[S.FIC Y Shinhwa]The Deep Blue Sea [Eric X ??]

เนื้อเรื่อง

The Deep Blue Sea













“ฮยอง!!! ทำไมฮยองไม่บอกผมละว่าฮยองเปลี่ยนเบอร์โทร!!!”เสียงของผู้จัดการหนุ่มหัวหน้าวง Shinhwa ดังขึ้น ฟังดูก็รู้ว่ากำลังโกรธอยู่ ทำเอารอบๆห้องแต่งตัวหันมามองกัน

“ไม่ใช่เรื่องของนายนี่โบกึน”เอริคตอบเสียงเรียบหน้าก็ไม่มองไปที่คู่สนทนา คนอายุอ่อนกว่ากำหมัดแน่น นี่กี่ครั้งแล้วที่คนที่เขาดูแลเป็นแบบนี้ นี่กี่ครั้งแล้ว
 
“ถ้ายังเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาดูแลฮยองยังไง!! เชิญจัดการตารางงี่เง่าเองเถอะ!!”โบกึนปาเอกสารตารางงานใส่เอริคเต็มๆ ก่อนจะวิ่งหนีออกไปทั้งห้องเงียบกริบทันที
 
“ไม่มีงานทำกันรึยังไง!!!”กลับเป็นเสียงเอริคเองที่ตวาดคนทั้งห้อง คนที่อยู่แถวนั้นรีบก้มหน้าก้มตากันทำงานเลยทีเดียว
 
“เอริค นายเป็นอะไรไป?”เสียงหวานๆของเฮซองดังขึ้นถามถึงต้นสายปลายเหตุ
 
“ไม่มีอะไร ก็แค่เปลี่ยนเบอร์เอง”
 
“เปลี่ยนเบอร์?”เฮซองทำหน้างง นี่เปลี่ยนอีกแล้วเรอะ?
 
“ใช่ ก็แค่นั้น”เฮซองสังเกตุท่าทางที่ไม่มองหน้าเขาแล้วก็น้ำเสียง ท่าทางจะหงุดหงิดมากจริงๆ
 
“แต่นายไม่บอกโบกึนเนื่ยนะ นายก็รู้จงฮยอนเขาก็งานยุ่งก็เลยให้โบกึนมาดูแลแทน แค่เปลี่ยนเบอร์นายบอกเขาหน่อยไม่ได้รึไง?”เฮซองตอบไปตามความคิดตัวเอง
 
“ไม่ใช่เรื่องของฉัน”พอตอบมาเฮซองก็จนปัญญาแล้ว เลยหันไปกระซิบกับผู้จัดการตัวเอง
 
“พี่แทฮัก ตามโบกึนกลับมาที”แทฮักพยักหน้าเป็นคำตอบให้ ก่อนจะออกจากห้องไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โบกึนไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ”ตอนนี้สมาชิกทั้งหมด(ยกเว้นเอริค)นั่งปลอบผู้จัดการตัวน้อยอย่างเอาเป็นเอาตาย พอแทฮักตามกลับมาได้ก็ร้องไห้โฮซบเฮซองทันที เฮซองที่ต้องมีงานถ่ายรายการต่อจึงฝากให้บรรดาเหล่าผู้จัดการดูแลไปก่อน แล้วพวกตนจะตามมาทีหลัง จบการย้อนความ
 
“ก็…ฮึก..วันนี้ผมไปรับ..อึก….ฮยองที่คอนโด เห็นว่านานแล้ว…ฮึก…ไม่ลงมาก็เลยโทรตาม”เสียงสะอึกสะอื้นของผู้จัดการวัยละอ่อน ทั้งหมดนิ่งเงียบฟังโบกึนเล่าไปทีละฉาก
 
“แล้วยังไงต่อ?”มินอูเป็นคนถามขึ้น เมื่อเห็นโบกึนเงียบไปพักหนึ่ง
 
“แต่กลายเป็นว่าคนอื่นรับน่ะสิครับ!!! ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย!! มันหลายครั้งแล้วที่ฮยองทำแบบนี้แล้วไม่บอกผม เห็นผมเป็นอะไรกัน!!!”โบกึนซบหน้าลงที่ตักเฮซองทันที(ทั้งหมดนั่งที่พื้นกัน) จะให้ทำยังไงได้ล่ะ เอริคมันคนที่ไหนกัน? (อ้าว! สรุปป๋าเป็นมนุษย์ต่างดาวสินะ)
 
“แล้วเวลาฮยองขึ้นรถมาก็หลับ แทบจะไม่ได้คุยกันมันน่าน้อยใจจะตาย…ฮึก…..ในรถก็ทั้งเงียบทั้งอึดอัด ผมอยากรู้จริงๆว่าเขาหลับได้ยังไง ผมต้องตื่นเช้า….ฮึก….มาเพื่อรับฮยองไปทำงานเลยนะ!!!”ความในใจยังระเบิดออกมาได้เรื่อยๆ เป็นผู้จัดการได้ไม่นาน เรื่องเยอะขนาดนี้เป็นบางคนคงลาออกไปแล้ว แต่ทำไม? แต่ก่อนทุกคนจะได้ฟังเรื่องแฉ(?)ของเอริคไปมากกว่านี้ คนตัวเล็กกว่าก็โดนกระชากยืนขึ้นแทน
 
“ฮ…ฮยอง”โบกึนที่หน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มองคนกระชากอย่างอึ้งๆ ใบหน้าบึ้งมองโบกึนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
 
“ไปกับฉัน”เสียงเข้มดุถูกเปล่งออกมา ทั้งห้องเงียบกริบ คงมีแต่เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กที่ยังดังอยู่
 
“ไม่…ไม่เอา ฮยองปล่อยผม”โบกึนดิ้นทันทีต้นแขนถูกกำแน่นจนเจ็บ 
 
“เอริค เบาๆหน่อย น้องเขาเจ็บนะ”ดงวานปรามเพื่อน ส่วนคนตัวเล็กร้องออกมาเบาๆเป็นเชิงว่าเจ็บ เอริคคลายวงมือนิดหน่อยแต่ก็ยังจับไม่ปล่อย
 
“ขอร้อง โบกึน มา-กับ-พี่”เอริคเน้นทีละคำๆ โบกึนหยุดสะอื้นแล้ว ก็ได้แต่พยักหน้านิดหน่อยก่อนจะถูกลากออกไป กลับมาที่สหายเก้าชีวิต(มีผู้จัดการแต่ละคนด้วย)
 
“เอริคมันจะทำอะไรน้องเขาปล่าวอ่ะ เฮซองฮยอง”ลูกนกยักษ์จอนจินถามแม่นกที่ตอนนี้ก็เครียดไม่แพ้กัน
 
“ไม่หรอกมั้ง จินฮยอง”แอนดี้พูดขึ้นบ้าง
 
“ทำไมนายคิดงั้นละแอนดี้”ยูนพโยผู้จัดการของจอนจินทักขึ้น แอนดี้ส่ายหัวไปมา
 
“ไม่รู้สิพี่ ผมว่าเอริคฮยองดูเป็นห่วงโบกึนมากกว่าอ่ะพี่”ทั้งแปดมองหน้ากันอย่างงง



 
อย่าทำอะไรรุนแรงกับน้องมันละกันนะ เอริค ก็ทำได้เพียงภาวนาให้โบกึนรอดจากเอริค
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮ….ฮยองจะพาผมไปไหน ฮยอง เอริคฮยอง!!!”โบกึนตะโกนถามร่างสูงที่ลากตนออกมาจากบริษัท แต่ที่ได้มาคือความเงียบและการเดินฝ่าลมหนาวออกมาทั้งที่มีหิมะอีก โบกึนไม่ได้ใส่เสื้อโค้ทมาเพราะโดนเอริคลากมา
 
“ฮ..ฮัดชิ้ว ฮยองหยุดเดินเถอะ ผมเหนื่อยแล้ว”โบกึนบอกเพราะตอนนี้พวกเขาเดินมาอยู่ที่สวนสาธารณะที่ออกมาไกลจากบริษัทสักหน่อย เอริคหันมาหาคนตัวเล็กที่ยืนสั่นอยู่ก่อนจะถอดโค้ทตัวยาวให้ โบกึนส่ายหน้า
  
“ฮยองใส่เถอะ เดี๋ยวเป็นหวัด”ทำไมไม่รู้ความโกรธเมื่อตอนเช้าถึงหายไป ที่ร้องไห้โฮลั่นนี่ก็ลืมไปแล้วเพราะอะไร น้อยใจ? กดดัน? หรือเรียกร้องความสนใจกันแน? แต่เวลานี้เขาต้องห่วงร่างสูงตรงหน้าก่อน
 
“ไม่ นายนั่นแหละใส่ ฉันใส่มาหลายชั้นไม่ต้องห่วง”เอริคสวมโค้ทให้คนตัวเล็ก พอใส่ได้ก็กระชับให้แน่นขึ้นทันที โบกึนเห็นมือที่เริ่มซีดของเอริคก็รีบคว้ามาเป่าให้ทันที
 
“ดูสิมือฮยองเย็นซะแบบ…..นี้”โบกึนเงยหน้ามาก็เจอเอริคที่เอาหน้ามาใกล้เหมือนแทบจะสิงเลยก็ว่าได้
 
“หายโกรธฉันแล้วเรอะ?”เอริครอบถาม
 
“ม...ไม่ ผมยังโกรธฮยองอยู่”คนตัวเล็กฮึดฮัดเมินหน้าหนี 

"ที่ทำไปฉันมีเหตุผลนะ"เอริคบอกไปตามที่เขาคิด

"เหตุผลอะไรของฮยอง งั้นที่ไม่บอกเบอร์โทรผมละ?"โบกึนหันหน้ามาประจันกับเอริค

"ฉัน...ฉันไม่อยากรบกวนนายที่บางทีนายอาจจะต้องเหนื่อยที่ต้องโทรหาฉัน"

"ผมเป็นผู้จัดการฮยอง ผมก็ต้องโทรหาฮยองสิ งั้นที่ขึ้นรถมาแล้วฮยองหลับล่ะ?"

"นั่นก็เพราะถ้าฉันชวนนายคุย นายก็ไม่มีสมาธิขับรถน่ะสิ"เอริคก็ยังไปได้ข้างๆคูๆ

"งั้นที่ฮยองบอกว่าป่วย แต่ดันไปมีข่าวที่ห้างละ?"โบกึนกอดอกมองเอริคว่าจะไปได้อีกสักกี่น้ำ ตัวเล็กเริ่มหน้าบึ้งเล็กน้อย

"เอ่อ...นั่น"เอริคชะงักไปนิดหน่อย

"แล้วที่ฮยองแอบไปกินเหล้ากับเพื่อนเก่าฮยอง รู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงแค่ไหน? เบอร์โทรก็ไม่มี? ไปที่ห้องก็ไม่อยู่? ฮยองจะให้ผมทำยังไง!!!"ในที่สุดโบกึนก็ระเบิดออกมาอีกรอบด้วยที่ว่าเป็นปัญหาเดิมๆ คนเดิมๆ สถานการณ์เดิมๆ

"โบกึน? นาย...."เอริคกำลังจะเอื้อมมือไปจับไหล่บางที่สั่นน้อยๆ แต่กลับถูกปัดออก

"ฉัน...ฉันขอโทษ โบกึน ขอร้อง...อย่าร้องไห้เลยนะ"เอริคเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาผู้จัดการวัยอ่อนอย่างเบามือ 

"ถ้าเป็นคนอื่นคงจะลาออกไปแล้ว แล้วฮยองไม่สงสัยรึไงว่าทำไมผมถึงยังทำอยู่? เพราะผมเป็นห่วงฮยอง ไม่ต้องการให้ใครมาดูถูกฮยอง แต่ถ้า...ฮึก...ฮยองยังเป็นแบบนี้"โบกึนปาดน้ำตาก่อนจะพูดคำที่เจ็บปวดออกมา














"ผมว่าเราคงต้องแยกกันตรงนี้"








































END
























ล้อเล่นก๊ะ  


มีต่ออีกหน่อยก๊ะ










"เอริค....กลับมาแล้วหรอ"จงฮยอนที่เห็นเอริคกลับมาก็ถามทันที เอริคดูอึ้งๆที่เห็นจงฮยอน

"พี่มาได้ไง?"เอริคถามผู้จัดการคนเก่าทันที

"ก็ทำงานเสร็จก็เลยแวะมา แล้วมีเรื่องอะไรกัน? พวกยงฮวี แทฮัก เล่าให้พี่ฟังน่ะ"เอริคหน้าซีดทันทีเรื่องไปไกลขนาดนี้หรือว่าพี่จงจะให้โบกึนลาออก

"ไม่มีอะไรหรอกพี่ พอดีผมทำตัวไม่ค่อยดีน่ะแฮะๆ"ยิ้มแหยๆให้ จงฮยอนอมยิ้มก่อนจะบอกอะไรกับเอริคบางอย่าง

"รู้มั้ย? ที่โบกึนมันไม่ลาออกตั้งแต่อาทิตย์แรกน่ะ เพราะอะไร? จริงๆใครๆก็ทนนิสัยนายไม่ได้หรอกถ้าไม่ใช่พี่"








"ก็เจ้านั่นมันรักและเป็นห่วงแกไง เอริค คนที่ดีๆที่ทนนายได้แบบนี้น่ะหาที่ไหนไม่ได้แล้วนะ"










"รักและเป็นห่วงแกไง เอริค"คำๆนี้ยังก้องอยู่ในหัวของเอริค ตัวเขาทบทวนไปมา นั่นสิ ทำไมถึงยังมีคนที่ทนเขาได้แบบนี้นอกจากพี่จงฮยอน อยู่ไหนกันโบกึน? นายอยู่ที่ไหน? หรือว่า......เอริครีบเรียกแท๊กซี่ไปคอนโดของคนร่างบางทันที

ทางฝ่ายโบกึนที่กลับมาจากการที่เอริคลากไปท้าลมหนาว ก็กลับมาที่คอนโดนเพื่อเตรียมเก็บกระเป๋าลาออกจากการเป็นผู้จัดการตัวน้อยสักที มานึกได้อีกทีว่าเสื้อโค้ทของเอริคฮยองอยู่กับตัวเอง จะไปคืนก็ใช่ว่าจะสู้หน้าได้ก็เลยคิดว่าฝากพี่แทฮักไปน่าจะดีที่สุดข้าวของบางส่วนก็เริ่มหายไปจากห้องบ้างแล้ว โบกึนถอนหายใจก่อนนั่งลงบนเตียงสีฟ้าอ่อน






 
จะไปจากที่นี่แล้วสินะ....





ปัง!!!! โบกึนสะดุ้งสุดตัวพร้อมหันไปหาผู้มาใหม่ก่อนจะรู้ว่าใครก็โดนดึงไปกอดซะเต็มรักแล้ว

"โบกึน...นายอย่าลาออกเลยนะ ฉันขอร้องอย่าเลย"เอริคพูดอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ยิ่งใจหายขึ้นไปอีกเมื่อเห็นสภาพรอบห้องเริ่มว่างเปล่า

 "ถ้างั้น....ถ้างั้นฮยองสัญญามั้ยล่ะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก เปลี่ยนเบอร์ต้องบอกผม ไปไหนต้องบอกผม ถ้าฮยองคิดว่าความเป็นส่วนตัวดีกว่า ขอร้องปล่อยผมไปเถอะ"โบกึนที่ซบหน้าอยู่ที่ไหล่ของเอริคเอ่ยขึ้น

"ฉัน...ฉันสัญญา เพราะฉะนั้นอย่าลาออกนะ โบกึน"เอริคกระชับกอดให้แน่นขึ้น โบกึนก็พอจะรู้อยู่ว่าเอริคพูดไม่จริง แต่ทำยังไงเขาก็ปล่อยฮยองของเขาไปไม่ได้หรอก ถึงจะปล่อยไปก็คงให้พี่จงฮยอนกลับมาดูแลอีกอยู่ดี

"ครับ....เข้าใจแล้วปล่อยผมเถอะ ฮยองนะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว"

"นายก็เหมือนกันน่ะแหละ โบกึน"เอริคคลายกอดแล้วรวบมือบางๆไปที่เอว เอาหน้าผากชนกับร่างบางลมหายใจอุ่นที่ทั้งสองรับรู้ได้เริ่มชัดเจนขึ้น จากนั้นก็ไม่รู้สินะว่าทำไมข้างในปากถึงได้ลิ้มรสหวานๆกัน?










บางทีเอริคฮยองก็ยากจะเข้าใจเหมือนทะเลลึกในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ แม้ยากจะเข้าใจแต่ก็ลึกล้ำและโอบกอดสิ่งต่างๆได้อย่างดี












ถ้าเราต่างเข้าใจกัน.....เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้

ถ้าเราต่างเข้าใจ   แล้วเรื่องอะไรที่ต้องห่างกัน??







END.




จบจริงๆแล้วค่ะๆ แหะๆ เป็นช๊อตที่ไม่ช๊อตเลยจริงๆ จนตอนนี้ก็ยังสงสัยว่าชั้นจิ้นไปได้ไงกับป๋าเนื่ยยยย


ลงก่อนไปนอน ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ><


อันนี้เป็น Eric x Kim Bo Geoun <<< เผื่อใครอยากรู้ชื่อนาง นางน่ารักมากเลยน้าาาา  

นี่ค่ะรูปน้องเค้า ดังกว่าเหล่าเฮียๆอีกมั้งคะเนื่ย >< อายุ 20 กว่าๆเอง ครึ่งหนึ่งของป๋าเลยนะ





ไปจริงๆละคะ