Dangerous Lover รั่ว เปิ่น ฮา ร้ายซ่าส์ครบสูตร [บทที่ 4]

ฉัน ‘จิวเวอรี่’…เอ่อ จริง ๆ ฉันชื่อ ‘เจียลี่’ ค่ะ =_=; แต่ใครจะยอมใช้ชื่อหมวย ๆ ที่รับกับหน้าตาของฉันที่บ่งบอกชาติกำเนิดขนาดหนักกันล่ะ

แค่ตาชั้นเดียวที่ยิ้มทีนี่โลกมืดมิดมองไม่ค่อยจะเห็นแสงสว่างเพราะตาฉันหยีมากกกกอยู่แล้ว แถมตัวขาวซีดอย่างชนผิวเผือกที่อยู่บนทางช้างเผือก เอ่อ...=.=! แล้วจะให้เพื่อน ๆ มาเรียกฉันว่าเจี่ยลี่อีกน่ะเหรอ...ชาติหน้าเถอะย่ะ!

ขอชื่อที่มันอินเตอร์หน่อยละกัน ‘จิวเวอรี่’ นี่แหละคงไว้ซึ่งรากเหง้า ‘เจียลี่’ ที่สุดแล้ว แถมความหมายก็ยังดีพอ ๆ กันด้วย โฮะ ๆ >0<”

ฉันสอบติดชั้นมัธยมปลายในโรงเรียนที่เป็นโรงเรียนประจำของตระกูลล่ะ ทุกคนในบ้านเห่อฉันกันใหญ่เลยหลังจากที่ไม่หวังอะไรในตัวฉันมานานแรมปี...เพราะการเรียนของฉันตั้งแต่เข้าโรงเรียนทำเอาป๊ากับม้ายกคิ้วขึ้นไปผูกกันเป็นโบว์สีชมพูไง~ คิกคิก

นั่นล่ะ ความภูมิใจในชีวิตฉันเลยล่ะ...ถึงใครจะว่าฉันบ้าก็เถอะ -_-! อย่าน้อยมันก็ทำให้ฉันได้มาซึ่งอิสรภาพช่วงหนึ่งเลยนะ อิอิ

ชีวิตที่ฉันคาดหวังในโรงเรียนบ้าเรียนศึกษาแห่งนี้...ฉันเริ่มจะไม่แน่ใจตั้งแต่ได้ยินชื่อโรงเรียนแล้วล่ะ -_-;;

ฉันจำเป็นต้องจินตนาการอย่างร่าเริงไว้ก่อนว่าฉันจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ ในโรงเรียนขึ้นชื่อของจังหวัดที่บอกใครก็ไม่มีใครเชื่อว่าฉันเป็นคนทำข้อสอบตอนสอบเข้าด้วยตัวเอง เพราะที่นี่รับเด็กสายวิทย์แค่ 2 ห้อง ห้องละ 40 คนเท่านั้นเองไงล่ะ O///O

ถึงผลการสอบจะจำแนกให้ฉันต้องไปอยู่ ‘ห้องหนึ่ง’ หรือ ‘ห้องเก่ง’ ที่เรียกต่อ ๆ กันมาหลายต่อหลายรุ่น เพราะห้องนี้มีแต่เด็กเรียนที่มีคะแนนสูงเป็นอันดับต้น ๆ ของชั้นปี แถมยังมีแต่คนแปลก ๆ อีก ฉันก็ไม่หวั่นไหว ไม่กดดันสักนิด...(อันนี้ฉันหลอกตัวเอง ><a)

เอาน่า...สู้ ๆ นะเจียลี่คนสวย โอ๊ะ O_O จิวเวอรี่คนสวยต่างหาก คิกๆ

แต่พอเปิดเทอมวันแรก ฉันก็ดันปล่อยไก่ตัวโต ๆ ตั้งแต่ก้าวแรกที่ก้าวเท้าลงจากรถโรงเรียน ฉันเดินชนคนจ้าาาา ผิวดำซะด้วย O_O!

อา... ~ เขาหน้าตาดี หุ่นดี รูปร่างโอเคน่ามองมาก ๆ เล้ยยย~ แต่เสียอย่างเดียว...ปากจัดไปหน่อยเท่านั้นเอง = =”

โอ๊ะ! ~ ฉันลืมบอกไปใช่มั้ยว่าป๊า ม้า อาม่า แล้วก็ลู่หยวนน้องชายตัวแสบของฉันกำชับตั้งแต่ประกาศผลสอบแล้วว่าห้ามคบกับผู้ชายผิวสีเด็ดขาด เพราะบ้านเรานิยมคนจีน คนขาวเท่านั้น โฮ...T0T เหยียดสีผิวกันทั้งบ้านเลย...ไม่สิ นี่มันกฎของบ้าน (จะว่าของต้นตระกูลก็ได้ =_=;) ที่ตั้งไว้มาตั้งแต่อาเหล่ากง อาเหล่าม่า บลา ๆ ๆ แล้ว เอาไว้ควบคุมความประพฤติของลูกสาวเท่านั้น และบังเอิญว่าชาตินี้ฉันเกิดมาเป็นลูกสาวนี่สิ T~T ทำไมต้องเฉพาะลูกสาววววว~

โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมกับสาวน้อยผู้แสนน่ารักอย่างฉันเลย ฮืออออ....

โอ๊ะโอ~ แต่ผู้ชายอีกคนที่เข้ามาช่วยพยุงฉันลุกขึ้นน่ะ ทั้งขาว ทั้งหล่อ แอร๊ยยย...เปลี่ยนมากรี๊ดคนนี้ก็ได้ >///<

ไม่ใช่แค่วีรกรรมวันแรกเท่านั้นนะ วันต่อ ๆ มาก็มีเรื่องขายขี้หน้าได้ทุกวันเหอะ =.,=! ทั้งถือพานวันครูแล้วสะดุดพรมล้มหน้าหงายพานคว่ำ ทั้งลืมทำข้อสอบหน้าหลังจนคะแนนตกเกณฑ์เลยต้องมานั่งติวก่อนกลับบ้านทุกวันหลังเลิกเรียน บลา ๆ ๆ

ยัง...ยังไม่หมด! ยังมีเรื่องบ้ากว่านั้น คนที่ติวให้ฉันก็คือนายผิวสีคนที่ฉันเดินชนจนตัวเองกระเด็นไปล้มจนมือช้ำแล้วเราก็เถียงกันอย่างเมามันส์เมื่อวันแรกที่เปิดเทอมไง~

ป๊าขา ม้าสองขา....ช่วยจิวเวอรี่คนสวยด้วย >0<~ นายนี่โหดมากจริง ๆ นะ ฮือ...คงไม่ได้อยากจะแกล้งฉันคืนใช่มั้ย??? >///< ฮือ...ทั้งปล่อยมุก ทั้งแกล้งจนฉันที่ปกติก็เปิ่น รั่ว ฮาอยู่แล้วเสียศูนย์ เสียสติจนชีวิตเกือบจะหลุดจากแรงโน้มถ่วงโลกแล้วเหอะ T~T แกล้งคนสวยทำมายยยย~ โฮ....ชีวิตม.ปลายสามปีของฉันที่โรงเรียนบ้าเรียนนี่จะไปได้ตลอดรอดฝั่งรึเปล่า...?

ฉันจะพาตัวเองรอดออกไปได้มั้ย...?

เป็นกำลังใจให้เจียลี่คนสวยด้วยนะคะคุณผู้ชม~

:) Shalunla