Medal of Honor Pacific Assault

เกาะไซปัน ปี 1944

เอาล่ะ! ทหารที่รักทุกนายคุณคงทราบแล้วว่าเกาะไซปันนี้ เป็นจุดยุทธศาสตร์ที่สำคัญมากของฝ่ายญี่ปุ่น และถ้าหากเรายึดเกาะนี้ได้ เราก็จะมีแหล่งเติมเชื้อเพลิงให้กับเครื่องบินทิ้งระเบิดของฝ่ายเรา ทำให้ฝ่ายเรามีเชื้อเพลิงพอที่จะบินไปบอมบ์ที่ฮิโรชิม่า และนางาซากิได้ แล้วเราก็จะชนะสงครามนี้!!!

" นายทหารผู้หนึ่งประกาศก้องบนเรือขนส่งทหารสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบก ฮ่าๆๆ! มีหวังพวกไอ้ยุ่นต้องแพ้เราแน่ๆ ทหารบางคนตะโกนอย่างเต็มไปด้วยความมั่นใจ ไม่รู้สิ บางคนหวาดกลัว มันทำเราแสบมากที่อ่าวเพริลฯ คราวนี้เราจะเล่นมันคืนบ้าง บางคนพูดน้ำเสียงแฝงไปด้วยความแค้นเสียงทั้งหมดนี้ยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำของผม

ปัจจุบัน

ชายชราผู้หนึ่งนาม ทอมมี่ ดัลตัน ก้าวเดินอย่างช้าๆ ไปยังอนุสรณ์สถานของเหล่าทหารกล้าแห่งสงครามโลกครั้งที่สอง เขาจ้องมองไปยังชื่อที่สลักไว้ว่า ร้อยเอก วิลเลียม มิลเลอร์ ชื่อนี้เอง

ทำให้เขาหวนนึกถึงวันเวลาอันแสนโหดร้ายที่เกาะไซปัน เกาะที่เขาต้องสูญเสียเพื่อนอันเป็นที่รักหลายคนแบบไม่มีวันหวนกลับ พลางนึกถึงความโหดร้ายนั้น

แคมป์เพเดตัน แคลิฟอร์เนีย ปี 1943

ทุกท่าน กล่าวตามข้าพเจ้า ข้าพเจ้าจะปกปักรักษาแผ่นดินมาตุภูมิแห่งนี้ไว้ให้ดีที่สุด!!!

" ครูฝึกนำพูดคำปฏิฎาณ พลทหาร ทอมมี่ ดัลตัน ได้เดินออกมานอกนอกค่ายอย่างสุดละเหี่ยใจหลังกล่าวคำปฏิฎาณ จิตใจของเขายังพะว้าพะวงอยู่กับเตียงอันแสนอ่อนนุ่มที่บ้านของเขาขนมปังปาดครีมอันแสนอร่อยตอนนี้เขาต้องมานอนอยู่บนเตียงไม้ต้องมากินอาหารที่ทำอย่างลวกๆราวกับอาหารนักโทษเป็นไปได้ยากเอาการนักที่คนที่มีชีวิตราวกับคุณหนูต้องมาใช้ชีวิตราวกับยาจกในค่ายทหารแห่งนี้และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือพรุ่งนี้เขาจะต้องไปประจำการที่เกาะอะกิฮัน ซึ่งเขารู้ดีว่า ทหารทุกคนในค่ายนั้นต้องไปรบที่เกาะไซปันทุกคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ความรู้สึกของเขาในตอนนี้คือฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ(ตายด้วยปืนตัวเองย่อมดีกว่าปืนและปลายมีดของพวกไอ้ยุ่น)แต่เพราะว่าเขามีอาการอ่อนไหวมากที่สุดของกองพันนั้น(ร้องไห้ได้ตลอดเวลา)จึงถูกจับตามองมากที่สุดของทั้งหมดเขาจึงไม่สบโอกาสในการฆ่าตัวตาย(ไม่กล้าตายเองมากกว่า)

      "เอ้า...ดื่ม!!!" "เอ้า...เฮ!!!" "ไชโย!!!" เพื่อนทหารหลายนายต่างพากันตะโกนโห่ร้องยินดี ที่จะได้ไปประจำการที่เกาะอะกิฮัน  จึงจัดงานปาร์ตี้อย่างสนุกสนาน เครื่องเหล้าของเมาต่างๆมีครบเซ็ต  ทหารทุกนายต่างมีความสุข.........ต่างกับ  พลทหาร ทอมมี่  ดัลตัน  ผู้ซึ่งนั่งซึมอยู่หลังงาน  "เฮ้ย!  ทอมมี่  มานั่งอะไรอยู่ตรงนี้?" พลทหาร โจอี้  ฟรอสต์ เพื่อนสนิทของทอมมี่โผล่ออกมาหลังจากได้ยินเสียงสะอื้นจากหลังงาน "ปะ...เปล่า..." เขารีบแก้ตัว "แนะ...ร้องไห้อีกแล้วเรอะ..."โจอี้ทำท่าเบื่อหน่าย "แกนี่...ขี้แยมาตั้งแต่อนุบาล 1 แล้วนะ" เขาเหน็บแหนม "อะไร!" ทอมมี่ทำท่าโกรธ ทำเอา   โจอี้ผงะ "ชั้นน่ะ ขี้แยตอนอนุบาล 2 ต่างหาก!!!" ทอมมี่เถียง "โอเคๆ...แต่ชั้นว่า เราไปร่วมงานกันเหอะ" โจอี้ชักชวน "ไม่อ่ะ...ชั้นไม่ดื่ม..."     ครึ่งชั่วโมงต่อมา   "เฮ้ย!!!รินอีกๆ อย่าให้ขาด" ทอมมี่ตะโกนตามประสาคนคออ่อนดังลั่นงาน  โดยมีโจอี้คอยรินเหล้าอยู่ข้างๆ "เฮ้ยๆ ทอมมี่ๆ พอแล้วมั้ง?" โจอี้พยายามเรียกสติของทอมมี่ "เอาอะไร๊มาพูด?...เรามาวตรงหนายก๊านนนนน?" ทอมมี่พูดพึมพำ เนื่องจากไม่มีแรงเหลือ