2jae About love

ลำดับตอนที่ #28 : Happy BD

"ยองแจ หมดแก้วเลย" แจ็คสันผลักมือขาวที่ถือแก้วบรรจุน้ำใสเข้าไปใกล้ริมฝีปากแดงให้มากขึ้น ริมฝีปากแดงเบ้ออกเล็กน้อย คิ้วขมวดเป็นปมด้วยความลังเล คนมีศักดิ์เป็นพี่พากันหัวเราะกันยกใหญ่ คนมีศักดิ์เป็นน้องที่เขาหันไปสบตาก็พยักหน้าให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผิดก็แต่ลีดเดอร์ของวง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ยองแจ ถ้าไม่อยากกิ..."

"อะไรเนี่ยฮยอง ทำไมทำงี้วะ น้องมันบรรลุนิติภาวะจริงๆสักทีนะ" แจ็คสันโวยวายเสียงดัง

"เออ นานๆทีน่า กินกับพวกเรา กันเองทั้งนั้น" มาร์คหันไปตบไหล่หนาเบาๆ

"แจบอมฮยองโอ๋ยองแจเกินไปป่ะครับ" จินยองพูดสมทบด้วยใบหน้านิ่งๆ ทีตอนตัวเขาแม่งล็อคคอแล้วกรอกเข้าปากเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

"ไม่เป็นไรฮะ ผมดื่มได้" สิ้นเสียงใสๆ ทุกคนในวงก็เฮกันดังลั่น ไม่เว้นแม้แต่น้องเล็กสองคนที่กระดกน้ำอัดลมอยู่สองข้าง ยองแจลอบมองลีดเดอร์ของวงอีกครั้ง ดวงตาคมฉายแววเป็นห่วงออกมา ยองแจยิ้มบางๆให้คนเป็นพี่ ครั้งแรกของชเวยองแจในการดื่ม เอาน่ะ ลองดูสักตั้ง

 

 

 

เสียงเชียร์หมดแก้วดังขึ้นจากเมมเบอร์คนอื่นๆ ยองแจยกแก้วช็อตกระจกลงคอรวดเดียว ความแสบวิ่งสวนน้ำใสที่ไหลลงคอจนน้ำตารื้น ไอโขลกๆจนแบมแบมยื่นแก้วตัวเองให้ดื่มแทน

 

 

 

"เก่งนี่" มาร์คหัวเราะยกใหญ่ แก้มแดงๆที่ทำให้รู้ว่า พี่ใหญ่ของวงก็กระดกไปเยอะแล้วเหมือนกัน

 

 

 

เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่แจ็คสันรินเหล้าให้เสร็จสรรพ

 

 

 

 

"เอิ้ก" เสียงสะอึกดังขึ้นจากคนข้างๆ แจบอมถอนหายใจน้อยๆ ระหว่างที่แบกอีกคนกลับห้องนอน ยองแจดื่มเยอะจนเขาเองยังตกใจ นี่มันครั้งแรกนะ ดื่มขนาดนี้ พรุ่งนี้น็อคแน่ๆเหอะ

 

 

 

 

ดื้อชะมัด

 

 

 

แจบอมวางอีกคนอย่างทุลักทุเลบนเตียงชั้นล่าง ที่นอนตัวเองนั่นแหละ สงสัยคงต้องนอนเบียดกันซะแล้ว...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อะไร ทำหน้าแบบนั้นกันทำไม

 

 

 

จะให้แบกยองแจไปนอนข้างบนก็ไม่ไหวหรอกนะ

 

 

 

ส่วนตัวเขาก็ติดนอนที่เดิม ไม่งั้นนอนไม่หลับ เข้าใจมั้ย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แจบอมนั่งลงบนเตียงเพื่อพักเหนื่อยเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า แต่ถูกมือเล็กๆดึงไว้ซะก่อน

 

 

 

"แจบอม ฮ..ยอง" เสียงแหบๆทำเอาเจ้าของชื่อขนลุกซู่ ใบหน้าคมค่อยๆหันไปมอง แต่เจ้าเด็กน้อยยังหลบตาอยู่

 

 

 

"ฮยอ.. เอิ้กกก เป็นห่วงผมหรอ"

 

 

 

 

 

ดวงตารีเบิกกว้าง ตกใจก็ตกใจ รู้สึกเหมือนโดนจับได้ ทั้งๆที่ก็รู้แหละ ว่าตัวเองแสดงชัดจะตายไป แต่ยองแจไม่เคยถามนี่ เจ้าเด็กหน้ามึนก็ยังทำตัวอยู่ในกรอบของเขาอย่างเชื่อฟังมาตลอด

 

 

 

 

 

 

"แจบอมฮายองงงงงงโอ๋ผมจริงๆหย๋อ ทำไมโผมมม เอิ้ก ไม่เห็นรู้เลยอ่าาา" ยองแจกระชับมือให้แน่นขึ้น แจบอมค่อยๆนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง มือหนาข้างที่ไม่ถูกล็อคไว้ เกลี่ยผมสีน้ำตาลให้ออกจากใบหน้าขาว ยองแจลืมตาขึ้นมาจ้องมองคนเป็นพี่ ดวงตาระยิบระยับเหมือนตอนเรียนเรื่องจักรวาลไม่มีผิด

 

 

แขนขาวๆทั้งสองข้างถูกยกขึ้นคล้องคอพี่ชาย ริมฝีปากที่เขาละสายตาออกไปไม่ได้ขยับขึ้นลงช้าๆ

 

 

 

 

 

 

"พี่.. ชอบผมหรือป่าวววว"

 

 

 

 

 

หัวใจเต้นเร็วรัวอย่างบ้าคลั่ง แจบอมกลืนน้ำลายหนืดๆด้วยความยากลำบาก เขารู้ตัวว่าพักนี้เขาทำตัวผิดไปจากเดบิวส์แรกๆมาก

 

 

เขาไม่ขี้วีนเหมือนเดิม

 

 

 

เขาสุภาพอ่อนโยนขึ้น

 

 

 

 

เขาให้อภัยเร็วขึ้นในความผิดเล็กๆน้อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

ที่สำคัญ

 

 

 

 

 

 

เขาโอ๋ยองแจมากขึ้น

 

 

 

เขาจำเหตุผลไม่ได้ เอาตามตรงก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าตั้งแต่มียองแจเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต ตัวเขาเปลี่ยนไปแค่ไหน เขารู้แต่ว่า เขาสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลยองแจให้ดีที่สุด

 

 

 

 

"นายคิดว่ายังไงล่ะ หื้ม?" มือหนาเอื้อมไปลูบหัวทุยๆที่อยู่บนหมอน

 

 

 

 

"ผมถามนะ!!!! พี่ต้องงงตอบบบบบดิ อึก" ยองแจขึ้นเสียง ดวงตาหยาดเยิ้มแถมสะอึกนิดๆด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

 

 

 

 

"นายอยากให้เป็นยังไง พี่ก็เป็นแบบนั้นแหละ" ตัดสินใจก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ใบหูเล็ก แล้วตัดสินใจจะผละออกมา แต่ติดตรงที่คนตัวเล็กกระชับกอดแน่นขึ้น ริมฝีปากร้อนๆอยู่ชิดลำคอ

 

 

 

 

 

 

 

ขอบคุณพระเจ้า ที่ให้อิมแจบอมเป็นคนหูดีแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'งั้นชอบผมนะ ชอบผมเถอะ'





end.





มาช้ายังดีกว่าไม่มาาาาา ฮือออออออ
ขอโทษที่หายไปนาน(มาก)นะคะ555555

ลืมกันไปหรือยัง ฮืออออออออ

ยองแจยา นูนานอมูซารังเฮ ฮือออออออ
มันตันมานานค่ะ แต่ของสักหน่อยแล้วกัน




คิดถึงคนอ่านจังค่ะฮือออออ
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ