ฟูจิวาระ

ลำดับตอนที่ #3 : Zelda VS KKN

“ขาวเดินอย่างนี้มีปัญหานะ”

“แล้วนายว่าตรงไหนดีล่ะ?”

“ก็ปิดเอาพื้นที่ตรงนี้น่าจะดีกว่า”

“อืมม์__อาจจะนะ....”

“แต่ดำก็ยังมีเม็ดให้บุกเข้าได้ตรงนี้” อากิระที่อยู่ๆ โผล่มาจากไหนไม่รู้ วางหมากดำทะลวงพื้นที่หมากขาวกลางกระดานที่คิคุนะกำลังเล่นอยู่กับฮิคารุ

“โทยะ! เมื่อไหร่นายจะเลิกโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงซักที!”

“สวัสดีค่ะ โทยะคุง” คิคุนะทัก ตายังคงจ้องกระดาน

“สวัสดีครับ ทาคาสึคาสะซัง”

สามอาทิตย์ผ่านไป กับการต้องมานั่งเล่นโกะด้วยกันทุกเย็น ฝีมือของคิคุนะ พัฒนาอย่างแทบจะเรียกได้ว่าก้าวกระโดด ฮิคารุเองก็พยายามทุ่มเทเล่นกับเธออย่างตั้งใจ แต่คนที่ทุ่มเทสุดๆ คืออากิระที่แสดงให้เห็นถึงความอยากโค่นโคยงฮาทางอ้อมอย่างชัดแจ้ง ฮิคารุคิดว่าถ้าเขาเป็นคิคุนะป่านนี้คงเกลียดเจ้าโทยะจะแย่แล้ว

ถึงคิคุนะจะเป็นเด็กผู้หญิงที่ซีเรียสกับโกะมากขนาดไหนก็สู้ทายาทอดีตเมย์จินสุดซีเรียสๆๆ ไม่ได้ บางครั้งฮิคารุถึงกับอึ้งกับวาจาขวานผ่าซากแสนบาดใจในการวิจารณ์หมากแต่ละกระดานของอากิระเช่น

“หมากตานี้ไม่มีเหตุผลเลย ถ้าเธอไม่ใช้ความคิดแล้วจะชนะมั้ย?”

“กฎข้อไหนของโกะที่บังคับให้เดินตามโจเซกิ (สูตรมุม) ถ้าเดินให้อีกฝ่ายดีแล้วตัวเองแย่จะเดินทำไม เธอเล่นโกะมาตั้ง 10 ปีแล้วนะ แค่นี้ยังมองไม่ออกเหรอ?”

“หมากของเธอไม่มีหลักการ เล่นแบบนี้ไม่มีทางได้แชมป์”

อาทิตย์ที่แล้วคิคุนะถูกโทยะจวกแหลกเรื่องแนวคิดอย่างไม่มีชิ้นดีจนถึงกับร้องไห้ เจ้าโทยะนอกจากจะไม่ปลอบแล้วยังเชิญกลับบ้านอีกตะหาก ส่วนฮิคารุยังอุตส่าห์เดินไปส่งที่สถานีรถไฟ JR ด้วยความสงสาร ตอนนั้นฮิคารุคิดในใจว่าเธอต้องไปขอเปลี่ยนคนสอนแหงๆ 

แต่ปรากฏในวันรุ่งขึ้น คิคุนะมาในมาดใหม่ ถล่มไล่ฆ่าโทยะซะกระจุยกระจายในเกมต่อหมาก 2 เม็ด หลังจากนั้นโทยะก็เลิกเล่นเกมต่อหมากกับเธอ แถมยังเลิกพูดจาขวานผ่าซากแบบนั้นอีก แล้วมานั่งสอนเรื่องคำนวณแต้มปิดกระดานกับให้ทำโจทย์หมากเป็นตั้งๆ แทน ส่วนฮิคารุถูกลดบทบาทกลายเป็นอาจารย์ผู้ช่วยโดยปริยาย เรื่องนี้ต้องยกให้โทยะละนะ กดดันชาวบ้านได้เก่งดีแท้

เอาเป็นว่าภายในสามอาทิตย์ ฮิคารุได้เห็นตัวแทนเยาวชนญี่ปุ่นก้าวผ่านช่องว่างระหว่างคำว่า ‘มือสมัครเล่น’ กับ ‘มืออาชีพ’ เปรียบง่ายๆ ก็เหมือนอินเซย์กลุ่มหนึ่งขึ้นเป็นมืออาชีพภายในสามอาทิตย์

ยอดอัจฉริยะเลยแฮะยัยนี่

แต่วันนี้หลังจากไม่ได้เปิดศึกกันมานาน ฮิคารุกับอากิระก็เปิดฉากมหกรรมทุ่มเถียงของสองความคิดที่ไม่มีใครยอมใคร

“ชั้นถึงบอกไง! ว่าปิดล้อมพื้นที่ให้ใหญ่ๆ เข้าไว้น่ะดีที่สุดแล้ว!! จะมานั่งสร้างโครงร่างทำไม ชักช้าเสียเวลา” ฮิคารุตะเบ็งเสียงดังลั่นร้าน

“แต่ชั้นว่าหมากดำยังทะลวงได้อยู่นะ หมากมันยังเบา อย่างที่โทยะพูด.....” คิคุนะออกความเห็นบ้าง กระดานนี้เป็นกระดานที่เธอกำลังเล่นอยู่กับฮิคารุ

“เข้ามาก็ตาย” ฮิคารุยังยืนกรานแนวคิดของตัวเอง

“งั้นชั้นจะทำให้รอดให้ดู” อากิระหยิบหมากในโถเตรียมจะวาง

เสียงเม็ดหมากกระทบกระดานดังขึ้นหลายครั้งติดต่อกัน

“เดี๋ยวซี่! กระดานนี้ชั้นยังเล่นอยู่นะ!” คิคุนะร้อง แต่ทั้งฮิคารุทั้งอากิระไม่มีใครสนใจ

“งั้นถ้าอย่างนี้ชั้นกลับก่อนล่ะ” เธอว่า คว้ากระเป๋านักเรียน เดินฉับๆ ออกไปออกไปจากร้านโกะซาลอน

พอสาวน้อยจะไม่อยู่แล้วฮิคารุก็ทิ้งเกมกลางคัน

“อ๊ะ! เดี๋ยว ชั้นกลับด้วย” ฮิคารุวิ่งตามไปจนทันตอนคิคุนะกำลังจะข้ามถนนพอดี

“นายไม่ได้กลับ JR นี่นา?” คิคุนะพูด

“ก็กลับได้ล่ะ ถ้านั่งสายยามาโนเตะ เดินเอาหน่อย ว่าแต่ทำไมเธอถึงกลับ JR ทุกวัน” ฮิคารุถามด้วยความสงสัย เพราะถ้านั่งรถไฟใต้ดินที่มีสถานีแยกย่อยมากกว่าก็น่าจะถึงบ้านได้ในระยะใกล้กว่า

“ก็ชั้นไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่” คิคุนะตอบ

“ไหงงั้น ไม่ใช่คนโตเกียวเหรอ?”

“เปล่า คนเกียวโต แถมไปอยู่ต่างประเทศซะหลายปี กลับมามันก็จำถนนหนทางไม่ค่อยได้แล้ว”

คำว่า ‘เกียวโต’ สะดุดใจฮิคารุอีกครั้ง ดวงตาของซาอิ ทางหมากของชูซาคุ กับเกียวโต เมืองหลวงเก่ายุคเฮย์อัน

“นี่ ทาคาสึคาสะ ว่างๆ ไปเดินหมากบ้านชั้นก็ได้นะ” ฮิคารุเอ่ยปากชวน

“เหรอ ถ้าได้ก็แจ๋วสิ อยู่กับโทยะฝีมือมันพัฒนาก็จริง แต่ชั้นเครียดชะมัดเลย”

___________________________

ทางด้านวายะ โยชิทากะ เพื่อนซี้ปึ้กของฮิคารุที่ใช้เวลาว่างยามค่ำเล่นโกะผ่านเนทเป็นประจำก็ในชื่อ Zelda เจอเรื่องน่าประหลาดใจ

จู่ๆ ก็มีผู้เล่นใน internet ที่ชื่อว่า KKN จากประเทศ USA มาขอท้า Zelda แข่ง

พอเดินหมากไปด้วยซักระยะ ถึงรู้ว่าฝีมือไม่เบา ชักอยากรู้แล้วสิว่าเป็นใครในเซอร์เวอร์โกะนี้เลยลองคลิกไปที่โปรไฟล์ของ KKN เผื่อผู้เล่นคนนี้จะเขียนอะไรเกี่ยวกับตัวเองไว้มั่ง

ปรากฏเขียนไว้แค่ว่าเป็นผู้หญิง

ทักดีกว่า

Zelda> hi

ไม่ตอบแฮะ.........

แล้ววายะก็ต้องตั้งสมาธิกับกระดานต่อ ปรากฏว่าเขาโดนอีกฝ่ายหลอกล่อจนตัดสินใจพลาดซะแล้ว หลังจากเดินปะทะกันตรงๆ ความรู้สึกแปลกๆ ก็เกิด ขึ้น รู้สึกว่าหมากกระดานนี้มันแหม่งๆ มันแอบรู้สึกเหมือนเวลาแข่งกับชินโด

มันรู้สึกเหมือนซาอิ........

“ร้ายกาจ” วายะเอามือลูบคางอย่างครุ่นคิดเมื่อเจอลูกเล่นหลอกให้รับแล้วกลายเป็นช่วยเสริมโครงร่างของอีกฝ่าย เขาโต้กลับด้วยการเล่นตาบังคับกดดันเอาอิทธิพลตีโต้กลุ่มอ่อนแอกลางกระดานของดำ

หมากดำคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินท้าชนตรงๆ แบบหาเรื่อง วายะจำเป็นต้องตัดหมากปะทะด้วย

หมากบนกระดานจบลงด้วยการยอมแพ้กลางกระดานของ Zelda

Zelda> Do you know Sai? (คุณรู้จักซาอิไหม)

แต่ KKN กลับพิมพ์ตอบกลับเป็นภาษาญี่ปุ่น

KKN> รู้จัก

Zelda> เป็นการส่วนตัวเลยเหรอ? รู้เหรอว่าเค้าเป็นใคร?

KKN>รู้จัก

“ห๊ะ!” วายะร้องอุทาน รีบพิมพ์ถามไปว่า

Zelda> รู้จัก ชินโด ฮิคารุ รึเปล่า?

KKN>รู้จัก ชินโดคือลูกศิษย์ของซาอิ

แล้ววายะก็พิมพ์ถามไปอีกหลายคำถาม แต่ดูเหมือน KKN ไม่ตอบกลับมาอีกเลย

เช้าวันรุ่งขึ้น วายะไม่รอช้าที่จะเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เหล่ามืออาชีพคนอื่นฟัง เสียงซุบซิบแพร่กระจายไปถึงหูฮิคารุทันทีที่ย่างเท้าเข้ามาในสมาคม

“ชินโด! มาพอดีเลย!” วายะวิ่งพรวดเข้ามาหา “เมื่อคืนชั้นเจอลูกศิษย์ของซาอิด้วย!”

“แล้วเค้าก็บอกว่านายเป็นลูกศิษย์ซาอิ” ประโยคนี้วายะลดเสียงลงเป็นกระซิบ

“หา!!!!” ฮิคารุร้องลั่น “จะเป็นไปได้ไง!” แต่เขาก็พูดไม่ได้ว่าทำไมถึงเป็นไปไม่ได้

หรือว่าเจ้านั่นจะหายไปสิงคนอื่น บ้าน่า จะเป็นไปได้ยังไง ป่านนี้คงไปเกิดแล้ว

“นี่ๆ ดูๆ” วายะเริ่มต้นเรียงหมาก คุณอิสึมิ คุณฮอนดะ คุณซาเอกิ โอจิ กับมืออาชีพวัยรุ่นคนอื่นๆ อีกหลายคนเข้าไปรุมล้อมกระดาน ฮิคารุยืนดู ไพล่คิดไปว่าซาอิอาจจะลอยไปสอนคนอื่นเวลาที่เขาหลับ

“เห็นมั้ย? เปิดเกมแบบชูซาคุจ๋าเชียว ตอนแรกชั้นก็นึกว่าเจ้าชินโดรึเปล่า แต่เม็ดเนี้ย ทำเอาแน่ใจว่าไม่ใช่”

เพียะ! วายะฟาดหมากลงไป คุณซาเอกิส่งเสียงร้อง “หืมม์__”

“หมากเด็ด” วายะพูดต่อ “ชั้นอึ้งไปตั้งหลายวิ แล้วชั้นก็เดินแบบยอมๆ หน่อยตรงนี้ ทีนี้หมากดำเดินงี้เลย” วายะวางหมากตาที่ดูธรรมดาแต่แฝงกลลวงไว้ คุณอิสึมิอ่านหมากได้เร็วกว่าใคร “นายพลาดตรงนี้สินะวายะ”

“ใช่ แล้วก็เข้าทางเค้าหมดทุกอย่างเลย แล้วชั้นก็ยอมแพ้ เฮ้อ.......” วายะถอนหายใจ

“ความจริงฝีมือไม่ถึงขั้นซาอินะ น่าจะพอๆ กับพวกเรา” คุณอิสึมิออกความเห็น “แค่สไตลล์เหมือน”

ฮิคารุยังคงเงียบอยู่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองสมควรพูดอะไรออกไปบ้าง หมากบนกระดานชวนให้คิดถึงคนคนเดียว

“ทาคาสึคาสะ” โทยะกระซิบที่ข้างหูเขา

“เหวออออ~~ โทยะ ทักกันก่อนน่ะเป็นมั้ย?” ฮิคารุถอยกรูด กลุ่มมืออาชีพวัยรุ่นสลายตัวทันทีเมื่อเจอแขกไม่ได้รับเชิญ อย่างโทยะ อากิระ สามดั้ง ที่มีสถิติชนะเป็นตัวการันตีความเหม็นขี้หน้าของพวกนักเล่นโกะในระดับดั้งต่ำ

ตอนพักเที่ยง อากิระถึงได้โอกาสถามไถ่เรื่องของทาคาสึคาสะจากฮิคารุ

“ก็สงสัยว่าวายะจะได้เล่นกับทาคาสึคาสะผ่านเนท” ฮิคารุว่า สีหน้ายังเคลือบแคลงสงสัย “ก็เดี๋ยวลองถามเจ้าตัวเค้าเองดูสิ”

“นายไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เหรอชินโด” อากิระทำหน้าอย่างไม่เชื่อสุดๆ

“ชั้นไม่รู้~~~” ฮิคารุลากเสียงยาวอย่างรำคาญ “ก็สงสัยอยู่เหมือนกัน”

“เราช่วยกันแก้ปัญหาได้ แค่นายบอกชั้นเรื่องซาอิ” อากิระเริ่มหมดความอดทน “นายเอาแต่พูดว่าซักวันจะบอกแล้วมันก็ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาให้ชั้นหรือนายหายข้องใจเรื่องทาคาสึคาสะซักนิด”

“เอาน่าๆ ก็ยังไม่มีอารมณ์จะบอกนี่ พอๆ ชั้นขอเอาสมองไปคิดเรื่องโกะต่อแล้ว” ฮิคารุตัดบท ถ้าต้องตกรอบแข่งคัดตัวชิงตำแหน่งจูดังตั้งแต่รอบแรกเพราะเอาแต่คิดเรื่องยัยทาคาสึคาสะนี่คงทำใจลำบากอยู่

 _________________________

เมื่อฮิคารุปฏิเสธจะให้ข้อมูลใดๆ อากิระก็ต้องสืบเอง เขาลองค้นหาคำว่า ทาคาสึคาสะ คิคุนะ เป็นภาษาอังกฤษในกูเกิล กลับไม่ได้ข้อมูลอะไรนอกเหนือจากที่รู้ในใบประวัติ สอบได้หนึ่งดั้งสมัครเล่นในญี่ปุ่นตั้งแต่ 8 ขวบ ตอนอายุ 10 ขวบไปเรียนต่อที่อเมริกา แล้วสอบดั้งสมัครเล่นกับสมาคมหมากล้อมสาขารัฐแคลิฟอร์เนีย ใช้เวลา 3 ปีเทียวไปเทียวมาระหว่างอเมริกากับญี่ปุ่นเพื่อไต่ระดับจาก 1 ดั้งไป 7 ดั้งสมัครเล่น แล้วได้เลื่อนระดับเป็นมือสมัครเล่นที่ได้รับการจับตามองที่สุด 10 อันดับของอเมริกา (พาดหัวในนิตยสารโกะซะเท่ว่า 10 most wanted) น่าสนใจแต่เป็นข้อมูลที่อากิระรู้แล้วทั้งนั้น

นิ้วมือยาวๆ คลิกไปตามเว็บไซต์ต่างๆ ไล่อ่านข่าวเกี่ยวกับคิคุนะ มีการลงประวัติเธอไว้อย่างละเอียดยิบ

สูง 162 งานอดิเรกชอบฟังเพลง ฯลฯ เขาคลิกเปลี่ยนหน้าทันที แล้วก็พบประโยคสะดุดตา

‘.....ทาคาสึคาสะ คิคุนะ หลานสาวของอดีตนักเล่นโกะผู้ล่วงลับ ทาคาสึคาสะ ฮิเดโอะ.....’

น่าสนใจแต่มันก็ไม่เกี่ยวกับซาอิอยู่ดี

หรือจะเกี่ยว?

อากิระนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วลองค้นหาใหม่ คราวนี้ค้นหาแต่คำว่า ‘ทาคาสึคาสะ’

รายชื่อเว็บไซต์เดิมๆ ปรากฏขึ้นมาในหน้าแรก อากิระไล่รายชื่อลงมา เรื่อยๆ เพื่อดูเว็บไซต์ที่น่าสนใจ แล้วเขาก็ต้องสะดุดกับชื่อเว็บไซต์หนึ่ง

www.Heianhistory.com

.....ประวัติศาสตร์สมัยเฮย์อัน การเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม บุคคลสำคัญ.......

อากิระคลิกเข้าไป

คอมพิวเตอร์กำลัง loading……..

Writer's talk: ระดับฝีมือของพวกสมัครเล่นจะแบ่งตั้งแต่ระดับคิว (Kyu) จนถึงระดับดั้ง (1-7 ดั้ง) ค่ะ ถ้าให้เราลองเทียบระดับฝีมือกับตัวละครในฮิคารุ น่าจะออกมาประมาณนี้

สมัยฮิคารุอยู่ชมรมโกะของโรงเรียน-มิทานิน่าจะฝีมือเก่งสุดที่ 1 คิว (ดูจากที่แก้โจทย์หมากซับซ้อนได้) คุณซึซึอิน่าจะอยู่ประมาณ 4-5 คิว ฮิคารุที่ตอนนั้นเป็นมือ 3 น่าจะประมาณ 8 คิว 

ส่วนพวกที่ขึ้นระดับดั้งสมัครเล่นคือพวกที่เคยเข้าโรงเรียนสอนโกะค่ะ อย่างประธานชมรมโรงเรียนไคโอกับคางะน่าจะประมาณ 2-3 ดั้ง

พวกเด็กอินเซย์ถ้าเทียบกับดั้งสมัครเล่นนี่ 4 ดั้งขึ้นไปทุกคนค่ะ เพราะฉะนั้นขนาดเป็นอินเซย์มืออ่อนๆ เดินเข้าไปในงานแข่งของพวกสมัครเล่นนี่คือชนะรางวัลสบาย เค้าถึงต้องแยกเด็กฝึกพวกนี้ออกจากวงการมือสมัครเล่น 

ส่วนคิคุนะเป็น 7 ดั้งสมัครเล่นแข็งๆ เทียบกับอินเซย์คือประมาณแถวหน้าของกลุ่ม 1 เราเคยได้ยินมาว่าฝีมือระดับ 7 ดั้งสมัครเล่นคือสามารถเล่นกับมืออาชีพดั้งต่ำได้แบบไม่ต้องต่อหมาก โดยฝ่ายมืออาชีพต่อให้แค่ถือขาวแบบไม่มีโคะมิ 6.5 ก็พอ เพราะฉะนั้นการที่อากิระให้คิคุนะต่อหมากสองเม็ดก็เท่ากับเขาประเมินฝีมือตัวเองเป็นมืออาชีพระดับดั้งสูงค่ะ

ส่วนกระดานที่วายะแพ้คิคุนะนี่แค่เกมในเนทขำๆ ค่ะ ถ้าวายะเอาจริงขึ้นมาน่าจะอีกเรื่องเลย เกมโปรแบบเอาจริงกับแบบขำๆ นี่ต่างกันเยอะอยู่