวันเสาร์ที่สองของทุกเดือน ปาร์คจินยองไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นวันนี้ แต่ก็มีแค่วันนี้ที่ปาร์คจินยองได้ยินแต่คำขอโทษตลอดเวลา

         มีช่วงนึงที่อยู่ๆอิมแจบอมก็หายเงียบไป งานก็ไม่ไปทำ ที่ๆไปออกกำลังกายประจำๆก็ไม่ไป เหล้าก็ไม่แตะ แถมไม่ออกไปสังสรรค์ ประมาณหนึ่งอาทิตย์ถึงรู้ว่า มันหมกตัวอยู่ในห้อง ซึ่งจินยองยังรู้สึกดีที่มันยังรู้จักหาอะไรกินก่อนจะเป็นซากจนตายไป ตอนจินยองเห็นสภาพมันก็รู้สึกช็อคยิ่งกว่าอะไรทั้งปวง คนอย่างอิมแจบอมน่ะ หมาหน้าคอนโดยังรู้ว่ามันเนี๊ยบขนาดไหน ไฉนเลยถึงปล่อยให้หนวดขึ้น แถมหัวยุ่งแบบนี้ ใบหน้าคมซูบลงเล็กน้อย แต่ความเศร้าในดวงตาฉายเเววชัดยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
         'เชี่ย เกิดอะไรขึ้นกับมึงวะ' ใบหน้าหวานแต่แมนกว่าคนอย่างแจบอมซะอีก
         '...........' ใบหน้าคมก้มหน้า ตัวค่อยๆไถลงกับกำแพงช้าๆ มันดูเป็นอะไรที่น่าสงสารสำหรับปาร์คจินยอง แต่มันดูน่าสมเพชสำหรับตัวเอง
         'เห้ยยยยยยย มึงเป็นอะไรวะ มีอะไรบอกกูดิ'
    เอาว่าเป็นสุดท้าย หน้าที่ของปาร์คจินยองคือออกมาแดกเหล้าเป็นเพื่อน คอยห้ามไม่ให้แดกเหล้าแทนน้ำเปล่า และพากลับบ้าน อยากจะขอบคุณเป็นพันๆครั้ง แต่สุดท้ายก็ยังได้แต่ทำตัวแบบนี้ แต่ถ้าจะให้บอกจริงๆ......
    .
    .
    .
    .
         อิมแจบอมเบื่อจริงๆนั่นแหละ ขอเลิกก็ถูกแล้ว อิมแจบอมเบื่อที่รู้สึกว่ากลัวจะดูแลอีกคนไม่ได้ รู้สึกเบื่อที่อยากอยู่ใกล้ๆตลอด บางทีที่เบื่อที่ต้องเห็นหน้า เบื่อที่จะต้องเจอทั้งๆที่โอกาสน้อยเต็มที  เพราะกลัวตัวเองจะเรียกร้องอะไรต่อมิอะไร เบื่อมืออุ่นๆที่ชอบกุมเวลาเดินด้วยกัน เพราะมันทำให้อุ่นไปถึงหัวใจแข็งกระด้างแบบนี้ เบื่อหน้าตาน่ารักๆเวลายิ้ม หรือแม่งกระทั่งเสียงหัวเราะนั่น เพราะมันยิ่งทำให้อยากจะครอบครองเพียงคนเดียว อิมแจบอมเบื่อมันทั้งหมด

     
    หึ....
    .
     
    .
     
    .
    อิมแจบอมก็เป็นแค่คนงั่งคนนึง ที่ลืมคนที่ตัวเองบอกเลิกไม่ได้


    tbc.(??)




    เอิ่มมมมมม เศร้าพอมั๊ย คือไรท์เศร้าไม่ได้ งือออออออ
    เขียนยากมากค่าาาาาา คือยังไงติชมกันได้นะคะ
    ถ้าขี้เกียจเม้น ไว้ว่างๆค่อยมาเม้นได้น้า ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากๆเลยนะคะ เลิฟรีดเดอร์ทุกคน
    ❤️✌️
    @miyujung_onono ไปคุยกันได้น้าในทวิตเตอร์ ไม่ต้องเรื่องฟิคก็ได้นะคะ
    มาคุยเรื่องเด็กก็อทเซเว่นกันนนน อิอิ
    ไรท์ใจดีมากๆ ชวนคุยกันได้จ้าาา
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×