คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ดวงตาของซาอิ
เดือนมิถุนายน
ฮิคารุได้เจอเรื่องประหลาดที่หาคำอธิบายไม่ได้
“แพ้แล้วค่ะ” นักเล่นโกะหญิงโค้งให้ฮิคารุอย่างสุภาพ สภาพหมากบนกระดานบ่งบอกว่าแพ้ยับเยิน การแข่งขันรอบคัดตัวชิงตำแหน่งคิเซย์ (ปราชญ์แห่งโกะ) รอบคัดตัวรอบแรกเป็นอันผ่านฉลุย ท่าทางเขาจะแข่งเสร็จเป็นกระดานแรก เพราะวายะหรือแม้แต่โทยะก็ยังหน้าดำคร่ำเครียดอยู่กับกระดานโกะ
ฮิคารุอดดีใจไม่ได้ ตั้งแต่เดือนที่แล้วจนถึงเดือนนี้เขายังไม่แพ้เลยแม้แต่กระดานเดียว ชนะรวดมาร่วม 10 กระดานเข้าไปแล้ว
แต่คู่ต่อสู้ทุกคนน่ากลัว ประมาทไม่ได้ แต่เอ....อาจจะยกเว้นนักเล่นโกะผู้หญิงคนเมื่อกี๊ได้ละมั้ง บางทีฮิคารุก็คิดๆ ว่าไอ้การสอบมืออาชีพเฉพาะสตรีนี่ระดับมันคงจะต่ำน่าดู เพราะเท่าที่สังเกตดู นักเล่นโกะผู้หญิงที่อยู่ระดับดั้งสูงนั้นมีน้อยยิ่งกว่าน้อย อันที่จริง เกมกีฬาที่ต้องใช้ความคิดวิเคราะห์กับการตัดสินใจที่เฉียบขาดมันก็ไม่เข้ากับนิสัยน่ารำคาญของพวกผู้หญิงอยู่แล้วล่ะนะ
“อ้าว ชินโดคุง กำลังตามหาอยู่พอดี” นักเล่นโกะมืออาชีพที่เคยเป็นอาจารย์ฮิคารุสมัยอยู่ในชั้นเรียนอินเซย์ทักขึ้น
“มีอะไรเหรอฮะ”
“โทยะคุงเล่นเสร็จรึยังล่ะ?”
“คงใกล้แล้วมั้งฮะ”
เป็นจังหวะพอเหมาะพอดีที่โทยะเดินออกมาจากห้องแข่งขัน
“อื้ม ทีมเยาวชนญี่ปุ่นอยู่กันครบสองคนพอดี เอาล่ะ ชั้นมีเรื่องต้องขอแรงเธอสองคนหน่อย” ชายวัยกลางคนพูด
“ขอแรง? เรื่องอะไรฮะ?” ฮิคารุทำหน้างง เดินตามอาจารย์ขึ้นลิฟต์ไป โทยะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า ‘อะไรเหรอ’ ฮิคารุก็ยักไหล่กลับว่า ‘ไม่รู้’
“เดือนหน้าจะมีทัวร์นาเมนต์แข่งหมากล้อมระดับโลก รุ่นมือสมัครเล่นอายุต่ำกว่าสิบแปดปีที่ไต้หวัน” อาจารย์ของฮิคารุบอก “รู้เรื่องบ้างรึเปล่า โทยะคุง”
“อ๋อ ผมทราบครับ แล้วญี่ปุ่นได้ตัวแทนรึยังครับ?” โทยะถาม
“ได้เรียบร้อยแล้ว ฝีมือดีมากเลย ” ดวงตาหลังกรอบแว่นเต็มไปด้วยความคาดหวังเฉกเช่นที่มีให้กับนักเล่นโกะรุ่นเยาว์ทุกคน
“แล้วแข่งทีมหรือแข่งเดี่ยวฮะ! ” ฮิคารุรีบถาม เริ่มเห็นหนทางที่จะได้แก้มือกับเกาหลีในระดับโลก
“เดี่ยวน่ะ” คำตอบทำเอารู้สึกเสียดาย
“แล้วที่เรียกผมมานี่....” โทยะถาม
“อ๋อ ชั้นอยากให้เธอสองคนช่วยสอนเด็กคนนี้หน่อย เธอสองคนน่าจะเป็นอาจารย์ที่ดีได้นะ”
ฮิคารุกำลังจะทักท้วงแต่มาคิดๆ ดู ก็เท่ดีเหมือนกันแฮะมีรุ่นน้องมาเรียกเราว่าอาจารย์......
ชายวัยกลางคนเปิดประตูห้องรับรองแขกออก
ภายในห้องมีการตกแต่งด้วยเครื่องเรือนไม้แบบเรียบๆ ตรงกลางห้องมีโซฟาอยู่ชุดหนึ่ง มีคนสองคนอยู่ในห้อง คือคุณอามาโนะบรรณาธิการหนังสือพิมพ์โกะรายสัปดาห์กับตัวแทนเยาวชนญี่ปุ่น เด็กหนุ่มมองข้ามไหล่คุณอามาโนะไปเห็นเด็กผู้หญิงในชุดนักเรียนของโรงเรียนเอกชน ผมสีดำยาวสะท้อนกับแสงแดดออกประกายม่วง
“อ้าว! เด็กผู้หญิงเหรอเนี่ย! ?” ฮิคารุอุทานขึ้นอย่างฉงนปนสนเท่ห์
แล้วเธอคนนั้นก็ยืนขึ้น ดวงตาสีม่วงเข้มอมน้ำเงินประสานสายตาเข้ากับฮิคารุเข้าอย่างจัง.......
ซาอิ
นี่คือความคิดวูบแรก ฮิคารุกะพริบตาถี่ๆ หลายทีเพื่อไล่ภาพซาอิที่ทับซ้อนอยู่บนหน้าของเด็กคนนี้ออกไป
“เป็นผู้หญิงแล้วทำไมเหรอคะ?” กระแสเสียงหนักๆ บ่งบอกถึงความไม่พอใจพุ่งตรงเข้าใส่ฮิคารุ แต่ก่อนที่เขาจะโต้ตอบเข้าใส่คุณอามาโนะก็รีบโฆษณาคุณสมบัติของยัยเด็กนี่ก่อน
“คิคุนะจังเค้าผ่านการคัดเลือกจากเยาวชนที่มีแววร่วมสองพันคนเชียวนา ชนะพวกแชมป์ลีคเยาวชนทุกคนอีกรวมเมย์จินเยาวชนของปีนี้ด้วย เป็นเด็กมีพรสวรรค์เหมือนโทยะคุง”
ฮิคารุหันไปมองโทยะที่ทำหน้าเฉย เออ คนเก่งๆ ล่ะเปรียบเทียบว่า ‘เก่งเหมือนโทยะ’ ทีคนโดดแข่งล่ะ ชอบบอกว่า ‘โดดเหมือนชินโดคุง’
“เชิญนั่งๆ ” คุณอามาโนะผายมือไปที่โซฟา
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” โทยะโค้งให้เธอก่อนจะนั่งลงตรงข้าม ส่วนฮิคารุโค้งให้เธอลวกๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ โทยะ เพราะมัวแต่จ้องมองดวงตาที่เห็นทีแรกก็ทึกทักไปว่าซาอิ
"ทาคาสึคาสะ คิคุนะค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" คิคุนะลุกขึ้นโค้งให้โปรทั้งสองด้วยมารยาทงามงด
ฮิคารุนั่งพินิจดูเธอต่อ เค้าโครงหน้าของคิคุนะมีส่วนคล้ายซาอิ ดวงหน้ายาว คางแหลมเรียว จมูกโด่งเป็นสันบาง ริมฝีปากก็บางเฉียบเหมือนผู้หญิงในภาพเขียนยุคเอโดะ แล้วก็ดวงตาทรงเมล็ดข้าวคู่สวย นัยน์สีน้ำเงินอมม่วง หางตาชี้ๆ แต่แววตาโตเป็นประกายสดใสดูเป็นเด็กๆ มากกว่าแววตาแสนเศร้าของซาอิ
“ทาคาสึคาสะจังรู้จักสองคนนี้รึเปล่า?” คุณอามาโนะถาม เอ่ยคำว่า ‘ทาคาสึคาสะ’ ช้าๆ
“เรียกคิคุนะก็ได้ค่ะ หนูรู้ว่านามสกุลหนูเรียกยาก” เธอเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ “คุณคงเป็น..เอ่อ..โทยะ อากิระ ลูกชายของอาจารย์โทยะ เมย์จิน กับ....” สายตาของเธอหยุดกึกที่ฮิคารุ มีออร่าบางอย่างแผ่พุ่งออกมา
“ชินโด ฮิคารุ 1 ดั้ง”
ความรู้สึกแบบนี้มันประหลาดๆ อยู่แฮะ
อาจารย์สอนโกะของฮิคารุเกริ่นเล่ารายละเอียดของการแข่งขันทัวร์นาเมนต์ระดับโลกของเยาวชนมือสมัครเล่นว่าเป็นงานใหญ่ที่มีตัวแทนจากนับสิบประเทศทั่วโลกเข้าร่วมและได้รับความสนใจจากสื่อมากขนาดไหน แน่นอนว่าเป้าหมายของญี่ปุ่นก็คือเอาชนะเกาหลีและจีน ส่วนประเทศลำดับรองลงมาอย่างไต้หวัน สิงคโปร์ หรืออเมริกาก็ประมาทไม่ได้ ส่วนงานที่จะมอบหมายให้ฮิคารุกับอากิระคือเป็นครูฝึกสอนเพื่อเตรียมความพร้อมให้คิคุนะให้ได้มากที่สุด
“ตารางเวลาซ้อมของคิคุนะคือทุกเย็นหลังเลิกเรียน ถ้าเธอทั้งสองคนตกลง พวกเธอจะต้องเจียดเวลามาสอนคิคุนะทุกวันหรือผลัดกันได้บางวันในกรณีมีคนไหนไม่ว่าง ฉันจะช่วยจัดตารางแข่งให้สอดคล้องกันด้วยจะได้ไม่หนักที่เธอคนใดคนหนึ่งมากเกินไป” อาจารย์สอนโกะของฮิคารุพูด
“จะดีเหรอครับ?” อากิระออกความเห็น “น่าจะให้มืออาชีพคนอื่นที่มีความเชี่ยวชาญในการสอนมือสมัครเล่นสอนดีกว่า อย่างผมกับชินโดประสบการณ์สอนก็แทบจะเป็นศูนย์”
“ประการแรกคือชั้นคิดว่า เป็นเด็กด้วยกันน่าจะเข้าใจกันได้ง่ายกว่า แล้วก็คิคุนะจังดูเหมือนจะเอ่ยปากขอร้องเลยล่ะว่าอยากให้ชินโดคุงไม่ก็โทยะคุงสอน”
ฮิคารุกับอากิระหันไปทางคิคุนะพร้อมกัน ความรู้สึกของทั้งคู่คือแปลกใจ....
“เอ่อ...คือ... ที่อเมริกาการแข่งขันถ้วยโฮคุโตะดังมากเลยนะคะ หนูก็เลยอยากให้...เอ่อ..คือจะเป็นโทยะซังก็ได้นะคะแต่....” คิคุนะอ้ำอึ้ง แล้วเธอก็หยุดพูดแค่นั้น
“หนูหมายถึงอยากจะให้มืออาชีพโทยะสอนสินะ “คุณอามาโนะพูดเองเออเอง จดอะไรขยุกขยิกในสมุดโน๊ต “คุยกันไปก่อนนะ ชั้นต้องรีบเอาบทสัมภาษณ์ของหนูไปลงในโกะรายสัปดาห์ก่อนที่เค้าจะปิดต้นฉบับ” คุณอามาโนะออกไปจากห้อง อาจารย์สอนโกะของฮิคารุก็ด้วย
คิคุนะหันไปมองฮิคารุที อากิระที เห็นสีหน้าเรียบเฉยของทั้งสองแล้วก็ต้องทำหน้าแหยงๆ อย่างหวาดๆ นิดหน่อย
“ไม่ทราบว่าคุณทาคาสึคาสะเอาบันทึกหมากมารึเปล่าครับ?” อากิระถามด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ เธอหยิบแฟ้มหนาปึ้กส่งให้ ฮิคารุชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วย หัวใจเต้นแรงขึ้นทุกจังหวะที่อากิระพลิกหน้ากระดาษ
รูปแบบหมากส่วนใหญ่มี สไตล์ ‘ชูซาคุ’ ที่ถูกปรับให้เข้ากับโกะสมัยใหม่
“เธอชอบชูซาคุเหรอ?” ฮิคารุอดเอ่ยปากถามไม่ได้
“ใช่ ชูซาคุเจ๋งที่สุดอยู่แล้ว” คิคุนะตอบอย่างร่าเริง
“แน่นอน” ฮิคารุยิ้มกว้าง “งั้นชั้นจะสอนเธอเองนะ ดีมั้ย? โทยะน่ะ เค้าไม่ว่างหรอก งานยุ่งจะตาย”
“ชั้นไม่ได้บอกซักหน่อยว่าไม่ว่าง” อากิระขัดขึ้น ฮิคารุเหลือบตาใส่ทันที
“ขอเวลาแป๊ปนะ”
ฮิคารุลากอากิระมาคุยที่มุมห้อง
“ทำไมนายถึงชอบมาขัดแข้งขัดขาชั้นเรื่อยฮะ”
“ชั้นเปล่าซะหน่อย ก็แค่อยากสอนตัวแทนประเทศญี่ปุ่นนี่มันน่าแปลกตรงไหน?”
“แปลกสิ นายคงอยากจะเอาชนะเกาหลีกับจีนทางอ้อมจนตัวสั่นเลยใช่มะ? เสียใจนะชั้นว่าเค้าคงไม่ขึ้นเครดิตให้นายหรอก งานนี้ ‘อย่าหวังได้หน้า’ เข้าไจ๋ ” ฮิคารุพยายามกีดกัน แต่อากิระกลับทำกิริยาที่ไม่ทำให้ชาวบ้านเห็นบ่อยนักคือยิ้มมุมปากอย่างเลือดเย็น
“ใครบอกว่าเอาชนะทางอ้อมเล่า ทางตรงต่างหาก นายไม่รู้ล่ะสิว่าใครเป็นโค้ชให้ตัวแทนเยาวชนของเกาหลี” อากิระสบตากับฮิคารุอย่างรู้กัน
ฮิคารุทำท่าเหมือนจะชักตายซะตรงนั้น
“นายจะบ้าเหรอ โทยะ! หวังมากไปป่าวฮะ! นี่แค่เด็กผู้หญิงนะ แค่เด็กผู้หญิง….” เขากระซิบเสียงดุ หันไปมองคิคุนะสลับกับอากิระ
อากิระยักไหล่อย่างไม่สนใจจะเรียกร้องสิทธิสตรีให้คิคุนะ “เดี๋ยวนายก็รู้เองว่าเค้าฝีมือเป็นยังไง ชินโด”
ฮิคารุถอนหายใจ “ก็ได้ๆ ก็สอนด้วยกันทั้งสองคนละกัน”
ฮิคารุกับอากิระกลับไปนั่ง อากิระยื่นนามบัตรให้คิคุนะพร้อมกับเขียนแผนที่ร้าน ‘โกะซาลอน’ ที่เขากับฮิคารุไปเล่นด้วยกันประจำ “ส่วนใหญ่ผมจะอยู่ที่โกะซาลอนทุกเย็น ถ้าสะดวกก็มาที่นี่”
“ได้ค่ะ ชั้นว่างทุกเย็นอยู่แล้ว” เธอตอบตกลง
“งั้นไปกันเลยเหอะ” ฮิคารุเร่งอากิระกับคิคุนะ เขาอยากรู้ฝีมือของยัยนี่จะแย่อยู่แล้ว
คิคุนะเองก็มองฮิคารุด้วยสายตาแปลกๆ สายตาเหมือนเวลามองศัตรูมากกว่ามองคนที่จะมาเป็นอาจารย์ ด้วยเซนส์ของนักเล่นโกะบอกว่า ยัยนี่อยากจะท้าแข่งมากกว่าอยากให้สอนแฮะ....
แล้วทำไมถึงต้องเจาะจงที่ชั้นกะโทยะหว่า?
___________________________
คุณอิจิคาว่า ฮารุมิ พนักงานหญิงหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน ท่าทางไม่พอใจเท่าไหร่ที่อากิระคุงคนโปรดของเธอมาพร้อมกับเด็กผู้หญิงแปลกหน้าหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง และดูเหมือนจะเป็นธรรมเนียมว่า เพื่อนๆ ของอากิระที่มาเล่นที่นี่ไม่ต้องจ่ายเงินค่าเล่น
“จะวางหมากกี่เม็ดดีล่ะ” ฮิคารุถาม
“อืมม์_ลองแบบเสมอกันดูมั้ยคะ?” คิคุนะลองหยอดถาม “คุณชินโดเองเพิ่งจะ 1 ดั้งไม่ใช่เหรอ?” คำพูดที่เล่นเอาฮิคารุสะอึก
“เฮ่ย น้อยๆ หน่อยอีหนู นี่เป็นคนที่อาจารย์น้อยยอมรับเป็นคู่แข่งนะ! ” คุณคิตะชิม่าส่งเสียงดังจนแขกคนอื่นๆ หันมามองคิคุนะเป็นตาเดียว
“ไม่เป็นไรๆ อยากถูกถล่มชั้นก็จะช่วย” ฮิคารุยังยิ้มร่า “อย่าประมาทเพราะคิดว่าชั้นเป็นแค่ 1 ดั้งนะ”
“ทีคุณชินโดยังประมาทเพราะเห็นชั้นเป็นผู้หญิงได้เลย” เธอย้อนเข้าให้
“รู้ได้ไง?” ดวงตากลมโตยังมีแววขำ
“รู้ละกัน สายตา ท่าทาง มันฟ้องอยู่” คิคุนะตอกกลับอย่างไม่ยี่หระ
“อ๋อ งั้นเหรอ? ชั้นต้องชนะเธอให้ได้อย่างราบคาบก่อนเธอถึงเรียกชั้นว่าอาจารย์ใช่มะ โอ้โห นี่เหมือนในการ์ตูนเลยแฮะ” ฮิคารุยังพูดจาติดตลก ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายสีหน้าเอาเรื่องเต็มที่ ยังไงก็ไม่หวั่นอยู่แล้วน่า!
“พูดเองนะ” คิคุนะยิ้มหยอกกวนประสาทก่อนจะฟาดหมากดำลงไปที่จุดโคะโมขุขวาบน ฮิคารุตีสีหน้าเคร่งขรึมทันที แล้ววางเม็ดหมากขาวที่จุดดาวซ้ายล่าง
‘คนคนนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับซาอิ’ ในหัวสมองของฮิคารุพลุ่งพล่านไปด้วยความคิด เขาเหลือบไปมองโทยะที่ยังนิ่งเฉย โทยะก็ต้องสังเกตอะไรบ้างแหละ
ฮิคารุรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของซาอิจากเธอ ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นเพราะดวงตาสวยๆ ที่ละม้ายคล้ายกลับดวงตาของซาอิ แต่เมื่อได้หันหน้าเข้ากระดานโกะ ฮิคารุถึงรู้ว่าเซนส์ของเขาไม่โกหก แม้เม็ดหมากที่เธอวางไม่แหลมคมจนต้องชะงัก แต่ก็ทำเอาคิดหนัก เรียกว่าหย่อนมือให้ไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้หญิงอายุพอๆ กันที่มีฝีมือขนาดนี้อยู่ ถึงยัยนี่จะฝีมือห่างไกลถ้าเทียบกับซาอิก็จริง แต่...น่าไปสอบมืออาชีพ
อากิระอมยิ้ม ชั้นบอกนายแล้วชินโด
ทาคาสึคาสะ คิคุนะ ดั้งสมัครเล่นที่โด่งดังระดับติด top ของอเมริกาตั้งแต่อายุยังน้อยบวกกับฝีมือที่โดดเด่นระดับกวาดรางวัลมาแทบทุกสำนักในฝั่งมือสมัครเล่นของตะวันตกทำให้ชื่อของเธอปรากฏอยู่แทบจะเป็นประจำบนวารสารหมากล้อมทางแถบอเมริกาและยุโรป ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว
ผลการนับแต้มออกมาปรากฏว่าคิคุนะแพ้อยู่ห้าแต้มครึ่ง เธอกัดริมฝีปากสีชมพูอ่อนอย่างเจ็บใจ
ฮิคารุแอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ช่วงแรกดันเดินหย่อนให้เยอะไปหน่อย โชคดีที่ท้ายกระดานได้มือนำไปปิดพื้นที่ก่อน ไม่งั้น..ไม่เหลือ...
พอเห็นเธอก้มหน้างุดแล้วฮิคารุพาลนึกถึงตอนที่โทยะพ่ายแพ้ซาอิอย่างหมดรูปที่นี่เมื่อ 3 ปีก่อน ขนาดร้ายอย่างเจ้าโทยะเขายังสงสาร แล้วยิ่งเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักจะทำเมินก็ใจดำไปหน่อย
“จริงๆ แล้วชั้นเองก็เล่นไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ สงสัยจะเป็นอาจารย์ของเธอไม่ได้ ยังไงก็ขอโทษละกันที่เสียมารยาทกับเธอน่ะนะ” ฮิคารุโค้งให้นิดหนึ่ง
“มะ...ไม่เป็นไรหรอก กระดานนี้ชั้นเล่นสุดฝีมือแล้วก็ยังชนะไม่ได้เลย! นายฝีมือเหนือกว่าจริงๆ น่ะแหละ" คิคุนะรีบพูดเพื่อกลบเกลื่อน จนฮิคารุรู้สึกว่ายัยนี่มันยังไงๆ อยู่แฮะ
“วางหมากสองเม็ด” โทยะ อากิระ บอกกับเธอ “แล้วมาดูกันว่าชั้นจะพอเป็นอาจารย์เธอได้มั้ย?”
“ไม่เห็นเรอะว่าเค้าเพิ่งแพ้ชั้นแบบเฉียดฉิวไปหยกๆ นายยังมีหน้าไปต่อเค้าอีก” ฮิคารุเหล่ใส่ อย่างงี้มันดูถูกกันชัดๆ
“นายลืมไปว่าชั้นเป็น 3 ดั้ง ชินโด” อากิระทำเสียงเน้นประโยค
แล้วฮิคารุก็ได้รู้ว่าเมื่อกี๊เขาได้เจอคิคุนะภาคแสดงพลังเต็มที่หรือภาค ‘ไซย่า’ แต่ยังไงมันก็ยังโหดร้ายน้อยกว่าโทยะภาค ‘ไซโค’
‘โธ่เอ๊ยยยย ทำเป็นพูดดี เก่งจริงเล่นดีๆ สิ’ ฮิคารุนึกขบขันในใจ หมากขาวที่ต่อให้หมากดำถึงสองเม็ด เริ่มจะเล่นในตำแหน่งแปลกๆ นอกตำราที่ภาษาของมืออาชีพเรียกว่า 'เม็ดโกง' ไว้หลอกคนที่ฝีมือการอ่านหมากยังไม่เหนือล้ำพอ แถมยังแปะหมากไว้เป็นเม็ดอันตราย เพื่อหลอกล่อทำลายหมากดำให้เสียกระบวน
และแล้วหมากดำก็หลงกลหมากขาว
“…..แพ้แล้วค่ะ” คิคุนะโยนหมากยอมแพ้ การปะทะตัดหมากอย่างโหดของหมากขาวทำให้หมากดำตายกลุ่มใหญ่จนเหลือแต้มไม่พอจะชนะ
“ขอบคุณมากครับ” โทยะพูด เก็บหมากใส่โถ “จะลองเรียงหมากกันดูมั้ย?”
“ขอบคุณมากค่ะ แต่เกรงว่าถึงเวลาต้องขอตัวกลับแล้ว” เธอปฏิเสธอากิระอย่างสุภาพ ซึ่งก็จริง ทั้งสามอยู่กันจนเลยเวลาร้านปิดมานานแล้ว ส่วนคุณอิจิคาว่าหลังจากลูกค้าคนสุดท้ายกลับไปก็เลิกงานไปได้พักใหญ่ อากิระปลีกตัวไปเตรียมปิดร้านทิ้งให้นักเรียนใหม่กับฮิคารุอยู่ด้วยกันสองคน
“เล่นโกะได้มาแค่ 3 ปี พัฒนาเร็วมากเลยนี่ ชินโด ฮิคารุ”
“แล้วเธอล่ะ? พูดแบบนี้เล่นโกะมากี่ปีแล้ว?” ฮิคารุถาม ใจเต้นตึกตัก ยัยนี่รู้ได้ไงๆๆๆ
“ถ้านับปีนี้ด้วยก็ 10 ปีแล้ว” ใบหน้าของฮิคารุสะท้อนอยู่ในดวงตาสีน้ำเงินอมม่วง ”น่าเจ็บใจมั้ยล่ะ?”
“งั้นชั้นคงต้องเจ็บใจแย่แล้วนะ เพราะชั้นก็เคยเล่นแพ้ชินโดบ่อยๆ ” อากิระแทรกขึ้นระหว่างง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะเก้าอี้ให้เข้าที่ “แล้วชั้นก็เล่นโกะมานานกว่าเธออีก”
คิคุนะถอนหายใจหนัก เธอขอตัวกลับโดยไม่รอคำบอกลาของเด็กหนุ่มทั้งสอง เงียบอยู่หลายวินาทีจนฮิคารุแน่ใจว่าคิคุนะเดินไปไกลแล้วจริงๆ จึงทรุดตัวลงนั่ง ข้างๆ โทยะ
“เฮ้อ~~~เชื่อเค้าเล้ยยยย” ฮิคารุสบถ "ยัยนี่พิลึกอะ"
“ไม่สงสัยบ้างเหรอ ว่าทำไมเค้าถึงรู้ว่านายเล่นโกะมาได้แค่ 3 ปี” อากิระถาม ตายังคงมองกระดานว่างเปล่า เหมือนกำลังทบทวนหมากที่เล่นไปเมื่อครู่
“ยัยนี่ดันทำให้ชั้นนึกถึงใครบางคน....” ดวงตากลมโตของฮิคารุปรากฏแววเศร้า
“เค้าทำให้ชั้นนึกถึงนายสมัยก่อน ชินโด” อากิระพูด
‘จะบ้าเรอะ ยัยนี่ห่วยกว่าซาอิตั้งเยอะ’ ฮิคารุคิดในใจ “นายคิดว่าพรุ่งนี้เค้าจะมาอีกมะ ท่าทางชั้นจะทำเค้าเจ็บใจน่าดู”
“ยิ่งเจ็บใจสิ ยิ่งมานะ” อากิระพูดตามความเห็นของตัวเอง
ความคิดเห็น