ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Upset
"พี่แจบอมมมมม" ยองแจตะโกนลั่นหอพัก หาตัวลีดเดอร์ คนตัวเล็กแก้มยุ้ยเดินไปเดินมาทั้งหอ
"อิม! แจ! บอม!!!!!"
หาจนทั่วแล้วนะ ไปไหนของเค้าวะเนี่ย!!!
"ว้อยยยย!!!!" ยองแจดีดดิ้น ตีขาอยู่บนโซฟาหนังสีน้ำตาลในห้องนั่งเล่น
"ย่าห์!!! เสียงดังอะไรของนายเนี่ย?!" แจ็คสันหวังเดินออกมาจากห้องนอนตัวเอง พลางขยี้หัวตัวเองแรงๆอย่างหัวเสีย ตาปูดหน้าบวมแบบที่มองก็รู้ว่า เจ้าโทรโข่งของวงโวยวายเสียงดังจนตื่น
"ผมขอโทษครับ" ยองแจขอโทษเสียงอ่อย
"แล้วนี่เป็นอะไร" แจ็คสันทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ทั้งๆที่ตายังปิดสนิท
"พี่แจบอมหายไปไหนอีกแล้วก็ไม่รู้อ่ะพี่" ยองแจพูดอย่างหงุดหงิด
เดี๋ยวนี้ไปไหนไม่บอกยองแจสักนิด โมโหแล้วนะ
"อ่าว พี่แจบอมออกไปกินข้าว ไม่ได้บอกนายหรอ"
ยองแจยิ่งอารมณ์ขึ้น
อะไรวะ คนนอนยังรู้ ยองแจเล่นเกมส์อยู่ในห้อง แถมนั่งอยู่ข้างๆกัน ดันไม่บอก
ยองแจลุกตรงไปยังห้องนอนแล้วปิดประตูดังปัง แจ็คสันหวังดวงตาเบิกโพลง
เกือบหลุดด่าแม่ไปแล้ว ตกใจว้อยยยยยยย
แจ็คสันหวังนั่งตาปรืออยู่บนโซฟาตัวเดิมอย่างเคลิ้มๆ
ไม่มีแรงเดินเข้าไปแล้ว นอนนี่เลยแล้วกัน
ปัง!!
"เอชี่..." แจ็คสันหวังสบถดังลั่นเพราะความตกใจ หลังจากที่เจ้าตัวกำลังจะล้มตัวลงนอน แต่มีเสียงปิดประตูดังลั่น ขวัญหายหมด
ชเวยองแจ!!!
-------------------------"
'กำปั้นน้ำแห่งกัซเซบึน'
'ผมชอบคนเล่นเกมส์เก่ง พี่มาร์คโคตรเท่เลย ขนาดป่วยๆ ยังชกได้คะแนนตั้งเยอะ'
'ผมชอบเจ้าหมาน้อยตัวนี้ เลยตัดสินใจซื้อกับมาร์คฮยอง'
'พี่มาร์คกล้ามเบ้อเริ่ม นี่ขนาดตัวบางกว่าผมแท้ๆ'
'ผมชอบพี่มาร์คจัง'
'พี่มาร์ค เจ้าของคนนึง ผมเจ้าของอีกครึ่งนึง'
'ความจริงเลี้ยงหมาด้วยกันนี่เหมือนแฟนกันไปมั้ยฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆ'
"เห้ออออออ"
อิมแจบอมถอนหายใจดังลั่น ระหว่างรอข้าวที่ร้านอาหารแห่งนึงแถวๆบริษัท
"ได้แล้วค่า ทานให้อร่อยนะคะ" ลูกสาวเจ้าของร้านปิดเทอมพอดีเลยมาช่วยคุณแม่ ตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟ
"ถอนหายใจซะดัง เป็นอะไรไปยะ" ควบตำแหน่งเพื่อนอิมแจบอมด้วย แชรินนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้าม
"ฉันชวนเธอหรอไง มานั่งทำไมไม่ทราบ" อิมแจบอมสนิทสนมกับเพื่อนคนนี้พอตัว เพราะเกิดปีเดียวกัน เคยคุยกันบ่อยๆ
อย่าคิดอะไรแบบนั้นนะครับ
ยัยนี่มีแฟนแล้ว แล้วผมก็ไม่มีวันสนใจด้วย
"ปากร้ายแบบนี้ ถึงมานั่งตรงนี้สินะ"
แล้วแชรินยังรู้ว่า แจบอมมาที่นี่คนเดียวเพราะอะไรอีกตังหาก
"น้อยใจอะไรยองแจมาอีกล่ะคราวนี้?"
"ปละ เปล่านะ!!! อย่าทำมาเป็นรู้ดีหน่อยเลย" อิมแจบอมก้มหน้าก้มตากินอาหารที่สั่งมา
"ย่าห์ ทำไมฉันจะไม่รู้ พอเป็นเรื่องของ... อ้าวววว ยองแจ" แชรินบีบเสียงพลางโบกไม้โบกมือไปให้เด็กหนุ่มตัวขาวที่หน้าร้าน
หน้ามุ่ยแบบนี้ แชรินขอบาย
"เชิญนั่งก่อนเลยจ้า จะสั่งอะไรเรียกพี่ได้นะ"
"ผมนึกว่าพี่จะเหงา เลยมานั่งเป็นเพื่อน ที่แท้...... ถ้าผมรู้ ผมไม่มาหรอก"
อิมแจบอมตามใจเจ้าเด็กนี่เกินไปรึเปล่า ถึงได้เหน็บแนมเก่งแบบนี้
"พูดอะไรของน.."
"ที่พูดว่าผมน่ารักแค่คนเดียว ก็โกหกสินะ"
แถมยังกล่าวหาคนอื่นง่ายๆอีก
"ย่าห์ พี่ไม่เคยโกหก ถ้านายไม่เชื่อ..."
"ที่พูดว่ารักก็ไม่ใช่ ใช่มั้ยล่ะ?" ยองแจช้อนตามอง ไม่มีใครสอนหรือไง ว่าทำแบบนี้แล้วคนเห็นจะรู้สึกแบบไหนบ้าง
"มานี่เดี๋ยวนี้" แจบอมทิ้งจานข้าวตรงหน้า ลุกแล้วฉุดอีกคนให้ลุกตาม
"ปล่อยผมนะ ผมไม่อยากคุยกับพี่ ไปอยู่กับสาวๆของพี่เหอะ ปล่อยนะเว้ย!!"
ยองแจบิดแขนให้ออกจากการกอบกุม พร้อมกับขืนตัวเองไว้ แต่มันไม่เป็นผลสักอย่าง อิมแจบอมลากยองแจจนถึงหอพัก
"ปล่อยสิวะ ปล่อยยยย!!!! อย่ามายุ่งกับผม!!!!!! ปล่.... โอ๊ย!!!!! ปล่อยทำไมวะ เจ็บนะ"
แจบอมปล่อยแขนที่ขืนไว้จากอีกคน เป็นผลให้ยองแจกระเด็นไปที่เตียง อิมแจบอมรีบคร่อมอีกคนไว้
"พอจับก็บอกให้ปล่อย พอปล่อยก็ทำมาบ่น จะเอายังไงแน่" ยองแจที่ตอนแรกทั้งดิ้นทั้งถีบ หยุดชะงัก เมื่อแจบอมโน้มลงมาพูดเบาๆชิดริมฝีปาก
"จะให้พี่คลั่งอีกแค่ไหนกัน"
"ปล่อยผมก่อนได้มั้ยเล่า?!!! แม่ง" ยองแจกัดฟันพูดเสียงกระซิบ แต่ยังพยายามดิ้นออกจากกำแพงนี้ให้ได้
"หยุดดิ้นได้แล้ว แล้วใครสั่งใครสอนให้พูดคำหยาบ เดี๋ยวนี้ พอมีคนให้ท้ายมากขึ้นก็เป็นเด็กแบบนี้หรอ ไม่น่ารักเลยนะ?" อิมแจบอมชันแขนขึ้น มองลึกลงไปในดวงตาอีกคน แววตาไม่ยอมแพ้ฉายชัด ทั้งๆที่น้ำตาคลอ
"พี่ก็ไม่ต้องรักผมแล้วดิ อยากไปนัวเนียกับสาวที่ไหนก็ไป ไหนๆก็ไม่อยากให้ผมรู้ ผมจะไม่ตามหาพี่แล้วก็ได้!!!!"
"ย่าห์!!!! ชเวยองแจ!!!!! นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย?!" อิมแจบอมเผลอตะโกนกลับ ยองแจชักจะมากไปแล้วนะ
"ผมจะเปลี่ยนรูมเมท พี่อยากนอนกับใครก็บอกผมมา ผมจะเปลี่ยนให้ บอกมาเลยดีกว่า บอก..."
แจบอมเลื่อนหน้าเข้าไปหา ใช้ริมฝีปากบดเบียดลงไปแรงๆ อีกคนทั้งทุบทั้งตีทั้งจิก แต่แจบอมไม่ยอมแพ้ ปากร้ายๆแบบนี้ต้องโดนจัดการซะบ้าง
กลิ่นเลือดคละคลุ้งเพราะแรงกระแทก ริมฝีปากที่ยังบดเบียดโดยไม่ลดความรุนแรงทำเอายองแจเจ็บไปหมด
"ฮึก ฮือออออออ"
"ยองแจ ร้องไห้ทำไม"
อิมแจบอมหน้าเสีย สัญญากับตัวเองไว้ดิบดี ว่าจะไม่ทำอีกคนร้องไห้ โอ๊ยยยยยย ใครก็ได้ หิ้วอิมแจบอมไปฆ่าที
"เจ็บนะว้อยยยย!!!" ยองแจโวยวายไปร้องไห้ไป แจบอมเกือบหลุดขำออกมาแล้วเชียว ทั้งคู่ลุกขึ้นนั่ง
"โอ๋ๆๆๆๆ พี่ขอโทษ ไหนพี่ขอดูหน่อย" แจบอมใช้มือสองข้างประคองหน้าอีกคนขึ้นมา แล้วก้มลงไปดู
ต้องรีบทายาแล้ว เดี๋ยวกลายเป็นร้อนในแล้วจะเจ็บกว่านี้อี...
"โอ๊ยยยยย!!!!" อิมแจบอมร้องลั่นหลังจากถูกอีกคนโขกหัวเข้ามาที่หน้าผาก
"อูยยย ย่าห์ พี่เจ็บนะ" แจบอมคลำหัวป้อยๆ
"สมน้ำหน้า บอกว่าอย่ามายุ่งก็ไม่เชื่อ" ยองแจพูดเสร็จแล้วก็เชิดหน้าไปอีกทาง
"ซี้ดดดด โอยยยย" พออีกคนยังโอดโอยไม่เลิกสักที ยองแจเริ่มหน้าเสียง อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองทำเกินไปรึเปล่า
ยองแจใช้หางตาเหลือบมอง เห็นอิมแจบอมลูบหัวตัวเองไม่หยุด
"พี่แจบอม เจ็บมากรึเปล่า ผมขอโทษ" ยองแจร้อนรน ความรู้สึกเป็นห่วงเททับถมแทนที่ความสะใจ ยองแจเขย่าแขนอีกคนอย่างอ้อนๆ
"เป็นห่วงพี่หรอไง?"
สายตาแจบอมที่มองมาทำเอายองแจสะอึก
"บะบะ บ้า!! ใครจะไปเป็นห่วง ผมแค่รู้สึกผิดเฉยๆเหอะ!" ยองแจมองค้อน
"พอได้แล้วพี่ว่า พี่เหนื่อยแล้ว เลิกทะเลาะกันสักที"
"ก็แก่แล้วนี่" ยองแจพูดขึ้นลอยๆ
ข่มใจไว้อิมแจบอม หายใจเข้าลึกๆ ไว้ค่อยเอาคืน
"ไหน บอกพี่หน่อย ยองแจโกรธอะไรพี่"
"อะไร ใครโกรธ ป๊าววววว" ยองแจทำหน้าเหรอหรา ยักไหล่ขึ้น เผลอหลุดเสียงสูงที่ท้ายประโยค
"พี่แจบอมไม่อยากทะเลาะกับยองแจนะรู้มั้ย ยองแจบอกพี่แจบอมหน่อยไม่ได้หรอครับ ว่าโกรธอะไร" แจบอมเอื้อมมือไปทัดผมกับหูเล็ก ใบหน้าขาวก้มหน้างุด เห็นแต่ใบหูที่แดงระเรื่อ
ยองแจแพ้อะไรหวานๆแบบนี้
"ก็ ก็"
"ก็อะไรครับ" แจบอมโน้มตัวลงไปกอด ใบหน้าคมเกยกับไหล่บางไว้
"เดี๋ยวนี้พี่แจบอมไม่บอกผมเวลาไปไหน
พี่แจบอมชอบหายไป
พี่แจบอมไม่สนใจผมเหมือนเมื่อก่อน
พี่แจบอมสนิทกับพี่ผู้หญิงคนนั้นเกินไป
ผมไม่ชอบ ยองแจไม่ชอบแบบนี้" ยองแจกัดเบาๆที่ไหล่แข็งๆของคนเป็นพี่ เสียงอ้อมแอ้มงอแงน่าเอ็นดู เรียกตัวเองด้วยชื่อแบบนั้น แสดงว่าน้อยใจ และอยากอ้อนมากแล้วจริงๆ
"พี่ไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย และยัยนั่นก็เป็นเพื่อนพี่ แถมมีแฟนแล้วด้วย อีกอย่าง.....
พี่ชอบแค่ยองแจ ไม่รู้เลยหรอไง" คนตัวโตหันไปหาอีกคน จมูกโด่งคลอเคลียไปมาที่แก้มใส จนอีกคนเริ่มจั๊กจี้
"พี่แจบอม"
"หืม ว่าไงครับ" อิมแจบอมยังไม่ผละออก บางครั้งก็แอบเข้าไปสูดความหอม
"พะ พอได้แล้วน่า" ยองแจย่นคอหนี เมื่อถูกจูบที่ลำคอขาว
อิมแจบอมไม่ยอมแพ้ ยังกดจมูกลงที่แก้มใส
แจบอมชอบคนมีแก้ม
ยิ่งทั้งนิ่มทั้งหอมแบบนี้
หนีไปไหนไม่รอดหรอกครับ
"อื้ออออ ตอบคำถามผมก่อน"
"ว่า?" แจบอมเปลี่ยนไปจูบซ้ำที่มุมปากที่ยังเจื้อยแจ้วไม่หยุด
"พี่แจบอมยังโกรธเรื่องยูกะด้งอีกหรอ" อิมแจบอมชะงัก
"เปล่าซะหน่อย พี่ไม่โกรธหรอก พี่มาร์คก็ชอบเล่นแบบนี้อยู่แล้ว พี่ไม่โกรธ จะโกรธได้ยังไง"
นั่นแหละ โกรธ
พูดซ้ำๆเรื่องไหน แสดงว่าน้อยใจเรื่องนั้น
ยองแจยกยิ้มเบาๆ ตอนที่ถูกหลบสายตา
"แย่จัง ผมน้อยใจอะไรยังยอมบอกเลย พี่แจบอมใจร้าย ไม่บอกผมบ้าง" ยองแจก้มหน้าก้มตา พลางพูดเสียงที่เต็มไปด้วยความน้อยใจ
มันได้ผลเสมอนะครับ
"ก็ ไม่ได้มีอะไรมากหรอก"
-------------------------"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ จริงอ้ะ"
"จริงครับ ตอนผมรู้นี่นิ่งเลย ไม่รู้จะจะขำหรืออะไรดี"
"เขิลมากกว่ามั้ง ที่โดนมันหึงเนี่ย"
"พี่มาร์ค!!!!!!!"
-------------------------"
"พี่รู้นะ ว่าพี่มาร์คไม่ได้ชอบนายแบบนั้น แต่เวลาเห็นนายอยู่กับพี่มาร์คแล้ว พี่รู้สึกหงุดหงิดอ่ะ"
"................."
"พี่เป็นคนเก่งเวลาเล่นเกมส์ ไหงซีซั่นนี้เป็นแบบนี้ไม่รู้ เอะอะแพ้ตลอด"
"................."
"แถมนายกับแจ็คสันก็เยาะเย้ยพี่ ว่ากำปั้นน้ำบ้างล่ะ หมัดเบาบ้างล่ะ พี่ก็แค่เซ็งตัวเองว่าทำไมถึงเล่นเกมส์ไม่ได้เรื่อง"
".................."
-------------------------"
"ก็นายชอบคนเล่นเกมส์เก่งนี่นา"
".................."
"แถมนายยังซื้อโคโค่กับพี่มาร์คอีก"
"............"
"นายเอาเวลาไปเล่นกับโคโค่หมดแล้ว แล้วพี่จะเล่นกับใคร พี่คิดถึงนายนะ"
"..............."
"พี่อยากเล่นเกมส์เก่งๆเหมือนเดิม อยากซื้ออะไรมาเลี้ยงกับนายบ้าง อยากกล้ามสวยๆแบบพี่มาร์ค อยากยูกะด้งกับนาย อยากให้ยองแจเล่นแค่กับพี่ สนใจแค่กับพี่ ตอนนี้นายสนแต่โคโค่ จนพี่ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงแล้ว"
"................."
"ที่พี่อัพว่าคิดถึงโนรา ก็คิดถึงจริงๆนั่นแหละ แต่พี่คิดถึงแมวอีกตัวมากกว่า" พูดเสร็จกับเอามือมาลูบหัว แล้วดึงไปกอด
"หยุดเล่นกับโคโค่ แล้วมาเล่นกับพี่เหมือนเดิมหน่อยนะ"
ไอ่พวกนี้น่ะ ยองแจไม่กล้าเล่าให้พี่มาร์คฟังหรอกฮะ
เก็บไว้รู้คนเดียวดีกว่า
-------------------------"
"แต่ยองแจจะบอกอะไรให้" แขนขาวๆโอบรอบคอขออีกคน ยองแจจ้องมองลงไปในดวงตาสีดำสนิท
"ตอนที่เล่นกับโคโค่
ยองแจก็คิดถึงพี่แจบอมเหมือนกันนั่นแหละ"
end.
ผีเข้าค่ะ อะไรจะขยันขนาดนั้น
ความจริงจะแต่งนานแล้ว
แต่ฟีลยังไม่มา กว่าจะคลอด เลยนานนนนนม
แต่คือ จะขำดีมั้ยคะ
แจบอมนางหลุมดำแรงมาก
คือเรียลกัซนี่สงสารมากค่ะ
จะอะไรขนาดนั้น. โอ๊ยยยย คิดแล้วขำ
อิ้อิ้ ขอบคุณนะคะที่คอยตามอ่าน
คือขอบคุณมากจริงๆ
ยังทำได้ไม่ดี แต่จะพยายามให้มากขึ้นนะคะ
ขอบคุณทุกๆๆๆๆคอมเม้น รวมถึงคนติดแท็คมากๆเลยค่ะ ฮืออออออ รักนะชุ้บๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น